α2525: Ιστορίες από την Αθήνα του μέλλοντος

[BladeRunner 4,607]

α2525: Ιστορίες από την Αθήνα του μέλλοντος
Συλλογή διηγημάτων
Εκδόσεις: ΑΛΕΦ (Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας)
Σελίδες: 186

 

 

Ο Πειραιάς και όλη η παραλιακή ζώνη του έχουν βυθιστεί κάτω από το νερό. Μια ερωτική σχέση που εξελίσσεται μέσω εικονικής πραγματικότητας οδηγεί σε αναπάντεχα συμπεράσματα. Η επαυξημένη πραγματικότητα ορίζει τον τρόπο αντίληψης των κατοίκων της πόλης. Μια ανίατη επιδημία αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας των ανθρώπων. Η έξαρση του φονταμενταλισμού και του ρατσισμού γίνεται αιτία για ακραίες συγκρούσεις. Οι αυτόνομες συλλογικότητες προσπαθούν να καλύψουν τα κενά που αφήνει η κατάρρευση του κράτους. Το κεντρικό σύστημα του σχεδίου ανάπτυξης μετακινεί ασταμάτητα τον παγκόσμιο εργαζόμενο πληθυσμό. Τεχνολογίες ξεφεύγουν από τον έλεγχο των ανθρώπων με απρόβλεπτες συνέπειες ή προκαλούν γεωπολιτικές αλλαγές στον παγκόσμιο χάρτη.

Έντεκα Έλληνες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας παρουσιάζουν τις προσωπικές τους ανησυχίες και αναπτύσσουν, μέσα από τα οράματά τους, υποθέσεις για το μέλλον του τόπου τους.

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

 

01. Βάσω Χρήστου - Ροδοφύκη

02. Τιτίκα Μπούρμπα - Τα ψάρια δεν έχουν καρδιά

03. Κώστας Χαρίτος - Κοινωνική Μηχανική

04. Ιωάννα Μπουραζοπούλου - Η Ανθρωποπόλη των Αθηνών

05. Γιάννης Παπαδόπουλος & Σταμάτης Σταματόπουλος - Το Πρόβλημα με τις Μέλισσες

06. Τιτίκα Μπούρμπα - Dutch Clay

07. Μιχάλης Μανωλιός - Πλατεία Βαγδάτης

08. Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου - Τ2

09. Δημήτρης Φύσσας - Η Μάχη του Βοτανικού (Αθήνα 2021)

10. Τιτίκα Μπούρμπα - Θεοπύλες

11. Τέτη Θεοδώρου - Αλέκος Τούλλιος

12. Τιτίκα Μπούρμπα - Abacos

13. Ηφαιστίων Χριστόπουλος - Βελόνα στο μάτι

 

Εικονογράφηση: Γιάννης Σαββίδης

Edited June 14, 2017 by BladeRunner

[wordsmith 1,968]

Μου άρεσε πολύ, αν και, όπως είναι φυσικό, άλλα διηγήματα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Κυρίως ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το ότι οι συγγραφείς της ΑΛΕΦ μπορούν, αν τους το δώσει κάποιος ως θέμα, να ασχοληθούν και με την πραγματικότητα (επιτέλους), έστω και πλην εξαιρέσεων.

Τα κομματάκια με το όνομα "Τιτίκα Μπούρμπα" (το οποίο κάπου άκουσα ότι είναι ψευδώνυμο) δεν είναι ακριβώς διηγήματα, αλλά σκέτες ιδέες που απλώς παρουσιάζονται χωρίς να απλώνονται σε ιστορίες. Ενδιαφέρουσες, ειδικά αυτό με τις τροφές (Abacos).

Τα διηγήματα διαδραματίζονται στο (μάλλον κοντινό) μέλλον, στην Αθήνα, όπου (συνήθως) έχει συμβεί κάτι που την έχει αλλάξει δραματικά. Πχ στο "Ροδοφύκη" η Αθήνα και ο Πειραιάς έχουν βυθιστεί κάτω από τη θάλασσα και οι κάτοικοι έχουν προσαρμοστεί αναλόγως. Μου άρεσε που έχει και άλλες αλλαγές, κοινωνικές-οικονομικές, εκτός από το βύθισμα στο νερό.

Η "Κοινωνική μηχανική" αποτελεί παγκόσμια πρωτοπορία: πρέπει να είναι το μόνο διήγημα του Κώστα Χαρίτου που δεν το κατάλαβα ( ). Η Αθήνα υπάρχει μέσα από μια "επαυξημένη πραγματικότητα", δηλαδή τα μάτια και τα αυτιά των κατοίκων δέχονται "επαυξημένα" ερεθίσματα για να δημιουργούν εντυπώσεις άλλες αντί άλλων; Και τον πρωταγωνιστή τον προσλαμβάνουν για να κάνει τι ακριβώς; Πρέπει να το ξαναδιαβάσω. Αλλά είναι ωραία γραμμένο και είχε πλάκα σε αρκετά σημεία.

"Η ανθρωπόπολη των Αθηνών" της Ιωάννας Μπουραζοπούλου: εδώ είμεθα. Ένα διήγημα στο οποίο δε συμβαίνει τίποτα, δεν υπάρχουν γεγονότα, αλλά περιγράφεται μια απολύτως, μέχρι παραλογισμού, "παγκοσμιοποιημένη" Αθήνα, στην οποία οι άνθρωποι μετακινούνται ως εργαζόμενοι όπου είναι απαραίτητο για την αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής, χωρίς να δίνεται καμία σημασία στη ζωή τους κατά τα άλλα, τις οικογένειες που αφήνουν σε άλλες χώρες και δεν ξαναβλέπουν κλπ. Μόνο ένας καλός συγγραφέας μπορεί να κάνει τόσο ενδιαφέρον ένα "στατικό" διήγημα.

"Το πρόβλημα με τις μέλισσες" θα έλεγα ότι είναι το πιο εντυπωσιακό του βιβλίου: οι μέλισσες έχουν εκλείψει, ο πρωταγωνιστής επισκευάζει "ντρόνους" που κάνουν τη δουλειά της επικονίασης που δε μπορούν πια να κάνουν οι μέλισσες και νιώθει να απειλείται η θέση εργασίας του από την είδηση ότι κάπου ξανάρχισαν να υπάρχουν ζωντανές μέλισσες. Βέβαια στο τέλος το πάει στο ανθρώπινο δράμα (μα δε γίνεται να μας συγκινήσετε χωρίς να πεθάνει κάποιος οπωσδήποτε; αρχίζω να το μπουχτίζω αυτό στα εργαστήρια της ΑΛΕΦ) και θα προτιμούσα να μένει στην οικολογική καταστροφή, αλλά έτσι κι αλλιώς μου άρεσε πολύ.

Με την "Πλατεία Βαγδάτης" έχουμε την πρώτη εξαίρεση: η ιδέα είναι πρωτότυπη (κάποιου είδους ηλεκτρονικές πύλες που ενώνουν, με κάποιον τρόπο, δυο πόλεις για κάποιες βδομάδες κάθε φορά, αν κατάλαβα καλά), αλλά δεν αξιοποιείται στο έπακρο και δεν κολλάει με την πραγματικότητα, δεν είναι, δηλαδή, μελλοντική προέκταση κάποιου φαινομένου που ήδη υπάρχει σήμερα και θα χειροτερέψει/αλλάξει στο μέλλον. Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και το κατάλαβα χωρίς δυσκολία, αλλά ο συγγραφέας προτιμάει τους υπαρξιακούς/φιλοσοφικούς προβληματισμούς, ενώ εγώ όχι.

Το δικό μου διήγημα δεν το σχολιάζω. Θα γκρινιάξω απλώς ότι, όπως και εδώ, το κείμενο του οπισθοφύλλου το αγνοεί.

"Η μάχη του Βοτανικού" είναι ένα διήγημα γραμμένο σαν ειδησεογραφικό άρθρο για μια είδηση που δεν έχει συμβεί ακόμα (και γι' αυτό θεωρείται λογοτεχνία). Δε μου αρέσουν αυτού του είδους τα διηγήματα, αλλά ήταν καλογραμμένο και από πλευράς γλώσσας θα μπορούσε όντως να περάσει για αληθινό άρθρο.

Στο "Αλέκος Τούλλιος" δεν κατάλαβα αν πέρα από την κοσμοπλασία της κατεστραμμένης Αθήνας υπάρχει και υπόθεση, αλλά δε με ενόχλησε, γιατί η κοσμοπλασία ήταν πολύ πειστική (μη σου πω ότι με άγχωσες κιόλας λίγο).

Και τέλος, στο "Βελόνα στο μάτι" έχουμε τη δεύτερη εξαίρεση και τη δεύτερη παγκόσμια πρωτοπορία: πρέπει να είναι το μόνο διήγημα του Ηφαιστίωνα που το κατάλαβα με την πρώτη και δεν σκόνταψα πουθενά μεν, αλλά θεωρώ ότι ούτε αυτό έχει σχέση με την πραγματικότητα - πρόκειται για μια επιδημία που θερίζει την ανθρωπότητα και θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιονδήποτε τόπο και χρόνο, ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει σήμερα στην Αθήνα και πώς θα μπορούσε να εξελιχτεί. Α, και επίσης πρωτοφανές για διήγημα του συγκεκριμένου συγγραφέα: έχει κάτι σαν αισιόδοξο τέλος.

Γενικά, αν και μπορώ να βρω ελαττώματα, μου άρεσε, τόσο ως κείμενο όσο και ως εικονογράφηση, σε σημείο που μερικά τουλάχιστον από αυτά τα διηγήματα θα ήθελα να τα ξαναδιαβάσω και όχι μόνο επειδή δεν τα κατάλαβα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα, αξίζει πολύ παραπάνω από την πολύ χαμηλή τιμή του (8 ευρώ νομίζω).

[BladeRunner 4,607]

Προτείνεται ανεπιφύλακτα, αξίζει πολύ παραπάνω από την πολύ χαμηλή τιμή του (8 ευρώ νομίζω).

 

7,20€ με την έκπτωση, για την ακρίβεια. Και -δεν το κρύβω- ήταν ένας από τους κύριους λόγους που τελικά αγόρασα το βιβλίο. Λογικά θα το διαβάσω μέσα στον μήνα. 

[mman 1,126]

Γενικά: Μια θεματική ανθολογία διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας, με θέμα την Αθήνα του μέλλοντος, η οποία αποτελεί μέρος του εικαστικού έργου «α2525: Athens in S.F.» της Λίνας Θεοδώρου, που εκτίθεται μέχρι τις 16/7/2017 στη Διπλάρειο Σχολή, στο πλαίσιο της έκθεσης Tomorrows (το άλλο μέρος του έργου είναι ένα βίντεο 23 λεπτών με συνεντεύξεις με τους συγγραφείς σχετικά με τα διηγήματα). Το κάθε διήγημα συνοδεύεται από εξαιρετικά σκίτσα του Γιάννη Σαββίδη.

 

Στο βιβλίο συμμετέχουν οχτώ μέλη του φόρουμ (σε παρένθεση τα nick τους).

 

Βάσω (Tiessa) Χρήστου – Ροδοφύκη: Ο Πειραιάς και όλη η παραλιακή ζώνη του έχουν βυθιστεί κάτω από το νερό και η δύτρια Άλμπα βρίσκει μια καινούργια και ενδιαφέρουσα δουλειά.

Κώστας (khar) Χαρίτος – Κοινωνική Μηχανική: Ένας κοινωνικός μηχανικός καλείται από μία συντεχνία να επηρεάσει να επηρεάσει το δημοψήφισμα για τις ζώνες επαυξημένης πραγματικότητας και τα θαλασσώνει καταλλήλως.

Ιωάννα Μπουραζοπούλου – Η Ανθρωποπόλη των Αθηνών: Δουλειά του Σταθμάρχη Μαντέμπο, ο οποίος μόλις μετατέθηκε στην Αθήνα, είναι να υποδέχεται τους καινούργιους πολίτες των Ανθρωποπόλεων, σε μια παγκόσμια κοινωνία που θυσιάζει τα πάντα, ακόμα και την εντοπιότητα, στον βωμό της ανάπτυξης.

Γιάννης (Big Fat Pig) Παπαδόπουλος & Σταμάτης (Nirgal) Σταματόπουλος – Το ζήτημα με τις μέλισσες: Ο Νικήτας, πρώην μπάτσος και ανεκτός στη συλλογικότητα του Αγίου Λουκά επειδή μπορεί και επισκευάζει τους ντρόνους για τις επικονιάσεις, βρίσκει μια πραγματική μέλισσα.

Μιχάλης (mman) Μανωλιός – Πλατεία Βαγδάτης: Παράνομο ζευγάρι προσπαθεί να συναντηθεί και έξω από την εικονική πραγματικότητα, για να ανακαλύψουν ότι ο καθένας τους ζει σε διαφορετική Αθήνα.

Κέλλυ (wordsmith) Θεοδωρακοπούλου – Τ2: Ζευγάρι που επισκέπτεται τον γιατρό πρέπει να διαλέξει αν θα πάρει τον «βρώμικο» ή τον «καθαρό» συρμό του ηλεκτρικού.

Δημήτρης Φύσσας – Η μάχη του Βοτανικού (Αθήνα 2021): Εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες στην τριήμερη «Μάχης του Βοτανικού» μέσα και γύρω από το σουνιτικό τέμενος Αλ Ακσά της Αθήνας.

Τέτη (deadend) Θεοδώρου – Αλέκος Τούλλιος: Ομάδα εθελοντών προσπαθεί να πολεμήσει τη διασπορά ψευδών ειδήσεων σε μια Αθήνα που καταρρέει μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ηφαιστίων (aScannerDarkly) Χριστόπουλος – Βελόνα στο μάτι: Αδελφός νεκρού προσπαθεί να μεταφέρει το σώμα του στη νεκρόπολη της Δραπετσώνας.

Τιτίκα Μπούρμπα: Τέσσερα μικρά φλασάκια, σχετικά με τη θαλάσσια βιοποικιλότητα, την τεχνητή τροφή, τη διάβρωση των ακτών και τις διαστρικές αναζητήσεις της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας.

 

Προσωπικά, απόλαυσα περισσότερο τα διηγήματα των Παπαδόπουλου και Σταματόπουλου, Χρήστου και Χαρίτου. Του Χριστόπουλου δεν απολαμβάνεται –σε πνίγει η καλογραμμένη μαυρίλα. :-)

[BladeRunner 4,607]

Ωραία και πολύ καλογραμμένη ανθολογία διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας, οι ιστορίες των οποίων διαδραματίζονται στην Αθήνα και τον Πειραιά, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Οι ιδέες στα περισσότερα διηγήματα είναι αν μη τι άλλο ιντριγκαδόρικες και ενδιαφέρουσες, αποτελούν έναυσμα για προβληματισμό γύρω από την μελλοντική κατάληξη του τόπου μας. Συγγραφείς των διηγημάτων είναι άνθρωποι που σέβονται και αγαπούν το είδος, προσφέροντάς στους αναγνώστες φαντασία και πολλές δυνατές εικόνες από την Αθήνα του μέλλοντος. Σίγουρα κάποια διηγήματα είναι πιο ενδιαφέροντα από άλλα, από άποψη ιδεών και πλοκής, γενικά όμως το επίπεδο ποιότητας είναι αρκετά υψηλό. Καμία ιστορία δεν με απογοήτευσε ούτε με άφησε αδιάφορο. Πέρα από τα τέσσερα σφηνάκια που έγραψε κάποια Τιτίκα Μπούρμπα -που μου φάνηκαν εξαιρετικά ενδιαφέροντα σαν ιδέες αλλά δεν μπορεί να τα κρίνει κανείς σαν ιστορίες γιατί δεν έχουν πλοκή-, τρία διηγήματα μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή: "Η Ανθρωποπόλη των Αθηνών", "Το πρόβλημα με τις μέλισσες" και "Βελόνα στο μάτι". Το μόνο σίγουρο είναι ότι προτείνω με κλειστά μάτια την ανθολογία αυτή, γιατί όλα τα διηγήματα είναι καλογραμμένα και δίνουν λίγη τροφή για σκέψη. Επίσης τα αρκετά σκίτσα που συνοδεύουν τα διηγήματα, είναι πραγματικά πολύ ωραία και ταιριαστά με το όλο ύφος του βιβλίου. Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη και αξίζει τα λεφτά της από κάθε άποψη.

 

8/10

[DinoHajiyorgi 882]

Συγνώμη που έχασα το τρένο...

 

http://community.sff.gr/topic/12034-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD/?hl=%2B%CE%BF%CE%B9+%2B%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%82+%2B%CF%84%CF%89%CE%BD+%2B%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD

[Solonor 759]

Αντιγράφω από γουδριδς:

 

Ωραία συλλογή, λίγο κατώτερη των προσδοκιών μου από τα συγκεκριμένα ονόματα. Όλοι οι φίλοι μου –ευτυχώς- στέκονται στο ύψος τους. Ξεχώρισα την Κοινωνική Μηχανική (αν και ήθελε λίγες εξηγήσεις), την Πλατεία Βαγδάτης (αν και ήθελε λίγες λέξεις) και τη Βελόνα στο μάτι (αν και ήθελε να εξηγήσει τη ντροπή) . Αγαπημένο η Ροδοφύκη, που μου υπενθυμίζει γι’ ακόμη μια φορά ποια είναι η Βάσω Χρήστου.

[Naroualis 4,182]

Μια Αθήνα του μέλλοντος... τι χωράει σε αυτήν. 

Η συλλογή είναι μια ιδανική ευκαιρία για ενδοσκόπηση και ταυτόχρονα για να ρίξεις μια ματιά σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Αν και ο τίτλος οδηγεί 5 αιώνες μπροστά στο μέλλον, σχεδόν όλα τα διηγήματα λένε πως ή δείχνουν να διαδραματίζονται όχι πιο μακριά από τα επόμενα 50 χρόνια.

Πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες (όπως θα περίμενε κανείς από το βαρύ πυροβολικό της επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα). Ωστόσο κάποιες από αυτές όχι σε τόσο στέρεα βάση όσο θα τις ήθελα. Επίσης, εδώ κι εκεί διέκρινα ένα κάποιο κοινό μοτίβο, που μπορεί να στηλιτεύει το παρόν (ως οφείλει ένα καλό έργο επιστημονικής φαντασίας) αλλά δύσκολα μπορείς να αποφύγεις τη σκέψη πως το κάνει μόνο και μόνο για τον εντυπωσιασμό.

Απόλαυσα τη Βελόνα στο Μάτι, όμως, με τον τυπικό ορισμό της εφ, δεν μου μοιάζει με εφ. Τα Ροδοφύκη ήταν επίσης απολαυστικά, κυρίως γιατί δεν πατάνε ούτε στην απαισιοδοξία, ούτε στην αισιοδοξία, αλλά στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Έκπληξη για μένα ήταν η ασάφεια στην εξήγηση της Πλατείας Βαγδάτης. Γιατί συμβαίνει όλο αυτό; Ο Μανωλιός δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοια ασαφή και χαλαρά δεμένα κείμενα. Κι ενώ το ήθελα πολύ (το θέμα είναι από τα πλέον στενάχωρα για μένα), δεν κατάφερα να συγκινηθώ με την ιστορία των μελισσοντρόνων.

[Morfeas 2,865]

Ενδιαφέρουσα συλλογή, πολύ του γούστου μου (ως επί το πλείστον near-future scifi στην Αθήνα), με πολύ ωραίες ιδέες, αν και όχι όλες αξιοποιημένες στον βαθμό που θα περίμενα από τα συγκεκριμένα ονόματα, κάτι που πιστεύω ότι περισσότερο οφείλεται στο περιοριστικό (εικάζω) όριο λέξεων και στενό χρονικό περιθώριο υπό δοθέν θέμα, παρά στην αδυναμία των συγγραφέων. Όλες έχουν καλή ιδέα, όμως, και όλες θεωρώ ότι αξίζουν, περισσότερο ή λιγότερο, την ανάγνωση.

Αγαπημένο μου ήταν η Ανθρωπόπολη των Αθηνών, που αποδεικνύει για άλλα μια φορά την ικανότητα της Μπουραζοπούλου να πλέκει τη φαντασία με το κοινωνικό σχόλιο, προσφέροντας την πιο ολοκληρωμένη κατ' εμέ ιστορία της συλλογής. Επίσης ξεχώρισα τη Ροδοφύκη, για τις ιδέες και την πολύπλευρη αντιμετώπιση, το Πρόβλημα με τις μέλισσες, για την ιδέα και το σχόλιο (αν κι ήθελε λίγες λέξεις ακόμη στο τέλος) και τη Βελόνα στο Μάτι, που αν και δεν βγάζει νόημα αν το δούμε ορθολογιστικά, είναι καλογραμμένο κι ατμοσφαιρικότατο, πάλι με ωραία ιδέα (επαναλαμβάνω την ίδια λέξη, γιατί αυτό για μένα είναι το ατού της συλλογής· ακόμη κι οι ιστορίες που δεν αναφέρω δεν υπολείπονταν σε ιδέες).

Αξίζει ως ανθολογία, πιστεύω ότι ο καθένας θα βρει κάποιο διήγημα εκεί μέσα που να τον ικανοποιήσει.