Jump to content

Συγγραφέας γίνεσαι ή γεννιεσαι


arthas
 Share

Recommended Posts

Εδώ και αρκετό καιρό έχω την εξής απορία, εάν κάποιος γίνεται συγγραφέας ή γεννιέται. 

Στην αρχή πίστευα ότι στο όλο θέμα έπαιζαν ρόλο οι σπουδές και οι γνώσεις που είχε το κάθε άτομο, αλλά υπήρχαν άτομα που παρόλο είχαν γνώσεις καί σπουδές,δεν τά πηγεναν και τόσο καλά στο κομμάτι της συγγραφής και εμένα στην μετριότητα- ενώ αντίθετα στόμα που είχαν γνώσεις (μάλλον), αλλά δεν έμαθαν κάτι στην ζωή τους, κατάφεραν να δημιουργήσουν αριστουργήματα- φυσικά αυτό δεν είναι ο κανόνας.

Αυτό που θέλω νά πω είναι πώς μήπως υπάρχει κάποιο έμφυτο ή κληρονομικό ταλέντο που σε κάνει καλό συγραφεα και όχι απαραίτητα η γνώσης ή η εξάσκηση;

 

Υ.Γ εάν άνοιξα σε λάθος υπό forum το θέμα, παρακαλώ να το μετακινήσετε στο σωστό

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα! :)

Η άποψή μου είναι η εξής:

α) Γεννιέσαι και δε γίνεσαι, για διαφορους λόγους βιοποριστικής/βιωματικής κατά πάσα πιθανότητα φύσως. Αν και κάτοχος υψηλής λεκτικής νοημοσύνης, το ταλέντο σου πάει χαμένο.

β) Γεννιέσαι και γίνεσαι. Απο εκεί που οι άλλοι μοχθούν να φτάσουν, εσύ ξεκινάς. Είναι στο χέρι σου να το σμιλέψεις σε κάτι πραγματικά αξιόλογο. 

γ) Δεν γεννιέσαι, μα μοχθείς όσο ελάχιστοι και τα καταφέρνεις στο τέλος. Σίγουρα, δεν θα γίνεις ο επόμενος Β. Ουγκώ, ή ο Τόλκιν, αλλά έχεις μάθει να γράφεις σε υψηλό επίπεδο και σίγουρα έχεις διευρύνει τους πνευματικούς σου ορίζοντες.

δ) Δεν γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, the end.

Υγ: Όπως καταλαβαίνεις, όλα γίνονται. Όμως, αυτο που δεν γίνεται, είναι να καταφέρεις το οτιδήποτε χωρίς σκληρή προσπάθεια και εξάσκηση.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Πιστεύω ότι συγγραφέας και γεννιέσαι και γίνεσαι. Ακούγεται αντιφατικό αλλά νομίζω ότι είναι ως εξής:

Συγγραφέας γεννιέσαι από την άποψη ότι δεν αποκτάς την ροπή στο γράψιμο, είναι έμφυτη, κάτι που το έχεις μέσα σου. Από την άλλη γίνεσαι γιατί αν δεν το καλλιεργήσεος συστηματικά και το δουλέψεις δεν θα μείνει παρά μια ανεκμετάλλευτη ικανότητα. Θα μου πεις γιατί η απάντηση δεν είναι μόνο γίνεσαι με την δουλειά και την προσπάθεια; Γιατί για να υποβληθείς σε όλη αυτή τη δουλειά και την προσπάθεια (αφού η βελτίωση και η πρόοδος στη συγγραφή απαιτεί γράψιμι και γράψιμο και ξανά γράψιμο); θα πρέπει από την αρχή να έχεις μέσα σου αυτή τη σπίθα της δημιουργίας, αυτή την επιθυμία να γράψεις και να πεις μια δική σου ιστορία. Αλλιώς δεν θα το έκανες.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Το ταλέντο ή το έχεις ή δεν το έχεις, period. Όμως, μόνο του δεν φτάνει, θέλει και δουλειά για να δώσει όλα αυτά που μπορεί να δώσει. Οπότε εγώ θα απαντούσα πως μπορεί η θάλασσα να σε κρατάει στην επιφάνεια λόγω άνωσης, αλλά αν δεν κουνήσεις τα χεράκια σου δεν πρόκειται ποτέ να βγεις στην ακτή.

Από την άλλη, χωρίς το ταλέντο μπορεί κάποιος με σκληρή δουλειά να καταφέρει να φτάσει να γράφει αν μη τι άλλο σωστά. Όμως συγγραφή δεν είναι μόνο να γράφεις σωστά, η λογοτεχνία απαιτεί κι αυτό το κάτι που τη διαφοροποιεί από έναν σωστά γραμμένο κατάλογο για τα ψώνια στο σουπερμάρκετ. Κι αυτό το κάτι είναι το ταλέντο.

Συμπέρασμα, ο Τύριον μπορεί να πλακωθεί στη γυμναστική και να κάνει κορμί φέτες, αλλά Βουνό δεν θα γίνει γιατί του λείπει το μπόι. Αλλά και το Βουνό που έχει το μπόι, αν δεν κάνει τη γυμναστική του δεν θα γίνει τίποτα περισσότερο από έναν ογκώδη άνθρωπο. :)

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Αφήνω αυτό εδώ εγώ. ?

Επίσης δεν πιστεύω ότι γεννήθηκα με ταλέντο στο γράψιμο αλλά ότι μεγαλώνοντας χωρίς φίλους ως παιδί συνήθιζα να παρατηρώ κόσμο και να εξασκώ την φαντασία μου. Αλλά και πάλι δεν έγραφα τότε, ούτε καν ημερολόγιο. Ξεκίνησα να γράφω όταν μπήκα στο σφφ τέλος του 2010. 

Ως παιδί ζωγράφιζα πολύ και για παιδί είχα  ταλέντο  κλίση ? στη ζωγραφική (μάλλον για τους ίδιους λόγους με την προηγοούμενη παράραφο: δεν είχα με ποιον να παίξω, παρατηρούσα κόσμο και χρησιμοποιούσα την φαντασία μου) αλλά δεν έχω κάνει τίποτα με αυτήν γιατί από ένα σημείο και μετά δεν έκατσα να δουλέψω την κλίση μου και έτσι δεν εξελείχθηκε. 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Και όμως το είχες μέσα σου, αν δεν το είχες αντί να εξασκείς την φαντασία σου θα έκανες κάτι άλλο, θα φυτούλιαζες στην τηλεόραση ή θα τρέλαινες τον κόσμο στην σκανταλιά ας πούμε. Απλά το sff σου έδωσε το κλίμα να το καλλιεργήσεις.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

7 hours ago, WILLIAM said:

Και όμως το είχες μέσα σου, αν δεν το είχες αντί να εξασκείς την φαντασία σου θα έκανες κάτι άλλο, θα φυτούλιαζες στην τηλεόραση ή θα τρέλαινες τον κόσμο στην σκανταλιά ας πούμε. Απλά το sff σου έδωσε το κλίμα να το καλλιεργήσεις.

 

Ποιος σου είπε ότι δεν φυτούλιαζα στην τηλεόραση; (Την μάνα μου ρώτα που το χε καημό) Ίσα ίσα που πιστεύω ότι το φυτούλιασμα στην τηλεόραση βοήθησε πολύ στο να εξάψει την φαντασία μου. Ειδικά κάτι παιδικά ελληνικά προγράμματα όπως η "Φρουτοπία" και του "Κουτιού τα παραμύθια" αλλά ακόμα και οι Τρανσφόρμερς η οι Θάντερ Κατς (οκ προδίδω την ηλικία μου τώρα ?)

Όσο από σκανταλιές, μόνο να σου πω ότι άλλαξα δημοτικό σχολείο άρον άρον στα μέσα της Πέμπτης δημοτικού. Και ούτε καλή μαθήτρια ήμουνα πριν από αυτό. Οι βαθμοί μου χτύπησαν ταβάνι αφού άλλαξα σχολείο. Είχα υπερκινητικότητα  και μυωπία που κανείς μέχρι τότε δεν είχε προσέξει.  

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει γονιδιακή αλληλουχία που σε βγάζει καλό συγγραφέα. Αν αυτό λέμε. Όπως ίσως να μην υπάρχει γονιδιακή αλληλουχία που να σε βγάζει καλό μπασκετμπολίστα αλλά υπάρχει αλληλουχία που να σε βγάζει πολύ ψηλό για παράδειγμα. Το ένα δεν ισοδυναμεί με το άλλο. 

Περισσότερο τείνω να πιστέψω ότι η κλίση σε κάτι έχει να κάνει με την πολύ νεαρή ηλικία και τι ερεθίσματα λαμβάνουμε και πως τα ερμηνεύουμε. Με αυτό τον τρόπο προετοιμάζουμε τον εγκέφαλό μας για πιθανά μονοπάτια.  Αλλά και πάλι η οποιαδήποτε κλίση που καλλιεργείται, είτε από άλλους είτε από εμάς σε πολύ μικρή ηλικία δεν σημαίνει τίποτα χωρίς πραγματικά σκληρή δουλειά. 

Edited by Eugenia Rose
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Αν πω ότι γεννιέσαι, πόσο ξύλο θα φάω;

Τι εννοώ:

Αν από τότε που έμαθες πώς να ζωγραφίζεις εκείνο το κουλουράκι (ο) με το μπαστουνάκι (ι) που φτιάχνει κάτι ακόμη (α) και μετά έμαθες να γράφεις το όνομά σου (ά ν ν α, άννα, Άννα) και μετά να διαβάζεις (να ένα μήλο) σου άρεσε αυτή η τρομακτικά δύσκολη διαδικασία (ήταν σαν να έμπαινες σ' έναν άλλο κόσμο με κάτι περίεργους κανόνες! ), τότε είχες ήδη ένα μικρόβιο που δεν το έπιασαν τα εμβόλια: το μικρόβιο της ανάγνωσης.

Αν, λίγα χρόνια πιο μετά, η δασκάλα σου στο σχολείο προσπαθούσε να σε μάθει πώς να κρατιέσαι στις εκθέσεις (μείνε στο θέμα! μα, ποίημα έγραψες; ) και στο φροντιστήριο των αγγλικών σου έλεγαν ότι πάλι ξεπέρασες το όριο λέξεων και πλατειάζεις, και στο σπίτι έγραφες πιο πολύ κάτι περιπέτειες χωρίς τέλος παρά τα μαθήματά σου, τότε, φοβάμαι ότι η διάγνωση έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει: όχι μόνο αναγνώστης, αλλά, τι τρομερό, πιθανός συγγραφέας.

Αν, λίγα χρόνια μετά, σκαρώσεις κάτι ιστοριούλες που έχουν και τέλος και κάνα δυο κολλητοί σού πουν πω ρε φίλε, εσύ το έγραψες αυτό, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος πια.

Αν, λίγα χρόνια μετά, βγάλεις και κάνα δυο βιβλία, τότε η κατάστασή σου σοβαρεύει δραματικά και πρέπει να σταματήσεις όσο έχεις ακόμη καιρό. Τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία σου να σωθείς! Γιατί βρίσκεσαι πια κοντά στο να γίνεις συγγραφέας, μπορεί ακόμη και σε δεκαπέντε, είκοσι το πολύ χρονάκια να είσαι, κι ας πιστεύεις ότι το ελέγχεις κι ότι γράφεις μόνο για την πλάκα σου κι ότι μπορείς να σταματήσεις όποτε θες.

:kid:

  • Like 7
Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά πιστεύω ότι γίνεσαι.

Κάποιος μπορεί να γεννηθεί με το μικρόβιο της μυθοπλασίας οπότε έχουν ένα μπόνους στο να σκαρώνουν ιστορίες στο μυαλό τους. Μπορεί η συγγραφή να τους βγαίνει πιο οργανικά από άλλα άτομα. Αλλά πόσα ταλέντα σε πόσους τομείς δεν έχουμε δει (π.χ. αθλητισμό) που επειδή οι ίδιοι για τον χ. ψ. λόγο δεν ασχολήθηκαν, προπονήθηκαν κλπ δεν έκαναν ποτέ το μπαμ. Έτσι, αν δεν κοπιάσεις, δεν γράψεις, γράψεις γράψεις, ειδικά τις φορές που δεν έχεις όρεξη να γράψεις, συγγραφέας με τη "σωστή" στα μάτια μου έννοια δεν γίνεσαι. Εγώ π.χ. που γράφω ξεκάθαρα από χόμπυ τόσα χρόνια, δεν τολμώ καν να πω πως είμαι "συγγραφέας". Είμαι ένας τύπος που τυγχάνει να γράφει ιστορίες. Πιο πολύ συγγραφέα θεωρώ τον τύπο που μπορεί να μην έχει ταλέντο και γράφει pulp fiction της σειράς, αλλά έχει ολοκληρωμένα έργα και εκδόσει κείμενα γιατί έκανε/αφιέρωσε τον απαραίτητο κόπο και χρόνο που χρειάζεται παρά ένας τύπος με ταλέντο που σκαρώνει ιστοριούλες για χρόνια χωρίς ολοκληρωμένα έργα γιατί βαριέται.

Και ένα σχόλιο, Άννα. Λες "Αν, λίγα χρόνια μμετά, βγάλεις και κάνα δυο βιβλία". Αυτά τα βιβλία δεν βγήκαν από κανενός το έμφυτο ταλέντο. Το ταλέντο βοηθά στην ποιότητα και πιθανώς μειώνουν κατά ένα ποσοστό τον κόπο, αλλά αν δεν κάτσεις να αφιερώσεις τις εργατοώρες που χρειάζονται για συγγραφή του βιβλίου και μετά τις απαραίτητες διορθώσεις επί διορθώσεων, βιβλία δεν βγαίνουν. ?

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Κανονικά θα έλεγα ότι συγγραφέας γίνεσαι όσον αφορά την τεχνική της συγγραφής και την εξέλιξη/βελτίωση που επέρχεται με κάθε νέο κείμενο.

Σε αυτό τον τομέα μάλιστα παίζει ρόλο κατά τη γνώμη μου και η ηλικιακή ωρίμανση, όχι μόνο η συγγραφική. Είναι το σημείο από το οποίο αυτό που γράφεις, μπορείς να το αλλάζεις μόνο τεχνικά και όχι να το απορρίπτεις εντελώς γιατί μεγαλώνεις περισσότερο και σου φαίνεται πλέον "άγουρο". Από μια ηλικία και μετά (που ποικίλλει στον καθένα μας) οι ιδέες και οι υποθέσεις με τις οποίες θα καταπιαστείς, δεν πρόκειται να αλλάξουν (μόνο θα βελτιώνεσαι τεχνικά). Εμένα μου συνέβη αργά αυτό, όταν ήμουν 28 ετών. Σε άλλους τους συνέβη πολύ πιο πριν.

Κι όμως, κατά μία έννοια συγγραφέας γεννιέσαι με την έννοια του storytelling. Οταν ήμουν παιδί και έπαιζα με τα παιχνίδια μου, έφτιαχνα ολόκληρες ιστορίες και υποθέσεις με πλοκές γι' αυτά. Αργότερα, όταν ήμουν έφηβος, έλεγα ιστορίες τρόμου στην παρέα τον καιρό που έκανα τις διακοπές μου. Και μου ζητούσαν να τους τις αφηγούμαι ξανά και ξανά. Αυτή η ανάγκη του storytelling θεωρώ ότι σε κάποιους από εμάς παρουσιάζεται πολύ νωρίς. Ακόμη και στη βρεφική ηλικία.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Κατάφερες να πεις ποτέ την ίδια ιστορία με τον ίδιο τρόπο και ακριβώς την ίδια πλοκή δύο φορές;

 

Άννα πρόσθεσε άλλο ένα σύμπτωμα στη διάγνωση, πας στο γυμνάσιο και σου λένε, αφού γράφεις ολόκληρα μυθιστορήματα γιατί δεν μπορείς να γράψεις μια καλή έκθεση; (μήπως γιατί τα θέματά σας είναι ανιαρά;) 

  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

On 10/9/2018 at 12:33 AM, Zaratoth said:

Προσωπικά πιστεύω ότι γίνεσαι.

Κάποιος μπορεί να γεννηθεί με το μικρόβιο της μυθοπλασίας οπότε έχουν ένα μπόνους στο να σκαρώνουν ιστορίες στο μυαλό τους. Μπορεί η συγγραφή να τους βγαίνει πιο οργανικά από άλλα άτομα. Αλλά πόσα ταλέντα σε πόσους τομείς δεν έχουμε δει (π.χ. αθλητισμό) που επειδή οι ίδιοι για τον χ. ψ. λόγο δεν ασχολήθηκαν, προπονήθηκαν κλπ δεν έκαναν ποτέ το μπαμ. Έτσι, αν δεν κοπιάσεις, δεν γράψεις, γράψεις γράψεις, ειδικά τις φορές που δεν έχεις όρεξη να γράψεις, συγγραφέας με τη "σωστή" στα μάτια μου έννοια δεν γίνεσαι. Εγώ π.χ. που γράφω ξεκάθαρα από χόμπυ τόσα χρόνια, δεν τολμώ καν να πω πως είμαι "συγγραφέας". Είμαι ένας τύπος που τυγχάνει να γράφει ιστορίες. Πιο πολύ συγγραφέα θεωρώ τον τύπο που μπορεί να μην έχει ταλέντο και γράφει pulp fiction της σειράς, αλλά έχει ολοκληρωμένα έργα και εκδόσει κείμενα γιατί έκανε/αφιέρωσε τον απαραίτητο κόπο και χρόνο που χρειάζεται παρά ένας τύπος με ταλέντο που σκαρώνει ιστοριούλες για χρόνια χωρίς ολοκληρωμένα έργα γιατί βαριέται.

Και ένα σχόλιο, Άννα. Λες "Αν, λίγα χρόνια μμετά, βγάλεις και κάνα δυο βιβλία". Αυτά τα βιβλία δεν βγήκαν από κανενός το έμφυτο ταλέντο. Το ταλέντο βοηθά στην ποιότητα και πιθανώς μειώνουν κατά ένα ποσοστό τον κόπο, αλλά αν δεν κάτσεις να αφιερώσεις τις εργατοώρες που χρειάζονται για συγγραφή του βιβλίου και μετά τις απαραίτητες διορθώσεις επί διορθώσεων, βιβλία δεν βγαίνουν. ?

Βρε, ΝΑΙ!  Κι εγώ ό,τι τα παιδιά πριν έγραψα! Απλά τόνισα την κλίση: έχει ο δικός σου εγκέφαλος μία κλίση σ' αυτό, την πάτησες φίλε, μια ζωή θα προσπαθείς να γίνεις συγγραφέας! Δουλειά; Ου...  Είναι ανάγκη να μιλάμε για το πόση δουλειά χρειάζεται; Δηλαδή, αν δεν έχεις γεννηθεί συγγραφέας, δεν θα κάτσεις να υποστείς αυτό το μαρτύριο, τελικά. Κάποια στιγμή θα τα παρατήσεις. Αυτό εννοούσα.

Edited by Cassandra Gotha
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

On 10/9/2018 at 6:40 AM, WILLIAM said:

Κατάφερες να πεις ποτέ την ίδια ιστορία με τον ίδιο τρόπο και ακριβώς την ίδια πλοκή δύο φορές;

 

 

Πολλές φορές τις έλεγα με την ίδια πλοκή γιατί τις είχα μαθει απ' έξω!!!! ?

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Α δεν το ρώτησα για το λόγο αυτό αλλά για το αν σε κάθε επανάληψη δεν αντιστεκόσουν στον πειρασμό να τις εμπλουτίζεις.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Just now, WILLIAM said:

Α δεν το ρώτησα για το λόγο αυτό αλλά για το αν σε κάθε επανάληψη δεν αντιστεκόσουν στον πειρασμό να τις εμπλουτίζεις.

Ιδιες ήθελαν να τις ακούσουν, οπότε ίδιες τις έλεγα. Καμια μικρολεπτομέρεια μπορεί να πρόσθετα καμια φορά.

Link to comment
Share on other sites

Χμμ, θα έλεγα ότι κατά κύριο λόγο γίνεσαι, δε γεννιέσαι, γιατί, πέρα από τη δουλειά που θα ρίξεις εσύ ο ίδιος για να βελτιώσεις το γράψιμό σου, παίζουν ρόλο και οι επιρροές που θα δεχτείς, σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσεις, τα διαβάσματά σου, τα ιδεολογικά ρεύματα του περιγύρου σου κλπ. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που, παρόλη την πολυετή εξάσκηση στο γράψιμο, δε βελτιώνονται και εξακολουθούν να γράφουν χάλια. Οπότε πρέπει να υπάρχει και κάτι από βιολογικής πλευράς, κάτι με το οποίο γεννιέσαι και επιτρέπει σε ένα ενδεχομένως ευνοϊκό περιβάλλον να καρποφορήσει. Όμως ας δοθεί έμφαση πάνω απ' όλα στη δουλειά, στην καλλιέργεια και στην έντιμη αυτοκριτική, γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που την ψωνίζει βασιζόμενος στην άποψη ότι δε χρειάζεται να κάνει τίποτα ο ίδιος διότι έχει γεννηθεί με ταλέντο. Έχω ακούσει τη Δημουλίδου να λέει ότι διαφωνεί με τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής διότι "συγγραφέας γεννιέσαι". Της είπα κάτι που είχα μόλις διαβάσει online (νομίζω το έγραψε ο Αλέξης Πανσέληνος), ότι "συγγραφέας γεννιέσαι, καλός συγγραφέας γίνεσαι", αλλά δε συμφώνησε. No comments...

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Σε μια εκδήλωση του Ιανού πέρσι, με καλεσμένη τη Ζυράννα Ζατέλη, την άκουσα να λέει το εξής:

"Δεν χωράω στον εαυτό μου. Κι είμαι τυχερή που έχω αυτό το τάλαντο κι αυτή την αγωνία -γιατί μη νομίζετε πως δεν είναι αγωνία- που μου επιτρέπει να διασπείρομαι".

Αυτή η αγωνία, αυτό το δεν χωράω στον εαυτό μου, είναι γνωρίσματα του συγγραφέα (του δημιουργού γενικότερα, θα τολμήσω να πω) με τα οποία γεννιέσαι ή τέλος πάντων διαμορφώνεις σε σχετικά νεαρή ηλικία. Αν δεν έχεις την ανάγκη, αν δεν σε πιανει φαγούρα στο μυαλό και στα χέρια, αν δεν ξεπηδάνε από μέσα σου κόσμοι και άνθρωποι και διάλογοι και ιστορίες σε χρόνους ανύποπτους, όση τεχνική και να μάθεις, όσο κι αν δουλέψεις, το μικρόβιο δεν θα το αποκτήσεις. 

Από την άλλη, αν έχεις το μικρόβιο αλλά δεν είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις, μάλλον δεν θα γίνεις συγγραφέας ποτέ. 

Όποτε γίνεσαι συγγραφέας μόνο αν γεννηθείς με την ανάγκη αυτή και δουλέψεις πολύ, μου φαίνεται εμένα. 

  • Like 7
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

20 hours ago, elgalla said:

Από την άλλη, αν έχεις το μικρόβιο αλλά δεν είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις, μάλλον δεν θα γίνεις συγγραφέας ποτέ. 

Όποτε γίνεσαι συγγραφέας μόνο αν γεννηθείς με την ανάγκη αυτή και δουλέψεις πολύ, μου φαίνεται εμένα. 

Ακριβώς φίλη. Το δέκα τοις εκατό είναι το ταλέντο, το ενενήντα τοις εκατό η προσπάθεια. Αλλά είναι ένα δέκα τοις εκατό, έστω επτά, έστω πέντε, που πρέπει να έχεις. Είτε λέγεται σαράκι δημιουργίας, είτε δεν χωράω στον εαυτό μου, είτε θέλω-να-ζήσω-πολλές-ζωές-και-δεν-προφταίνω-άρα-γράφω-για-τις-υπόλοιπες-που-δεν-τις-προφταίνω (my point of view)....πάντως σαράκι είναι. Μην ξεγελιέστε. Και μας τρώει.

Edited by Ιρμάντα
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Είναι αυτονόητο πως ένας άνθρωπος πρέπει να έχει κάποια εχέγγυα-δυνάμεις για να πράξει ένα έργο. Και αυτό ισχύει απο το απλούστερο μέχρι το δυσκολότερο.

Ας μου επιτραπεί να πω και ένα παράδειγμα απο έναν τομέα που ασχολούμαι λιγάκι, αυτόν της μουσικής. Έχω παρατηρήσει ανθρώπους με πολύ μεγάλες σπουδές αλλά και με πολύ δουλειά να έχουν φτάσει σε ένα σημείο και μετά θαρρείς πως "σκάλωσαν" όπως σκαλώνουν οι ρόδες μέσα στις λάσπες, ενώ έχω δει και ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη δουλειά (δεν προωθώ το:  "με ταλέντο δεν χρειάζεται η δουλειά" προς Θεού!  ), να αναπτύσσουν μια ξεχωριστή δημιουργικότητα, μια φαντασία, μια "ευελιξία" που δεν την παρατηρείς συνήθως σε άλλους.

Θυμηθείτε και τα χρόνια μας απο το σχολείο όπου κάποιοι συμμαθητές μας ήταν πραγματικά καλοί πέρα απο το μότο "σκληρή δουλειά και εργασία". Ένας μαθητής αν διαβάσει σκληρά είναι σίγουρο ότι μπορεί να χτυπήσει και ένα 17 (ένας πολύ καλός βαθμός δηλαδή). Αλλά απο κει και πέρα θέλει ξεχωριστό ταλέντο το οποίο αν δεν το έχεις απλά δεν μπορείς να προχωρήσεις όσο και να δουλέψεις. Για να μην αναφέρω κάποια παιδιά με νοητικές δυσλειτουργίες όπου ούτε καν να παρακολουθήσουν δεν μπορούν (ναι· και η "συνηθισμένη" σε όλους μας νοητική υγεία, είναι και αυτό ένα ταλέντο! ).

Όπως πιστεύω ότι ένας μέσος συνθέτης μουσικής (και όχι απλώς ένας άνθρωπος χωρίς μουσική εκπαίδευση), όσο και να δουλέψει, όσο και να "σκιστεί", όσα και να μάθει, δεν θα φτάσει ποτέ το επίπεδο ενός Μότσαρτ, έτσι και στην συγγραφή, ακόμα και ένας που έχει μια συγγραφική κλίση (εδώ μπορούμε να συμπεριλάβουμε ίσως και συγγραφείς άνω του μετρίου), όσο και να δουλέψουν ε μάλλον δεν μπορούν να κατακτήσουν γιγάντιες κορυφές διαμετρήματος Ντοστογιέφσκι.

Edited by aronax
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

On 10/17/2018 at 8:53 PM, elgalla said:

Σε μια εκδήλωση του Ιανού πέρσι, με καλεσμένη τη Ζυράννα Ζατέλη, την άκουσα να λέει το εξής:

"Δεν χωράω στον εαυτό μου. Κι είμαι τυχερή που έχω αυτό το τάλαντο κι αυτή την αγωνία -γιατί μη νομίζετε πως δεν είναι αγωνία- που μου επιτρέπει να διασπείρομαι".

 

Θεωρώ αυτή τη φράση πολύ ψωνισμένο τρόπο διατύπωσης αυτής της άποψης (αν και γενικά δεν έχω κακή γνώμη για την κυρία ΖΖ). Κάπως πιο απλά (αλλά πιο απόλυτα) το λέει ο Ρ.Μ.Ρίλκε στο "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή": Φτάνει να μπορείς να ζήσεις και χωρίς να γράφεις κι ευθύς το γράψιμο σού είναι απαγορευμένο.

Εγώ θα έλεγα (την κακία ότι) για μερικούς αυτή η "αγωνία" είναι ανάγκη για επιβεβαίωση γενικά ή επιθυμία για δόξα/φήμη/αναγνωρισιμότητα και όχι συγκεκριμένα ανάγκη να εκφραστούν ή να δημιουργήσουν ή να βγάλουν από μέσα τους τις ιδέες και τους κόσμους που τους πλημμυρίζουν.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ ομολογώ πως απλώς απορώ που δεν βρήκες την παραπάνω διατύπωση της φράσης γεμάτη αγγλισμούς. 

  • Haha 2
Link to comment
Share on other sites

1 minute ago, elgalla said:

Εγώ ομολογώ πως απλώς απορώ που δεν βρήκες την παραπάνω διατύπωση της φράσης γεμάτη αγγλισμούς. 

Κρατάω δυνάμεις για τα δικά σας γραπτά.

Link to comment
Share on other sites

59 minutes ago, wordsmith said:

Θεωρώ αυτή τη φράση πολύ ψωνισμένο τρόπο διατύπωσης αυτής της άποψης (αν και γενικά δεν έχω κακή γνώμη για την κυρία ΖΖ). Κάπως πιο απλά (αλλά πιο απόλυτα) το λέει ο Ρ.Μ.Ρίλκε στο "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή": Φτάνει να μπορείς να ζήσεις και χωρίς να γράφεις κι ευθύς το γράψιμο σού είναι απαγορευμένο.

Εγώ θα έλεγα (την κακία ότι) για μερικούς αυτή η "αγωνία" είναι ανάγκη για επιβεβαίωση γενικά ή επιθυμία για δόξα/φήμη/αναγνωρισιμότητα και όχι συγκεκριμένα ανάγκη να εκφραστούν ή να δημιουργήσουν ή να βγάλουν από μέσα τους τις ιδέες και τους κόσμους που τους πλημμυρίζουν.

 

Ξέχασες την επιταγή με τα μεγάλα νούμερα στα κίνητρα! Για τις μεγαλώνυμες κυρίες των Ελληνικών - ο Θεός να τα κάνει - μπεστ σέλλερς αυτό είναι μεγάλο κίνητρο.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αν και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο ύπαρξης αυτού του debate, θα παραθέσω μία απλή γνώμη μιας και στον χώρο είμαι καινούργιος.

Δεν ξεκίνησα να γράφω για να γίνω γνωστός, διάσημος και πλούσιος (μουαχαχαχα)
Δεν ξεκίνησα να γράφω για να πάρω το Νόμπελ (μουαχαχαχα x2)
Δεν ξεκίνησα να γράφω για να διδάσκονται τα κείμενά μου σε σχολές λογοτεχνίας (ναι, το έχω ακούσει ΚΑΙ αυτό)

Ξεκίνησα να γράφω γιατί με έτρωγαν τα χέρια μου και δε σταματούσε το μυαλό μου.
Τόσο απλά. 
Ξεκίνησα να γράφω γιατί δε μπορούσα να αντέξω την συνεχόμενη ροή πληροφοριών στο κεφάλι μου.
Και συνεχίζω να γράφω για τον ίδιο λόγο, με επιπλέον εφόδια βέβαια την εμπειρία, τη γνώση, την τεχνική, τα σχόλια, τις συμβουλές κτλ.

Οπότε δεν υπάρχει έννοια "συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι".
Υπάρχει μόνο η ανάγκη ή όχι να το κάνεις.
Καλή συνέχεια.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..