Orpheus Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 (edited) Το Όνειρο· η Καταιγίδα. Ξύπνησε μέσα σε ένα μικρό δαυλόφωτο πέτρινο δωμάτιο. Οι πέτρες έλαμπαν εκφοβιστικές στο ρυθμό του χορού της φλόγας. Η πόρτα, ξύλινη σαν το κρεββάτι του, φαινόταν βαριά και γερασμένη. Σηκώθηκε, πιασμένος ολόκληρος, και κοίταξε τους σκουριασμένους μεντεσέδες. Κατέβασε το δαυλό απ’τον τοίχο και άνοιξε την πόρτα· το ξερό σύρσιμό της αντήχησε στο μεγάλο διάδρομο που ανοιγόταν μπροστά του· ακούγονταν ήδη βουητά από μακρυά. Περπάτησε σαν κάτι να τον έσπρωχνε προς το τέλος του ανηφορικού διαδρόμου. Σύντομα χωρίς να το συνειδητοποιήσει άρχισε να τρέχει: διέκρινε πλέον ένα θολό γκριζωπό φως στο τέλος του δρόμου του. Οι βροντές ακούγονταν τώρα καθαρά, και το πέτρινο δάπεδο έτρεμε ελαφρά στο πρόσταγμά τους. Έφτασε επιτέλους στο άνοιγμα και αντίκρυσε τα μαύρα σύννεφα να παλεύουν με τον άνεμο και τη βροχή, σκοτάδι να σκεπάζει όλα τα χρώματα, κρυμμένο το γαλανό του ουρανού, χαμένα τα φύλλα των δέντρων που χόρευαν την καταιγίδα, κτίρια που άφηναν τα τούβλα τους να πετάξουν σα χαρτοπόλεμος στον παντοδύναμο αγέρα, κεραυνοί ακόμη σαν τιμωροί αμείλικτοι και τυφλοί να πέφτουν τυχαία σε κορμούς και τοίχους, το νερό να μαστιγώνει αλύπητα την γκρίζα γη. Κι ενώ είχε μείνει άναυδος μπροστά σ’όλ’αυτά, η καταιγίδα άρχισε, σιγά-σιγά, να υποχωρεί, και τα χρώματα να επιστρέφουν στον ουρανό και τη γη· χρώματα νυχτερινά, βαθύ μπλε, βυσσινί και το ασημένιο των άστρων· τα σύννεφα άρχισαν να σκορπίζουν αφήνοντας μικρές σκοτεινές νιφάδες να στολίζουν τον πάναστρο ουρανό. Τα κτίρια έλαμπαν στολισμένα με ανάγλυφες παραστάσεις ζώων και ανθρωπόμορφες φιγούρες, μπλεγμένες μεταξύ τους σαν ψηφιδωτό, και στέκονταν επιβλητικά, έτσι μισογκρεμισμένα, ανοιχτά στον ουρανό και τ’άστρα. Τα δέντρα ασήμιζαν κάτω απ’τα λίγα σκόρπια σύννεφα, χωρίς φύλλα, και λίμνες της βροχής παντού έφεγγαν το μελαγχολικό φως της νύχτας. Και, σαν το φεγγάρι ή το άστρο του πρωινού, ανάμεσα σε κάτι μακρυνά βουνά, ή και πίσω από ένα ερείπιο εκεί κοντά, ξεπρόβαλλε μια μορφή· ένα πρόσωπο τόσο επιβλητικό, τόσο φωτεινό, που γύρω του ήταν ημέρα, και το νερό ιρίδιζε όπως τα σύννεφα στα χρώματά του, τα κόκκινα, πορτοκαλιά, κίτρινα, πράσινα και θαλασσιά, ένα πρόσωπο γλυκό μα αυστηρό, τρυφερό μα εξουσιαστικό, που ακτινοβολούσε το φως του ουρανού και της γης... Προχώρησε λίγα βήματα κατά κει, παραπατώντας, θαμπωμένος, κοιτώντας τα κενά μάτια του προσώπου. Έβλεπε μέσα άγριες μάχες, ήρεμες συζητήσεις, καταιγίδες και ναυάγια και λίμνες λείες να καθρεφτίζουν τα απαλά σύννεφα του ουρανού, μίσος κι έρωτα, αδιαφορία κι αγάπη... Χανόταν μέσα στο απύθμενό του βλέμμα, μέχρι που, ξαφνικά, το στόμα του προσώπου άνοιξε, σαν να μιλήσει, και όλα έσβησαν... ~ Ναι, ξέρω για το τέλος... Θα... το δουλέψω κάποια στιγμή... Εϊναι το πρώτο μου 'ολοκληρωμένο' πεζό (μπρρρ). Κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη, μόνο περιορίστε τον κυνισμό σας στο ελάχιστο. (γαβ) Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Edited June 1, 2005 by Orpheus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 (edited) Καλό, αν και λίγο μπουχτισμένο με τις περιγραφές. (π.χ. "Έφτασε επιτέλους στο άνοιγμα και αντίκρυσε τα μαύρα σύννεφα να παλεύουν [...] το νερό να μαστιγώνει αλύπητα την γκρίζα γη.") (μου θήμισε λίγο Τόλκιν, όσο κατάφερα να διαβάσω διλαδί, πριν το βαρεθώ για αυτόν ακριβώς τον λόγο...) Αν κρατούσες αυτό το...εφε των περιγραφών "για αργότερα" θα ήταν καλύτερο. Και μην πείς το σχόλιό μου κυνικό! Αυτά... Edited June 1, 2005 by Deodonus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted June 1, 2005 Author Share Posted June 1, 2005 (edited) Εμμμ... Είναι όνειρο, γι'αυτό το μπουχτίζω έτσι, και θέλω να δώσω και πολύ έντονη την καταιγίδα... Πάντως, ομολογώ πως έχεις ένα point. Τα σχόλιά σου είναι πάντα λίγο κυνικά, αλλά αυτό δεν νιώθω την παρόρμηση να το χαρακτηρίσω έτσι... (πώς κι έτσι;) Οι Μούσες μαζί σου, -Ορφέας Edited June 1, 2005 by Orpheus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elminster Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 Aman pia! afto to kunika kai kunika! Mas epri3es, Ola ta sxolia me thn paramikri uponia pws to ergo sou den einai teleio ta les kunika (Gab) Tespa... egw pantws pistew pws htan parafortwmenh h istorioula, dhladh eleos, mia istoria san kai afth (esto kai oneirikh) prepei na einai pio aplh. Sunexeia perigrafes, afou sta oneira toso perierga kai 8ola, ti perigrafeis? Pes mas kalutera gia thn roh twn pragmatwn. pes mia istorioula, oxi kai pws afto pou grafeis den einai wraio logotetexnika, alla to ka8a prama ston kairo tou. Epishs, (rotw teleiws diadikastika) poses fores thn diavazeis thn istoria prin thn postareis? Thn dixneis kai se kanan allo th skepsh sou toulaxisto? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 Εγώ, καθότι κυνικός άνθρωπος, πιστεύω ότι ήταν γαμάτο. Δίνεις πολύ όμορφες εικόνες, ενώ συγχρόνως με κάνεις να θέλω να δω τι γίνεται παρακάτω. Προτέρημα: ανάπτυξέ το κι άλλο. Σε κάποια σημεία, όμως, παρασύρεσαι και βάζεις το στύλο σου στο στόμα. Αυτό --Οι πέτρες έλαμπαν εκφοβιστικές-- είναι, απλά, αστείο. Εκφοβιστικές; Come on... Αυτό-- Κι ενώ είχε μείνει άναυδος μπροστά σ’όλ’αυτά, όταν η καταιγίδα άρχισε, σιγά-σιγά, να υποχωρεί, και τα χρώματα να επιστρέφουν στον ουρανό και τη γη --είναι ολίγον ασύντακτο. Θα έπρεπε να γράψεις ή-- Κι ενώ είχε μείνει άναυδος μπροστά σ’όλ’αυτά, η καταιγίδα άρχισε, σιγά-σιγά, να υποχωρεί, και τα χρώματα να επιστρέφουν στον ουρανό και τη γη --ή--- Κι είχε μείνει άναυδος μπροστά σ’όλ’αυτά, όταν η καταιγίδα άρχισε, σιγά-σιγά, να υποχωρεί, και τα χρώματα να επιστρέφουν στον ουρανό και τη γη Ή το "ενώ" ή το "όταν" πρέπει να πάει περίπατο. λίμνες της βροχής παντού έφεγγαν το μελαγχολικό φως της νύχτας Οι λίμνες δεν μπορούν να φέγγουν το φως. Μπορούν, όμως, να αντανακλούν, να αντικατοπτρίζουν, να καθρεπτίζουν το φως. Προχώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 λίμνες της βροχής παντού έφεγγαν το μελαγχολικό φως της νύχτας Οι λίμνες δεν μπορούν να φέγγουν το φως. Μπορούν, όμως, να αντανακλούν, να αντικατοπτρίζουν, να καθρεπτίζουν το φως. Νομίζω είναι μία πολύ ωραία εικόνα και με το έφεγγαν. Δες το "φως" όχι με την φυσική έννοια του όρου, αλλά με την πιό... συναισθηματική. Δεν είναι το φως που αντικατοπτρίζουν μελαγχολικό, αλλά η εικόνα των λιμνουλών () που το αντικατοπτρίζουν δίνει αυτήν την μελαγχολία. Ergo, το φως/εικόνα της μελαγχολίας φέγγει/βγαίνει από τις λιμνούλες. (τι κάθομαι και γράφω....) Οι πέτρες έλαμπαν εκφοβιστικές Ναι, είναι λίγο αστείο, εκτός εάν ήταν φυλακισμένος/καταδικασμένος/απομωνομένος σε καμιά φυλακή/μπουντρούμι/ερήπιο (κάντε τις αντιστιχείες...). Γιατί τότε το "εκφοβιστικές" θα παραπέμπει στο όλο συναίσθημα και θα στέκει. Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 Πιστεύω, κάνεις πλάκα... σωστά; Με συγχωρείς που δε θα μπορέσω να το δω με την πιο... αέρινη και συναισθηματική του έννοια, αλλά έχω μάθει να χρησιμοποιώ τις λέξεις με την σωστή τους σημασία. Και, στην τελική, το θεωρείς ευγενικό να απαντάς έτσι στην κριτική ενός άλλου; Πες τη γνώμη σου πάνω στο κείμενο κι αυτό ήταν. Αλλά άσε και τους άλλους να πουν τη δική τους γνώμη, για όνομα του Χαμουραμπί... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 το θεωρείς ευγενικό να απαντάς έτσι στην κριτική ενός άλλου; :blink::frown: Τί είπα πάλι και σε πήραξε;;; (μου την δίνει όταν γίνεται αυτό στην γραπτή επικοινωνία) Δεν απάντησα σε αυτά που είπες ούτε για να "μιώσω" αυτά που είπες, ούτε για να σε προσβάλλω/θήξω κλπ. Απλά έγραψα το σχόλιο μου πάνω στο σχόλιό σου...Συζήτιση κάνουμε! Αυτό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 (edited) Ξύπνησε μέσα σε ένα μικρό δαυλόφωτο πέτρινο δωμάτιο. Οι πέτρες έλαμπαν εκφοβιστικές στο ρυθμό του χορού της φλόγας. Η πόρτα, ξύλινη σαν το κρεββάτι του, φαινόταν βαριά και γερασμένη. πολύ καλό! Σε δυο προτάσεις μας δίνεις τον χώρο. Ωραία, ποιητική έκφραση. για τη συνέχεια τώρα : πολύ ψυχεδελικό, τρελό και ασταμάτητο, όπως ταιριάζει σε ένα όνειρο. Αλλά νομίζω ότι τα γεγονότα (τα υποτυπώδη ones τελοσπάντων) συμβαίνουν και χάνονται υπερβολικά γρήγορα. Αμέσως μόλις π.χ. εισέρχομαι στην καταιγίδα, αυτή κοπάζει! Δεν προλαβαίνω να την απολαύσω! σου χω πει πόσο μου αρέσουν οι καταιγίδες? τέλος πάντων, αν και χάνεται στο λυρισμό είναι πολύ καλό. Καταιγιστικό. Ονειρικό πφφφφ!! Αμήν. Edited June 1, 2005 by Throgos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted June 1, 2005 Author Share Posted June 1, 2005 Βάρδε, για το ενώ/όταν, ήμουν αναποφάσιστος και τελικά έβαλα το ένα χωρίς να σβήσω το άλλο. Thanks! Όσο για τη λίμνη που φέγγει, ίσως θα έπρεπε να αντιφέγγει (δηλαδή, σίγουρα αντιφέγγει, δεν ξέρω αν θα το αλλάξω, θα το σκεφτώ... αυτό ήταν συνειδητό, πάντως) (Για τις πέτρες, δεν ξέρω Βάρδε... μάλλον έχεις πάλι δίκιο... π$%στη! ) Deodone, ήθελα να δώσω αυτή την εικόνα, ότι ξυπνώντας είχε την αίσθηση του φυλακισμένου σε μπουντρούμι, ή τέλος πάντων ενός άλογου φόβου (το σκοτάδι και επίσης ο εφιάλτης). Elminster, θα έλεγα τίποτα, αλλά έχεις immunity στο fireball και δεν έχει νόημα... κοίτα τα posts #2 και #3 (ακριβώς πριν το δικό σου), είναι τεκμήρια για το αντίθετο της πρώτης σου παραγράφου. Η δεύτερη παράγραφος δεκτή, I will think on it. Η τρίτη παράγραφος, ... Το ποστάρω και ζητώ τις απόψεις των παιδιών εδώ, όπως και τη δική σου. Αλλιώς θα πήγαινα να το εκδώσω or something... (μέχρι τώρα, δεν παραπονούμαι για κυνισμό εδώ - εξ άλλου δεν απευθυνόμουν σε κάποιον συγκεκριμένα) Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 :blink::frown: Τί είπα πάλι και σε πήραξε;;; (μου την δίνει όταν γίνεται αυτό στην γραπτή επικοινωνία) Δεν απάντησα σε αυτά που είπες ούτε για να "μιώσω" αυτά που είπες, ούτε για να σε προσβάλλω/θήξω κλπ. Απλά έγραψα το σχόλιο μου πάνω στο σχόλιό σου...Συζήτιση κάνουμε! Αυτό <{POST_SNAPBACK}> Εγώ νόμιζα ότι ο καθένας λέει τη γνώμη του πάνω στο κείμενο του Ορφέα... Αν αρχίσουμε μεταξύ μας το "σούπα-μούπες", δε θα βγει τίποτα από την όλη ιστορία απολύτως, όπως αυτό συμβαίνει πάντα όταν γίνονται απαντήσεις και ανταπαντήσεις στις κριτικές ιστοριών. Και δε σου λέω όταν βλέπεις ότι λέω κάτι που είναι λάθος στον Ορφέα. Τότε, φυσικά και να με διορθώσεις. Αλλά εσύ έρχεσαι και μου λες mumbo-jumbo, "άκου με το συναίσθημα, άκου την καρδιά σου, use the force, Luke, για να δεις ότι, κατά βάθος, είναι σωστό". Και μετά, τι περιμένεις ότι θα απαντήσω; "Α, ναι, έπρεπε να είχα ψάξει τα συναισθήματά μου"; Και ό,τι κι αν απαντήσω, σε τι θα βοηθήσει τον Ορφέα, ή τον οποιοδήποτε συγγραφέα; Απλά, θα δει δύο τύπους να διαφωνούν πάνω στο κείμενό του. Δεν μπορεί ο καθένας απλά να παραθέσει την άποψή του, χωρίς περαιτέρω διαπληκτισμούς; Το καλύτερο είναι οι γνώμες να λέγονται και ο συγγραφέας να τις διαβάζει (όχι να προσπαθεί να τις "αποκρούσει" --δεν έχει νόημα, είναι παιδαριώδες) και να αποφασίζει: ή θα θεωρήσει την κριτική χρήσιμη και θα την έχει υπόψη του στο μέλλον, ή θα τη θεωρήσει μπαρούφα και δε θα δώσει σημασία. Και μη νομίζεις ότι έτρεξε τίποτα. Απλά, τα πήρα στο κρανίο εκείνη την ώρα, μεσημέρι γαρ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted June 1, 2005 Author Share Posted June 1, 2005 Αυτή η κατάσταση είναι απίστευτη! Δεν ξέρω πώς σας ανέχομαι... Τα PM's γιατί υπάρχουν; Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.