Jump to content

Καλείται η λογοτεχνία να "παιδαγωγήσει";


AlienBill
 Share

Recommended Posts

 

 

 

 

το λογοτεχνικό έργο, όσο έξω από τα κουτιά και να είναι, προκύπτει από τα ερεθίσματα του λογοτέχνη, ο οποίος, ακριβώς επειδή είναι εξ ορισμού ανήσυχο πνεύμα, γράφει ορμώμενος από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Το πώς την ερμηνεύει, πώς την αφομοιώνει και πώς την αξιοποιεί για να παρουσιάσει στον αναγνώστη κάτι (το οποίο εκ πρώτης όψεως μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι είναι παντελώς άσχετο με αυτή) είναι δική του υπόθεση.

 

 

Να χαρώ εγώ συγγραφέα (στον εαυτό μου απευθύνομαι φυσικά). Αυτό ακριβώς εννοούσα, αλλά φαίνεται δεν έχω τη δυνατότητα να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι με τις σωστές λέξεις. :bag:

 

Εγώ αυτό, πάντως, αντιλήφθηκα ότι έλεγες. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

Από την άλλη όμως δεν έπαψα ΠΟΤΕ να κρίνω κάθε ΣΦΦ ανάγνωσμα με τους όρους που έκρινα και τα άλλα βιβλία, τα της "συμβατικής" λογοτεχνίας. Κάτι καλογραμμένο είναι καλογραμένο, ΤΕΛΟΣ,.- Είτε λέει για την αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου ξερωγώ, είτε λέει για σαπίζοντα ζόμπυ που κατασπαράζουν μία ατυχή παρέα εφήβων.

 

 

Να γειάσει το πληκτρολόγιό σου, που λες τα αυτονόητα. 

 

 

Δεν έχει να κάνει τίποτα ούτε με την κοσμοπλασία, ούτε με τα Άρλεκιν (αυτά κι αν είναι ΜΕΣΑ στο εκάστοτε κοινωνικοπολιτικό κλίμα!), ούτε με "απολιτίκ" συγγραφή. Έχει όμως να κάνει με τη σκέψη "΄εξω από τα κουτιά". Όχι μόνο σαν αντιδραστικότητα, δεν είναι τόσο ρηχό το θέμα, αλλά περισσότερο σαν διάθεση να σκεφτεί ένας συγγραφέας, και να βιώσει, κάτι πιο .... irregular, να το πω έτσι, και να το γράψει. Πάμπολλοι συγγραφείς που έγιναν διάσημοι, και εντός και εκτός της λογοτεχνίας του φανταστικού και, κυρίως που θεωρήθηκαν και θεωρούνται "αιώνιοι" έκαναν ακριβώς αυτό. Σκέφτηκαν έξω από το όποιο "καθεστώς" της εποχής τους. (Δεν μιλάω εδώ βέβαια αναγκαστικά για εμπορικα διάσημους συγγραφείς, ειδικά σημερινούς).

Υπαρχουν όμως και πολλοί, ή μάλλον πολλΕΣ συγγραφείς, που έκαναν το ίδιο αλλά παρέμειναν σχετικά άγνωστοι και μόνο σήμερα έρχονται στην επιφάνεια τα έργα τους. Αρκετές γυναίκες έμειναν άγνωστες σαν συγγραφείς ακριβώς γιατί αυτά που έγραψαν ήταν, σε μεγάλο βαθμό τέλος πάντων, *εκτός* του κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος της εποχής τους.

 

 

Αντιλαμβάνεσαι λάθος το εξής απ' όσα λέμε: λέμε ότι το λογοτεχνικό έργο, όσο έξω από τα κουτιά και να είναι, προκύπτει από τα ερεθίσματα του λογοτέχνη, ο οποίος, ακριβώς επειδή είναι εξ ορισμού ανήσυχο πνεύμα, γράφει ορμώμενος από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Το πώς την ερμηνεύει, πώς την αφομοιώνει και πώς την αξιοποιεί για να παρουσιάσει στον αναγνώστη κάτι (το οποίο εκ πρώτης όψεως μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι είναι παντελώς άσχετο με αυτή) είναι δική του υπόθεση.

 

Να κλείσω λέγοντας ότι, καθώς μεγάλωνα στις δεκαετίες του 70 και του 80, διάβασα σχεδόν τα πάντα (από τις κατηγορίες που αναφέρονται εδώ). Στη βιβλιοθήκη μου συνυπήρξαν εξαρχής ο Βενέζης με τον Καραγάτση και τον Ταχτσή, η Άλκη Ζέη και ο Κουμανταρέας με τον Τσιφόρο, ο Χενλάιν και ο Ασίμοφ με τα Αινίγματα του Σύμπαντος και το Μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων, ο Αστερίξ με το Δυναμικό Αγόρι, ο Άγγελος Βλάχος με τον Νικολάι Οστρόφσκι (και άλλα πολλά). Γι' αυτό και έμαθα η όποια μονομέρεια να μου φαίνεται κάπως...

 

 

Eπειδή και γω τις ίδιες δεκαετίες μεγάλωσα και στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει παρόμοια ποικιλία, ακριβώς γι'αυτό το λόγο λέω πως μπορεί ένας συγγραφέας να γράψει εκτός από κοινωνικοπολιτικά πλαίσια, αν και στην Ελλάδα φαίνεται η έκφραση "κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο" να έχει αντικαταστήσει τη λέξη "σύμπαν". Οπότε αναρωτιέμαι μήπως και σεις αντιλαμβάνεστε λανθασμένα το τι λέω εγώ. Αν τα ερεθίσματα ενός συγγραφέα προέρχονται μόνο και αποκλειστικά από την "κοινωνικοπολιτική κατάσταση" όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από το εκάστοτε zeitgeist, τότε ναι, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν. Αν όμως το... ανήσυχο πνεύμα του αποφασίσει να πάρει άλλους δρόμους, και λιγότερο περπατημένους και αποδεκτούς, τότε τείνει να ξεφεύγει, ως ένα βαθμό, και από το "πνεύμα της εποχής του" και από την... κοινωνικοπολιτική κατάσταση αν ορίσουμε την τελευταία σαν "κυρίαρχες τάσεις". Συχνότερο όμως είναι το φαινόμενο να φαντασιώνεται ένας συγγραφέας, ή και ένας αναγνώστης, πως αυτό που γράφει ή διαβάζει είναι "έξω από τα κουτιά", ενώ ουσιαστικά είναι ένα ακόμα κουτί αλλά ίσως λίγο μεγαλύτερο από το προηγούμενο. Δεν θα διαφωνήσω σε κάτι τέτοιο.

 Να το πω όμως και με ένα παράδειγμα; Στη δική μας χώρα το να γράψει κάποιος ένα βιβλίο που ασκεί κοινωνική κριτική δεν είναι τίποτα το ασυνήθιστο, τίποτα το διαφορετικό, τίποτα το επαναστατικό, τίποτα το καινούργιο γιατί εδώ έχουμε συνηθίσει την αντιδραστικότητα για την αντιδραστικότητα, και το μηδενισμό για το μηδενισμό. Και αν όχι αυτό, σίγουρα με μια συγκεκριμένη ερμηνεία της "καθημερινής πραγματικότητας" και με μια άλλη ερμηνεία του ρεαλισμού μόνο πάνω σε συγκεκριμένα, και αποδεκτά πρότυπα. Και φυσικά, μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί "Και τι να γράφουμε; Άρλεκιν;" Φυσικά όχι, θα έλεγα, αν και δεν έχω πρόβλημα με τα Άρλεκιν (με τα κακογραμμένα Άρλεκιν έχω). 

Μιλώντας για μένα μόνο, τα ερεθίσματα που είχα από μικρός ήταν βέβαια εν μέρει εκείνα που η... κοινωνικοπολιτική κατάσταση μου έδινε, αλλά έψαχνα προσωπικά και ατομικά για εκείνα τα αναγνώσματα που είτε "οι πολλοί" μισούσαν, ή ήταν πολύ δυσεύρετα, ή και εντελώς άγνωστα και ανύπαρκτα εδώ. Ίσως γι'αυτό προτιμούσα τους ξένους συγγραφείς και στην ε.φ. και στην κυρίαρχη λογοτεχνία. Γιατί για μένα, βρίσκονταν *έξω* από το δικό μου κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Έξω από το αποδεκτό, και το  υποκριτικά "διανοούμενο" της χώρας όπου ζούσα. 

 

Όπως και να έχει, επειδή φαίνεται πως τα σημεία που με προβληματίζουν και θέλησα να επισημάνω δεν γίνονται κατανοητά, το κλείνω εδώ γιατί και το θέμα του τόπικ είναι άλλο. Ωστόσο, η δική μου γνώμη είναι πως πίσω από την αναγκαιότητα ή τη θεμιτότητα συγγραφής μέσα σε οποιαδήποτε πλαίσια και όταν η διαπαιδαγώγηση χρησιμοποιείται ως πρόφαση για τον καθορισμό του τι είναι πρέπον και μη, τι είναι υψηλό και χαμηλό, τι είναι σημαντικό και ασήμαντο για να γράψει ή να διαβάσει κανείς, ουσιαστικά βρίσκεται μια μορφή σύγχρονου διδακτισμού, μια μορφή "στράτευσης" και προπαγάνδας δηλαδή,  και σε αυτό το τελευταίο "τσινάω". Αυτάαααα!  :)

Edited by Oberon
Link to comment
Share on other sites

Τελευταία γράφω για τη φάση μου και μόνο, μια ιστορία που πραγματεύεται κοινωνικοπολιτικά και ηθικά ζητήματα. Την ιδέα την είχα καταγράψει σε μία λίστα ιδεών από πέρυσι για να μην την ξεχάσω, αλλά όταν την έπιασα, διαπίστωσα ότι είχε τέτοιου είδους προεκτάσεις.

 

Κάνω ότι μπορώ για να προκαλέσω ερωτήματα στον αναγνώστη με τη διαπραγμάτευσή της, παρά να δώσω μασημένη τροφή και να παραστήσω τον σοφό, εφόσον δεν είμαι κάνας σοφός.

 

Επίσης να σημειώσω ότι από επιλογή γράφω μόνο τρόμο και ο τρόμος είναι το πιο δύσκολο είδος του φανταστικού ως προς τη σύνδεση του θέματος με κοινωνικοπολιτικά σχόλια. Και είναι κρίμα να αφορίσουμε ένα ολόκληρο είδος, μόνο και μόνο γιατί δεν προσφέρεται για μια τέτοια σύνδεση.

 

Λέω λοιπόν το εξής: Οταν με το καλό τελειώσω την ιστορία μου που περιλαμβάνει όλα αυτά που προανέφερα, σιγά μην αφήσω ανεκμετάλλευτες όλες τις άλλες ιδέες που έχω, οι οποίες μου φαίνονται αρκετά ενδιαφέρουσες και δημιουργικές, αλλά δεν προσφέρονται για τον ίδιο τρόπο διαπραγμάτευσης.

 

Είναι αυτό που είπα και σε προηγούμενο ποστ, ότι για μένα το παν είναι η ιστορία και επομένως τυχόν κοινωνικοπολιτικοί και ηθικοί προβληματισμοί θα πρέπει να υπεισέρχονται μόνο όταν το θέμα τους σηκώνει.

Edited by alien666
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Επίσης να σημειώσω ότι από επιλογή γράφω μόνο τρόμο και ο τρόμος είναι το πιο δύσκολο είδος του φανταστικού ως προς τη σύνδεση του θέματος με κοινωνικοπολιτικά σχόλια. Και είναι κρίμα να αφορίσουμε ένα ολόκληρο είδος, μόνο και μόνο γιατί δεν προσφέρεται για μια τέτοια σύνδεση.

Το σπλάττερπανκ υποείδος διαφωνεί έντονα μαζί σου.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

η δική μου γνώμη είναι πως πίσω από την αναγκαιότητα ή τη θεμιτότητα συγγραφής μέσα σε οποιαδήποτε πλαίσια και όταν η διαπαιδαγώγηση χρησιμοποιείται ως πρόφαση για τον καθορισμό του τι είναι πρέπον και μη, τι είναι υψηλό και χαμηλό, τι είναι σημαντικό και ασήμαντο για να γράψει ή να διαβάσει κανείς, ουσιαστικά βρίσκεται μια μορφή σύγχρονου διδακτισμού, μια μορφή "στράτευσης" και προπαγάνδας δηλαδή,  και σε αυτό το τελευταίο "τσινάω". Αυτάαααα!  :)

 

 Εδώ συμφωνούμε 100%. Συνθέτοντας, λοιπόν, αυτή τη συμφωνία, με όσα έχω ήδη πει, συν τη διευκρίνησή μου ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ είπα ότι "τα ερεθίσματα ενός συγγραφέα προέρχονται μόνο και αποκλειστικά από την "κοινωνικοπολιτική κατάσταση" όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από το εκάστοτε zeitgeist", ίσως μπορέσετε, αγαπητέ, να αντιληφθείτε τι θέλω να πω.

 

Και εδώ τελειώνει και από εμένα η παρέμβαση.

Link to comment
Share on other sites

Δεν γεννιόμαστε ούτε μεγαλώνουμε μέσα σε ένα ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό και ηθικό κενό. Καθένας από μας έχει τις εμπειρίες του, τα βιώματά του, τις ανησυχίες του. Όλα αυτά επηρεάζονται από το μέρος στο οποίο ζει, την εποχή στην οποία ζει, τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε, τις ατομικές πεποιθήσεις του, τον ευρύτερο περίγυρό του κ.ο.κ. Αυτό ισχύει τόσο για τους συγγραφείς όσο και για τους αναγνώστες. Το να διαβάζεις ένα λογοτεχνικό έργο σημαίνει ότι, λίγο-πολύ, νοερά το ξαναγράφεις ανάλογα με αυτά που εσύ αποκομίζεις από αυτό. Γι' αυτό και δεν υπάρχει μεγαλύτερη καλλιτεχνική αυτοκτονία από το να κάτσει να εξηγήσει ένας συγγραφέας το έργο του: πολύ απλά, για τον ίδιο δεν σήμαινε ό,τι μπορεί να σημαίνει για τον υπόλοιπο κόσμο. Έλεγε, π.χ. ο Tolkien ότι ο ίδιος έγραφε απλά ιστορίες και σήμερα διαβάζουμε αναλύσεις που παρουσιάζουν το LotR ως συμβολισμό της ανόδου της βιομηχανίας και της καταστροφής της φύσης, ξέρω γω. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι δεν υπάρχει το στοιχείο αυτό στο LotR ούτε ότι ο Tolkien το έβαλε σ'αυτό συνειδητά. Γράφουμε τις ιστορίες που μας κατατρώνε το μυαλό και θα μας τρελάνουν αν δεν τις γράψουμε, αλλά, ταυτόχρονα, γράφουμε τις ιστορίες που θέλουμε να διαβάσουμε και κανείς άλλος δεν έχει γράψει. Αν, τώρα, πέντε-δέκα, άνθρωποι βρουν κάτι παραπάνω σ'αυτές που τους συγκινήσει, τους προβληματίσει, τους κάνει να σκεφτούν...έχει καλώς. Αν όχι, πάμε για νέες ιστορίες κι ίσως κάποια στιγμή πετύχουμε αυτήν τη μία Ιστορία που θα έχει πραγματικά κάτι να πει και δεν θα είναι απλά καλογραμμένη και τεχνικά άρτια. Ο Poe, που σιχαινόταν τα ηθικά διδάγματα όσο λίγοι, έθαβε στις κριτικές του τον Hawthorne επειδή οι ιστορίες του ήταν διδακτικές. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν κάνει τον ένα λιγότερο μεγάλο συγγραφέα από τον άλλο, απλά είχαν διαφορετικές πεποιθήσεις πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το θέμα είναι ότι οι πεποιθήσεις του συγγραφέα, τελικώς, δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Το έργο μόνο του στέκεται, τελικά, κι αν είναι αξιόλογο θα συνεχίσει να στέκεται πολλά χρόνια μετά το συγγραφέα και θα διαβαστεί από μένα, από σένα, από δεκάδες αναγνώστες και για κάθε έναν από μας θα είναι ένα διαφορετικό βιβλίο. Κι αυτή είναι η μαγεία της τέχνης. Υπάρχουν συγγραφείς στο είδος που συνειδητά προσπαθούν να διαπαιδαγωγήσουν και το κάνουν πολύ καλά και είναι εξαιρετικά πολιτικοποιημένοι (ο China Mieville και ο Cory Doctorow είναι δύο σύγχρονοι που μου έρχονται στο μυαλό τώρα πρόχειρα). Υπάρχουν άλλοι που γράφουν "απλά ιστορίες" αλλά κατορθώνουν να βάζουν στο έργο τους προεκτάσεις που πιθανόν ούτε καν οι ίδιοι δεν έγραψαν επίτηδες -αλλά, επειδή, όπως είπαμε, δεν ζούμε στο κενό, απλά τους βγήκαν. Το "Anno Dracula" μπορεί να είναι ένα βιβλίο γοτθικού τρόμου, μπορεί να είναι μια ωδή στην pop κουλτούρα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ιδιοφυής πολιτική σάτιρα, ιδιαίτερα αν το συνδέσει κανείς με το γεγονός ότι γράφτηκε επί εποχής Θάτσερ. Επομένως, το να συζητάμε αν η λογοτεχνία έχει στόχο να διαπαιδαγωγήσει, είναι για μένα κάπως moot point. Η καλή λογοτεχνία δεν είναι μόνο ένα καλογραμμένο κείμενο. Πολλοί γράφουν καλά. Η λογοτεχνία που αντέχει στο χρόνο, όμως, είναι αυτή που μας λέει αλήθειες για το ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο σκοπός μας σ'αυτόν τον κόσμο. Η λογοτεχνία που αντέχει στο χρόνο είναι η λογοτεχνία που μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι και λιγότερο τρελοί σ'ένα άδικο και παράλογο σύμπαν. Επομένως, ναι, μ'αυτόν τον τρόπο μας διαπαιδαγωγεί, μας προβληματίζει και άγει την ψυχή μας. Και μένει μαζί μας για πάντα. Ένα καλό βιβλίο δεν το ξεχνάς ποτέ, σε επηρεάζει, σου δίνει καινούρια μάτια κι αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο κοιτάς τον κόσμο. Τώρα αν ο συγγραφέας είχε σκοπό να διδάξει ή να πει απλά την ιστορία που είχε στο μυαλό του...αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και ίσως ένα θέμα για να συζητηθεί στο forum της συγγραφής. 

Edited by elgalla
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Κάνω ότι μπορώ για να προκαλέσω ερωτήματα στον αναγνώστη με τη διαπραγμάτευσή της, παρά να δώσω μασημένη τροφή και να παραστήσω τον σοφό, εφόσον δεν είμαι κάνας σοφός.

Αυτό είναι και το υγιές για τον αναγνώστη. Ένα βιβλίο δεν πρέπει να σε πηγαίνει, πρέπει να σε κάνει να ανακαλύψεις πού θες να πας.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Η λογοτεχνία δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο. Κάτι ξεχωριστό από τον δημιουργό του. Κατά βάση είναι ο δημιουργός του. Συνεπώς δεν υπάρχει πλήρως αποχρωματισμένο λογοτεχνικό κείμενο. Μπορεί να μην είναι στρατευμένο, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι αποχρωματισμένο. Ακόμη και η περιγραφή των ρούχων των ηρώων μας εμπεριέχει σταγόνα προτίμησης, οπότε ο αποχρωματισμός έχει ήδη πάει περίπατο.

 

Τώρα, αν πρέπει να διδάσκει η λογοτεχνία ή όχι, θεωρώ ότι είναι ζήτημα του συγγραφέα αποκλειστικά. Δεν μπορεί να τού επιβληθεί από κάποιον, ας πούμε, "λογοτεχνικό συμμορφισμό", το ένα ή το άλλο.  Το ίδιο ισχύει και για τους αναγνώστες. Είναι ελεύθεροι να διαβάζουν ό, τι επιθυμούν. Είτε μια "διδακτική" λογοτεχνία ή μια διασκεδαστική λογοτεχνία.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Φυσικά, Μπόρχες. Το ερώτημα δεν είναι, και δεν πρέπει ποτέ να αφορά, στο δικαίωμα οποιουδήποτε να γράψει οτιδήποτε (αν και ίσως υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο), ακόμα και "στρατευμένο". Όπως η λογοκρισία είναι γενικά αθέμιτη, έτσι και η... αναγνωσματοκρισία, για να κάνω και ένα λεξιπλαστικό δολοφονικό παιχνίδι, είναι εξ ίσου αθέμιτη. κι ας κρύβεται πίσω από "ευγενή" προσωπεία. Απλά βλέπω μια διαφορά μεταξύ ενός, για παράδειγμα, παιδικού βιβλίου με τίτλο  "Το Σώμα Μου" που έχει εμφανώς διδακτικό σκόπο δοσμένο μέσα από ένα χαρούμενο παραμύθι, και σε ένα προπαγανδιστικό βιβλίο που φέρεται σαν λογοτεχνία. Ο σκοπός και των δύο είναι η "διαπαιδαγώγηση" αλλά υπάρχει διαφορά και μεγάλη μάλιστα που άπτεται στο κίνητρο του συγγραφέα, και του εκδότη..

Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους (ίσως και με όλους) στο φόρουμ που επειδή τους αρέσει κάτι, γιατί τους διασκεδάζει και περνάνε καλά μαζί του, θέλουν να το εξυψώσουν στο επίπεδο της διαπαιδαγώγησης, μηδενίζοντας κ αντικαθιστώντας αξίες,αρχές κ ιδανικά με τα οποία δομήθηκε κ επιβίωσε το έθνος για αιώνες. Θες να μιλήσεις για διαπαιδαγώγηση, αλλά μου βγάζεις απ' έξω όρους όπως η ηθική, θρησκεία, ιδεολογία, πολιτική, παραδόσεις, κουλτούρα, ιστορία του έθνους και τα αντικαθιστάς με εφέ, μπουνιές και κακούς εξωγήινους. Και ενώ έχεις αυτόν τον πλούτο πολιτισμού, ιστορίας, κουλτούρας θες να πιθηκίσεις και να μοιάσεις στο αμερικανάκι εισάγοντας όλη αυτή την υποκουλτούρα στη χώρα που γέννησε τις μεγαλύτερες ιδέες, αξίες και ιδανικά, οπότε κάπου υπάρχει πρόβλημα ή οι έννοιες έχουν χάσει εντελώς τη σημασία τους ή οι άνθρωποι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης έχουν αλλοτριωθεί σε μεγάλο βαθμό. Επειδή τυγχάνει  να έχω συγγενείς και από το Γαλλία και από την Αγγλία (δε νομίζω να έχουν σκοταδισμό σε αυτές τις χώρες), έχω παρατηρήσει ότι ως λαοί αγαπάνε σε τεράστιο βαθμό την κουλτούρα τους, την παράδοσή τους και την ιστορία τους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι τους θεωρούν σοβινιστές. Στην Ελλάδα από την άλλη παρατηρώ το χάλι του μηδενισμού, του σνομπισμού προς οτιδήποτε πατροπαράδοτο και ελληνικό και το άγχος της αντικατάστασης κάθε τι ελληνικού με το διεθνές, το μοντέρνο, το προχωρημένο. Δεν τον αντέχω όλον αυτό τον πιθηκισμό, είναι ξεφτίλα να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου και να προσπαθείς απεγνωσμένα να γίνεις κάτι άλλο. Βέβαια το κακό έχει γίνει με όλη αυτή την προπαγάνδα του life style της διασκέδασης που έχει επιβληθεί ως πολιτισμός για όλα τα υποανάπτυκτα προτεκτοράτα όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, τα οποία κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παράγουν δικό τους πολιτισμό, κουλτούρα και τέχνη, αλλά ούτε και να διατηρούν και την πνευματική τους κληρονομιά γιατί είναι άκρως επικίνδυνο να αρχίσουν να ζητάνε ανεξαρτησία και ελευθερία σαν λαός.

Edited by Anwrimos23
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

η δική μου γνώμη είναι πως πίσω από την αναγκαιότητα ή τη θεμιτότητα συγγραφής μέσα σε οποιαδήποτε πλαίσια και όταν η διαπαιδαγώγηση χρησιμοποιείται ως πρόφαση για τον καθορισμό του τι είναι πρέπον και μη, τι είναι υψηλό και χαμηλό, τι είναι σημαντικό και ασήμαντο για να γράψει ή να διαβάσει κανείς, ουσιαστικά βρίσκεται μια μορφή σύγχρονου διδακτισμού, μια μορφή "στράτευσης" και προπαγάνδας δηλαδή,  και σε αυτό το τελευταίο "τσινάω". Αυτάαααα!  :)

 

 Εδώ συμφωνούμε 100%. Συνθέτοντας, λοιπόν, αυτή τη συμφωνία, με όσα έχω ήδη πει, συν τη διευκρίνησή μου ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ είπα ότι "τα ερεθίσματα ενός συγγραφέα προέρχονται μόνο και αποκλειστικά από την "κοινωνικοπολιτική κατάσταση" όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από το εκάστοτε zeitgeist", ίσως μπορέσετε, αγαπητέ, να αντιληφθείτε τι θέλω να πω.

 

Και εδώ τελειώνει και από εμένα η παρέμβαση.

 

 

Νομίζω πως το έχω αντιληφθεί ήδη και χαίρομαι που αν μη τι άλλο συμφωνούμε στα περισσότερα.

 

Άσχετο, αλλά επειδή μου έκανε εντύπωση. Όταν χρησμοποίησα τον πληθυντικό "εσείς" σε προηγούμενο ποστ μου, αναφερόμουν σε όσους συνομιλητές διαφωνούσαν μαζί μου. Δεν χρησιμοποιούσα τον πληθυντικο ευγενείας, οπότε δεν υπάρχει και λόγος να μου μιλάς στον πληθυντικό. Σίγουρα αν βρισκόμασταν σε κάποια συγκέντρωση για μπυροποσία δεν θα μιλούσαμε με το "εσείς", n'est-ce pas? :D

Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους (ίσως και με όλους) στο φόρουμ που επειδή τους αρέσει κάτι, γιατί τους διασκεδάζει και περνάνε καλά μαζί του, θέλουν να το εξυψώσουν στο επίπεδο της διαπαιδαγώγησης, μηδενίζοντας κ αντικαθιστώντας αξίες,αρχές κ ιδανικά με τα οποία δομήθηκε κ επιβίωσε το έθνος για αιώνες. Θες να μιλήσεις για διαπαιδαγώγηση, αλλά μου βγάζεις απ' έξω όρους όπως η ηθική, θρησκεία, ιδεολογία, πολιτική, παραδόσεις, κουλτούρα, ιστορία του έθνους και τα αντικαθιστάς με εφέ, μπουνιές και κακούς εξωγήινους. Και ενώ έχεις αυτόν τον πλούτο πολιτισμού, ιστορίας, κουλτούρας θες να πιθηκίσεις και να μοιάσεις στο αμερικανάκι εισάγοντας όλη αυτή την υποκουλτούρα στη χώρα που γέννησε τις μεγαλύτερες ιδέες, αξίες και ιδανικά, οπότε κάπου υπάρχει πρόβλημα ή οι έννοιες έχουν χάσει εντελώς τη σημασία τους ή οι άνθρωποι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης έχουν αλλοτριωθεί σε μεγάλο βαθμό. Επειδή τυγχάνει  να έχω συγγενείς και από το Γαλλία και από την Αγγλία (δε νομίζω να έχουν σκοταδισμό σε αυτές τις χώρες), έχω παρατηρήσει ότι ως λαοί αγαπάνε σε τεράστιο βαθμό την κουλτούρα τους, την παράδοσή τους και την ιστορία τους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι τους θεωρούν σοβινιστές. Στην Ελλάδα από την άλλη παρατηρώ το χάλι του μηδενισμού, του σνομπισμού προς οτιδήποτε πατροπαράδοτο και ελληνικό και το άγχος της αντικατάστασης κάθε τι ελληνικού με το διεθνές, το μοντέρνο, το προχωρημένο. Δεν τον αντέχω όλον αυτό τον πιθηκισμό, είναι ξεφτίλα να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου και να προσπαθείς απεγνωσμένα να γίνεις κάτι άλλο. Βέβαια το κακό έχει γίνει με όλη αυτή την προπαγάνδα του life style της διασκέδασης που έχει επιβληθεί ως πολιτισμός για όλα τα υποανάπτυκτα προτεκτοράτα όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, τα οποία κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παράγουν δικό τους πολιτισμό, κουλτούρα και τέχνη, αλλά ούτε και να διατηρούν και την πνευματική τους κληρονομιά γιατί είναι άκρως επικίνδυνο να αρχίσουν να ζητάνε ανεξαρτησία και ελευθερία σαν λαός.

1ον, ξεφεύγεις για άλλη μία φορά προς επικίνδυνες ατραπούς

2ον, σκέφτηκες ποτέ ότι ο τρόπος με τον οποίο μας ζητάται να αποδόσουμε τον εγχώριο πολιτισμό ίσως να είναι στείρος και πιθηκίζει έργα που φτιάχτηκαν τδεκαετίες πριν, ενώ άλλοι λάοι ανανεώνουν συνεχώς τον πολιτισμό τους με νέα εκφραστικά μέσα;

  • Like 8
Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους (ίσως και με όλους) στο φόρουμ που επειδή τους αρέσει κάτι, γιατί τους διασκεδάζει και περνάνε καλά μαζί του, θέλουν να το εξυψώσουν στο επίπεδο της διαπαιδαγώγησης, μηδενίζοντας κ αντικαθιστώντας αξίες,αρχές κ ιδανικά με τα οποία δομήθηκε κ επιβίωσε το έθνος για αιώνες. Θες να μιλήσεις για διαπαιδαγώγηση, αλλά μου βγάζεις απ' έξω όρους όπως η ηθική, θρησκεία, ιδεολογία, πολιτική, παραδόσεις, κουλτούρα, ιστορία του έθνους και τα αντικαθιστάς με εφέ, μπουνιές και κακούς εξωγήινους. Και ενώ έχεις αυτόν τον πλούτο πολιτισμού, ιστορίας, κουλτούρας θες να πιθηκίσεις και να μοιάσεις στο αμερικανάκι εισάγοντας όλη αυτή την υποκουλτούρα στη χώρα που γέννησε τις μεγαλύτερες ιδέες, αξίες και ιδανικά, οπότε κάπου υπάρχει πρόβλημα ή οι έννοιες έχουν χάσει εντελώς τη σημασία τους ή οι άνθρωποι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης έχουν αλλοτριωθεί σε μεγάλο βαθμό. Επειδή τυγχάνει  να έχω συγγενείς και από το Γαλλία και από την Αγγλία (δε νομίζω να έχουν σκοταδισμό σε αυτές τις χώρες), έχω παρατηρήσει ότι ως λαοί αγαπάνε σε τεράστιο βαθμό την κουλτούρα τους, την παράδοσή τους και την ιστορία τους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι τους θεωρούν σοβινιστές. Στην Ελλάδα από την άλλη παρατηρώ το χάλι του μηδενισμού, του σνομπισμού προς οτιδήποτε πατροπαράδοτο και ελληνικό και το άγχος της αντικατάστασης κάθε τι ελληνικού με το διεθνές, το μοντέρνο, το προχωρημένο. Δεν τον αντέχω όλον αυτό τον πιθηκισμό, είναι ξεφτίλα να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου και να προσπαθείς απεγνωσμένα να γίνεις κάτι άλλο. Βέβαια το κακό έχει γίνει με όλη αυτή την προπαγάνδα του life style της διασκέδασης που έχει επιβληθεί ως πολιτισμός για όλα τα υποανάπτυκτα προτεκτοράτα όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, τα οποία κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παράγουν δικό τους πολιτισμό, κουλτούρα και τέχνη, αλλά ούτε και να διατηρούν και την πνευματική τους κληρονομιά γιατί είναι άκρως επικίνδυνο να αρχίσουν να ζητάνε ανεξαρτησία και ελευθερία σαν λαός.

 

Εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ο πιθηκισμός δεν είναι υγιές φαινόμενο στην λογοτεχνία, γι' αυτό και ό,τι ανήκει σ' αυτή την κατηγορία, αργά ή γρήγορα θα "πεθάνει". Αλλά, τί εννοούμε με την λέξη "πιθηκισμός;" Καλώς ή κακώς η σύγχρονη Ελλάδα δεν βρίσκεται στην πρωτοπορία του πνεύματος και είναι απολύτως φυσιολογικό όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα, άρα και τα λογοτεχνικά, να εισάγονται. Αυτό βεβαίως δεν είναι κακό, αρκεί να αξιοποιούνται γόνιμα και δημιουργικά και όχι στείρα και ως κακές απομιμήσεις, οπότε και καταλήγουν να είναι "πιθηκισμοί".

 

Όμως, δεν νομίζω ότι κανείς μας υποστήριξε ότι δεν τον ενδιαφέρουν όλα αυτά πού έγραψες, δηλαδή το πατροπαράδοτο ή τοπικές ηθικές αξίες, αλλά πώς ο λογοτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να διδάσκει κάτι από αυτά. Είναι αποκλειστικά δικό του, κατά δικό του, ζήτημα και έχει να κάνει με την παιδεία του ή την ευαισθησία του ή τα ενδιαφέροντα του.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

 

Εγώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους (ίσως και με όλους) στο φόρουμ που επειδή τους αρέσει κάτι, γιατί τους διασκεδάζει και περνάνε καλά μαζί του, θέλουν να το εξυψώσουν στο επίπεδο της διαπαιδαγώγησης, μηδενίζοντας κ αντικαθιστώντας αξίες,αρχές κ ιδανικά με τα οποία δομήθηκε κ επιβίωσε το έθνος για αιώνες. Θες να μιλήσεις για διαπαιδαγώγηση, αλλά μου βγάζεις απ' έξω όρους όπως η ηθική, θρησκεία, ιδεολογία, πολιτική, παραδόσεις, κουλτούρα, ιστορία του έθνους και τα αντικαθιστάς με εφέ, μπουνιές και κακούς εξωγήινους. Και ενώ έχεις αυτόν τον πλούτο πολιτισμού, ιστορίας, κουλτούρας θες να πιθηκίσεις και να μοιάσεις στο αμερικανάκι εισάγοντας όλη αυτή την υποκουλτούρα στη χώρα που γέννησε τις μεγαλύτερες ιδέες, αξίες και ιδανικά, οπότε κάπου υπάρχει πρόβλημα ή οι έννοιες έχουν χάσει εντελώς τη σημασία τους ή οι άνθρωποι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης έχουν αλλοτριωθεί σε μεγάλο βαθμό. Επειδή τυγχάνει  να έχω συγγενείς και από το Γαλλία και από την Αγγλία (δε νομίζω να έχουν σκοταδισμό σε αυτές τις χώρες), έχω παρατηρήσει ότι ως λαοί αγαπάνε σε τεράστιο βαθμό την κουλτούρα τους, την παράδοσή τους και την ιστορία τους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι τους θεωρούν σοβινιστές. Στην Ελλάδα από την άλλη παρατηρώ το χάλι του μηδενισμού, του σνομπισμού προς οτιδήποτε πατροπαράδοτο και ελληνικό και το άγχος της αντικατάστασης κάθε τι ελληνικού με το διεθνές, το μοντέρνο, το προχωρημένο. Δεν τον αντέχω όλον αυτό τον πιθηκισμό, είναι ξεφτίλα να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου και να προσπαθείς απεγνωσμένα να γίνεις κάτι άλλο. Βέβαια το κακό έχει γίνει με όλη αυτή την προπαγάνδα του life style της διασκέδασης που έχει επιβληθεί ως πολιτισμός για όλα τα υποανάπτυκτα προτεκτοράτα όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, τα οποία κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παράγουν δικό τους πολιτισμό, κουλτούρα και τέχνη, αλλά ούτε και να διατηρούν και την πνευματική τους κληρονομιά γιατί είναι άκρως επικίνδυνο να αρχίσουν να ζητάνε ανεξαρτησία και ελευθερία σαν λαός.

1ον, ξεφεύγεις για άλλη μία φορά προς επικίνδυνες ατραπούς

2ον, σκέφτηκες ποτέ ότι ο τρόπος με τον οποίο μας ζητάται να αποδόσουμε τον εγχώριο πολιτισμό ίσως να είναι στείρος και πιθηκίζει έργα που φτιάχτηκαν τδεκαετίες πριν, ενώ άλλοι λάοι ανανεώνουν συνεχώς τον πολιτισμό τους με νέα εκφραστικά μέσα;

 

 

Τα μεγάλα καλλιτεχνικά κινήματα που ξεκίνησαν κυρίως από χώρες σαν την Αγγλία και τη Γαλλία είχαν τις ρίζες τους στην κριτική αντιμετώπιση της κοινωνίας, του παρελθόντος, της ιστορίας, της τέχνης και της λογοτεχνίας. Στην ίδια την Ελλάδα τα θεωρούμενα σπουδαία έργα της λογοτεχνίας (καλώς θεωρούμενα τα περισσότερα κατά τη γνώμη μου) δημιουργήθηκαν με κριτική αντιμετώπιση της ελληνικής κατά βάση κοινωνίας. Ο ένας από τους νομπελίστες λογοτέχνες μας δεν ήταν που έγραψε "όπου και να ταξιδέψω η ελλάδα με πληγώνει;" Εϊναι μηδενισμός αυτό; Η μήπως ο Σεφέρης δεν επηρεάστηκε άμεσα από τους μοντερνιστές ποιητές της εποχής -που έκαναν το ίδιο ακριβώς στις χώρες τους;- Επίσης δεν νομίζω ότι η φανταστική λογοτεχνία είναι εφέ, μπουνιές και κακοί εξωγήινοι -βαριέμαι απίστευτα να διαβάζω τέτοια πράγματα.-

Edited by Myyst
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα διαφωνήσω με τους περισσότερους (ίσως και με όλους) στο φόρουμ που επειδή τους αρέσει κάτι, γιατί τους διασκεδάζει και περνάνε καλά μαζί του, θέλουν να το εξυψώσουν στο επίπεδο της διαπαιδαγώγησης, μηδενίζοντας κ αντικαθιστώντας αξίες,αρχές κ ιδανικά με τα οποία δομήθηκε κ επιβίωσε το έθνος για αιώνες. Θες να μιλήσεις για διαπαιδαγώγηση, αλλά μου βγάζεις απ' έξω όρους όπως η ηθική, θρησκεία, ιδεολογία, πολιτική, παραδόσεις, κουλτούρα, ιστορία του έθνους και τα αντικαθιστάς με εφέ, μπουνιές και κακούς εξωγήινους. Και ενώ έχεις αυτόν τον πλούτο πολιτισμού, ιστορίας, κουλτούρας θες να πιθηκίσεις και να μοιάσεις στο αμερικανάκι εισάγοντας όλη αυτή την υποκουλτούρα στη χώρα που γέννησε τις μεγαλύτερες ιδέες, αξίες και ιδανικά, οπότε κάπου υπάρχει πρόβλημα ή οι έννοιες έχουν χάσει εντελώς τη σημασία τους ή οι άνθρωποι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης έχουν αλλοτριωθεί σε μεγάλο βαθμό. Επειδή τυγχάνει  να έχω συγγενείς και από το Γαλλία και από την Αγγλία (δε νομίζω να έχουν σκοταδισμό σε αυτές τις χώρες), έχω παρατηρήσει ότι ως λαοί αγαπάνε σε τεράστιο βαθμό την κουλτούρα τους, την παράδοσή τους και την ιστορία τους, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι τους θεωρούν σοβινιστές. Στην Ελλάδα από την άλλη παρατηρώ το χάλι του μηδενισμού, του σνομπισμού προς οτιδήποτε πατροπαράδοτο και ελληνικό και το άγχος της αντικατάστασης κάθε τι ελληνικού με το διεθνές, το μοντέρνο, το προχωρημένο. Δεν τον αντέχω όλον αυτό τον πιθηκισμό, είναι ξεφτίλα να ντρέπεσαι για την καταγωγή σου και να προσπαθείς απεγνωσμένα να γίνεις κάτι άλλο. Βέβαια το κακό έχει γίνει με όλη αυτή την προπαγάνδα του life style της διασκέδασης που έχει επιβληθεί ως πολιτισμός για όλα τα υποανάπτυκτα προτεκτοράτα όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, τα οποία κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παράγουν δικό τους πολιτισμό, κουλτούρα και τέχνη, αλλά ούτε και να διατηρούν και την πνευματική τους κληρονομιά γιατί είναι άκρως επικίνδυνο να αρχίσουν να ζητάνε ανεξαρτησία και ελευθερία σαν λαός.

Θα σου απαντούσα, αλλά θα πάει αλλού το θέμα και δεν πρέπει (Δεν είναι επιθετικό το σχόλιό μου. Για τον τρόπο ζωής συμφωνώ με όσα περιγράφεις, για το 80% περίπου των Ελλήνων. Τα έθνη δεν μου αρέσουν.).

Όμως, για ποιον λόγο θεωρείς πως η Νεοελληνική λογοτεχνία δεν ακολουθεί την Ελληνική παράδοση; Δεν υπάρχει σνομπισμός στην Ελληνική κουλτούρα από τους λογοτέχνες, ίσα-ίσα, οι παλιοί επιμένουν να γράφουν για καταστάσεις που εμάς, τους νεότερους, δεν μας αγγίζουν τόσο, καθώς δεν τις έχουμε ζήσει.  

Όσο για τις μπούφλες και τους εξωγήινους, δεν θα συμφωνήσω. Μέσα από το είδος (fantasy) μπορούν να βγουν αρκετά μηνύματα και να αποδοθούν με τρόπο άξιο και "λογοτεχνικό". 

Link to comment
Share on other sites

Υπάρχει κανένας στο φόρουμ που να μη διαβάζει φανταστική λογοτεχνία; αλλιώς τι κάνουμε σε αυτο το φόρουμ; έχουμε διαβάσει κ διαμάντια που ανήκουν στα συγκεκριμένα είδη. Εγώ μίλησα για το κόμπλεξ του έλληνα με την παράδοσή του, την κουλτούρα και την ιστορία του κ πως αυτό έχει δραματική επίπτωση στην Παιδεία του. Από την άλλη αν διαβάζει κάποιος καμιά χαζομαρούλα από αυτές για να να περνάει η ώρα κ μετά λέει ότι εγώ μορφώνομαι και δεν ξέρω κ εγω τι άλλο, μάλλον πρέπει να κοιτάξει πάλι τους ορισμούς των εννοιών ή αν δε συμφωνεί να βγάλει καινούριους δικούς του.  

Link to comment
Share on other sites

Υπάρχει καλή και κακή λογοτεχνία του φανταστικού, ή κακό "φανταστικό" γενικά αλλά οι μόνες κρίσεις και συγκρίσεις που προσωπικά δέχομαι σαν έγκυρες είναι οι εξής:

 

Λογοτεχνία (ή κόμικς κλπ) που δεν είναι τεχνικά άρτια.

Λογοτεχνία (ή κόμικς κλπ) που δεν είναι ειλικρινή, δηλαδή υποκρίνονται πως είναι αυτό που δεν είναι εκ των πραγμάτων.

Λογοτεχνία (ή κόμικς κλπ) που είναι προπαγανδιστική/στρατευμένη συμπεριλαμβανομένης αυτής που είναι γεμάτη από κακώς εννοούμενο διδακτισμό.

Λογοτεχνία (ή κόμικς) που είναι απλώς ένα ακόμα "προιόν" βασισμένο στην ίδια ακριβώς φόρμουλα αλλά με άλλο περιτύλιγμα ανάλογα την εποχή.

Λογοτεχνία (ή κομικς) που δοξάζει και εξυψώνει ό,τι το ποτατό, αν και αυτό το τελευταίο είναι σχετικό.

 

Όλοι oι υπόλοιποι διαχωρισμοί για μένα δεν υφίστανται πραγματικά σε αντικειμενικό επίπεδο αλλά μόνο σε υποκειμενικό. Για παράδειγμα, ο Σούπερμαν μου αρέσει γι'αυτό που είναι, και τα λαικά παραμύθια της Πιπίνας Τσιμικάλη γι'αυτό που είναι, και ο Herman Hesse γι'αυτό που είναι. Ο Σούπερμαν δεν είναι Hesse και τα παραμύθια της Τσιμικάλη δεν είναι Σούπερμαν, ούτε πρέπει και να είναι. Το να υποτιμά κάποιος το ένα ή το άλλο συγκρίνοντάς το με ανόμοια πράγματα, είναι απλά προσωπικό γούστο και δεν περιέχει ίχνος αντικειμενικής κρίσης. Το ίδιο και όταν κρίνεται κάτι με βάση το από πού προέρχεται κλπ.

Προσωπικά δεν θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο, ή μια χώρα, όπου είτε ο Σούπερμαν, είτε τα παραμύθια της Τσιμικάλη, είτε ο Hesse δεν θα υπήρχαν, και ακόμα χειρότερα, σε ένα κόσμο όπου θα μου απαγορευόταν, κατά κάποιο τρόπο, η πρόσβαση σε όλα αυτά, και η ελευθερία της επιλογής για το τι θα διαβάσω, ή τι θα γράψω, ή που θα "στιγματιζόμουν" για αυτά που επέλεξα να διαβάσω. 

 

Τέλος, για να δώσω ένα παράδειγμα του τι ισχύει για μένα και μόνο, σαν "ολοκληρωμένη"  εικόνα του τι διαβάζω, αυτή τη στιγμή κάνω τα εξής:

 

"Σκίζω σουτιέν και καλσόν", ως συνήθως, με άλλους παλαβούς στο Facebook που έχουμε κόλλημα με το Αμερικανικό κόμικ Legion of Super-Heroes της DC Comics. 

Διαβάζω το The Faerie Queens - A Collection of Essays Exploring the Myths, Magic and Mythology of the Faerie Queens - ed. Sorita D'Este που είναι self-explanatory.

Ψάχνω για μια καλή μετάφραση στα Ελληνικά ή Αγγλικά (τα Γερμανικά μου δεν είναι πολύ καλά ακόμα) των Απάντων του Rainer Maria Rilke και για καμμια βιογραφία του.

Διαβάζω τη Γερμανική σειρά space opera oνόματι Perry Rhodan.

Τελείωσα χτες προχτές το δεύτερο τόμο με Ισλανδικούς Μύθους που βρήκα δωρεάν, και  νόμιμα, online.

Θέλω να δω πότε θα βρω ευκαιρία να κατέβω στην Αθήνα και να πάρω τις Λουάνες της Κιάρας Καλουντζή (Νienor).

Θα ξεκινήσω το Discworld Almanac που βρίσκεται πάνω-πάνω (άρα έχει πιάσει και την περισσότερη σκόνη τελικά) στις στοίβες με τα αδιάβαστα βιβλία.

Ξεκίνησα να διαβάζω το κόμικ Elfquest - Final Quest: Prologue, ένα από τα καλύτερα κόμικς fantasy του κόσμου, και διαμάντι βάθους, ομορφιάς και κοσμοπλασίας.

 

Κανένα από τα παραπάνω δεν το διαβάζω ούτε λόγω κάποιου "καλέσματος", ούτε με γνώμωνα τη διαπαιδαγώγηση που θα μου προσφέρουν (μια που αν υπάρχει, θα μου δοθεί οργανικά και οσμωτικά, όχι ως τσιμεντόλιθος). Κανένα δεν το αγόρασα γιατί ήταν "καλή", "υψηλή", "πρέπουσα", "δημοφιλής" λογοτεχνία. Ούτε φυσικά παίζει κανένα ρόλο, κανένα όμως, αν είναι Ελληνικό, Βρετανικό, Γερμανικό, ή Αμερικανικό. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω π.χ. Γερμανικά για να διαβάσω Rilke στη δική του γλώσσα.

Θα αναρωτηθεί ίσως κανείς: Kαι τι σου προσφέρουν όλα αυτά; E, αυτό θα το δω όταν τα διαβάσω και αυτό που θα μου προσφέρουν δεν θα είναι το ίδιο που θα προσέφεραν σε οποιονδήποτε άλλο. Όπως τόνισα σε άλλο ποστ, η δική μου λογική είναι πως είμαστε άτομα και κάνουμε προσωπικές επιλογές που μας δίνουν κάτι επίσης προσωπικό και ατομικό.

Edited by Oberon
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Μεγαλώσαμε με θάντερκατς και Άιρον Μέιντεν. Πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια και αυτή είναι η κουλτούρα της, καλώς ή κακώς. Δεν τίθεται θέμα κόμπλεξ.

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα παραδεχτώ ότι μ' ενοχλεί πάρα πολύ όταν ο συγγραφέας πάει να με διαπαιδαγωγήσει με το στανιό ή να με πατρονάρει. Σαφώς και θα μου περάσει τις ιδέες του κι αυτό είναι υπέροχο, είναι ένας απ' τους σκοπούς της συγγραφής, αλλά έτσι και δω κάποιο δάχτυλο να δείχνει προς μία υπεραληθή και μοναδική πανάκεια, όποια κι αν είναι αυτή, θα κλείσω πάραυτα το βιβλίο και θα πάω παραδίπλα να ξεράσω. Αν η λογοτεχνία δεν μου δίνει μαζί με το "ναι" κι ένα "μεν αλλά", δεν μου δίνει κάτι που να θέλω να πάρω ή να χρειάζομαι. Η λογοτεχνία μου μ' αρέσει όταν μου δίνει καινούργιους προβληματισμούς κι ερωτήσεις και νέες οπτικές γωνίες. Γι αυτό και προτιμώ την λογοτεχνία του φανταστικού, εξάλλου, γιατί μου δίνει τις εξωκοσμικές συνθήκες που μπορούν ν' ανθίσουν καινούργιες ιδέες και με βάζει να σκεφτώ πώς αυτές θα μπορούσαν να λειτουργήσουν στον δικό μας κόσμο.

Edited by Sonya
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..