Ερεβώδης λειμώνας- Γιώργος Μπελαούρης

[Mictantecutli]

 

 

Ένας θηλυκός βρικόλακας ελέγχει την ζωή του θνητού εραστή του. Ένας αλλοτινός ζεν πρεμιέρ βιώνει την πτώση από την δόξα. Ένας άστεγος σε αγώνα δρόμου για να σώσει ένα μικρό κοτσύφι. Ένας καλλιτέχνης έρχεται αντιμέτωπος με την συντέλεια. Ένας μέταλ τραγουδιστής αντιμετωπίζει τον πραγματικό τρόμο του σήμερα. Ένας έφηβος υπογράφει την καταδίκη του, βρίσκοντας τον φίλο που έψαχνε μια ζωή. Ένας νεαρός βρίσκει δουλειά σε ένα καφέ με μία πολύ ιδιαίτερη ιστορία. Ένα επιτυχημένο μοντέλο στοιχειώνεται από το αγέννητο μωρό του. Ένας πιτσιρικάς μπαίνει στο τρομαχτικό σπίτι της γειτονιάς και αυτό που βρίσκει εκεί, του αλλάζει τη ζωή. Ένας παλαιοπώλης μαθαίνει πως είναι να περνάει η ζωή περιμένοντας. Δύο τραπεζίτες ζουν μία παραμυθένια περιπέτεια. Ένας χωρισμένος άντρας ξεκινά το ταξίδι του για το άγνωστο. Οι λάτρεις του Κθούλου, επισκέπτονται έναν φοιτητή στην Αθήνα. Ένας αναγνωρισμένος συγγραφέας αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Μία επανεξεταστέα μαθήτρια γίνεται θύμα σωματικού και ψυχικού βιασμού. Όλοι τους ζωές-αγκάθια από άνθη-ιστορίες ενός ανήλιαγου και ερεβώδη λειμώνα από χαρτί και μελάνι.

Κυκλοφορεί από την Rising star. Τιμή δεν ξέρω ακόμα, δεν το βρίσκω στα βιβλιοπωλεία. Από την παρουσίαση, το είχα πάρει 10 ευρώ. Είμαι στα μισά και δηλώνω ενθουσιασμένος.

[BladeRunner]

Ενδιαφέρον φαίνεται. Όταν το τελειώσεις με το καλό, γράψε κάνα σχόλιο. Θα το έχω στα υπόψιν, αρκεί να κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία για να μπορέσω να το ξεφυλλίσω...

[Mictantecutli]

Ενδιαφέρον φαίνεται. Όταν το τελειώσεις με το καλό, γράψε κάνα σχόλιο. Θα το έχω στα υπόψιν, αρκεί να κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία για να μπορέσω να το ξεφυλλίσω...

Τελικά δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, την άλλη βδομάδα απ'ότι έμαθα. Αντιγράφω την κριτική που έγραψα στο goodreads. Η μεγαλύτερη μυο κριτική μέχρι στιγμής, παίζει να ήταν 4-5 γραμμές. Έφαγα τρελό σκάλωμα με το βιβλίο.

 

 

 

Δεν ξέρω κατά πόσο θεωρείται "κριτική" αυτό που θα γράψω, αλλά είναι ελάχιστες οι φορές που μου βγαίνει κάτι αυθόρμητα και δεν θέλω να το κρατάω μέσα μου. Είναι πιθανό να βαρεθείτε, οπότε ή πηγαίνετε προς το τέλος ή προσπεράστε. Δεν κρατάω κακίες. Αυτό που θα γράψω φαντάζομαι είναι κάτι σαν αυτοκριτική/αυτοκράξιμο/αυτοσαρκασμός με ολίγη από την άποψη μου(δεν με τρελαίνει η λέξη "κριτική") για το βιβλίο και για τον συγγραφέα.

Το "Ψυχοπλάνης φαινόμενα"(το πρώτο βιβλίο που είναι βασισμένο στην μυθολογία που έχει χτίσει ο Μπελαούρης, με συμμετοχές αρκετών συγγραφέων που δίνουν την δική τους οπτική), είχε πέσει στην αντίληψη μου σχεδόν μόλις κυκλοφόρησε. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω περι τίνος πρόκειται. Λίγο η περιγραφή στο οπισθόφυλλο, λίγο το εξώφυλλο, λίγο ο τίτλος, μου έδινε μία "art/κουλτούρα" εντύπωση με τα οποία δεν τα πάω και πολύ καλά(πόσο ηλίθιος ήμουν). Λίγο αργότερα πήρα το βιβλίο. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το διαβάσω("i'm a sucker" για το Ελληνικό Φανταστικό που λένε και στο χωριό μου), αλλά λίγο αυτό που προανέφερα, λίγο το ότι τα αδιάβαστα έχουν φτάσει τα..... άστο καλύτερα, λίγο το ότι φέτος έχω πάθει πολύ μεγάλο readers block, όλο το ανέβαλα. Μετά από λίγο καιρό, είδα ότι θα βγάλει καινούριο βιβλίο(αυτό για το οποίο μιλάμε προφανώς) και θα κάνει παρουσίαση σε ένα καφέ στο κέντρο. Πρέπει να ήταν ή η 2η ή η 3η παρουσίαση βιβλίου που πάω. Και χάρηκα που πήγα. Όσο μίλαγε η συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού που είχε αναλάβει να παρουσιάσει το βιβλίο, ο συγγραφέας ήταν με το κεφάλι κάτω και καταλάβαινα ότι ένοιωθε λίγο άβολα/περίεργα που μίλαγαν γι' αυτόν. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά αυτή την εντύπωση έχω. Ξέρω, απορείτε που θέλω να καταλήξω, αλλά ακόμα κι αυτό μέτρησε για μένα. Αντί δηλαδή να δω έναν ψωνισμένο τύπο να το παίζει άνετος, είδα έναν μετρημένο άνθρωπο. Όχι ότι θα με επηρεάσει στο αν θα μου αρέσει το βιβλίο. Αλλά πάμε παρακάτω και θα καταλάβετε(όσοι διαβάζετε ακόμα). Μόλις λοιπόν πηρε τον λόγο και άρχισε να μιλάει για το βιβλίο του, τα μάτια του πέταγαν φωτιές. Εκεί έγινε το κλικ. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο παθιασμένο, να πιστεύει τόσο πολύ στο έργο του και να μιλάει για τους χαρακτήρες που δημιούργησε σα να υπάρχουν στ' αλήθεια, τότε έχει κερδίσει τον σεβασμό μου. Μπορεί μετά να διαβάσω το βιβλίο του(οποιουδήποτε), ή να ακούσω τον δίσκο του κλπ και να θεωρήσω ότι είναι μαλακία(χεχε). Αλλά τον σεβασμό μου θα τον έχει κερδίσει. Κάπου εκεί αποφάσισα να το ξεκινήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μόλις τελείωσα το βιβλίο λοιπόν και χαίρομαι που δεν κέρδισε ΜΟΝΟ τον σεβασμό μου. Κέρδισε και έναν αναγνώστη. Συνήθως με το που τελειώνω ένα βιβλίο και το κλείνω, έχω ξεχάσει σχεδόν τα μισά που διάβασα. Εδώ όχι μόνο τα θυμάμαι(προς το παρόν τουλάχιστον ), αλλά μόλις το τελείωσα, ξαναδιάβασα ένα διήγημα που λάτρεψα. Και δεν θυμάμαι να το έχω ξανακάνει αυτό.

Πάμε τώρα στα δύσκολα(ποτέ δεν ήμουν καλός στο να γράφω πάνω από 2-3 γραμμές για κάποιο βιβλίο). Τι είδος είναι το βιβλίο; Κανένα και όλα. 

Τρόμος; Έχουμε το "Το μωρό της Λυδίας Σιμόν" κατά πρώτο λόγο, το "Ανδρείκελο" και μάλλον και το "Δόξα". Α συγγνώμη, ξέχασα και το "Τέττιξ, ο μελωδός του ζόφου".

Κοινωνικό(όχι αηδίες ρομάντζα και σορόπια βέβαια); "Καφέ Βολταίρ", "Ισίδωρος και Αναξίμανδρος", "Γλυκά χαρούμενα Χριστούγεννα", "Τα φτερά ενός χαρούμενου θνητού", "Τραπεζίτες και ανεμόμυλοι"(οκ, αυτό είναι και λίγο φάνταζι).

Σκατόψυχα(δικός μου όρος αυτός); "Έρωτας...Πφ, τρίχες", "Τέλος χρόνου, τέλος κόσμου;"

Γενικά απ'ότι καταλάβατε, δεν μπορώ να βάλω σε μία κατηγορία το βιβλίο. Αν και σαν κλασσικός βλαμμένος χορροράς(ς), κλίνω προς τα εκεί. χαχα

Ταυτίστηκα με αρκετά διηγήματα, συγκινήθηκα με κάποια(ναι ρε, αλήθεια λέω. Δεν είμαι εντελώς γαϊδούρι), αηδίασα με άλλα.

Τα αγαπημένα μου λοιπόν:

"Ισίδωρος και Αναξίμανδρος"(αυτό είναι το διήγημα που ξαναδιάβασα στα καπάκια). Απλά καταπληκτικό και συγκινητικό.

"Συνέντευξη ενός μέταλ μουσικού του έτους 2047"(αν ήξερα να γράφω, θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ, γιατί συμφωνώ μέχρι τελείας!!100% ταύτιση)

"Το μωρό της Λυδίας Λιμόν"

"Τραπεζίτες και ανεμόμυλοι"

"Δόξα"

"Τα σχοινιά του πάθους μιας αρσενικής μαριονέτας"

"Ανδρείκελο"

"Γλυκά χαρούμενα Χριστούγεννα"

"Τα φτερά ενός χαρούμενου θνητού"

εντάξει έχει πάει και 5 η ώρα, το καταλάβατε, δεν χρειάζεται να συνεχίσω. Σχεδόν όλα. Και θα μου πείτε: "καλά ρε μεγάλε, δεν υπάρχει κάποιο αδύναμο διήγημα μέσα;". Θεωρώ το "αδύναμο" πολύ άσχημη λέξη για να περιγράψω κάποιο από αυτά τα διηγήματα. Θα σας πω όμως, αυτά που μου άρεσαν λίγο λιγότερο από τα υπόλοιπα. Λοιπόν:

"Ο φιλαράκος του Άλεξ"

"Τέλος χρόνου, τέλος κόσμου;"

"Καφέ Βολταίρ"

Χωρίς να είναι άσχημα βέβαια. 

Σίγουρα θα ξέχασα κάποια γενικά, αλλά κλείνουν τα μάτια μου. Αν αξιωθώ αύριο, θα έρθω να το διορθώσω.

Του βιβλίου του έβαλα 9/10, αλλά ενώ συνήθως το "μισό" αστεράκι πάει υπέρ του συγγραφέα, τώρα δεν θα του κάνω την χάρη και θα βάλω 4/5. Έχουν ανέβει πολύ οι προσδοκίες μου, και απ΄όσο ξέρω(το γράφει και στο τέλος του βιβλίου βασικά, δεν κάνω τον έξυπνο ), έχει γύρω στα 70 διηγήματα, 3 μυθιστορήματα και 2 νουβέλες ακόμα να περιμένουν. Ψιλοπράγματα μωρέ....

 

Υ.Γ.1 Όλοι έχουμε σκαλώματα και κολλήματα, καλό είναι καμμιά φορά να τα ξεπερνάμε. Μπορεί να βγουν σε καλό, όπως τώρα σε μένα

Υ.Γ. 2 Ναι, μου αρέσουν οι παρενθέσεις.

Υ.Γ.3 Νυστάζω

Υ.Γ.4 θα ήταν το Υ.Γ.2 αλλά βαριέμαι να το αλλάζω. Τώρα το θυμήθηκα. Σας είπα ότι το βιβλίο έχει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ εξώφυλλλο; 

Υ.Γ.5 Και ο τίτλος είναι φουλ ιντριγκαδόρικος

Υ.Γ.6 Η μεγαλύτερη κριτική που είχα γράψει μέχρι στιγμής, πρέπει να ήταν 5-6 γραμμές. Δύσκολα θα ξεπεράσω αυτήν εδώ μου φαίνεται.

Υ.Γ.7 Τεκελίλι

 

edit: και κάνω και ένα edit, γιατί ξέχασα να αναφέρω κάτι πολύ βασικό με τη νύστα που είχα.. Σχεδόν όλο το βιβλίο έχει δόσεις (μαύρου;;) χιούμορ που σε αρκετές στιγμές με έκανε να (χαμο)γελάσω.

Edited July 5, 2017 by Mictantecutli

[Cassandra Gotha]

Με έψησες να το σημειώσω στα υπόψιν (και είναι πολλά). Καλός ο κύριος Μπελαούρης που ενέπνευσε με το βιβλίο και την παρουσίασή του τέτοια κριτική.

[Cassandra Gotha]

Όχι. Όχι, όχι, όχι. Δεν το ξανακάνω, να καταπίνω το ένστικτό μου και να αγοράζω ένα βιβλίο που έχω μισήσει τόσο τον τίτλο του, χωρίς να το δω. Το αγόρασα από το ίντερνετ, γιατί ζω εδώ που ζω, τέλος πάντων, ενώ μία -μία μόνο- ματιά μέσα θα με είχε πείσει ότι, τέλος πάντων, δεν είναι για 'μένα, δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις μου, ας το πω έτσι.

 Το βιβλίο με έκανε να θυμώσω τόσο πολύ, από τις πρώτες δύο σελίδες, που την πρώτη φορά που το έπιασα στα χέρια μου, το άφησα. Κανένας σεβασμός στον αναγνώστη. Στον πελάτη, αν θέλετε, γιατί το βιβλίο είναι ένα προϊόν.
 Και εξηγώ: ο συγγραφέας πρέπει να μάθει ελληνικά. Δεν ξέρω αν έχει μεγαλώσει στην Αμερική, δεν με αφορά η ζωή του, με αφορά μόνο το έργο του. Πάντως, να γράφει στα ελληνικά δεν ξέρει. (Ας γράφει στα αγγλικά, γιατί δεν το κάνει; ) Αφού, λοιπόν, έχει τέτοιο πρόβλημα το βιβλίο, η δουλειά του επιμελητή πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη. Ναι, κανονικά έτσι θα έπρεπε. Μόνο που δεν ήταν. Γιατί, αν και γράφει ότι έχει περάσει από επιμέλεια, το αποκλείω σαν πιθανότητα. Και, τι να σας πω, όταν σε ένα βιβλίο πρέπει να διορθώνω από μέσα μου τα ότι και ό,τι, τα πού και που, τα πώς και πως, τα τελικά ν, να βάζω και κανένα κόμμα... ε, το αφήνω από την πρώτη σελίδα.

Τέλος πάντων, όμως, ήθελα να του δώσω μια ευκαιρία, και το ξανάπιασα. Και επιβεβαιώθηκα ότι δεν την άξιζε την ευκαιρία μου. Καμία προσπάθεια από τον συγγραφέα να σκεφτεί ότι παρουσιάζει μία δουλειά σε ανθρώπους που δεν τον γνωρίζουν, δεν είναι φίλοι του ή συγγενείς του και δεν έχουν καμία υποχρέωση απέναντί του. Από την κατάσταση των κειμένων κατάλαβα ότι δεν έχουν περαστεί ούτε ένα χέρι διορθώσεων, όπως γράφτηκαν έτσι τυπώθηκαν: λείπουν λέξεις, ξεκινάει να λέει κάτι και μέχρι να τελειώσει την πρόταση έχει ξεχάσει πώς άρχισαν. Κάτι τέτοιου. Άντε να βγάλει εσύ νοήματα στα έλληνα μετά.

 Για τις ίδιες τις ιστορίες δεν θα μιλήσω πολύ. Θα πω μόνο ότι δεν συμφωνώ με την αντιμετώπιση της λογοτεχνίας σαν μέσο να βγάζουμε τα απωθημένα μας. Το δουλεύουμε το έργο τέχνης, αν θέλουμε να είναι έργο τέχνης και όχι το ημερολόγιό μας. Αν είναι το ημερολόγιό μας, εγώ ξέρω ότι το κρατάμε στο συρτάρι, δεν το εκδίδουμε.

Edited October 10, 2017 by Cassandra Gotha