Jump to content

Χαρούκι Μουρακάμι (Haruki Murakami)


SpirosK
 Share

Recommended Posts

Χαρούκι Μουρακάμι, 1Q84 Β' Τόμος

Χειρότερη απογοήτευση απ' τον πρώτο τόμο. Τεράστιο πείσμα να το τελειώσω, παρά τον διαρκή πειρασμό να το αφήσω. Δεν ξέρω τι να πω, θα το θάψω τόσο πολύ που βαριέμαι να ξεκινήσω. Μου χάλασε μέχρι και την ευχαρίστηση της περιέργειας για τη Φουκαέρι (γιατί ήταν έτσι). Σκηνές τραβηγμένες από τα μαλλιά, ανούσιες, μια πλοκή που δεν προχωράει ακριβώς, αλλά σου σπάει τα νεύρα, δηλαδή δεν ξέρω αν και ποια τελικά είναι η πλοκή... Ο Μουρακάμι μου δίνει την αίσθηση ότι, επειδή διάβαζε πολύ, σκέφτηκε «Μπορώ να το κάνω κι εγώ». Δεν είναι έτσι, όμως. Άλλο βιβλιοφάγος, άλλο συγγραφέας. Αν δεν έχεις να πεις τίποτα, ασ' το!

 

Αφού το τέλειωσα, έπιασα τον τρίτο τόμο και ένιωσα ότι δεν μπορώ να το ξανακάνω. «Μα, μόλις τέλειωσα! :shout: .» Αλλά έχω το κουσούρι να τα τελειώνω τα βιβλία (εντάξει, όχι πάντα, αλλά αυτό είναι δανεισμένο και σκέφτομαι ότι δεν θα ξανάχω την ευκαιρία να δω τέλος πάντων τι γράφει εκεί μέσα).

 

Λυπάμαι αν αναστάτωσα όσους το αγαπούν αυτό το βιβλίο, δεν ήταν η πρόθεσή μου. :hi:

Link to comment
Share on other sites

Χαρούκι Μουρακάμι, 1Q84 Γ' Τόμος

 

Και, τελικά, τι; Γιατί όλα αυτά; Τίποτα. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν τελείως (αλλά περίπου) χάσιμο χρόνου η ανάγνωσή του, γιατί από κάθε βιβλίο κάτι παίρνουμε. Έστω, μια εικόνα, μια σκέψη. Ούτε μπορώ να πω, βέβαια, ότι πήρα πολλά από το συγκεκριμένο.
1) Ήταν κακογραμμένο, με συνεχείς επαναλήψεις που με εξάντλησαν (πρώτα γίνεται κάτι, στο τέλος του κεφαλαίου ο ήρωας κάνει ανακεφαλαίωση, στο επόμενο κεφάλαιο ένας άλλος τα σκέφτεται να βρει πώς έγιναν ή τα ξαναβλέπουεμ από τη δική του μεριά, πάντως σελίδες επί σελίδων χωρίς λόγο ύπαρξης).
2) Δεν είχε, ακριβώς, πλοκή.
3) Τη χρειαζόταν την πλοκή. Γιατί δεν είχε και τίποτε άλλο, όπως, ας πούμε, γραφή που να στηρίζει τόσες σελίδες (και οι τρεις τόμοι είναι 1370 σελίδες).
4) Διάφοροι χαρακτήρες που τους παράτησε. Λες και δεν είχε τι να τους κάνει μετά από κάποια φάση.
5) Διάφορα παράξενα γεγονότα-φαινόμενα που δεν εξηγήθηκαν (μα, δεν χρειάζεται... ο σύγχρονος συγγραφέας τα έχει ξεπεράσει αυτά).

Δεν θάβω άλλο, ήταν μια απογοήτευση (Χρύσα μη με μισήσεις! )

 

Επιτέλους, είμαι ελεύθερη να διαβάσω κάτι άλλο, ό,τι θέλω! Και αυτό θα επιστραφεί στη βιβλιοθήκη, να το δανειστεί κάποιος που ίσως θα το εκτιμήσει πιο πολύ. :)

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μετέφερα το τόπικ από την ΕΦ στην Γενική Λογοτεχνία...

Τις μικρές ώρες

Τον Νοέμβριο του 2015 είχα διαβάσει για τελευταία φορά βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι, το εκπληκτικό "Ο Κάφκα στην ακτή", και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε η γραφή του, αυτή η αίσθηση που συνήθως δημιουργεί με τις ιστορίες του. Αυτό είναι το πέμπτο βιβλίο του που διαβάζω και για ακόμη μια φορά με άφησε ικανοποιημένο. Είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο βιβλίο και λιγάκι διαφορετικό σε σχέση με άλλα του συγγραφέα, σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα.

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στο Τόκιο, το χρονικό διάστημα μετά τα μεσάνυχτα και λίγο πριν την αυγή, τότε που ο κόσμος είναι αρκετά πιο διαφορετικός από αυτόν της ημέρας. Συμμετέχουν διάφοροι χαρακτήρες -ένας νεαρός τρομπονίστας της Τζαζ, μια ιδιοκτήτρια ροζ ξενοδοχείου, μια Κινέζα πόρνη που έφαγε ξύλο από πελάτη, μια νεαρή φοιτήτρια που τριγυρίζει έξω αυτές τις περίεργες ώρες, μια κοπέλα σε λήθαργο- και παίρνουμε λίγο μάτι από τον κόσμο της νύχτας και του περιθωρίου, βλέπουμε πως αυτοί οι χαρακτήρες συνδέονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό που μου άρεσε στο βιβλίο ήταν οι διάλογοι -εξαιρετικά ρεαλιστικοί και ανθρώπινοι-, το όλο νυχτερινό σκηνικό -μου αρέσει πολύ η νύχτα-, καθώς και το στιλ αφήγησης, που μ'έκανε να νιώσω ότι έβλεπα μια ταινία και όχι ότι διάβαζα ένα βιβλίο. Μάλλον φταίνε τα σημεία στα οποία ο Μουρακάμι αναφέρεται σε μια κάμερα που παρακολουθεί τους χαρακτήρες της ιστορίας, ίσως και ο Α' πληθυντικός που χρησιμοποίησε σε ορισμένα σημεία. Ο Μουρακάμι σε τόσες λίγες σελίδες καταφέρνει να περάσει στον αναγνώστη διάφορα συναισθήματα και να τον κάνει να σκεφτεί κάποια πράγματα για την καθημερινότητά του και τις σχέσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αν κύριο μέλημα σας δεν είναι μια ολοκληρωμένη πλοκή, με οριστικό τέλος (χαρούμενο ή όχι), αλλά η καλή γραφή και ο έντονος ρεαλισμός, τότε σίγουρα θα περάσετε καλά διαβάζοντας το βιβλίο.

8/10

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

  • 9 months later...

Απίστευτο, αλλά ξεμπέρδεψα με το IQ89. Και με τους τρεις τόμους, σε διάστημα τριών ή ίσως τεσσάρων χρόνων. Ο πρώτος τόμος είναι πραγματικά καλογραμμένος και ανοίγει μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα, μαζί και την όρεξη να διαβάσεις τους άλλους δύο. Και να μείνεις με τη χαρά που διάβασες τον πρώτο. Καθώς διάβαζα τους υπόλοιπους τόμους πολύ σπαστά, μπορώ να βεβαιώσω ότι οι επαναλήψεις δεν είχαν κανένα λόγο ύπαρξης: θυμόμουν πολύ καλά τι είχε προηγηθεί, ακόμα και μετά από εξάμηνο και βάλε που είχα αφήσει πίσω μου τα προηγούμενα. Βασικά, νομίζω πως ο ίδιος ο Μουρακάμι στον τρίτο τόμο βαρέθηκε φριχτά τους δευτερεύοντες ήρωες και τις υποπλοκές του, οπότε φρόντισε να κλείσει τα νήματα αυτά όπως όπως, πατώντας στο σίγουρο ατού όλων των εποχών: το ρομάντζο. Ωραία η ερωτική ιστορία, δε λέω, όμως το παράδοξο κουβάρι των δύο πρώτων τόμων δεν αρκεί για να ακυρώσει την αποθέωση του κινηματογραφικού κλισέ στον τρίτο. Κρίμα να σε παρατάει η έμπνευση στη μέση και να επιστρέφεις, σαν βρεγμένος γάτος, στις δοκιμασμένες συνταγές. Θα του δώσω μια δεύτερη, ίσως και τρίτη ευκαιρία, γιατί μια απορία μού έμεινε: βρε, μπας και ήθελε να πει αυτά ακριβώς, και δεν του ξέφυγαν;

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου

Έκτο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι που διαβάζω και δηλώνω για ακόμη μια φορά ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του ήταν τον Μάιο του 2017, και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε η γραφή του και η ατμόσφαιρα των ιστοριών του. Μπορεί να πει κανείς ότι η ιστορία του βιβλίου δεν ανήκει ακριβώς στα αναγνωστικά μου γούστα, μιας και ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με την ιστορία ενός απωθημένου έρωτα και την περιγραφή της ζωής ενός μάλλον βαρετού ανθρώπου που μας μιλάει μεταξύ άλλων για τους έρωτες του και πώς μεγάλωσε, όμως κάτι στη γραφή, κάτι στην όλη ατμόσφαιρα με κράτησε δέσμιο του βιβλίου για όση ώρα διήρκεσε η ανάγνωσή του. Αλήθεια σας λέω, ήταν σαν να διάβαζα ένα συναρπαστικό θρίλερ, τόσο πολύ με είχε συνεπάρει. Η γραφή του Μουρακάμι χαρακτηρίζεται από μια απλότητα, από μια ήρεμη δύναμη, καταφέρνει όμως να δημιουργήσει όμορφες εικόνες και ποικίλα συναισθήματα, ενώ ο φαινομενικά απλός τρόπος που χειρίζεται κάποια περίπλοκα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι πραγματικά μαεστρικός. Σίγουρα το βιβλίο αυτό δεν είναι και από τις πιο δυνατές στιγμές του Μουρακάμι, όμως έχει πράγματα να προσφέρει, τόσο στους λάτρεις του συγγραφέα, όσο και στους λάτρεις της σύγχρονης λογοτεχνίας.

8.5/10

Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Χαρούκι Μουρακάμι (Haruki Murakami)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..