Jump to content

Οι κακοί μας: άκαρδοι μπάσταρδοι ή τραγικά θύματα;


Nihilio
 Share

Recommended Posts

Με αφορμή μία συζήτηση που έγινε σε άλλο τόπικ, άρχισα να σκέφτομαι τι είναι αυτό που κάνει έναν πετυχημένο κακό. Νομίζω ότι υπάρχουν δύο ακρά ως απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα.

 

Το πρώτο άκρο θέλει τους κακούς τους πιο κακούς κακούς. Οι κακοί είναι κακοί γιατι φοράνε μαύρα, έχουν ονόματα όπως "ο σκοτεινός άρχοντας" και όλοι ξέρουν ότι είναι κακοί γιατί το φοράνε στο κούτελο. Αγαπημένες τους ασχολίες είναι να σφάζουν κουτάβια και ανίκανους ακολούθους, να κάνουν σχέδια για την κατάκτηση του κόσμου και να φτιάχνουν μαγικά δακτυλίδια που πρέπει να τα ρίξεις σε ποτάμια λάβας για να πεθάνουν.

 

Το άλλο άκρο θέλει τους κακούς να είναι οι συμπαθητικοί Dark Ξανθόπουλοι, να κουβαλάνε βαριά ψυχολογικά τραύματα (συνήθως από τα παιδικά τους χρόνια) που τους κάνουν έρμαια των σκοτεινών τους έξεων. Χόμπυ τους να σκοτώνουν με έναν αυστηρό κώδικα ηθικής, να κλαίνε με μαύρο δάκρυ όταν αντιλαμβάνονται την κατάντια τους, να θυμούνται τότε που έβλεπαν αστρικές καταιγίδες στις αποικίες του Τιτάνα πριν χαθούν σα δάκρυα στη βροχή και να έχουν ατελείωτα φλασμπακ

 

Εσείς ποια από τις δύο κατηγορίες προτιμάτε ή, ακόμα καλύτερα, πού στη μέση αυτών των δύο άκρων στέκεστε;

 

Και, το κυριότερο, έχετε κάποιο μυστικό για να γράφετε τους κακότερους κακούς;

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι υπάρχουν κι άλλες διακρίσεις.

 

π.χ. έχει σημασία αν ο κακός είναι β ρόλος, ή αν είναι πρωταγωνιστής ή αν είναι το αντιπαλο δέος του ήρωα. Ανάλογα με το τι θα επιλέξει ο συγγραφέας, προκυπτουν και διαφορετικές επιλογές. Αυτές τις λεπτομέρειες όμως σπάνια τις λαμβάνει υποψη της η κουλτούρα και η διανόηση. π.χ. ακους "ο τάδε κάνει καλους κακούς" και δεν ξέρεις σε τι ρόλο τους χρησιμοποιεί ο τάδε.

 

Το λάθος είδος κακου κατ' εμέ είναι εκείνο το είδος του αντι-ήρωα που ενώ συμπεριφέρεται κακά, ο συγγραφέας τον παρουσιάζει σαν "καλό", δηλαδή σαν ήρωα με φωτοστέφανο. Δεν θελω προς το παρον να αναφέρω παραδείγματα, για να μην μου τη πέσουν οι κουλτουριαρηδες, θα πω όμως ότι όποτε το συναντώ αυτό, μου ανάβουν τα λαμπάκια.

 

Την άποψή μου για το πώς θέλω τον κακό, θα την πω αργότερα, τώρα ας αρκεστούμε σε αυτά που τα θεωρώ βασικά.

Link to comment
Share on other sites

Καμία από τις παραπάνω κατηγορίες δεν προτιμώ. Ούτε να διαβάζω τέτοιους κακούς, ούτε να γράφω για τέτοιους.

Προτιμώ πιο πολυσύνθετους κακούς, ή απλά κακούς που διαμορφώνονται ως τέτοιοι στην πορεία, από τις συνθήκες.

 

Βασικά δεν πιστεύω στην κακία ως κάτι ξεχωριστό που υπερκαλύπτει τα πάντα στον χαρακτήρα ( just because they were born this way), ούτε όμως και σαν στάση ζωής. Όλοι είμαστε καλοί και κακοί και περιμένουμε τις συνθήκες που μας βγάζουν την μια ή την άλλη πλευρά. Τέτοιοι είναι συνήθως και οι δικοί μου ήρωες. Είτε καλοί, είτε κακοί.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ. Όπως είχε γράψει και η Sonya

 

[Στη λογοτεχνία,] το καλύτερο, το πιο ζωντανό χρώμα είναι το γκρίζο.
 
Γκρίζους κακούς προτιμώ. (Ο Μπράντιν στο "Τιγκάνα" είναι από τους καλύτερους.) Και γκρίζους καλούς, εννοείται.
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

 

Αγαπημένες τους ασχολίες είναι να σφάζουν κουτάβια και ανίκανους ακολούθους

 

 

Εμένα που μου αρέσουν οι καλοί μου να είναι έτσι, είμαι σοβαρά, γιατρέ μου;

 

Πέρα από την πλάκα δεν πιστεύω στους καλούς και στους κακούς. Συνειδητοποίησα πολύ νωρίς στη ζωή μου ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές, οπότε προσπαθώ σκληρά να αποφεύγω χαρακτηρισμούς. Προτιμώ να βλέπω -να κάνω τον αναγνώστη μου να βλέπει- δύο αντιπάλους, που απλά ο ένας είναι εκείνος από του οποίου την οπτική γωνία βλέπουμε. 

 

Επίσης προτιμώ να βλέπω ανθρώπους που έχουν μπερδέψει τις φιλοδοξίες τους ή τις ιδιοτροπίες ή τις πεποιθήσεις τους με το "σωστό". Για μένα αυτό είναι ένας πραγματικά κακός άνθρωπος. 

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Κι εγώ συμφωνώ με τους δύο άνωθεν προλαλήσαντες. Δεν υπάρχει "καλό" και "κακό", όλοι οι χαρακτήρες προβαίνουν σε πράξεις που μπορεί να έχουν (για τον συγγραφέα, τον ανγνώστη ή τους υπόλοιπους χαρακτήρες) θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα, να συμφωνούν ή να διαφωνούν μαζί τους. Σημασία έχει να είναι αληθοφανείς και να έχουν σαφή κίνητρα για τις πράξεις τους.

 

Βλ. Μπράντιν. Ο κακός που σμίλεψε την άποψή μου για το πώς στήνεται ένας καλός χαρακτήρας.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ κι εγώ. Αλλά υπάρχει ένα είδος κακών που με γοητεύει, με αγχώνει, με 'ψαρώνει' και με 'τσιγκλάει' όποτε το συναντώ. Πρόκειται για τα “ελεύθερα πνεύματα” που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας, όχι επειδή είναι εγωιστές, απροσάρμοστοι ή προβληματικοί, αλλά από επιλογή. Που είναι λίγο έως πολύ μισάνθρωποι, που μόλις μετά βίας (αν το κάνουν κιόλας) συγκρατιούνται για να εκφράσουν την αηδία και την περιφρόνησή τους για τους πολλούς. Τα περπατημένα αλάνια, οι καλλιεργημένοι αριστοκράτες, οι 'φευγάτοι' φιλόσοφοι. 
 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά είμαι στη μέση, αν και τείνω ελαφρώς προς τους άκαρδους μπάσταρδους. Γενικα, θέλω οι κακοί μου να είναι ΚΑΚΟΙ με κεφαλαία γιατί έτσι είναι πιο γαμάτοι. Όχι οι ανταγωνιστές, το τονίζω αυτό, αλλά οι κακοί γιατί άλλο το ένα και άλλο το άλλο (και έχω γράψει και πράγματα όπου πρωταγωνιστές ήταν οι κακοί).

 

Απλά θεωρώ ότι το μυστικό στο να γράψεις πετυχημένα έναν άκαρδο μπάσταρδο, έτσι ώστε να μην είναι καρικατούρα, είναι να μπεις στο κεφάλι του και να του δώσεις έναν πειστικό λόγο για τον οποίο φέρεται έτσι. Συνήθως χρειάζεται δύο παραμέτρους, μία υπέρμετρη επιθυμία για κάτι που όλοι θέλουμε (πλούτη, δύναμη, μακροζωία) και μία ή περισσότερες μεθόδους για να το πετύχει που όμως δε συνάδουν με την κοινότυπη ηθική (πχ σε κάτι που γράφω, κακός είναι ένας νεκρομάντης που έχει ζήσει αιώνες απομυζώντας αιχμαλώτους που του φέρνουν οι απέθαντοι υπηρέτες του). Μετά πετάτε μέσα και μερικές ιδιοτροπίες, έναν τρόπο να μιλάει και να σκέφτεται και έτοιμος ο κακός. Και κρατάω απόσταση χιλιομέτρων από τα παιδικά τραύματα αν και οι κακοί-παραπλανημένα πιόνια με γοητεύουν επίσης αρκετά.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Στη ρεαλιστική λογοτεχνία (mainstream) το πιο φυσιολογικό είναι να έχουμε ως "κακούς" ανθρώπους που έχουν μπερδέψει τις φιλοδοξίες τους ή τις ιδιοτροπίες ή τις πεποιθήσεις τους με το "σωστό" όπως είπε πετυχημένα η Ναρουάλις. Στη φανταστική λογοτεχνία βέβαια έχεις τη δυνατότητα να βάλεις απέναντι στον "καλό" ήρωα πραγματικά κακούς, πχ δαίμονες. Αν μιλάμε αυστηρά για ανθρώπους, εξαρτάται και από την οπτική γωνία του συγγραφέα. Αν βλέπουμε τους χαρακτήρες μέσα από τα μάτια του "καλού" ήρωα μπορεί οι αντίπαλοι να φαντάζουν πραγματικά κακοί.

Πετυχημένο παράδειγμα κακού που και σχεδόν υπερφυσικό ον μαύρης μαγείας είναι, και όλοι το αντιμετωπίζουν σαν υπέρτατο κακό τύπου Σάουρον αλλά μπορείς να το πεις και παρεξηγημένο πλάσμα είναι πχ η Lady στο Black Company. Ισως βέβαια για το τελευταίο να φταίει η οπτική γωνία.

Και βέβαια το τι ορίζουμε ως κακό είναι μεγάλοι κουβέντα. Πες ο Χίλτερ ήταν πραγματικά κακός, ήταν όλοι οι Γερμανοί ή έστω οι ανώτατοι αξιωματικοί κακοί; Κι αυτοί που ήταν εναντίον του και προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν ήταν κακοί ή όχι; Γιατί πχ ο Τζέιμι που σκότωσε τον μανιακό βασιλιά του παρουσιάζεται ως κακός και τον μισεί ουσιαστικά όλη η ήπειρος. Βέβαια για να τον μισήσει ο αναγνώστης θα χρειάστει να βάλει το χεράκι του ξανά. Αχ, αυτό το χεράκι...

Edited by heiron
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Άμα είναι να μην τον ξέρουμε, δηλαδή να είναι απλά "ο κακός" που θα χαλάσει, χμμμ... από τον κόσμο μέχρι μια κοπέλα πχ, ε, καλύτερα να είναι κακός κακός για να είμαστε σίγουροι. Άμα είναι να τον γνωρίσουμε, δεν παίζει να είναι κακός κακός, δηλαδή κάτι πρέπει να έχει μέσα του που να το καταλαβαίνουμε, κάτι που να μας κάνει να τον νιώθουμε, έστω και λίγο.

 

Ο αγαπημένος μου κακός είναι σίγουρα κακός κακός, αλλά τον καταλαβαίνουμε κιόλας γιατί είναι πάρα πολύ απλό αυτό που θέλει, συνοψίζεται σε ένα μόλις τραγούδι (ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια):

 

Hellfire_by Frollo

 

 

Υ.Γ. και μην ακούσω κανένανε να γελάει με τους κακούς μου, ναι? Πραγματικά πιστεύω πως οι κακοί της disney είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί, κι αν δε σας κάνει ο Φρόλο μου δεν έχετε παρά να σκεφτείτε την Ούρσουλα, ή ακόμα ακόμα τον Άδη! (τον Hades βασικά γιατί με τον Άδη ουδέ μία σχέση έχει, αλλά άσχετα με αυτό είναι ένας υπέροχα δουλεμένος κακός)

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Για μένα ο καλύτερος κακός είναι ο κρυμμένος κακός. Ή αλλιώς μεταμορφωμένος κακός. Δηλαδή κάποιος που αρχικά είναι καλός, φαίνεται όμως ότι κάτι παλεύει μέσα του και τελικά γίνεται μια αλλαγή στη ζωή του και αποφασίζει να τα ...αμήσει όλα και όλους :)

Link to comment
Share on other sites

Για μένα ο καλύτερος κακός είναι ο κρυμμένος κακός. Ή αλλιώς μεταμορφωμένος κακός. Δηλαδή κάποιος που αρχικά είναι καλός, φαίνεται όμως ότι κάτι παλεύει μέσα του και τελικά γίνεται μια αλλαγή στη ζωή του και αποφασίζει να τα ...αμήσει όλα και όλους :)

 

Κάτι σαν τον W.W δηλαδή... :)

 

Link to comment
Share on other sites

 

Για μένα ο καλύτερος κακός είναι ο κρυμμένος κακός. Ή αλλιώς μεταμορφωμένος κακός. Δηλαδή κάποιος που αρχικά είναι καλός, φαίνεται όμως ότι κάτι παλεύει μέσα του και τελικά γίνεται μια αλλαγή στη ζωή του και αποφασίζει να τα ...αμήσει όλα και όλους :)

 

Κάτι σαν τον W.W δηλαδή... :)

 

Ok, τον βρήκα: "Walter White". Ναι ;)

Edited by Διγέλαδος
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ενα λάθος που έχω εντοπίσει, κυρίως στο best-seller horror, είναι ότι προκειμένου να κερδίσουν ένα πιο ευρύ κοινό, οι συγγραφείς του κάνουν την εξής παραχώρηση:

 

Ενώ χτίζουν έναν τρομακρικό, διεστραμένο και κτηνώδη κακό, ο οποίος είναι πλήρως αληθοφανής και ρεαλιστικός, όταν ο σκληροτράχηλος αυτός φονιάς έρχεται αντιμέτωπος με ένα ανήλικο παιδί, μετατρέπεται σε γραφική καρικατούρα.

 

Δηλαδή στους ενήλικες εμφανίζεται ως ένας απρόβλεπτος και ρεαλιστικός serial-killer, ενώ στα παιδάκια χρησιμοποιεί εκφράσεις τύπου "ααααχαχα! Θα σε κάνω κομματάκια μπασταρδάκι! Θα σε λιανίσω! Θα σε πιάσω και θα δεις τι θα πάθεις".

 

Και μάλιστα όσο πιο μικρό ηλικιακά είναι το παιδί που συναντάει, τόσο πιο καρικατούρα γίνεται.

 

Κάτι τέτοια με εκνευρίζουν αφάνταστα και είναι ένας από τους κύριους λόγους που αποκαλώ σκοπτικά τον best-seller τρόμο "family horror"...

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

 

 

Για μένα ο καλύτερος κακός είναι ο κρυμμένος κακός. Ή αλλιώς μεταμορφωμένος κακός. Δηλαδή κάποιος που αρχικά είναι καλός, φαίνεται όμως ότι κάτι παλεύει μέσα του και τελικά γίνεται μια αλλαγή στη ζωή του και αποφασίζει να τα ...αμήσει όλα και όλους :)

 

Κάτι σαν τον W.W δηλαδή... :)

 

Ok, τον βρήκα: "Walter White". Ναι ;)

 

Και ποιος σας είπε ότι ο WW ήταν κακός;

Link to comment
Share on other sites

 

 

 

Για μένα ο καλύτερος κακός είναι ο κρυμμένος κακός. Ή αλλιώς μεταμορφωμένος κακός. Δηλαδή κάποιος που αρχικά είναι καλός, φαίνεται όμως ότι κάτι παλεύει μέσα του και τελικά γίνεται μια αλλαγή στη ζωή του και αποφασίζει να τα ...αμήσει όλα και όλους :)

 

Κάτι σαν τον W.W δηλαδή... :)

 

Ok, τον βρήκα: "Walter White". Ναι ;)

 

Και ποιος σας είπε ότι ο WW ήταν κακός;

 

Δεν ξερω. μονο τα πρωτα επεισοδια ειδα, αλλα για να το ανεφερε ο Airbourne νομιζα οτι εγινε μετα μιας κι εκει το πηγαινε.

Link to comment
Share on other sites

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά είδη κακών. Υπάρχει ο ανταγωνιστής, με τον/την οποίο/α δε συμφωνείς ή έχετε αντικρουόμενα συμφέροντα. Υπάρχει ο/η ανίκανος/η ηλίθιος/α που βρίσκεται σε θέση να σε κάνει τη ζωή ποδήλατο επειδή τυχαίνει να έχει κάποια πραγματική ή πλασματική εξουσία επάνω σου, είναι πχ υπάλληλος στο ληξιαρχείο, προϊσταμένη, πατέρας σου. Υπάρχει ο κακός τύπου Χίτλερ ή Τζέγκινς Χαν, που είναι ρήαλ λάιφ σούπερ βίλλαινς. Κλπ.

 

Όταν γράφω, διαλέγω και παίρνω.

 

Γενικά θέλω ανθρώπινους χαρακτήρες και όχι εντελώς καρικατούρες για κακούς, αλλά μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος απλά είναι ένα σκατόψυχο, κακιασμένο ανθρωπάκι, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να μάθω κάθε λεπτομέρεια για την παιδική του ηλικία ή να έχω το ατράνταχτο κίνητρο.

Link to comment
Share on other sites

 

 

 

 

Για μένα ο καλύτερος κακός είναι ο κρυμμένος κακός. Ή αλλιώς μεταμορφωμένος κακός. Δηλαδή κάποιος που αρχικά είναι καλός, φαίνεται όμως ότι κάτι παλεύει μέσα του και τελικά γίνεται μια αλλαγή στη ζωή του και αποφασίζει να τα ...αμήσει όλα και όλους :)

 

Κάτι σαν τον W.W δηλαδή... :)

 

Ok, τον βρήκα: "Walter White". Ναι ;)

 

Και ποιος σας είπε ότι ο WW ήταν κακός;

 

Δεν ξερω. μονο τα πρωτα επεισοδια ειδα, αλλα για να το ανεφερε ο Airbourne νομιζα οτι εγινε μετα μιας κι εκει το πηγαινε.

 

 

O Walter White (Breaking Bad) και ο Dexter Morgan (από τη σειρά Dexter) είναι συμπαθητικοί κακοί για σεμινάριο. Δε μπορείς να μη τους συμπαθήσεις και ας είναι πραγματικά τέρατα.

Link to comment
Share on other sites

O Dexter δεν είναι κακός... Απλά σκοτώνει με το κιλό και είναι πολύ καλός σε αυτό!

Και αυτός είναι και ο σκοπός του συγγραφέα. Να σου δείξει πως δεν υπάρχει καλός ή κακός, όπως και τα πάντα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για καλό ή κακό σκοπό. 

Ο Dexter θα έλεγα πως είναι ένα δολοφονικό εργαλείο τελικά, αρκετά συμπαθητικό!

Edited by Simitsakis
Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά, θα έλεγα πως θέλω τους κακούς μου όπως όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες: περίπλοκους και ενδιαφέροντες. Δεν με ενδιαφέρει σε πιο άκρο του spectrum στέκονται και πόσο κακοί είναι ή πόσο παρεξηγημένα καλά παιδιά, αρκεί να είναι καλογραμμένοι και να φαίνεται πως έχει πέσει δουλειά από πίσω τους. Σε κάθε περίπτωση, έχω μια προτίμηση για τους ευφυείς villains που χειραγωγούν και παίζουν σκάκι με τους ήρωες, που τους προκαλούν ψυχολογικά και ηθικά. Οι άλλοι, αυτοί με τα λουτρά αίματος και τη σαδιστική συμπεριφορά (σε φυσικό και όχι ψυχολογικό επίπεδο όμως) δεν με συγκινούν ιδιαίτερα. 

 

Να πω κι εγώ επίσης ότι Μπράντιν = υπόδειγμα καλογραμμένου villain. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Γενικά θέλω ανθρώπινους χαρακτήρες και όχι εντελώς καρικατούρες για κακούς, αλλά μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος απλά είναι ένα σκατόψυχο, κακιασμένο ανθρωπάκι.

 

Να συνεχίσω πάνω σε αυτό, καθώς δεν πρόλαβα πριν. Αφού πρώτα σημειώσω πως, από τη στιγμή που δε μιλάμε για αρχετυπικό φάνταζυ, τότε έχουμε την πραγματικότητα σαν σημείο αναφοράς.

 

Στη δική μου αντίληψη λοιπόν, η πραγματικότητα περιέχει αληθινούς κακούς. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται την υπόλοιπη ανθρωπότητα σαν αποτελούμενη από ανθρώπους σαν και τους ίδιους. Για διάφορους λόγους: ψυχολογικούς, ψυχιατρικούς, βιοχημικούς, κοινωνικοπολιτικούς, ουσιαστικά αδιάφορο.

 

Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο (σαν δημιουργό/αναγνώστρια «κακών» και όχι σαν συνάνθρωπο, εννοείται) είναι ο τρόπος που δρουν και το πώς σκέφτονται, όχι το πώς έφτασαν ως εδώ. Πχ, αν υποθέσουμε ότι εμπνέομαι από τον Μπρέιβικ. Πρέπει να μελετήσω τα γραπτά του, τη συμπεριφορά του στη δίκη, το ύφος του, τι λένε οι οπαδοί του, όλα αυτά που θα με βοηθήσουν να μπω στο κεφάλι του (ίιιιχχχ), για να μπορέσω να πάρω τα στοιχεία που θα χρειαστώ στην κατασκευή του δικού μου.

Δεν με ενδιαφέρουν τα παιδικά του χρόνια και ποιός νομίζει ότι τον αδίκησε, εκτός αν έχει άμεση σχέση με την ιστορία.

 

 

Ένα άλλο πράγμα που έχω παρατηρήσει είναι ότι στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τις πχ σαπουνόπερες, η «εκδίκηση» σαν κίνητρο παίζει από σπανιότατα έως ποτέ*.

 

Το πιο κοινό κίνητρο, είναι αυτό που είχε γράψει ο Ραφαηλίδης πριν χρόνια και έκτοτε δεν έχω βρει λόγο να διαφωνήσω: το φαΐ.

Όταν το φαΐ δε φτάνει για όλους, όταν απειλείται, τότε ανοίγει ο δρόμος για κάθε είδους φρικαλεότητα.

Λέγοντας φαΐ, μπορεί να εννοούμε και το ψωμί αλλά και το παντεσπάνι. Από το «η κατσίκα του γείτονα μπήκε στον μπαξέ μου», μέχρι το λέμπενσράουμ και τα δικαιώματα γεωτρήσεως στην επαρχία Ογκαντέν.

 

Υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που δημιουργούν τον Ηγέτη με τις δολοφονικές επεκτατικές τάσεις, όπως η πίστη του σε κάποια αποστολή Άνωθεν, κάποιο πεπρωμένο που πρέπει να εκπληρώσει κλπ.

 

Βέβαια, κατονοώ ότι εμείς εδώ λογοτεχνία κάνουμε, όχι ιστοριογραφία.

 

 

 

____________________________

* Η εκδίκηση τύπου βεντέτας έχει να κάνει περισσότερο με κάποια κουλτούρα τιμής και ανταπόδοσης, όχι με εκδίκηση.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Και πάλι, όμως, χρειάζεται κίνητρο. Πάντα χρειάζεται κίνητρο, αληθοφανές και συμπαγές, αν ο κακός σου θέλεις να έχει χαρακτήρα κι όχι μόνο χαρακτηριστικά.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Και πάλι, όμως, χρειάζεται κίνητρο. Πάντα χρειάζεται κίνητρο, αληθοφανές και συμπαγές, αν ο κακός σου θέλεις να έχει χαρακτήρα κι όχι μόνο χαρακτηριστικά.

Μερικοί είναι απλώς evil:

 

Προτείνω το βιβλίο: Οι άνθρωποι του ψεύδους του Σκοτ Πεκ

 

Εδώ έχει μια πολύ μικρή περίληψη για το τι είναι αυτοί οι άνθρωποι: http://en.wikipedia.org/wiki/M._Scott_Peck#People_of_the_Lie

 

(ίσως το κίνητρό τους μπορείς να πεις ότι είναι και ο ορισμός που χρησιμοποιεί: Η ενεργή άρνηση να ανέχεται κάποια ατέλεια (αμαρτία) και η συνακόλουθη ενοχή του.)

Link to comment
Share on other sites

Και πάλι, όμως, και κίνητρο υπάρχει και εξήγηση. Μπορεί κάποιος να είναι παθητικός ψεύτης, αντικοινωνικός, μισάνθρωπος, φανατικός -ιστής, τα πάντα έχουν λόγο.

Link to comment
Share on other sites

Αν με το κίνητρο εννοείς την αφορμή, αυτό που βάζει μπρος την ιστορία, οκ, ναι, προφανώς.

 

Με τα χαρακτηριστικά και την αφορμή, «είναι παθητικός ψεύτης και όταν η τύπισσα τον παρατάει και τα φτιαχνει με τον ήρωα, κάνει το εξής» εγώ νιώθω πλήρως καλυμμένη. Τι άλλο να θέλω;

 

Εννοείται, και γι' αυτό δεν το ανέφερα καν, ότι εκ των ων ουκ άνευ είναι η συνέπεια. Να αντιδράει ανάλογα με το χαρακτήρα που έχει στηθεί. Όχι ξαφνικά στο κεφάλαιο 16 να αποκεφαλίζει κουταβάκια έτσι για το εφέ. Το ότι κάποιος/α κάνει τον κακό του έργου δε σημαίνει ότι θα αποτελεί ένα συνοθύλλευμα από ράντομ κουσούρια.

Δηλαδή, το ότι δεν θελω να ξέρω το προσωπικό δράμα του κάθε πικραμένου κακού, δε σημαίνει ότι ο συγγραφέας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μάλιστα, αν υπάρχει προσωπικό δράμα, καλό θα ήταν να το ξέρει ο συγγραφέας. Αρκεί να μη το πει σε μένα. Αν δεν είναι σχετικό με την υπόθεση, δε με νοιάζει.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..