Jump to content

Ποιηση vs. Πεζογραφια


Esteldor
 Share

Recommended Posts

Τι πιστευετε? Και τι χρησιμοποιητε? Ποια ειναι τα προτερηματα και ποια τα μειονεκτηματα τους? Εγω πιστευω οτι στη πεζογραφια μπορεις να γραψεις πιο... ελευθερα μιας και δεν σε περιοριζουν οι διαφοροι "κανονες" της ποιησης εκτος και αν προκειται για ελευθερη ποιηση.

Link to comment
Share on other sites

Καταρχήν στην "παραδοσιακή" και καθιερωμένη λογοτεχνία, χρησιμοποιείς κυριολεκτικό και αναφορικό λόγο (δεν ξέρω αν είναι σωστή η έκφραση), δηλαδή γράφεις αυτό ακριβώς που εννοείς. Στην ποίηση απλώς γράφεις αερολογίες :p :p :p

(Το σκότωσα το ποστ από την πρώτη στιγμή)

 

Κοίτα, ανάλογα με το τι θες να εκφράσεις και πώς θες να το εκφράσεις χρησιμοποιείς είτε το ένα είτε το άλλο. Συνήθως όταν θες να εκφράσεις προσωπικά (ή άλλων) συναισθήματα χρησιμοποιείς ποίηση, γιατί έχει πιο πολύ βάθος και... και... δεν ξέρω γιατί (ας με διαφωτίσει κάποιος) αλλά έτσι γίνεται.

 

Ποτέ δεν προτιμώ το ένα είδος από το άλλο, γιατί κάθε ένα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και ιδιομορφίες και το χρησιμοποιώ σε διαφορετικές περιστάσεις. Έχω βέβαια προσπαθήσει να τα μπλέξω (γράφοντας μια φανταστική ιστορία σε ποιήμα και ολόκληρες παραγράφους συναισθημάτων γεμάτες με μεταφορές σε κείμενο) αλλά δεν ξέρω τι βγήκε. Μάλλον ένα μπάχαλο.

 

:bag: :crazy:

Link to comment
Share on other sites

Στο χωριό μου λένε, περί ορέξεως, κολοκυθόσπορος. Κανένα δε σε απελευθερώνει και κανένα δε σε περιορίζει. Όλα τα κάνει το μυαλό σου

Link to comment
Share on other sites

Κοίτα, το ποιήματα είναι πιο γρήγορα στο γράψιμο, πιο βαθιά σε νόημα(συνήθως) και σύντομα. Οπότε, αν νιώθεις κάτι μια στιγμή και θες να το αποτυπώσεις πάνω στο χαρτί για να μην σου φύγει, το καλύτερο είναι ένα ποίημα. Είναι πιο άμεσο απ'ότι μια ιστορία.

Από την άλλη, μία ιστορία είναι πιο αργή, πιο αναλυτική, πιο λεπτομερής, εκφράζει λιγότερο συναίσθημα από την ποίηση. Αυτά βέβαια δεν είναι απόλυτα...

 

Εμένα μου αρέσει ό,τι μου κάτσει εκείνη τη στιγμή που έχω έμπνευση. Άμα μου έρθει κάτι σε ποίημα, θα γράψω ποίημα, άμα μου άρθει κάτι σε ιστορία, θα γράψω ιστορία. Πάντως συνήθως ποίημα μου έρχεται να γράψω μετά από μια γερή δόση κάποιου συναισθήματος, ή μετά από πολύ σκέψη και φιλοσοφία. Όταν γενικά ταξιδεύω στον κόσμο μου (πράγμα πιο συχνό από τα άλλα) σκέφτομαι διάφορα πράγματα που θα έμπαιναν σε μια ιστόρία άνετα, αλλά όχι και σε ένα ποίημα.

Link to comment
Share on other sites

Και τα δύο μπορούν να έχουν βάθος και συναίσθημα όταν είναι καλά. Προσωπικά προτιμώ πεζογραφία, επειδή είναι μεγαλύτερη πρόκληση το να γράψεις ένα πεζό από ένα ποιήμα από άποψη τεχνικής (άτιμη ελεύθερη ποίηση...).

Link to comment
Share on other sites

Μιλώντας πάντα προσωπικά: πεζογραφία. Διότι απαιτεί περισσότερη πειθαρχεία και αφοσίωση, και το αποτέλεσμα είναι πιο διαρκές.

 

Αντικειμενική απάντηση, βέβαια, δεν υπάρχει: είναι θέμα προτιμήσεων.

Link to comment
Share on other sites

Στο χωριό μου λένε, περί ορέξεως, κολοκυθόσπορος. Κανένα δε σε απελευθερώνει και κανένα δε σε περιορίζει. Όλα τα κάνει το μυαλό σου

Συμφωνώ με τον κύριο.

 

 

Τείνω να προτιμώ το πεζό, και ειδικότερα το διήγημα. Βέβαια σε μερικές περιπτώσεις τα σύνορα πεζού-ποίησης δεν καθορίζονται εύκολα. Γράφω και ποιήματα που και που, και μου φαίνονται εντελώς διαφορετικά σε φιλοσοφία από το πεζό, όσο μου φένεται πχ η ζωγραφική από τη φωτογραφία. Χρησημοποιούν δηλαδή το ίδιο μέσο (λόγος/εικόνα κτλ) με εντελώς διαφορετικό τρόπο και αποτέλεσμα. Άρα δε μπορώ να κάνω άμεση σύγκρηση και ο τίτλος "Ποίηση Vs Πεζογραφία" με ξυνίζει λιγουλάκι... :chinese:

Link to comment
Share on other sites

Εμένα μου αρέσουν και τα δύο, δεν μπορω να πω πως μπορώ να διαλέξω.

Μερικά ποίηματα θα ήταν βαρετά πεζά και μερικά πεζά θα ήταν αδιάφορα ποίηματα, και όλοι πάλι ξέρουμε πόσα αριστουργήματα υπάρχουν!

Νομίζω το καθένα έχει την χάρη του...Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να διαλέξω!

Πάντως νομίζω πως αν η ποίηση έχει ένα χαρακτηριστικό, είναι πως κατά την γνώμη μου, είναι παγωμένες στιγμές. Ενώ τα πεζά αναπτύσσονται σε μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Όσο για μειονέκτηματα δε πιστεύω ιδιαίτερα σε αυτά γενικά, νομίζω πως ένα μυστικό είναι να κάνεις τα μειονεκτήματα προτερήματα και πως αυτή είναι βαθιά τέχνη. Έτσι και εδώ...αν έχουν κάποιο μειονέκτημα τα πεζά ή η ποίηση, πρέπει να το κάνεις προτέρημα...

Στην περιπτώση μου πάντως είναι θέμα έμπνευσης-ιδέας...και πόσο ή πως ακριβώς θέλω να την αναπτύξω...

Link to comment
Share on other sites

Μερικά ποίηματα θα ήταν βαρετά πεζά και μερικά πεζά θα ήταν αδιάφορα ποίηματα, και όλοι πάλι ξέρουμε πόσα αριστουργήματα υπάρχουν!
ναι αλλα πολλα ατομα εμπνεονται απο ενα ποιημα για να γραψουν ενα πεζο και το αντιστροφο.
Μιλώντας πάντα προσωπικά: πεζογραφία. Διότι απαιτεί περισσότερη πειθαρχεία και αφοσίωση, και το αποτέλεσμα είναι πιο διαρκές.
Ξερεις τι γινεται ομως? Αν γραφεις οχι ελευθερη ποιηση που το μετρο και ο ρυθμος δεν εχουν τοση σημασια πραγματι δεν χρειαζεται πειθαρχια αλλα αν γραφεις πιο "λογια" ποιηση τοτε η καθε λεξη εχει τη θεση της και το ιδιο το ποιημα ακολουθει καποια προτυπα.
Link to comment
Share on other sites

Το ξέρω. Αλλά, και πάλι, πιστεύω ότι χρειάζεται πιο πολλή πειθαρχεία και αφοσίωση η πεζογραφία.

Link to comment
Share on other sites

Ιλιάδα, Οδύσσεια. Απλά σκεφτήτε το.

 

BTW στο δικό μου χωριό έλεγαν "περι ορέξεως κολοκυθόπιτα" η οποία είναι πολύ ωραία και μοιάζει με τη μπουγάτσα τόσο στην όψη όσο και στη γεύση.

Link to comment
Share on other sites

Η Ιλιαδα και η Οδυσσεια ειναι επη. Βασικα ειναι πεζογραφηματα σε μορφη ποιηματος (ραψωδιες).

Link to comment
Share on other sites

Θα'λεγα Πεζογραφία. Η ποίηση δε με τραβάει καθόλου, ούτε για να γράψω ούτε για να διαβάσω. Μου φαίνονται(χωρίς παρεξήγηση προς τους ποιητές μας) ανούσια και δεν τα καταλαβαίνω. Η έκφραση "τι θέλει να πει ο ποιητής" δε βγήκε τυχαία :p .Εντελώς υποκειμενικά μιλώντας.

Link to comment
Share on other sites

Προτιμάω να γράφω ποίηση για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο Βάρδος προτιμάει την πεζογραφία, από την ανάποδη μεριά. Δηλαδή γιατί η ποίηση, που γράφω εγώ βέβαια, μου βγαίνει απολύτως αυθόρμητα, δεν υπακούει σε κανέναν κανόνα και δεν χρειάζεται ούτε ένα ίχνος πειθαρχείας, γράφω και με σβηστά φώτα σε κρίση αν θέλω. :)

 

Φυσικά δεν μπορώ να πω με τίποτα πως η ποίηση είναι καλύτερη ή κάτι τέτοιο. Γράφω και ιστορίες που και που, και φυσικά διαβάζω ιστορίες όπως και ποίηση. Όλα είναι θέμα διάθεσης. Με εκφράζει η ποίηση σαν άνθρωπο γιατί έχω τρομερά έντονα συναισθηματικά σκαμπανευάσματα, γιατί ρίχνω την υπομονή μου σε οπτικές μορφές τέχνης και δεν θέλω να κάνω υπομονή γράφοντας, και γιατί θέλω να είναι άμεσο αυτό που κάνω, να μιλάει για μένα στην δική μου γλώσσα, όχι σε μια γλώσσα που να πρέπει να την προσέξω για να την καταλάβουν όλοι...

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Oute egw mporw va protimnsw to eva h to allo. Paradexomai pavtwc, oti favtasia dev mporw para va grayw se pezn morfn. H poinsn favtasiac proswpika dev me evdiaferei.

 

Exw omwc va kavw mia sobarn erwtnsn stouc Bardos, Esteldor kai Nienna: ti akribwc evvoeite otav lete oti n poinsn xreiazetai ligotern h kai kamia pei8arxia; Sautnv tnv apoyn diafwvw pera gia pera. Kai omologw oti dev mou eivai eukolo va epixeirnmatolognsw pavw sauto, mia kai to 8ewrw ligo-polu autovonto.

 

Ev pasn periptwsei, dev vomizw oti tov pointn tov pairvei vavai pio apei8arxoc apo tov pezografo, oute bebaia kai to avapodo. Omwc stnv poinsn, tnv pei8arxia prepei va tnv avtlnsei kaveic stnrizomevoc se polu ligotero rnta stoixeia apoti stnv pezografia. Auto eivai kai kata tn gvwmn mou pou kavei tnv poinsn pio "duskoln" apo tnv pezografia: to va breic tov tropo va kwdikopoinseic kai va ekfraseic evtelwc proswpika tov kosmo, pou eivai tautoxrova kai n pio ba8eia asknsn pei8arxiac kai upeu8uvotntac pou mporeic va kaveic.

 

To oti stnv poinsn "dev uparxouv kavovec" eivai egklnmatika paraplavntiko. 8aprepe va leme "dev uparxouv katagrammevoi kai oikoumevikoi kavovec". Alla auto eivai kati pou isxuei e3oloklnrou stnv texvn (ara kai stnv pezografia). Av n texvikn tnc pezografiac exei sustnmatopoin8ei polu perissotero apoti n texvikn tnc sugxrovnc poinsnc, auto dev snmaivei oti kai n poinsn dev mporei va dex8ei avtistoixec sustnmatopoinseic. Mporei kaveic va 3efullisei logotexvika epistnmovika periodika kai 8a diapistwsei oti tetoiec sustnmatopoinseic ovtwc epixeirouvtai, alla pote me a3iwseic oikoumevikotntac: aforouv suvn8wc to ergo evoc movo reumatoc, evoc movo pointn (pollec forec kai evoc movo poinmatoc).

 

Apo ta posts sac katalabaivw oti ermnveuete tnv pei8arxia wc upakon se (gvwstouc, rntouc) kavovec. Omwc stnv poinsn tnv pei8arxia tn labaivei kaveic, prwta kai kuria me to va basavizetai va brei autouc touc kavovec --- oi opoioi dev 8a mporousav para va eivai movo dikoi tou, giauto kai dev mporouv va uparxouv pou8eva allou katagrammevoi oute eipwmevoi. Autn toulaxisto eivai n apoyn mou.

 

Etsi mporw va apavtnsw kai stnv Eroviana, n opoia 8igei tnv akatavonsia stnv poinsn. Autn mporei va ofeiletai se duo pragmata: eite pragmatika o pointnc dev leei tipote, eite o avagvwstnc dev avtilambavetai tnv kwdikopoinsn tou pointn. H prwtn periptwsn eivai autn stnv opoia o pointnc grafei apei8arxa: viw8ei, alla dev voiw8ei, dnladn to ais8aves8ai eivai evtelwc asuvdeto me to ekfrazes8ai, n suvdemevo me tuxaio kai xaotiko (apei8arxo) tropo.

 

H deutern periptwsn omwc eivai kai n pio endiaferousa, mia kai eivai stnv poinsn, perissotero apo allec afngetikec texvec, opou apaiteitai n ousiastikotern duvatn summetoxn apo to koivo. Se eva dingnma amerikavikou tupou arkei va afe8eic sta xeria tou afngntn. se eva poinma ofeileic va basavisteic kiesu mazi me to dnmiourgo - ti pio eilikrivec apo tnv kaln poinsn re gamwto; (sugkivn8nka...)

Link to comment
Share on other sites

Vikar, εγώ μιλάω από καθαρά προσωπική εμπειρία. Γράφω ποίηση πολλά χρόνια, και έχω πάρει και κάποιες διακρίσεις. Δεν στο λέω για να παινευτώ, ποσώς με ενδιαφέρει, εξ άλλου τις πήρα σε ποιήματα που μου αρέσουν πολύ πολύ λιγότερο από άλλα.

Έχω επίσης συζητήσει και με πολλούς άλλους ανθρώπους που γράφουν ποίηση, είτε εκδίδοντας την είτε όχι. Οι περισσότεροι ισχυρίζονται το ίδιο πράγμα, κάποιοι άλλοι όχι. Γι αυτό σου λέω, δεν είναι κανένας οικουμενικός νόμος, είναι απλώς η προσωπική μου άποψη και πρακτική.

Η πειθαρχία είναι έλεγχος. Η ποίηση που γράφω εγώ είναι βαθιά συναισθηματική. Όχι μόνο ερωτική, αλλά πάντα συναισθηματική, και κυρίως προιόν εξάρσεων. Αντί να ελέγχω το συναίσθημά μου μετριάζοντας το, το ενισχύω περνώντας το μέσα από διάφορα, προσωπικά φίλτρα. Αυτή η διαδικασία όμως δεν απαιτεί πειθαρχία. Ποτέ δεν απαιτούσε. Τα φίλτρα υπάρχουν εκεί γιατί αποφάσισα να υπάρχουν, μιας και είδα πως έχω την τάση να τα δημιουργώ. Δεν είναι κάποιο master-plan, ούτε κάτι που χτίστηκε πετραδάκι πετραδάκι. Όπως ακριβώς και αυτά που γράφω.

Η πειθαρχία σε έναν καλλιτέχνη χρειάζεται όταν το έργο του πρέπει να πάρει αρκετό χρόνο. Μια ζωγραφιά σε μεγάλη κλίμακα θα μου βγάλει την πίστη, θα χρειαστώ ώρες και ώρες, και πειθαρχία για να την κάνω. Πειθαρχία για να καταπολεμήσω την τυχόν τεμπελιά μου, την κούρασή μου, τα μάτια μου που πονάνε, τα νεύρα μου που "δεν μου βγαινει σωστα το κωλόχερο" και πάει λέγοντας. Όταν γράφω ένα ποίημα δεν χρειάζεται καμία οργάνωση, πέραν του να έχω κοντά ένα στυλό/μολύβι/κιμωλία/μελάνι, κάτι που να γράφει τέλος πάντων, κι ένα χαρτί/τετράδιο/διαφημιστικό φυλλάδιο/χαρτί τουαλέττας/τοίχο/μπλόκ ζωγραφικής, ό,τι έχω πρόχειρο, ή οτιδήποτε έχει πρόχειρο ο κοντινότερός μου άνθρωπος. Ή έναν υπολογιστή τέλος πάντων, με notepad. Δεν μπορεί να με κουράσει η διαδικασία, γιατί δεν είμαι σε κατάσταση που είναι εφικτή ή κούραση, πνευματικά. Δεν γίνεται να με κάνει να βαρεθώ γιατί κρατάει λίγο, ακόμα και να είναι ποίημα που έχει έκταση κάποιες σελίδες. Δεν γίνεται να σκέφτομαι γραμματικές και ορθογραφίες όταν το γράφω, γιατί δεν με ενδιαφέρει εκείνη τη στιγμή. Εξ'άλλου την γραμματική και την ορθογραφία αν δεν την έχει κανείς μέσα του και δεν γράφει σωστά χωρίς να χρειάζεται σκέψη, συνειδητά, πάει να πει πως ποτέ δεν έμαθε εις βάθος, απλώς θυμάται λέξεις απ' έξω... Εγώ δεν μπορώ να μάθω τίποτε απ'έξω, πρέπει να ξέρω πως και γιατί. Οπότε έχω μάθει τον μηχανισμό. Τι άλλο να σκέφτομαι; Αν το μαξιλάρι κάνει ομοιοκαταληξία με το μαξιλάρι; Αν είναι αυτό που γράφω ίαμβος δεκαπεντασύλλαβος; Για ποιον λόγο ακριβώς; Δεν ξεκινάω ποτέ λέγοντας "τώρα θα γράψω ένα ποίμα που θα ναι έτσι έτσι κι έτσι". Μόνο αν είναι άσκηση κτλ κτλ. Γράφω διαφόρων ειδών ποιήματα αλλά πάντα γιατί έτσι ήθελαν αυτά να βγούν, εγώ απλως γράφω.

Η ποίηση είναι θέμα σύλληψης, σωστά; Η τέχνη γενικά είναι θέμα σύλληψης μιας ιδέας, μιας στιγμής. Απλώς άλλες μορφές θέλουν περισσότερο χρόνο για να αποτυπωθεί σωστά αυτή η ιδέα, όπως πχ. η ζωγραφική (μιλάω γι αυτην επειδή έχω εμπειρία) ή η συγγραφή ενός βιβλίου... Άλλες είναι πιο άμεσες, όπως η ποίηση και το τραγούδι. Και στο τραγούδι, ακόμα και στο κλασσικό, οι γνώσεις είναι αποθηκευμένες μέσα στον καλλιτέχνη. Δεν σκέφτομαι νότες όταν τραγουδάω, ούτε σκέφτομαι τις αναπνοές μου. Είναι γραμμένες μέσα στο σώμα μου, γιατί κάποια στιγμή τις εξάσκησα, όχι γιατί μετράω την ώρα που τραγουδάω. Κανείς δεν λύνει μαθηματική εξίσωση όσο τραγουδάει ή γράφει ποίηση... Οι γνώσεις που χρειάζεσαι πρέπει να προυπάρχουν, να είναι κωδικοποιημένες μέσα σου. Αν σε τόσο αυθόρμητες μορφές τέχνης κάτσεις και μετράς κουκκίδες την ώρα της δημιουργίας... Άστα να πάνε.

Ελπίζω να σε κάλυψα.

 

Επαναλαμβάνω αυτά ισχύουν για μένα και τους υπόλοιπους εξωγήινους ποιητές με τους οποίους έχω έρθει σε επαφή κατα καιρούς. Δεν αποτελούν κομμάτι της encyclopedia galactica και δεν πρέπει να θεωρηθούν συμπυκνωμένη αλήθεια σε ένα χάπι.

Edited by Nienna
Link to comment
Share on other sites

Nienna, katalabaivw vomizw tnv optikn sou. Kai sigoura dev evvow me to parapavw post mou oti "egw 3erw pwc grafetai n swstn poinsn" (evvoeitai, opwc allwste tovizetai kai stouc kavovismouc, oti ka8eti pou grafetai eivai n gvwmn tou grafovta --- sto katw-katw autoc eivai pou tn grafei!).

 

Iswc prepei va pw pio ka8ara to e3nc: stnv poinsn iswc dev eivai aparaitntn n pei8arxia pou apaitei mia makroxrovia douleia. Iswc. Alla dev milaw giautnv tnv pei8arxia. Akomn kiotav, opwc n Nienna, grafei kaveic sxedov automata, leitourgwvtac wc agwgoc mallov para wc dnmiourgoc, xreiazetai sigoura va 3erei va afougkrazetai. Auto loipov evvow: tnv pei8arxia pou apoktac ma8aivovtac va afougkrazesai.

 

Eivai logiko katopiv oti oso kalutera afougkrazetai kaveic, toso ligotern epe3ergasia 8a xreiazetai to prwtoleio. Tnv pei8arxia tnc epe3ergasiac tnv evvow diaforetika apo tnv prwtn kai avapofeukta upodeestern. Epitreyte mou va tolmnsw evav parallnlismo, gia osouc gvwrizouv apo ta diadikastika tnc mousiknc: Ka8e nxolnptnc 8a sou pei oti eivai snmavtikotern n nxografnsn apo tn mi3n. Kai ta duo stadia fusika, apaitouv tnv texvikn touc, ara kai tnv pei8arxia touc.

 

Gia va teleiwsw, to va afougkrazetai kaveic kala dev afora fusika movo tnv poinsn, afora e3isou kai stnv pezografia ka8wc kai se opoiadnpote alln (afngetikn) texvn. Apla stnv poinsn --iswc epeidn to avtikeimevo tnc moiazei va eivai to idio to afougkrazes8ai-- baraivei perissotero.

Edited by Vikar
Link to comment
Share on other sites

Η λέξη σου "αφουγκράζεται" με καλύπτει και με εκφράζει απόλυτα. Ναι αυτό θέλει κάποια πειθαρχία από καιρού εις καιρον. Θέλει, για να βγάζεις τα παράσιτα απο τη μέση, κάτι κεραίες, κάτι τέρατα που κρύβουν τη θέα... Για να ξυπνάς τον εαυτό σου και να του λες "μαλάκα σήκω, προχώρα ή θα έρθουν οι πέτρες κατά πάνω σου...".

Βέβαια κάποιοι έχουν πολύ ευαίσθητες χορδές, γεννιούνται με αυτές πιστεύω και αφουγκράζονται περισσότερο και ευκολότερα. Αλλά ναι, που και που, χρειάζεται ακόνισμα ο μηχανισμός...

ακόμα και ο ατίθασος δικός μου. :p

Link to comment
Share on other sites

Η πειθαρχία σε έναν καλλιτέχνη χρειάζεται όταν το έργο του πρέπει να πάρει αρκετό χρόνο.

 

Damn! Η Νιέννα με κάλυψε μέχρι αηδίας. :) Κι εγώ αυτό εννοώ λέγοντας πειθαρχεία. Όταν γράφεις λογοτεχνία, και θες να γράψεις ένα μυθιστόρημα, θέλεις χρόνο. Δε γίνεται ούτε μέσα σε μια ώρα, ούτε μέσα σε μια μέρα. Πρέπει να έχεις το πείσμα να φτάσεις στο τέλος.

 

 

Δεν γίνεται να σκέφτομαι γραμματικές και ορθογραφίες όταν το γράφω, γιατί δεν με ενδιαφέρει εκείνη τη στιγμή. Εξ'άλλου την γραμματική και την ορθογραφία αν δεν την έχει κανείς μέσα του και δεν γράφει σωστά χωρίς να χρειάζεται σκέψη, συνειδητά, πάει να πει πως ποτέ δεν έμαθε εις βάθος, απλώς θυμάται λέξεις απ' έξω... Εγώ δεν μπορώ να μάθω τίποτε απ'έξω, πρέπει να ξέρω πως και γιατί. Οπότε έχω μάθει τον μηχανισμό.

 

Κοίτα να δεις που υπάρχουν κι άλλοι τρελοί σαν κι εμένα. B)

Link to comment
Share on other sites

QUOTE

Δεν γίνεται να σκέφτομαι γραμματικές και ορθογραφίες όταν το γράφω, γιατί δεν με ενδιαφέρει εκείνη τη στιγμή. Εξ'άλλου την γραμματική και την ορθογραφία αν δεν την έχει κανείς μέσα του και δεν γράφει σωστά χωρίς να χρειάζεται σκέψη, συνειδητά, πάει να πει πως ποτέ δεν έμαθε εις βάθος, απλώς θυμάται λέξεις απ' έξω... Εγώ δεν μπορώ να μάθω τίποτε απ'έξω, πρέπει να ξέρω πως και γιατί. Οπότε έχω μάθει τον μηχανισμό.

 

 

Κοίτα να δεις που υπάρχουν κι άλλοι τρελοί σαν κι εμένα. cool.gif

 

Βασικά και εγώ έτσι λειτουργώ.... και άμα καμιά φορά κολλήσω και δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πως γράφεται μια λέξη κάθομαι και κάνω ανάλυση ετυμολογική και εννοιολογική επιτόπου για να σιγουρευτώ :D

Link to comment
Share on other sites

  • 18 years later...
On 4/12/2005 at 5:15 PM, Esteldor said:

Τι πιστευετε? Και τι χρησιμοποιητε? Ποια ειναι τα προτερηματα και ποια τα μειονεκτηματα τους? Εγω πιστευω οτι στη πεζογραφια μπορεις να γραψεις πιο... ελευθερα μιας και δεν σε περιοριζουν οι διαφοροι "κανονες" της ποιησης εκτος και αν προκειται για ελευθερη ποιηση.

Κάπου διάβασα μία πρόταση ή μάλλον αξίωμα, που κάποιος/α το είχε περιγράψει υπέροχα:

 "Στη λογοτεχνία γράφεις λίγη ουσία χρησιμοποιόντας πολλές λέξεις.

 Στη ποίηση γράφεις πολύ ουσία χρησιμοποιόντας λίγες λέξεις."

 Ή κάπως έτσι, δε θυμάμαι πως το είχε διατυπώσει πάντως αυτό το νόημα περνούσε, πως στη ποίηση όλα είναι πιο συμπυκνωμένα, το οποίο δε θεωρώ ούτε χειρότερο ούτε καλύτερο, αλλά σίγουρα είναι αρκετά πιο δύσκολο επειδή ένα ποίημα 200 λέξεων θα ήταν τελείως διαφορετικό αν πρόσθετε ο/η δημιουργός του τις λεπτομέρειες που συναντάει κανείς σε ιστορίες 2-3 χιλιάδων λέξεων.

 Από την άλλη, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, σου παίρνει πολύ ώρα να σκεφτείς ποιες λέξεις θα "συμπυκνώσουν" μία ιδέα σου, καθώς "συμπύκνωση" σημαίνει να κάνεις μία άτυπη συμφωνία με τον/την αναγνώστη/ρια πως όταν θα διαβάζει κάπου την λέξη "αγάπη" , η οποία έχει δε ξέρω κεγώ πόσες ερμηνείες, τουλάχιστον 20 διαφορετικές, θα σημαίνει την αγνή ανόθευτη αγάπη των παραμυθιών,  λέμε τώρα. Δεν έχεις χώρο να εξηγήσεις περισσότερα οπότε δίνεις συις λέξεις την ιδιότητα να υπάρχουν ως ζωντανές οντότητες/παρουσίες και όχι κάτι  που διάβασε κάποιος/α στο λεξικό του/της.

 Και αυτό απαιτεί να είσαι βαθύ γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας, αλλιώς δε θα καταφέρεις ούτε να συγκινήσεις, ούτε τίποτα.

 Π.χ. στη ταινία A message in a bottle του 1999, μία γυναίκα βρίσκει ένα γράμμα σε ένα μπουκάλι που περιέχει ένα ποίημα. Δε θα πω τι γίνεται στη συνέχεια, είναι εξαιρετική ταινία και πολύ ρομαντική αλλά φαντάζομαι πως αν έβρισκε γράμμα δε θα ήταν το ίδιο, καλώς ή κακώς το ποίημα έχει κάτι το "ιερό" μέσα του, είναι σαν να γράφεις λέξεις κατευθείαν βγαλμένες από την ψυχή σου χωρίς να μεσολαβήσει καθόλου η συνειδητή αυτοκριτική τύπου "να το γράψω έτσι ή αλλιώς". Είναι η έμπνευση στην πιο καθαρή μορφή της.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..