Jump to content

"Η εκδίκηση" του Ιάσονα Λεμονιάτη- Γιώργος Μεσολογγίτης


Mictantecutli
 Share

Recommended Posts

Το τελείωσα χθες και είναι κρίμα να μην υπάρχει θέμα γι' αυτό το βιβλίο. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο,  γιατί σχεδόν ότι και να πω, θα είναι spoiler. Απλά διαβάστε το!

27255729.jpg

 

 

 

Ο Ιάσονας Λεμονιάτης ήθελε να επιστρέψει. Να επιστρέψει στην ελίτ όπου άνηκε και να αποδείξει πως δεν ήταν ένας λογοκλόπος. Ένας απατεωνίσκος. Τι και αν είχαν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από την… παρεξήγηση; Θα έκανε τα πάντα για να πετύχει, όπως το είχε κάνει και τότε. «Η εκδίκηση» ήταν το μεγαλειώδες έργο του. Οι πράξεις του παρελθόντος όμως, χάραξαν το μέλλον.

Ένα μέλλον ζοφερό που ο αλτρουισμός έγινε μονόδρομος και η επιβίωση υποχρέωση. Δεν υπήρχε πια χώρος και χρόνος για να κλαψουρίζει η Κατερίνα τη ζωή που δεν είχε ζήσει. Έπρεπε να βγει μπροστά.

Ένας φρικιαστικός πόλεμος μόλις είχε ξεκινήσει.

Άνθρωποι μολυσμένοι με μίσος, έπνιγαν στο αίμα κάθε τι διαφορετικό από τη διεστραμμένη μετάλλαξη τους. Μανιακοί βιτζιλάντιδες, οριοθετούσαν αδιαπέραστα σύνορα για την πόλη-κράτος του Πειραιά. Του Πειραιά του Άλκη.

Ένα καυτό Αυγουστιάτικο πρωινό του 2010, οι ζωές όλων άλλαξαν μια για πάντα.
 

 

Και η σελίδα του βιβλίου στο Goodreads:

https://www.goodreads.com/book/show/27255729

Edited by Mictantecutli
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Στο Φαντάστιcon που το είχα δει, το ζαχάρωνα ώρες αλλά τελικά υπερίσχυσε ο δεύτερος Δράκων και μου "έφαγε" το αντίτιμο από την τσέπη μου. Είναι όμως σε αυτά που θα αγοραστούν και θα διαβαστούν εντός της χρονιάς.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Τόσο καλό, ε; Δηλαδή οι 138 σελίδες του αξίζουν τα 9€; Γιατί ο συνδυασμός μεγέθους-τιμής με αποτρέπει λιγάκι...

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

Τόσο καλό, ε; Δηλαδή οι 138 σελίδες του αξίζουν τα 9€; Γιατί ο συνδυασμός μεγέθους-τιμής με αποτρέπει λιγάκι...

Τα petit κάνουν 5 ευρώ κι έχουν 48 σελίδες. Κερδισμένος βγαίνεις :p Τώρα τι να σου πω.. Για μένα αξίζει 100%. Τώρα αν το πάρεις και δεν σου αρέσει, μην με βρίσεις. :) 

Link to comment
Share on other sites

Ω, ναι. Μπλέηντ, είναι ένα βιβλίο που αξίζει every fuckin' λεπτό του ευρώ του. Κι είναι και στην ουσία ιδιοέκδοση. όλα τα λεφτά πάνε στον συγγραφέα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites


Ευχαριστώ για τα καλά λόγια παιδιά. Είναι το λιγότερο, ενθαρρυντικά και μου δίνουν δύναμη.  :mf_sonne:

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Πολύ καλό ήταν αυτό εδώ. (Ναι, με πείσατε και το τσίμπησα άμεσα :p).

 

Γραφή και εξέλιξη που σε κρατάνε συνέχεια στην τσίτα, ωραίο χιούμορ, και μπόλικες δόσεις φρίκης και βίας. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένα βιβλίο αυτού του είδους. Εντάξει, από άποψη πλοκής είναι αρκετά κλασικά τα πράγματα, αλλά δεν σε νοιάζει και τόσο, μιας και τα υπόλοιπα σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω.

 

Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι ότι δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη:

 

 

ζόμπι.  :p

 

 

 

Μελανό σημείο του βιβλίου είναι τα πάρα πολλά λάθη επιμέλειας. Αδικαιολόγητα πάρα πολλά. Απ' ό,τι είδα στο βιβλίο, δεν φαίνεται να υπάρχει επιμελητής. Αλλά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των λαθών θα μπορούσε να είχε διορθωθεί από τον ίδιο τον συγγραφέα.

 

Γενικά, πάντως, είναι ένα πολύ ευχάριστο ( :devil2:) ανάγνωσμα και συστήνεται στους φαν του είδους.

 

Γιώργο, (μιας και είδα ότι ήρθες απ' τα μέρη μας :)), ελπίζω να δούμε/διαβάσουμε κι άλλες τέτοιες δουλειές από σένα. (Και προσοχή στα λάθη :p)

Edited by Mesmer
Link to comment
Share on other sites

Τα λάθη που λες, τα παρατήρησα κι εγώ. Μέχρι και λέξεις έλειπαν σε σημεία.
Επίσης να αναφέρω ότι απόλαυσα αναφορές σε Κόμπρα και λοιπές ταινίες. :D

Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ παιδιά! Δεν υπάρχει δικαιολογία στα λάθη ωστόσο υπάρχει εξήγηση για την έλλειψη επιμέλειας. Ήθελα να δω αν μπορεί να διαβαστεί η ιστορία με τα λάθη που στατιστικά θα μου ξέφευγαν, χωρίς τις εξομαλύνσεις ενός διορθωτή. Αν η ιστορία από μόνη της, μπορούσε να σε κάνει να συνεχίσεις να διαβάζεις παρά τις… δυσκολίες.

 

Φυσικά και δεν είχα καμία εμπιστοσύνη στη συγγραφική μου ικανότητα και δεν ήθελα κανένας επιμελητής να προσπαθήσει να κάνει το κείμενο να φαίνεται καλύτερα.

 

Για αυτό και στο δεύτερο βιβλίο μου, θα έχω κάτι μπόνους (πέρα από διόρθωση :-p).

 

Υ.Γ. Έχω μια αναφορά στο αγαπημένο μου βιβλίο τρόμου, κρυμμένο σε μια πρόταση μέσα. Το βρήκε κανείς; 

Υ.Γ. 2 Αγαπάω Marion Cobretti

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πολύ καλή η μαγιά (σκέψη, γραφή, ατμόσφαιρα, χαρακτήρες κλπ) αλλά πολύ βιαστική. Ήθελε δουλειά ακόμα. Τα πολλά λάθη (λιγότερο τα ορθογραφικά και περισσότερο τα νοηματικά) δυστυχώς κάνουν τον αναγνώστη να σταματήσει, να ξαναδιαβάσει και να προσπαθήσει να καταλάβει. Αυτό αυτόματα τον ‘πετάει έξω’ από την διήγηση και χάνεται η ατμόσφαιρα. Περισσότερα στην ΛΑΦ.

Υ.Γ. Είναι κανόνας να αγοράζουμε και να διαβάζουμε τέτοιες προσπάθειες, ειδικά αυτοεκδόσεις. Στηρίζουμε ,όσο μπορούμε, όχι μόνο τον συγγραφέα αλλά και το χώρο του φανταστικού στην Ελλάδα γενικότερα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Η Λέσχη ανάγνωσης φανταστικού διάβασε το βιβλίο και  είπε περίπου τα εξής :

 

 

Old man scifi : Έχει πολλά λάθη επιμέλειας. Λείπουν και λεξούλες. Ωστόσο μου αρέσει η ιδέα. Φαίνεται ότι ξέρει να γράφει. Το τρίτο μέρος με τον Ιάσωνα είναι διεκπαιρεωτικό. Το δεύτερο μέρος στην Σαλαμίνα είναι αναληθοφανές. Το πρώτα είναι πολύ καλό. Πολλά λάθη επιμέλειας, χαρακτηριστικό παράδειγμα η λέξη Ιάσων. Το είδα σε ονομαστική Ιάσων και Ιάσωνας και στις άλλες πτώσεις με χίλιοδυο τρόπους.

wordsmith : Έχει και θετικά και αρνητικά. Έχει όλων των ειδών τα λάθη. Έχει ύφος ελληνικό δεν έχει αγγλισμούς Εξηγεί με ανάποδη σειρά τι έγινε. Καλή ιδέα το τέλος του δεύτερου. Το τρίτο μου φάνηκε ότι θα έπρεπε να γραφτεί καλύτερα. Το πρώτο μου άρεσε ως προς το γράψιμο.

Κώστας Κ. : Μου άρεσε! Πάσχει από επιμέλεια. Μου φάνηκε πολύ κλισέ το πρώτο μέρος. Ο μπάτσος είναι στερεοτυπικός ελληνικός χαρακτήρας. Ένα ζευγάρι που βιώνει την κρίση στο δεύτερο. Μια αλληγορία. Μια ξεπεσμένη αστική πειραιώτικη τάξη που προσπαθεί να επανέλθει. Ακραίες ιδέες. Μου θύμισε πολύ Ρομέρο. αν αφαιρέσουμε τις ασυνέπειες γενικά μου άρεσε πάρα πολύ. Έχει περιεχόμενο κοινωνικοπολιτικό. Έχει κάτι ιδιαίτερο.

Nihilio : Δεν είναι βιβλίο τρόμου. Ο τύπος έχει στο κεφάλι του μια ζομποταινία. Η οποία είναι πολύ ωραία ζομποταινια. Το πρώτο μέρος δεν μου άρεσε. Ήταν πολύ κλισέ. Το δεύτερο μέρος ήταν πολύ αληθινό. Οι διάλογοι πολύ αληθινοί. Το κοριτσάκι ήταν πολύ κουρασμένο. Το τρίτο μέρος ήταν το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Οι τελευταίες 30 σελίδες καταλαβαίνεις ότι γράφει ότι θέλει για να κάνει το εφέ.

deadend : Ο μπάτσος είναι σε ένα κράτος το οποίο έχει διαλυθεί. Τον συμπάθησα τον μπάτσο. Είναι ο πιο αληθιν΄ς από όλους. Την Σαλαμίνα την περιγράφει πολύ ωραία. Δεν μου άρεσαν τα πολλά γεγονότα στο νησί. Θα μπορούσε από εκεί να έχει ξεκινήσει η αρρώστια.

Nargathrod: Το βιβλίο μου άρεσε. Είναι από τα καλύτερα βιβλία τρόμου που έχουμε διαβάσει στην λέσχη. Ο μπάτσος στο πρώτο μέρος είναι ο κλασσικός μπάτσος της Ηρώων πολυτεχνίου στο κέντρο του Πειραιά, κάθε πειραιώτης τον γνωρίζει. Μου άρεσε που δίνει τόσα πολλά στοιχεία για την πόλη. Το δεύτερο μέρος στην Σαλαμίνα δεν μου άρεσε όσο τα άλλα δυο και αυτό γιατί έχει πολλά γεγονότα που είναι και αχρείαστα. Το τελευταίο μέρος είναι έπος. Έχει χτίσει το ιδανικό τέλος και καταφέρνει το εφέ της έκπληξης σε πολύ μεγάλο βαθμό. Θύμισε masterton το τέλος στο κόψιμό του. Έχει και υπερφυσικό στοιχείο. Είναι ελληνικότατο βιβλίο και αυτό το ανεβάζει στα καλύτερα ελληνικά βιβλία τρόμου. Αποφεύγει αγγλισμούς που έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε σε αυτά τα βιβλία.

 

Edited by Nargathrod
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ πολύ όλους σας για την ωραία συζήτηση και τη φιλοξενία στην παρέα σας!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Κι εμείς ευχαριστούμε, Γιώργο.

 

Επειδή ο Κωνσταντίνος τα γράφει συμπυκνωμένα και κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν γίνονται σαφή τα όσα λέω (λέω και πολλά ο αριθμός) το βιβλίο έχει προβλήματα επιμέλειας τα οποία ίσως και να είναι ενοχλητικά σε μερικούς. Παρόλα αυτά τα προβλήματα όμως, το βιβλίο διαβάζεται πολυ ευχάριστα.

Το πιο βασικό είναι ότι αποτελεί καταγραφη σε μορφη βιβλιου της αρχετυπικης ζομποταινιας: ο πολιτισμός έχει τελειώσει και κάποιοι προσπαθούν να επιβιωσουν. Έχουμε τρεις αλληλενδετες ιστορίες με αντίστροφη χρονολογική σειρά. Στα πολύ θετικά ή εξαιρετική χρήση των τόπων (Πειραιά και Σαλαμίνα) που δίνει αυθεντικότητα στη δράση χωρίς να σου αφαιρεί αν δε γνωρίζεις τις περιοχές, η φυσικότητα στους διαλογους και οι χαρακτήρες που θυμίζουν γνωστές νεοελληνικές φιγούρες. Ωραίες είναι και οι κοινωνικοπολιτικές αναφορές που είναι κλασική σύμβαση στο είδος και που προσθέτει αυθεντικότητα χωρίς να κουράζει.

Μερικοί ίσως να κουραστούν από κάποιες ασυνέπειες (πχ το ότι οι χαρακτήρες ξαφνικά δέρνουν ορδες από ζόμπι) που ενυπάρχουν στις ζομποταινιες, ενώ υπάρχουν και κάποιες πολύ κλασικές ανατροπές που, προσωπικά, τις βρήκα τραβηγμένες (εγώ ιδίως βρήκα μια ανατροπή στις τελευταίες 20 σελίδες ενοχλητική, γιατί αισθάνθηκα ότι δεν προοικονομουνταν σωστά)

 

Το τελικό πρόσημο όμως είναι σαφέστατα θετικό: ή "εκδίκηση" είναι ένα πολύ ψυχαγωγικό βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα και αποδίδει στην εντέλεια το b-movie κλίμα που προσπαθεί να αποτυπωσει στο χαρτί.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Μπράβο Μιχάλη που μπαίνεις στην διαδικασία της διευκρίνισης. Αυτή είναι η λογική. Άντε να βλέπω και τα άλλα μέλη της λέσχης να συμπληρώνουν! Δεν γίνεται κάποιος να ακούει και να γράφει ότι πει κάποιος σε πραγματικό χρόνο.

Edited by Nargathrod
Link to comment
Share on other sites

Μπράβο Μιχάλη που μπαίνεις στην διαδικασία της διευκρίνισης. Αυτή είναι η λογική. Άντε να βλέπω και τα άλλα μέλη της λέσχης να συμπληρώνουν! Δεν γίνεται κάποιος να ακούει και να γράφει ότι πει κάποιος σε πραγματικό χρόνο.

Σε καταλαβαίνω Κωνσταντίνε. Ειδικά όταν μπαίνει η κριτική στη μέση υπάρχουν πολλά επίπεδα στη διατύπωση που χάνονται όταν κρατάς σημειώσεις.

 

Προς το συγγραφέα (περισσότερο), όταν λέω για τις ανατροπές εννοώ ότι στο τέλος του δεύτερου μέρους

τη σκηνή όπου το κοριτσάκι πυροβολεί τον ταρίφα την έχω ξαναδεί σε δεκάδες ταινίες τρόμου ως φτηνό σοκ του τέλους. Καταλήγει να είναι λίιιγο κλισέ την εικοστή φορά που τη βλέπεις,

αλλά αυτά είναι προσωπικές αντιρρήσεις. Κολλάει στη Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών που λέγαμε...

Η μεγάλη μου αντίρρηση όμως είναι στο τρίτο μέρος, όπου

ο συμπαθητικός ως εκείνη τη στιγμή Ιάσωνας, με τον οποίο συμπάσχω και που καταλαβαίνω το δράμα που ζει και πώς καταλήγει τραγικά να φέρει το τέλος αρχίζει να μας βγαίνει ότι έχει κάνει συμφωνία με το διάβολο και πώς καθαρίζει κόσμο σε κρυφές κρύπτες/ομαδικούς τάφους κλπ. Αυτό μου φάνηκε απρόσμενη αλλαγή στο χαρακτήρα και σα να μην είχε προοικονομηθεί 100% σωστά (αν και σίγουρα μας έχεις δείξει σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα του πιο πριν)

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Δεν διαφωνώ ότι είναι ειπωμένο (και όχι μόνο στις ταινίες τρόμου), αλλά πιστεύω ότι το έχτισα καλύτερα από την δεύτερη σου παρατήρηση.

 

 

Π.χ. από τη στιγμή που ο Οδυσσέας σκοτώνει τόσο βίαια τη γιαγιά της, ή της παίρνει τα παιχνίδια ή ακόμα, στη σκηνή που πάνε προς το λιμάνι, πριν την τελική μάχη, του κάνει με το χέρι της ότι τον πυροβολεί, ενώ την ώρα που προσωρινά εγκαταλείπουν στον όρμο (μόνο του τον Οδυσσέα με μια ορδή), δείχνει ανακουφισμένη.

 

 

Για τον Ιάσονα, δεν θα το έλεγα 100% απρόσμενη ως προς τον χαρακτήρα του. Αν εξαιρέσουμε...

 

 

το υπερφυσικό στοιχείο, είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει -όχι δύσκολα, απλά και μόνο από οικονομικής πλευράς- σαν ένας καταπιεσμένος καλλιτέχνης με την κατακραυγή στην πλάτη του ( ή μέσα στο μυαλό του, αφού είναι πολύ πιθανό να τον αγνοούσαν οι περισσότεροι - Π.χ. ο παράγωγος)

Δεν είχε απλά δυσκολίες, είχε παταγώδεις αποτυχίες (ούτε τη συμφωνία δεν κατάφερέ ποτέ να τελειώσει) και ήρθε το ξέσπασμα.

 

 

Αυτά φυσικά είναι γνώμη/οπτική γωνία μου. Πάντα έλεγα ότι η γνώμη συγγραφέα/μουσικού/σκηνοθέτη/σεναριογράφου είναι ελάσσωνος σημασίας σε σχέση με τον αναγνώστη/ακροατή/τηλεθεατή/σινεφίλ. Και δεν αλλάζω γνώμη επειδή με αυτό το βιβλίο προσπάθησα να περάσω από την απέναντι πλευρά.

 

Όλα τα σχόλια τα έχω γράψει σε μια σελίδα πάνω από το γραφείο μου και είναι μέγας οδηγός.

 

Αλλιώς, θα έπρεπε να γράφαμε για τον εαυτό μας (και πολύ είναι).  :mf_sonne:  :mf_sherlock:  :mf_bookread:

Edited by George Mesolongitis
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ πολύ όλους σας για την ωραία συζήτηση και τη φιλοξενία στην παρέα σας!

 

που το βρίσκουμε; ποιά είναι τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία;

Link to comment
Share on other sites

Υ.Γ. Είναι κανόνας να αγοράζουμε και να διαβάζουμε τέτοιες προσπάθειες, ειδικά αυτοεκδόσεις.

 

Για ποιον είναι κανόνας;

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Ο Ιάσονας  :secret:  :death: θα βρίσκεται στο zombie party στο Μοναστηράκι μαζί με τους... φίλους του τα zombies. Για όποιον ενδιαφέρεται...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Ας κάνουμε ένα update σε αυτό το topic:  :rolleyes: 

 

Σε αυτούς τους δυο μήνες από την τελευταία ενημέρωση, είχα την τύχη να δώσω δυο συνεντεύξεις για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Η μία ήταν εδώ στο SFF -> Συνέντευξη στο Sff.gr

 

Και η άλλη, στο site eisodosstontromo.wordpress.com -> Συνέντευξη στο eisodosstontromo.wordpress.com

 

Επίσης:

 

Ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερα ενθαρρυντικές κριτικές εμφανίστηκαν στο goodreads για τον Ιάσονα Λεμονιάτη -> «Η Εκδίκηση» του Ιάσονα Λεμονιάτη

 

Ενώ υπάρχει πλέον και δεύτερο trailer για το βιβλίο με μια πιο rock διάθεση.

 

Edited by George Mesolongitis
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...
«Η Εκδίκηση» του Ιάσονα Λεμονιάτη - Κριτική από το diavasame.gr
 
 Η κρίση ως θρίλερ 

Με έναν αληθινά πρωτότυπο και ιδιαίτερο τίτλο, ο Γιώργος Μεσολογγίτης καταθέτει το πρώτο του συγγραφικό βήμα: μέσα από τρεις εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους ήρωες ξεδιπλώνεται σταδιακά μια ιστορία (αρκετά hardcore ως προς την αισθητική της) νεκροζώντανων στην Ελλάδα του 2010, που ξεκινά από το τέλος για να μας αποκαλύψει στο κλείσιμο του βιβλίου την αρχή της. Στο άνοιγμα της αφήγησης, ο πρώην αστυνομικός Άλκης περιπολεί πλέον μόνος του, με συντρόφους του μια αγέλη σκύλων, τις γειτονιές του Πειραιά αντλώντας μια αρρωστημένη ευχαρίστηση καθώς εξοντώνει νεκροζώντανους. Η ιστορία του μας οδηγεί σε εκείνη της Κατερίνας, που θα μπορούσε να είναι η μέση σύγχρονη Ελληνίδα μεταξύ 25 και 45, πίσω στην αρχή του ξεσπάσματος της επιδημίας ενώ η κοπέλα πραγματοποιεί τις ολιγοήμερες διακοπές της στη Σαλαμίνα. Από εκεί, φτάνουμε στο σχέδιο εκδίκησης του Ιάσονα Λεμονιάτη, ενός ηλικιωμένου πλέον και ξεπεσμένου σκηνοθέτη που κάποτε έκανε μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες και θέλει να επανακάμψει: αλλά τα πράγματα θα πάνε όσο στραβά μπορούν να πάνε… για την ακρίβεια καταστροφικά στραβά…

Ο Γιώργος Μεσολογγίτης αφηγείται αρκούντως αιματοβαμμένα την οικονομική και κοινωνική κρίση με τη φόρμα της αλληγορικής δυστοπίας. Το κείμενο ως ντεμπούτο είναι βεβαίως πρωτόλειο, με πιο δυνατό του σημείο την ικανότητα τού συγγραφέα να τροφοδοτεί -στις κατάλληλες δόσεις- τη φαντασία του με ωμό ρεαλισμό και να δημιουργεί έτσι μια πλοκή που ισορροπεί σωστά ανάμεσα στα δύο, ενώ χειρίζεται καλά το σασπένς και τις ανατροπές. Ταυτόχρονα ικανοποιεί όσους αγαπούν τον τρόμο, ακόμα και το splatter, με «αγαπημένα» μοτίβα και σκηνές-φετίχ του είδους. Πολύ καλό και το συγγραφικό εύρημα να αποτελέσει ο σκηνοθέτης της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά, τον καταλύτη της ιστορίας, με έναν τρόπο αρκετά πρωτότυπο ως σύλληψη και απόδοση.

Το πιο σημαντικό όμως κατά την άποψή μου είναι ότι ο Γιώργος Μεσολογγίτης χρησιμοποιεί, όπως και αρκετοί άλλοι συγγραφείς του είδους, το στερεότυπο της επιδημίας των νεκροζώντανων ως μια αλληγορία για τα όσα βιώνουμε κοινωνικά, οικονομικά αλλά και ψυχολογικά, στην ελληνική κοινωνίας της κρίσης και το κάνει αυτό επιτυχώς: το αποτέλεσμα λειτουργεί απόλυτα πειστικά για τον αναγνώστη ενώ το μοτίβο αυτό είναι πολύ καλά προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα, δεν μοιάζει πουθενά ξένο ή φτιαχτό. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι ένα στοιχείο που συχνά αγνοούν σκοπίμως ή όχι, όσοι κάνουν κριτική στη λογοτεχνία του τρόμου είναι το πόσο βαθιές είναι οι ρίζες αυτού του είδους στον ανθρώπινο ψυχισμό. Διότι ακόμα κι αν ένα έργο τρόμου δεν έχει κοινωνικό-πολιτικό υπόβαθρο, αποτελεί αντανάκλαση του αληθινού τρόμου που είναι ο αγώνας της επιβίωσης.
 
27255729.jpg
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Ένα κείμενο μου για το εξαιρετικό βιβλίο τρόμου "Η εκδίκηση του Ιάσωνα Λεμονιάτη" του συνάδελφου Γιώργου Μεσολογγίτη!

https://www.goodreads.com/review/show/1495180440?type=review#rating_84695755

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Γιωργος Μεσολογγιτης.

Δεν τον γνωριζα.
Τωρα ναι.
Τον γνωρισα μετα το συμβαν, τις δυσκολες εποχες που ακολουθησαν....

Εχουμε ταμπουρωθει σε ενα διαμερισμα στην Αχαρνων και απο κατω περνουν αργα και νωχελικα οι απεθαντοι μυαλοφαγοι που ψαχνουν κατι για να σνακαρουν...

Μου ειπε πως αρχισαν ολα.
Στην αρχη γελασα.
Εκεινος οχι.
Μου ειπε οτι αυτος ειναι ο υπαιτιος και χαμηλωσε το βλεμμα...
Τοτε τον πιστεψα.
Μου μιλησε για τον γερο...
Μου ειπε πως τον ειχε βγαλει απο το μυαλο του. Ο ηρωας της νουβελας του.
Αλλα το επομενο πρωι ο εφιαλτης του παραμυθιου ηταν εκει.
Και τοτε ξεκινησαν ολα...
Δεν μπορω να γραψω αλλα...
Οι απεθαντοι ακουν τα τακα τουκα του πληκτρολογιου μου...

Αντιο....

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..