King_Volsung Posted July 23, 2005 Share Posted July 23, 2005 ...του ομώνυμου τραγουδιού (από Metallica. το original είναι των blue oyster cult). Ξέρω, δεν είναι ακριβής μεταφορά, αλλά τι έγινε; Δεν θα μας δείρει και κανένας () Άλλωστε δεν σκόπευα να είναι ακριβής μεταφορά. ------------------------------------------------- Astronomy Στο μαγαζί των Τεσσάρων Ανέμων ο ανεμοδείχτης έδειχνε προς τον Βορρά του κόσμου, αλλά τώρα δεν φυσούσε καθόλου. Το μεγάλο ρολόι στον τοίχο του μαγαζιού πάνω από την πόρτα χτύπησε μεσάνυχτα. Οι δείκτες γύρισαν με ένα τρίξιμο που θα ήταν μάλλον ανατριχιαστικό στον κόσμο της. Για μένα ήταν απλώς ένας ήχος. Για ένα πλάσμα σαν εμένα δεν υπάρχει ανατριχίλα. Μετρούσε την ώρα από τότε που έφυγες. Θα μετράει την ώρα μέχρι την καταστροφή του Λόφου των Τεσσάρων Ανέμων. Οι φεγγαροσταλίδες έσκαγαν στον ουρανό και δημιουργούσαν μια βροχή από ασημί και ρόδινο φως. Θυμάμαι τις σταγόνες της βροχής αυτής να σε λούζουν, όπως λουζόσουν τότε, στα νερά του καταρράκτη, μερικούς Χρόνους και Χώρους πίσω. Στον λόφο των Τεσσάρων Ανέμων δεν υπάρχει εδώ, δεν υπάρχει τώρα. Είναι το μέρος που βλέπεις στα όνειρά σου. Είναι το μέρος που πάντα ήθελες να επισκεφτείς, έστω και για λίγο, όταν ήσουν παιδί. Τώρα όμως είχες φύγει. Ο δρόμος, σαν νεκρό φίδι σκαρφάλωνε τον λόφο και σταματούσε μπροστά στην πόρτα του μαγαζιού. Θυμάμαι τότε που είχαμε πρωτοσυναντηθεί. Ήταν μια ηλιόλουστη, αν και δροσερή, άνοιξη. Μάιος μήνας. Οι αχτίδες του φεγγαριού που κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα έσκιζαν τον ουρανό σαν ασημένιες γρατζουνιές. Ήσουν κάτω από τον καταρράκτη τότε. Θυμάμαι που αγαπηθήκαμε και πετάξαμε σαν μικρά πουλιά στους Τέσσερις Ανέμους. Το μέρος σου είχε αρέσει τότε. Τώρα όμως δεν είσαι εδώ. Προχώρησα ως το μαγαζί γυρεύοντας αναμνήσεις. Το μαγαζί είχε τέσσερις πόρτες, μία σε κάθε πλευρά. Η βορινή ήταν κλειδωμένη. Έκανα τον γύρο και είδα τα παράθυρα αμπαρωμένα και την νότια πόρτα κλειδωμένη. Οι άλλες δύο έστεκαν ανοιχτές. Έριξα μια ματιά μέσα. Τα τραπεζάκια και οι καρέκλες ήταν τακτοποιημένα. Πήγα κοντά στον γκρεμό με σκυφτό το κεφάλι. Έριξα μια ματιά στον Κόλπο του Κόσμου από κάτω μου. Η απουσία σου ρήμαξε όλη την περιοχή. Η αμμουδιά στην παραλία της θάλασσας του κόσμου χυνόταν που και που στα ρήγματα που ανοίχτηκαν με τον καιρό. Τα δέντρα είχαν όλα ξεραθεί, τα λουλούδια είχαν μαραθεί. Τίποτα δεν έχει μείνει στον Λόφο των Τεσσάρων Ανέμων. Και όλοι σας έχετε φύγει… όλοι σας… Θυμάμαι τότε, πριν φύγεις, που πήγαμε μια βόλτα σε αυτήν την παραλία. Ήταν λίγο πριν παντρευτούμε. Περπατούσαμε στην αμμουδιά και η θαλασσινή αύρα από το Νότο ανακάτευε τα χρυσά σου μαλλιά. Τότε είχα γελάσει και με ρώτησες για ποιο λόγο. Σου εξήγησα τους Τέσσερις Ανέμους: Ο πρώτος Άνεμος είναι ο Νοτιάς. Στο Νότο είναι ο «Παράδεισος». Ο Άνεμος που έρχεται από κει κουβαλάει χαρά και ωραίες μυρωδιές. Είναι δροσερός και αναζωογονητικός. Ο δεύτερος Άνεμος είναι ο Βορράς. Είναι ο πιο λυσσαλέος και έρχεται από την «Κόλαση». Άλλες φορές είναι παγωμένος, άλλες καυτός. Φέρνει δυστυχία μαζί του. Ο τρίτος Άνεμος έρχεται από την Ανατολή και τον Κόσμο των Σκιών και των Ονείρων. Είναι υπνωτικός και ευχάριστος Άνεμος. Βλέπεις ωραία όνειρα όταν φυσάει. Ο τέταρτος είναι αυτός από την Δύση. Έρχεται από τον κόσμο σου, τον κόσμο της Ύλης. Αυτός δίνει σχήμα και όψη σε όλα τα όνειρα. Καμιά φορά, όταν φυσάνε οι δύο τελευταίοι Άνεμοι μαζί –είναι δυνατό αυτό- δημιουργούνται κόσμοι ολόκληροι. Όλα είναι επιθυμίες και όνειρα, ορισμένων όντων, που πραγματοποιούνται. Ο Λόφος αυτός είναι το Σταυροδρόμι των Κόσμων. Τώρα φυσάει ο πρώτος Άνεμος, από τον «Παράδεισο». Χαμογέλασες κι εσύ τότε και συνεχίσαμε τον περίπατο. Ανάθεμα στους ανέμους! Φύσηξε ο τέταρτος και σε πήρε μακριά μου! Γύρισες στον κόσμο σου και με άφησες εμένα εδώ, να μαραίνομαι όπως και όλα τα άλλα γύρω μου. Φύσηξε και από την «Κόλαση», μόνο και μόνο για να κάνει την δυστυχία μου μεγαλύτερη και τον τόπο πιο ξερό και πιο νεκρό. Ύστερα από καιρό σταμάτησε και σταμάτησαν τα πάντα. Ακολούθησε άπνοια για αιωνιότητες ολόκληρες. Ο ανεμοδείχτης στην σκεπή έδειχνε προς τον Βορρά, απ’ όπου φύσηξε ο τελευταίος Άνεμος. Τόσο καιρό όλα ήταν στάσιμα και σάπιζαν. Ίσως οι φεγγαροσταλίδες σήμαιναν κάτι. Έχω να τις δω από τότε που αυτή ήταν εδώ. Ποιος ξέρει; Αλλά… τι είναι αυτό; Ω ναι! Είναι ένας Άνεμος! Φυσάει και πάλι! Και… έρχεται από το Νότο! Πνοή ελπίδας! Όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα! Τα δέντρα ζωντανεύουν, τα λουλούδια σηκώνονται, ο αέρας είναι ευωδιαστός. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Ίσως να γυρίσει πίσω! Δεν πρόλαβα να κάνω αυτές τις σκέψεις και νατοι οι υπόλοιποι άνεμοι! Φυσούν όλοι μαζί και συγκρούονται, ακριβώς πάνω από το μαγαζί στο Λόφο! Ο ανεμοδείχτης έχει τρελαθεί. Δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Σύννεφα εμφανίζονται από όλες τις μεριές. Είναι όλα τους απειλητικά. Η καταιγίδα φτάνει. Φαίνεται να τα σαρώνει όλα στο πέρασμά της. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα γίνει όταν συναντηθούν εδώ. Και όμως, στέκομαι περίεργος και κοιτάζω περιμένοντας την σύγκρουση. Βροντές τραντάζουν το μέρος και αστραπές με τυφλώνουν. Η σύγκρουση τελικά ήρθε γρηγορότερα απ’ ότι περίμενα. Πάνω στον Λόφο δεν συναντήθηκαν μόνο τέσσερις Άνεμοι, αλλά τέσσερις Κόσμοι. Τέσσερις δυνάμεις. Η θεομηνία που ακολούθησε δεν είναι δυνατό να περιγραφεί. Το κτίριο γκρεμίστηκε, το σήκωσε ο αέρας και το πέταξε κάτω από τον γκρεμό, στην θάλασσα. Τα δέντρα ξεριζώθηκαν. Εγώ σήκωσα τα χέρια μου και αφέθηκα στο έλεός τους. Εικόνες κατέκλυσαν το μυαλό μου. Όλες είχαν να κάνουν με εκείνη. Από τη στιγμή που τη γνώρισα μέχρι τη στιγμή που έφυγε, διάφορα στιγμιότυπα που είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη μου και ξεχαστεί μετά από καιρό, ξαναεμφανίζονταν. Ένιωσα το σώμα μου να σηκώνεται στον αέρα και να τσακίζεται στο βράχια. Ένιωσα το νερό να μπαίνει μέσα μου σε κάθε αναπνοή. Ένιωσα να πεθαίνω, με την εικόνα της πάντα στο μυαλό μου. Δεν κατάφερα να συγκρατηθώ και άνοιξα τα μάτια μου. Βρισκόμουν ξαπλωμένος στην παραλία, κοντά στον Λόφο. Η καταιγίδα είχε περάσει και ένας λαμπερός ήλιος με τύφλωνε. Πρώτη φορά εμφανίζεται ήλιος στον Λόφο. Εγώ τον είχα δει πριν από καιρό στον Κόσμο της Ύλης… στον κόσμο της. Ήταν το ίδιο λαμπρός και όμορφος, μόνο που τώρα δεν ζέσταινε καθόλου. Το αιώνιο φως έφεγγε στον ουρανό αλλά δεν έδινε καθόλου ζεστασιά… καθόλου. Και έτσι πέρασε ο Χρόνος και από τον Λόφο για πρώτη φορά. Τον ένιωθα που κυλούσε στην ατέρμονη κοίτη του και έφθειρε τα πάντα στο διάβα του. Ένιωθα πως γερνούσα. Πρέπει να πέρασε μια μέρα, έτσι το αποκαλούν στον Κόσμο της Ύλης. Ο ήλιος είχε φύγει, είχε κρυφτεί πίσω από το καταπράσινο δάσος στα δυτικά, και τη θέση του πήρε το φεγγάρι. Αν και πρώτη φορά εμφανιζόταν και αυτό στον Λόφο, μοιάζει με την πηγή φωτός που υπήρχε πιο πριν εδώ. Εγώ όλη αυτήν τη ώρα ήμουν ξαπλωμένος στην αμμουδιά. Με είχε ξεβράσει το κύμα μάλλον. Με το ζόρι κρατιόμουν στις αισθήσεις μου. Και τότε, είδα και πάλι ψηλά στον ουρανό τις φεγγαροσταλίδες να σκάνε και να περιλούζουν τον Λόφο με μια βροχή γνώριμου ασημένιου και ρόδινου φωτός. Αυτή στεκόταν πάνω στον Λόφο. Με κοίταζε με τα πράσινα μεγάλα μάτια της. Τα χρυσά της μαλλιά ανέμιζαν, όπως τότε στην βόλτα στην παραλία πριν φύγει. Το μαγαζί ήταν εκεί, σαν να μην είχε πάθει τίποτα από την καταιγίδα. Τα παράθυρά του ήταν ανοιχτά, το ίδιο και όλες οι πόρτες του. Το ρολόι χτύπησε δώδεκα τα μεσάνυχτα. Έκλεισα τα μάτια μου ευτυχισμένος, ξέροντας πως όλα έγιναν όπως πριν. Και τότε άφησα το νήμα της ζωής που γράπωνα τόσο γερά και πέθανα. Ο ήλιος έκαιγε στον ουρανό. Το φιδογυριστό μονοπάτι στον λόφο οδηγούσε σε ένα ξύλινο σπίτι. Ένα μεγάλο ρολόι ήταν στερεωμένο πάνω από την πόρτα. Ανέβηκα τον λόφο χαζεύοντας τον κυματισμό στην θάλασσα, κάτω από τον γκρεμό. Με τέτοια ζέστη ίδρωσα μέχρι να φτάσω εκεί πάνω. Πέρασα την βεράντα και χτύπησα την πόρτα. Μια όμορφη νεαρή γυναίκα άνοιξε. «Καλημέρα,» είπε με ένα φωτεινό χαμόγελο. «Καλημέρα,» απάντησα κι εγώ. «Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ.» «Περάστε μέσα, κύριε. Θέλετε λίγο νερό; Φαίνεστε κουρασμένος.» «Ευχαρίστως.» Μπήκε μέσα και την ακολούθησα. Το μέρος και η κοπέλα μου φαίνονταν γνωστά… δεν νομίζω όμως να έχω ξανάρθει εδώ. «Σας αρέσει η αστρονομία;» με ρώτησε με το ίδιο καλοσυνάτο και φωτεινό χαμόγελο. «Αστρονομία;» «Ναι. Είναι η μελέτη των άστρων.» «Ενδιαφέρον ακούγεται,» αποκρίθηκα ντροπαλά. «Ναι… αλλά πρέπει να περιμένουμε να νυχτώσει για να τα δούμε τα αστέρια,» είπε με ένα ύφος απογοήτευσης. «Αλήθεια, πως σας λένε;» Σάστισα. Δεν θυμόμουν το όνομά μου. Δεν πειράζει, θα σκεφτόμουν τώρα ένα. «Ντεσντενόβα,» είπα σιγανά. Δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτή η λέξη. «Ακούγεται παράξενο. Δεν είστε από εδώ, ε;» «Όχι, δεν νομίζω.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted July 24, 2005 Share Posted July 24, 2005 Μου άρεσε η προσέγγιση. Μου άρεσε που δεν ήθελες να είναι πιστή μεταφορά, που το έκανες δικό σου. Το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση και αγωνία για τη συνέχεια ταυτοχρόνως. Μου έδωσε ακαθόριστες εικόνες και μυρωδιές και αυτό ήταν ακριβώς που ήθελα πριν αρχίσω να το διαβάζω... Συγχαρητήρια, είναι σαν ματιά σε έναν άλλο κόσμο, από αυτούς με τα πολλά παρακλάδια, κάπως σαν τον δικό μας όταν τα μάτια αποσυγκεντρώνονται και βλέπουν περίεργα τις σκιές και το φώς... Ένα κείμενο γραμμένο σαν από 'αφηρημένα' μισόκλειστα μάτια που κοιτούν κλεφτά ανάμεσα και πίσω απ' τις κουρτίνες της ύπαρξης. (Επίσης μου αρέσει και το κομμάτι που αποτέλεσε την έμπνευση σου...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted July 25, 2005 Share Posted July 25, 2005 Αρκετά αφηρημένο κείμενο, εννοώντας πως ο τρόπος γραφής του είναι απλοϊκός με αρκετά εκφραστικά και νοηματικά, για παράδειγμα: Οι δείκτες γύρισαν με ένα τρίξιμο που θα ήταν μάλλον ανατριχιαστικό στον κόσμο της. Το "της" σε τι αναφέρεται; στον κόσμο του μαγαζιού (άρα έπρεπε να είναι "του") ή σε κάτι άλλο (το οποίο όμως δε γίνεται φανερό); Μετρούσε την ώρα από τότε που έφυγες Βάλε πρώτα "το ρολόι" κι ας επαναλαμβάνεται, δεδομένου ότι έχεις κάνει ήδη μια παρένθεση η οποία μας μεταφέρει από το εξωτερικό περιβάλλον στον εσωτερικό σου κόσμο και για να επανέλθεις στο ζήτημα που πραγματευόσουν πριν θέλει γέφυρα, αλλιώς υπάρχει μικρό νοηματικό χάσμα. μερικούς Χρόνους και Χώρους πίσω Πρώτα ο χώρος, μετά ο χρόνος (βλέπε χωροχρόνος κλπ), ακούγεται καλύτερα (είναι πιο εύηχο) και αμέσως μετά αναφέρεις "δεν υπάρχει εδώ, δεν υπάρχει τώρα" οπότε καλύτερα να κρατάς την ιεαραρχία από την αρχή. Είναι το μέρος που πάντα ήθελες να επισκεφτείς Καλύτερα το μέρος "όπου"... Οι αχτίδες του φεγγαριού που κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα έσκιζαν τον ουρανό σαν ασημένιες γρατζουνιές. Για μένα το ρήμα "έσκιζαν" είναι βίαιο και χαλάει την εικόνα: θα έλεγα σημάδευαν, διαπερνούσαν ή κάτι παρεμφερές Το μέρος σου είχε αρέσει τότε Καλύτερα "σου άρεσε" ή "σου είχε κάνει εντύπωση" ή κάτι αντίστοιχο και όχι "σου είχε αρέσει" Έχω να τις δω από τότε που αυτή ήταν εδώ Μιλάς για ένα αγαπημένο πρόσωπο, άρα "εκείνη", το "αυτή" ακούγεται πιο σκληρό και υποτιμητικό και κάπως αποστασιοποιημένο. Κατά τα άλλα ήταν ένα ενδιαφέρον κείμενο το οποίο θα μπορούσε να είναι πιο απλά γραμμένο και λιγότερο συμπυκνωμένο (εννοώντας όχι τόσα νοήματα και τόσες ιδέες μαζεμένες λες και κάποιος σε πιέζει να τελειώσεις και γράφεις γρήγορα) και οι εικόνες πιο ξεκάθαρες ώστε να μη γίνεται χαοτικά ονειρικό. Μου άρεσε όμως πολύ η ιδέα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted July 25, 2005 Share Posted July 25, 2005 Δεν έχει άδικο η Ισις, όμως άν το διαβάσεις χωρίς να ψάχνεις τα σφαλματα είναι πολύ καλο και δε νομίζω πως τα παρατηρεις ... Κάποτε είχα φτιάξει μια έκθεση έτσι, σε ένα θέμα που σχετίζοταν με την οικολογία ... ένα κομμάτι το είχα κάνει κείμενο 7 σελίδων... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted July 25, 2005 Share Posted July 25, 2005 Πραγματικα πολυ ομορφο και περιγραφικο. Μεσα απο το κειμενο ανοιγεις την πορτα για εναν αλλο κοσμο.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 25, 2005 Share Posted July 25, 2005 Δε μου έρχεται στο νου το τραγούδι, αλλά κρίνοντάς το σαν διήγημα το βρήκα πολύ καλό. Κυρίως γιατί μέσα σε λίγες σχετικά παραγράφους περιγράφεις έναν ολόκληρο κόσμο, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Υπάρχει έντονη δράση, έντονες εναλλαγές στο ρυθμό (εκεί ίσως θέλει λίγη δουλειά, το πως πας δηλαδή από τη μία σκηνή στην άλλη. Σε μερικά σημεία μου φάνηκε απότομο αυτό το πήδημα), και αρκετό μυστήριο. Το μυστήριο συνεχίζεται και στο τέλος βέβαια, που δίνει την εντύπωση πως θα υπάρξει συνέχεια. Και ελπίζω πραγματικά να υπάρξει γιατί ένιωσα πως κόπηκε η ιστορία ακριβώς όταν είχε αρχίσει να γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 9, 2005 Share Posted August 9, 2005 Αρκετά καλό. Είχε κάποιες αδύναμες στιγμές, αλλά συνολικά διαβαζόταν άνετα και είχε κάτι το μαγευτικό ανάμεσα στις γραμμές του. (Και το τραγούδι είναι υπέροχο...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.