wordsmith Posted February 16, 2014 Share Posted February 16, 2014 Ούτε για μένα δουλεύει το λινκ και το έψαξα και μόνη μου και δεν το βρήκα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 17, 2014 Share Posted February 17, 2014 Διήγημα 3/71 «What I Didn't See» (2002) της Karen Joy Fowler (γεν. 1950) Ωραία, στρωτή αφήγηση, καλοί χαρακτήρες σε σχέση με την έκταση του κειμένου, αλλά η ιστορία από μόνη της δεν μου είπε και πολλά πράγματα. Πόσο μάλλον για Nebula... Και, ναι, ίσως ο λόγος για τον οποίο θεωρήθηκε ότι είναι φαντασίας (το άρθρο πιο πανω λέει ότι θεωρήθηκε ότι ικανοποιεί τους όρους του Nebula, αλλά δεν εξειδικεύει στο τι θεωρήθηκε ότι είναι, όμως μου είναι αδύνατον να φανταστώ ότι το είδαν ως Ε.Φ.) είναι απλούστατα ότι χρειάζεται πολλή, μα πολλή φαντασία για να δεις έστω και το παραμικρό φανταστικό στοιχείο μέσα του που θα δικαιολογούσε μια τέτοια κατηγοριοποίηση. Κατά τη γνώμη μου, ένα ακόμα (δίπλό μάλιστα) φάουλ στην ιστορία των βραβείων αυτών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 19, 2014 Author Share Posted February 19, 2014 (edited) Όπως τα λέει και ο mman και επιπλέον: Καλή γλώσσα, ωραία ατμόσφαιρα, πειστική αναπαράσταση της εποχής και της διαδρομής της ομάδας -και όλα αυτά χτισμένα στη βάση ενός ιστορικού περιστατικού για το οποίο είχε διαβάσει η συγγραφέας. Αλλά όχι εφ... Πώς το επέλεξαν; Κάτι θα σκέφτηκαν, κάπως θα το αιτιολόγησαν. Δεν πρόλαβα να το ψάξω, αλλά σίγουρα η επιλογή δεν μπορεί να ήταν απόλυτα ξεκρέμαστη. Μόνο που για τον αναγνώστη σήμερα, είναι. Επειδή όμως είναι καλογραμμένο και έχει ενδιαφέρον setting τα παίρνει και αυτό τα τρία τριανταφυλλάκια του... Ή μήπως έπρεπε τρία γοριλάκια; :rose: Edited February 19, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 19, 2014 Author Share Posted February 19, 2014 (edited) Διήγημα 4/71 To «All summer in a day» (1954) του Ray Bradbury (1920-2012) Οκ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να γράψω πολλά πράγματα για τον Ρέι Μπράντμπερι. Γνωστός για τον Εικονογραφημένο άνθρωπο, τα Χρονικά του Άρη και φυσικά το Φαρενάιτ 451, έχει -εκτός από εφ- γράψει πολύ τρόμο και φάνταζι. Επίσης, έχει γράψει πολύ: Τριάντα μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων, περισσότερα από 600 διηγήματα και σενάρια για την τηλεόραση. Παντρεύτηκε την πρώτη του μετεφηβική αγάπη, Marguerite McClure, και έζησαν μαζί ως το θάνατό της, το 2003. Έκαναν τέσσερα παιδιά, όλα κορίτσια... Το All summer είναι από εκείνα τα πρώιμα εφ διηγήματα της «λογοτεχνίας του ηλιακού συστήματος» (δικός μου ο όρος, χεχε, αναφέρεται φυσικά στα «αρχαία» διηγήματα της κλασικής εποχής, που οι συγγραφείς τοποθετούσαν τους ήρωές τους στους πλανήτες ενός πολύ διαφορετικού ηλιακού συστήματος, αφού οι σημερινές μας γνώσεις για την Αφροδίτη, τον Άρη, ακόμα και τους δορυφόρους των εξωτερικών πλανητών αποκρυσταλλώθηκαν μετά τη δεκ. του ´70). Η Αφροδίτη του All summer δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή Αφροδίτη, όπως εξάλλου και η Αφροδίτη του Εικονογραφημένου... ή η Αφροδίτη του Lucky Starr and the Oceans of Venus. Στην πραγματικότητα στην επιφάνεια της Αφροδίτης επικρατούν συνθήκες που θα διέλυαν ένα διαστημόπλοιο σε λίγες ώρες: εξαιρετικά υψηλή πίεση (σχεδόν 100 φορές της Γης) και θερμοκρασία (>450 βαθμούς Κελσίου), η δε ατμόσφαιρα αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από CO2. Θα διέλυαν, και πράγματι διέλυσαν: Τις μόνες φωτογραφίες της επιφάνειάς της, τις οφείλουμε στους Σοβιετικούς και τα σκάφη Venera που από το 1970 ως το 1982 προσεδαφίστηκαν, επέζησαν 23 ως 127 λεπτά και έστειλαν πίσω δεδομένα. Να η Αφροδίτη από το τελευταίο Βενέρα, του 1982. Η ιστορία των Βενέρα είναι πολύ ωραία (τουλάχιστον για όποιον ενδιαφέρεται για τα ζητήματα) και μπορείτε να πάρετε μια γεύση της εδώ. Χμ... Καμία μαθήτρια να παίζει στην αυλή του σχολείου... Εννοείται από το διάστημα δεν μπορούμε να δούμε την επιφάνειά της στο ορατό φως, λόγω των σύννεφων. Μόνο να την αποτυπώσουμε με ραντάρ... Η τροχιά της έχει δύο παράδοξα: Πρώτον, η μέρα της είναι μακρύτερη του έτους της. Αυτό γιατί περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της σε περισσότερο χρόνο από ό,τι της παίρνει να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον Ήλιο. Δεύτερον, είναι ο μόνος πλανήτης που γυρίζει γύρω από τον άξονα σύμφωνα με τη φορά του ρολογιού και όχι αντίστροφα (όπως κοιτάμε τον πλανήτη αν βρεθούμε από πάνω του, από αυτό που στη Γη θα ονομάζαμε βόρειο πόλο). Συνεπώς, ο ήλιος ανατέλλει από τη Δύση (της) και δύει στην Ανατολή (της). Φυσικά αν ζούσαμε πάνω της δεν θα είχαμε παρά να ονομάσουμε Ανατολή της Δύση και αντιστρόφως, για να ανατέλλει από την Ανατολή και να δύει στη Δύση, ε; Αυτά τα λίγα για την πραγματική Αφροδίτη. Για την Αφροδίτη του Μπράντμπερι και του διηγήματός του μπορούμε να μιλήσουμε ως την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014, ώστε να υποδεχτούμε το Μάρτιο με το επόμενο διήγημα. Καθώς το διήγημα είναι παλιό θα το βρείτε σε αρκετές σελίδες, ιδού μια. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο ακόλουθο τεύχος του Magazine of Fantasy and Science Fiction. Τον Μπράντμπερι θα τον συναντήσουμε άλλες τέσσερις (!) φορές στη διάρκεια του project, ως και στην 6η θέση... Όλα του τα διηγήματα που θα διαβάσουμε τα είχε γράψει την περίοδο 1946-1954. Edited February 19, 2014 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 19, 2014 Share Posted February 19, 2014 Υπάρχει και στα ελληνικά! Εδώ: http://altfactor.ath.cx/magazine/aplanet/iss3/summer.html Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 19, 2014 Author Share Posted February 19, 2014 Α, πολύ ωραία Blade. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 19, 2014 Share Posted February 19, 2014 (edited) Ray Bradbury: All summer in a day - Όλο το καλοκαίρι σε μια ημέρα (μτφρ. Γιάννης Ανδρέου) Μιας και υπάρχει στα ελληνικά το διήγημα αυτό, είπα ευκαιρία είναι να συμμετάσχω και γω στο ωραίο αυτό project. Μόνο ένα βιβλίο του μεγάλου αυτού συγγραφέα έχω διαβάσει, το κλασικό και καταπληκτικό Φαρενάιτ 451, και από κει και πέρα τίποτε άλλο. Το συγκεκριμένο διήγημα, λοιπόν, είναι η δεύτερή μου επαφή με το έργο του. Μικρό σε μέγεθος και ευκολοδιάβαστο, αρκετά διαφορετικό από το βιβλίο που διάβασα, μου φάνηκε όμορφο, φυσικά καλογραμμένο και με ωραίες εικόνες. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι από αυτά τα διηγήματα που θα σου μείνουν για πολύ καιρό στο μυαλό. Περνάει μεν ένα κάποιο μήνυμα, αλλά με έναν απλό τρόπο. Καλό διήγημα, μέχρις εκεί όμως. *** Edited February 19, 2014 by BladeRunner Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted February 20, 2014 Share Posted February 20, 2014 (edited) Προτού ασχοληθούμε με τον αγαπημένο και ποιητικό Bradbury, θα επανέλθουμε καθώς προείπαμε στο «What I Didn't See» της Karen Joy Fowler. Αγωνιστήκαμε να αποκαλύψουμε το στοιχείο ΕΦ στο διήγημα, με πενιχρά αποτελέσματα. Αντίθετα, το κείμενο βρίθει από "σημεία" που παραπέμπουν στην αναλυτική ψυχολογία. Υπό αυτό το πρίσμα προσθέτουμε λίγα λόγια ακόμη στο θέμα: Η ηρωίδα διακατέχεται από κρυμμένα σεξουαλικά απωθημένα, (παρόλο που φαίνεται να έχει καλή σχέση με το σύζυγό της). Τα απωθημένα, όχι εμφανή στο ατομικό της υποσυνείδητο, αναγνωρίζονται στις ιδιότητες που δε βίωσε ατομικά αλλά τις κληρονόμησε από τη βαθύτερη και ευρύτερη επικράτεια του συλλογικού υποσυνείδητου, στις εσωτερικές προσωπικότητες με τα χαρακτηριστικά που λείπουν από την εκδηλωμένη, συνειδητή προσωπικότητά της. Τα σεξουαλικά της απωθημένα εκδηλώνονται με την έλξη προς το αρχέτυπο του κτήνους και σχεδόν ζηλεύει την τύχη της πιθανώς απαχθείσας Beverly. Το κτήνος, με τη μορφή του γορίλλα, είναι το αρχετυπικό φαλλικό σύμβολο. Έχουμε το Κτήνος και την Όμορφη, το θηλυκό άνιμα. Η ηρωίδα δεν χρειάζεται καν να είναι όμορφη, να είναι νέα, αρκεί και μόνο η θηλυκή της ιδιότητα για σαγηνεύσει το κτήνος. Το κτήνος μπορεί να συνοδεύεται από το χαρέμι του, αλλά δεν τίθεται σε αυτό το επίπεδο θέμα αποκλειστικότητας. Φυσικά, με πρόσχημα τον θόρυβο που παράγουν τα ρούχα, πρέπει να εμφανιστεί στο κτήνος γυμνή, έτοιμη, παραδομένη αλλά και έτοιμη για φόνο. Ο σύζυγος δεν είναι ζηλόφθων, αλλά τελικά φέρεται έτσι. Σφαγιάζει πλήθος γοριλλών ενώ ενδεχομένως για την απαγωγή της Beverly ευθύνονται (όπως πάντα), οι «κακοί» μαύροι. (Αλίμονο ). Υ.Γ: Μα πως τα λέω.... - Είμαι έτοιμος να προσφέρω δωρεάν ψυχανάλυση σε όλες τις Σου.Φου.Φίτισσες!!! Υ.Γ 2: Σε πραγματικό τετ-α-τετ της ηρωίδας με το γορίλλα, είμαι σίγουρος ότι ο τελευταίος θα της έλεγε: "Έλα, πες αλήθεια, δεν ήρθες για κυνήγι!" Edited February 21, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 21, 2014 Author Share Posted February 21, 2014 χαχα σε όλες τις σουφουφίτισσες! Κορίτσια προσέχετε, μετά θα αναγνωρίσετε τον εαυτό σας σε κανένα διήγημα ερωτικής φαντασίωσης... Φυσικά, με πρόσχημα τον θόρυβο που παράγουν τα ρούχα, πρέπει να εμφανιστεί στο κτήνος γυμνή, έτοιμη, παραδομένη αλλά και έτοιμη για φόνο. Σωστή παρατήρηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 21, 2014 Share Posted February 21, 2014 Ray Bradbury: All summer in a day - Όλο το καλοκαίρι σε μια ημέρα (μτφρ. Γιάννης Ανδρέου) [...] Αλλά δεν νομίζω ότι είναι από αυτά τα διηγήματα που θα σου μείνουν για πολύ καιρό στο μυαλό. Λοιπόν, εμένα μου έμεινε στο μυαλό για πάνω από δέκα, ίσως δεκαπέντε χρόνια. Στην πραγματικότητα, ούτε και θυμάμαι πότε ακριβώς το πρωτοδιάβασα στο altfactor, αλλά με στοίχειωσε και το αγάπησα για την αμεσότητα, την απλότητά του και συνάμα την βαθιά ανθρωπιά του, εκφρασμένη με την τόσο χαρακτηριστική γλώσσα του Bradbury. Το ξαναείδα σήμερα και με χαρά διαπίστωσα ότι παραμένει πολύ όμορφο και πολύ σκληρό. Ναι, θα το ήθελα λίγο διαφορετικό σε μερικές λεπτομέρειες, όπως αυτή τη μικρή ελπίδα που αφήνει (ότι ίσως η Μαργκό επιστρέψει, σύντομα κιόλας, στη Γη) η οποία θα προτιμούσα να λείπει -και είναι ενδιαφέρον ότι δεν την είχα συγκρατήσει. Η εκτέλεση μου φάνηκε λιγότερο άψογη αυτή τη φορά, αλλά μάλλον φταίω εγώ και τα ενδιάμεσα διαβάσματά μου όλα αυτά τα χρόνια, όμως φέρει εξαιρετικά την ιδέα. Και η ιδέα -και το συναίσθημα, φυσικά- είναι τα πάντα σ' αυτό το μικρό διαμάντι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted February 21, 2014 Share Posted February 21, 2014 Μου άρεσε πολύ το διήγημα. Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Μιχάλη. Αν δεν έδινε την πιθανότητα να γυρίσει πίσω η ηρωίδα θα ήταν ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα, αλλά θα έπρεπε να κατασκεύαζε έναν άλλο πειστικό λόγο που θα την ζήλευαν. Ωραίες εικόνες, ωραία γραφή και συναισθήματα που χρειάζονται έναν άλλο κόσμο για να φανούν. Τι άλλο να θέλω; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 23, 2014 Share Posted February 23, 2014 Το είχα ξαναδιαβάσει στο altfactor και δε θυμόμουν τον τίτλο. Ωραία γραμμένο, ποιητικά, αλλά αυτό που λέει είναι τόσο ασήμαντο που το διήγημα στηρίζεται μόνο στο καλό γράψιμο. Ενδεχομένως προσπαθεί να το γράψει από την ογ ενός παιδιού και δεν τα πάει άσχημα σ' αυτό, αλλά σίγουρα δε φτάνει για να με κάνει φαν του Μπράντμπερι. Ως προς το αν θα έπρεπε ο συγγραφέας να δίνει ελπίδα στη Μαργκό ότι θα γυρίσει τελικά πίσω στη γη, η γνώμη μου είναι ότι, αν δεν υπηρχε αυτή η πιθανότητα, ο αναγνώστης θα περίμενε η Μαργκό να είναι πολύ απελπισμένη και στο τέλος να κάνει κάτι ακραίο/τραγικό (το οποίο δε θα έκανε και ο αναγνώστης θα απογοητευόταν). Πληροφορία που μας δίνει άθελά του ο συγγραφέας: το 1954 η Αφροδίτη ήταν άγνωστη. Αν γραφόταν κάτι τέτοιο σήμερα, θα έπρεπε να επινοηθεί ένας πλανήτης καινούργιος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted February 28, 2014 Share Posted February 28, 2014 Ως θετικά προκατειλημμένος υπέρ του Μπράντμπερυ δεν θα μπορούσα να γράψω τίποτα αρνητικό για το έργο του. Ο επινοημένος ξένος κόσμος του, ο πλανήτης Αφροδίτη, μας ξενίζει σήμερα από τη στιγμή που έχουμε τα επικαιροποιημένα επιστημονικά δεδομένα. Δε θα κάνουμε όμως το συστημικό λάθος να κρίνουμε εκ των υστέρων τα πρότερα. Οι αστρονόμοι της εποχή που γράφτηκε το διήγημα, με τον τότε οπτικό εξοπλισμό τους έβλεπαν έναν πλανήτη μονίμως καλυμμένο με σύννεφα, κι ενώ υπήρχαν υποψίες για κάτι διαφορετικό, η λογική ερμηνεία ήταν να υποθέσουν ότι αυτός περιτριγυριζόταν από σύννεφα εξατμισμένου νερού και συνεπώς ήταν ένας κόσμος συνεχούς βροχής. Κατά μία έννοια δεν έπεσαν και πολύ έξω, αφού η Αφροδίτη, ή Αποσπερίτης, ή Εωσφόρος κατά τους αρχαίους ημών προγόνους, είναι ένας κόσμος συνεχούς βροχής, αλλά, θειϊκού οξέως και εξαιτίας του φαινομένου του θερμοκηπίου λόγω νεφών C02 η μέση θερμοκρασία της επιφάνειάς της ξεπερνάει τους 450 βαθμούς κελσίου. Δηλαδή ότι πιο κοντινό έχουμε με την εικόνα της κόλασης. Παρεμπιπτόντως, ένας διαβολάκος με τα μικρά φτερά του όπως απεικονίζεται σε μεσαιωνικούς πίνακες, θα μπορούσε να πετάξει άνετα, αφού η ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια του Εωσφόρου είναι 90 ατμόσφαιρες όπως στον βυθό των γήινων ωκεανών. Επιστρέφοντας στο διήγημα, έχουμε την χαρακτηριστική ποιητική γραφή του ρομαντικού συγγραφέα, με μια κρυμμένη αισιοδοξία, ίδιον της εποχής που γράφτηκε. Η ενίοτε τυφλή και απίστευτη και παιδική σκληρότητα αναδεικνύεται στο διήγημα. Πάλι καλά όμως, στην τελευταία πρόταση υπάρχει κάποια ανακούφιση, κάποια κάθαρση. Υποψιασμένοι από τις φρικιαστικές ταινίες που γυρίζονται και καταναλώνουμε, θα περιμέναμε κάτι χειρότερο ή ίσως το αντίθετο από το: "Ξεκλείδωσαν την πόρτα και άφησαν τη Μαργκό να βγει" 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 28, 2014 Share Posted February 28, 2014 Αυτό το διάβασα κι εγώ. (Επιτρέπεται η περιπτωσιακή συμμετοχή, απ' ό,τι κατάλαβα). Από τον τίτλο φαντάστηκα πως μπορεί να είχε σχέση με το Dandelion Wine, όπου μαζεύουν όλο το καλοκαίρι σ' ένα μπουκάλι. Καμία σχέση τελικά. Εδώ έχουμε μια πραγματικά σκληρή ιστορία, τόσο σκληρή όσο είναι σκληρά τα παιδιά. Μια που βρίσκομαι ανάμεσά τους λόγω επαγγέλματος και μια που η σχολική βία βρίσκεται σε έξαρση, αυτή η ιστορία χτύπησε κόκκινο με το που ξεκίνησα να τη διαβάζω. Παρόλο που γκρινιάζω συχνά για την αληθοφάνεια και για το πώς ο πλανήτης είναι έτσι και όχι αλλιώς και όλα τα σχετικά μπλα, μπλα, νομίζω ότι εδώ δεν έχω να πω τίποτα. Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι η Αφροδίτη ή ένας πλανήτης στην άλλη άκρη του σύμπαντος. Η ιστορία είναι διαχρονική. Η στέρηση που φέρνει τη ζήλια, η διαφορετικότητα που δεν είναι ανεκτή, ο αδέξιος, σκληρός και ειλικρινής τρόπος που εκφράζουν τα παιδιά την αντίθεσή τους, όλα βρίσκονται εδώ στις μέρες μας. Αυτή η ιστορία συμβαίνει τώρα σε όλα τα μέρη του κόσμου. Κι αυτό είναι είναι ο αληθινός προβληματισμός. Και ειλικρινά, δεν θεωρώ ότι είναι μια αισιόδοξη ιστορία επειδή οι συμμαθητές της ελευθέρωσαν τη Μαργκό από τη ντουλάπα ή επειδή υπάρχει περίπτωση να ξαναδεί τον ήλιο γιατί παίζει να γυρίσουν οι γονείς της στη Γη. Ας κάτσει να αναρωτηθεί κανείς αν ο πραγματικός πόνος είναι η βροχή ή αν είναι η απόρριψη. Αν αυτό που θα χαράξει τη Μαργκό είναι η στέρηση μιας ώρας παιχνιδιού στη λιακάδα ή η βία που ασκήθηκε ενταντίον της από τους όμοιούς της. Και τότε, θα δώσει πολλά (θλιμμένα) τριανταφυλλάκια στην ιστορία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 28, 2014 Author Share Posted February 28, 2014 (edited) Αν αυτό που θα χαράξει τη Μαργκό είναι η στέρηση μιας ώρας παιχνιδιού στη λιακάδα ή η βία που ασκήθηκε εναντίον της από τους όμοιούς της. Χμ, εννοείς το δεύτερο, εγώ νομίζω μάλλον και τα δύο, με έμφαση στο πρώτο. Είναι τόσο ακραίες οι συνθήκες και το συμβάν (μια ώρα ήλιος κάθε εφτά χρόνια...!) που νομίζω ότι στη Μαργκό που τα αισθήματά της για τον ήλιο είναι πιο έντονα από ό,τι των υπολοίπων παιδιών (αυτή έχει και τη νοσταλγία, τα υπόλοιπα μόνο την απουσία ενός πράγματος που ουσιαστικά δεν έχουν γνωρίσει και δεν θα γίνει ποτέ κομμάτι της ζωής τους) θα βαρύνει περισσότερο ότι δεν είδε τον ήλιο. Και μάλλον (λέω...) αυτό είχε στο μυαλό του και ο συγγραφέας. Καταλαβαίνω βέβαια πώς θέτεις το θέμα της βίας κλπ. αλλά στην ηλικία της έχει πιθανότητες να το ξεπεράσει. Ίσως πάλι είναι από τις περιπτώσεις που ο καθένας διαβάζει το διήγημα με το δικό του τρόπο. Τα υπόλοιπα που είχα να πω εκφράστηκαν από εσάς όλους. :rose: Ετοιμαζόμαστε για Μπάλαρντ, Λάιμπερ, Σίλβερμπεργκ, Γουλφ... Γερά ονόματα, keep in touch! Edited February 28, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 1, 2014 Author Share Posted March 1, 2014 (edited) Διήγημα 5/71 «The terminal beach» (1964) του J.G. Ballard (1930-2009) Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο τεύχος Μαρτίου 1964 του περίφημου βρετανικού New Worlds, ως κύριο διήγημα: Αμέσως μετά (την ίδια χρονιά) το διήγημα έδωσε τον τίτλο σε συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα, με αυτό πρώτο. Είναι το μοναδικό του στα «71», το περιμένουμε λοιπόν με προσδοκίες, αφού σύμφωνα με τους αναγνώστες του Locus ξεχωρίζει από τα 130 (!) διηγήματα που δημοσίευσε ο Μπάλαρντ την περίοδο 1956-1996. Φιου! Για τον Μπάλαρντ δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω πολλά: ταυτίστηκε με το νέο κύμα της εφ, έγραψε και κλασική λογοτεχνία, μικρό παιδί πέρασε 2 χρόνια σε γιαπωνέζικο στρατόπεδο αιχμαλώτων (εμπειρία από την οποία προήλθε το Empire of the sun) και είδα αρκετά έργα του να γυρίζονται στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ήταν ριζοσπαστικός στη γραφή του, καινοτόμος, ευφυής. Δεν ξέρω αν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, αλλά στο πρωτότυπο θα το βρείτε αμέσως, με μια αναζήτηση (όπως και άλλα του Μπάλαρντ). Αν δυσκολευτείτε, pm. Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως και τη Δευτέρα, 10 Μαρτίου 2014. Edited March 1, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 2, 2014 Author Share Posted March 2, 2014 Επίσης, το έχει βρει η word, όποιος θέλει βοήθεια pm και εκείνη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 4, 2014 Share Posted March 4, 2014 https://www.dropbox.com/s/ucer42ebf9hqj4h/Terminal%20Beach.doc ΙΔΟΥ, ΣΕ WORD! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted March 4, 2014 Share Posted March 4, 2014 (edited) Πριν σχολιάσω το 'The Terminal Beach' θα γράψω για τα δύο προηγούμενα. I never saw 3/71 'what I didn't see,' αλλά ακολουθεί ο σχολιασμός για το 4/71, 'All Summer in a Day.' All Summer in a Day Το 'All Summer in a Day' ήταν ένα πολύ βαθιά ανθρώπινο διήγημα. Πολύ μικρό και σχεδόν μινιμαλιστικό, κατορθώνει μέσα από λίγες λέξεις να περάσει στον αναγνώστη σύντομες εικόνες, τόσο δυνατές που αναπόλησα τον ήλιο και με διαπέρασε μία αίσθηση κλειστοφοβίας σαν να ήμουν εγώ που περίμενα να φανεί ο ήλιος για τόσο πολύ καιρό. Αν τελικά η ιστορία είναι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη δεν είμαι βέβαιος. Η άποψη μου είναι ότι η ιστορία δεν στέκεται καθόλου σε αυτό το χαρακτηριστικό και χρησιμοποιεί το ιδιότυπο αυτό δίπολο για να τονίσει την αίσθηση της απομόνωσης του κοριτσιού από τους συμμαθητές της. Ένα στοιχειωτικό διήγημα. (O δεύτερος ή ο τρίτος είμαι που χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο για να το περιγράψει;) :rose: :rose: Edited March 4, 2014 by Myyst 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 9, 2014 Share Posted March 9, 2014 Μου φαίνεται ότι το "Terminal Beach" έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, ίσως σε κάποιον Απαγορευμένο Πλανήτη, γιατί νομίζω ότι το έχω ξαναδιάβασει. Δεν μου είχε αρέσει καθόλου τότε (και απ' ό,τι θυμάμαι είναι το μοναδικό του Ballard που έχω διαβάσει) οπότε είπα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, μια που πέρασαν τόσα χρόνια. Λοιπόν, δεν φταίνε τα χρόνια. O Ballard φταίει. Ή εγώ. :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 10, 2014 Share Posted March 10, 2014 (edited) Ομολογώ ότι πιέστηκα να ολοκληρώσω την ανάγνωση του διηγήματος. Οι επαναλήψεις των ατέλειωτων περιγραφών και οι νεφελώδεις υπαρξιακές αλληγορίες, μου ήταν κουραστικά. Επίσης, επειδή τα αγγλικά δεν είναι η μητρική μου γλώσσα δεν απήλαυσα τη δεδομένη και αδιαμφισβήτητη λογοτεχνική δεινότητα του συγγραφέα. Κρίνοντας αρνητικά ένα έργο του Ballard κρίνομαι κι εγώ ως ιερόσυλος; Αν απλώς έλεγα «τι ήθελε να πει ο ποιητής;» ή ότι όλα αυτά είναι «ομίχλες του νου των Σκυθών» θα ήμουν ένας κοντόφθαλμος αγνώμων; Μήπως και οι αναγνώστες του Locus πάλεψαν πολύ να βρουν ένα διήγημα, τιμής ένεκεν για τη συνολική προσφορά του Ballard στην αγγλόφωνη λογοτεχνία; Δε θα φανούμε τόσο σκληροί (είμαστε γνωστοί για την ανοχή και τη μεγαθυμία μας). Σύμφωνα με το ιστορικό πλαίσιο, το αφήγημα εξελίσσεται στην ατόλη του Ειρηνικού Eniwetok την οποία κατέλαβαν οι αμερικανοί από τους ιάπωνες με αιματηρό αγώνα το 1944. Έκτοτε έγινε προχωρημένη βάση του αμερικανικού ναυτικού και μετά το τέλος του Β.Π.Π. από το 1948 έως το 1958 έγινε τόπος δοκιμών ατομικών και πυρηνικών όπλων καθώς και των επιδράσεών τους σε ανθρώπους, κτίσματα, αεροπλάνα και πλοία. (Κοντά εκεί βρίσκεται και ο πιο διάσημος τόπος δοκιμών, το συγκρότημα νησιών Μπικίνι). Στο σύμπαν του συγγραφέα, το «outer space» είναι ίσως λιγότερο σημαντικό από το «inner space» ενώ είναι φανερές οι επιρροές του από τη Φροϋδική ψυχολογία και τον σουρεαλισμό. Το υποσυνείδητο προβάλλεται στο περιβάλλον το οποίο περιβάλλει και ενίοτε φυλακίζει τους χαρακτήρες. Για τον Ballard, το ανθρώπινο σώμα και ο νους είναι «συσκευές» υψηλής τεχνολογίας τις οποίες η ΕΦ οφείλει να μελετήσει κατά προτεραιότητα έναντι των διαστημοπλοίων, ρομπότ και λέιζερ. (Έχω αναφέρει ξανά ότι είμαι φαν της Space Opera;). Το στοιχείο ΕΦ στο περί ου ο λόγος διήγημα, έγκειται όχι τόσο στις αναφορές για τα θερμοπυρηνικά όπλα και τον αντίκτυπο που προκάλεσαν την εποχή εκείνη, όσο στις ψυχολογικές και κοινωνικές μεταβολές που πυροδοτούνται από τεχνολογικές εξελίξεις. Υπάρχει και μια πρόβλεψη που τρομάζει: εγκλωβισμένος στον απροσδιόριστο κβαντικό χρόνο ο Traven, βιώνοντας ένα χρονικό σχήμα «πρωθύστερο», αποχαιρετά ονομαστικά τους τόπους στους οποίους χρησιμοποιηθήκαν ατομικά όπλα: Eniwetok, Alamagordo (πρώτη δοκιμή βόμβας πλουτωνίου), Χιροσίμα, Μόσχα, Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη… (Αυτά τα αποσιωπητικά φαντάζουν ακόμη πιο τρομακτικά. Τα Γιάννινα δεν αναφέρθηκαν πάντως. Ok then…) Edited March 10, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 10, 2014 Author Share Posted March 10, 2014 (edited) «The terminal beach» Είναι ασύλληπτο αυτό που έγινε στο νησάκι Enewetak με τις πυρηνικές δοκιμές -το αποτέλεσμά του το βλέπετε στις εικόνες που παρέθεσε ο Δημήτρης: Αριστερά (βλ. παραπάνω) ο θόλος που περικλείει τα πυρηνικά απόβλητα από δοκιμές 10 ετών και τα μαύρα σημαδάκια πάνω του... άνθρωποι, που έχουν πλέον επιστρέψει στο νησί (που ζούσαν!) Δηλ. έρχονται στον τόπο σου, κάνουν πυρηνικές δοκιμές και μετά αντί για... «πλατεία της πόλης» αποκτάς για βόλτα αυτόν τον τερατώδη θόλο! Να άλλη μια φωτογραφία από τη φάση κατασκευής του: ...ενώ αν θέλετε να δείτε το μέγεθος του «οικοδομήματος» στο πλαίσιο του φυσικού περιβάλλοντος κάντε κλικ εδώ και πηγαίνετε στη μεγαλύτερη ανάλυση. Θα δείτε το θόλο δεξιά, περίπου στις τρεις η ώρα... Διαβάζοντας το ιστορικό της καταστροφής του νησιού, είδα με άλλο μάτι το διήγημα (το οποίο αναγκάστηκα να διαβάσω 2η φορά σε λίγες μέρες). Στα μάτια μου ο Τράβις είναι πχ. ένας εξωγήινος που περιφέρεται σε ένα εγκαταλελειμμένο, κατεστραμμένο διαστημικό σταθμό ή κάτι ανάλογο. Ένα τέτοιο σκηνικό θα μας φαινόταν (ίσως) πιο ελκυστικό για ένα εφ διήγημα, και να που ο Μπάλαρντ κατορθώνει να το δώσει στην ίδια τη Γη και μάλιστα σε ένα τροπικό παράδεισο! (το συγκεκριμένο νησί εξάλλου, εξωγήινο μοιάζει με αυτή την κατασκευή...) Ο ήρωας βαρύνεται από την προσωπική του τραγωδία και ζει τις τελευταίες του μέρες σε ένα χώρο εξίσου τραγικό, με τα λογικά του σιγά σιγά να τον εγκαταλείπουν. Όχι, εμένα το διήγημα μου άρεσε ακριβώς για αυτά τα χαρακτηριστικά: Την επιλογή του χώρου, την τρέλα και τις καθημερινές διαδρομές του Τράβις, την άνεση του συγγραφέα να κάνει το γήινο - εξωγήινο, να μου μεταφέρει την καταθλιπτικότητα του χώρου... :rose: :rose: Edited March 10, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 10, 2014 Author Share Posted March 10, 2014 Διήγημα 6/71 «Coming attraction» (1950) του Fritz Leiber (1910-1992) Το διήγημα του Λάιμπερ, ακόμα ένα με φόντο την περίοδο του ψυχρού πολέμου, δημοσιεύθηκε το 1950 στο δεύτερο τεύχος του Galaxy Science Fiction: Για τον Λάιμπερ, που θα συναντήσουμε ακόμα μια φορά παρακάτω (δηλαδή... παραπάνω, στη θέση 33) δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις. Πιο γνωστός (μάλλον) για τις φάνταζι ιστορίες του, έχει γράψει δυο τουλάχιστον εφ έργα που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά: Gather, Darkness! και The big time. Έκανε δύο γάμους, ένα γιο και λέγεται ότι ζούσε ασκητικά (στα όρια της ανέχειας) για να μπορεί να τρώει καλά και να ταξιδεύει. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες του, αλλά διαλέγω το σκίτσο από το εξώφυλλο του MFSF που κυκλοφόρησε αφιερωμένο σε εκείνον (1969): Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Coming attraction» ως την Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014. Στο μεταξύ μπορείτε να σχολιάσετε και το προηγούμενο διήγημα, «The terminal beach» όσοι έχετε μείνει πίσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 10, 2014 Share Posted March 10, 2014 Έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, με τον τίτλο Η επόμενη ατραξιόν, στο 4ο τεύχος του Απαγορευμένου Πλανήτη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kgeo Posted March 11, 2014 Share Posted March 11, 2014 Δοκιμάστε αν δουλεύει το http://books.google.gr/books?id=o5jqijleJT4C&pg=PA221&lpg=PA221&dq=Coming+attraction%C2%BB+(1950)+%CF%84%CE%BF%CF%85+Fritz+Leiber&source=bl&ots=xzYBTXdrJM&sig=o-6V1rGbjeOyZPwrGA8lAmeUGwM&hl=el&sa=X&ei=_-geU7f6BIT50gX0pID4Cw&ved=0CFMQ6AEwAw#v=onepage&q=Coming%20attraction%C2%BB%20(1950)%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20Fritz%20Leiber&f=false Εγώ βλέπω όλο το κείμενο. Λίγες σελίδες είναι. Μία καλή μέθοδος είναι να ψάξει κανείς για τίτλο και συγγραφέα στο google στα βιβλία: https://www.google.gr/search?tbm=bks&hl=el&q=Coming+attraction+Fritz+Leiber Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.