Happiness is a warm gun

[Old man & SiFi 763]

Όνομα Συγγραφέα: Old man
Είδος: Ό,τι να 'ναι
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 332
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Γραμμένο για το #Μένουμε Σπίτι - Flash Fiction (ίσως εκτός θέματος, αλλά εντός κλίματος)

Happiness is a warm gun

Εγώ, που ποτέ δεν αστοχούσα, τώρα δεν πετυχαίνω πάντα το θύμα μου. Δεν είμαι σε φόρμα, έχω σκουριάσει από την απραξία. Μόνο τα φτερά μου γυμνάζω συχνά, τριγυρίζοντας να βρω κατάλληλο στόχο. Η δουλειά μου έχει γίνει πολύ δύσκολη τις τελευταίες μέρες. Κι ας είναι άνοιξη, ο ήλιος λάμπει και μια γλυκιά θαλπωρή γεμίζει τον αέρα. Το όπλο μου είναι κρύο από την αχρηστία. Άλλοτε ζεσταινόταν πολύ. Μου έκαιγε τα χέρια και έπρεπε να σταματάω και να το αφήνω λίγο να κρυώσει.

Ελάχιστοι κυκλοφορούν στους δρόμους. Κάποιοι τρέχουν, οι περισσότεροι έχουν βγάλει βόλτα τα σκυλιά τους. Κακό αυτό. Τα σκυλιά με παίρνουν είδηση και χαλάνε τον κόσμο με τα χοροπηδητά και τα γαβγίσματά τους. Έτσι, σπάνια έχω την άνεση να τραβήξω το όπλο μου και να προσπαθήσω να σημαδέψω σωστά. Κάτι περίεργο συμβαίνει όμως. Ακόμα κι όταν είμαι εύστοχος και η ακτίνα τούς τρυπάει την καρδιά (ποτέ δεν σημαδεύω το κεφάλι), πολλοί συνεχίζουν ανεπηρέαστοι και σκυθρωποί τον δρόμο τους. Ίσως φταίει αυτή η καινούργια πανδημία. Μπορεί να έχει δημιουργήσει πανικό, να έχει σκοτώσει και στείλει στα νοσοκομεία χιλιάδες, πιθανόν όμως και να τους προστατεύει από μένα.

Δεν μπορώ να ξέρω αν έχουν γίνει άτρωτοι, δείχνουν όμως δυστυχισμένοι. Εγώ πάλι, αισθάνομαι άχρηστος, ανίκανος να κάνω τη δουλειά μου. Κι εγώ δυστυχισμένος είμαι. Υπάρχουν στιγμές που έχω τύψεις, φοβάμαι ότι έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης για την κατάστασή τους. Αν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου όπως παλιά, θα τους έβγαζα από την μιζέρια τους με ένα πάτημα της σκανδάλης μου.

Γι αυτό και νοσταλγώ τις μέρες που οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν έξω ελεύθερα, σημάδευα πολλούς και τους πετύχαινα όλους. Τότε που είχα την δυνατότητα να διαλέξω προσεκτικά τα θύματά μου, που έψαχνα για σημάδια στο πρόσωπο και τη συμπεριφορά τους. Σημάδια που να μού έλεγαν ότι τούς αξίζει να γίνουν αυτοί τα θύματά μου.

Νοσταλγώ ακόμα και την εποχή που δεν είχα παρά εκείνο το απαρχαιωμένο τόξο με βέλη. Κάθε βέλος κι ένας καινούργιος έρωτας, μια γενναία δόση ευτυχίας.

[Roubiliana 1,013]

Η καραντίνα σκοτώνει τον έρωτα; Η ο έρωτας δε σκοτώνει στην καραντίνα; Πρωτότυπη ιδέα, μου άρεσε.