Jump to content

Νεκρή Γραμμή - Κωνσταντίνος Κέλλης


Nihilio
 Share

Recommended Posts

Και τώρα που γύρισα, ας πω 2 πράγματα. Δεν είναι ακριβώς παρατηρήσεις, αλλά απορίες. Μην ανοίξετε αν δεν το έχετε διαβάσει, περιέχει ερωτήσεις για το τέλος!!!

 

Δεν θα μπορούσε ο Σταμάτης να καταστρέψει τους πίνακες και να (παράδειγμα) της σβήσει ένα τσιγάρο στο τατουάζ, για να γλιτώσουν; Ξέρω ότι δεν ήταν το τατουάζ ο δεσμός τους, αλλά θα ξέφευγαν προσωρινά και θα τους έδινε αρκετό χρόνο μέχρι ο Φίλιππος να ξαναφτάσει σε αυτό το σημείο. Θα μου πεις, έτσι θα ήθελες άλλες 500 σελίδες για να δώσεις οριστικό τέλος   :p , αλλά μου φάνηκε επαρκής επιλογή στο σημείο που είχαν φτάσει.
Το επόμενο είναι το εξής. Από την στιγμή που διάβασα το πως πέθανε ο Σταμάτης, ήμουν ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι θα επανέλθει με τον απινιδωτή, λόγω προηγούμενης αναφοράς. Θα μου πεις, πως θα τον πλάσαρες αλλιώς; Δεν ξέρω. Ίσως με πρόταση του στυλ: Το δωμάτιο δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από ένα δωμάτιο εντατικής, ή " το δωμάτιο ήταν εξοπλισμένο όσο κι ένα ασθενοφόρο". Παραδείγματα είναι αυτά, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω.

Η γνώμη μου για το βιβλίο δεν αλλοιώνεται από αυτά που λέω. Αν και θα έπρεπε να βάλω 9,5 μόνο και μόνο για να έχεις ένα παραπάνω κίνητρο για να το ξεπεράσεις με το επόμενο  :p Όχι ότι δεν θα το κάνεις βέβαια  :)

Και πάλι συγχαρητήρια!

 

Edited by Mictantecutli
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ Θανάση, θα είμαι όσο πιο αόριστος γίνεται για να μπορεί να διαβαστεί αυτό από τους υπόλοιπους χωρίς να ανοίξουν τα σπόιλερς από το τέλος του βιβλίου.

Οπότε μερικές θεωρητικές απαντήσεις:

1) Με βάση τα δεδομένα, θα μπορούσε να γίνει αυτό που λες αλλά θα ήταν απλά ένας διαφορετικός δρόμος. Θα άλλαζε πολύ η ροή του βιβλίου προς την τελική ευθεία, και επίσης μάλλον δεν θα ήταν τέλος. Όπως λες, θα ήταν απλά μια παύση. Ας πούμε όμως ότι και ο χαρακτήρας δεν το σκέφτηκε εκείνη την ώρα. Άλλωστε η ιδέα αυτού που συμβαίνει τού έρχεται από αυτά που άκουσε εκείνη την ώρα.
2)Όσον αφορά την προοικονομία για την οποία μιλάς -που δεν είναι η μοναδική στο βιβλίο- νομίζω ότι ο προσεκτικός αναγνώστης επιβραβεύεται με το οτι η σκέψη του επαληθεύτηκε, (αφού δεν θα το πιάσουν όλοι, ή θα το θυμηθούν όταν περίπου πρέπει, δηλαδή λίγο πριν). Όπως το σκέφτηκε ο ίδιος ο Σταμάτης, έτσι το έπιασες κι εσύ :thumbsup: . Αλλά και πάλι, ακόμα κι αν δεν το πιάσει κάποιος, η ίδια η έκπληξη θα τον επιβραβεύσει αναγνωστικά, με διαφορετικό τρόπο. Μονά-ζυγά υπερ των αναγνωστών, νομίζω, κι αυτό έχει σημασία πάντα.

Edited by DinMacXanthi
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Τέλειωσα κι εγώ την Νεκρή Γραμμή πριν από μερικές μέρες, οπότε, ας κάνω κι εγώ τον μικρό μου απολογισμό.

 

Ας αρχίσω με τα θετικά, τα οποία έχουν επισημανθεί πολλές φορές, αλλά δεν πειράζει να τα ξαναλέμε.

 

-Επιβλητική τρομοατμόσφαιρα με θεσσαλονικιώτικο φόντο.

-Γραφή κατανοητή και συνεπής, δεν κουράζει, κι από πάνω σε πιέζει να συνεχίσεις.

-Χαρακτήρες ιδιαίτεροι, όχι απαραίτητα «καλοί», αλλά σε κάνουν να τους συμπαθήσεις, ο καθένας για τον δικό του λόγο.

-Μ' άρεσε αυτό που έχουν πολλοί: το μεταφυσικό στηρίζεται στους νόμους του, αλλά δεν χρησιμοποιούνται κολπάκια για να παρακαμφθούν. Είναι αυτοί που είναι από την αρχή.

-Μ' άρεσαν, επίσης, τα

 

 

 

ψέματα και η μεταθανάτια ματαιοδοξία των νεκρών.

 

 

 

Πολλά ποντάκια.

 

-Η πλοκή είναι ξεκάθαρη, χωρίς παράξενα και αχρείαστα μπερδέματα. Δεν αφήνει αναπάντητα ερωτήματα, πολύ σημαντικό για ένα βιβλίο.

 

 

Οι ελάχιστες παρατηρήσεις είναι μάλλον γκρίνιες προσωπικού γούστου.

 

 

 

-Η σχέση Σταμάτη-Ράνιας μού φάνηκε κάπως σε πολύ πρώιμο στάδιο κι όχι τόσο βαθιά για να δικαιολογεί τέτοια θυσία. Εντάξει, ο Σταμάτης κατατρέχεται κι από τους προσωπικούς του δαίμονες, αλλά και πάλι.

 

-Οι μεταφυσικές ενσαρκώσεις ήταν κάπως too much, και μιλάω κυρίως για τη σκηνή με τον Δουληγέρη και την τηλεόραση. Επίσης, η σκηνή της τελικής μάχης ήταν λίγο πιο υπερβολική απ' όσο θα μου άρεσε. Κατά τα άλλα, οι λοιπές ενσαρκώσεις ήταν creepy στο τετράγωνο.

 

 

 

Αυτά κι από μένα.

 

Ντίνο, πολύ καλή δουλειά. Αναμένουμε τα επόμενα. 

Edited by Mesmer
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Η κριτική του βιβλίου στο Goodreads. Την παραθέτω κι εδώ!

 

Δεν έχει και πολύ καιρό που ολοκλήρωσα το ντεμπούτο του Κωνσταντίνου Κέλλη, τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Το φως μέσα μου”, και νομίζω πως το ότι έπιασα τόσο άμεσα και το δεύτερο βιβλίο του αποδεικνύει από μόνο του το πόσο πολύ μου είχε αρέσει, καθώς και τις προσδοκίες που μου δημιούργησε για την Νεκρή Γραμμή.

 

Με μεγάλη μου χαρά, δηλώνω ότι τις δικαίωσε στο έπακρο…

 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η βασική διαφορά της “Νεκρής Γραμμής” σε σχέση με το “Φως”, είναι ότι δεν είναι συλλογή διηγημάτων αλλά μια νουβέλα τρόμου σχεδόν 500 σελίδων. Κάτι που φυσικά υποβάλει τον συγγραφέα σε μια ολοκαίνουργια διαδικασία, αφού είναι υποχρεωμένος να κρατήσει ένα σταθερό ρυθμό αφήγησης για πολύ περισσότερες σελίδες. Και παρά το διόλου ευκαταφρόνητο μέγεθος, το καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία. Πιστεύω σθεναρά ότι θα μπορούσε να το κάνει και για άλλο τόσο ακόμη δίχως να αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα. Ακόμη καλύτερα –και μιας και μιλάμε για βιβλίου τρόμου– υπάρχουν και εκείνες οι εξάρσεις στην πλοκή που προσωπικά θεωρώ σχεδόν επιβεβλημένες στο είδος. Ποιος από εσάς αρέσκεται να διαβάσει ένα βιβλίο τρόμου δίχως να αλαφιαστεί σε κάποια ανύποπτη στιγμή; Ποιος έχει δει παρόμοιο έργο στη τηλεόραση δίχως να περιμένει να δει κάτι (σκοτεινό) να εμφανίζεται απότομα πίσω από τον πρωταγωνιστή;

 

Πάμε λίγο και στην υπόθεση: Εξελίσσεται στην Θεσσαλονίκη –κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα. Εκτός του ότι  είναι η αγαπημένη μου πόλη, θεωρώ ότι το μέγεθος η μορφολογία και το γενικότερο ύφος της είναι εξαιρετικό για το background ενός τέτοιου πονήματος. Και –χαίρω πολύ– είναι και στην Ελλάδα. Δεν κάνει όμως πολύ πιο ενδιαφέρον το όλο βιβλίο κάτι τέτοιο; Δε γίνεται αμέσως ο τρόμος πιο κοντινός; Πιο γνώριμος;

Από εκεί και πέρα υπάρχει και το τηλέφωνο με τη Νεκρή Γραμμή. Μέσω του οποίου καλούν μόνο οι νεκροί που δε λένε να ησυχάσουν επειδή ανάλογα με τις ανάγκες τους αναζητούν ειρήνη, εξιλέωση, εκδίκηση.

 

Έχω καταπιαστεί κι εγώ λιγάκι με τον τρόμο και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι σαν είδος είναι από τα ευκολότερα με τα οποία μπορεί κανείς να γελοιοποιηθεί. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο η φαρσοκωμωδία καραδοκεί στη γωνία. Μια δυο άστοχες ή αδύναμες προτάσεις και το βιβλίο πάει περίπατο… Ή καλύτερα στα αζήτητα. Κάτι όμως που δεν ισχύει σε κανένα σημείο της Νεκρής Γραμμής. Το προαναφερθέν σενάριο δίνει πληθώρα ευκαιριών γελοιοποίησης αλλά ο συγγραφές τις υπερπηδά σαν να μην υπήρχαν ποτέ. Κάθε φορά που ηχεί το τηλέφωνο, ο αναγνώστης ανατριχιάζει και περιμένει να ακούσει κρατώντας το ακουστικό κάπως μακριά από το αυτί του. Ας ήμαστε σίγουροι καλού κακού!

 

Δε συμβαίνει το ίδιο και με τους χαρακτήρες του βιβλίου. Ο πρώην αστυνομικός, ο ιδιωτικός ντεντέκτιβ και η ιδιαίτερη κόρη του, είναι αναγκασμένοι να χορέψουν στον ρυθμό των φωνών που ηχούν από την πλευρά που κανείς μας δε θα ήθελε ποτέ να γνωρίσει. Και είναι τόσο καλά ανεπτυγμένοι στο βιβλίο, τόσο ανεπανόρθωτα αληθινοί που θα νιώσετε ότι είναι δίπλα σας, ότι ο τρόμος τους θα περάσει και σε σας. Γιατί ο λόγος του συγγραφέα είναι και πάλι αιχμηρός και οι περιγραφές αμείλικτα ρεαλιστικές.

 

Όπως συνηθίζω, δε θα πω λέξη για την εξέλιξη της πλοκής. Θα αφήσω τους αναγνώστες να την ανακαλύψουν σιγά-σιγά από μόνοι τους. Να την απολαύσουν όσο την απόλαυσα κι εγώ.

 

Θαρρώ ότι είναι περιττό να πω το παραμικρό για τη βαθμολογία καθώς και για το αν διαβάσω και την τρίτη δουλειά του συγγραφέα όταν με το καλό βγει.

 

Ο τρόμος βρήκε σταθερό εκπρόσωπο στην Ελλάδα! 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πολύ το καθυστέρησα. Να γράψω για το βιβλίο δηλαδή, γιατί το έχω διαβάσει πολύ καιρό τώρα. Ήταν ο αναγνωστικός σεφτές του '15. Το ξεκίνησα την επόμενη της πρωτοχρονιάς και το τέλειωσα την μεθεπόμενη. Δύο μέρες! Ε, αυτό (για μένα που διαβάζω πολύ πολύ αργά) κάτι πρέπει να λέει. Λέει ότι ο Ντίνος κάτι έχει κάνει καλά. Και εντάξει, στα διηγήματα το ξέραμε ότι το έχει, έμενε να δούμε τι θα κάνει με το στοίχημα του μεγάλου έργου. Το μόνο που θα μπορούσα να πω (και να τα έχω πει όλα) είναι ότι τις λίγες ενδιάμεσες ώρες που έκανα διάλλειμα από το διάβασμα, το μυαλό μου γύρναγε στο βιβλίο κι αναρωτιόμουνα τι θα κάνει ο Ιεροκλής, πού έμπλεξε ο Σταμάτης, τι ρόλο θα παίξει η Ράνια, τι διάολο θέλει ο Φ και γιατί;

 

Υπήρξε μια μεγάλη απογοήτευση γιατί το βιβλίο τελικά

δεν ήταν αστυνομικό  :evil: 

, αλλά τι να κάνεις· κανείς δεν είναι τέλειος.

 

Εκτός λοιπόν από την ικανότητα του Ντίνου να σε παρασέρνει στην ιστορία και να τρέχεις μαζί της, μου άρεσε κι εμένα το στήσιμο στη Θεσσαλονίκη (αν και θα 'θελα να τη δω να συμμετέχει παρά να είναι απλώς ένα πολύ καλό σκηνικό -- ίσως φταίει η δήλωση του συγγραφέα ότι είναι μια πόλη γεμάτη φαντάσματα και περίμενα περισσότερα), μου άρεσε το χτίσιμο του Ιεροκλή --που σαφώς έκλεψε την παράσταση-- και μου άρεσε κι ο Δουληγέρης! Φυσικά το τηλέφωνο και οι πολύ φυσικοί διάλογοι ( και SMS ;-)  ) -- απ' τα πιο δυνατά χαρακτηριστικά της γραφής.

 

Φυσικά στα συν και κάτι αυτονόητο που όμως το λέω (το είπαν κι άλλοι) επειδή συχνά-πυκνά δεν το συναντάμε: όλα τα στοιχεία της πλοκής έδεσαν πολύ σωστά και ικανοποιητικά εκεί που έπρεπε.

 

Και μερικά προσωπικά αγαπημένα μου:

 

Η εξαιρετική ιστορία Ιεροκλή-Χριστίνας

Η σκηνή με Σταμάτη-γριά στο νεκροταφείο (βρισκόμουν κυριολεκτικά κι εγώ εκεί)

 

Υπήρξαν βέβαια και μερικά πράγματα που μου φάνηκαν αδύναμα και τα σημειώνω στα γρήγορα. Κάποια από αυτά παραδέχομαι ότι είναι υποκειμενικά και αφορούν προσωπικά μου αναγνωστικά βίτσια.

 

- Δεν ψήθηκα απόλυτα από τον Σταμάτη και το βάρος που κουβαλούσε (δεν το είδα δηλαδή όσο ικανοποιητικά ήθελα), αλλά ακολούθησα --εδώ είναι η ικανότητα του συγγραφέα-- άνετα την ιστορία του χωρίς γκρίνιες.

- Το περιστατικό στο μπάνιο, στο κεφάλαιο-γνωριμία με τη Ράνια, τελικά δεν κατάλαβα γιατί υπήρχε (για μένα αυτό ίσως ήταν το λιγότερο επιτυχημένο κεφάλαιο του βιβλίου). Ίσως όμως εκεί κάτι να έχασα, δεν ξέρω.

- Η σχέση της Ράνιας με την τέχνη/ζωγραφική ήταν μάλλον ρηχή-ωραιοποιημένη (απ' την άλλη ήταν πολύ καλά δοσμένα τα σημεία όπου ζωγραφίζει τα καλά -- ξέρετε τι εννοώ, δεν ανοίγω spoiler).

- Ενώ, όπως πολύ καλά το σημειώνει η Βάσω, το «Κακό» δικαιολογείται απόλυτα, δεν υπάρχει εκεί μόνο και μόνο για να μας εντυπωσιάσει --όλα έχουν τον λόγο τους παρά τη φρίκη που τα συνοδεύει-- είχα την αίσθηση (και επομένως δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα -- να φταίνε οι φόρα-παρτίδα τρομοσκηνές; μπορεί, γιατί δεν είναι το αναγνωστικό φόρτε μου) ότι κάποιες φορές το «κακό» παραήταν Κακό και λιγότερο ανθρώπινο απ' όσο θα περίμενα.

-

Είχα την αίσθηση ότι ο Ιεροκλής από ένα σημείο και μετά --από το συμβάν στη μοτοσικλέτα-- εγκαταλείφθηκε. Κάτι περίμενα. Κάτι μου έλειψε.

 

- Και προσθέτω κι εγώ ότι η τελική μάχη, και οι περιγραφές εκεί, τράβηξαν πολύ -- η αλήθεια είναι ότι με βάση όσα είχαν προηγηθεί στο βιβλίο, περίμενα κάτι παραπάνω σε έκπληξη/συγκίνηση.

- Θα προτιμούσα να βρεθούν άλλες λύσεις για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα τα οποία κλήθηκαν να λύσουν οι αρκετές αλλαγές ΟΓ, όσο ομαλά κι αν αυτές γίνονταν.

 

Κι επειδή πολλά κριτικά σχόλια μαζεύτηκαν προς το τέλος: το βιβλίο πιστεύω ότι είναι πραγματικά καλό και μου άρεσε. Μου κράτησε καλή παρέα και χαίρομαι που το διάβασα και λίγο παραπάνω χαίρομαι επειδή είναι του Ντίνου, απ' τον οποίο τώρα περιμένω (όπως μάλλον όλοι μας) το επόμενο για το οποίο είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει: ακόμα πιο ώριμη γραφή, ακόμα πιο μεστούς χαρακτήρες, ακόμα πιο ιντριγκαδόρικη πλοκή.

 

Thanks, Dinos.

Happy.

 

ΥΓ απάντηση σε σχετικό σχόλιο του mman: ναι, ωραίο βαρύ φύλλο, εντυπωσιακά στιβαρή βιβλιοδεσία, αλλά (τώρα διαβάζω ΑΑ -- έρχεται η σειρά σου, χεχε) πόνεσαν τα χέρια μου απ' το βάρος ρε φίλε! :)

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Διασκεδαστικό email φίλης που μόλις έλαβα. :-) Περιέχει απορία που είναι και δική μου.

 

Λοιπόν το τελείωσα το Νεκρόγραμμο του Mr Κelly. Για πες τώρα τι σημαίνει

το κλικ, η τελευταία λέξη, το τηλέφωνο. Το θάψανε (...) ή το άφησαν πάνω από το μνήμα;

Άσε που επηρεάστηκα. Χθες βράδυ τελείωσα το Kellyκο βιβλίο, σήμερα το πρωί δεν ήθελα να μπω στο πρώτο βαγόνι του μετρό διότι είχα προαίσθημα ατυχήματος. Μπήκα όμως, πλάτη με το βαγονάκι του οδηγού, και άκουσα από αυτόν τη λέξη "θάνατος" και κατόπιν κοιτούσα τις φάτσες τριγύρω μου να δω μην αναγνώριζα τη νεκρίλα σε κάποιον από εμάς τους επιβάτες, θα μου περάσει έτσι δεν είναι;

ΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟ

ΤΕΛΙΚΟ ΚΛΙΚ

ΘΑ ΤΣΑΝΤΙΣΤΩ ΑΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ.

 

Ντίνο, τι να της γράψω;

Edited by Nihilio
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Χμμ, να την ευχαριστήσεις, να της πεις πως αν ξαναδιαβάσει τον επίλογο, δίνεται απάντηση, γιατί παίζει να της ξέφυγε για το πού καταλήγει.
Αν μου δωθεί η ευκαιρία να κάνω εγώ τη συζήτηση μαζί της, θα κάνω μια προσπάθεια. Τι θα παίξουμε τώρα, το... χαλασμένο τηλέφωνο;
Επίσης, εσύ να μη μιλάς γιατί το κάνεις κι εσύ στο τελευταία σελίδα των ΑΑ, κι εγώ αν και σου έχω εξηγήσει in private τι (λέω εγώ ας πούμε ότι) σημαίνει ο ήχος, εσύ δεν έχεις κάνει καμία προσπάθεια!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Καλά, εγώ "κατηγορήθηκα" από αναγνώστη ότι από τους ΑΑ λείπει ολόκληρο το τελευταίο κεφάλαιο. :-) Κι έχω κι εγώ μια άτυπη άποψη για το τι έγινε εκεί, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη αξία, αφού είναι καθαρά αναγνωστική πλέον. Σε κάθε περίπτωση, όπως είπες, το σωστό είναι ξαναδιάβασμα και αξιοποίηση όλης της πληροφορίας.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Μου το έκανε δώρο η κοπέλα μου για τα γενέθλιά μου....περιμένω πως και πως να ξεκινήσουν οι διακοπές για να το ξεκινήσω.

Μου φαίνετε οτι θα είναι οτι πρέπει για το βράδυ στο μπαλκόνι του εξοχικού.

 

Κωνσταντίνε αναμένεις εντυπώσεις.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Λίγες πεταχτές εντυπώσεις και από μένα. Μακάρι να μπορούσα να γράψω σεντόνι ολόκληρο (γιατί πολύ μου άρεσε αυτό το βιβλίο) αλλά πιέζει ο χρόνος.

 

Μεταφέρω κι εδώ αυτά που έγραψα στο "τι διαβάζετε από τρόμο".

 

Εξαιρετικό ghost story με στοιχεία αστυνομικού και ακραίου τρόμου σε σωστές δόσεις. Είμαι της άποψης ότι σε τέτοιες ιστορίες οι πολλές σελίδες βαίνουν εις βάρος του τρόμου. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο, καθώς ο Κωνσταντίνος παρέχει τον τρόμο και την ανάπτυξη χαρακτήρων στη σωστή αναλογία και έτσι δεν υπάρχει το φαινόμενο που βλέπουμε συνήθως στα μεγάλα μυθιστορήματα ο τρόμος να στραγγαλίζεται από την ανάπτυξη χαρακτήρων. Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι τρεις και είναι εύκολο για τον αναγνώστη να ταυτιστεί και να συμπάσχει μαζί τους. Η ιστορία διαδραματίζεται στην πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη και είδα μέσα σε αυτή πολλά γνώριμα μέρη (παρόλο που για τις ανάγκες της ιστορίας έχω την εντύπωση ότι οι αποστάσεις έγιναν κάπως μεγαλύτερες απ' όσο είναι στην πραγματικότητα).

 

Το τέλος είναι πρωτοποριακό για τα δεδομένα του ελληνικού τρόμου γιατί είναι... μεγαλειώδες. Συνήθως τα φινάλε στα οποία γίνεται ο μαύρος ο χαμός (π.χ. μάχες μεγάλης κλίμακας) ωθούν τα μυθιστορήματα υπερβολικά προς το φάνταζι, σε σημείο που να παύουν πλέον να είναι τρόμος . Αυτή την αίσθηση είχα στον νεκροσκόπο του Lumley. Στη νεκρή γραμμή όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο, αφού άλλωστε υπάρχουν αρκετές τρομακτικές σκηνές πριν τη μάχη στο ghost world.

 

Ο λόγος ρέει πολύ καλά και με ρούφηξε μέχρι την τελευταία σελίδα, μέχρι το "κλικ" που έκανε η γραμμή του νεκρού τηλεφώνου και σώπασε για πάντα.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ για τον χρόνο και τα καλά λόγια, Βασίλη :friends: Πάντα είναι μεγάλη χαρά, πόσο μάλλον όταν αυτά προέρχονται από Θεσσαλονικείς που μπορούν να συγκρίνουν το πραγματικό με το φτιαχτό.

 

Κι εγώ θεωρώ ότι είναι ευκολότερο όταν γράφει κανείς μυθιστόρημα τρόμου να χαθεί ο μπούσουλας και μαζί του και το τρομαχτικό στοιχείο, σε αντίθεση με τα διηγήματα που τα παίρνει να δουλεύουν σαν μια μοναδική γροθιά μερικών σελίδων.

Παρόλ' αυτά, όπως έχουμε δει σε πολλά μυθιστορήματα τρόμου όλα αυτά τα χρόνια, η φόρμα του μυθιστορήματος είναι ένα ψηλό εμπόδιο, όχι απαγόρευση. Και φυσικά σου δίνει κάποιες ελευθερίες και πλεονεκτήματα που το διήγημα δεν έχει τον χώρο, πχ στο μέτωπο των χαρακτήρων.

Χαίρομαι που λειτούργησε όπως επιθυμούσα

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Άσχετο αλλά έχω πάρει το βιβλίο απο το καλοκαίρι. Το πρόβλημά μου είναι οτι γενικά θέλω οταν διαβάζω ένα βιβλίο να υπάρχουν και οι κατάλληλες συνθήκες. Οπότε ξεκίνησα το βιβλίο και ήταν πολύ ωραίο και με ατμόσφαιρα...έλα όμως που λόγω καλοκαιριού είτε έκανε τρελή ζέστη είτε ήμουν εγώ απο μπύρες είτε έπαιζε τραγούδια κάποιος απο δίπλα. Πως να μπω στο κλίμα της ιστορίας.

 

Στον πάγο λοιπόν μέχρι να έρθει ο χειμώνας να το ευχαριστηθώ όπως θέλω και του αξίζει....ποτέ δεν θα ξαναξεκίνησω τρόμου το κατακαλόκαιρο....είναι γελοίο.

Κρίμα γιατί απο τις πρώτες 80 περίπου σελίδες με έψησε τρελά.

Edited by MountainRoot
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ούτως ή άλλως, η συνάντηση Σταμάτη-Ιεροκλή λαμβάνει χώρα Οκτώβριο. Μπορεί να μπεις στο κλίμα ευκολότερα τότε, Μιχάλη :friends:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...
  • 3 weeks later...

Παρόλο που δεν το έχω τελειώσει και είμαι ακόμη στις πρώτες 100 σελίδες ένιωσα την ανάγκη να γράψω τις πρώτες εντυπώσεις μου.

Και, όντως, εδώ μιλάμε για ένα αριστούργημα τρόμου. Έπειτα από εκατοντάδες μυθιστορήματα τρόμου που έχω διαβάσει και είχα αρχίσει να αναισθητοποιούμαι σ'αυτά, να βαριέμαι εύκολα ή να μου προκαλούν μια υποτυπώδες υπνηλία, ήρθε η "Νεκρή Γραμμή" για να μου αλλάξει τα δεδομένα. Επιτέλους ένιωσα μια ταραχή και μια ανατριχίλα που είχα να νιώσω από τα εφηβικά μου χρόνια. Δεν ξέρω που μπορεί να οφείλεται αυτό, αλλά ομολογώ πως το γουστάρω τα μάλα! Ίσως ο λόγος να οφείλεται στο ότι καταφέρνει και ξυπνάει μερικά θαμμένες αναμνήσεις από ιστορίες που ίσως εχουμε ακούσει απ'τις γιαγιάδες μας.

 

Ειδικά την γιαγιά με το καντήλι στον ναό του νεκροταφείου θα αργήσω να την ξεχάσω. Όταν ήμουν 12 χρονών συνήθιζα να κάνω βόλτες στο Α' Νεκροταφείο με τον κολλητό μου φίλο και συνήθως σκαρφίζαμε ιστορίες που θα μας έκαναν να φύγουμε τρέχοντας από εκεί. (ειδικά οι βραδυνές μας βόλτες εκεί, έπειτα από μια παραβίαση της περίφραξης του νεκροταφείου...) Αυτές τις αναμνήσεις μου επανέφερε η συγκεκριμένη σκηνή.

 

Όμορφη δομή χαρακτήρων. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αν ο φίλος Κωνσταντίνος δεν σκέφτηκε τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη (τον ηθοποιό) στον ρόλο του Ιεροκλή Χατζή (ειδικά στις σειρές του αστυνόμου Μπέκα) τότε πέφτω έξω οικτρά! Τον σκέφτομαι σαν τον ιδανικό άνθρωπο στην ιδανική κατάσταση και θέση!

Δεν ξέρω πως θα συνεχίσει, αλλά ελπίζω να κρατήσει το ίδιο ύφος και στο υπόλοιπο της ιστορίας.

Χαίρομαι πραγματικά που δεν έφαγα τον χρόνο μου στο να το σκανάρω και να το μετατρέψω σε epub για να το διαβάσω στον e-reader μου!

Σε γενικές γραμμές: Κωνσταντίνε, τα έχει καταφέρει και εύχομαι να σε "διαβάζουμε" και στο μέλλον.

 

:first:

Edited by WolfBack
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα, Αντώνη, ευχαριστώ πολύ για τα τόσο καλά λόγια!
Είμαι ακριβώς στη φάση που διορθώνω το επόμενο μυθιστόρημα, μεταξύ πρώτου και δεύτερου καφέ, και έκανα μια παύση για να δω το sff. Και πέφτω πάνω σ'αυτό.
Όπως καταλαβαίνεις, η ημέρα -παρά τη μουντάδα της χειμερινής Σουηδίας- ξεκίνησε πολύ ωραία :)

Ελπίζω να σου αρέσει και το υπόλοιπο. Και το 2016, αν όλα κυλήσουν καλά, έρχεται και το επόμενο.

ΥΓ. Ο Ιεροκλής στο δικό μου μυαλό δεν είχε σχέση με τον ηθοποιό συνονόματό του αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, πραγματικά, αφού οι περισσότεροι τον έχουν σχηματίσει έτσι στο μυαλό τους :friends:

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μια ιστορία που ξετυλίγεται στη πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη κάθε άλλο παρά αδιάφορη θα μπορούσε να είναι για μένα. Πόσο μάλλον από ένα συγγραφέα για τον οποίο άκουσα τόσα πολλά. Τελειώνοντάς το λοιπόν μπορώ να πω ότι αυτό που ένιωσα ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμό. Μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία εκτυλίσσεται στα στενά της Θεσσαλονίκης κάνοντας τον τρόμο ακόμη πιο πειστικό με τις καταπληκτικές περιγραφές του, τον ωραίο λόγο του και τους δυνατούς χαρακτήρες των ηρώων. Πολύ δυνατή γραφή που θα σε πείσει από τις πρώτες σελίδες του. Και πάνω από όλα... Τρόμος, τρόμος, τρόμος!

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Το έχω τελειώσει εδώ και ένα εικοσάλεπτο και μου λείπει ήδη. Γιατί, πρωτα απ' όλα, το βιβλίο μου κράτησε εξαιρετική παρέα. Τον τελευταίο καιρό (καθότι μπαμπας, σύζηγος, εργαζόμενος σε ρωμαική γαλέρα, ξαναμανα φοιτητής στα 30φευγα) στα βιβλία που ξεκινάω, ψάχνω ένα και μόνο πράγμα: Αφορμή για τα ξαποστείλω στον καιάδα των αδιάβαστων. Εδώ δεν μπόρεσα. Η ώρα να εχει πάει 2 το πρωί, το ενα μάτι να έχει σφραγίσει, το άλλο να το έχω πιάσει support beam για να μην κλείσει και αυτο, και όμως... εκεί, να δούμε τι περιμένει τον Σταμάτη. Πολλές φορές μέσα στην μέρα με έπιανα να σκέφτομαι το βιβλίο και το πότε θα το ξεμοναχιάσω πάλι. Πραγματικό page turner! 

Στα συν:

 

+ Το πόσο ομορφα εδεσαν όλες οι υποπλοκές μεταξυ τους, το ότι με το τελευταίο κλικ δεν έμεινε ΤΙΠΟΤΑ αναπάντητο.

+ Το βάθος των χαρακτηρων. Τρισδιάστατοι, απόλυτα διακριτοί μεταξύ τους, με την δική τους φωνή ο καθένας. Οπως έγραψε και ο Μμαν μπορεί να είναι κλισέ ο γερασμένος μπάτσος και η γκοθου καλλιτέχνις αλλά το πήρα χαμπάρι μονάχα όταν διάβασα τις κριτικές εδώ. 

+ Ο ρυθμός. Ντίνο είσαι μεγας παραμυθάς φίλε! Με πήρες από το χεράκι στη σελ 1 και μου το άφησες στη σελ 455 δίχως να πάρω χαμπάρι καν οτι με κράταγες ολη αυτή την ώρα. Δεν κουράστηκα πουθενά, δεν έπαιξε κοιλιά πουθενά.

+ Η ενθυλακωμένη ιστορία της Χριστίνας. 

+ Οι σκηνές τρόμου ήταν πραγματικα καλές, πολλές μου θυμισαν Μαστερτον στα καλά του. Και διόλου αμήχανες. 

+ Η γλώσσα. Πολύ άνετη, αβίαστη και με το ύφος που θα ταίριαζε στην ιστορία. Λίγο πιο στεγνή θα "ξεραινε" την αφήγηση, λίγο πιο πλαδαρή θα εριχνε το ρυθμό.

+ Εμφάνιση/Επιμέλεια: Αμφότερες ΑΨΟΓΕΣ, αντάξιες του μυθιστορήματος. Αντι να αποτελουν τροχοπέδη και να κόβουν πόντους (οπως τόσες και τόσες φορές έχουμε δει σε έργα του Ελλ Φανταστικού), κρατησαν την αναγνωστικη εμπειρία σε υψηλα επιπεδα. Μιλάμε για έκδοση ανταξια εκδοσεων συγγραφεων του εξωτερικου.

 

Ντινο, ανέβασες τον πύχη ΠΟΛΥ ψηλά μάγκα. Τόσο ψηλά που οι υπόλοιποι που λεμε πως γραφουμε πρέπει να προσπαθησουμε παρα πολύ για να μην περάσουμε από κατω... Και αυτό το μεγαλύτερο παράσημο του βιβλίου.

 

υγ1: Θελω να ξαναδω το Σταμάτη...

  • Like 9
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Θα ξεκινήσω λέγοντας, μάλλον γράφοντας κάτι που από μόνο του θα πει πολλά για την γνώμη μου για την "Νεκρή Γραμμή." Είναι ένα από τα βιβλία που έχω διαβάσει σε πολύ λίγο διάστημα. Μου πήρε μόλις δύο μέρες να φτάσω από την αρχή στο τέλος. Πραγματικά με αιχμαλώτισε και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. "Page turner" με όλη την σημασία! Ήδη με το που τελείωσε ο πρόλογος, το βιβλίο με είχε κερδίσει. Από την αρχή το βιβλίο δίνει το στίγμα του, ότι πρόκειται για ένα απολαυστικό, καλογραμμένο δείγμα υπερφυσικού τρόμου. Καταρχάς οι χαρακτήρες είναι ολοζώντανοι(και οι ζωντανοί...και οι νεκροί :) ) και υπέροχα σκιαγραφημένοι. Όχι μόνο η βασική τριάδα των πρωταγωνιστών αλλά και οι δευτερεύοντες. Τον Ιεροκλή και εγώ τον σχημάτισα στο μυαλό μου με την εικόνα του γνωστού ηθοποιού, που αν και δεν τον είχες ως επιρροή όπως λες, η εικόνα ή το easter egg, ολοκλήρώθηκε με το επώνυμο της Ιωάννας.

 

Η ιστορία ρέει, οι σκηνές περιγράφονται τέλεια, ο αναγνώστης μπορεί να τις ζωντανέψει χωρίς προβλήματα ή απορίες και οι gore σκηνές είναι αρκούντως ανατριχιαστικές. Οι αγαπημένες μου όμως δεν είναι οι πιο αιματοβαμμένες,

αλλά η περιγραφή του αρχικού ονείρου- ατυχήματος με την Ιωάννα και η κηδεία της Χριστίνας.

Πραγματικά τέλειες μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια, ήταν λες και τις έβλεπα μπροστά μου,υπέροχες. Ο ρυθμός του βιβλίου απλά εξαιρετικός όπως και η κλιμάκωση. Σε κανένα σημείο δεν κουράστηκα ή βαρέθηκα, οι σελίδες γυρνούσαν ακατάπαυστα. Υπέροχο βιβλίο που δεν έχει απολύτως να ζηλέψει σε τίποτα απο αυτά, ξένων, φτασμένων συγγραφέων και πολύ χαίρομαι που ανήκει σε έλληνα συγγραφέα.

 

Κάτι ακόμα που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν οι συχνές αναφορές σε μουσική και τραγούδια. Η αναφορά ιδιαίτερα στους AC/DC, αφού είναι η μπάντα που με έβαλε στο rock/metal πριν 30 χρόνια. Όπως και το "Dream On" που θα σου πρότεινα να ακούσεις αυτήν την διασκευή του από την ΦΩΝΗ!

 

 

 

Κλείνοντας να προσθέσω ότι σίγουρα η "Νεκρή Γραμμή" άξιζε κάθε δευτερόλεπτο του αναγνωστικού μου χρόνου και ότι ο Κύριος Κέλλης, μόλις απέκτησε ακόμα έναν "constant reader", που λέει και ο King.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Πολλά ευχαριστώ, Δημήτρη! Χαίρομαι που σου κράτησε τόσο καλή παρέα  Ελπίζω να άρεσε και στον ανηψιό ;)
Και τι εξαιρετικό cover είναι αυτό από Dio! Δεν το είχα υπόψη μου!
Μιας και ανέφερες τη μουσική, προσπαθώ να χρησιμοποιώ τις αναφορές (τους τίτλους τους δηλαδή), σαν κλείσιμο του ματιού. Ένας meta-σχολιασμός στην εκάστοτε ιστορία. Ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει υπόψη του το τραγούδι, κάτι μπορεί να πιάσει από τον τίτλο ή από τους στίχους όταν αναφέρονται. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο επόμενο βιβλίο, και αν δεν κάνω λάθος και σε καναδυό ιστορίες στο Φως μέσα μου. :friends:

Edited by DinMacXanthi
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ένα σημείο που μου θύμισε έντονα κάτι, ήταν το "Σε ξέρω εσένα..." του Σταμάτη στην Ράνια, προς το τέλος. Έχω που έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές έχω δει την τριλογία του "Άρχοντα..." είδα ξανά χθες την "Επιστροφή..." Ακριβώς ότι λέει ο Θέοντεν στην Έογουιν μετά την μάχη! :)

 

 

 

Edited by SymphonyX13
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ένα σημείο που μου θύμισε έντονα κάτι, ήταν το "Σε ξέρω εσένα..." του Σταμάτη στην Ράνια, προς το τέλος. Έχω που έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές έχω δει την τριλογία του "Άρχοντα..." είδα ξανά χθες την "Επιστροφή..." Ακριβώς ότι λέει ο Θέοντεν στην Έογουιν μετά την μάχη! :)

Δεν νομίζω πως το είχα κατα νου, αλλά το ενστερνίζομαι! Οι παλιές αγάπες άλλωστε πρέπει να μνημονεύονται ;)

Edited by DinMacXanthi
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 5 weeks later...

Όπως θα δείτε παραπάνω το βιβλίο το είχα αγοράσει από το καλοκαίρι και περίμενα πότε θα γίνει λίγο σκοτεινός ο καιρός για να το διαβάσω.....Μαλακίες. Τιγκα στον ήλιο ήμασταν...Τελικά δεν πήγαινε άλλο και το ξεκίνησα πριν 3-4 μέρες.

 

Το βιβλίο το βρήκα έξοχο και το κατευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από ότι το περίμενα. Βαθμολογία στο goodreads 4/5

 

Αν σκεφτείς ότι δεν μου αρέσουν και πάρα πολύ οι ιστορίες με τα φαντάσματα τότε αυτό που έκανε ο Κωνσταντίνος το βρήκα καταπληκτικό. Το τελευταίο που είχα διαβάσει ήταν του John Hill το Box Heart something το οποίο το βρήκα τραγικό.

 

Στα διάφορα θετικά για το βιβλίο....μου άρεσε πάρα πολύ ο Ιεροκλής.Είναι ένας μικρός θεός και θα το θυμάμαι για καιρό. Το ίδιο και οι υπόλοιποι χαρακτήρες αν και ο Σταμάτης η αλήθεια είναι ότι μου την έσπαγε αρκετά με την κλάψα του.

Μου άρεσε ο ρυθμός επίσης....το βιβλίο φεύγει νερό παιδιά. Άνετα το ρουφάς σε 1-3 μέρες αν βρεις χρόνο και διάθεση.

Το τέλος επίσης πολύ ωραίο αλλά πρέπει να δώσω και μερικά εύσημα στο ότι έπαιζε απο Pain of Salvation το Fantago που έδενε τέλεια.

 

Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ το ότι είναι στην Θεσσαλονίκη καθότι έχω σοβαρό πρόβλημα με οτιδήποτε ελληνικό fantasy/sci-fi/horror. Ναι ξέρω ίσως κακός το έχω αλλά.......

Επίσης οι συνεχείς αναφορές στο ροκ είναι τέλειες.

Βρήκα οτι πολλές φορές πήγαινε να κάνει κοιλιά και έλεγα "να δεις που θα μου το χαλάσει τώρα" αλλά το έσωζε κάθε φορά. Μπράβο Κωνσταντίνε που δεν πέφτεις στα στερεότυπα.

 

Σας είπα οτι ο Ιεροκλής είναι θεός?????

 

Στα αρνητικά το εξώφυλλο, ο τίτλος και η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο. Ειλικρινά Κωνσταντίνε αν δεν το είχες γράψει εσύ και δεν το είχαν προτείνει Nihilio και Ευθυμία δεν παίζει να το αγόραζα για κανένα λόγο. Ακόμα και τώρα δεν νομίζω οτι αν το έβλεπα τυχαία σε βιβλιοπωλείο θα το έπαιρνα. Δεν το πουλάς καλά το βιβλίο. Ελπίζω οι καλές κριτικές που παίρνει να το πάνε ακόμα πιο μακρυά.

 

Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο ούτε μία ιστορία με φαντάσματα, ούτε μία γυρισμένη στην Ελλάδα, ούτε μία από Έλληνα γραμμένη, ούτε μία με τόσες αναφορές σε ροκ....αλλά να που τα αστέρια μπήκαν στην σειρά και τσουπ.....διαβάστε το.

 

Σίγουρα θα πάρω και τα επόμενα του Κωνσταντίνου και ελπίζω να είναι επίσης βασισμένα στην Ελλάδα.

 

Υ.Γ. Spoiler σε quote

 

Ξέρω εντελώς κλισεδούρα αλλά ήθελα να σκάσει τελικά μούρη ο Ιεροκλής στην τελική μαχη να παίζει stairway to heaven και να πλακώνει επι 2 σελίδες τον Φίλιππα στα μπουκέτα με την αλυσίδα στο χέρι..

 

Edited by MountainRoot
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα και σ'ευχαριστώ θερμά για τα σχόλια και τον αναγνωστικό σου χρόνο, Μιχάλη!  :friends:

 

Χαίρομαι πολύ που σ'άρεσε. Αφού, όπως λες, έχεις ένα θέμα με το να τοποθετείται το φανταστικό σε ελληνικό πλαίσιο, και δεν είσαι και τόσο φαν των ιστοριών με φαντάσματα, βρίσκω εξαιρετικό κομπλιμέντο το ότι κλείνεις το σχόλιό σου με το εξής:

 

 

Σίγουρα θα πάρω και τα επόμενα του Κωνσταντίνου και ελπίζω να είναι επίσης βασισμένα στην Ελλάδα.

 

 

 

Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, πολύ σύντομα θα έχεις/έχετε νέα για την έκδοση του επόμενου. Και είναι όντως τοποθετημένο στην Ελλάδα.

Edited by DinMacXanthi
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Το 2015/16 ήταν η χρονιές που άρχισα να αφήνω τα ξενόφερτα/ξενόγλωσσα βιβλία κατά μέρος και να δοκιμάσω τους έλληνες συγγραφείς. Η αλήθεια είναι πως είχα μερικούς ενδοιασμούς σ'αυτή την κίνηση μου. Είχα δηλώσει πως ήμουν κολλημένος με τα μαζικής παραγωγής βιβλία αλλά γρήγορα άρχισα να κουράζομαι απ'τα συνηθισμένα κοινότυπα που συναντούσα σ'αυτά....

Το πρώτο ελληνικό βιβλίο που διάβασα ήταν η "Νεκρή Γραμμή" και μπορώ να πω πως μου ξύπνησαν μερικούς φόβους που κάποια άλλα βιβλία ξένων επώνυμων συγγραφέων με είχαν καταφέρει να κοιμηθώ στην ώρα μου και χωρίς κόπο... Το βιβλίο του μιλούσε για τρόμο και όχι για άκρως γελοία πράγματα του τύπου: "Η γυναίκα μεταλλάχτηκε και έγινε 3 μέτρα..." (στο μυαλό του Masterton) και άλλα τυχών θέματα που προσπαθούσε κάποιος με κόπο να φανταστεί όταν τα διαβάζει... (πόσο μάλλον να τον τρομάξουν...)

Μια ισχυρή δομή, τόσο στους χαρακτήρες (που τόσο χάρηκα, και θέλω να τους ξαναβρώ σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του Κωνσταντίνου) και τόσο σε τρόμο (ο οποίος ήταν αυτός ακριβώς που ξυπνούσε κάποιες παιδικές φοβίες).

Διάβασα αρκετούς έλληνες συγγραφείς έπειτα απ'την "Νεκρή Γραμμή" και όντως τα χάρηκα.... Αλλά, για να είμαι ειλικρινής και ακριβοδίκαιος, η "Νεκρή Γραμμή" βρήκε και χτύπησε σε κάποιες παλιές πτυχές του "αρχαίου" μου τρόμου. Δεν ξέρω γιατί, ίσως να οφείλεται στο γεγονός που έχασα πρόσφατα έναν γονιό μου και ίσως να ήμουν πιο ευάλωτος στον χαμό που περίγραφε ο Κωνσταντίνος στην Νεκρή Γραμμή, αλλά μπορώ να δηλώσω ακράδαντα πως ήταν αυτό που ήθελα να διαβάσω, την στιγμή που έπρεπε να διαβάσω.

Παρόλο που δεν είμαι τόσο φανατικός των διηγημάτων θα προσπαθήσω να διαβάσω την σειρά διηγημάτων του και θα ελπίζω να συνεχίσει με τον ίδιο πετυχημένο τρόπο και στα επόμενα βιβλία του.

Η συνταγή σου είναι καλή, Κωνσταντίνε, και εύχομαι να μην τυποποιηθείς όπως μερικοί ξένοι συγγραφείς που έπειτα από μια επιτυχία άρχισαν να αναμασάν τα ίδια και τα ίδια.

Edited by WolfBack
  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..