tec-goblin Posted August 4, 2005 Share Posted August 4, 2005 (edited) Ghost: Για μεγαλύτερη διευκόλυνση, έγινε επισύναψη του pdf με ολόκληρη την ιστορία παρακάτω. sArmour.pdf Λοιπόν, πριν περίπου 6 μήνες, έγραψα ένα διήγημα για ένα πολύ σημαντικό (ειδικά εκείνη την περίοδο) πρόσωπο (αν παρατηρήσατε πολύ τα hints σε προηγούμενα posts, θα βρήκατε ποιο. Συμμετέχετε στο διαγωνισμό στέλνοντάς μου pm με το όνομα. Ο νικητής κερδίζει ένα γλυφιτζούρι και ένα φιλί στο στόμα. Δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής ο Nihilio. Γιατί ξέρει την απάντηση). Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΛΗΞΕ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΙΚΗΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ. Τέλος πάντων, η υπόθεση έχει λήξει, το διήγημα αποδείχτηκε έως και προφητικό, και τώρα μπορώ να στείλω πια ένα κομμάτι του σε κοινή θέα. Βγάζω κυρίως την αρχή και το τέλος (που το συνδέουν και περισσότερο με την πραγματικότητα) και αφήνω πιο πολύ σχετικά ουδέτερα πράγματα. Θα χρειαστώ ώρες για να στήσω σχετικά σωστά τις εικόνες σε σχέση με το κείμενο. Σίγουρα το φόρουμ δεν μου δίνει τις δυνατότητες που δίνει το word, αλλά και με την html θα τα κατάφερνα (αν και πάλι θα χάνατε τις χρωματικές αλλαγές και τα περιγράμματα της σελίδας). Αν κάποιος ξέρει πώς κανονίζω alignment και κάνω resize απλά με το [**IMG**] ας μου πει. Ελπίζω το όλο θέμα να αξίζει τον κόπο. ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: ΕΒΑΛΑ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ PDF ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ POST ΩΣ ATTACHMENT (ή τέλος πάντων, θα το προσπαθήσω σε λίγα δευτερόλεπτα) - ΕΧΕΙ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΣΤΟΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΥΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΤΟ ΣΗΚΩΣΩ [...] Η Etheldrithe έμεινε άναυδη. Είχε συναντήσει πολλά ζώα, πεταλούδες, ζώα, αλλά δεν είχαν ποτέ τέτοια κορμοστασιά, και αυτό το περίεργο πράγμα στον ώμο τους. «Τι είναι αυτό;» ρώτησε χαριτωμένα και έδειξε την περίεργη ξύλινη κατασκευή στον ώμο του. «Η λαβή της λύρας μου. Τώρα τις φτιάχνουν με λαβή. Δεν έχεις ξαναδεί;» «Όχι, τι κάνει; Γιατί να στραβώσεις έτσι ένα δέντρο;» «Να κάνεις τι;» την κοίταξε για λίγο με απορημένο βλέμμα. Ύστερα φωτίστηκε το χαμόγελό του, λιγάκι πονηρά: «Δεν έχεις ξαναδεί; Ε, τότε ας σου παίξω ένα τραγούδι.» Άνοιξε το στόμα του και βγήκε μια θεσπέσια, γλυκιά μελωδία. Οι στίχοι του ήταν γεμάτοι ρόδα και παλάτια, γάμους και χορούς. Το μέτρο του έμοιαζε περίεργο – σαν να έλειπε ένας στους 5 στίχους. Αλλά το σύνολο ήταν ότι πιο γλυκό είχε ακούσει ποτέ η Etheldrithe. Μα, πώς έμαθε όλους αυτούς τους στίχους απέξω; Η ερώτηση ήταν φυσικό επακόλουθο: «Πόσο χρονών είσαι;» Της είπε. Αυτή ανοίγει το στόμα διάπλατα, και, μετά από μερικές στιγμές, λέει με θαυμασμό: «Πιο πολύ από τις πεταλούδες, που ζουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουν να μάθουν. Πιο λίγο από τα δέντρα, που ζουν τόσο πολύ που ξεχνούν από πού ξεκίνησαν. Νομίζω ότι σε συμπάθησα.». «Και εγώ μικρή μου. Μάλιστα τόσο πολύ, που λέω να σου δείξω κάτι κρατάω για ειδικές περιστάσεις.» Και της έδειξε. Της έδειξε πολλά πράγματα, πάντα με τη συνοδεία των ρομαντικών του τραγουδιών (από τα οποία, πάντα κάτι έμοιαζε να λείπει, χωρίς, όμως, αυτό να τα κάνει λιγότερο υπέροχα). Το μόνο που δεν της έδειχνε ποτέ, ήταν οι παρτιτούρες του. Ναι, ο βάρδος αυτός είχε πάντα μαζί του ένα μεγάλο, δερματόδετο βιβλίο, γεμάτο παρτιτούρες, αν και θυμόταν απ’ έξω όλα του τα τραγούδια. Αλλά πάντα, χωρίς καμιά άλλη εξήγηση, της έλεγε: «Οι νότες και τα γράμματα είναι πράγματα της πόλης. Δεν θα σου κάνουν καλό.» Δεν φαντάζεστε η Etheldrithe να πείστηκε; Ε, έχετε δίκιο. Η μικρή αυτή δρυάδα είχε όλη την περιέργεια του κόσμου. Το πιο χαζό πράγμα που μπορούσες να κάνεις ήταν να της πεις «Δεν πρέπει να μάθεις αυτό». Είχε ήδη προλάβει να μάθει όλη τη γραπτή γλώσσα των πνευμάτων του δάσους και όλες τις μυστικές διαλέκτους των βελανιδιών για να κρυφακούει τις συζητήσεις τους! Έτσι, τελικά, μια μέρα που ο βάρδος είχε πάει για ψάρεμα, κοίταξε τις νότες του. Κοιτούσε το πώς τα σύμβολα αντιστοιχούσαν στα τραγούδια του. Μαζί, με αυτά, όμως, βρήκε και τους στίχους που έλειπαν, τις μελωδίες που συμπλήρωναν τις υπόλοιπες, και είδε όλη την εικόνα. Και η εικόνα της πάγωσε το αίμα… Δεν επρόκειτο απλά για μια μουσική συμφωνία. Δεν ήταν μόνο ο ήχος αυτό που την τρόμαξε. Ήταν μια συμφωνία ήχου, νοτών και αριθμών, που όλα μαζί δημιουργούσαν ένα τερατούργημα. Η Etheldrithe δεν ήταν χαζή. Απεναντίας μάλιστα. Κατάλαβε τι είχε μπροστά της: την αλήθεια για το Βάρδο. Την ιστορία του, τη φύση του, τα όνειρά του. Τι ρόλο έπαιζε αυτή στα σχέδιά του. Η μικρή δρυάδα δεν ήθελε να ουρλιάξει, για να μην ξυπνήσει τις αρκούδες, που κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, πρέπει να κοιμούνται, για να είναι ωραία η επιδερμίδα τους το καλοκαίρι. Δεν ήθελε να ξαναδεί τον Βάρδο, αλλά δεν ήξερε σε ποιον να μιλήσει. Και τα κράτησε όλα μέσα της. Και, τότε, τα μαλλιά της έγιναν μαύρα… Όμως, οι έννοιες που διέφυγαν από τη συμφωνία είχαν τη δική τους ζωή. Ήθελαν να βγουν. Οι αριθμοί γέμιζαν το κεφάλι της, θολώνοντας τη σκέψη της. Τα σύμβολα βγήκαν από τους πόρους της και άρχισαν να καταλαμβάνουν το κορμί της. Στην αρχή ξεκίνησαν σαν μια μικρή μουτζούρα στο μάτι της, ένα δάκρυ θλίψης. Ύστερα άρχισαν να γεμίζουν το πρόσωπό της, ένα προσωπείο πόνου. Και τέλος τύλιξαν τα στήθη της με σύμβολα στειρότητας… Η Etheldrithe δεν άντεχε άλλο, δεν μπορούσε να αφήσει να συμβεί αυτό. Άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει βοήθεια… Και οι νότες ξεχύθηκαν έξω… Ο Βάρδος αναγνώρισε από μακριά τον ήχο του σκοτεινού του έργου. Ναι, δεν μπορούσε να είναι κάτι άλλο, η Etheldrithe είδε τους στίχους του. Να πάρει! Δεν έπρεπε να γίνει τόσο νωρίς – τώρα ήταν ανάγκη να επισπεύσει τα σχέδιά του. Άρχισε να τρέχει να βρει τη δρυάδα. Η τρομοκρατημένη δροσοσταλίδα μας, όμως, είχε εξαφανιστεί. Κυνηγημένη από τους ήχους που βγήκαν από το ίδιο της το στόμα, προσπαθούσε να κρυφτεί, να βρει ένα μέρος όπου θα μπορούσε να κλάψει με ασφάλεια. Τότε ήταν που την είδε μια ξωτικονεράιδα του δάσους – μια από αυτές τις αιώνιες υπάρξεις χωρίς συναισθήματα. Ο πόνος και οι κραυγές της Etheldrithe τής έκαναν μεγάλη εντύπωση. Αναφώνησε: «Αχ, τι χαριτωμένη που είναι η μικρή!» Η Etheldrithe την άκουσε. Χαριτωμένη; Όλος αυτός ο πόνος για να δείχνει απλά χαριτωμένη; Ε, λοιπόν, θα έπαυε να είναι χαριτωμένη. Θα μεγάλωνε. Και γέρασε 10 χρόνια. Συνέχισε να τρέχει, ενώ τα κλαδιά των δέντρων τής έσκιζαν το πρόσωπο. Κάποια στιγμή, κάθισε να λαχανιάσει κάτω από μερικά λουλούδια. Τουλάχιστον αυτά δεν την κορόιδευαν. Δεν έπαιζαν μαζί της. Αυτά τα καταλάβαινε. Προσπάθησε να σταματήσει το λαχάνιασμά της. Σκούπισε το αίμα από το πρόσωπό της. Κάθισε να σκεφτεί τι θα έκανε. Να συνειδητοποιήσει πώς θα προστάτευε τον εαυτό της από κάτι τέτοιο ξανά. Δεν μπορούσε να σκεφτεί, όμως, ακόμα. Ακόμα έτρεμε ολόκληρη. Τότε την πλησίασε μια απειλητική φιγούρα. Φορούσε μια κίτρινη μάσκα σαν κρανίο, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο από μαύρα φτερά – άγνωστο το από ποιο πουλί τα είχε πάρει. Έμοιαζε με γυναίκα, γιατί είχε στήθος, όμως η φωνή του ήταν αντρική και οικεία, και τα χέρια της μυώδη: «Ξέρω γιατί κλαις. Σε πρόδωσαν. Γνωρίζω την Προδοσία. Είμαι η αδερφός της.» Η Etheldrithe έκανε δυο βήματα πίσω. Γράπωσε μια πέτρα. «Μη φοβάσαι, μικρή. Είμαι η προδότης της Προδοσίας. Της χαλάω τα σχέδια και προστατεύω τα θύματά της. Ήρθα για να σε φυλάξω από όλους αυτούς που θα σε προδώσουν.» Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Η δρυάδα ήταν πολύ κουρασμένη. Σωριάστηκε στην αγκαλιά της ξένου. «Σώπα. Όλα έχουν τελειώσει τώρα. Θα σε πάω σε ένα μέρος όπου θα είσαι ασφαλής.» Και την οδήγησε σε ένα φαράγγι, βαθιά, εκεί που το φως του ήλιου δεν φτάνει. Σήκωσε μια μεγάλη κοτρόνα, και αποκάλυψε ένα σκοτεινό τούνελ προς τα βάθη της γης. «Πού με πας;» «Κάπου όπου δεν θα μπορούν να σε φτάσουν οι εχθροί σου. Δεν θα μπορεί να σε φτάσει κανένας.» «Μα είναι τόσο σκοτεινά!» «Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι ούτε τον ήλιο. Μόνο εμένα. Μόνο όταν δεν θα έχεις πια τίποτα να φοβάσαι, θα μπορείς να χαμογελάσεις ξανά.» «Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να χαμογελάσω χωρίς τον ήλιο!» Η δρυάδα προσπάθησε να απομακρυνθεί από την τρύπα στο έδαφος, αλλά η άγνωστος την τράβηξε κοντά της. «Θα χαμογελάσεις σε μένα με οποιονδήποτε τρόπο!» είπε και τράβηξε ένα μαχαίρι από τη ζώνη του. Την άρπαξε με το ένα χέρι από το λαιμό, και με το άλλο της έβαλε το μαχαίρι στο στόμα. «Χαμογέλασε!» Η Etheldrithe δεν χαμογελούσε. Προσπάθησε να σουφρώσει τα χείλια της, αλλά το μαχαίρι μπηγόταν στα μάγουλά της. Όσο την πίεζε η ξένος με το μαχαίρι, ήταν αναγκασμένη να χαμογελά όλο και περισσότερο. Αίμα κυλούσε στα στήθη της. Πάλευε να ελευθερωθεί, αλλά δεν γινόταν τίποτα. «Τώρα, τι λες, δροσοσταλίδα μου; Για να χαμογελάς τόσο, θα περνάς καλά μαζί μου…» Η φωνή ήταν πιο οικεία από ποτέ. Η δρυάδα ήξερε πια ότι, αν η ξένος τραγουδούσε, ίσως και να έλειπε ένας στους 5 στίχους… [...] «Μα, τι στο καλό λες;» «Συγγνώμη, τραγουδούσα κάτι στη γλώσσα των καλικάντζαρων.» «Των ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΩΝ; Τι δουλειά έχεις εσύ με αυτά τα σιχαμένα πλάσματα που καταστρέφουν τα δέντρα;» ρώτησε η Etheldrithe και έσφιξε τη γροθιά της. «Ε, να, ο πατέρας μου ήταν <-καλικάντζαρος και η μάνα μου ξωτικό-> Είμαι ο μοναδικός του είδους μου.» Η δρυάδα τον κοίταξε απορημένη. Το περίεργο πλάσμα τής εξήγησε: «Ε, ναι, η μάνα μου έπαιρνε πραγματικά περίεργα μανιτάρια!» «Και τι ήταν αυτό που τραγουδούσες;» «Κάτι στιχάκια που λένε ότι το να θέλεις να προστατεύσεις κάποιον από οτιδήποτε, του στερεί τις εμπειρίες και τη γνώση για το πώς θα το κάνει μόνος του. Νομίζω ότι ταίριαζε στην περίπτωση.» «Πώς το ξέρεις αυτό; Με ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕΣ;;» «Ε, ναι. Με στεναχώρησε το ότι έκλαιγες, και παρακολουθούσα διακριτικά να δω πότε θα χρειάζεσαι τη βοήθειά μου. Αν έβλεπα το ότι τα κατάφερνες και μόνη σου, δεν θα βοηθούσα, σ’ το ορκίζομαι! Ποτέ δεν θα πρέπει να προστατεύεις κάποιον που δεν το χρειάζεται!» «Αντιφάσκεις. Με αυτά που μου λες, είναι προφανές ότι συνεχίζεις να προσπαθείς να με προστατεύσεις!» διαμαρτυρήθηκε η μικρή Etheldrithe. «Το να θέλω να σε προστατεύσω από τον εαυτό μου είναι θεμιτό, νομίζω.» μουτρώνει το καλικαντζαρο-ξωτικό. «Ναι, αλλά το να είσαι συνεχώς από δίπλα και να ξέρω ότι, ακόμα και αν κάνω βλακεία, θα είσαι εκεί για να τα μπαλώσεις, θα με πνίξει. Πρέπει κάποιες φορές να βγάζω την πανοπλία μου, και να προσπαθώ πραγματικά μόνη μου, χωρίς το βάρος της.» Η ίδια η δρυάδα μετά βίας αναγνώριζε τον εαυτό της σε αυτές τις λέξεις. Οι πρόσφατες εμπειρίες της της είχαν μάθει πολλά. Αλλά είχαν τραυματίσει την αθωότητά της, σκέφτηκε. Από την άλλη, το πράσινο πλασματάκι έκανε μούτρα. Φάνηκε να επεξεργάζεται λίγο αυτές τις κουβέντες, και τέλος παραδέχθηκε: «Έχεις δίκιο. Θα πρέπει να σε αφήσω μόνη σου κάποιες στιγμές. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα σε βλέπω συνεχώς. Κρίμα.» «Λοιπόν, ήρθε η ώρα να συστηθούμε. Εμένα με λένε Etheldrithe.» «Και εμένα Ελπίδα. Ναι, είναι γυναικείο όνομα. Γαμώτο, η μάνα μου έτρωγε τα τρομερά μοβ καπελοφόρα μανιτάρια όταν το αποφάσισε! Μπορείς να με φωνάζεις Έλ. Ή έλπι. Όπως τον έρπη.» «Έχεις πολύ πλάκα. Μπορείς να με ακολουθήσεις για λίγο ακόμα.» «Πού πάμε;» «Θα καβαλήσουμε έναν από τους φίλους μου, τους μεγάλους αετούς, και θα πετάξουμε προς την Αιώνια Καζιμιρόα. Δεν την έχω δει ποτέ μου. Λένε ότι είναι πολύ σοφό δέντρο, και ότι μέσα του ο καθένας μπορεί να βρει τις απαντήσεις του.» Έτσι και έκαναν. Με τον αέρα να σφυρίζει στα αυτιά τους, πέταξαν ως το δάσος με τα τροπικά δέντρα... [...] Edited October 7, 2022 by Ghost Επισύναψη του pdf με ολόκληρη την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 4, 2005 Author Share Posted August 4, 2005 (edited) DISCLAIMER: Artwork is not mine First two photos are by larafairie (http://larafairie.deviantart.com) The third appears in Wizards of the Coast books. It's the book of exalted deeds, and the image is drawn by Rebecca Guay (http://wwww.wizards.com/dnd) The forth and sixth are by the GREAT GREAT GREAT blueblack (http://blueblack.deviantart.com) The fifth is probably by Brom. It was used for the Dark Age card game. The seventh appears in Wizards of the Coast books. It's the Monster Manual III, and the image is drawn by Ron Lemen (http://wwww.wizards.com/dnd) The eigth is by an unknown artist. It was used for the Dark Age card game. Τέλος, ο Βάρδος δεν έχει καμία σχέση με το γνωστό μας Βάρδο ούτε και με κανέναν άλλο βάρδο... Edited August 4, 2005 by tec-goblin Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted August 5, 2005 Share Posted August 5, 2005 Μου φάνηκε αρκετά διασκεδαστικό, αλλά η μίξη παραμυθιού και κάτι σε Books of Magic δεν μου κάθεται πολύ καλά. Όπως και ο τρόπος που συμπεριφέρεται η Ethel. Δεν υπάρχει συνέχεια στον τρόπο της, αν και προφανώς φταίει αρκετά το οτι λείπουν μέρη του κειμένου. Υποθέτω πως είναι καλογραμμένο πάντως. Άσχετο: Οι πιο πολλές εικόνες με χάλασαν. Μπορείς και χωρίς αυτές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 5, 2005 Author Share Posted August 5, 2005 Για τις εικόνες είναι το πού είναι ρε γαμώτο. Δεν μπόρεσα να τις στοιχίσω όπως πρέπει. Είχαν δημιουργήσει εξαιρετική εντύπωση στον άνθρωπο για τον οποίο γράφτηκαν. Για την Ethel ναι, είναι τα κομμάτια που λείπουν. Συμπεριφέρεται διαφορετικά στην αρχή απ'ότι στη μέση και ακόμα πιο διαφορετικά στο τέλος. Αλλάζει τρομερά γρήγορα (και αυτό είναι το νόημα). Συγγνώμη που δεν μπορώ να το σηκώσω ολόκληρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted August 5, 2005 Share Posted August 5, 2005 Άνετα θα μπορούσε να ήταν και δίηγημα για μικρά παιδιά που θα μπορούσε να έκρυβε και κάποια μηνύματα (ηθικά κ.α. μιας και μοιάζει με άλλους μύθους όπως την Πανδώρα που άνοιξε το κουτί, κ.α.). Έχω κάποιες ερωτήσεις όμως, η προδότης υπονοεί ότι στην Etheldrithe έγινε η προδοσία, αλλά δεν το καταλαβαίνω αυτό, αφού η Etheldrithe (ασχετο: γιατί δεν το γράφεις στα ελληνικά όπως όλα τα άλλα ονόματα που χρησιμοποιείς) ήταν αυτή που κοίταξε στα κρυφά τις παρτιτούρες, άρα αυτή δεν έκανε την προδωσία κανονικά; Στο μεταξύ εδώ κάπως καταλαβαίνω ότι οι παρτιτούρες συμβολίζουν κάτι προσωπικό δικό σου (σαν μυστικό) που δεν ήθελες να το δει μιας και αναφαίρεσε σε υπαρκτό πρόσωπο. Η συνάντηση με τη ξωτικονεράιδα δεν είχε πολύ σχέση πιστεύω με το υπόλοιπο θέμα (όχι οτι εμένα τα δικά μου θέματα είναι πιο σχετικά μεταξύ τους), ίσως θα μπορούσες να αφιερώσεις ένα μεγαλύτερο διάλογο μεταξύ τους. Όσο δηλαδή γρήγορα άρχισε και τόσο γρήγορα τελείωσε η συνάντηση που κάνεις τον αναγνώστη σύντομα να το ξεχάσει διαβάζοντας την υπόλοιπη ιστορία. Όταν συμβαίνει αυτό με το μαχαίρι στο στόμα στην Etheldrithe γίνεται πάρα πολύ φρικαλέο και πολύ ξαφνικό. Ίσως δεν εναρμονίζει με το όπως κυλούσαν τα πράγματα νωρίτερα. Φυσικά όμως με αυτό τον τρόπο ξαφνιάζεις τον αναγνώστη και του κάνεις μεγάλη εντύπωση σαν να του καρφώνεις κάτι κι αυτουνού. Τώρα με την Ελπίδα δεν καταλαβα τελικά είναι το ίδιο πρόσωπο με την Προδότη; Αν ναι, γιατί συμπεριφέρεται η Etheldrithe σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και κάνουν μια χαρά διάλογο; (κι ας περάσανε κάποιους μήνες, δεν είναι λίγο πράγμα να σου κόβουν το στόμα) Αυτάαα πολύ καλό, φαίνεται ότι είχες μια προσωπική εμπιρεία και τα γράφεις αυτά επειδή με κάνες να αισθανθώ κάποια πράγματα που αισθάνθηκες κι εσύ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 5, 2005 Author Share Posted August 5, 2005 (edited) Άνετα θα μπορούσε να ήταν και δίηγημα για μικρά παιδιά που θα μπορούσε να έκρυβε και κάποια μηνύματα (ηθικά κ.α. μιας και μοιάζει με άλλους μύθους όπως την Πανδώρα που άνοιξε το κουτί, κ.α.). Ευχαριστώ - βασικά σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και τις ερωτήσεις Βέβαια, οι εικόνες και τα αίματα είναι λίγο too much για τα παιδάκια. Αλλά στο κάτω κάτω, εγώ έπαιζα bloodbowl με 5χρονο... Έχω κάποιες ερωτήσεις όμως, η προδότης υπονοεί ότι στην Etheldrithe έγινε η προδοσία, αλλά δεν το καταλαβαίνω αυτό, αφού η Etheldrithe (ασχετο: γιατί δεν το γράφεις στα ελληνικά όπως όλα τα άλλα ονόματα που χρησιμοποιείς) ήταν αυτή που κοίταξε στα κρυφά τις παρτιτούρες, άρα αυτή δεν έκανε την προδωσία κανονικά; Κοίτα, υπάρχει μια λεπτή διαφορά μεταξύ του "αυτό είναι δικό μου προσωπικό, μην το κοιτάξεις" και του "αυτό δεν θα το καταλάβεις, μην το κοιτάξεις" - το να το κοιτάξεις, στη δεύτερη περίπτωση, είναι πιο αθώο. Το θέμα είναι ότι έμαθε η Etheldrithe (το γράφω στα αγγλικά, γιατί δεν έχω αποφασίσει εντελώς για την προφορά του, και θέλω ο καθένας να το προφέρει όπως του αρέσει) ότι ο Βάρδος είχε πολύ πολύ πολύ κακά σχέδια για αυτήν. (Άσχετα με το ότι απλά το αφήνω να εννοηθεί) Στο μεταξύ εδώ κάπως καταλαβαίνω ότι οι παρτιτούρες συμβολίζουν κάτι προσωπικό δικό σου (σαν μυστικό) που δεν ήθελες να το δει μιας και αναφαίρεσε σε υπαρκτό πρόσωπο. Τσου τσου τσου. Δεν είναι αυτό. Και δεν έχω σχέση με το Βάρδο, ούτε με το υπαρκτό πρόσωπο που βρίσκεται από πίσω του (δηλαδή, εντάξει, έχουμε μιλήσει 2 φορές). Εγώ είμαι ο καλικαντζαρο-κάτι. Αλλά γενικά, πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα (αυτή ήταν απλά μια αφετηρία), οπότε μην το ψάξετε πάρα πολύ, γιατί τότε οι παρεξηγήσεις θα είναι αναπόφευκτες. Η συνάντηση με τη ξωτικονεράιδα δεν είχε πολύ σχέση πιστεύω με το υπόλοιπο θέμα (όχι οτι εμένα τα δικά μου θέματα είναι πιο σχετικά μεταξύ τους), ίσως θα μπορούσες να αφιερώσεις ένα μεγαλύτερο διάλογο μεταξύ τους. Όσο δηλαδή γρήγορα άρχισε και τόσο γρήγορα τελείωσε η συνάντηση που κάνεις τον αναγνώστη σύντομα να το ξεχάσει διαβάζοντας την υπόλοιπη ιστορία. Την ξαναθυμάται στο τέλος, όταν η Etheldrithe νιώθει ξανά πιο νέα. Είναι ουσιαστικά μια μίνι παράλληλη ιστορία που δείχνει την καταστροφή της αθωότητας και το ότι νιώθεις πολύ πιο γερασμένος μετά από αυτό. Και έχει σχέση και με κάτι που είχαν πει κάποτε σε εμένα και είχα εκνευριστεί (με έβρισκαν σοβαρότερο και πιο προσγειωμένο όταν ήμουν σε φρικτή διάθεση). Θα μπορούσα, αλλά θα μεγάλωνε η ιστορία. Δεν ήθελα. Όταν συμβαίνει αυτό με το μαχαίρι στο στόμα στην Etheldrithe γίνεται πάρα πολύ φρικαλέο και πολύ ξαφνικό. Ίσως δεν εναρμονίζει με το όπως κυλούσαν τα πράγματα νωρίτερα. Φυσικά όμως με αυτό τον τρόπο ξαφνιάζεις τον αναγνώστη και του κάνεις μεγάλη εντύπωση σαν να του καρφώνεις κάτι κι αυτουνού. Ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ Ναι, βασικά και η εικόνα ήταν γαμάτη (χρωστάω πολλά στη blueblack για τις εμπνεύσεις). Τώρα με την Ελπίδα δεν καταλαβα τελικά είναι το ίδιο πρόσωπο με την Προδότη; Αν ναι, γιατί συμπεριφέρεται η Etheldrithe σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και κάνουν μια χαρά διάλογο; (κι ας περάσανε κάποιους μήνες, δεν είναι λίγο πράγμα να σου κόβουν το στόμα) Συγγνώμη συγγνώμη, ο Έλπι δεν έχει σχέση με τον Προδότη. Μάλιστα βοήθησε την Etheldrithe να σωθεί από αυτόν. Απλά το απόσπασμα στο οποίο το περιγράφω αυτό δεν ήταν πολύ καλό και δεν το σήκωσα. Ίσως το κάνω σύντομα. Αυτό πχ είναι ένα σημείο που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα (όχι, δεν βοήθησα κανέναν να σωθεί, νομίζω, ή κι αν το έκανα, το έκανα πολύύύύύ έμμεσα). Αυτάαα πολύ καλό, φαίνεται ότι είχες μια προσωπική εμπιρεία και τα γράφεις αυτά επειδή με κάνες να αισθανθώ κάποια πράγματα που αισθάνθηκες κι εσύ! Πιο πολύ πράγματα που πρέπει να αισθάνθηκε η "Etheldrithe", αλλά τα ένιωσα κι εγώ σε μεγάλο βαθμό. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Νιώθω πιο άνετα τώρα να σηκώσω και ένα μέρος της υπόλοιπης ιστορίας. Αλλά και πάλι θα χάνει (κανονικά κάθε κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε ένα χρώμα και έχει διαφορετικό περίγραμμα σελίδας... πώς να τα κάνω αυτά εδώ πέρα; Αααχ...) Edited August 5, 2005 by tec-goblin Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted August 5, 2005 Share Posted August 5, 2005 Χαχα! Bloodbowl! Αυτά που είπε το two ήταν και για μένα πιο αναλυτικά τα ερωτήματα μου (για το μαχαίρι ειδικά). Πάντως ναι, ξέχασα να αναφέρω πως το περιεχόμενο του κειμένου περνάει πολυ εύκολα (ίσως φρικιαστικά εύκολα) στον αναγνώστη. Νομίζω πάντως πως με κάποια μικρά συνδετικά τεχνάσματα θα μπορούσες να αποδώσεις την αδρεναλίνη των εναλλαγών χωρίς να χάνεται το νόημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 5, 2005 Author Share Posted August 5, 2005 (edited) Θα το ανεβάσω ολόκληρο σε attachement σε pdf, όπως μού πρότεινε ο Ricochet. Έτσι δεν Επίσης, έκανα μια διόρθωση που μου επισήμανε ο twocows (ένα φρικτό ορθογραφικό) Ιδού το disclaimer που αναφέρεται στο pdf (δηλαδή στη full έκδοση): Watermarked background is fae_dust - I still try to find the artist. Deviantart's search is unavailable so I cannot find it... Page 2, the small credit letters down in the original image read something like Hackan Agengrand. I don't know the exact spelling. It appeared in http://groups.yahoo.com/group/naughtyrpgart for a while. Page 2, the second drawing is by Ted Beargeon - drawn for Dragon Issue #273. Page 4, First two photos are by larafairie (http://larafairie.deviantart.com) The third appears in Wizards of the Coast books. It's the book of exalted deeds, and the image is drawn by Rebecca Guay (http://wwww.wizards.com/dnd) Page 5, the first photo is taken by the GREAT GREAT GREAT blueblack (http://blueblack.deviantart.com) Page 5, the drawing is Brom's work. It was used for the Dark Age card game. Page 6, the photo is also a blueblack's deviation. Page 6, the lovely fey drawing appears in Wizards of the Coast books. It's the Monster Manual III, and the image is drawn by Dave Allsop (http://wwww.wizards.com/dnd) Page 7, the redcap appears in Wizards of the Coast books. It's the Monster Manual III, and the image is drawn by Ron Lemen (http://wwww.wizards.com/dnd) The red-haired angel is by an unknown artist. It was used for the Dark Age card game. Page 7, the last image is called fae_dust but I still cannot find where it came from. Any help is welcome. Page 8, the large image appears in Wizards of the Coast books. It's in Eberron Campaign Setting, and the image is drawn by James Zhang (http://wwww.wizards.com/dnd) The second image comes from the same book and is drawn by Mark Tedin. Page 9, the artwork is "baggage" from an artist in deviantart. Unfortunately, I cannot find out who. Page 10, the drawing is baal and it appeared in deviantart. But I cannot find the artist... Page 11, these two drawings are 'the forgotten place' and 'the root gate' by some deviant in deviant art, but I cannot find whom... Damned crippled search Page 12, it's blue and black. Of course she's blueblack! Writing and paging with MS Word. PDF conversion with PrimoPDF freeware. Τέλος, ο Βάρδος δεν έχει καμία σχέση με το γνωστό μας Βάρδο ούτε και με κανέναν άλλο βάρδο... Edited August 6, 2005 by tec-goblin Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 6, 2005 Author Share Posted August 6, 2005 (edited) ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ POST είναι συνημμένο ολόκληρο το PDF. Πρόκειται για ολόκληρο το παραμύθι, με τη σωστή σελιδοποίηση. Επίσης, προς το παρόν μπορείτε να το βρείτε και εδώ: http://s49.yousendit.com/d.aspx?id=0223N7NDLHDZ3NFR2SPR99TXA (το link θα δουλεύει για δυο εβδομάδες) Ευχαριστώ πολύ τον Ρομπέν των Δασών για τη βοήθειά του στο θέμα του συνημμένου. (ήταν λίγο περιπετειώδης η διαδικασία, αλλά όλα έληξαν καλά) sArmour.pdf Edited August 7, 2005 by tec-goblin Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted August 7, 2005 Share Posted August 7, 2005 Στα είπα και απο τον MSN, στα λέω κι απο δώ: Ένα πανέμορφο παραμύθι, σκοτεινό, ονειρικό, διασκεδαστικό πολλές φορές. Κάποια στιγμή, στο μη-άμεσο μέλλον, θα το διαβάσω σίγουρα στο παιδί μου πρίν πέσει για ύπνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 7, 2005 Author Share Posted August 7, 2005 (edited) Ευχαριστώ πολύ Ricochet που θα συμβάλλω στη σφυρηλάτηση του χαρακτήρα των παιδιών σου Λοιπόν, σε αυτό το post είχαμε το δεύτερο μέρος του pdf, αλλά δεν χρειάζεται πια, γιατί είναι όλο ενωμένο πιο πάνω. Edited August 7, 2005 by tec-goblin Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted August 7, 2005 Share Posted August 7, 2005 Έχει κάτι... Θα βοηθούσε αν ήξερα ποιος είναι αυτός που το έγραψε... πραγματικά ποιος, όχι το όνομά του. Φαίνεται πως τραβάει από την πραγματικότητα και πλάθει όνειρο το διήγημά σου, κι έχει κάτι που με άγγιξε, όχι μόνο σαν ιστορία, μα έχει κάτι διαολεμένες συμπτώσει ς ειδικά στο τέλος που μου θυμίζουν τη δική μου πραγματικότητα - ή ένα μικρό της κομμάτι καλύτερα... Χμμ... Είναι πολύ όμορφο, είναι όντως αλληγορικό παραμύθι. Συνέχισε έτσι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 7, 2005 Author Share Posted August 7, 2005 (edited) μα έχει κάτι διαολεμένες συμπτώσει ς ειδικά στο τέλος που μου θυμίζουν τη δική μου πραγματικότητα - ή ένα μικρό της κομμάτι καλύτερα... Βασικά είναι πολλές πραγματικές ιστορίες μισομπλεγμένες. Αλλά είναι τόσο συνηθισμένες, τόσο βασικές που νομίζω ότι όλοι μας έχουμε συναντήσει κάτι παρόμοιο. Να με γνώριζες... χι... ανοιχτό βιβλίο είμαι - για όποιον με ξέρει τουλάχιστον μισό χρόνο. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να βασιστείς στα κριτήρια συμπεριφοράς που έχεις συνηθίσει - έχω έναν αρκετά σταθερό τρόπο συμπεριφοράς, ο οποίος μοιάζει όμως σχεδόν μη-ανθρώπινος σε κάποια σημεία. Και για αυτό μπορεί να έχουμε παρεξηγήσεις! Όσο σκέφτομαι φίλο μου που με βλέπει ΚΑΘΕ εβδομάδα να μου λέει πριν μια εβδομάδα: "Μα, καλά, εσύ δεν τα έχεις με τη Μαρία;" "Πλάκα μου κάνεις!" (έκπληκτος εγώ, να μην μπορώ να πιστέψω στα αυτιά μου) "Όχι, δεν σου κάνω πλάκα" "Έχουμε χωρίσει εδώ και 14 περίπου μήνες!!! Και τα έχει εδώ και 1 σχεδόν χρόνο με άλλο αγόρι" Όσο για το να συνεχίσω έτσι... Δεν ξέρω. Δεν έχω συνεχώς τόσο έντονες σκέψεις. Ξέρεις, είμαι στην άσχημη θέση να νιώθω ότι μπορεί και να μην ξανακαταφέρω ποτέ κάτι τέτοιο - δεν ξέρω. Θα εξαρτηθεί από στιγμές. Συνήθως πάντως το βγάζω με τραγούδια και τα τελευταία χρόνια με μουσική (ξέρεις, όταν έφτασα να έχω τόσους στίχους που φτάνουν-με επιλογές κιόλας-για δυο άλμπουμ, σταμάτησα να γράφω - υπερβολικά πρακτικός άνθρωπος ) Edited August 7, 2005 by tec-goblin Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.