Jump to content

Τα παρατημένα του 2018


Cassandra Gotha
 Share

Recommended Posts

Βιβλία που τα ξεκινήσαμε με μεγάλες προσδοκίες, αλλά αργά ή γρήγορα ξέφτισαν. Βιβλία που δεν τα παλέψαμε γιατί δεν βρήκαμε λόγο (ήταν αδιάφορα), ή τα παλέψαμε και χάσαμε τη μάχη γιατί ήταν πολύ δύσκολα, ακατανόητα, χρειάζονταν γνώσεις, ή γιατί δεν είχαμε τη συγκεκριμένη διάθεση στη συγκεκριμένη στιγμή, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Πείτε μας για τα βιβλία που θα παρατήσετε φέτος, σε ποια σελίδα τα παρατήσατε και γιατί. Η ζωή δεν είναι για να παιδευόμαστε χωρίς λόγο, αλλά για να τη χαιρόμαστε. Ελευθερία! Παρατήστε τα! :icon_yea:

Παράκληση: ας μη γίνει η κουβέντα τσακωμός τύπου "Μα, δεν σου άρεσε αυτό το αριστούργημα;". Απόψεις, απόψεις...


 

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Ξεκινάω εγώ:

1. "Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων", Jean-Michel Guenassia

Εντάξει, ξεκίνησε ευχάριστα, εύκολα. "Καλά θα τα πάμε", είπα. Όσο όμως προχώραγε, διαπίστωσα ότι δεν είχε κάτι να με κρατάει, ένα κεντρικό θέμα, κάτι για το οποίο θέλω να συνεχίσω να διαβάζω. Μια ιστορία είναι κάτι που εξελίσσεται, θες να παρακολουθήσεις την αλλαγή, θες να δεις "πού το πάει", ή "τι θα γίνει", ή "γιατί". Πάντως, ένα ερώτημα θα υπάρχει, όποιο κι αν είναι.

Σ' αυτό το βιβλίο έφτασα στη σελίδα 300 και δεν είχα ερώτημα. Ο πρωταγωνιστής (;) δεν μου έκανε κλικ, περισσότερο οι ιστορίες άλλων ανθρώπων μου άρεσαν, αλλά κι αυτές δεν συνδέονταν κάπως, δεν έφτιαχναν κάτι όλες μαζί. (Από αυτές τις εκδόσεις, "Πόλις", διάβασα πριν λίγους μήνες και το Confiteor, του Jaume Cabre. Εκείνο το τέλειωσα, αλλά μου έβγαλε την πίστη. Ήταν στο ίδιο στυλ, περίπου.) Πολλά ζητάω; Να μου αφηγηθούν μια ιστορία ζητάω! Κι όμως, δεν μπορούν να το κάνουν, δεν έχουν ιστορία.

Κάτι άλλο: έχω βαρεθεί τους αναγνώστες/συγγραφείς που δεν μπορούν να ξεπεράσουν (στη συνειδητή σκέψη) τον αναγνώστη μέσα τους, όταν γράφουν. Και γράφουν για όσα έχουν διαβάσει, τελικά. Γράφουν για τους παλιούς συγγραφείς (με διάφορους τρόπους). "Και ο Καμύ, και ο Σαρτρ, και ο Κάφκα..."  Τίποτα δικό τους, τελικά. Γιατί, ίσως, δεν έχουν τίποτα να πουν, απλά θαυμάζουν άλλους συγγραφείς και, επειδή έχουν μια άνεση με τη γλώσσα, κάθονται και βγάζουν τον θαυμασμό τους σε τούβλα 600+ σελίδων. Όμως, αυτή είναι η διαφορά τους με τους παλιούς: εκείνοι είχαν να πουν πράγματα.

Επειδή τελευταία όλο σε άνευρα και χωρίς ουσία αναγνώσματα έπεφτα, και επειδή κι αυτό τέτοιο μου έβγαινε σελίδα-τη σελίδα, το άφησα για κάτι που πραγματικά θέλω να διαβάσω. Γιατί δεν αντέχω άλλο νερόβρασμα. (Ευτυχώς, το είχα δανειστεί, γιατί είναι πολύ σημαντικό κι αυτό, το τι δοκιμάζουμε και τι αγοράζουμε.)

 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Κι ότι έλεγα φέτος ως new year's resolution να παρατάω βιβλία στο 1/4 αν δεν έχουν πάρει μπρος ως τότε (ή αν μου βγάζουν την πίστη και παθαίνω οφθαλμοστραμπούληγμα από eyerolling...)

 

:mace:

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Ωραίο topic, μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο.
Εγώ παράτησα μετά από περίπου 20 σελίδες (οι δύο πρώτες ιστορίες) το Dubliners του James Joyce. Μου φάνηκε ότι καμία από τις δύο ιστορίες δεν είχε υπόθεση ή σκοπό και σε συνδυασμό με τον όχι ευχάριστο τρόπο γραφής δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. 

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Το Φυλαχτό, Stephen king & Peter Straub:

Από τα πρώτα βιβλία που είχα ξεκινήσει του King. Το παράτησα μετά κόπων και βασάνων κάπου στη σελίδα 100. ΟΚ, ξέρω τον ρυθμό του Κινγκ, ξέρω τον τρόπο ανάπτυξης της πλοκής του, αλλά αυτό είχε παραγίνει.
Για 100 σελίδες έβλεπα μόνο χωράφια, λιβάδια, μπαρ και μεθυσμένους. Τϊποτα άλλο. 
Μπορεί να το ξαναδοκιμάσω κάποια στιγμή, επιφυλάσσομαι όμως.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Δεύτερο για φέτος: Crossing the River/Το Πέρασμα του Ποταμού - Caryl Phillips. Το παράτησα μετά από 105 σελίδες. Γραμμένο εντελώς άψυχα και αρκετά στεγνά, αργόσυρτο σε βαθμό αηδίας και με ελάχιστη και πολύ κακή παραγραφοποίηση, κάτι που κούρασε πάρα πολύ τα μάτια μου.
Ενδιαφέρουσα θεματολογία/υπόθεση, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Did not finish – σελίδα 97 από 169: Η ιστορία του χρόνου, Leofranc Holford-Strevens, σελ. 97 από 169

Βαρετό και μπερδεμένο. Ο συγγραφέας μού θύμισε ένα σωρό καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο: προσπαθούν να διδάξουν, πεπεισμένοι ότι αυτά που λένε τα καταλαβαίνουν οι άλλοι, διότι, αφού τα καταλαβαίνω εγώ πώς μπορεί να μην τα καταλαβαίνεις εσύ.

Άντε καλή αρχή, μπας και μάθουμε να παρατάμε τις τρόμπες και να κάνουμε χώρο στη ζωή μας για άξια βιβλία.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Πήρα φόρα, παρατάω και κόμικς.

Did not finish σελ. 50 από 150 περ;iπου (δε θυμάμαι): Jenny Finn, Mike Mignola

Early Μινιόλα, αλλά δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Όταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα είναι τα ψάρια στο background που λένε συνέχεια "doom", τότε δε μπορείς παρά να το παρατήσεις, ακόμα κι αν το έγραψε ο αγαπημένος σου.

  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Did not finish σελ. 14 από 266 - Ελληνική Νομαρχία, Ανωνύμου

 

Προσπάθησα να διαβάσω μια άλλη έκδοση, εκείνη που είναι φωτομηχανική επανέκδοση της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας της Ελλάδος (2015), αλλά ειλικρινά είναι αδύνατον να διαβαστεί, λόγω των αρχαϊκών τυπογραφικών στοιχείων. Από τα λίγα που έπιασα, θέλω ειλικρινά να το ξεκοκαλίσω αυτό το βιβλίο, λαχταράω να το διαβάσω. Οπότε πρέπει να περιμένω υπομονετικά μέχρι να βρω μια άλλη έκδοση, με σύγχρονα τυπογραφικά, για να το απολαύσω απερίσπαστη. Κρατάω τη φωτομηχανική επανέκδοση μόνο και μόνο για το κομψό της εμφάνισης και τη συγκίνηση του ως ει παλιακού.

Link to comment
Share on other sites

 δεν τελειωσα τα αγρια φοινικοδεντρα του Φωκνερ, 2 φορες το επιασα κ τις 2 το παρατησα μετα απο μερικες σελιδες...  μπερδεμενη γραφη:  διαβαζα και προσπαθουσα να καταλαβω που το παει, τι θελει να πει, τι εγινε τωρα. 

Edited by Anwrimos23
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Jack Vance - The eyes of the overworld/Τα μάτια του ανώτερου κόσμου (Εκδόσεις Αίολος)
Το δεύτερο βιβλίο της σειράς dying earth. Το πρώτο το τελείωσα με μισή καρδιά, νωρίτερα αυτό τον χρόνο. Απ' όσο διάβασα αυτό είναι καλύτερο από το προηγούμενο, άλλα όχι αρκετά. Το πρόβλημά μου είναι ο τρόπος που διαλέγει να γράψει ο Vance, που είναι εντελώς έξω από το γούστο μου. Κρίμα γιατί οι διάφορες ιδέες και ο σουρεαλισμός που χαρακτηρίζουν τα βιβλία μου αρέσουν πολύ, αλλά η ανάγνωση των βιβλίων είναι κάτι που με κάνει να περνάω άσχημα και συνεπώς δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να συνεχίσω.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Did not finish, σελ. 16 από 48 (!) - Τα ταξίδια μου,  Γιώργος Χειμωνάς

Αδύνατον να παρακολουθήσω το κείμενο ή τον ειρμό.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

2. "Εκ νεκρών", Γιώργος Γιώτσας

Σταμάτησα στη σελίδα 49.

Το ζευγάρι είναι στο ιατρείο, αυτή δέκα εβδομάδων έγκυος. Ο γιατρός έρχεται, της κάνει υπεργηχογράφημα, τους δείχνει τον άδειο αμνιακό σάκο "Να, εδώ, κοιτάχτε, ο σάκος είναι εδώ, αλλά έμβρυο; Πουθενά. Λυπάμαι" τους λέει. (Σημείωση: αυτό λέγεται παλίνδρομη κύηση. Το κύημα είναι εκεί, αλλά το έμβρυο νεκρό και ζαρωμένο, αν όχι τελείως εξαφανισμένο. Πάντως, το κύημα είναι εκεί, δεν έχει αποβληθεί, πρέπει να γίνει απόξεση).

"Το απέβαλλε ο οργανισμός σου", της λέει ο γιατρός. Λάθος, αλλά ας μην ασχολούμαι με λεπτομέρειες, όταν ακολουθεί αυτό που ακολουθεί.

Αυτή συντετριμμένη, αυτός οργισμένος με τη ζωή, τον Θεό, την κωλοτύχη του. Πάνε σπίτι και τι κάνουν; Μα, και βέβαια σεξ!

Ωραία μέχρι εδώ... Μα, ναι, ναι  σας λέω!

... Γιατί ακόμα δεν σας είπα ότι ...

...

αυτή τη νύχτα η γυναίκα έμεινε για δεύτερη φορά έγκυος!

:shock:

Ναι, το βιβλίο ανήκει σίγουρα στο είδος του ΧΟΡΡΟΡΡΡΡ. :cold:

Edited by Cassandra Gotha
  • Like 2
  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Άλλο ένα βιβλίο από το οποίο περίμενα πολλά. Ρε, φέτος...

3. "Οι κήποι του Φεγγαριού", Στήβεν Έρικσον

Το άφησα στις 120 σελίδες. Τι περιμένω να φτιάξει; Ευτυχώς που είναι κι αυτό δανεισμένο, δηλαδή.

Μας πετάει σε έναν κόσμο και σε έναν πόλεμο και μας αφήνει να βγάλουμε άκρη, ενώ η γραφή του δεν βοηθάει καθόλου. Και, όπως πάντα, έχω την εξής ερώτηση: γιατί; Γιατί να με νοιάζουν όλοι αυτοί οι μάγκες, κύριε Έρικσον; Γιατί να κάνω τον κόπο να ξεχωρίσω τις οχτώ χιλιάδες των ονομάτων ανά σελίδα (ονόματα/παρατσούκλια/ιδιότητες) και να καταλάβω ποιος είναι ποιος και γιατί πολεμάνε, βρε αδερφέ;

Κάτι σκέψεις, κάτι μισόλογα, κάτι κουβέντες ανθρώπων που έχουν παρελθόν αλλά εμείς δεν χαμπαριάζουμε γρι... Με εκνεύρισε. Κρίμα, και έδειχνε ωραίο στην αρχή, γιατί έχει πολλή μαγεία. Αλλά, δεν πάει. Με τίποτα. Μόνο μία μάχη είχε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά όχι τόσο που να με κρατήσει για παρακάτω. Την ξέχασα κιόλας, να πω την αλήθεια. Ο άνθρωπος έφτιαξε έναν κόσμο, αλλά δεν ξέρει να διηγείται ιστορίες. Οπότε, να μην πω τι νιώθω για την κοσμοπλασία του, χεμ χεμ...

Από το λίγο που διάβασα, έχω να πω και για τη μετάφραση ότι είναι μάλλον κακή. Λέω "μάλλον" γιατί δεν θυμάμαι τώρα κάτι τρανταχτό, αλλά ένα που για 'μένα λέει πολλά: η έκφραση "κουτάβια" για τους νεοσύλλεκτους. Ο στρατιωτικός (λοχαγός; λοχίας; ξέρω κι εγώ τι βαθμός; ) έσπρωχνε στη σειρά κουτάβια. Κάτι που ήμουν λίγο νυσταγμένη, κάτι που εντάξει, έλεος... κόλλησα. Λυπάμαι, κύριε Μεταφραστή, που δεν μιλάω αγγλικά κάθε μέρα στο σπίτι μου ώστε να πιάσω μεμιάς ότι εννοούσατε τους ψάρακες. Έψαχνα κι εγώ για σκυλιά, έλεγα "μα, δεν είδα τίποτα σκυλιά", και σε ένα λεπτό περίπου θυμήθηκα ότι "αααα, έτσι λένε τους νεαρούς στα αγγλικά...".  :Lighten:

Ουνάγκι... :mf_sherlock:

:angry2:

Edited by Cassandra Gotha
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

Επιτέλους κάποιος που με καταλαβαίνει με αυτό το βιβλίο! Να πω εδώ ότι εγώ του έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία και στα αγγλικά, πάλι κάπου 100 σελίδες άντεξα να διαβάσω και το χάρισα να μη σκονίζεται. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

11 hours ago, Cassandra Gotha said:

Άλλο ένα βιβλίο από το οποίο περίμενα πολλά. Ρε, φέτος...

3. "Οι κήποι του Φεγγαριού", Στήβεν Έρικσον

Το άφησα στις 120 σελίδες. Τι περιμένω να φτιάξει; Ευτυχώς που είναι κι αυτό δανεισμένο, δηλαδή.

Μας πετάει σε έναν κόσμο και σε έναν πόλεμο και μας αφήνει να βγάλουμε άκρη, ενώ η γραφή του δεν βοηθάει καθόλου. Και, όπως πάντα, έχω την εξής ερώτηση: γιατί; Γιατί να με νοιάζουν όλοι αυτοί οι μάγκες, κύριε Έρικσον; Γιατί να κάνω τον κόπο να ξεχωρίσω τις οχτώ χιλιάδες των ονομάτων ανά σελίδα (ονόματα/παρατσούκλια/ιδιότητες) και να καταλάβω ποιος είναι ποιος και γιατί πολεμάνε, βρε αδερφέ;

Κάτι σκέψεις, κάτι μισόλογα, κάτι κουβέντες ανθρώπων που έχουν παρελθόν αλλά εμείς δεν χαμπαριάζουμε γρι... Με εκνεύρισε. Κρίμα, και έδειχνε ωραίο στην αρχή, γιατί έχει πολλή μαγεία. Αλλά, δεν πάει. Με τίποτα. Μόνο μία μάχη είχε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά όχι τόσο που να με κρατήσει για παρακάτω. Την ξέχασα κιόλας, να πω την αλήθεια. Ο άνθρωπος έφτιαξε έναν κόσμο, αλλά δεν ξέρει να διηγείται ιστορίες. Οπότε, να μην πω τι νιώθω για την κοσμοπλασία του, χεμ χεμ...

Από το λίγο που διάβασα, έχω να πω και για τη μετάφραση ότι είναι μάλλον κακή. Λέω "μάλλον" γιατί δεν θυμάμαι τώρα κάτι τρανταχτό, αλλά ένα που για 'μένα λέει πολλά: η έκφραση "κουτάβια" για τους νεοσύλλεκτους. Ο στρατιωτικός (λοχαγός; λοχίας; ξέρω κι εγώ τι βαθμός; ) έσπρωχνε στη σειρά κουτάβια. Κάτι που ήμουν λίγο νυσταγμένη, κάτι που εντάξει, έλεος... κόλλησα. Λυπάμαι, κύριε Μεταφραστή, που δεν μιλάω αγγλικά κάθε μέρα στο σπίτι μου ώστε να πιάσω μεμιάς ότι εννοούσατε τους ψάρακες. Έψαχνα κι εγώ για σκυλιά, έλεγα "μα, δεν είδα τίποτα σκυλιά", και σε ένα λεπτό περίπου θυμήθηκα ότι "αααα, έτσι λένε τους νεαρούς στα αγγλικά...".  :Lighten:

Ουνάγκι... :mf_sherlock:

:angry2:

Το είχα ξεκινήσει παλιά 30-40 σελίδες και δεν το έπιανα και το είχα παρατήσει. Το έπιασα πάλι πέρσι, έτσι όπως τα λες είναι, μηδενική δράση, λογοδιάρροια σκέψεων των μαγικών χαρακτήρων, άπειρα ονόματα (μερικά κορακίστικα ή δύσκολα να τα απομνημονεύεις ανάμεσα σε τόσα) χάνεσαι και δε βρίσκεσαι, καμία σχέση με Μάρτιν και Τόλκιν που και αυτοί έχουν φτιάξει μεγάλους κόσμους. Το τελειώσα άρον άρον και το έδωσα και αν αποφασίσουν να εκδόσουν στην Ελλάδα τις συνέχειές του (απίθανο), δε θα ασχοληθώ - και ας πίνουν κάποιοι νερό στο όνομα του Έρικσον...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

23 hours ago, Cassandra Gotha said:

Μας πετάει σε έναν κόσμο και σε έναν πόλεμο και μας αφήνει να βγάλουμε άκρη, ενώ η γραφή του δεν βοηθάει καθόλου. Και, όπως πάντα, έχω την εξής ερώτηση: γιατί; Γιατί να με νοιάζουν όλοι αυτοί οι μάγκες, κύριε Έρικσον; Γιατί να κάνω τον κόπο να ξεχωρίσω τις οχτώ χιλιάδες των ονομάτων ανά σελίδα (ονόματα/παρατσούκλια/ιδιότητες) και να καταλάβω ποιος είναι ποιος και γιατί πολεμάνε, βρε αδερφέ;

Κάτι σκέψεις, κάτι μισόλογα, κάτι κουβέντες ανθρώπων που έχουν παρελθόν αλλά εμείς δεν χαμπαριάζουμε γρι... Με εκνεύρισε. Κρίμα, και έδειχνε ωραίο στην αρχή, γιατί έχει πολλή μαγεία. Αλλά, δεν πάει. Με τίποτα. Μόνο μία μάχη είχε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά όχι τόσο που να με κρατήσει για παρακάτω. Την ξέχασα κιόλας, να πω την αλήθεια. Ο άνθρωπος έφτιαξε έναν κόσμο, αλλά δεν ξέρει να διηγείται ιστορίες. Οπότε, να μην πω τι νιώθω για την κοσμοπλασία του, χεμ χεμ...

Έχοντας ολοκληρώσει την σειρά πριν λίγο καιρό (ναι, και τις 3 εκ. λέξεις που το αποτελούν) μπορώ να πω ότι όχι μόνο σε κάνει να νοιάζεσαι μέχρι και τον μικρότερο χαρακτήρα, αλλά βγάζει μέσα από τις σκέψεις, τους μονόλογους των χαρακτηρών, τις φιλοσοφίες του κάτι πολύ πιο βαθύ αργότερα. 

Το πρώτο βιβλίο (που προσωπικά είναι το λιγότερο αγαπημένο μου) είναι το πιο δύσκολο, και πιο περίπλοκο από τα υπόλοιπα, αλλά πρέπει να φτάσεις στο τέλος για να το καταλάβεις - είναι η δομή της γραφής του έτσι που, πρώτα χτίζει μέσα από χιλιάδες χαρακτήρες και πλοκές, αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι τι γίνετε, και έπειτα φέρνει το μεγάλο "pay off": μάχες, αποκαλύψεις, προδοσίες κλπ. Σίγουρα δεν έχει την πιο ελκυστική αρχή, ωστόσο, από το δεύτερο και μετά, η γραφή μεγαλώνει, ανεβαίνει επίπεδο μέσα σε ταχύτατους ρυθμούς, δημιουργώντας ένα πραγματικό μεγαλείο. Δεν είναι εύκολος συγγραφέας, μιας και θέλει υπομονή και επιμονή, δεσμεύοντάς σε πάρα πολύ για το τελικό αποτέλεσμα, όμως στο τέλος αξίζει.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...
On 6/20/2018 at 11:20 AM, Cassandra Gotha said:

Άλλο ένα βιβλίο από το οποίο περίμενα πολλά. Ρε, φέτος...

3. "Οι κήποι του Φεγγαριού", Στήβεν Έρικσον

Το άφησα στις 120 σελίδες. Τι περιμένω να φτιάξει; Ευτυχώς που είναι κι αυτό δανεισμένο, δηλαδή.

Μας πετάει σε έναν κόσμο και σε έναν πόλεμο και μας αφήνει να βγάλουμε άκρη, ενώ η γραφή του δεν βοηθάει καθόλου. Και, όπως πάντα, έχω την εξής ερώτηση: γιατί; Γιατί να με νοιάζουν όλοι αυτοί οι μάγκες, κύριε Έρικσον; Γιατί να κάνω τον κόπο να ξεχωρίσω τις οχτώ χιλιάδες των ονομάτων ανά σελίδα (ονόματα/παρατσούκλια/ιδιότητες) και να καταλάβω ποιος είναι ποιος και γιατί πολεμάνε, βρε αδερφέ;

Κάτι σκέψεις, κάτι μισόλογα, κάτι κουβέντες ανθρώπων που έχουν παρελθόν αλλά εμείς δεν χαμπαριάζουμε γρι... Με εκνεύρισε. Κρίμα, και έδειχνε ωραίο στην αρχή, γιατί έχει πολλή μαγεία. Αλλά, δεν πάει. Με τίποτα. Μόνο μία μάχη είχε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά όχι τόσο που να με κρατήσει για παρακάτω. Την ξέχασα κιόλας, να πω την αλήθεια. Ο άνθρωπος έφτιαξε έναν κόσμο, αλλά δεν ξέρει να διηγείται ιστορίες. Οπότε, να μην πω τι νιώθω για την κοσμοπλασία του, χεμ χεμ...

Από το λίγο που διάβασα, έχω να πω και για τη μετάφραση ότι είναι μάλλον κακή. Λέω "μάλλον" γιατί δεν θυμάμαι τώρα κάτι τρανταχτό, αλλά ένα που για 'μένα λέει πολλά: η έκφραση "κουτάβια" για τους νεοσύλλεκτους. Ο στρατιωτικός (λοχαγός; λοχίας; ξέρω κι εγώ τι βαθμός; ) έσπρωχνε στη σειρά κουτάβια. Κάτι που ήμουν λίγο νυσταγμένη, κάτι που εντάξει, έλεος... κόλλησα. Λυπάμαι, κύριε Μεταφραστή, που δεν μιλάω αγγλικά κάθε μέρα στο σπίτι μου ώστε να πιάσω μεμιάς ότι εννοούσατε τους ψάρακες. Έψαχνα κι εγώ για σκυλιά, έλεγα "μα, δεν είδα τίποτα σκυλιά", και σε ένα λεπτό περίπου θυμήθηκα ότι "αααα, έτσι λένε τους νεαρούς στα αγγλικά...".  :Lighten:

Ουνάγκι... :mf_sherlock:

:angry2:

Αυτό ακριβώς είναι η γοητεία της σειράς, ότι δεν σου εξηγεί ΤΙΠΟΤΑ (οκ, ψέμα, σου εξηγεί στο τέλος τι είναι ο βασικός κακός) και απλά σου πετάει μισόλογα, αόριστο exposition και διαλόγους που πρέπει να τους ενώσεις και να καταλάβεις τι συμβαίνει. Σε κάποιες περιπτώσεις διαβάζοντας ατέλειωτες υποπλοκές που δεν ξέρεις αν οδηγούν κάπου ή που ο (εκνευριστικός) χαρακτήρας τους υπάρχει για να κάνει ένα πράγμα στο τέλος (αυτό προσωπικά το έπαθα με δύο).

Όταν όμως αντέξεις και φτάσεις στο τέλος ξέρεις ότι έχεις διαβάσει μία απο τις σημαντικότερες fantasy σειρές όλων των εποχών

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Το πιστεύω, και γι' αυτό ήθελα να το διαβάσω. Όμως, η ζωή είναι πολύ μικρή για να πιέζομαι ακόμη και όταν διαβάζω τα μυθιστορήματά μου του φανταστικού. Όχι. Αυτό το "θα σε ανταμείψει άμα αντέξεις"... απλά όχι. (Χώρια που το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά το ότι δεν με έκανε να με νοιάζουν όλοι αυτοί οι μάγκες και ο πόλεμός τους. Καθόλου. Στο παραμικρό. ) Ένα βιβλίο δεν είναι μόνο πλοκή.

Και, τι λέτε να περάσουμε τη συζήτηση στο τόπικ του Έρικσον;

Edited by Cassandra Gotha
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Did not finish, σελ. 160 από 294 - Η γενιά των Δωρικών, Γιάννης Λαμπράκης

Βιολογικό-μυθολογικό ελληνικό sci-fi.

Οι πρώτες δυο-τρεις σελίδες είναι μια γοητευτική πρόζα, ίσως λίγο βαρυφορτωμένη, αλλά καθ' όλα γοητευτική. Πήρα μια βαθιά ανάσα, λέω, να είναι έτσι και το υπόλοιπο; Πάει να πει, αναγνώσιμο;

Φρούδες ελπίδες. Πρόκειται για ένα ακόμη βιβλίο όπου μια χαριτωμένη ιδέα δεν αρκεί να καλύψει κενά πλοκής, χαρακτήρες καρικατούρες, και προσχηματική αληθοφάνεια. Ούτε μία στιγμή δε με έπεισε ότι όσα λέει θα μπορούσαν να γίνουν. Οι διάλογοι είναι γραμμένοι αρχές αυτής της πεντηκονταετίας ή και τέλη της προηγούμενης. Οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων θυμίζουν κοντραπλακέ: μονοδιάστατες και γεμάτες με ευρήματα που θυμίζουν Αλίκη ή Τζένη ή και τις δύο*. Η δε ανατροπή στη μέση του βιβλίου είναι σαθρά προοικονομημένη και οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται εκεί ακόμα ρποσχηματικοί και ζωγραφισμένοι με δαχτυλομπογιές. 

Άφησα το βιβλίο πριν μάθω τι ακριβώς είναι ο πρωταγωνιστής -πράγμα που το είχα καταλάβει ακόμα από τον τίτλο του βιβλίου- κι έφυγα διακοπές, λέγοντας πως αν γυρίσω και θέλω ακόμα να συνεχίσω τότε θα του έδινα μια δεύτερη ευκαιρία. Δυστυχώς όσο περνάνε οι μέρες τόσο λιγότερο θέλω να φτάσω στο τέλος αυτής της φιλότιμης αλλά ανεπαρκούς προσπάθειας.

*Ας πούμε, το ζευγάρι, ενήλικες, μορφωμένοι, ανεξάρτητοι, κάθε φορά βάζουν ένα στοίχημα. Κάθε μα κάθε φορά, αυτό είναι το τσικ της σχέσης τους. Πόσοι πιστεύετε ότι μια τέτοια ανταγωνιστική σχέση (όπου μάλιστα περιέχεται και άπειρο manspaining) θα άντεχε περισσότερο από λίγες εβδομάδες πριν αρχίσουν να ίπτανται τα τασάκια;

==========

Did not finish, σελ. 176 από 488 - The Sculptor, Scott McCloud (graphic novel)


Δεν έχω κομιξική παιδεία, αλλά μαρτύρησα να φτάσω κι εδώ που έφτασα. Το κρατούσα μπας και καταφέρω να το τελειώσω, αλλά αδύνατον, κάθε φορά λίγες σελίδες και μετά άλλαζα μέσον διασκέδασης.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Λάρι Νίβεν και ''Ο Δρόμος του Ντέστινι''. 

Η περιγραφή στο οπισθόφυλλο με ιντρίγκαρε, ενός νέου με υπαρξιακές ανησυχίες που αναζητά απαντήσεις για τον κόσμο που τον περιβάλλει. Και ξεκίνησε καλά μ' ένα καπρίτσιο της τύχης να του δίνει την ευκαιρία να βγει στο δρόμο και να αρχίσει να περπατάει. Και να περπατάει. Και να περπατάει. Να συναντάει φυλές, με καμιά δεκαριά δευτερεύοντες χαρακτήρες η καθεμία. Που παρά το ευρετήριο στην αρχή με κούρασαν. Και να  μαγειρεύει, ξανά και ξανά. Και μετά πάλι στο δρόμο και φτου ξανά από την αρχή. Αν ήταν μικρότερο θα συνέχιζα, οι 600+ όμως σελίδες με αποθάρρυναν. Και κυρίως η προοπτική ότι θα πήγαινε έτσι μέχρι τέλους. Παίρνοντας μάλιστα σαν δεδομένο ότι ούτε ''Ο Κόσμος Δακτύλιος'' μου άρεσε, θα έλεγα ότι ο συγγραφέας μάλλον δεν είναι του γούστου μου. Μόνο αν πετύχω κάνα διήγημα του από 'δω και από εκεί. 

Edited by Δημήτρης
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

4. Steven Pressfield - Gates of Fire/Οι Πύλες τι Φωτιάς (Εκδόσεις Πατάκη), σελίδα: 165/544
Κακό δεν θα το έλεγα (μάλλον πολύ μέτριο), αλλά πολύ κατώτερο της φήμης του. Εντελώς προσχηματικοί χαρακτήρες και καθόλου δεμένη πλοκή. Η γραφή είναι ok, αλλά μέχρι εκεί και για κάποιον στον οποίο δεν φαντάζει και εξωτικό το σκηνικό της αρχαίας Ελλάδας δεν έχει ούτε αυτό για να τον τραβήξει. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Did not finish, σελ. 40 από 223: Η μυστική βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, Σμαράγδα Μανταδάκη

Όχι το είδος της λογοτεχνίας που μου αρέσει. Πολύ συμβολικό, πολύ αλληγορικό, μπερδεμένο. Βερμπαλιστικό, λίγο, αερολογικό περισσότερο, θέλει να πει πολλά, αλλά είναι σκέτα κόκαλα. Ήθελε λίγο ψωμάκι εκεί ανάμεσα στα παΐδια του κι αυτό παρά το βερμπαλισμό.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Justin Cronin, Το Πέρασμα.

Ούφ, αδερφάκι μου, είναι πολλές οι σελίδες... Είναι πάρα πολλές και μπερδεμένες, επίσης. Πόσες ιστορίες μπορούν να διηγηθούν σε τόσες χιλιάδες σελίδες;

Το γαμώτο της ιστορίας είναι πως έχω σκανάρει και τα 3 βιβλία του, έχω φάει ατέλειωτες ώρες για να κάνω διορθώσεις για να το μετατρέψω σε ebook format και το μεγαλύτερο γαμώτο της ιστορίας είναι πως έχω κολλήσει στο πρώτο κιόλας βιβλίο του.

Ο τύπος έχει πιάσει ένα καλό (αλλά πολυδιαβασμένο) νόημα, μια ιστορία που την έχουμε δει και την έχουμε διαβάσει σε πολλές και διάφορες ταινίες και βιβλία, αλλά εδώ το παρατραβάει το σκηνικό. Μου έχει αλλάξει τα φώτα στο πήγαιν'έλα... Από την μία ιστορία με πηγαίνει στην άλλη (κι αυτό μόνο στο πρώτο βιβλίο της σειράς), με έχει μπερδέψει σε αφάνταστο σημείο, έχω χάσει την μπάλα με τους χαρακτήρες και στο τι διάολο κάνει ο καθένας τους και κατάντησα να διαβάζω διαλόγους που δεν καταλαβαίνω πια...

Σασπένς; Μηδέν! Ουσία; Μηδέν, επίσης! Αν ο κύριος Cronin θέλει να πει μερικές ιστορίες, ασύνδετες (στο περίπου) μεταξύ τους, ας φρόντιζε να τις κλείσει με κάποιον καλύτερο τρόπο προτού με στείλει αδιάβαστο με ένα νέο, άσχετο με το αντικείμενο και την ουσία, περιβάλλον. Απορώ για το τι έχει να προσφέρει στα επόμενα 2 βιβλία του... Αν το πρώτο είναι τόσο αργό, τόσο μπερδεμένο και αδιάφορο.... τι άλλο να περιμένω στην συνέχεια;

Για τις διακοπές μου τον έβαλα στον πάγο.... (μάλλον στην κατάψυξη, θα έλεγα). Μπορεί να το έριξα στον Chris Kuzneski και στα Μυστικά της Περγαμηνής, αλλά τουλάχιστον αυτός (άσχετα με τους αλλοπρόσαλλους και ιλαρούς διαλόγους του) είχε ένα σασπένς και μια ενδιαφέρον ιστορία να πει. Ήταν ένα καλό διάλειμμα  μετά το κουραστικό και παρατραβηγμένο από τα μαλλιά ανάγνωσμα του Cronin...

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Λίγα παρατημένα ακόμη:

 

Did not finish, σελ. 129 από 400: Paleo: The Complete Collection.

Θα ήταν απίθανο αν δεν είχε αυτήν την ενοχλητική αφήγηση. Σου αποσπά την προσοχή! Περίμενα κάτι σαν το αξιολάτρευτο Age of Reptiles Omnibus, Vol. 1, αλλά παρά που δοκίμασα να το "διαβάσω" χωρίς τα κείμενα, το μάτι ξεστράτιζε κι ασχολίομουν με τις λέξεις κι όχι με την εικόνα. Κρίμα.

DNF σελίδα 108 από 444. Ο ιππότης και ο χρυσοκέφαλος, Νίκος Κ. Κυριαζής.

Αν ήθελα να διαβάσω Νάρνια, θα διάβαζα Νάρνια. Μπλιε.

DNF σελίδα 50 από 160. Ζιάκ: Η έκλειψη, Γιάννης Χατζηγεωργίου.

Το πάλεψα σκληρά, είπα πως -λόγω του μεγέθους του- δε θα με δυσκολέψει, αλλά... Ένα βιβλίο του οποίου κάθε κεφάλαιο αποτελεί την περίληψη ενός ολόκληρου αισθηματικού βιβλίου. Η συνδετική ιστορία με την πολύπλοκη ονοματολογία της ιεραρχίας των αγγέλων, δε με έπεισε καθόλου.

DNF σελίδα 152 από 372. Η καρδιά του δαίμονα (Η αυτοκρατορία του φεγγαριού #1), Γιώργος Αγγελίδης.

Προσπάθησα. Είναι καλή ιδέα, λιγότερο Νάρνια απ’ ότι περίμενα, αλλά δεν παύει να είναι γραμμένη από ένα παιδί, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Με δυσκόλεψε κυρίως η άτεχνη αφήγηση. Έφτασα στο σημείο που εξηγούνται κάποια πράγματα για τον Παλαμνέρσους και μετά το άφησα. Πάντως έχω και το δεύτερο βιβλίο, και μιας και εκείνο γράφτηκε πολύ μετά το πρώτο, θα του δώσω μια ευκαιρία.

DNF σελίδα 60. Ο Παράδεισος (Η γένεση του κακού, #1), Γιώργης Παπανικολάου.

Ελάχιστα από τα κείμενα που ασχολούνται με μια παραποιημένη εβραϊκή/χριστιανική κοσμογονία κατάφεραν να με κάνουν να ενδιαφερθώ. Ετούτο, παρά το μικρό του μέγεθος, δεν τα κατάφερε. Βρήκα πολύ ενοχλητική την χρήση κεφαλαίων γραμμάτων στη μέση της λέξης, παρά που καταλαβαίνω την πρόθεση του συγγραφέα (πχ. ΠρωτΑρχικοί και ΠρωτοΓενείς ΑρχΆγγελοι).

DNF σελίδα 10 από 280. Αναγκαία πνευματική αποκατάσταση, Θοδωρής Καρανικόλας.

Δε με ενδιαφέρει αυτό το είδος λογοτεχνίας.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..