Jump to content

Πίτερ Στράουμπ (Peter Straub)


Nihilio
 Share

Recommended Posts

Μόνο το Ghost Story έχω διαβάσει, το βρήκα όμως εξαιρετικό και πραγματική σπουδή πάνω στην τέχνη της αφήγησης. Αν και η βασική του ιδέα (τέσσερις άνθρωποι που κρύβουν ένα μυστικό) μπορεί να φανεί κάπως τετριμμένη σήμερα μιας και την έχουν μιμηθεί πολλά νεανικά και μη θριλεράκια, ο Straub τη γυρνάει προς το τέλος με πολύ ωραίο τρόπο και δίνει τελείως άλλη υπόσταση. Χρησιμοποιεί μέσα στο ίδιο βιβλίο άπειρες διαφορετικές οπτικές γωνίες και αφηγηματικές τεχνικές και το κάνει πάρα πολύ καλά. Οι χαρακτήρες είναι καλοφτιαγμένοι και η γραφή είναι επίσης πολύ καλή. Δεν είναι το είδος βιβλίου που με τρόμαξε, αλλά είναι ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο. Γνωρίζω πως έχει γυριστεί και ταινία, αλλά δεν την έχω δει και δεν έχω ιδέα αν λέει. Σε γενικές γραμμές, πάντως, αυτό που μου έμεινε ήταν η εξήγηση του τι εστί Alma Mobley στο τέλος και οι αφηγηματικές ασκήσεις του Straub. 

Link to comment
Share on other sites

 

Έχοντας διαβάσει μόνο τα βιβλία που έγραψε με King, πήρα το "Η νύχτα του κακού" πέρσι το καλοκαίρι...Στο τοπ-5 χειρότερων βιβλίων που έχω διαβάσει.Βαρετό εντελώς και ενώ κλιμακώνεται η ιστορία, λες κάτι θα γίνει στο τέλος, δεν μπορεί...Και δεν γίνεται τίποτα.Ύπνος...

Μάλλον μόνο εγώ το λάτρεψα το βιβλίο αυτό...

 

Και εμένα μου άρεσε.

Link to comment
Share on other sites

 

 

Έχοντας διαβάσει μόνο τα βιβλία που έγραψε με King, πήρα το "Η νύχτα του κακού" πέρσι το καλοκαίρι...Στο τοπ-5 χειρότερων βιβλίων που έχω διαβάσει.Βαρετό εντελώς και ενώ κλιμακώνεται η ιστορία, λες κάτι θα γίνει στο τέλος, δεν μπορεί...Και δεν γίνεται τίποτα.Ύπνος...

Μάλλον μόνο εγώ το λάτρεψα το βιβλίο αυτό...

 

Και εμένα μου άρεσε.

 

Πες το να μη νιώθω ο περίεργος της υπόθεσης...

 

ΥΓ: Το Ghost Story προσωπικά με είχε κουράσει, κι ας είναι πραγματικά σπουδαίο βιβλίο.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Χαμένο αγόρι χαμένο κορίτσι

 

Τον Πίτερ Στράουμπ τον πρωτογνώρισα το 2010 διαβάζοντας το Κόκο, που ακόμα παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία ανεξαρτήτου είδους, έτσι το Χαμένο Αγόρι Χαμένο Κορίτσι είναι η δεύτερη μου επαφή με το έργο του. Σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το επίπεδο του Κόκο, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι πέρασα όμορφα διαβάζοντάς το και θα το πρότεινα για κάτι διαφορετικό στο είδος του φανταστικού. Το μυθιστόρημα συνδυάζει το φανταστικό με το αστυνομικό και το κοινωνικό δράμα, οπότε το να του βάλεις μια ταμπέλα δεν είναι εύκολη δουλειά. Γενικά θεωρείται τρόμου, έχει πάρει και το βραβείο Bram Stoker, αλλά δεν πρέπει να διαβαστεί ως κάτι που θα σας τρομάξει. Όχι βέβαια ότι δεν έχει τις στιγμές του ή την ανάλογη ατμόσφαιρα, αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Μια μητέρα, η Νάνσι Άντερχιλ, κάποια μέρα αυτοκτονεί στο μπάνιο του σπιτιού της και μια εβδομάδα αργότερα ο 15χρονος γιος της, Μαρκ, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Για ποιο λόγο αυτοκτόνησε η Νάνσι και εξαφανίστηκε ο Μαρκ, ποια η σχέση μεταξύ των δυο γεγονότων και ποια η σχέση με το μυστηριώδες άδειο σπίτι πίσω από το δικό τους, το οποίο είχε γίνει έμμονη ιδέα για τον Μαρκ; Χώρια το σκοτεινό παρελθόν ενός συγγενούς της Νάνσι Άντερχιλ, η εμφάνιση ενός παιδεραστή σίριαλ κίλερ στην πόλη και κάποια ανεξήγητα φαινόμενα... Ο Τιμ Άντερχιλ, συγγραφέας και θείος του Μαρκ, θα γυρίσει στην πόλη του Μιλχέιβεν για να συμπαρασταθεί στον αδερφό του και ν'ανακαλύψει την αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή. Αυτό που ξεχωρίζει στην ιστορία είναι η γραφή του Στράουμπ και το στιλ αφήγησης. Η γραφή είναι εξαιρετική και ευκολοδιάβαστη και η αφήγηση πηγαίνει συνεχώς μπρος-πίσω στον χρόνο, αλλάζει οπτικές γωνίες και πρόσωπα, σίγουρα είναι κάτι το διαφορετικό. Βέβαια αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους, εμένα όμως με ικανοποίησε πολύ. Από κει και πέρα η ιστορία ήταν οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα, με κράτησε σε αγωνία μέχρι το (διφορούμενο) τέλος, είχε μυστήριο και σασπένς, η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά μελαγχολική και μουντή, δεν μπορώ να πω όμως ότι είχε πολλές "ξεσηκωτικές" σκηνές. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα καλογραμμένο και ξεχωριστό μεταφυσικό μυθιστόρημα, που αφήνει όμως κάποια αναπάντητα ερωτήματα. 

 

8/10

Edited by BladeRunner
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Στο σκοτεινό δωμάτιο

 

Τρίτο βιβλίο του Πίτερ Στράουμπ που διαβάζω και για ακόμη μια φορά έμεινα ευχαριστημένος. Βέβαια είναι σαφώς πιο αδύναμο από το αριστουργηματικό Κόκο και ελάχιστα πιο αδύναμο από το Χαμένο Αγόρι Χαμένο Κορίτσι, του οποίου κατά κάποιο τρόπο αποτελεί σίκουελ, όσο να'ναι όμως αξίζει μια ανάγνωση. Περισσότερο με μυστήριο φαντασίας μου έκανε, παρά τρόμου, οπότε μην το διαβάσετε αποκλειστικά σαν κάτι που θα σας τρομάξει. Η ιστορία είναι κάπως περίεργη και μπερδεμένη και δεν μπορώ να πω πολλά γι'αυτήν χωρίς να μαρτυρήσω κάποια βασικά πράγματα, απλώς θα πω ότι ο συγγραφέας Τίμοθι Άντερχιλ συναντιέται μια μέρα με μια παράξενη γυναίκα που η ιστορία της μοιάζει πάρα πολύ με την ιστορία του τελευταίου του βιβλίου! Τι μπορεί να σημαίνει αυτό και πως οι δυο τους θα βρουν μια λύση στο μυστήριο; Εκτός των άλλων ο Άντερχιλ φαίνεται να λαμβάνει μηνύματα από νεκρούς πρώην συμμαθητές του και βλέπει σχεδόν παντού το φάντασμα της νεκρής αδερφής του. Και όλα αυτά λίγο-πολύ σχετίζονται με την ιστορία στο βιβλίο Χαμένο Αγόρι Χαμένο Κορίτσι... Αρκετά είπα, πήρατε νομίζω μια ιδέα για την πλοκή. Καλό θα ήταν να διαβάσετε πρώτα το Χαμένο Αγόρι Χαμένο Κορίτσι και μετά το Σκοτεινό Δωμάτιο, γιατί αρκετά πράγματα θα σας φαίνονται περίεργα και, συν τοις άλλοις, θα χάσετε και ένα πολύ όμορφο μυθιστόρημα. Από κει και πέρα, η γραφή παραμένει πολύ ωραία, με το ίδιο περίπου στιλ αφήγησης που συνάντησα στο προηγούμενο βιβλίο. Η ιστορία έχει αρκετό μυστήριο, σκηνές υπερφυσικού και κάποια κουφά, σίγουρα σε κρατάει. Χρειάζεται βέβαια μια κάποια προσοχή και εννοείται φαντασία... Επόμενο δικό του που θα διαβάσω θα είναι είτε το Μυστήριο είτε το Νύχτα του Κακού. Μάλλον το δεύτερο που είναι πιο μικρό.

 

7.5/10

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Η νύχτα του κακού

 

Το βιβλίο παίρνει από τις πιο μέτριες βαθμολογίες που έχω δει σε Goodreads και Amazon, αφού και στα δυο παίρνει λιγότερο από τρία με άριστα το πέντε, κάτι που σημαίνει ότι οι περισσότεροι του έχουν βάλει ένα έως δυο αστεράκια! Γι'αυτό και όταν πρωτοβγήκε το 2011 δεν έτρεξα να το αγοράσω, αλλά αφού λίγους μήνες αργότερα το πέτυχα σε παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι μισοτιμής είπα να το διακινδυνέψω. Και δεν μπορώ να πω ότι πέρασα άσχημα. Σίγουρα η πλοκή κινείται αρκετά αργά, οι δυνατές στιγμές είναι λίγες, σε κανένα σημείο δεν νιώθεις ακριβώς τρόμο, από κει και πέρα όμως δεν είναι και τόσο κακό βιβλίο. Η ιστορία λίγο-πολύ έχει να κάνει με μια μυστική ιεροτελεστία που έλαβε χώρα σ'ένα λιβάδι την δεκαετία του '60, με τραγικές συνέπειες για όσους συμμετείχαν σ'αυτήν. Ο συγγραφέας Λη Χάργουελ θέλοντας να γράψει ένα βιβλίο σχετικό με τα γεγονότα, επιχειρεί να μάθει και να καταλάβει τι έγινε τότε. Αυτός για δικούς του λόγους δεν είχε ακολουθήσει τον "γκουρού" των πανεπιστημιακών κάμπους Σπένσερ Μάλον σ'εκείνο το λιβάδι, υπεύθυνο της ιεροτελεστίας, σε αντίθεση με την γυναίκα του και κάποιους φίλους του... Αν ψάχνετε ένα βιβλίο τρόμου με γρήγορη πλοκή, έντονους ρυθμούς και τρομακτικές σκηνές, ψάξτε άλλου γιατί θα το σιχαθείτε. Αν θέλετε όμως μια εξαιρετικά καλογραμμένη ιστορία μαύρης φαντασίας, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μελαγχολική, κάπως σκοτεινή ατμόσφαιρα και λίγες στιγμές έντασης, τότε ρίξτε του μια ματιά. Οπωσδήποτε δεν φτάνει το επίπεδο των άλλων του βιβλίων που έχω διαβάσει, σε σημεία με κούρασε λιγάκι και η ιστορία γενικά θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη μιας και είχε αρκετό ζουμί κατά την γνώμη μου, παρ'όλα αυτά και η γραφή του μου άρεσε πολύ και αρκετά σημεία της ιστορίας με ικανοποίησαν και, φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο κακό βιβλίο όσο δείχνει η βαθμολογία του. Είναι πάντως ένα βιβλίο που είτε θα σου αρέσει έστω και λίγο είτε θα το πετάξεις από το παράθυρο. Και κάτι τελευταίο τώρα που έχουμε καλοκαιράκι: Δεν προτείνεται για μια ξεκούραστη ανάγνωση στην παραλία.

 

7/10

Edited by BladeRunner
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Μυστήριο

 

Πέμπτο βιβλίο του Πίτερ Στράουμπ που διαβάζω και αν δεν υπήρχε το ανυπέρβλητο Κόκο σίγουρα θα μπορούσα να πω ότι είναι και το καλύτερό του που έχει πέσει στα χέρια μου. Μάλιστα ανήκει στην άτυπη τριλογία Blue Rose και είναι το δεύτερο τη σειράς, με το Κόκο να είναι πρώτο και το αμετάφραστο (δυστυχώς) The Throat τρίτο και τελευταίο. Ας αρχίσω από τα εύκολα: Το βιβλίο δεν είναι ούτε τρόμου, ούτε φαντασίας, δεν έχει κανένα μα κανένα στοιχείο του φανταστικού. Είναι κυρίως ένα μυθιστόρημα μυστηρίου (το λέει και ο τίτλος άλλωστε) και δευτερευόντως ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης. Η ιστορία εκτυλίσσεται κατά την δεκαετία του '60 στην νησιωτική χώρα Μιλ Γουόκ της Καραϊβικής και πρωταγωνιστής είναι ο νεαρός Τομ Πάσμορ, ο οποίος έχει μια έμφυτη κλίση στην εξιχνίαση εγκλημάτων και γενικά σκοτεινών καταστάσεων. Την βρίσκει με κάτι τέτοια. Κάποια στιγμή θα εμπλακεί σε μια περίεργη υπόθεση δολοφονίας και όταν θα στείλει ένα γράμμα με την εξιχνίαση της στον αστυνόμο του Μιλ Γουόκ, ένας κύκλος δολοφονιών θα συνταράξει την κοινωνία. Τι στα κομμάτια τρέχει τελικά στο Μιλ Γουόκ, μέχρι ποιο σημείο φτάνει η διαφθορά και πως συνδέεται ένας φόνος που έγινε σχεδόν σαράντα χρόνια πριν με τα πρόσφατα γεγονότα; Ο εξοστρακισμένος από την άρχουσα τάξη του Μιλ Γουόκ ερασιτέχνης και πρώην διάσημος ντετέκτιβ Λαμόντ Φον Χάιλιτς, γνωστός και ως "Σκιά", θα βοηθήσει τον νεαρό Πάσμορ στην επίλυση της υπόθεσης... Αυτά μέσες-άκρες. Η πλοκή είναι σίγουρα αρκετά μπερδεμένη και ενδιαφέρουσα, με μυστήριο, ανατροπές και αποκαλύψεις και η ατμόσφαιρα αρκούντως μυστηριώδης και ωραία, αλλά αυτό που κάνει πραγματικά ξεχωριστό το μυθιστόρημα είναι η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και της φανταστικής αυτής χώρας. Οι περιγραφές της κοινωνίας, της ίδιας της χώρας και των χαρακτήρων μου φάνηκαν ιδιαίτερα καλογραμμένες και δέθηκα τόσο με τον κόσμο που έπλασε ο Στράουμπ σ'αυτό το βιβλίο που σίγουρα θα μου λείψει. Η γραφή επίσης, άριστη και ευκολοδιάβαστη, βοήθησε με την σειρά της στην γρήγορη ανάγνωση. Γενικά μόνο καλά λόγια έχω να πω για το βιβλίο και οι φαν τόσο της αστυνομικής λογοτεχνίας όσο και του συγγραφέα σίγουρα θα μείνουν ευχαριστημένοι.

 

9.5/10

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Το Κοκο δεν ειναι αμεταφραστο. Ειχε βγει απο Οξυ. Αλλα τωρα δε νομιζω να βρισκεται...

Link to comment
Share on other sites

Το Κοκο δεν ειναι αμεταφραστο. Ειχε βγει απο Οξυ. Αλλα τωρα δε νομιζω να βρισκεται...

Νομιζω το ςιχα δει φετος στο παζαρι βιβλιου
Link to comment
Share on other sites

Το Κοκο δεν ειναι αμεταφραστο. Ειχε βγει απο Οξυ. Αλλα τωρα δε νομιζω να βρισκεται...

Link to comment
Share on other sites

Για το "The Throat" έγραψα ότι είναι αμετάφραστο :) Το Κόκο στα ελληνικά το διάβασα.

Link to comment
Share on other sites

  • 5 weeks later...

Διάβασα και εγώ το Κόκο, το οποίο είχα αγοράσει από παζάρι πριν από 2-3 χρόνια και απλά καθόταν στην βιβλιοθήκη μου. 

 

Ήταν το πρώτο μου βιβλίο που διάβασα από τον Straub. Μπορώ να πω ότι μου έκανε εξαιρετική εντύπωση. Πολύ καλή αφήγηση με καλές ανατροπές και παρόλο που είναι 600+ σελίδες δεν σε κουράζει. Πιστεύω όμως ότι κάποιους θα τους "παιδέψει" η ιδιαίτερη γραφή του. Αλλάζει αρκετές φορές αφηγητή ενώ πολύ συχνά πάει μπρος πίσω στο χρόνο στις αναμνήσεις του αφηγητή. Εμένα όμως μου αρέσει αυτό το στύλ.

 

Στο goodreads του έβαλα ένα 4/5 αν και με άριστα το 10 θα ήταν σίγουρα 8,5. Βλέπω ότι έχω και το φυλακτό που έγραψε μαζί με το King οπότε λέω να το διαβάσω σύντομα. 

Edited by hyperiongr
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Βλέπω ότι έχω και το φυλακτό που έγραψε μαζί με το King οπότε λέω να το διαβάσω σύντομα. 

 

Υπάρχει και συνέχεια σε αυτό με τίτλο ''Το Μαύρο Σπίτι''. Ίδιοι συγγραφείς και εκδόσεις.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

Βλέπω ότι έχω και το φυλακτό που έγραψε μαζί με το King οπότε λέω να το διαβάσω σύντομα. 

 

Υπάρχει και συνέχεια σε αυτό με τίτλο ''Το Μαύρο Σπίτι''. Ίδιοι συγγραφείς και εκδόσεις.

 

 

 

δεν το είχα το βιβλίο και είχα ξενερώσει που έχει εξαντληθεί. Σήμερα έκανα μια βόλτα στο Μοναστηράκι και το βρήκα σε αρκετά καλή κατάσταση και το τσίμπησα  :yahoo:

 

ευτυχώς που μου το είπες και το είχα στην άκρη του μυαλού μου και κοίταγα και για αυτό το βιβλίο.  :thumbsup:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Διάβασα κι εγώ το "A Dark Matter", μιας και μου είχε προκαλέσει εντύπωση η περίληψη της ιστορίας που αναφέρει πιο πάνω ο Bladerunner. Κι εμένα δεν με ενθουσίασε, ειδικά στο τέλος περίμενα κάτι το τρομερό -την πιο τρομακτική ιστορία από αυτές που διηγούνται οι ήρωες- αλλά συνέβη το αντίθετο. Ήταν από τις πιο βαρετές για μένα. Παρ' όλ' αυτά είχε και τις ευχάριστες στιγμές του, και σε αντίθεση με τους περισσότερους μπορώ να πω πως σε κάνα δυο σκηνές τρόμαξα λίγο. Διαβάζοντας τις πρώτες πενήντα σελίδες του βιβλίου πίστευα ότι θα ήταν ό,τι πιο ωραίο θα είχα διαβάσει μέχρι πρότινος αλλά διαψεύστηκα.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Νέος Πίτερ Στράουμπ που περνάει στα διαβασμένα μετά τα ωραία ''Κόκο'', ''Το Φυλαχτό'' και ''Το Μαύρο Σπίτι''. Και σε αντίθεση με τα προηγούμενα, αυτό δεν μου (πολυ)άρεσε. 

 

Οι Ρίκι Χόθορν, Σίαρς Τζέιμς, Τζον Τζέφρι και Λιούις Μπένεντικτ είναι μία παρέα φίλων προχωρημένης ηλικίας. Μαζί έχουν σχηματίσει ένα σωματείο με την ονομασία Τσάουντερ όπου και συναντιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα για να αφηγηθούν εναλλάξ ιστορίες. Ή τουλάχιστον αυτό προσποιούνται γιατί ο πραγματικός λόγος είναι άλλος και έχει να κάνει με τους προσωπικούς τους δαίμονες. Στο πρόσωπο μίας γοητευτικής γυναίκας από το παρελθόν που θα έρθει να διεκδικήσει αυτά που του αναλογούν και να σπείρει τον όλεθρο. Με την επακόλουθη σύγκρουση να φαντάζει αναπόφευκτη. 

 

Το μοτίβο φέρει ομοιότητες με αυτό που συναντά κανείς συχνά- πυκνά στις ιστορίες του Στίβεν Κινγκ. Εκείνο μίας μικρής πόλης που την χτυπά ένα απροσδιόριστο κακό οπότε και παρακολουθούμε τις αντιδράσεις των κατοίκων της. Διόλου παράξενο μιας και υπάρχει αλληλοεκτίμηση, ενώ έχουν συνεργαστεί και στα δύο τελευταία που προανέφερα. Έμαθα να το αγαπώ από τον βασιλιά, δεν μου άρεσε όμως και στη προκειμένη. Η ιδέα καλή αλλά με ξένισε η εκτέλεση. Αν και υπάρχει καλό υπόβαθρο, αργεί ωστόσο να πάρει μπρος και σέρνεται. Δεν είχε τον κυνισμό που θα ήθελα ενώ μου φάνηκε να τελειώνει και λίγο απότομα. Στα συν μπαίνουν η ωραία ανάπτυξη χαρακτήρων, μία- δύο δυνατές σκηνές και η αφήγηση με τις παράλληλες ιστορίες. 

 

Καλό βιβλίο συγχρόνως όμως και παράξενο, γεγονός που το καθιστά όχι για όλους. Δεν ξετρελάθηκα αλλά αν μπορούσα να επιλέξω θα το ξαναδιάβαζα. Δεν θα επιδιώξω να πιάσω άλλον Στράουμπ μελλοντικά, παρά μόνο αν πέσει κάτι τυχαίο στα χέρια μου.

Edited by Δημήτρης
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

To Ghost Story και εμένα δεν μου άρεσε - πολύ κουραστικό, ασαφές και εν τέλει χωρίς πολύ νόημα.

Για την εποχή του όμως μπορεί να ήταν όντως πρωτοποριακό. 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Μηπως εχει κανεις το ιστορια φαντασμάτων; Το θελω να το διαβασω και ειναι εξαντλημενο. Η εστω που μπορω να το βρω γιατι δεν..

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Τελειωσα το Ghost story που ηταν και η πρωτη επαφη μου με το εργο του συγγραφεα.Λοιπον το συγκεκριμενο βιβλιο η θα το λατρεψεις η θα το μισησεις.Εγω το λατρεψα!Η αφηγηση που κανει ο Στραουμπ ειναι κατ εμε εξαιρετικη,λεγοντας την ιστορια απο πολλες διαφορετικες οπτικες γωνιες,απο πολλα διαφορετικα "στοματα" και με πολλους διαφορετικους τροπους(διαλογους,αφηγησεις,ημερολογια).

Οι χαρακτηρες δε ειναι επισης εξαιρετικα δοσμενοι ολοι τοσο διαφορετικοι και μοναδικοι.

Η ιστορια αυτη καθ' αυτη δεν ειναι κατι που διαβαζουμε για πρωτη φορα και ομως καταφερνει να σε κραταει σε αγωνια καθ ολη την διαρκεια του βιβλιου χαρις την εξαιρετικη μεθοδο αφηγησης που χρησιμοποιει ο Στραουμπ λεγοντας την κομματι κομματι μεχρι που ολα ενωνονται στο τελος.

Το τελος μιας και αναφερθηκα σε αυτο θα μπορουσε να ηταν καλυτερα δοσμενο καθως ο Στραουμπ γραφει εξαιρετικα σε ολο το βιβλιο αλλα στο τελος του σαν να επαθε Μαστερτον ενα πραγμα. :)

 

Εν κατακλειδι το βιβλιο το απολαυσα και σε πολλα σημεια μπορω να πω οτι με τρομαξε κιολας.Σιγουρα σε καποια σημεια ηταν πιο περιγραφικος απο οσο επρεπε και μακροσκελουσε λιγο παραπανω αλλα και παλι η γραφη του ηταν τοσο καλη που τα απολαυσα και αυτα τα κομματια.Σιγουρα θα διαβασω κι αλλο του συγγραφεα στο μελλον.

 

Υ.Γ.Ενα συν ακομα του βιβλιου ειναι και το λιγο και καλο και πετυχημενο χιουμορ που χρησιμοποιει ο Στραουμπ μεσα στο βιβλιο.Δεν ειναι Κινγκ που ανα 2 αραδες λεει και κατι αστειο αλλα τις 2-3 φορες που αποφασισε να το κανει μες το βιβλιο ηταν πραγματικα καλες..

 

 

9/10

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Τελειωσα το Ghost story που ηταν και η πρωτη επαφη μου με το εργο του συγγραφεα.Λοιπον το συγκεκριμενο βιβλιο η θα το λατρεψεις η θα το μισησεις.

Τολμώ να πω ότι αυτό μπορείς να το πεις για ΚΑΘΕ βιβλίο του Straub - όντας το άτομο που δε ζεστάθηκα και πολύ από το Ghost Story αλλά λάτρεψα το A Dark Matter

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Διάβασα το A Dark Matter που συνιστά την πρώτη μου επαφή με τον Straub. Λοιπόν, το βιβλίο το αγάπησα. Μου άρεσαν όλες οι διαφορετικές εκδοχές των εμπειριών των ηρώων στο λιβάδι. Αν και σε μερικά σημεία ο ρυθμός πέφτει, η γραφή του Straub είναι τόσο ωραία που δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή διαβάζοντας το βιβλίο. Οι διάλογοι είναι όλοι υπέροχα γραμμένοι, δεν έχω δει τόσο ρεαλιστικούς και ζωντανούς διαλόγους σε άλλον συγγραφέα. Έκανα ένα μαγικό ταξίδι μέσα από τα μάτια και τις διαφορετικές οπτικές των χαρακτήρων που έζησαν το σκοτεινό συμβάν στο λιβάδι. 

ΥΓ. Μόλις είδα ότι έχω ξανασχολιάσει το συγκεκριμένο βιβλίο με όχι και τόσο καλά λόγια. Ο λόγος είναι ότι τότε τα αγγλικά μου δεν ήταν και τόσο καλά και επίσης το είχα διαβάσει σε μία περίοδο άγχους με αποτέλεσμα να μην πολυκαταλαβαίνω πάντα τι διαβάζω και να περνάω τις σελίδες ολίγον τι ψυχαναγκαστικά. Αυτός είναι και ο λόγος που το ξαναδιάβασα, επειδή δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα. 

Edited by Spyrex
Link to comment
Share on other sites

  • 2 years later...

Ιστορία φαντασμάτων

Έκτο μυθιστόρημα του Πίτερ Στράουμπ που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα, έξι και πλέον χρόνια μετά από την τελευταία φορά που διάβασα κάποιο βιβλίο του. Είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες από τούτο το βιβλίο, η αλήθεια είναι ότι με βάση τη θεματολογία και τις κριτικές που διάβασα πριν το πιάσω στα χέρια μου περίμενα να με συγκλονίσει όπως με συγκλόνισαν το καταπληκτικό "Κόκο" (το πλέον αγαπημένο μου βιβλίο του συγγραφέα, το οποίο όμως πρέπει να ξαναδιαβάσω γιατί έχουν περάσει και δέκα χρόνια από την ανάγνωσή του) και το εξαιρετικό "Μυστήριο", και με χαρά μπορώ να πω ότι οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν στο ακέραιο.

Πρόκειται για ένα σαφώς εξαιρετικό μυθιστόρημα υπερφυσικού τρόμου, το οποίο προσφέρει πολλά καλούδια στους λάτρεις του είδους, όπως μυστήριο, τρόμο, ανατριχίλες, αγωνία, ένταση και μια άκρως υποβλητική και σε σημεία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Βέβαια, μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει και πιο τρομακτικά βιβλία από το "Ιστορία φαντασμάτων", με σαφώς πιο γοργή πλοκή και πιο αγωνιώδη εξέλιξη των γεγονότων, όμως αυτό το βιβλίο ξεχωρίζει από τον σωρό και χάρη στην εξαιρετικά εθιστική και οξυδερκή γραφή, αλλά και στον τρόπο που αφηγείται την ιστορία του ο συγγραφέας.

Η κεντρική ιδέα της ιστορίας μπορεί πλέον να φαίνεται κάπως τετριμμένη, μιας και μέσες-άκρες την έχουμε συναντήσει σε πολλά βιβλία και ταινίες (με διάφορες παραλλαγές), όμως ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες και διαφορετικές αφηγηματικές τεχνικές με φανερή άνεση και ευκολία, ώστε να μετατρέψει μια κλασική ιστορία τρόμου σε κάτι το διαφορετικό και το μοναδικό. Ναι, η ιστορία αυτή καθαυτή μου άρεσε πολύ, με κράτησε στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος, όμως αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε είναι η γραφή και ο τρόπος αφήγησης της ιστορίας. Επίσης οι χαρακτήρες μου φάνηκαν στην πλειοψηφία τους πολύ καλογραμμένοι και με αρκετό βάθος, αν μη τι άλλο είχα μια αγωνία για την κατάληξη που θα είχαν ορισμένοι εξ αυτών, ενώ εξαιρετική ήταν και η σκιαγράφηση της πόλης στην οποία διαδραματίστηκαν τα γεγονότα.

Συμπερασματικά, το βιβλίο ήταν ακριβώς όπως το περίμενα με βάση τη φήμη του, αλλά και με βάση τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα που έτυχε να διαβάσω και που λίγο έως πάρα πολύ με άφησαν ικανοποιημένο. Ο Πίτερ Στράουμπ δεν είναι απλά ένας καλός συγγραφέας τρόμου, αλλά γενικά ένας πολύ καλός γραφιάς, με προσωπικό στιλ γραφής που ξεχωρίζει. Γενικά είναι ένας συγγραφέας με σημαντικό έργο που αξίζει να εμβαθύνει κανείς σε αυτό. Και, εντάξει, το "Ιστορία φαντασμάτων" ίσως να μην είναι για όλα τα γούστα -σίγουρα δεν προτείνεται σε όσους θέλουν μια ιστορία με καταιγιστικούς ρυθμούς που θα την ξεπετάξουν σε μια μέρα-, όμως προσωπικά με ενθουσίασε και κατάφερε να με κρατήσει δέσμιό του για όσο κράτησε η ανάγνωση.

Υ.Γ. Λίαν συντόμως θα δω και την ταινία η οποία βασίζεται στο βιβλίο, αν και σίγουρα δεν θα έχω εξίσου υψηλές προσδοκίες.

9.5/10

 

Edited by BladeRunner
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

26796826._SY475_.jpg.22ed71d8c85813346b23c026de911af8.jpg

Μου αρέσει πολύ ο Straub, αλλά δεν ήταν το αριστούργημα που περίμενα κιόλας. Να πω την αμαρτία μου, περισσότερο μου είχε αρέσει το A Dark Matter. Αυτά τα δύο έχω διαβάσει προς το παρόν αλλά σίγουρα έπονται κι άλλα. Απολαυστικό το γράψιμο, αλλά θα προτιμούσα μία πιο «συμπαγή» ιστορία.

Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Πίτερ Στράουμπ (Peter Straub)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

  • Upcoming Events

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..