tsathoggua Posted July 3, 2012 Share Posted July 3, 2012 Συμφωνώ και εγώ για τo #7. Είναι από τα κορυφαία της σειράς. Όλα τα διηγήματα είναι φοβερά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 3, 2012 Share Posted July 3, 2012 Βιβλίο 5 - Ιστορίες με πλάσματα από μέταλλο Ο πρώτος τόμος που έπεσε στα χέρια μου, μια εικοσαετία πριν. Και αρκετά καλός για να τον θυμάμαι χωρίς να τον έχω ξαναδιαβάσει στο μεταξύ. Όπως και στον προηγούμενο, αρχίζουν να εμφανίζονται ιστορίες και από την δεκαετία του '70. Επίσης, αρχίζει να γίνεται φανερή η τάση να εμφανίζονται επανειλημμένα οι ίδιοι συγγραφείς, πιθανώς μέχρι να εξαντληθούν τα καλά κομμάτια κάποιας συλλογής τους που έχει στα χέρια του ο εκάστοτε ανθολόγος. Θέμα αυτή τη φορά τα ρομπότ, αλλά όπως λέει κι ο τίτλος, η ανθρώπινη πλευρά τους, Ουίλλιαμ Νόλαν (William Nolan) - Και Εχω Δρόμο να Κάνω Προτού να Κοιμηθώ (And Miles to Go Before I Sleep, 1974) Ο τίτλος είναι από πολύ γνωστό (στους αγγλόφωνους) ποίημα του Robert Frost (Stopping by Woods on a Snowy Evening). Συγκινητική ιστορία για την οικογενειακή αγάπη και τις προσπάθειες της τεχνολογίας να πολεμήσει τον πόνο της απώλειας. Κηθ Λώμερ (Keith Laumer) - Η Τελευταία Διαταγή (The Last Command, 1967) Τεράστιο πολεμικό ρομπότ τίθεται κατά λάθος σε λειτουργία δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου, όταν δεν υπάρχουν πια όπλα να το αντιμετωπίσουν και δεν γνωρίζει πως δεν υπάρχουν πια εχθροί. Μ' αυτή την ιδέα, μπορείς να κάνεις μια ιστορία τύπου Γκοτζίλα. Ή μια ιστορία σαν αυτοί εδώ, για δυο παλιούς συμπολεμιστές, που δεν έχει σημασία αν ο ένας είναι σάρκινος κι ο άλλος μεταλλικός. Πόουλ Άντερσον (Poul Anderson) - Ο Δον Κιχώτης και ο Ανεμόμυλος (Quixote and the Windmill, 1950) Τι θα κάνουν οι άνθρωποι αν τα ρομπότ αναλάβουν όλες τις δουλειές; Καλό και ο Άντερσον είναι μάστορας, αλλά θεματικά δείχνει λίγο και την ηλικία του (όταν δεν είχαν ακόμα γραφτεί όλα τα βασικά θέματα, μπορούσες να καταπιαστείς και με ιδέες που σήμερα φαντάζουν λίγο απλοϊκές ή προφανείς) Ρόμπερτ Σέκλυ (Robert Sheckley) - Παράδεισος 2 (Paradise II, 1955) Όπως έχω ξαναπεί, στον Σέκλυ αρέσει να παρωδεί ουτοπίες. Ένα διήγημά του με τη λέξη 'Παράδεισος' στον τίτλο βγάζει μάτι. Το χιούμορ του αυτή τη φορά είναι τόσο μαύρο που φτάνει στα όρια της ιστορίας τρόμου. Πολύ καλό. Και παρά το γεγονός ότι έχουν κατακλέψει τις ιδέες του για ταινίες κι αυτή εδώ είναι πιασάρικη, τους ξέφυγε. Θέμα του ένα τεράστιο παρατημένο διαστημόπλοιο. Φίλπ Ντικ (Philip K. Dick) - Η δεύτερη παραλλαγή (Second Variety, 1953) Από τα πιο γνωστά διηγήματά του, έγινε και ταινία (Screamers) μέτριας πιστότητας και ποιότητας, την οποία ακολούθησε και μια άσχετη συνέχεια. Το διήγημα είναι από τα πολύ καλά του συγγραφέα. Συνδυάζει τον ειρμό που είχαν τα αρχικά έργα του, με την επιτυχημένη διαγραφή χαρακτήρων που βρίσκει κανείς στις πιο ώριμες νουβέλες του. Θέμα οι τελευταίες ημέρες ενός μελλοντικού ρωσοαμερικάνικου πολέμου που δεν έχει πυρηνική καταστροφή, αλλά έχει φτάσει στα άκρα και περιλαμβάνει cyborg που η δράση τους θυμίζει πολύ την περιγραφή των terminators στην πρώτη ταινία. Α. Μπέρτραμ Τσάντλερ (Arthur Bertram Chandler) - Το Αριστερό Μονοπάτι (Naval Engagement ή The Left-Hand Way, 1967) Διαστημικό ναυάγιο με φορτίο ρομπότ που καταλήγουν να εκπαιδευτούν ως βουδιστές μοναχοί. Φιλοσοφικές υπόνοιες (ο ένας αγγλόφωνος τίτλος είναι χιουμοριστικός και κάνει λογοπαίγνιο με τον αφαλό που αποτελεί επίκεντρο του διαλογισμού, ο άλλος είναι αναφορά στη βουδιστική έννοια που εμείς θα λέγαμε "ο κακός ο δρόμος", αλλά κι αυτός καταντά παρωδία μετά την ανάγνωση). Δεν είμαι βέβαιος ότι κατάλαβα το νόημα. Μπορείτε να την διαβάσετε εδώ. Κλίφορντ Σάιμακ (Clifford Simak) - Αψιμαχία (Skirmish, 1977) Εκεί γύρω στο 1975-1985, ήταν πολύ της μόδας η "επανάσταση των ρομπότ" ή έστω η επανάσταση των μηχανημάτων. Ξεφούσκωσε, υποθέτω, όταν ο κόσμος συνήθισε να βλέπει παντού ηελκτρονικά κι όταν συνειδητοποίησε πως ρομπότ δεν πρόκειται να δούμε πολύ σύντομα όπως περίμεναν. Συνήθως το αίτιο της επανάστασης ήταν άγνωστο κι η εξόντωση των ανθρώπων άμεση και μεθοδική. Εδώ ο Σάιμακ δίνει μια εντελώς διαφορετική και ενδιαφέρουσα εκδοχή. Χένρυ Κάτνερ (Henry Kuttner) - Η Μηχανή του Εγώ (The Ego Machine, 1952) Προς νουβέλα σε μέγεθος, Θυμίζει λίγο Χόλιγουντ της εποχής (με την καλή έννοια). Ρομπότ από το μέλλον πειραματίζεται με έναν τύπο προγραμματίζοντας τον εγκέφαλό του σε ιστορικά αρχέτυπα κι αυτός μετά βρίσκει τρόπο να... μεθύσει το ρομπότ και να ζητάει την προσωπικότητα που θέλει ανά περίπτωση. Συμπαθητική κωμωδία χαρακτήρων. Θα τη βρείτε εδώ 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BlackCatGirl Posted July 3, 2012 Share Posted July 3, 2012 (edited) Ιστορίες Μελλοντικού Ερωτισμού (ν.51): Αυτό το βιβλίο το ήθελα..!Είχα διαβάσει και τα σχόλια των παιδιών που το διάβασαν και μου κίνησε ακόμα περισσότερο τη περιέργεια. Πέρασα βουνά και θάλασσες, και τελικά το βρήκα... Μ. Μακάλιστερ - Όταν ο πατέρας φεύγει: Η ιστορία που μου άρεσε λιγότερο από τις άλλες. Ένας αστροναύτης κάνει παιδί με μια εξωγήινη, και βλέπουμε την ιστορία μέσα από τα μάτια της γυναίκας του. Δεν έχει ιδιαίτερη αναφορά στο ερωτικό στοιχείο. Λ. Νίβεν - Άνδρας από ατσάλι γυναίκα από τσιγαρόχαρτο: Ξεκαρδιστικό και πραγματικά απολαυστικό άρθρο για τη δυνατότητα ..."ζευγαρώματος" του Σούπερμαν. Πέθανα στα γέλια με το ενδεχόμενο της εμφύτευσης του εμβρύου στον ίδιο τον Σούπερμαν, ιδιαίτερα στη φράση "αφήνω το πρόβλημα της τομής του άτρωτου δέρματος του Σούπερμαν σαν πνευματική άσκηση για τον έξυπνο αναγνώστη" Μ.Β. Λόγκεν - Ερωτικές κούκλες: Αυτό το διήγημα έχει να κάνει με την αναζήτηση του τέλειου στον έρωτα και με τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται. Πολύ καλή η ανατροπή στο τέλος. Φ. Πολ - Εκατομμυριοστή ημέρα : Ουφ, ψυχοπλακωτική εκδοχή των ανθρώπινων ερωτικών σχέσεων στο μακρινό μέλλον. Σύντομο και έξυπνο. Τζ. Γουλφ - Είναι πολύ καθαρά : Νεαρός επισκέπτεται ένα ιδιότυπο οίκο ανοχής στον οποίο οι κοπέλες είναι προγραμματισμένες. Μου άρεσε αρκετά, το τέλος με στενοχώρησε. Ν. Κρες - Η κούφια γυναίκα : Μια διαστημική στολή αποκτά μια ιδιαίτερη, συναισθηματική σχέση με τον ιδιοκτήτη της. Πράγματι πολύ πρωτότυπο διήγημα όπως γράφει και ο Θ.Μαστακούρης στο πρόλογό του. Το συγκεκριμένο διήγημα είναι και το μεγαλύτερο σε έκταση στον συγκεκριμένο τόμο. Ντ. Τζέρολντ - Ερωτική ιστορία σε τρεις πράξεις : Αυτό το διήγημα ήταν πολύ μπροστά. Το πρώτο μηχάνημα που αναφέρεται στο διήγημα (καταγραφέας/μετρητής της απόλαυσης ενός ζευγαριού στο κρεβάτι), από ότι ξέρω έχει ήδη ανακαλυφθεί εδώ και λίγα χρόνια. Μου άρεσε. Η ανατροπή στο τέλος με έκανε να χαμογελάσω. Θ. Μαστακούρης - Γνωριμία στο δίκτυο: Ίσως τώρα να μη μας κάνει εντύπωση , αλλά για τότε που κυκλοφόρησε (1997), το συγκεκριμένο διήγημα ήταν αρκετά καλό. Προσωπικά άλλωστε, μπήκα σε chatroom πρώτη φορά το 2000. Γενικά, θα πρότεινα το συγκεκριμένο βιβλίο σε αυτούς που θέλουν να διαβάσουν πρωτότυπα διηγήματα που αφορούν διάφορες εκδοχές για τις μελλοντικές ερωτικές σχέσεις, και ίσως να προβληματιστεί κάπως με την συνεχή και καλπάζουσα βελτίωση της τεχνολογίας. Προσωπικά, το βρήκα πολύ ευχάριστο. edit: λάθος χρονολογία Edited July 3, 2012 by BlackCatGirl 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 6, 2012 Share Posted July 6, 2012 Τόμος 6 - Ιστορίες Διαστημικού Τρόμου Ο τίτλος της σειράς παραμένει "Ανθολογία ΕΦ" αλλά η κατεύθυνση αρχίζει να αλλάζει. δυο από τα έξι διηγήματα είναι τρόμος στο διάστημα και άλλα τρία είναι απλά τρόμος (έστω και με ΕΦ εξήγηση). Από τους πολύ καλούς τόμους της σειράς, αλλά όχι τους κορυφαίους Κέιτ Γουίλελμ (Kate Wilhelm) - Ο Φόβος Είναι Κάτι Κρύο και Μαύρο (Fear is a Cold Black, 1963) Μυστηριώδεις θάνατοι μέσα σε ένα διαστημόπλοιο, οι οποίοι τελικά δεν είναι ασθένεια... Μετά από 50 χρόνια και εκατοντάδες αντιγραφές στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, έχει χάσει κάπως την αίγλη του, αλλά όπως με πολλά αρχετυπικά έργα, αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται από τις τέσσερις-πέντε καλές ιδέες που έχει όλοι να αντιγράφουν τις ίδιες μία-δύο και να αγνοούν τις υπόλοιπες. Αξίζει τον χρόνο του ασναγνώστη Κλαρκ Άστον Σμιθ (Clark Ashton Smith & Lin Carter) - Ο Κάτοικος της Αβύσσου (The Descent Into the Abyss, 1980???) ιστορία που έχει περάσει σαράντα κύματα κι έχουν κυκλοφορήσει διάφορες εκδοχές της. Δεν έχω το βιβλίο πρόειρο και δεν ξέρω ποια ακριβώς έκδοσή της είναι αυτή εδώ, πιθανότατα η "διορθωμένη" από τον Lin Carter που λέω παραπάνω και κυκλοφόρησε το 1980. Σε κάθε περίπτωση, ένα από τα πιο μαύρα και δυνατά έργα ενός πολύ καλού (και πολύ απαισιόδοξου) συγγραφέα. Μια αποκαταστημένη έκδοση της αρχικής εκδοχής θα βρείτε εδώ Ρίτσαρντ Μάθεσον (Richard Matheson) - Ενα Σπίτι Κελεπούρι (Mad House, 1952) Έχω ξαναπεί ότι αν ο Λάβκραφτ έβγαλε τον τρόμο από τα κάστρα και τον κατέβασε στις πο΄λεις, ο Μάθεσον έβγαλε τους τζέντλεμεν απο΄τον τρόμο και τον μετέφερε στο διπλανό σας διαμέρισμα. Ήρωες, καταστάσεις και αντιδράσεις με τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα. Εδώ με θέμα τα τεκταινόμενα σε μια πολυκατοικία-ευκαιρία. Χ. Φ. Λάβκραφτ (Howard Phillips Lovecraft) - Το Κάλεσμα του Κθούλου (The Call of Cthulhu, 1926) Κάθε λάτρης του τρόμου οφείλει να την έχει διαβάσει. Και οι ιστορικοί λόγοι είναι το τελευταίο. Στέκει άνετα δίπλα σε οποιοδήποτε σύγχρονο έργο και ξεπερνά τα περισσότερα. Θα τη βρείτε εύκολα στο διαδίκτυο στα Αγγλικά Φριτς Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Ενα Κομμάτι του Σκοτεινού Κόσμου (A Bit of the Dark World, 1962) Μια παρέα πάει βόλτα στην απομονωμένη βίλα του ενός, όπου έρχονται σε επαφή με κάτι σκοτεινό που αυτός έχει προβλέψει. Το "τέρας" είναι λίγο αφηρημένο και μεταμοντέρνο κι ό,τι κι αν λέει ο Μπαλάνος για ψαγμένες περιγραφές και μυστικιστικά υπονοούμενα, το θέμα το έχει χειριστεί καλύτερα ο ίδιος συγγραφέας στο Our Lady of Darkness (χωρίς να είναι κακό το παρόν διήγημα, απλά λιγότερο "χορταστικό" απ' όσο θα μπορούσε να είναι με την έκτασή του) Λη Μπράκεττ (Leigh Brackett) - Τα Κτήνη του Αρη (The Beast-Jewel of Mars, 1948) Space opera στα όρια της ηρωικής φαντασίας, ο αντίποδας της ιστορίας που είχε η ίδια συγγραφέας στην προηγούμενη ανθολογία. Εδώ ο βάρβαρος γήινος έρχεται αντιμέτωπος με μια αρχαία φυλή "ανατολίτικου" τύπου (με τις εμμονές της εποχής) η οποία αντιμετωπίζει την παρακμή της χωρίς αξιοπρέπεια. Η αναμέτρηση είναι αξιομνημόνευτη, αλλά μπορει΄να σας φανεί επιφανειακό σαν κείμενο 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted July 6, 2012 Share Posted July 6, 2012 Ιστορίες με εξωγήινους #2 Τσαντ Όλιβερ (Chad Oliver) - Ο Περιθωριακός Ανθρωπος (νομίζω είναι το "Rite of Passage, 1954) Ο Όλιβερ ήταν ανθρωπολογός με ειδικότητα στους Ινδιάνους. Στο συγκεκριμένο διήγημα, καταπιάνεται με έναν ανθρωπολόγο που μελετά μια φυλή σε άλλο πλανήτη και προσπαθεί να γίνει μέλος της για να την καταλάβει καλύτερα. Πολύ τεκμηριωμένη επιστημονικά και από αυτήν την άποψη πολύ ΕΦ, αλλά από την άλλη καθόλου ΕΦ γιατί θα μπορούσε να τοποθετηθεί και στη Γη, στο παρελθόν. Μάλλον πρόκειται για αυτό εδώ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted July 6, 2012 Share Posted July 6, 2012 (edited) Ανθολογία #31 Ιστορίες ελληνικής φαντασίας/2 Αλέξανδρος Θεοφανίδης - Διαφορά νοοτροπίας: δύο παλιοί φίλοι εκ των οποίων ο ένας έχει γίνει αθάνατος -με το απαραίτητο τίμημα- συζητούν για το ποιος είναι πιο ευτυχισμένος. Καλή ιδέα αλλά μέτρια εκτέλεση. Δεν νομίζω πως θα υπήρχε άνθρωπος που θα επέλεγε την αθανασία όπως περιγράφεται στο διήγημα. Μαρία Σαββίδου - Ταξιδιώτες της καταστροφής: ιστορία ΕΦ με τη μορφή καταχωρήσεων στο ημερολόγιο του κυβερνήτη ενός διαστημοπλοίου που ταξιδεύει σε ένα μακρινό άστρο. Δεν μου άρεσε. Κωνσταντίνος Ρωμοσιός - Χαμένη περίπολος: αστροναύτες ναυαγούν σε αφιλόξενο μικρό πλανήτη στον οποίο συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο. Η πρώτη καλή ιστορία της ανθολογίας. Ανθίππη Φιαμού - Τα στίγματα του Ανάμ: ανατολίτικο fantasy με νεαρό οδηγό καραβανιών που τον στοιχειώνει το τατουάζ της αγαπημένης του. Σε άλλους μπορεί να αρέσει, εμένα με κούρασε. Θανάσης Βέμπος - Δώστε τα data στο λαό: δημοσιογράφος σε μια εφιαλτική Αθήνα του κοντινού μέλλοντος ετοιμάζεται να κάνει αποκαλύψεις σχετικά με ηλεκτρονικό υπερ-μαραφέτι που θα κυκλοφορήσει από εταιρία πληροφορικής. Θα τα καταφέρει; Η δεύτερη καλή ιστορία της ανθολογίας. Μόνη μου ένσταση πως θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σοβαρή. Αλέξανδρος Θεοφανίδης - Suspandu: σύντομο διήγημα με την μορφή παραμυθιού για έναν γέροντα που παραμένει μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης. Ποιος είναι και πως κατέληξε εκεί; Δεν με συγκίνησε. Ανθολογία με δύο καλές -για μένα- ιστορίες. Άλλη μια περίπτωση βιβλίου της σειράς που είχα αγοράσει όταν είχε κυκλοφορήσει και το είχα αφήσει στην άκρη χωρίς να το διαβάσω. Edited July 6, 2012 by tsathoggua 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 10, 2012 Share Posted July 10, 2012 Τόμος 7 - Ιστορίες μαγείας και τρόμου Εδώ πέφτουν τα προσχήματα και έχουμε μια καθαρή ανθολογία τρόμου και μάλιστα της Μυθολογίας Κθούλου. Ο πρώτος καθαρόαιμος μη-ΕΦ τόμος της σειράς και ένας από τους καλύτερους Ρόμπερτ Μπλακ (Robert Bloch) - Η Σκιά στο Κωδωνοστάσι (The Shadow from the Steeple, 1950) Τρίτο μέρος σε μισ άτυπη τριλογία διηγημάτων. Διαβάζεται άνετα και μόνο του αλλά ενισχύεται αν έχει διαβάσει κανείς πρώτα το Haunter of the Dark του Λάβκραφτ. Πολλοί έχουν προσθέσει στη Μυθολογία προκαλώντας ασυνέπειες, ανατρέποντας δεδομένα ή επιβάλλοντας το δικό τους ύφος ή, αντίθετα, παπαγαλίζουν το έργο του εμπνευστή της. Εδώ ο συγγραφέας κατορθώνει να συνεχίσει τον Λάβκραφτ και να τον συμπληρώσει, χωρίς να τον αντιγράψει. Από τις δυνατότερες στιγμές του λεγόμενου "Κύκλου του Λάβκραφτ" και κατά τη γνώμη μου απαραίτητο ανάγνωσμα για τους οπαδούς Ρομπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Η Φωτιά του Ασουρμπανιμπάλ (The Fire of Asshurbanipal, 1932) Συνδυασμός Ιντιάνα Τζόουνς και Κθούλου. Μπορεί να φαίνεται αταίριαστος ο συνδυασμός, ότι χάνει η έννοια του κοσμικού τρόμου όταν ο πρωταγωνιστής είναι ένας δυναμικός τυχοδιώκτης έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα. Όμως σκεφτείτε την επίδραση που έχει στον αναγνώστη όταν ένας τέτοιος άνθρωπος, που ήδη έχει αποδείξει τις ικανότητές του, μένει άφωνος και ανίκανος να αντιδράσει μπρος σε κάτι. Στο συγκεκριμένο διήγημα, το υπερφυσικό έρχεται λίγο αργά και μοιάζει κάπως να έχει στριμωχτεί με το ζόρι στο κείμενο κι ίσως έτσι ακριβώς να έγινε, μιας και υπάρχει άλλη έκδοσή του σαν απλή περιπέτεια, την οποία πιθανότατα ο Χάουαρντ διόρθωσε για να προκύψει αυτή εδώ (το έκανε συχνά με κείμενα που δεν κατόρθωνε να πουλήσει). Όπως και να 'χει, παραμένει κείμενο του Χάουαρντ και δε διαβάζεται - ρουφιέται. Θα το βρείτε εδώ κι εδώ αναφέρονται κάποιοι σύνδεσμοι προς audiobooks του. Χ.Φ. Λαβκραφτ (Howard Phillips Lovecraft) - Τα Ονειρα του Σπιτιού της Μάγισσας (The Dreams in the Witch-House, 1932) Ο Λάβκραφτ δεν πίστευε στο υπερφυσικό και ήθελε η μαγειά στις ιστορίες του να είναι φυσικές διεργασίες που δε μας είναι ακόμη κατανοητές, ανάμικτες με προλήψεις. Σε καμιά άλλη ιστορία δεν κατόρθωσε να το περάσει τοσο καλά όσο σ' αυτήν εδώ. Και μάλιστα χωρίς να χαλάσει την ατμόσφαιρα του απόκοσμου και του τρομακτικού. Πολύ λεπτή ισορροπία, τέλεια κρατημένη. Ογκοστ Ντέρλεθ (August Derleth) - Ο Κάτοικος του Σκοταδιού (The Dweller in Darkness, 1944) Ο Ντέρλεθ έχει κάποια σταθερά ελαττώματα σε όλες του τις ιστορίες (επαναλαμβανόμενες λίστες με όλα τα αονόματα που χρησιμοποίησε ποτέ ο Λάβκραφτ, σαφής ηθική των πλασμάτων εκεί που το νόημα της Μυθολογίας Κθούλου είναι η πλήρης απανθρωπιά τους και η ύπαρξή τους πέρα από Καλό.Κακό, πρωταγωνιστές που τη βγάζουν εντελώς καθαρή). Το συγκεκριμένο διήγημα έχει το καλό ότι ξεφεύγει από τη συνήθη πλοκή του Ντέρλεθ (κάποιος κληρονομεί ένα σπίτι όπου ασκήθηκε λατρεία των Μεγάλαιων Παλαιών), επιλέγει τεχνολογικά το παρόν (κι όχι κάτι που θα μπορούσε να συμβαίνει και το 1800) και παίρνει κάποιες ιδέες του Λάβκραφτ που δεν έχουν αξιοποιηθεί επαρκώς στη Μυθολογία (οι φωνές από το The Whisperer in Darkness). Σαφώς η πιο αδύναμη ιστορία της ανθολογίας, αλλά από τις καλές του συγκεκριμένου συγγραφέα. Κόλιν Ουίλσον (Colin Wilson) - Η Επιστροφή των Λοϊγκόρ (The Return of Lloigor, 1969) Η ιστορία βασιζεται στην ιδέα ότι το Νεκρονομικόν υπήρχε, αλλά δε λεγόταν έτσι, ούτε είχε σχέση με τον Κθούλου (μάλλον με το χειρόγραφο Βόυνιτς έμοιαζε). Ο Λάβκραφτ είχε γνωρίσει κάποιον σαν τον κάπταιν-Μαρς ο οποίος είχε διαβάσει το βιβλίο κι από τις αφηγήσεις του πήρε ιδέες και συμπλήρωσε με τη φαντασία του. Δεν ξέρω τι λέει η σχετική μελέτη που έχει γράψει ο Ουίλσον και πόσο το στηρίζει με στοιχεία, εδώ όμως το μετατρέπει σε πλοκή μυστηρίου, μαζί με θεωρίες για βυθισμένες ηπείρους που τις βλέπει κι αυτές με δυσπιστία ως προς την ακρίβειά τους και βγαίνει ένα πολύ ενδιαφέρον και αγωνιώδες ανάγνωσμα, που πετυχαίνει το λαβκράφτιο ιδανικό: αληθινά στοιχεία ανάμικτα με αληθινές ανυπόστατες/αναπόδεικτες θεωρίες και με εντελώς κατασκευασμένες πληροφορίες, έτσι που ο αναγνώστης να χάνει το όριο ανάμεσά τους. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted July 10, 2012 Share Posted July 10, 2012 (edited) - ''Ιστορίες με Θεούς και Δαίμονες'' ν. 22: - Τζορτζ Μάρτιν: ''Τα Μοναχικά Τραγούδια του Λάρεν Ντορ'': Μία γυναίκα έχει εξαπολύσει αναζήτηση σε διάφορους περίε- ργους κόσμους, προς εύρεση του χαμένου αγαπημένου της. Σ' έναν από τους κόσμους αυτούς θα συναντήσει έναν μοναχικό τροβαδούρο που θα της κεντρίσει το ενδιαφέρον. Συγκινιτική ιστορία αν και υποψιάζομαι ότι θα μου είχε αρέσει περισσότερο, όταν την πρωτοδιάβασα σε μικρότερη ηλικία αρκετά χρόνια πριν. - Σ. Τ. Τσέριχ: ''Ο Μαύρος Βασιλιάς'': Διασκευή γνωστού μύθου της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας. Σύντομο και καλό. - Φριτς Λάιμπερ: ''Κάτω από το Βλέμμα των Θεών'': Πρωταγωνιστεί το δίδυμο που έπλασε ο συγγραφέας, και το οποίο θα πληρώσει με τον χείριστο δυνατό τρόπο τις καυχησιές του. Ο κυνισμός είναι και εδώ έντονος, αλλά το μεγάλο αριστούργημα του Λάιμπερ με τους δύο ήρωες, θα είναι πάντα το πραγματικά εκπληκτικό ''Δυσάρεστο Συναπάντημα στο Λάνκμαρ''. - Έντγκαρ Άλαν Πόε: ''Σιωπή'': Διήγημα πέντε σελίδων από τον μεγάλο μάστορα του τρόμου. Ένα μικρό διαμάντι. - Τζέιμς Κέιμπελ: ''Το Μονοπάτι του Έκμπεν'': Μία πολύ περίεργη ιστορία που το παράξενο στυλ μπορεί να ξενίσει τον ανα- γνώστη. Εμένα πάντως μου άρεσε. Ενδιαφέρουσα περίπτωση συγγραφέα ο Κέιμπελ αν μη τι άλλο. Θα ήθελα να διαβάσω κάτι παραπάνω από αυτόν, αλλά δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά. - Κλίφορντ Μπολ: ''Ντουάρ ο Κολασμένος'': Ιστορία στα πρότυπα του Κόναν, και ως εκ τούτου δεν γινόταν να μην μου αρέσει Ένας βάρβαρος σπεύδει σ' ένα στοιχειωμένο πύργο για να φέρει εις πέρας μία παράτολμη αποστολή. Ωραία ήταν, αν και υστερούσε σε σκηνές δράσης. - Τανίθ Λι: ''Η Δαιμόνισσα'': Καλογραμμένο όπως όλα τα διηγήματα της Λι, αλλά το θέμα του με άφησε αδιάφορο. Γενικά οι σάκουμπους δεν είναι του γούστου μου. - Θωμάς Μαστακούρης: ''Η Γκρίζα Χώρα'': Η καλύτερη ιστορία του τόμου. Δεν το λέω επειδή είναι του Erekose, πραγματικά μου άρεσε πολύ. Την θυμόμουν πολύ καλά και ας πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο. Οι συνέχειες της για όσους ενδιαφέρονται, βρίσκονται στα νούμερα 28 και 34. Είναι must read για τους φίλους της Σκανδινα- βικής παράδοσης. Μέτρια ανθολογία θα έλεγα, που όμως σώζεται από τις ιστορίες των Λάιμπερ, Μαστακούρη. Edited July 11, 2012 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 11, 2012 Author Share Posted July 11, 2012 Ρομπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Η Φωτιά του Ασουρμπανιμπάλ (The Fire of Asshurbanipal, 1932) Στο συγκεκριμένο διήγημα, το υπερφυσικό έρχεται λίγο αργά και μοιάζει κάπως να έχει στριμωχτεί με το ζόρι στο κείμενο κι ίσως έτσι ακριβώς να έγινε, μιας και υπάρχει άλλη έκδοσή του σαν απλή περιπέτεια, την οποία πιθανότατα ο Χάουαρντ διόρθωσε για να προκύψει αυτή εδώ (το έκανε συχνά με κείμενα που δεν κατόρθωνε να πουλήσει). Όπως και να 'χει, παραμένει κείμενο του Χάουαρντ και δε διαβάζεται - ρουφιέται. Θα το βρείτε εδώ κι εδώ αναφέρονται κάποιοι σύνδεσμοι προς audiobooks του. Στην "ρεαλιστική" του έκδοση ένα φίδι πετάγεται από το κρανίο και δαγκώνει τον "κακό" όταν πάει να πάρει το πετράδι. Και ο ήρωας αναρρωτιέται πώς γίνεται να είχε φολιάσει το φίδι στο κρανίο 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted July 11, 2012 Share Posted July 11, 2012 Ρομπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Η Φωτιά του Ασουρμπανιμπάλ (The Fire of Asshurbanipal, 1932) Στο συγκεκριμένο διήγημα, το υπερφυσικό έρχεται λίγο αργά και μοιάζει κάπως να έχει στριμωχτεί με το ζόρι στο κείμενο κι ίσως έτσι ακριβώς να έγινε, μιας και υπάρχει άλλη έκδοσή του σαν απλή περιπέτεια, την οποία πιθανότατα ο Χάουαρντ διόρθωσε για να προκύψει αυτή εδώ (το έκανε συχνά με κείμενα που δεν κατόρθωνε να πουλήσει). Όπως και να 'χει, παραμένει κείμενο του Χάουαρντ και δε διαβάζεται - ρουφιέται. Θα το βρείτε εδώ κι εδώ αναφέρονται κάποιοι σύνδεσμοι προς audiobooks του. Στην "ρεαλιστική" του έκδοση ένα φίδι πετάγεται από το κρανίο και δαγκώνει τον "κακό" όταν πάει να πάρει το πετράδι. Και ο ήρωας αναρρωτιέται πώς γίνεται να είχε φολιάσει το φίδι στο κρανίο Για τους φίλους των κόμιξ, υπάρχει και διασκευή της ιστορίας σε κάποιο ασπρόμαυρο Κόναν (έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά, δεν θυμάμαι τεύχος δυστυχώς). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted July 13, 2012 Share Posted July 13, 2012 Ρομπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Η Φωτιά του Ασουρμπανιμπάλ (The Fire of Asshurbanipal, 1932) Στο συγκεκριμένο διήγημα, το υπερφυσικό έρχεται λίγο αργά και μοιάζει κάπως να έχει στριμωχτεί με το ζόρι στο κείμενο κι ίσως έτσι ακριβώς να έγινε, μιας και υπάρχει άλλη έκδοσή του σαν απλή περιπέτεια, την οποία πιθανότατα ο Χάουαρντ διόρθωσε για να προκύψει αυτή εδώ (το έκανε συχνά με κείμενα που δεν κατόρθωνε να πουλήσει). Όπως και να 'χει, παραμένει κείμενο του Χάουαρντ και δε διαβάζεται - ρουφιέται. Θα το βρείτε εδώ κι εδώ αναφέρονται κάποιοι σύνδεσμοι προς audiobooks του. Στην "ρεαλιστική" του έκδοση ένα φίδι πετάγεται από το κρανίο και δαγκώνει τον "κακό" όταν πάει να πάρει το πετράδι. Και ο ήρωας αναρρωτιέται πώς γίνεται να είχε φολιάσει το φίδι στο κρανίο Για τους φίλους των κόμιξ, υπάρχει και διασκευή της ιστορίας σε κάποιο ασπρόμαυρο Κόναν (έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά, δεν θυμάμαι τεύχος δυστυχώς). πανάθεμα, μου έχει διαφύγει αυτό!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted July 16, 2012 Share Posted July 16, 2012 (edited) Ανθολογία #56: Ιστορίες με Κατάρες Φράνσις Μάριον Κρόφορντ - Το χαμόγελο του νεκρού: καλή και ατμοσφαιρική ιστορία με κάποιες ανατριχιαστικές σκηνές. Το μυστικό του νεκρού το μαντεύεις εύκολα. Υπόψη πως πρόκειται για τον και όχι την Φ. Μ. Κρόφορντ. Ντέρμοντ Σπενς - Το σπίτι πλάι στον ποταμό Ράινεκ: ζεύγος Πολωνών αριστοκρατών και η κατάρα ενός Εβραίου γουναρά. Καλό και αυτό, με ενδιαφέρουσα κατάληξη. Βίκτορ Ρουσό - Η κατάρα της Άμεν Ρα: μια ιστορία με μούμιες που θα μπορούσε να βρίσκεται και στην ανθολογία #41. Ξεκινάει ωραία αλλά κάπου μπερδεύεται και τελικά με κούρασε. Αρκετά ξεπερασμένη σε γενικές γραμμές. Γουίκι Κόλινς - Εννία η Ώρα!: συμπαθητικό διήγημα για έναν τύπο κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης που γνωρίζει ακριβώς την ώρα που θα πεθάνει. Δεν είναι άσχημο αλλά με χάλασε το γεγονός πως ο συγγραφέας δεν εξηγεί καθόλου την προέλευση της κατάρας. Τάνιθ Λι - Αγκάθια: αυτό είναι μια παραλλαγή της Ωραίας Κοιμωμένης και ίσως να ήταν το καλύτερο διήγημα της ανθολογίας αν μπορούσα να θυμηθώ την υπόθεση του γνωστού παραμυθιού. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει οπότε το αφήνω με ερωτηματικό. Από τις αδύναμες ανθολογίες της σειράς. Edited July 16, 2012 by tsathoggua 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 17, 2012 Share Posted July 17, 2012 Τόμος 8 - Ιστορίες από Άλλες Πραγματικότητες Ακροβατεί ανάμεσα στην ΕΦ και το φάνταζυ, με θέμα το ευμετάβλητο της πραγματικότητας και ειδικά τη σχέση της με το ανθρώπινο μυαλό. Χορταστικός τόμος και πολύ προσιτός σε αναγνώστες άσχετους με το φανταστικό, αλλά υπάρχουν και καλύτεροι στη σειρά. Τζωρτζ Χένρυ Σμιθ (George Henry Smith) - To Ιμάτζικον (In the Imagicon, 1966) Ένας άνθρωπος που ζει σε ακραίες συνθήκες χρησιμοποιεί ένα μηχάνημα Εικονικής Πραγματικότητας για να βιώσει εντελώς διαφορετικές ακραίες συνθήκες με κίνδυνο της ζωής του και να αντεπεξέλθει ψυχολογικά. Λίγο ξεπερασμένο, αλλά ενδιαφέρον. Ρέυ Μπράντμπερυ (Ray Bradbury) - Νυχτερινή Συνάντηση (Night Meeting, 1950) Δεν είμαι και πολύ φαν του συγκεκριμένου συγγραφέα, αλλά το συγκεκριμένο διήγημα με είχε κάνει να ανατριχιάσω και όχι με την έννοια του τρόμου. Πολύ δυνατό. Περιλαμβάνεται και ως δυνατή σκηνή στην τηλεοπτική μεταφορά των "Χρονικών του Άρη", Τζων Μπράννερ (John Brunner) - Ο Πατέρας του Ψεύδους (Father of Lies, 1968) Ταξιδιώτης στην αγγλική επαρχία πέφτει πάνω σε μια περιοχή η οποία ζει σε μια μυθική μεσαιωνική εποχή με μαγεία και τέρατα και μάλιστα αρθουριανής χροιάς. Είναι οι υλοποιημένες όνειροπολήσεις/εμμονές ενός ισχυρά τηλεπαθητικού παιδιού που μεγάλωσε με ιστορίες για τη Στρογγυλή Τράπεζα και ανάγκασε τους πάντες γύρω του να λάβουν μέρος στο 'παιχνίδι' του . Μπορεί να το έχουν ξεσκίσει στις αντιγραφές, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι κακό ή πως έχει μόνο ιστορική αξία. Αργότερα, ο συγγραφέας μεγάλωσε το διήγημα σε νουβέλα με τον ίδιο τίτλο. Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ (Frank Belknap Long) - Ο Aνθρωπος από το Αγνωστο (The Man from Nowhere, 1940) Ένας ζωγράφος που έφτιαχνε παράξενους πίνακες και είχε ισχύ πάνω στην πραγματικότητα ι η αλληλεπίδραση του με ένα ζευγάρτι την εποχή στο Γκρήνουιτς Βίλατζ των μπήτνικ. Όχι κακό και με ενδιαφέρουσα έκφραση της εξήγησης. Τσαρλς Χάρνες (Clarles Leonard Harness) - Η Νέα Πραγματικότητα (The New Reality, 1950) Πολύ καλή (ίσως λίγο μεγαλούτσικη) εκτέλεση της ιδέας πως η επιστήμη δεν ανακαλύπτει νέα πράγματα, αλλά προσφέρει νέες θεωρίες που αν τις πιστέψουν αρκετοί η πραγματικότητα αναγκάζεται να προσαρμοστεί σ' αυτές. Η πλοκή είναι έτσι κι έτσι, αλλά αξίζει και μόνο για την ιδέα. Ρόμπερτ Σέκλυ (Robert Sheckley) - Οι Δαίμονες (The Demons, 1953) Αν οι δαίμονες είναι απλώς πλάσματα που κατοικούν σε μια διάσταση με υψηλές θερμοκρασίες κι έχουν μια κοινωνία στα ίδια χάλια με τη δική μας; Τότε τι μπορούν να σου προσφέρουν αν τους καλέσεις; Κωμική ιστορία με έξπυνες ιδέες και καλό χιούμορ. Άρθουρ Κλαρκ (Arthur C. Clarke) - Το Τείχος του Σκότους (The Wall of Darkness, 1949) Τι θα περιείχε το μικρότερο δυνατό σύμπαν που θα ήταν ικανό να υποστηρίξει την ύπαρξη ζωής; Έναν ήλιο κι έναν πλανήτη; Δείτε εδώ μια διαφορετική απάντηση, σε ένα πρώιμο διήγημα του συγγραφέα, λιγότερο ακαδημαϊκό και βαρύ από τα επόμενά του. Ρίτσαρντ Μάθεσον (Richard Matheson) - Ταχυδακτυλουργική Παράσταση (disappearing act, 1953) Αποτυχημένος συγγραφέας που είναι απογοητευμένος από τη ζωή του αρχίζει να τη χάνει, καθώς διάφοροι γνωστοί παύουν να τον θυμούνται ή εξαφανίζονται όπως και οι αποδείξεις της δικής του ύπαρξής μία-μία. Δυνατό. Έχει μεταφερθεί σε αυτοτελές επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος με αρκετές αλλαγές ("And When the Sky Was Opened") και σε πιο κοντινή διασκευή στην ελληνική σειρά φαντασίας "Μαγική Νύχτα" με τον Σοφοκλή Πέππα ("Η εξαφάνιση" - προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν προτείνω κανένα άλλο επεισόδιο της σειράς αυτής) 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 19, 2012 Share Posted July 19, 2012 Τόμος 9 - Ιστορίες από Ονειρικούς Κόσμους Και πάλι στα όρια μεταξύ των ειδών (ΕΦ και φάνταζυ και Τρόμος). Τόμος με καλές στιγμές, αλλά μάλλον αδύναμος σε σχέση μ' εκείνους που προηγήθηκαν. Πήτερ Φίλιπς (Peter Phillips) - Τα Ονειρα Είναι Κάτι το Ιερό (Dreams Are Sacred, 1948) Το αντίθετο απ' αυτό που λέει ο τίτλος. Νέα τεχνολογία επιτρέπει σε ανθρώπους να μπουν μέσα στο μυαλό άλλων. Πεζός τύπος μπαίνει μέσα στις φαντασιώσεις τρελού ο οποίος ζει στον επικό φάνταζυ κόσμο του και τον κάνει μπάχαλο. Το βρήκα ενοχλητικό. Ουίλλιαμ Τεμπλ (William Temple) - Οι Τρεις Ηλιοι της Αμάρα (The Three Sun Of Amara, 1962) Αρκετά μεγάλη ιστορία με τις περιπέτειες γήινου σ' έναν κόσμο με αρκετά μαγικές ιδιότητες. Κάπως επεισοδιακό, έχει ορισμένες σκηνές που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό, αλλά συνολικά είναι μάλλον κοινότυπες και/ή άχρωμες. Ρέυ Μπράντμπερυ (Ray Bradbury) - Ισως και να Ονειρευτείς (Perchance to Dream [ή Asleep in Armageddon], 1948) Τρομοειδές φλασάκι με διαστημικό ναυαγό ο οποίος προσπαθεί να μην κοιμηθείγιατί... κάτι έρχεται μόλις κλείσει τα μάτια του. Η αξία του διηγήματος έγκειται στο τι είναι αυτό το 'κάτι'. Ρόμπερτ Σέκλυ (Robert Sheckley) - Ο Ονειρόκοσμος (Dreamworld, 1968) Ο επαναλαμβανόμενος εφιάλτης ενός ανθρώπου γίνεται σταδικά πραγματικότητα. Κι εδώ η αξία του σύντομου διηγήματος είναι στη φύση του εφιάλτη (που εδώ αποκαλύπτεται στο τέλος). Θήοντορ Στάρτζεον (Theodore Sturgeon) - Δεν Ηταν Συζυγία (It Wasn't Syzygy [ή The Deadly Ratio], 1948) Μεγαλούτσικο και μάλλον το διαμάντι της συγκεκριμένης ανθολογίας. Απ' ό,τι δικό του έχω διαβάσει, ο Στάρτζεον γράφει για ανθρώπους και όχι για την κοινωνία ή την τεχνολογία. Εδώ καταπιάνεται με μια περίπτωση τέλειου έρωτα, μυστηριώδεις προειδοποιήσεις ότι ΔΕΝ είναι ο τέλειος έρωτας κι έναν γνωστικό μύθο-εξήγηση που μπορεί να τον πάρει κανείς συμβολικά και να κάνει την ιστορία ακόμη δυνατότερη. ΧΦ Λάβκραφτ (Howard Phillips Lovecraft) - Σελεφαϊς (Celephais, 1920) Φλασάκι από την εποχή που τον επηρέαζε η γραφή και η θεματολογία του Λόρδου Ντάνσανι. Δυνατό θέμα, καλούτσικη εκτέλεση. Ρότζερ Ζελάζνυ (Roger Zelazny) - O Ανθρωπος που Αγάπησε μια Φαϊόλι (The Man Who Loved the Faioli, 1967) Το ειδύλλιο ενός αθανάτου κι ενός θηλυκού πλάσματος που χαρίζει ένα διάστημα τέλειας ευτυχίας στους άντρες πριν τραφεί με τον θάνατό τους. Έξοχα στενάχωρο (και όχι τόσο άμεσα σχετικό με τα όνειρα). Φρίτς Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Μαριάνα (Mariana, 1960) Φλασάκι υπαρξιακού τρόμου. Καταπληκτικό. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted July 19, 2012 Share Posted July 19, 2012 Πωπω, η Μαριάννα! Την είχα ξεχάσει. Από τα διηγήματα που σχεδόν τα θυμάμαι απ' έξω. Δεν το ξεχνάς εύκολα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 19, 2012 Share Posted July 19, 2012 Τόμος 10 - Ιστορίες από εφιαλτικούς κόσμους Ξανά Μυθολογία Κθούλου. Κλασική αξία. Κ. Α. Σμιθ (Clark Ashton Smith) - H Επιστροφή του Μάγου (The Return of the Sorcerer, 1931) Ζητείται γραμματέας και μεταφραστής για το Νεκρονομικόν, ώστε να βρεθεί ξόρκι για να ξεφορτωθεί κα΄τι ο εργοδότης. Το κάτι δεν έχει καμία σχέση με τη Μυθολογία Κθούλου, αλλά η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα κι ο άνεργος (αρχικά) ήρωας πολύ πιο ρεαλιστικός και κοντά σε μια εποχή κρίσης από τους πολυάριθμους αντίστοιχους του Ντέρλεθ. Ρόμπερτ Μπλοχ (Robert Bloch) - Ο Επισκέπτης Από τα Αστρα (The Shambler from the Stars, 1935) Συμπαθητικό διήγημα, ίσως το πρώτο στο οποίο κάποιος διαβάζει φωναχτά από μαγικό βιβκλίο και καλεί κατά λάθος κάτι υπερφυσικό. Ο ατυχής χαρακτήρας που καταλήγει φαγωμένος εδώ αποτελεί παρωδία του Λάβκραφτ (για την οποία έστειλε εξουσιοδότηση στον έφηβο τότε Μπλοχ, υπογεγραμμένη από τον Αλ Χαζρέντ κι άλλες σχετικές "προσωπικότητες") Άρθουρ Μάχεν (Arthur Machen) - Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας (The Novel of the Black Seal, 1895) Το συγκεκριμένη "διήγημα" προηγείται της Μυθολογίας Κθούλου, αλλά την επηρέασε σε σημαντικό βαθμό. Μια από τις παρένθετες ιστορίες που αφηγούνται οι Τρεις Απατεώνες στην ομώνυμη νουβέλα του Μάχεν, η πιο μεγάλη και προσωπική (οι άλλες αντιγράφουν υπερβολικά τον Ρ.Λ. Στήβενσον). Έρευνα στα όρια της επιστήμης, ανεξήγητα αρχαια αντικείμενα, χαμένες σημειώσεις, προανθρώπινες οντότητες, η προσωπική πατρίδα του συγγραφέα - όλα τα υλικά με τα οποία αργότερα έχτισε ο Λάβκραφτ. Tom Rayer - Τα Πράσινα Νερά Είχα υποπτευθεί ότι δεν είναι ξένη η ιστορία, επειδή είχα ψάξει πριν χρόνια για τον συγγραφέα στο δίκτυο και δεν είχα βρει τίποτε. Τώρα έρχεται ο tsathoggua και μας πληροφορεί ότι ο Μπαλάνος παραδέχεται ότι την έγραψε ο ίδιος. Κθούλου κοντά στη Λαμία, λοιπόν, με ήρωα έναςν Καναδό μηχανικό που εργάζεται σε τεχνική εταιρεία. Προσθέτει μια ακόμη θεότητα στο πάνθεον του Κθούλου (ή ένα ακόμη ψευδώνυμο σε μια από τις υπάρχουσες θεότητες) και ακολουθεί την πεπατημένη, αλλά αυτό συμβαίνει με τις 9 στις 10 ιστορίες της Μυθολογίας, από τις οποίες δεν υπολείπεται σε γραφή. Τουλάχιστον σ' εμάς τους Έλληνες λέει κάτι παραπάνω. Μπράιαν Λάμλει (Brian Lumley) - Η Αδερφή Πόλη (The Sister City, 1969) Πρώιμο έργο του συγγραφέα στο οποίο κατακρεουργεί ιδέα του Λάβκραφτ, παραλάσσοντάς τη και εξηγώντας τη. Την ίδια άποψη έχω για ότι κθουλιανό του έχω διαβάσει. Το ότι έγινε διάσημος όταν άλλαξε στυλ, δεν είναι τυχαίο. Η ατυχής στιγμή του βιβλίου. Χ.Φ. Λάβκραφτ (Howard Phillips Lovecraft) - Η Φρίκη στο Ρεντ Χουκ (The Horror at Red Hook, 1925) Σήμερα θεωρείται φτηνιάρικη, στα όρια του παλπ και με ρατσιστική χροιά. Όχι από τις δημοφιλείς του ιστορίες στο Αμέρικα. Εμένα πάντως μου είχε αρέσει αρκετά και την έιχα βρει αρκούντως διαφορετική από τις άλλες του (αστυνομικός πρωταγωνιστής, συμμορίες στη Ν. Υόρκη που είναι μέρος μιας αίρεσης και ένας μορφωμένος μπάρμπας που ξανανιώνει και γενικώς βγάζει κάποιο χειροπιαστό κέρδος αντί να καλεί τον Κθούλου χωρίς λόγο). Και έχει κι αυτή ελληνικό ενδιαφέρον, με μια επίκληση σε σκοτεινές γυναικείες μορφές της αρχαίας μυθολογίας μας Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Το Πλάσμα στη Στέγη (The Thing on the Roof, 1932) Εξερευνητής ζητά από τον αφηγητή να του βρει ένα αλογόκριτο αντίτυπο του "Ακατονόμαστες Λατρείες", το χρησιμοποιει΄για να βρει τη μυστική είσοδο στα άδυτα ενός χαμένου ναού και επιστρέφει μισότρελος και κυνηγημένος από κάτι που κυριαρχεί στο κείμενο με τον ήχο των οπλών του. Από τις πιο πετυχημένες κθουλιανές ιστορίες του Χάουαρντ. Έγινε και κόμικ που θα το βρείτε εδώ. Το ίδιο το κείμενο υπάρχει εδώ κι εδώ audiobook Ράμσει Κάμπελ (Ramsey Campbell) - Η Φρίκη Από τη Γέφυρα (The Horror from the Bridge, 1964) Απελυθερώνονται τα πράγματα που ήταν φυλακισμένα κάτω απο΄μια ρωμαϊκή γέφυρα στην Αγγλία. Αναρωτιέμαι αν μπορούσε καν ο συγγραφέας να φανταστεί ο ίδιος μια εικόνα για τα υπερβολικά παράξενα όντα που περιγράφει. Καλούτσικη ιστορία πάντως, με μια φοβερά κωμική ατάκα ("τι νόμιζες, ότι είμαστε τίποτα ακίνδυνοι σαν τους σατανιστές με τους οποίους κυκλοφορούσες πριν;" ή κάτι τέτοιο) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 21, 2012 Author Share Posted July 21, 2012 Βιβλίο 10 - Ιστορίες από εφιαλτικούς κόσμους Επιμέλεια: Γιώργος Μπαλάνος Περιεχόμενα: Κ. Α. Σμιθ (Clark Ashton Smith) - H Επιστροφή του Μάγου (The Return of the Sorcerer, 1931) Την ιστορία την είχα διαβάσει σε συλλογή έργων του CAS και δε με είχε εντυπωσιάσει. Είχε έντονη τη Λαβκραφτικότητα, αλλά όχι αυτή τη σπίθα τρόμου που έκανε τον Lovecraft να ξεχωρίζει. Ρόμπερτ Μπλοχ (Robert Bloch) - Ο Επισκέπτης Από τα Αστρα (The Shambler from the Stars, 1935) Η ιστορία αυτή είναι ενδιαφέρουσα απλά και μόνο για το μεταλογοτεχνικό της κομμάτι (την άδεια του Λαβκραφτ να τον σκοτώσει σε διήγημά του ο Μπλοχ). Καθαρά λογοτεχνικά, φαίνεται ότι ο Μπλοχ ήταν ακόμα νέος όταν την έγραφε - καμία σχέση με την πολύ δυνατή ιστορία του Μπλοχ στο #7 που κλείνει την άτυπη τριλογία. Άρθουρ Μάχεν (Arthur Machen) - Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας (The Novel of the Black Seal, 1895) Ο Μάχεν δεν έχει καταφέρει ποτέ να με εντυπωσιάσει, τον βρίσκω μάλλον απαρχαιωμένο, και, ούτε και εδώ, ξετρελάθηκα. Και πάλι, το ενδιαφέρον είναι καθαρά μεταλογοτεχνικό (από πού εμπνεύστηκε ο Λαβκραφτ τον τρόμο του Ντάνγουιτς). Αποκτά ένα έξτρα ενδιαφέρον αν διαβαστεί πριν από το #7 και την ιστορία του Κόλλιν Γουίλσον. Tom Rayer - Τα Πράσινα Νερά Mythos με χρώμα Ελληνικό, από το Γ. Μπαλανο. Ακολουθεί πολύ καλά όλα τα κλισέ του mythos και, χωρίς να ξεχωρίζει, είναι απολαυστικό ανάγνωσμα Μπράιαν Λάμλει (Brian Lumley) - Η Αδερφή Πόλη (The Sister City, 1969) Τίποτα το ιδιαίτερο, παίρνει το The Doom that came to Sarnath του Lovecraft και το μεταφέρει στον κόσμο μας. Χ.Φ. Λάβκραφτ (Howard Phillips Lovecraft) - Η Φρίκη στο Ρεντ Χουκ (The Horror at Red Hook, 1925) Αν μιλάμε για Λαβκραφτικό τρόμο, ε, ο δημιουργός του δεν μπορεί να απουσιάζει. Γραμμένη όσο ζούσε στη Νέα Υόρκη, με έντονο το δημοσιογραφικό ύφος, αποτυπώνει άψογα τον αποτροπιασμό του συγγραφέα για το αστικό τοπίο. Χάνει λίγο λόγω της πολύ ψυχρής, δημοσιογραφικής γραφής της. Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Το Πλάσμα στη Στέγη (The Thing on the Roof, 1932) Ο θείος Μπομπ ήταν εκπληκτικός στο να γράφει σκηνές δράσης. Στη συγκεκριμένη ιστορία όλη η δράση συμβαίνει εκτός αφήγησης, άρα κάπου χάνεται η απόλαυση στην ανάγνωση της ιστορίας. Αλλά είναι δυνατή η άτιμή, ειδικά η περιγραφή του τέλους. Ράμσει Κάμπελ (Ramsey Campbell) - Η Φρίκη Από τη Γέφυρα (The Horror from the Bridge, 1964) Εδώ ο Κάμπελ κάθεται και ξαναγράφει ελεύθερα τον "Τρόμο του Ντάνγουιτς" στην Αγγλία. Το αποτέλεσμα είναι άνισο... Συνολική Εντύπωση: Το βιβλίο λειτουργεί τέλεια ως prequel του #7. Είναι σίγουρα για οπαδούς της μυθολογίας Κθούλου, αλλά δεν υπάρχει το βάθος που έκανε το #7 να ξεχωρίζει. Έχει όμως την Τριάδα που θεμελίωσε το Mythos (έστω και σε μερικές από τις "δεύτερες" ιστορίες τους) και 4 ακόμα εξαιρετικούς συγγραφείς. Ίσως απλά οι ιστορίες δεν ήταν του γούστου μου... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 23, 2012 Author Share Posted July 23, 2012 Βιβλίο 43 - Ιστορίες με Βάρβαρους Ήρωες Επιμέλεια: Θωμάς Μαστακούρης Περιεχόμενα: Ρόμπερτ Χάουαρντ - Ο Ναός της Φρίκης Στην Αρθουριανή Βρετανία, ένας Ιρλανδός οδηγεί μια ομάδα Βίκινγκ επιδρομέων μέσα από έναν απαγορευμένο τόπο. Εκεί συναντούν έναν περίεργο ναό και η φρικωδία ξεκινά. Κάπου κοντά στον μέσο όρο Χαουαρντικής ιστορίας κατά τη γνώμη μου, άρα θα περάσετε υπέροχα διαβάζοντάς την. Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ - Υπόγεια Ρεύματα Η ερωμένη του μάγου Κέην προσπαθεί να βρει έναν άντρα για να την ελευθερώσει από την τυρανία του. Η μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία της ανθολογίας, με πολλά μπρος-πίσω στο χρόνο και ένα τέλος που το έχεις μυριστεί από τα μισά του, αλλά που έρχεται και σκάει τόσο "όμορφα". Θα ήταν η πιο "μαύρη" ιστορία της ανθολογίας, αν δεν υπήρχε ο Σμιθ Charles Saunders - Θάνατος στο Τζουκούν Ο Ιμάρο θεωρείται ο μαύρος Κόναν, και αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή της συγκεκριμένης ιστορίας, αν και μάλλον την αδικεί. Ο συγγραφέας παίρνει τις συμβάσεις της ιστορίας S&S και τη μεταφέρει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο, αυτό της Αφρικής. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία. Κ. Α. Σμιθ - Νεκρομαντεία στο Ναάτ Νεαρός πρίγκιππας ψάχνει την αγαπημένη του και καταλήγει όμηρος τριών νεκρομαντών. Μαύρη και άραχλη ιστορία με μία καταπληκτική κατάληξη, αντάξια της φήμης του συγγραφέα της. Νομίζω η καλύτερη ιστορία του συγκεκριμένου βιβλίου. Φ. Π. Γουίλσον - Δαιμονικό Τραγούδι Πολεμιστής πάει να σηκώσει την κατάρα ενός σατανικού μάγου. Με αμοιβή φυσικά. Ενδιαφέρουσα ιστορία, σίγουρα καλό το εύρημά της στο τέλος, αν και η κατάληξη μου φάνηκε μάλλον αδύναμη. Τη βρήκα την πιο αδύναμη της ανθολογίας. Θωμάς Μαστακούρης - Απρόσμενοι Επισκέπτες Βίκινγκ ναυτικοί ζητούν φιλοξενία σε μοναστήρι, μόνο πως τα πράγματα εκεί δεν είναι όπως δείχνουν. Πολύ καλή ιστορία, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις υπόλοιπες του τόμου, ενώ μία σκηνή κάπου στη μέση της είναι πάρα πολύ δυνατή. Συνολική Εντύπωση: Εξαιρετική ανθολογία για τους φίλους του S&S. Όλες οι ιστορίες έχουν κάτι να πουν και να δώσουν και από μία διαφορετική νότα στο θέμα του Βάρβαρου ήρωα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 24, 2012 Share Posted July 24, 2012 (edited) Τόμος 11 - Ιστορίες Φαντασίας με γέλιο Αυτό που λέει ο τίτλος. Γέλιο υπάρχει, αλλά κάποιες φορές ειναι με τα στάνταρ της δεκαετίας του '50 κι άλλες η φαντασία είναι απλό πρόσχημα για να γραφτει΄ένα επίκαιρο (το '50) ευθυμογράφημα. Ψυχαγωγικός τόμος, αλλά αυτό είναι όλο. Τσαρλς Μπώμοντ (Charles Beaumont) - H Ημέρα της Μητέρας (Mother's Day, 1958) Άνθρωπος που αναγκάστηκε κάποτε να ζευγαρώσει με απεχθή εξωγήινη έρχεται αντιμέτωπος με κάποιον που το γνωρίζει. Καλό. Άλφρεντ Μπέστερ (Alfred Bester) - Περιμένετε Παρακαλώ (Will You Wait?, 1959) Τι θα συνέβαινε αν κάποιος ήθελε να πουλήσει την ψυχή του κι η Κόλαση είχε "εκσυγχρονιστεί" σαν επιχείρηση; Σύντομο και ευχάριστο, οριακά φαντασίας. Φρέντρικ Μπράουν (Fredric Brown) - Με Αγαπά, Δεν με Αγαπά (Νομίζω είναι το Daisies 1954) Ο βασιλιάς των σύντομων ιστοριών με απρόοπτο τέλος σε μια μάλλον αδύναμη στιγμή, στα όρια του ανεκδότου. Τζέημς Θέρμπερ (James Thurber) - Συνέντευξη με Ενα Λέμμινγκ (Interview With A Lemming, 1941) Σύντομο, προβλέψιμο, ηθικοπλαστικό. Τζ.Σ. Έντμοντσον (G.C. Edmondson) - Τεχνολογική Οπιστοδρόμηση (Technological Retreat, 1956) Εξωγήινα λαμόγια εμφανίζονται σε γήινο λαμογιο και του κάνουν μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Νομίζε πως τους έπιασε κορόιδα, αλλά κι αυτοί δε φαντάζονται πόσο εκετατεμένες θα είναι οι συνέπειες της συμφωνίας... Αρκετά αστείο και ενδιαφέρον όταν δείχνει τα πράγματα από την οπτική γωνία των εξωγήινων Ισαάκ Ασίμωφ (Isaac Asimov) - Η Μηχανή που Κέρδισε τον Πόλεμο (The Machine That Won the War, 1971) Σύντομη ιστορία σχετικά με αν θα δεχόμασταν τελικά μια μηχανή να παίρνει όλες τις αποφάσεις για μας αυτόματα, έστω κι αν είναι θεωρητικά που ικανότερή μας Ρόμπερτ Σέκλυ (Robert Sheckley) - Ο Πολίτης του Διαστήματος (Citizen in Space [ή Spy Story], 1955) Άνθρωπος μετακομίζει σε έρημο πλανήτη για να έχει την ησυχία του κι αυτό φαίνεται μάλλον απίστευτο και θορυβεί τις διάφορες κυβερνήσεις με αποτέλεσμα να αρχίσουν να παρουσιάζονται περίεργοι γείτονες ο ένας μετά τον άλλο (κατάσκοποι). Καλούτσικο και παραδόξως αισιόδοξο. Θα είχε αρέσει μάλλον στους αναγνώστες την εποχή της ψυχροπολεμικής παράνοιας που κυκλοφόρησε. Ρίτσαρντ Γκέμαν (Richard Gehman) - Η Μηχανή (The Machine, 1946) ψυχροπολεμική παράνοια 2. Εργάτης φτιάχνει για χόμπι μια μηχανή με πολλά λαμπάκια η οποία δεν κάνει τίποτα. Αλλά ποιος να τον πιστέψει ότι δεν κάνει τίποτα; Όλοι επιμένουν ότι κάνει κάτι και δεν τους λέει τι. Έρικ Φρανκ Ράσελ (Eric Frank Russel) - Ακρως Απόρρητο (Top Secret, 1956) Γραμμένο την εποχή που τα γραπτά πήγαιναν μόνο μέσω καλωδίων, ενώ η φωνή μεταφερόταν και ασύρματα, είναι μια διαστημική ιστορία για "σπασμένο τηλέφωνο". Μηνύματα φτάνουν από τη μια πλευρά στην άλλη αλλοιωμένα, προκαλώντας παρεξηγήσεις, υποψίες ότι θα είναι κωδικοποιημένα, ακόμα μεγαλύτερες παρεξηγήσεις όταν η αποκωδικοποίηση τα κάνει ακόμα πιο παράλογα, απαιτήσεις για διευκρινίσεις που φτάνουν κι αυτές αλλοιωμένες κοκ. Όπως ομολογεί κι ο Μπαλάνος, αναγκάστηκε να διασκευάσει σε πολλά σημεία αντί να μεταφράσει, μιας και υπήρχαν λογοπαίγνια/παρηχήσεις. Αλλά το αποτέλεσμα είναι άψογο. Πολύ γέλιο! Θήοντορ Στάρτζεον (Theodore Sturgeon) - Είναι Ενα Τίποτα - Αλήθεια σας Λέω (It Was Nothing - Really, 1969) Επιχειρηματίας εμπνέεται στην τουαλέτα και εφευρίσκει ένα άτρωτο υλικό που το ονομάζει "Τίποτα". Στέλνει την ιδέα στο Πεντάγωνο κι αυτοί κάνουν σε ένα ακόμη διήγημα το θαύμα τους. Εμένα δε μου άρεσε όσο οι σοβαρές ιστορίες του Στάρτζεον, αλλά και πάλι είναι ανώτερο από τις καλές ιστορίες πολλών συγγραφέων. Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ (Philip Jose Farmer) - Το Επάγγελμα του Θεού (The God Business, 1954) Εκτεταμένο διήγημα/νοβελέτα που πάντα πίστευα ότι ήταν του '60, αλλά βλέπω πως είναι του '50. Στερημένος και κουμπωμένος καθηγητής είναι άθελά του υπεύθυνος για την αναβίωση του κελτικού θεού του κρασιού η οποία έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας φανταζοειδούς περιοχής στην οποία όλοι είναι συνεχώς ντίρλα και γλεντάνε χωρίς να κάνουν τίποτε άλλο. Η περιοχή αυτή ολοένα επεκτείνεται κι όποιος πάει εκεί εγκαθίστατι και γίνεται μέρος του γλεντιού. Στην αρχή της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής αναλαμβάνει την αποστολή αυτοκτονίας να πάει και να λύσει ο ίδιος το θέμα, πιο καλά προετοιμασμένος και μελετημένος από τους στρατιωτικούς που προηγήθηκαν. Περισσότερο στρατευμένο, παρά αστείο. Προσωπικά, μου θύμισε λίγο τις Βάκχες του Ευριπίδη, ξαναγραμμένες από κάποιον που έχει εμμονή με το σεξ και την απελευθέρωση από νευρώσεις/αυτοκαταπίεση. όχι κακό, πάντως., Edited July 24, 2012 by Electroscribe 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted July 24, 2012 Share Posted July 24, 2012 Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ (Philip Jose Farmer) - Το Επάγγελμα του Θεού (The God Business, 1954) Εκτεταμένο διήγημα/νοβελέτα που πάντα πίστευα ότι ήταν του '60, αλλά βλέπω πως είναι του '50. Στερημένος και κουμπωμένος καθηγητής είναι άθελά του υπεύθυνος για την αναβίωση του κελτικού θεού του κρασιού η οποία έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας φανταζοειδούς περιοχής στην οποία όλοι είναι συνεχώς ντίρλα και γλεντάνε χωρίς να κάνουν τίποτε άλλο. Η περιοχή αυτή ολοένα επεκτείνεται κι όποιος πάει εκεί εγκαθίστατι και γίνεται μέρος του γλεντιού. Στην αρχή της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής αναλαμβάνει την αποστολή αυτοκτονίας να πάει και να λύσει ο ίδιος το θέμα, πιο καλά προετοιμασμένος και μελετημένος από τους στρατιωτικούς που προηγήθηκαν. Περισσότερο στρατευμένο, παρά αστείο. Προσωπικά, μου θύμισε λίγο τις Βάκχες του Ευριπίδη, ξαναγραμμένες από κάποιον που έχει εμμονή με το σεξ και την απελευθέρωση από νευρώσεις/αυτοκαταπίεση. όχι κακό, πάντως., Διήγημα που αντέγραψε σχεδόν σκηνή τη σκηνή ο Ρωμοσιός και μετά το ονόμασε "Μεσσιανική Αυτοκρατορία 2: Η φωτιά περπατά μαζί μου." 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted July 24, 2012 Share Posted July 24, 2012 Τόμος 11 - Ιστορίες Φαντασίας με γέλιο Αυτό που λέει ο τίτλος. Γέλιο υπάρχει, αλλά κάποιες φορές ειναι με τα στάνταρ της δεκαετίας του '50 κι άλλες η φαντασία είναι απλό πρόσχημα για να γραφτει΄ένα επίκαιρο (το '50) ευθυμογράφημα. Ψυχαγωγικός τόμος, αλλά αυτό είναι όλο. Χορταστική συλλογή. Τα διηγήματα των Shecley, Sturgeon και Farmer είναι αυτά που μου έχουν μείνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted July 24, 2012 Share Posted July 24, 2012 Βιβλίο 43 - Ιστορίες με Βάρβαρους Ήρωες Επιμέλεια: Θωμάς Μαστακούρης Περιεχόμενα: Ρόμπερτ Χάουαρντ - Ο Ναός της Φρίκης Στην Αρθουριανή Βρετανία, ένας Ιρλανδός οδηγεί μια ομάδα Βίκινγκ επιδρομέων μέσα από έναν απαγορευμένο τόπο. Εκεί συναντούν έναν περίεργο ναό και η φρικωδία ξεκινά. Κάπου κοντά στον μέσο όρο Χαουαρντικής ιστορίας κατά τη γνώμη μου, άρα θα περάσετε υπέροχα διαβάζοντάς την. Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ - Υπόγεια Ρεύματα Η ερωμένη του μάγου Κέην προσπαθεί να βρει έναν άντρα για να την ελευθερώσει από την τυρανία του. Η μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία της ανθολογίας, με πολλά μπρος-πίσω στο χρόνο και ένα τέλος που το έχεις μυριστεί από τα μισά του, αλλά που έρχεται και σκάει τόσο "όμορφα". Θα ήταν η πιο "μαύρη" ιστορία της ανθολογίας, αν δεν υπήρχε ο Σμιθ Charles Saunders - Θάνατος στο Τζουκούν Ο Ιμάρο θεωρείται ο μαύρος Κόναν, και αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή της συγκεκριμένης ιστορίας, αν και μάλλον την αδικεί. Ο συγγραφέας παίρνει τις συμβάσεις της ιστορίας S&S και τη μεταφέρει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο, αυτό της Αφρικής. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία. Κ. Α. Σμιθ - Νεκρομαντεία στο Ναάτ Νεαρός πρίγκιππας ψάχνει την αγαπημένη του και καταλήγει όμηρος τριών νεκρομαντών. Μαύρη και άραχλη ιστορία με μία καταπληκτική κατάληξη, αντάξια της φήμης του συγγραφέα της. Νομίζω η καλύτερη ιστορία του συγκεκριμένου βιβλίου. Φ. Π. Γουίλσον - Δαιμονικό Τραγούδι Πολεμιστής πάει να σηκώσει την κατάρα ενός σατανικού μάγου. Με αμοιβή φυσικά. Ενδιαφέρουσα ιστορία, σίγουρα καλό το εύρημά της στο τέλος, αν και η κατάληξη μου φάνηκε μάλλον αδύναμη. Τη βρήκα την πιο αδύναμη της ανθολογίας. Θωμάς Μαστακούρης - Απρόσμενοι Επισκέπτες Βίκινγκ ναυτικοί ζητούν φιλοξενία σε μοναστήρι, μόνο πως τα πράγματα εκεί δεν είναι όπως δείχνουν. Πολύ καλή ιστορία, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις υπόλοιπες του τόμου, ενώ μία σκηνή κάπου στη μέση της είναι πάρα πολύ δυνατή. Συνολική Εντύπωση: Εξαιρετική ανθολογία για τους φίλους του S&S. Όλες οι ιστορίες έχουν κάτι να πουν και να δώσουν και από μία διαφορετική νότα στο θέμα του Βάρβαρου ήρωα. το πρώτο μου βιβλίο απο την σειρά. Την ιστορία του Σμίθ την είχα διαβάσει ακόμα πιο παλιά σε έκδοση κόμικ με ήρωα τον Κόναν!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted July 25, 2012 Share Posted July 25, 2012 (edited) Ιστορίες απο βελούδο και ατσάλι #20 Επιμέλεια : Θωμάς Μαστακούρης Ρομπερτ Χαουαρντ........................Η κοιλάδα του σκώληκα Τανιθ Λι............................................Μια φορά το χρόνο Μικαελ Μουρκοκ............................Ενώ οι θεοί γελούν Τζορτζ Μακντοναλντ.......................Φωτογέννητος και νυχτερίδα Λορδος Ντανσανι...........................Το άπαρτο κάστρο Φιλιπ Χ. Λαβκραφτ.........................Η αναζήτηση του Ίρανου Αρχέγονες βάρβαρες φυλές, μαγικά ξόρκια, τέρατα που βγαίνουν από τα βάθη της γης. Ένας αρχετυπικός ήρωας σκοτώνει το αρχαίο κακό και σκοτώνεται στην κοιλάδα του σκώληκα. Ένα θρυλικό διήγημα από τον μετρ της ηρωικής φαντασίας. Ένας ύμνος στη φιλία και τον ηρωισμό. Το ταξίδι συνεχίζει η μαστόρισσα Τανίθ Λι, σε ένα ψευδομεσαιωνικό φόντο. Αστυνομική πλοκή και δράση που εξελίσσεται μέσα σε ένα μόνο δωμάτιο. Το διήγημα, μας προτρέπει να μαντέψουμε τη λύση ενός γρίφου. Μια όμορφη μάγισσα κοίτεται νεκρή και πρέπει να βρεθεί ο δολοφόνος. Μια λάθος απάντηση και ο ήρωας μετατρέπεται σε θύμα, σε μια κατάρα που επιστρέφει μια φορά το χρόνο. Ο Έλρικ περνά θεούς και δαίμονες στην αναζήτηση του βιβλίου των νεκρών θεών, το οποίο θα του δώσει την υπέρτατη γνώση. Σε αυτό το ταξίδι, ο Μελνιμπονιανός ασπρομάλλης δεν θα είναι μόνος. Και ενώ οι θεοί γελούν, στο τέλος ο μόνος νικητής είναι ο χρόνος. Το δίπολο της ύπαρξης, μας παρουσιάζεται σε ένα πανέμορφο παραμύθι. Η αιώνια πάλη των αντιθέτων που συνθέτει εντέλει την αρμονία. Φως και σκοτάδι, γη και ουρανός, φωτιά και πάγος, καλό και κακό, φωτογέννητος και νυχτερίδα. Μεσαιωνικό παραμύθι από τον Λόρδο. Ο ήρωας αφήνει τη χώρα του για να ταξιδέψει στα πέρατα της γης και να σκοτώσει το τέρας που στοιχειώνει με εφιάλτες την φυλή του. Μετά από ένα συναρπαστικό ταξίδι, τελικά ο ήρωας κατακτά το άπαρτο κάστρο. Η ρομαντική πλευρά του δημιουργού του C. Mythos μέσα από ένα διήγημα που δεν χύνεται ούτε στάλα αίμα. Η περιπλάνηση ενός τροβαδούρου σε φανταστικούς τόπους, προς αναζήτηση του Ίρανου. Ένα διήγημα που σου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία για τη νιότη και την ομορφιά ενός κόσμου που έφυγε. Ένας αγαπημένος τόμος της θρυλικής σειράς, που δεν έχω κανένα πρόβλημα, να διαβάζω ξανά και ξανά... Edited July 25, 2012 by abuno 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted July 25, 2012 Share Posted July 25, 2012 (edited) Τόμος 12 - Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας Έπεσε και το τελευταίο κάστρο στη σειρά! Ο πρώτος καθαρά φάνταζυ τόμος και μάλιστα καραμπινάτο Sword & sorcery. Καλό μείγμα της χρυσής εποχής και της σχετικά πρόσφατης (τότε) παραγωγής. Ακολούθησαν ακόμη καλύτεροι τόμοι με την ίδια θεματική, αλλά κι εδώ λογικά θα βρει ο καθένας κάτι που θα τον ενθουσιάσει (αρκεί να του αρέσει το είδος). Κάθριν Λ. Μουρ (Katherine Lucille Moore) - Χέλσγκαρντ (Hellsgarde, 1939) Ο τίτλος είναι το όνομα του τρομερού κάστρου στο οποιό φτάνεις πάντα με το ηλιοβασίλεμα, ότι κι αν κάνεις. Ωραίες ιδέες, αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες (αν και κάπως καρτουνιστικοι με τα σημερινά δεδομένα), γενικά ευχάριστο ανάγνωσμα. Χένρυ Κάτνερ (Henry Kuttner) - Το Κάστρο του Σκότους (The Citadel of Darkness, 1939) Ο σύζυγος της προηγούμενης κυρίας. Κλασικά πράγματα, ο πρωταγωνιστής και ο βοηθός του πηγαιναουν και πηγαίνουν για να σώσουν την κοπέλα της παρέας, δοκιμασίες και τέρατα, ένας πολύ κακός μάγος κτλ. Όχι και η πιο πρωτότυπη δομή, αλλά ο άνθρωπος είχε πολύ καλή πένα. Αντρέ Νόρτον (Andre Norton) - Οι Φρύνοι του Γκρίμμερντέηλ (The Toads of Grimmerdale, 1974) Πιο μεγάλη απο΄τις άλλες ιστορίες και η καλύτερη του τόμου κατ' εμέ. Διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο όπως σχεδόν τα πάντα που έχει γράψει η Νόρτον (Witch World), αλλά δε θα έχετε πρόβλημα μ' αυτό. Μια γυναίκα αναγκάζεται να συμμαχήσει με σκοτεινές δυνάμεις για να μπορέσει να εκδικηθεί τον άντρα που την βίασε. Τα πράγματα, φυσικά, δεν εξελίσσονται τόσο απλά. Από τα λίγα πράγματα της Νόρτον που έχω διαβάσει, την θεωρώ πρότυπο για το πώς ν' απευθυνθεί ένας συγγραφέας σε αναγνώστες και των δυο φύλων, χωρίς να ξεφεύγει απο΄το ρεαλισμό και χωρίς να βαρεθούν ούτε οι άντρες, ούτε οι γυναίκες (πράγμα που δε μπορώ να πω και για τη Μουρ) Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Ο Λαός του Σκοταδιού (People of the Dark, 1931) ιστορία με αναδρομή σε προηγούμενη ζωή και με "εσωγήινους". Περισσότερο παραψυχολογία και τα συναφή, παρά φαντασία, αλλά Χάουαρντ είναι. Φυσικά διαβάζεται νεράκι κι ας μην είναι κανένα αριστούργημα. Γκάλαντ Ελφλαντσον (Galad Elflandsson) - Πράξη Πίστης (An act of Faith, 1982) Τριτοκλασάτος Καναδός συγγραφέας σκανδιναβικής καταγωγής που γράφει ιστορίες με Βίκινγκς. Η συγκεκριμένη είναι πολύ καλύτερη από τις άλλες του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, αρκετά καλή, αλλά όχι και τόσο που να δικαιολογεί την τεράστια δημοτικότητά της στην Ελλάδα. Η φήμη της οφείλεται λιγότερο στις λογοτεχνικές της αρετές και περισσότερο στη θεματική της (καλοί Βίκινγκς, κακοί παπάδες). Ανάλογα με το πόσο σας αγγίζει, σταθμίστε και τις κριτικές που θ' ακούσετε. Edited July 25, 2012 by Nihilio 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted July 25, 2012 Share Posted July 25, 2012 Τόμος 12 - Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας Γκάλαντ Ελφλαντσον (Galad Elflandsson) - Πράξη Πίστης (An act of Faith, 1982) Τριτοκλασάτος Καναδός συγγραφέας σκανδιναβικής καταγωγής που γράφει ιστορίες με Βίκινγκς. Η συγκεκριμένη είναι πολύ καλύτερη από τις άλλες του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, αρκετά καλή, αλλά όχι και τόσο που να δικαιολογεί την τεράστια δημοτικότητά της στην Ελλάδα. Η φήμη της οφείλεται λιγότερο στις λογοτεχνικές της αρετές και περισσότερο στη θεματική της (καλοί Βίκινγκς, κακοί παπάδες). Ανάλογα με το πόσο σας αγγίζει, σταθμίστε και τις κριτικές που θ' ακούσετε. Ιστορία με την επική ατάκα "τι άλλο περίμενες από έναν κουρεμένο;" (ή κάπως έτσι). Δεν ξεχνιέται με τίποτα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.