Popular Post Elli Sketo 847 Posted July 2, 2015 Popular Post Share Posted July 2, 2015 Όνομα Συγγραφέα: Elli SketoΕίδος: Διάφορη φαντασίαΒία: Μια ιδέαΣεξ: ΑναφοράΑριθμός Λέξεων: 1.449Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Η συμμετοχή μου για το Write off #79 (Eugenia Rose, Διγέλαδος, elli sketo & Myyst) Είναι επικίνδυνο να μοιάζουν τόσο πολύ δυο άνθρωποι μεταξύ τους. Στην εμφάνιση, στο λόγο, στο βλέμμα. Μπορεί να μπερδευτείς, να μην ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις, να συναναστρέφεσαι τελικά με την αντίληψή σου της ομοιότητας, κι όχι με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. «Κάθε ιστορία είναι μια υπόσχεση» είπε κι άπλωσε το δεξί της χέρι. «Υπόσχομαι, τότε. Όχι έτσι, όμως. Με το αριστερό, της καρδιάς.» Έδωσαν τα χέρια. «Και αν πετάξεις ξανά καμία μαλακία για καρδιές θα ξεράσω στα πόδια σου». Έβαλαν τα γέλια. Κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε. Κάπως έτσι εξάλλου θαρρώ ότι ξεκινούν τα μεγάλα έπη. Από επικά λάθη. Γιατί το να επικαλεστεί κανείς έναν αρχαίο Μανιτού και να δημιουργήσει αντίγραφα του εαυτού της, μόνο εκείνη δε θα το έβλεπε ως λάθος. Στη τελική μια Λίτσα ήταν αρκετή για την ανθρωπότητα. Αλλά, φυσικά, όλοι όσοι ήμαστε λιγουλάκι πυροβολημένοι πιστεύουμε ότι ένα αντίγραφο του εαυτού μας δεν είναι αρκετό. Τι θα έκανε η Λίτσα με μια ακόμη Λίτσα θα με ρωτήσεις τώρα. Ένα-ένα. Κατ’ αρχάς δεν έμεινε μόνο στο ένα αντίγραφο. Το είπα και πιο πάνω άλλωστε. Φυσικά ο Μανιτού είχε και αυτός τα σχέδια του, αλλά ποιος δίνει σημασία στον πανίσχυρο μεγαλομανή δαίμονα που σχεδιάζει να καταστρέψει την ανθρωπότητα; Όχι η Λίτσα πάντως. Η Λίτσα ήθελε να τελειώσει τη σχολή της, να βρει μια δουλειά (ή έξι), να πιάσει γκόμενο και να ασχοληθεί με τα χόμπι της – και εφόσον η συμφωνία ήταν ότι κάθε Λίτσα μπορεί να είναι αυτόνομη αλλά ταυτόχρονα όλες μαζί ένιωθαν, μάθαιναν και βίωναν τα πράγματα που συνέβαιναν σε όλες – όλες οι Λίτσες ήταν… εμ, ένα. Φυσικά υπάρχει και ένα όριο σε αυτά που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος ταυτόχρονα. Στην αρχή για παράδειγμα, μια μέρα που η Λίτσα#3 ήταν στη δουλειά (νυχτερινή βάρδια σε βενζινάδικο) η Λίτσα #4 κοιμόταν και η originalίτσα διάβαζε Προυστ, η Λίτσα#2 κατάφερε να σταυρώσει ραντεβού της προκοπής , το οποίο οδήγησε στο φυσιολογικό λάθος που συχνά αποκαλούμε σεξ. Τα αποτελέσματα – ειδικά περί της φάσης του οργασμού – ήταν αναπάντεχα για τις άλλες Λίτσες. Δηλαδή, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, καλό ήταν το σεξ , μη το φάμε το παλικάρι, αλλά η Λίτσα#3 έβαλε 5000δρχ βενζίνη και έδωσε ρέστα από 50ευρο, η Λίτσα#4 ξύπνησε υγρή και η originalίτσα αποφάσισε ότι ο Προυστ είναι το καλύτερο πράγμα που της είχε συμβεί εδώ και 3 μήνες. Α, ναι, πως φτάσαμε ως εδώ θα αναρωτιέσαι. Αν και δε γίνεται να αναρωτιέσαι και πάρα πολύ γιατί στη τελική είσαι και εσύ μια Λίτσα. Απλά όπως θα έχεις καταλάβει όλες τις αναμνήσεις της Λίτσας τις έχει μόνο η originalίτσα. Όμως εγώ ήμουν εκεί, σχεδόν από την αρχή. Η πρώτη συμφωνία με τον Μανιτού ήταν ότι κάθε έξτρα Λίτσα θα έπαιρνε τη θέση κάποιου ανθρώπου κάπου στη Γη που η Λίτσα δε θα γνώριζε ποτέ. Κάπου πάνω στο χρόνο, όταν οι Λίτσες είχαν αρχίσει να ξεπερνάνε τις 3000 εμείς που την ξέραμε αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε κάτι. Συζητήσεις του στιλ: «Ήμουν με τη Λίτσα χθες.» «Πότε;» «Το απόγευμα» «Αποκλείεται. Εγώ ήμουν με τη Λίτσα χθες το απόγευμα.» Έγιναν πάνω από… πολλές φορές. Μάλιστα, κάθε φορά που ρωτάγαμε τη Λίτσα ο πιο καχύποπτος από εμάς εξαφανιζόταν. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να την παρακολουθήσουμε. Η παρέα είχε αποδεκατιστεί αλλά οι πιο σκληροπυρηνικοί την είδαμε άγριοι και ριψοκίνδυνοι και είπαμε να φτάσουμε στον πάτο αυτουνού (sic). Η τελετή μύησης στην Ομάδα Παρακολούθησης Λιτσών ήταν υπερπαραγωγή, με όρκους και τραγούδια γύρω από τη φωτιά. Βέβαια είχαμε μεγάλα σχέδια για το καλοκαίρι αλλά το χειμώνα η “φωτιά” ήταν το τζάκι του Σταύρου που έμενε τότε στα Ιλίσια. Που ήμουν; Α, ναι. Η παρακολούθηση. Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινής, δεν κράτησε πολύ το παραμύθι. Η Ομάδα ξεκίνησε για χαβαλέ αλλά όσο το συζητούσαμε τόσο περισσότερο οδηγούμασταν στο συμπέρασμα ότι κάτι δε πάει καλά με τη Λίτσα. Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν ιδέα μας αλλά με τις μέρες είχαμε πειστεί ότι η Λίτσα ήταν παντού. Αποφασίσαμε να βγάλουμε το όνομα της ομάδας ασπροπρόσωπο και ένα βράδυ μόνο τη στήσαμε έξω από το σπίτι της. Την είδαμε να μπαίνει επτά φορές χωρίς να βγαίνει ποτέ. Βαλθήκαμε να ψάχνουμε για άλλες εξόδους στη πολυκατοικία, μέχρι που μας είδε μια από τις Λίτσες και αναγκαστήκαμε να επιστρατεύσουμε το σχέδιο έκτακτης ανάγκης, το οποίο ήταν στην ουσία ο Χάρης να κάνει καντάδα κάτω από το μπαλκόνι της Λίτσας, μέσα στη μέση του Αιγάλεω με εμάς να τον συνοδεύουμε και στο τέλος να της ορκίζεται αιώνιο έρωτα. Φυσικά φώναξαν την αστυνομία οι γείτονες και νομίζω ότι ο ανακριτής επέβαλε στον Χάρη περιοριστικά μέτρα. Μέτρα που ίσχυσαν μόνο μέχρι το επόμενο πρωί δηλαδή γιατί όταν πήγαν να τον βγάλουν οι γονείς του με αποζημίωση, στο κελί βρήκαν παραδόξως τη Λίτσα. Τεχνικά, ακόμη πρέπει να καταζητείται ο Χάρης. Έτσι, αργά ή γρήγορα και οι πιο βλάκες πήραμε γραμμή ότι η Λίτσα είναι μάγισσα και λάβαμε τα μέτρα μας. Εγώ για παράδειγμα μετακόμισα στη Πάτρα, τα βρήκα ξανά με τον Θεό και τη θρησκεία και συνήθισα τη βαριά μυρωδιά του σκόρδου. Γιατί σκόρδο, θα με ρωτήσεις. Δεν είμαι πολύ έξυπνος, θα απαντήσω. Το θέμα είναι ότι εκτός από το να βρίσκεται σε όποια ή σε όλες τις Λίτσες ταυτόχρονα, η originalίτσα δεν είχε άλλες μαγικές δυνάμεις. Έτσι, με ένα απλό block στο Facebook και μια αλλαγή ονόματος νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει. Φυσικά το ότι η Λίτσα ήταν πλέον παντού με ανησυχούσε λίγο. Έγραφε άρθρα σε εφημερίδες, ήταν δημοτικός σύμβουλος, βουλευτής και δήμαρχος ταυτόχρονα, παρουσιάστρια σε γνωστό τηλεοπτικό παιχνίδι και στο δελτίο καιρού στο ίδιο κανάλι, μοντέλο για οίκο μόδας που ανήκε στην ίδια και σχεδιάστρια σε αντίπαλο οίκο μόδας και τα λοιπά και τα λοιπά. Κάθε μέρα που περνούσε η Λίτσα πολλαπλασιαζόταν και εγώ απορούσα γιατί κανείς δεν ασχολείται. Η μόνη φορά που θυμάμαι κάποιος να την αναφέρει ήταν όταν ένας γνωστός vlogger την έκανε θέμα στο youtube. Βέβαια το παιδί εξαφανίστηκε από προσώπου Γης την επόμενη κιόλας μέρα και εφεξής στο κανάλι του ανέβαιναν βιντεάκια της Λίτσας που έκαναν Like οι άλλες Λίτσες. Προφανώς η συμφωνία με τον Μανιτού είχε αλλάξει. Τώρα οποιοσδήποτε μπορούσε να γίνει μία Λίτσα και συχνά φανταζόμουν την originalίτσα σε εκείνο το κακόμοιρο διαμέρισμα στο Αιγάλεω να δειπνίζει με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ναι παίζει στην τελευταία ταινία του Ταραντίνο και να κερδίζει το Νόμπελ λογοτεχνίας ταυτόχρονα. Τα πράγματα ξέφυγαν όταν την πέτυχα στο δρόμο. Όχι την original, γιατί τώρα ξέρω τι θα μου είχε συμβεί αν ήταν η original. Φυσικά τα μάζεψα και έφυγα καρφί – ξανά τα ίδια. Άφησα μούσια, έβαψα τα μαλλιά μου πράσινα και πήγα να μείνω σε ένα χωριό 50 κατοίκων κάπου στα περίχωρα της Λειβαδιάς. Κάποια στιγμή όμως η originalίτσα έμαθε ότι ήμουν στην Πάτρα. Είχε γίνει πολύ καλή. Πλέον μπορούσε να είναι σε όποια Λίτσα ήθελε και να την ελέγχει. Μπορούσε να ζει ό,τι ήθελε και να κάνει ό,τι λαχταρούσε η ψυχή της. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω. Αφού μπορούσε να κάνει ότι θέλει και να είναι με όποιον αποφασίσει η καρδιά της, γιατί είχε φάει τέτοιο κόλλημα με την αφεντιά μου. Δηλαδή εντάξει. Δεν είμαι και κανένα μπάζο, και στη τελική, εκείνο το βράδυ με τη Λίτσα#3 μπορεί να ήταν ένα μεθυσμένο λάθος, αλλά την έσωσα από τις μπούρδες του Προυστ και δε νομίζω ότι έπρεπε να καταλάβει τη ολόκληρη τη Γη για τη πάρτη μου. Ίσως φταίω και εγώ. Μπορεί να μην ήταν αρκετά ξεκάθαρο το «Θέλω να μείνουμε φίλοι.» Βέβαια όταν πήρα μυρωδιά τι παίζει, η φράση «Πάντα τραβάω τις πιο μουρλές γκόμενες» πήρε τελείως διαφορετική διάσταση στο μυαλό μου. Όταν μου την πετούσε κάποιος φίλος μου του απαντούσα: «Α, ναι; Θέλουν και οι δικές σου να καταλάβουν τον κόσμο ώστε να μην υπάρχει κανένας άλλος άνθρωπος στον Γη εκτός από εσένα και 7 δισεκατομμύρια αντίγραφα της ίδιας γυναίκας;» Στο κενό τους βλέμμα απαντούσα θλιμμένα με ένα απλό: «Αυτό φαντάστηκα.» Οι Λίτσες με επισκέφτηκαν ένα βράδυ που κοιμόμουν ο άμοιρος ήσυχος στο σπιτάκι μου έξω από τη Λειβαδιά. Ο κόσμος είχε πλέον τελειώσει. Ήμασταν μόνο εγώ και αυτές. Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω επιτόπου ή να στείλω όσες περισσότερες μπορέσω στη κόλαση και ύστερα να αυτοκτονήσω – αλλά απλά διπλώθηκα στο κρεβάτι μου σαν έμβρυο και άρχισα να κλαψουρίζω. Έχεις διαβάσει το “I have no mouth and I must scream”; Από εκεί έκλεψα αυτή την ιδέα -εμ- εννοώ αυτό μου θυμίζει η κατάστασή μου. Με έχουν κλειδωμένο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Που και που με επισκέπτεται. Δε μου λέει αν είναι η originalίτσα. Μπορεί και να έχω πάει με κάποια εξελιγμένη μορφή του Πάγκαλου χωρίς να το ξέρω – όμως έρχεται. Πάντα έρχεται. Δε με αφήνει σε ησυχία. Έξω ο κόσμος συνεχίζεται. Οι Λίτσες κάνουν κόμματα, ζουν στο δρόμο, κάνουν λεφτά, αυτοκτονούν, πηγαίνουν στην εκκλησία και σε συνέδρια αθεϊστών, ανεβάζουν Post στα facebook τους. Παίζουν. Αλλά εδώ, σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο έχω μείνει εγώ. Μόνος. Μέχρι να έρθει αυτή ξανά. η λιτσα.docx 10 Quote Link to post Share on other sites
Eugenia Rose 933 Posted July 2, 2015 Share Posted July 2, 2015 Εντάξει, έχεις την ψήφο μου... δημοτικέ σύμβουλε Λίτσα. 1 Quote Link to post Share on other sites
Ayu 197 Posted July 2, 2015 Share Posted July 2, 2015 Χαχαχαχαχααααα Μπράβο ρε κοπελιά, πολύ γέλιο. Να 'σαι καλά! Τα μόνα σημεία στα οποία σκάλωσα: Η ντρίμπλα που έκανες στο ύφος της εισαγωγής για να ταιριάζει το υπόλοιπο, αλλά οκ χαλάλι. Ο Πάγκαλος. Seriously. What. Ο αφηγητής ειδικά μέχρι τη μέση μου ακουγόταν σα γυναίκα. Το τέλος. Η ξαφνική μαυρίλα δεν μου ήρθε δικαιολογημένη. Νομίζω πως ή πρέπει να έρθει σταδιακά, ή να καταλήξει σε μαύρο χιούμορ πιο ξεκάθαρα. Ευχαριστώ για το γέλιο. 3 Quote Link to post Share on other sites
Eugenia Rose 933 Posted July 2, 2015 Share Posted July 2, 2015 Βασικά εγώ το θέμα που έχω είναι ότι αυτά που λέει στην αρχή μαζί με την εισαγωγή δεν θα μπορούσε να τα ξέρει. Κάνεις δηλαδή μια απότομη αλλαγή pov. Εκτός και αν είναι και ο ίδιος Λίτσα τελικά και έτσι τα ξέρει αλλά είναι η μόνη Λίτσα που αντιστέκεται στην ορίτζιναλ εξ' ου και τέτοιο μένος. 2 Quote Link to post Share on other sites
Old man & SiFi 768 Posted July 2, 2015 Share Posted July 2, 2015 (edited) Απίθανο και ξεκαρδιστικό! Ποιά Λίτσα το έγραψε; Η συγγραφέας; Edited July 2, 2015 by Old man & SiFi 1 Quote Link to post Share on other sites
MadnJim 2,386 Posted July 2, 2015 Share Posted July 2, 2015 Πω πω εφιάλτης! Τέτοια κατάρα ούτε στον χειρότερο εχθρό μου λέμε! Απολαυστικότατο, γέλασα και το ευχαριστήθηκα, σ' ευχαριστώ. Κι εγώ μέχρι ένα σημείο νόμιζα ότι μίλαγε γυναίκα, αλλά δεν με πείραξε καθόλου. 1 Quote Link to post Share on other sites
WILLIAM 6,751 Posted July 3, 2015 Share Posted July 3, 2015 Και' γω την είχα αυτήν την εντύπωση για το φύλλο αλλά δε με πείραξε η ανατροπή. Ήταν καλή ιστορία και διασκεδασστική. Μπράβο σου. 1 Quote Link to post Share on other sites
Oceanborn 216 Posted July 4, 2015 Share Posted July 4, 2015 Πιο πολύ είδα την ιστορία σου σαν ένα εύστοχο πολιτικό σχόλιο. Ο τρόπος γραφής είναι αιχμηρός, σαρκαστικός και το ύφος αναδεικνύει τα συναισθήματα αντιγραφικής σαπίλας που θαρρώ ήθελες να περάσεις- αν δηλαδή ερμήνευσα εγώ σωστά το κείμενο. Νομίζω η αναφορά στον γνωστό πολιτικό, θα μπορούσε να καταστήσει ταιριαστή την ένταξη της ιστορίας και στη βιβλιοθήκη... τρόμου. Το εννοώ. Το αρνητικό κομμάτι ήταν η "βίαιη" αλλαγή ύφους/συχνότητας της εισαγωγής σε σχέση με την υπόλοιπη ιστορία αλλά από τη στιγμή που καταφέρνεις να μας κερδίσεις στο συγχωρούμε Ευφάνταστη, απολαυστική και ιδιαίτερη. Συγχαρητήρια. P.S. Μου θύμισες ένα εξαιρετικό κομμάτι των Active Member. 2 Quote Link to post Share on other sites
Elli Sketo 847 Posted July 4, 2015 Author Share Posted July 4, 2015 (edited) Ευχαριστώ για τα σχόλια παιδία! Για να ρίξω καμία απαντητική: Τα μόνα σημεία στα οποία σκάλωσα: Η ντρίμπλα που έκανες στο ύφος της εισαγωγής για να ταιριάζει το υπόλοιπο, αλλά οκ χαλάλι. Ο Πάγκαλος. Seriously. What. Ο αφηγητής ειδικά μέχρι τη μέση μου ακουγόταν σα γυναίκα. Το τέλος. Η ξαφνική μαυρίλα δεν μου ήρθε δικαιολογημένη. Νομίζω πως ή πρέπει να έρθει σταδιακά, ή να καταλήξει σε μαύρο χιούμορ πιο ξεκάθαρα. Έχεις δίκαιο. Άλλαξα το ύφος απότομα. Πρέπει να το φτιάξω. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι θα έδινα λίγο χαρακτήρα στη Λίτσα με αυτό τον τρόπο αλλά απλά έκανα μια πολύ άστοχη νρίμπλα όπως λες. Τον Πάγκαλο τον έπιασε η Oceanborn Δε ξέρω γιατί το φαντάστηκαν όλοι αυτό. Αλλά έχω σκοπό να αλλάξω το διήγημα ώστε να μη φαίνεται το φύλλο του αφηγητή. Ποιά Λίτσα το έγραψε; Η συγγραφέας; Τι εννοείς; Απολαυστικότατο, γέλασα και το ευχαριστήθηκα, σ' ευχαριστώ. . Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Jim! Ήταν καλή ιστορία και διασκεδαστική. Μπράβο σου. Thanks! Πιο πολύ είδα την ιστορία σου σαν ένα εύστοχο πολιτικό σχόλιο. Αυτός ακριβός ήταν ο σκοπός μου. Να κάνω κάποιου είδους κοινωνικό κυρίως σχόλιο. Χάρηκα πάρα πολύ που το κατάλαβες. Το αρνητικό κομμάτι ήταν η "βίαιη" αλλαγή ύφους/συχνότητας της εισαγωγής σε σχέση με την υπόλοιπη ιστορία Θα το φτιάξω. Από αυτά που μου είπατε αποφάσισα να κάνω τρεις αλλαγές στο κείμενο. 1ον θα στρώσω την εισαγωγή ώστε να μπαίνει πιο ομαλά στην ιστορία 2ον θα αλλάξω το διήγημα έτσι ώστε να μη φαίνεται το φύλλο του αφηγητή 3ον θα βάλω στο τέλος την ανησυχία του αφηγητή ότι έχει μέρες να δει τη Λίτσα και ότι πιστεύει πως σιγά-σιγά μετατρέπεται και αυτός/-ή σε Λίτσα. Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια και για τις ιδέες. Edited July 4, 2015 by Elli Sketo 3 Quote Link to post Share on other sites
elgalla 6,509 Posted July 6, 2015 Share Posted July 6, 2015 Πολύ καλή ιστορία, αιχμηρό πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο, όπως ειπώθηκε και παραπάνω και, γενικά, με έχουν καλύψει απόλυτα οι παραπάνω στα σχόλια που θα έκανα. Έχει κάποια ορθογραφικά και κάποια θεματάκια στίξης, πρόσεξέ τα όταν ξαναπιάσεις το κείμενο. Επίσης, αν θες να είσαι σωστή, θα έπρεπε να είναι το Μανιτού και όχι ο Μανιτού (τα Μανιτού, όπως και τα Λόα, είναι πολλά) και είναι πνεύμα και όχι δαίμονας. Κι αν θες να είσαι ακόμη πιο "μέσα" στο πνεύμα της ιστορίας σου, βγάλε το δαίμονά σου Λεγεών. Κατά τα άλλα και πέρα από όσα αναφέρθηκαν ήδη, μου άρεσε, τη διασκέδασα και με έβαλε και σε σκέψεις. Μου αρέσει και το ύφος σου, πολύ, αν ξεσκονίσεις τα λαθάκια γραφής νομίζω θα λάμψει ακόμη περισσότερο. Καλή επιτυχία στο write-off! 2 Quote Link to post Share on other sites
Cassandra Gotha 5,147 Posted July 6, 2015 Share Posted July 6, 2015 Πολύ καλό, πολύ καλό, πολύ καλό! Συμφωνώ με τα σχόλια για την τσαχπινιά "ωωπ! είδες πώς τό 'κανα;" της εισαγωγής και με την απότομη μαυρίλα του τέλους. Αλλά πολύ το χάρηκα το κείμενό σου. Μπορώ να πω ότι με συγκινείς. ( Άσε, άσε, κάτι δικά μου λέω... ) Ιδέα: Θα μπορούσαν να φοράνε κονκάρδες με το ακρωνύμιο ΟΠΑΛΙ, και η Λίτσα αρχικά να το παρερμηνεύσει ως "Οπαδοί Λίτσας"! 2 Quote Link to post Share on other sites
Nienor 2,063 Posted July 8, 2015 Share Posted July 8, 2015 Απαπαπα! Εμένα με τρόμαξες κιόλας Λοιπόν, καταρχάς θέλω να σου πω πως έχεις ένα λαθάκι: δεν παίρνει τη Λίτσα #3 ο αφηγητής, την #2 παίρνει, η #3 έχει βάρδια στο βενζινάδικο εκείνη την ώρα. Δεύτερο, αλλά όχι δευτερεύον, αυτό εδώ είναι είναι φανταστρουμφικό σουρεάλ διηγηματάκι, που και έχει πράγματα να πει και περνάς πολύ καλά όσο σου τα λέει. Βέβαια, οκ, στρίβεις διά της μούρλας από τον πρόλογο, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν κάτι είναι τόσο διασκεδαστικό όσο τούτο δω δε μας πολυνοιάζει κιόλας. Τρία πραγματάκια: 1. το μεγάλο Μανιτού εμένα λίγο με πετάει έξω, αν ήταν απλά ο Διάολος πχ θα ήταν ευκολότερο γιατί δε θέλεις να διαφαίνεται κάποια αλλαγή κουλτούρας σε όλα τα υπόλοιπα 2. +1 στο να φτιάξεις τη μεταστροφή στο ύφος 3. προφανώς σε τέτοια κείμενα δεν ψάχνουμε για αληθοφάνεια και είμαι σχεδόν σίγουρη πως όλοι μας ξέρουμε πάρα πολύ καλά γιατί θα θέλαμε κι άλλους σαν εμάς να προλάβουμε να κάνουμε όλα εκείνα που θέλουμε να κάνουμε, όμως εγώ θα ήθελα λίγο περισσότερο τα κίνητρα της Λίτσας που την οδήγησαν να κάνει τη συμφωνία. Δεν εννοώ να επεκταθείς, δυο τρεις φρασούλες εδώ κι εκεί για τα πριν που δεν προλάβαινε να χέσει ας πούμε. Και ίσως και κάνα δυο μετά που να περιγράφουν πώς νιώθει η ορίτζιναλ όταν το πράμα αρχίζει να ξεφεύγει. Δεν δικαιολογείται να τα ξέρει αυτός όλα αυτά που σου λέω, αλλά έτσι κι αλλιώς δε δικαιολογείται να γνωρίζει και σχεδόν τίποτα από τα υπόλοιπα, άρα νομίζω πως δεν παίζει θέμα. Μπράβο, ρε Πολύ καλό είναι 2 Quote Link to post Share on other sites
Elli Sketo 847 Posted July 8, 2015 Author Share Posted July 8, 2015 Επίσης, αν θες να είσαι σωστή, θα έπρεπε να είναι το Μανιτού και όχι ο Μανιτού (τα Μανιτού, όπως και τα Λόα, είναι πολλά) και είναι πνεύμα και όχι δαίμονας. Κι αν θες να είσαι ακόμη πιο "μέσα" στο πνεύμα της ιστορίας σου, βγάλε το δαίμονά σου Λεγεών. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια elgalla! Μάλλον θα κρατήσω αυτό με το Λεγεών γιατί η παρατήρηση που έκανε η Cassandra με αφύπνησε (ότι και καλά το Μανιτού βγάζει τελείως τον αναγνώστη από την υπόλοιπη κουλτούρα που ακολουθεί το διήγημα). Απαπαπα! Εμένα με τρόμαξες κιόλας Ο Πάγκαλος φταίει! Λοιπόν, καταρχάς θέλω να σου πω πως έχεις ένα λαθάκι: δεν παίρνει τη Λίτσα #3 ο αφηγητής, την #2 παίρνει, η #3 έχει βάρδια στο βενζινάδικο εκείνη την ώρα. Πω, καλά που το είδες. Πως τα έκανα έτσι μπάχαλο στην ίδια μου την ιστορία; προφανώς σε τέτοια κείμενα δεν ψάχνουμε για αληθοφάνεια και είμαι σχεδόν σίγουρη πως όλοι μας ξέρουμε πάρα πολύ καλά γιατί θα θέλαμε κι άλλους σαν εμάς να προλάβουμε να κάνουμε όλα εκείνα που θέλουμε να κάνουμε, όμως εγώ θα ήθελα λίγο περισσότερο τα κίνητρα της Λίτσας που την οδήγησαν να κάνει τη συμφωνία. Δεν εννοώ να επεκταθείς, δυο τρεις φρασούλες εδώ κι εκεί για τα πριν που δεν προλάβαινε να χέσει ας πούμε. Και ίσως και κάνα δυο μετά που να περιγράφουν πώς νιώθει η ορίτζιναλ όταν το πράμα αρχίζει να ξεφεύγει. Δεν δικαιολογείται να τα ξέρει αυτός όλα αυτά που σου λέω, αλλά έτσι κι αλλιώς δε δικαιολογείται να γνωρίζει και σχεδόν τίποτα από τα υπόλοιπα, άρα νομίζω πως δεν παίζει θέμα. Αν αποφασίσω να το πιάσω σοβαρά ξανά σίγουρα θα το μεγαλώσω και θα κοιτάξω να ρίξω λίγο exposition για τη ζωή της Λίτσας ώστε να έρθει πιο φυσικά η συμφωνία με τον δαίμονα. Παρόλα αυτά, το ότι έκανε συμφωνία με δαίμονα δεν είναι τόσο το ζουμί της ιστορίας. Αν δε βαριέσαι ρίξε μια ματιά στο spoiler που θα βάλω στο τέλος. Πολύ καλό, πολύ καλό, πολύ καλό! Συμφωνώ με τα σχόλια για την τσαχπινιά "ωωπ! είδες πώς τό 'κανα;" της εισαγωγής και με την απότομη μαυρίλα του τέλους. Αλλά πολύ το χάρηκα το κείμενό σου. Μπορώ να πω ότι με συγκινείς. ( Άσε, άσε, κάτι δικά μου λέω... ) Ιδέα: Θα μπορούσαν να φοράνε κονκάρδες με το ακρωνύμιο ΟΠΑΛΙ, και η Λίτσα αρχικά να το παρερμηνεύσει ως "Οπαδοί Λίτσας"! Το ΟΠΑΛΙ θα το χρησιμοποιήσω σίγουρα! Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια με κάνεις να κοκκινίζω Άλλη μια οπτική στο διήγημα που είχα στο μυαλό μου όσο το έγραφα και δεν την άκουσα είναι αυτή: Καταρχάς ξεκίνησα με σκοπό να κάνω κοινωνικό σχόλιο – αυτό είναι το ξεκάθαρο. Καμιά φορά περπατάς στο δρόμο και όλοι οι άνθρωποι σου φαίνονται ίδιοι και βαρετοί. Η τιβού παίζει τα ίδια και τα ίδια όλη την ώρα και όλα αυτά που τα καταλάβατε όλοι μόνοι σας και με κάνετε περήφανη που κατάφερα να τα κάνω ιδέα σε χαρτί. Το άλλο που σκεφτόμουν ήταν ότι ο πρωταγωνιστής, ο αφηγητής, ερωτεύεται τη Λίτσα και ότι όλα όσα γίνονται είναι μια σουρεάλ εικόνα της πραγματικότητας που σιγά σιγά τον τρώει ενώ εκείνος τρελαίνεται με τον καιρό. Αυτό μου κατέβηκε στην κλάβα από ένα κομματάκι των Madrugada που λέει σε κάποια φάση: No one here reminds me of you, yet I see no one else. Ελπίζω να σας διασκέδασα για λίγο όλους. Αλήθεια ευχαριστώ για τα σχόλια και καλή μου επιτυχία στο Write-off 2 Quote Link to post Share on other sites
Ιρμάντα 5,421 Posted July 11, 2015 Share Posted July 11, 2015 Φαν αλλά κάπου το έχασα όπως και το ποιος τελικά διηγείται την ιστορία. Το παλικάρι που εντάξει καλό κρεβάτι κάνει και μην το φάμε; δεν ξέρω μάλλον με ζάλισαν οι πολλές λίτσες. Τώρα που το σκέφτομαι η ιστορία σου προσφέρει μια εξήγηση γιατί ο κόσμος έχει καταντήσει τόσο βαρετός και γεμάτος ομοίως σκεπτόμενους ανθρώπους. Καλη επιτυχια! 1 Quote Link to post Share on other sites
nikosal 496 Posted July 11, 2015 Share Posted July 11, 2015 Χμ... έχω κάποια δυσκολία να το κρίνω αυτό, δεν είναι το είδος που μου αρέσει να διαβάζω. Έπειτα το ύφος, το στιλ -που γειτονεύει με το χρονογράφημα-, η σύνδεση με πραγματικά ονόματα, απαιτούν ιδιαίτερα τεχνικά χαρίσματα από το συγγραφέα. Περισσότερα, ας πούμε, από εκείνον που θα επιχειρήσει να γράψει «δραματικά». Στη βάση της ιστορίας βρίσκεται μια καλή και ενδιαφέρουσα ιδέα, δεν μπορώ να πω όμως ότι τη διάβασα με ικανοποίηση. Δεν με ενόχλησαν διάφορα μικρά λάθη εδώ και εκεί (πχ. ο ανακριτής δεν έχει καμία δουλειά σε ένα βραδινό αυτόφωρο και οι συγγενείς δεν θα κληθούν να καταβάλουν αποζημίωση αλλά εγγύηση), όσο -κυρίως- η βαριά χρήση ενός χιούμορ που είναι μακριά από αυτό που απολαμβάνω. Πρόβλημά μου, ίσως, ωστόσο θα επιμείνω ότι το είδος είναι απαιτητικό, πολύ δύσκολο και θέλει περισσότερη δουλειά. 2 Quote Link to post Share on other sites
Διγέλαδος 874 Posted July 20, 2015 Share Posted July 20, 2015 :rofl2: :rofl2: χαχαχα πολύ γέλιο! Βλέπω ξαναέκανε εμφάνιση ο Μανιτού ε; Να του προσφέρουμε τίποτα; Ατάκες που γούσταρα και μου φάνηκαν αστείες μέχρι η τελευταία να με κάνει να γελάσω: και η originalίτσα αποφάσισε ότι ο Προυστ είναι το καλύτερο πράγμα που της είχε συμβεί εδώ και 3 μήνες κάτι δε πάει καλά με τη Λίτσα Γιατί σκόρδο, θα με ρωτήσεις. Δεν είμαι πολύ έξυπνος, θα απαντήσω. ...και και και.. Μπορεί και να έχω πάει με κάποια εξελιγμένη μορφή του Πάγκαλου χωρίς να το ξέρω 1 Quote Link to post Share on other sites
Morfeas 2,867 Posted July 20, 2015 Share Posted July 20, 2015 Κοίτα η Ελλίτσα επιτυχία Τα κωμικά κείμενα θεωρούνται δυσκολότερα από τα "σοβαρά", αλλά εσύ έχεις άνεση με το συγκεκριμένο είδος. Όντως η γραφή παραπέμπει σε χρονογράφημα, όπως ανέφερε κάποιος παραπάνω, κάτι το οποίο για το πλαίσιο του διηγήματος ήταν απολύτως πετυχημένο (και μου αρέσει και γενικώς ως επιλογή, κάνει πιο μοντέρνο το γράψιμο). Αν την έβλεπα πιο σοβαρά απ' όσο προδιαθέτει, θα σου έλεγα πως έχει ζητήματα στην αληθοφάνεια, αλλά δεν με ενόχλησε κάτι ειλικρινά. Την καταδιασκέδασα. Γέλασα σε σημεία Αν θα σου έλεγα κάτι να δεις (ώστε να πω και τίποτα χρήσιμο), θα ήταν να έχεις πιο καθαρό στο μυαλό σου το σχόλιο που θες να κάνεις (εφόσον πάντα θες να είναι καθαρό και στους αναγνώστες, ειδάλλως νο προμπ). Κατά τη γνώμη μου το διήγημα παλινδρομούσε ανάμεσα στο "όλοι είναι τόσο ίδιοι, μια βαρετή απομίμηση ο ένας του άλλου κλπ κλπ" (δηλαδή η πρώτη σου ερμηνεία) και στην σάικο-στόλκερ γκόμενα που δεν τον αφήνει τον άνθρωπο να ζήσει στην ηρεμία του, με αποτέλεσμα να του γίνεται κι εκείνου εμμονή (αυτό δηλαδή είναι μάλλον το αντίθετο από τη 2η ερμηνεία σου). Εξαιτίας αυτής της ασάφειας (στο τι ήθελε να μου πει αυτό το πράγμα που διάβασα, εννοώ), όταν τελείωσε δεν είπα "ατσα πολιτικό σχόλιο η ελλίτσα" αλλά "κοίτα χιουμοράκι η έλλη, σκέτο", ενώ θα μπορούσα να τα συνδυάσω. Ελπίζω να γίνομαι έστω και στοιχειωδώς κατανοητός. Πάντως διασκεδαστικότατο και μπράβο σου! Τα χρειαζόμαστε αυτά τα διηγήματα, να σπάνε τη σοβαροφάνεια χωρίς να αποσκοπούν αποκλειστικά στον χαβαλέ. 2 Quote Link to post Share on other sites
Myyst 841 Posted August 4, 2015 Share Posted August 4, 2015 (edited) Πολύ ωραίο διήγημα κωμικού φάντασυ (με μερικές κουταλιές τρόμου.) Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που ειρήσθω εν παρόδω καταφέρνει να σατιρίζει εύστοχα το πως οι άνθρωποι καταλήγουμε να μοιάζουμε με έναν άνθρωπο στην απρόσωπη και τεχνοκρατική κοινωνία μας. Η ίδια η ιστορία είναι εξαιρετική (αν και χρειάζεται κάποιες τεχνικές διορθώσεις) και σε σπάνιο βαθμό αστεία. Ως κείμενο είναι καλά και λογικά δεμένο, αλλά δεν φτάνει τη διαύγεια που έχεις δείξει σε άλλα σου κείμενα όπως το Συρτάρι και το Ιερό Ματζούνι. Το ίδιο ισχύει και για την κοσμοπλασία του διηγήματος που νομίζω ότι αντέχει λίγο άνοιγμα. Ως σύνολο το διήγημα είναι πολύ καλό και γέλασα πολύ. Νομίζω όμως ότι δεν έχει φτάσει, ακόμη, το επίπεδο που μπορεί να φτάσει. Με λίγη φροντίδα στις λεπτομέρειες πιστεύω ότι θα αναδειχθεί πολύ περισσότερο. Τώρα, τι είδους φροντίδα θα με ρωτήσεις. Του χιούμορ σου είναι μοναδικό και φοβάμαι να κάνω προτάσεις θα σου απαντήσω. Απλώς αισθάνομαι ότι η Λίτσα δεν έχει εξαντλήσει τη δυναμική της για μια ολοκληρωτική κατάκτηση του κόσμου. Και μερικές τεχνικές διορθώσεις: η λιτσα διορθώσεις Myyst.doc υ.γ.: Τη ντρίπλαρες την εισαγωγή, αλλά χαλάλι σου γιατί ήταν πετυχημένη η μπαλιά. Edited August 4, 2015 by Myyst 3 Quote Link to post Share on other sites
Lord Denton 77 Posted September 23, 2015 Share Posted September 23, 2015 Τελειο! Τελειοοοοοοοο! Μπραβο! Απο την αρχη η ιστορία με ειχε πιάσει για τα καλα και ημουν σίγουρος οτι θα μου αρεσει και δεν απογοητευτηκα! Πρωτα απ ολα μας χτυπάς με insight, για τους κινδύνους του να τα φτιάχνεις με τον εαυτο σου (μακαρι να το χα διαβάσει κανα χρονο πριν!) και μετα αρχίζει το χιούμορ. Αυτο το "Οχι η Λιτσα παντως." με έπιασε απροετοίμαστο και με σκότωσε λιγακι στο γελιο και δεν ηταν η μονη φορα! Μου αρεσε πολυ που ανέβαζες τα stakes ολη την ωρα και συνέχισες την ιστορία σου ως εκει που θα κατέληγε αναπόφευκτα! Το μονο αρνητικό που βρηκα ειναι οτι σε καποιο σημειο το χασα και ηταν λιγακι μπερδεμενο. Το αντίγραφο της Λιτσας εχει σώμα Λιτσας η μπαίνει σε αλλα σωματα? Α και απο το "Α, ναι, πως φτάσαμε ως εδώ θα αναρωτιέσαι." τμεχρι το "στο κελί βρήκαν παραδόξως τη Λίτσα." ,για μενα παντα, κανει μια μικρη κοιλίτσα. Οταν λεμε μικρή, εννοούμε σα να πρεπει να χασει μισο κυλακι. Θα σε χω στα υπόψιν μου! Εχεις κανενα blog η κατι τετοιο που ανεβάζεις ιστορίες? Υγ: Ισως την λάτρεψα τοσο την ιστορια σου, επειδη το στυλ γραψίματος σου μου κανει σαν αρκετά κοντα στο δικο μου. Ω θεοι, ειμαι κι εγω μια Λιτσα, ετσι δεν ειναι? 1 Quote Link to post Share on other sites
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.