Το Πανδοχείο

[VangVan]

Είδος: (ηρωική φαντασία)
Βία; (Όχι)
Σεξ; (Όχι)
Αριθμός Λέξεων: 605
Αυτοτελής; (Ναι.)

Το Πανδοχείο

Ο αέρας λυσσομανά και η βροχή παραδέρνει την κερωμένη κάπα του μοναχικού καβαλάρη. Το ταξίδι στην ορεινή Σιρόζ είναι δύσκολο αυτή την εποχή.

Η παγερές στάλες μπερδεύονται με τον ιδρώτα του μεγαλόσωμου αλόγου.

Οι υπόκωφοι βόγκοι του αναβάτη συνοδεύουν κάθε πάτημα των οπλών στο χαλαρό λιθόστρωτο.  

Τα δαιδαλώδη στενοσόκακα τους καθυστερούν μα το υδάτινο προπέτασμα μεριάζει και  στην αντίπερα γωνιά μια μεγάλη ξύλινη ταμπέλα ανεμίζει σαν κακοφτιαγμένη παντιέρα. Πλησιάζοντας ο αναβάτης διακρίνει το σήμα που αναζητά. Η χαμογελαστή ροδαλή μουτσούνα ενός σάτυρου, τον προσκαλεί να ξαποστάσει.

Οι αρμοί της πινακίδας τρίζουν με κάθε βίαιη ριπή και τα μαντεμένια φανάρια αγκομαχούν να φωτίσουν το κατώφλι της ξύλινης θύρας από καστανό καραγάτσι.

Η πρόσοψη του πετρόκτιστου πανδοχείου είναι σκοτεινή και οι εξώστες του πάνω ορόφου χάνονται στην αντάρα.

Ο ταξιδιώτης ξεπέζεψε, ζαλώθηκε το δισάκι του, χάιδεψε το μέτωπο του αλόγου και τράβηξε το χοντρό κορδόνι που κρεμόταν στην πολυκαιρισμένη κάσα.

Δεν ακούστηκε τίποτα, σύντομα όμως ένα καχεκτικό αγόρι ξεπρόβαλε από  κάποιο κρυφό παραπόρτι, τον πλησίασε, ξεκλείδωσε την κύρια είσοδο και με βαριά προφορά του είπε πως θα φροντίσει το άλογο.

Ο ξένος γλίστρησε στην παλάμη του παιδιού ένα χάλκινο κέρμα και πέρασε μέσα ξεσκεπάζοντας το κεφάλι του.  

Δρασκέλισε τον στενό διάδρομο και η κάψα της φωτιάς τον υποδέχτηκε στοργικά στην μεγάλη σάλα με τα μακριά τραπέζια και τους καλοφτιαγμένους πάγκους.

Διάσπαρτα μαγκάλια ζέσταιναν του λιγοστούς θαμώνες, οι πιότεροι ξένοι πραματευτάδες, που μασούλαγαν το δείπνο τους, έπιναν το ξινό σιροζιανό κρασί και μιλούσαν για εμπόριο, γυναίκες και πόλεμο.

Πίσω από τον πάγκο του μαγειρείου, κάτω από τα στοιβαγμένα στον ξεφλουδισμένο τοίχο κρασοβάρελα στεκόταν μια γιαγιά με μαύρο τσεμπέρι και γκριζωπή λιγδιασμένη ποδιά. 

Μόλις είδε το νέο μουσαφίρη, πετάχτηκε από την θέση της και τον υποδέχτηκε με το  καλοσυνάτο χαμόγελο του πολύπειρου χανιτζή.

Ο άνδρας άκουσε με ευγένεια τα προσποιητά παινέματα της γριάς και νοίκιασε ένα δωμάτιο για δυο βραδιές, παρήγγειλε καλή τροφή για το ζώο του και ζήτησε να του φέρουν βραστό μοσχάρι και ντόπιο κρασί.  

Στο βάθος του ψηλοτάβανου δωματίου, βρήκε μια απόμερη γωνιά, βόλεψε τον σάκο του και κάθισε να καπνίσει τον ξανθό καπνό της πατρίδας του.

Πριν τελέψει το κάπνισμα, ο μικρός σταβλίτης έφερε την  γαβάθα με το αχνιστό φαΐ και  γέμισε το ποτήρι ξέχειλα  αφήνοντας προσεχτικά την τενεκεδένια κρασοκανάτα.

Το γευστικό κρέας και το δυνατό πιοτό καρδάμωσαν το κορμί και τσίγκλησαν το πνεύμα.

Χορτασμένος έγειρε στον πάγκο και κοίταξε γύρα του.

Η βροχή πελεκούσε τα τετράγωνα παράθυρα και ο αέρας σύριζε στα διάκενα των κουφωμάτων.

Τρεις Καταβάνιοι έμποροι ανέβαιναν την στενή σκάλα στο δρόμο για τα δωμάτιά τους. Με τα μακριά πολύχρωμα ρούχα  φάνταζαν τσούρμο πελώριων εξωτικών πουλιών.

Ένα ζευγάρι πλανόδιων μουζικάντηδων γυρνούσε στις λιγοστές παρέες για ταπεινές πενταροδεκάρες.

Μια χούφτα  γυρολόγοι ετοιμάζονταν να κοιμηθούν κατάχαμα στις μαλλιαρές βελέντζες και μερικά κορίτσια, συμμάζευαν τα τραπέζια, κρεμούσαν τα πλυμένα τσουκάλια, έσβηναν τα φαγωμένα κεριά ή ετοίμαζαν τα δωμάτια για τους όψιμους νοικάρηδες.

Το βλέμμα έπεσε στα απλοϊκά κιλίμια που απλώνονταν στους τοίχους και τα γεωμετρικά στολίδια του θύμισαν την μάνα και τον άδικο χαμό της.

Δάκρυα  θόλωσαν την όραση,  μα ο κρότος της βροντής άρπαξε το νου από την πικρή αναπόληση, την στιγμή που ένας θεόρατος ξένος  εμφανίστηκε μπροστά στην γριά.

Ένα πήχης χώριζε το νέγρικο κεφάλι από το καλοδουλεμένο χαμόγελο της γυναίκας.

Τα πλούσια ρούχα και οι χρυσοκέντητες κλωστές δεν έκρυβαν τους δυνατούς μυώνες.

Το διαμαντοκόλλητο θηκάρι δεν μετρίαζε τη θανατερή κόψη του κυρτού σπαθιού. 

Η θέα του πολεμιστή τον τίναξε σαν πυρωμένο βελόνι.

Σηκώθηκε με βεβιασμένη ηρεμία, διέσχισε τον χώρο με το κεφάλι σκυφτό περπατώντας στις σκιές και αμπαρώθηκε στο δωμάτιό του.

Μια σκέψη τριβέλιζε το μυαλό του, ανάμικτη προσδοκία και φόβο.

 «Κάποιος απ’ τους δυο δεν θ’ αντίκριζε τη χαραυγή».

 

[John Ernst]

Καταρχάς θα ήθελα να αναφερθώ στη γλώσσα σου. Είναι σωστή, ποιητική, γεμάτη στολίδια τόσα ώστε να κάνει πολύ καλή εντύπωση. Μου αρέσει ο πλούτος των εκφράσεων σου και οι όμορφες περιγραφές σου. Από μόνο του είναι ένα χαρακτηριστικό που με κάνει να θέλω να σε διαβάσω.

Θα επικεντρωθώ όμως στις αδυναμίες σου. Ξεκινάμε με την πρώτη και τη βασική. Το τέλος σου είναι τέτοιο που επιβάλλει κατά την περιγραφή σου να δώσεις βάρος σε δύο χαρακτήρες διαφορετικούς. Το ότι δεν περιγράφεις τον ένα χαρακτήρα είναι σαν να προϊδεάζεις ότι ο νικητής της μονομαχίας θα είναι αυτός που περιγράφεις. Σκέψου να το συνέχιζες και να νικούσε τη μονομαχία ο χαρακτήρας που δεν περιγράφεις. Με το να μην περιγράφεις τον ένα από τους δύο χαρακτήρες δεν προκαλείς το ενδιαφέρον του αναγνώστη για αυτούς και την εξέλιξη της ιστορίας σου.

Από εδώ προκύπτει και το πρόβλημα στη δομή της ιστορίας. Η παράθεση περιγραφών με τον τρόπο που γίνεται κουράζει. Έπρεπε να επιλέξεις να γίνεται περιγραφή βάση του χαρακτήρα σου. Εγώ στη θέση σου εκεί που βάζεις περιγραφές , παράδειγμα για τους καταβάνιους τους εμπόρους σου, θα έλεγα ότι ο ήρωας άκουσε τους εμπόρους που έκαναν κάτι ή ενοχλήθηκε από το ροχαλητό των πλανώδιων που ξάπλωναν στο πάτωμα. Και θα έσπαγε τον τρόπο με τον οποίο έχεις στήσει τις περιγραφές σου και θα αυξανόταν το ενδιαφέρον για τον κεντρικό χαρακτήρα.

[VangVan]

@John Ernst Καλησπέρα Νίκο και ευχαριστώ για τα σχόλια. 

Η περιγραφή μέσα από την δράση είναι κάτι στο οποίο δουλεύω. 

Οι παρατηρήσεις που έχεις κάνει τόσο εσύ όσο και άλλοι αναγνώστες στο φόρουμ με έχουν βοηθήσει.

 

[Ballerond]

Καλησπέρα κι από εμένα.

Ευχάριστο ανάγνωσμα, λίγο βαρύ, μπουκωμένο σε κάποια σημεία με πληροφορίες που δε μπορώ εύκολα να αποστηθίσω. Όλο το σκηνικό μοιάζει σαν μία εισαγωγή από κάτι άλλο, κάτι το οποίο δεν ξέρω πότε θα έρθει κι αν όντως έρθει, κατά πόσο θα με ενδιαφέρουν οι περιγραφές στην αρχή.
Την γλώσσα την κατέχεις, πρέπει όμως, ίσως, να την τιθασεύσεις λίγο. Αν τα πράγματα τα έγραφες περισσότερο από τη ματιά του ήρωα ίσως να βοηθούσε.

Πλοκη΄δεν είδα ιδιαίτερη  μόνο σαν κάτι να ξεκινάει να σχηματίζεται. Αν έχεις τη συνέχεια, θα ήθελα να τη δούμε ?

[Νίκη]

Θα αρχίσω πρώτα απ' τα καλά: ωραίες περιγραφές και ωραία γλώσσα, στολισμένη, αλλά και με τόνους που θυμίζουν παλιότερες εποχές.

Δυστυχώς, όμως λείπει η πλοκή! Μόνο στο τέλος κάτι γίνεται αλλά εκεί δεν καταλαβαίνω ποιοι είναι οι αντίπαλοι: 

Spoiler

Η γρια και μια πολεμίστρια; Η γρια και ένας πολεμιστής; Η γρια μεταμορφώθηκε σε πολεμίστρια; Και ποιος από τους χαρακτήρες σκέφτηκε την τελική ατάκα  για την έκβαση της μάχης; Ο αφηγητής σου; Αφού, αν κατάλαβα καλά, αυτός δεν λαμβάνει μέρος στη μονομαχία.

Επίσης, δεν μας δίνεις στοιχεία για τους χαρακτήρες, μόνο για το τι βλέπει ο ένας χαρακτήρας, οπότε δεν κάνεις τον αναγνώστη να ενδιαφερθεί για αυτούς και άρα για την ιστορία που έχεις να πεις.

Πάντως, θα συμφωνήσω με τον Ballerond ότι αν υπάρχει συνέχεια θα ήθελα να τη διαβάσω.?

[VangVan]

@ΝίκηΚαλησπέρα Νίκη, την σκέψη την έκανε ο ταξιδιώτης. Ο πολεμιστής που εμφανίζεται στο τέλος είναι η προσωποποίηση του κακού για τον ήρωα λόγω παλιού ιστορικού. Το απόσπασμα είναι μάλλον μια άσκηση ύφους. Υπάρχει και μεγαλύτερο κείμενο με καλύτερη ανάπτυξη. Ελπίζω να το αναρτήσω σύντομα.

[Cassandra Gotha]

VangVan, αυτό είναι το πρώτο κείμενό σου (η εισαγωγή ενός διηγήματος, στην ουσία) που διαβάζω και ομολογώ ότι με συνεπήρε η ατμόσφαιρά του από τις πρώτες γραμμές.

Θα ήθελα να σου επισημάνω μερικά πράγματα:

Οι περιγραφές είναι κάπως φορτωμένες. Πάρα πολλά επίθετα, (σχεδόν σε κάθε ουσιαστικό), που δεν διακόπτονται αρκετά από δράση. (Δράση δεν εννοώ την αλληλεπίδραση μεταξύ χαρακτήρων, αλλά και σκέψεις ή κινήσεις του ίδιου του ήρωα.) Αυτό κουράζει, το μυαλό του αναγνώστη προσπαθεί συνεχώς να κάνει εικόνες που ναι μεν φτιάχνουν μια πολύ καλή ατμόσφαιρα, αλλά δεν δένονται με κάτι που θα κρατήσει το σκέψη μας και θα μας κάνει να θέλουμε να διαβάσουμε παρακάτω.

Πρόσεξα μία μικρή ασυνέπεια: λες ότι μέσα από τη βροχή μπόρεσε και διέκρινε την ταμπέλα του πανδοχείου, αλλά αμέσως μετά λες ότι τα φανάρια πάσχιζαν να φωτίσουν την είσοδο, που ήταν σκοτεινή και θολωμένη απ' την αντάρα. Πώς φαινόταν η ταμπέλα; Το πρώτο που θα είχε δει, λοιπόν, πορευόμενος μέσα στη βροχή, θα ήταν το αδύναμο φως των φαναριών. (Ίσως να είχε ακούσει την πινακίδα που έτριζε απ' τον άνεμο, αν δεν έκανε πολύ θόρυβο η βροχή που έπεφτε πάνω στο κεφάλι του και γύρω του).

Κάτι άλλο που πρόσεξα, είναι η αδικαιολόγητη αλλαγή του χρόνου από ενεστώτα σε αόριστο, κατά την είσοδό του στο πανδοχείο. Μέχρι τότε είχαμε ενεστώτα (ο αέρας λυσσομανά, ο αναβάτης διακρίνει το σήμα που αναζητά, η πρόσοψη είναι σκοτεινή) και, χωρίς κανένα λόγο, περνάμε στον κλασικό αόριστο (ο ταξιδιώτης ξεπέζεψε).

Καλή συνέχεια!

 

[VangVan]

@Cassandra Gotha ευχαριστώ πολύ για τις χρήσιμες παρατηρήσεις. 

Εάν έχεις χρόνο διάβασε και τα υπόλοιπα κείμενα που έχω ανεβάσει.