[wind.pdf]

[Vikar]

wind.pdf

[Βάρδος]

Χμ… Κατ’αρχήν, δε νομίζω ότι το όλο αφήγημα βγάζει κάποιο νόημα. Περισσότερο σουρεαλιστική διήγηση μού θύμισε, στην οποία ο καθένας μπορεί να αποδώσει ό,τι νόημα επιθυμεί, χωρίς να υπάρχει κάτι «σωστό».

 

Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι πιο καλογραμμένο. Ειδικά κιόλας επειδή είναι μικρού μεγέθους, κάτι σαν διήγημα-ποίημα.

 

Αναλυτικότερα.

 

Στην αρχή, ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε δύο στιλ πολύ απότομα. Πρώτα γράφεις: «Δε μ’αρέσουν τα γλυκά πράγματα,» της είπε. «Θάθελα χίλιες φορές τόσο γλυκιά να μην ήσουν.» Το οποίο είναι, ομολογουμένως, ποιητικό και πιο ρομαντικό. Και μετά, στο καπάκι, γράφεις πράγματα όπως: ό,τι σκατά ήθελε και Αρκετά πια με τους μαλάκες. Και μετά πάλι, το γυρίζεις στο ρομαντικό στιλ. Δεν ταιριάζουν αυτά μεταξύ τους.

 

Τον άκουγες να μπερδεύει φυλλωσιές, να σηκώνει σακούλες, να μουδιάζει τ’αφτιά σου.

 

Τον άκουγες να μουδιάζει τ’αφτιά σου; Πώς ακούς τον άνεμο να σε μουδιάζει; Μάλλον, τον νιώθεις.

 

Μετά από μια σειρά, έχεις πάλι τη λέξη «μπερδεύει». Θα μπορούσες να είχες αποφύγει την επανάληψη.

 

Το «αγχώνει τα σύννεφα» μού φαίνεται κάπως άστοχο. Πώς αγχώνονται τα σύννεφα, δηλαδή; Παραείναι μεταφορικό χωρίς να υπάρχουν άλλες παρόμοιες μεταφορές στην ίδια παράγραφο, και δε μου έφερε μια ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό.

 

«Τον ένιωθες.»

 

Λίγο περιττό, ύστερα από όλη αυτή την περιγραφή. Εννοείται πως τον ένιωθες, ειδικά αφού σου μούδιαζε και τ’αφτιά.

 

Ύστερα από μία σειρά πάλι, γράφεις «νιώθεις ευτυχής». Το ίδιο ρήμα τόσο σύντομα. Μπορούσες να το αντικαταστήσεις με το «αισθάνεσαι».

 

Υλώνει; Τι ρήμα είναι αυτό; Δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο ύφος, και ούτε και σε κανένα λεξικό υπάρχει, για να πω την αλήθεια. Μήπως θες να πεις «δίνει υλική υπόσταση» ή «υλοποιεί»;

 

«…λόγος για μαζική παράκρουση ήταν δύσκολο να σταθεί». Δε νομίζω ότι λέμε πως ένας λόγος στέκεται. Μπορεί να λέμε «Δε στέκει αυτό που λες», αλλά δε λέμε «Ο λόγος αυτός δε στέκει».

 

«Videάκια». Εντάξει τώρα… συνδυάζεις αγγλική με ελληνική λέξη; Είναι, οπτικώς, άσχημο. Γράψε «βιντεάκια».

 

«…παράτες». Παρελάσεις; Έτσι όπως περιγράφεις τα πράγματα, δε μου έρχονται στο μυαλό παρελάσεις. Επιπλέον, γιατί να χρησιμοποιήσεις μια τόσο άγνωστη λέξη –παράτες-- που δεν είναι και καθαρά ελληνική; Ιταλική λέξη είναι.

 

Το πείραμα της Φιλαδέλφιας, νομίζω, ότι έχει πια συνηθιστεί να γράφεται στα ελληνικά.

 

Ήταν πολύ ανθρώπινο άλλωστε στην εποχή, ό,τι δεν καταλαβαίνεις να το απορρίπτεις ή να το παρεξηγήσεις.

 

Μόνο του το «στην εποχή» δε λέει τίποτα. Το «σε αυτή/τούτη την εποχή» συγκεκριμενοποιεί την κατάσταση. Το κόμμα έτσι όπως έχει μπει δε χρειάζεται. Καλύτερα να μην έμπαινε καθόλου, αλλιώς ας έμπαινε πριν και μετά από το «στην εποχή».

 

«Και μόνο δικοί πια θλίβονταν ή απορρούσαν». Ποιοι δικοί; Προφανώς, εννοείς τους κοντινούς ανθρώπους των θυμάτων. Το λέγαμε παλιότερα, αλλά, τώρα πια, δε συνηθίζεται. Γιατί να χρησιμοποιήσεις κάτι τόσο εξεζητημένο;

 

«…και λίγοι που κάθε μ’άνεμο». Κάθε τι με άνεμο; Κάθε ημέρα με άνεμο, ίσως;

 

«…φορώντας αλαφριά.» Το αλαφριά μου μοιάζει ότι παραείναι επιτηδευμένο, γιατί συνήθως λέμε ελαφριά, και δε νομίζω ότι το υπόλοιπο κείμενο δικαιολογεί αυτή την πιο ασυνήθιστη λέξη. Αλλά, πέραν τούτου, που δεν είναι κάτι το τόσο σπουδαίο, ποτέ δε λέμε «φορώντας ελαφριά». Λέμε «ήταν ντυμένος ελαφριά». Γιατί το «ντυμένος» υποδηλώνει ότι «ήταν ντυμένος με ρούχα». Το «φορώνας» δεν υποδηλώνει από μόνο του τα ρούχα.

 

Ο όρος «ανεμοχτυπημένοι» δε μου φαίνεται ταιριαστός. «Ανεμοπαρμένοι» (όπως λέμε και «ονειροπαρμένοι») θα ήταν καλύτερα. «Ανεμοχτυπημένος» δίνει την εντύπωση ότι ο άνεμος, κάποτε, τον χτύπησε, μία φορά και τέρμα.

 

«…να ρίγεις ανάγλυφα». Ανάγλυφα; Μόνο με μία έννοια βρήκα ότι αυτό μπορεί να σταθεί: με την έννοια του «πολύ παραστατικός». Αλλά είναι σα να λες «..να ριγείς πολύ παραστατικά». Υπάρχει σίγουρα και καλύτερος τρόπος να το γράψεις.

 

«…σέρνει μνήμες». Τις σέρνει; Δε τις φέρνει; Δεν φέρνει μνήμες; Δε θα ήταν πιο στρωτό;

 

Η πιο παράξενη και αμφίβολη λέξη δεν είναι πάντα και η καλύτερη. Γενικά, μου δόθηκε η εντύπωση ότι προσπαθείς πάρα πολύ να βρεις ό,τι πιο παράξενη και άγνωστη λέξη μπορείς, ή να χρησιμοποιείς τις λέξεις με όσο το δυνατόν πιο αλλόκοτους και άγνωστους τρόπους. Το κείμενο, όμως, χάνει από αυτό το πράγμα. Η λογοτεχνία δεν είναι ανάγκη να είναι δυσνόητη και εκκεντρική για να είναι καλή. Γράψε ακριβώς αυτό που εννοείς, και βάζε παρομοιώσεις μόνο όταν έρχονται φυσικά: όταν αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι μια παρομοίωση, προκειμένου να εξηγήσεις κάτι στον αναγνώστη. Αν δεν είναι απαραίτητη, απλά γράψε αυτό που θες να πεις. Με τα περιττά στολίδια, υπάρχει κίνδυνος να το χάσεις το παιχνίδι. Ο καλός λογοτέχνης δε φοβάται τη γλώσσα· γράφει ελεύθερα, όπως του βγαίνει.

[Μελδόκιος]

Βάρδε τα σχόλιά σου μου φάνηκαν κάπως απόλυτα, αν και αντικειμενικά στέκουν τα περισσότερα. Δε ξέρω, αλλά μου φένεται ότι υποστηρίζεις το ρεαλιστικό λόγο, χωρίς να υπολογίζεις τόσο την αξία των συνειρμών.

 

Όσο για το κείμενο, μου άρεσε πολύ. Μου άφησε μια πολύ ενδιαφέρουσα γεύση κι αυτό είναι που μετράει. Πολύ δυνατό γραπτό, πραγματικά παίζει με τα συναισθήματα.

[Βάρδος]

Βάρδε τα σχόλιά σου μου φάνηκαν κάπως απόλυτα, αν και αντικειμενικά στέκουν τα περισσότερα. Δε ξέρω, αλλά μου φένεται ότι υποστηρίζεις το ρεαλιστικό λόγο, χωρίς να υπολογίζεις τόσο την αξία των συνειρμών.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Δεν είμαι εναντίον των συνειρμών, όταν είναι σωστά γραμμένοι.

 

Αλλά, ναι, γενικά, προτιμώ το γράψιμο που είναι απλό, στρωτό, χωρίς περικοκλάδες. Πάντως, δεν νομίζω ότι ανέφερα καθαρά προσωπικές προτιμήσεις. Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός στη χρήση των λέξων.

 

Αν ο Vikar βρει κάτι χρήσιμο στην κριτική μου, θα την έχει κατά νου. Αν δε βρει κάτι χρήσιμο, θα την απορρίψει. Δεν είναι κάτι το σπουδαίο.

[Vikar]

Ti omorfa!...

 

Loipov, opwc 3ereic, avti8eta me seva, apolambavw va uperaspizomai tic epilogec mou epi tnc texviknc. Exoume kai leme loipov:

 

Χμ… Κατ’αρχήν, δε νομίζω ότι το όλο αφήγημα βγάζει κάποιο νόημα. Περισσότερο σουρεαλιστική διήγηση μού θύμισε, στην οποία ο καθένας μπορεί να αποδώσει ό,τι νόημα επιθυμεί, χωρίς να υπάρχει κάτι «σωστό».

 

Auto dev to sxoliazw. Dev eivai 8ema texviknc ( ). Oute omwc kai ta epomeva, sta opoia exeic apo ligo ewc para polu dikio:

 

«Τον ένιωθες.»

 

Λίγο περιττό, ύστερα από όλη αυτή την περιγραφή. Εννοείται πως τον ένιωθες, ειδικά αφού σου μούδιαζε και τ’αφτιά.

 

Ύστερα από μία σειρά πάλι, γράφεις «νιώθεις ευτυχής». Το ίδιο ρήμα τόσο σύντομα. Μπορούσες να το αντικαταστήσεις με το «αισθάνεσαι».

 

Av kai to "ais8avesai" edw 8a katestrefe to ru8mo tnc protasnc.

 

Μετά από μια σειρά, έχεις πάλι τη λέξη «μπερδεύει». Θα μπορούσες να είχες αποφύγει την επανάληψη.

 

«Videάκια». Εντάξει τώρα… συνδυάζεις αγγλική με ελληνική λέξη; Είναι, οπτικώς, άσχημο. Γράψε «βιντεάκια».

 

Το πείραμα της Φιλαδέλφιας, νομίζω, ότι έχει πια συνηθιστεί να γράφεται στα ελληνικά.

 

«…φορώντας αλαφριά.» Το αλαφριά μου μοιάζει ότι παραείναι επιτηδευμένο, γιατί συνήθως λέμε ελαφριά, και δε νομίζω ότι το υπόλοιπο κείμενο δικαιολογεί αυτή την πιο ασυνήθιστη λέξη.

 

 

Twra, ta upoloipa pou paratnreic eivai pragmata pou epele3a vavai etsi, opwc allwste kai kapoia apo ta parapavw --- apla twra emmevw sauta. Se kapoia 8a8ela va sxoliasw, av mn ti allo gia va katalabeic(-ete) kai kalutera to pwc kavw egw kritikn.

 

Στην αρχή, ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε δύο στιλ πολύ απότομα. Πρώτα γράφεις: «Δε μ’αρέσουν τα γλυκά πράγματα,» της είπε. «Θάθελα χίλιες φορές τόσο γλυκιά να μην ήσουν.» Το οποίο είναι, ομολογουμένως, ποιητικό και πιο ρομαντικό. Και μετά, στο καπάκι, γράφεις πράγματα όπως: ό,τι σκατά ήθελε και Αρκετά πια με τους μαλάκες. Και μετά πάλι, το γυρίζεις στο ρομαντικό στιλ. Δεν ταιριάζουν αυτά μεταξύ τους.

 

Auto dev to blepw ka8olou: dev uparxei mi3n stul edw pera. Uparxouv apla oi diaforetikec skeyeic duo xaraktnrwv, gia tic opoiec malista eimai para polu sigouroc.

 

Τον άκουγες να μπερδεύει φυλλωσιές, να σηκώνει σακούλες, να μουδιάζει τ’αφτιά σου.

 

Τον άκουγες να μουδιάζει τ’αφτιά σου; Πώς ακούς τον άνεμο να σε μουδιάζει; Μάλλον, τον νιώθεις.

 

Auto to snmeio eivai eva mikro paixvidi me "avemo", "kruo" kai "akousmata", opou viw8w oti to stul mou epitrepei va tautisw tic le3eic, mia kai 8elw va dei3w oti oi avtistoixec evvoiec 8olwvouv gia tov xaraktnra.

 

Paromoia isxuouv kai gia to

 

Το «αγχώνει τα σύννεφα» μού φαίνεται κάπως άστοχο. Πώς αγχώνονται τα σύννεφα, δηλαδή; Παραείναι μεταφορικό χωρίς να υπάρχουν άλλες παρόμοιες μεταφορές στην ίδια παράγραφο, και δε μου έφερε μια ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό.

 

alla kai gia to:

 

Υλώνει; Τι ρήμα είναι αυτό; Δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο ύφος, και ούτε και σε κανένα λεξικό υπάρχει, για να πω την αλήθεια. Μήπως θες να πεις «δίνει υλική υπόσταση» ή «υλοποιεί»;

 

Nai, auto evvow, alla eixa terastia problnmata ru8mou mauto to snmeio. Gia paradeigma, oi duo evallaktikec pou avafereic katastrefouv to ru8mo kai opwsdnpote to ufoc. Paradexomai oti eivai problnmatiko snmeio. Pavtwc, av kai o veologismoc eivai periergo 8ema (a3izei iswc va to 8ematopoinsoume), stn sugkekrimevn periptwsn kai pali eivai akroasn tou xaraktnra. Tipote afnrnmevo.

 

«…παράτες». Παρελάσεις; Έτσι όπως περιγράφεις τα πράγματα, δε μου έρχονται στο μυαλό παρελάσεις. Επιπλέον, γιατί να χρησιμοποιήσεις μια τόσο άγνωστη λέξη –παράτες-- που δεν είναι και καθαρά ελληνική; Ιταλική λέξη είναι.

 

Tn le3n tnv 3erw va snmaivei "parelasn" alla kai metaforikotera "pavnguri" h "vtabavtouri" (kai opwsdnpote tnv exw suvavtnsei sta ellnvika kamposec forec). Ev pasn periptwsei, eivai auto pou katalabec apo to pwc "perigrafw ta pragmata".

 

Ήταν πολύ ανθρώπινο άλλωστε στην εποχή, ό,τι δεν καταλαβαίνεις να το απορρίπτεις ή να το παρεξηγήσεις.

 

Μόνο του το «στην εποχή» δε λέει τίποτα. Το «σε αυτή/τούτη την εποχή» συγκεκριμενοποιεί την κατάσταση. Το κόμμα έτσι όπως έχει μπει δε χρειάζεται. Καλύτερα να μην έμπαινε καθόλου, αλλιώς ας έμπαινε πριν και μετά από το «στην εποχή».

 

Gia to komma exeic dikio. Alla movo giauto.

 

«Και μόνο δικοί πια θλίβονταν ή απορρούσαν». Ποιοι δικοί; Προφανώς, εννοείς τους κοντινούς ανθρώπους των θυμάτων. Το λέγαμε παλιότερα, αλλά, τώρα πια, δε συνηθίζεται. Γιατί να χρησιμοποιήσεις κάτι τόσο εξεζητημένο;

 

E kai pwc va to pw re Barde;... Afou touc dikouc evvow. Malista, to "dikoc" exei safwc diaforetikn snmasia apo to "kovtivoc". Kai opwc kai vaxei to xrnsimopoiw kai stnv ka8nmerivn mou glwssa.

 

«…και λίγοι που κάθε μ’άνεμο». Κάθε τι με άνεμο; Κάθε ημέρα με άνεμο, ίσως;

 

Oxi. "Ka8e mavemo". Opote eixe avemo. "Ka8e fora mavemo".

 

Ο όρος «ανεμοχτυπημένοι» δε μου φαίνεται ταιριαστός. «Ανεμοπαρμένοι» (όπως λέμε και «ονειροπαρμένοι») θα ήταν καλύτερα. «Ανεμοχτυπημένος» δίνει την εντύπωση ότι ο άνεμος, κάποτε, τον χτύπησε μία φορά και τέρμα.

 

Edw dev milaw gia ta 8umata, alla gia touc dikouc.

 

«…να ρίγεις ανάγλυφα». Ανάγλυφα; Μόνο με μία έννοια βρήκα ότι αυτό μπορεί να σταθεί: με την έννοια του «πολύ παραστατικός». Αλλά είναι σα να λες «..να ριγείς πολύ παραστατικά». Υπάρχει σίγουρα και καλύτερος να το γράψεις.

 

Auto ntav eva mikro sxnmataki uperbolnc me to "avaglufo" derma tnv wra tou rigouc.

 

«…σέρνει μνήμες». Τις σέρνει; Δε τις φέρνει; Δεν φέρνει μνήμες; Δε θα ήταν πιο στρωτό.

 

Katarxnv priv apauto uparxei to "fervei skeyeic". Meta, to "sursimo" prooikovomei to "fidi" kai to briskw arketa strwto.

 

 

Auta kai fxaristw gia to xrovo sou.

 

 

PS: Twra 8ec va mou peic oti sou xrwstaw, oxi mia, alla duo kritikec;

[Βάρδος]

ΟΚ, ρε Vikar, αν πιστεύεις ότι όλα τα κάνεις σωστά, μαγκιά σου. Μην περιμένεις ότι θα εμπλακώ σε debate για μια κριτική. Την άποψή μου την είπα.

 

Ο όρος «ανεμοχτυπημένοι» δε μου φαίνεται ταιριαστός. «Ανεμοπαρμένοι» (όπως λέμε και «ονειροπαρμένοι») θα ήταν καλύτερα. «Ανεμοχτυπημένος» δίνει την εντύπωση ότι ο άνεμος, κάποτε, τον χτύπησε μία φορά και τέρμα.

 

Edw dev milaw gia ta 8umata, alla gia touc dikouc.

 

Κι εγώ για τους "δικούς" μιλάω, πάντως.

[Vikar]

Mnv me pare3ngeic re va parei. Dev 8elw kaveva 'debate'. Ouf. Teivw va pisteyw oti ta meetings eivai aparaitnta telika. Teloc pavtwv. Ciao gia snmera.

[Oberon]

Μια που δεν έχω την προδιάθεση (ή και τη γνώση) να σχολιάσω κάτι σε τεχνικό επίπεδο (μακάρι να την είχα), απλά θα πω πως μου φάνηκε εντελώς υποκειμενικά.

 

Η "ποιητική" κάπως γλώσσα μου άρεσε αρκετά. Είναι επιλογή του συγγραφέα η γλώσσα ανάλογα με το τι θέλει να μεταδώσει. Ένα συναίσθημα, μια εικόνα, μια εσωτερική κατάσταση, οτιδήποτε. ¨Ετσι για ένα διηγηματάκι που ξεκίνησε σαν αφήγηση με μια δόση κλασσικής ε.φ. και λίγου σουρεαλισμού, με μια πλοκή η οποία όμως δεν λύνεται αλλά καταλήγει εντελώς σε κάτι σουρεαλιστικό, η ποιητική γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Βίκαρ νομίζω πως ήταν ταιριαστή (αναρωτιέμαι αν συνδύασα το κλασσικό στυλ με τη γραμματοσειρά που επέλεξε και τη χρήση πολυτονικού. Nice touch!).

Καθώς το διάβαζα μου κίνησε το ενδιαφέρον η πλοκή και νόμισα πως στο τέλος θα υπήρχε κάποια εξήγηση για τους ανεμοπαρμένους, αλλά ο Βίκαρ δεν μας τη δίνει. Θα το προτιμούσα αυτό αντί για τον πλήρη σουρεαλισμό του δεύτερου μισού περίπου του διηγήματος. Αλλά μπορεί αυτή ακριβώς να ήταν και η πρόθεση του συγγραφέα. (Προφανώς πειραματίζεται).

Πάντως ακόμα και με τα κάμποσα ερωτηματικά, και τη σχετική απογοήτευση που δεν απαντήθηκαν, το διάβασα ευχάριστα.