Jump to content

Πώς ξεκινήσατε;


Βάρδος
 Share

Recommended Posts

Απλά από περιέργεια. Τι ήταν εκείνο που σας παρακίνησε να γράψετε αυτές τις πρώτες αράδες και, μετά, να συνεχίσετε; Πώς αρχίσατε να γράφετε;

Link to comment
Share on other sites

Χμμμ... η πρώτη ιστορία που έγραψα ποτέ (και δεν θυμάμαι ούτε κάν τι είχα γράψει) ήταν για έκθεση στο λύκειο. Μία καθηγήτρια μας έβαλε να γράψουμε μία ιστορία για ρομπότ, και την εποχή εκείνη μόλις είχα διαβάσει το I, Robot του Asimov και ήταν κατά πολύ επηρρεασμένη από αυτήν.

 

Γενικά, λόγω φαντασίας. Όταν ήμουν παιδί, ότι έβλεπα ή διάβαζα και μ'άρεσε, άρχιζα να σκεφτόμουν τι θα γινόταν εαν κάτι ήταν διαφορετικό, και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω τις ιδέες μου.

 

Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να γράψω, λόγω του ότι δεν έχω καιρό λόγω δουλειάς, και γράφω περιστασιακά.

Link to comment
Share on other sites

kai go peripou ta idia.Egrapsa mia istoria tromou, mias kai to 8ema itan eley8ero.Pira t arxidia mou ap tin ka8igitria.

  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

  • Management

Το να μπορώ να εκφράζω με λεπτομέρεια τα συναισθήματα μου. Να γράφω γι’ αυτά που δεν μπορώ να μιλώ, να περιγράφω αυτά που σκέφτομαι και τέλος να υπερνικήσω την αποτελμάτωση του σημερινού λόγου.

 

Η δύναμη της έκφρασης και η ματαιοδοξία του τέλειου είναι μια ορμή μέσα στην ουτοπική ηττοπάθεια που διακρίνω σήμερα.

 

Βέβαια μπορεί απλά να οφείλετε στον ανεπτυγμένο μου εγκέφαλο αλλά δεν το έχω εξετάσει ακόμα. Βλέπεις αυτό κοστίζει και δεν είμαι ακόμα διάσημος :lol:

 

Είπε κανείς τίποτα; :ninja:

 

:sorcerer:

Link to comment
Share on other sites

Δε θυμάμαι ακριβώς πότε ξεκίνησα να γράφω. :o Πάντως, θυμάμαι ότι παλιά, παλιά έφτιαχνα κάτι άθλια εικονογραφημένα αφηγήματα -- δηλαδή, τηn τρέλα να λέω ιστορίες την είχα. :p

 

Μετά, διάβασα τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Ναι, είμαι από εκείνους τους περιέργους τύπους που άρχισαn να γράφουν όταν διάβασαν Τόλκιν. Μάγος είναι, ο π*στης. :sorcerer:

 

Ε, από τότε, ανακάλυψε ότι μου άρεσε το fantasy, ως το καλύτερο (για εμένα, τουλάχιστον) είδος για να αναπτύσσω τις ιστορίες μου. :cool2: Αρχικά, έγραφα κάτι παρακμιακά πράγματα με ξωτικά, νάνους, και βαρβάρους πολεμιστές. :o

 

Μετά, το ξεπέρασα (χωρίς να επισκεφτώ ιατρόν, μάλιστα!). :thumbsup: ( :guitar: Αυτοθεραπευόμενος Βάρδος :guitar: )

 

Από τότε που ξεκίνησα να γράφω έχω γράψει πολλά πράγματα --σίγουρα, κάποια δε θα τα θυμάμαι, αν και τα περισσότερα τα θυμάμαι. :clap:

 

Γενικά, πάντα παραμυθιζόμουνα, οπότε δε θυμάμαι μια ξεκάθαρη "αρχή". :o Αυτό που είπε η DarkChilde μού τύχαινε κι εμένα: έβλεπα μια ταινία και σκεφτόμουν πώς θα έκανα εγώ τη συνέχεια, ή πώς θα άλλαζα την πλοκή στο τάδε σημείο. Πλέον, το έχω ξεπεράσει. Έχω, άλλωστε, και δικές μου ιστορίες για να με απασχολούν. :yinyang:

 

Το πρόβλημα είναι ότι συνεχώς κάτι ανθρωπάκια βαδίζουν μέσα στο κεφάλι μου και δε μ'αφήνουν σε ησυχία, τα π*στικα, μέχρι να διηγηθώ την ιστορία τους. :gossip: Disclaimer: Επομένως, είμαι δούλος και δε φταίω εγώ για την κατάστασή μου. Yes, my masters, yes, yes, yes. :worshippy:

Link to comment
Share on other sites

Το πρόβλημα είναι ότι συνεχώς κάτι ανθρωπάκια βαδίζουν μέσα στο κεφάλι μου και δε μ'αφήνουν σε ησυχία, τα π*στικα, μέχρι να διηγηθώ την ιστορία τους.  :gossip:  Disclaimer: Επομένως, είμαι δούλος και δε φταίω εγώ για την κατάστασή μου.  Yes, my masters, yes, yes, yes. :worshippy:

 

Εμένα σαν elves μου παρουσιάζονται... :rolleyes: :rolleyes: :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Εγώ ξεκίνησα από ποίηση. Θυμάμαι μάλιστα στο δημοτικό έγραφα κάτι ποιηματάκια για την πόλη και το χωριό, και τα παιδιά που παίζανε. :lolipop: Ίσως φταίει και που δεν είχα καθόλου φίλους στο προνήπιο, νήπιο και δημοτικό μέχρι την Τετάρτη, οπότε κάτι έπρεπε να κάνω για να μην τρελαθώ. Είχα γράψει λοιπόν αυτά τα δύο και μετά τα παράτησα. Μετά έφτιαχνα ιστορίες στο μυαλό μου χωρίς να τις γράφω. Έτσι ονειροπολούσα μέχρι την Τρίτη Γυμνασίου περίπου.

 

Μετά διάβασα κι εγώ Tolkien. :D Επειδή είχα από τότε τρέλα με τα Αγγλικά διάβασα το πρωτότυπο, και έτσι ξεκίνησε η αλματώδης και παρακμιακή πορεία μου προς την καταστροφή. :chinese:

 

Θυμάμαι ότι από τότε οι εκθέσεις μου στα Αγγλικά (όσες ήταν stories που ήταν και οι αγαπημένες μου) είχαν φανταστική θεματολογία. Πάντως το πρώτο "σοβαρό" ποίημα που έγραψα ήταν στην αρχή της Δευτέρας Λυκείου σε ένα διάλειμμα στο φροντιστήριο. Έτσι, στο ξεκάρφωτο έκατσα και το έγραψα.

 

Από τότε όταν με βαράει η έμπνευση στο κεφάλι :bangin: γράφω όπου και να βρίσκομαι. Για αυτό έχω πάντα μαζί μου ένα μικρό σημειωματάριο. :sorcerer:

 

Α, και νοιώθω αυτό ακριβώς που περιγράψατε παιδιά, ότι η ιστορία υπάρχει και έρχεται μέσα στο κεφάλι μου για να τη διηγηθώ. Δόξα στη Mystra, υπάρχει και κάποιος που με καταλαβαίνει! :worshippy:

Link to comment
Share on other sites

Σε χαρτί επειδή... δε θυμάμαι, μου τη βάρεσε πέρσι την άνοιξη.

Αλλά ιστορίες με το μυαλό μου από παιδάκι.

Link to comment
Share on other sites

Από μικρός έφτιαχνα κάποια κόμικς μόνος μου (και τα πουλούσα στου συγγενείς B) ) και ήμουν πολύ "φαντασιόπληκτος". Μεγαλώνοντας λίγο παράτησα τη δημιουργία κόμικ αλλά δημιουργούσα ιστορίες στο μυαλό μου (και παραδόξως, είχα διαβάσει τον Άρχοντα αρκετό καιρό κι όμως δεν με έπεισε να αρχίσω το γράψιμο).

Αφορμή να αρχίσω να γράφω κανονικά ήταν ένα μήνυμα του Βάρδου στην RPGHellas που ρώτησε αν γράφει κανένας άλλος εκεί μέσα.

Αποτέλεσμα αυτού του μηνύματος ήταν η δημιουργία της Greek Fantasy Writers (με ένα ή δυο t Βάρδε; :evil: ) μιας mailing list για τους Έλληνες συγγραφείς φαντασίας.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία :guitar:

Υ.Γ. Το προηγούμενο ποστ του Βάρδου είχε 13 smileys. Μπορεί να είναι ρεκόρ ακόμα και για εμένα :p

Link to comment
Share on other sites

Kαι γω με παρόμοιο τρόπο ξεκίνησα. Θυμάμαι μικρός που πήγαινα στο σινεμά και έβλεπα ότι ταινίες sci-fi και fantasy έρχονταν και έτσι μέσα στο σκοτάδι αποτρελλάθηκα σιγά-σιγά και ήρεμα. Μετά μαθαίνοντας Αγγλικά άρχιζα να διαβάζω κόμικς οπότε εκεί πιά έδεσε το "σουφλέ". Χαρακτήρες, καταστάσεις, άλλοι κόσμοι, ιδέες περίεργες, συναισθήματα και sensations έγιναν ένας αχταρμάς που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Δεν έχω γράψει πολλά ολοκληρωμένα κείμενα, ιστορίες δηλαδή αλλά μ'αρέσει πολύ να δημιουργώ παράξενους ήρωες και ηρωίδες, φυλές και κοινωνίες και κόσμους και καμμιά φορά να ζωγραφίζω η να γράφω.

Το πιό επικίνδυνο είναι τα "ανθρωπάκια" που μπορώ να δω μέσα στα φυλλώματα των δέντρων η μέσα στα σχήματα που σχηματίζουν οι σκιές η ακόμα και σε αφηρημένα σχέδια στο πάτωμα (ναι είμαι πολύ άρρωστη περίπτωση) : :blink: για τα οποία μετά φαντάζομαι διάφορες καταστάσεις η δημιουργώ μια ιστορία γύρω τους και φτιάχνω και ένα σκίτσο αν έχω μαζί μου χαρτί και μόλύβι. Αυτά είναι πράγματα που δεν μπορώ εύκολα να μοιραστώ με άλλους κυρίως γιατί έχω ήδη τη φήμη του φαντασιόπληκτου. Οταν φίλοι με παίρνουν τηλέφωνο δεν με ρωτούν "γειά τι κάνεις" αλλά "Σε ποιόν κόσμο είσαι σήμερα"...... <_<

Τελευταία συγκεντρώνω υλικό και γράφω σκηνές για ένα υποτιθέμενο μυθιστόρημα, αν βέβαια ποτέ κάτσω να το γράψω....

 

Dain

Link to comment
Share on other sites

"Οταν φίλοι με παίρνουν τηλέφωνο δεν με ρωτούν "γειά τι κάνεις" αλλά "Σε ποιόν κόσμο είσαι σήμερα"."

 

Έλα ρε οποιοπαθής εδώ! :lol:

Link to comment
Share on other sites

Χμμ, παιδια, η δική μου ιστορία είναι λίγο πιο παράξενη. Οκ, απο μικρός είχα σχετικό ταλέντο με τις εκθέσεις (που ήταν πάντα κάτι μεγαλύτερο του φυσιολογικού), και στο Λύκειο είχα αρχίσει να γράφω πολύ μικρά διηγήματα που ξετυλίγονταν σε ένα κόσμο σαν αυτό των "πρακτόρων του Χάους" (αν και το διάβασα πολύ αργότερα), αλλα πάντα σε ότι έγραφα υπήρχε (έστω και συγκαλυμενα) έντονο στοιχείο αρχετυπικών χαρακτήρων της ηρωικής φαντασίας,

Πρώτη φορά που έγραψα κάτι ποιο συγκεντρωμένο και πιο επεξεργασμένο (και μάλλον η πρώτη φορα που είχα την επίγνωση πως γράφω κάτι) ήταν όταν μετα απο μακρόχρονη παραμονή μου στις Φιλιππίνες είχε αρχίσει να μου λείπει η ηρωική φαντασία (ειχα μαζί μ,ου κάμποσα βιβλία, αλλα πόσες φορές να διαβάσει κάποιος τα ίδια και τα ίδια), οπότε έκανα το εξείς παράδοξο, άρχισα ο ίδιος να γράφω μεγαλύτερες ιστορίες , οπου ημουν ο δημιουργός τους και ο μόνος αναγνώστης τους!!!! Η ιστορία με τον "τρελο της Ατλαντίδας" που γράφτηκε στο " βασιλειο του φανταστικού" είναι αναδιασκευασμένη η πρώτη απο αυτές τις ιστορίες!

Εκει (που έμενα αποι το 1998 μέχρι τις αρχές του 2000) σκέφτηκα το ακόμη πιό παράξενο, να εκδώσω στα Ελληνικά ένα βιβλιαράκι διηγημάτων, χωρίς ιδιέταιρο σκοπό το (ανύπαρκτο) κέρδος, ωστε να είναι σίγουρο οτι θα το διαβάσουν όλοι οι Ελληνες που θα το πετύχουν στο δρόμο τους! Κουφό, αλλα το έκανα (παρά τις αρκετές δυσκολίες για κάτι τέτοιο).

ένα βιβλιαράκι τσέπης με πορτοκαλί εξώφυλο σε πάμφθηνο χαρτί (που η έκδοσή του όμως κόστισε πανάκριβα) με τίτλο "ο μάγος χαμογελά με πικρή ειρωνία" με 5 ιστοριούλες 100 σελίδων συνολο.

άυτά, καλο?

Link to comment
Share on other sites

Κουφό, αλλα το έκανα (παρά τις αρκετές δυσκολίες για κάτι τέτοιο).

ένα βιβλιαράκι τσέπης με πορτοκαλί εξώφυλο σε πάμφθηνο χαρτί (που η έκδοσή του όμως κόστισε πανάκριβα) με τίτλο "ο μάγος χαμογελά με πικρή ειρωνία" με 5 ιστοριούλες 100 σελίδων συνολο.

άυτά, καλο?

 

Είσαι πραγματικά γενναίος! :D Κυκλοφορεί ακόμα; Θέλω να το αγοράσω. Πού μπορώ να το βρω;

Link to comment
Share on other sites

  • 5 weeks later...

ουπς....

άργησα να το δω ..

Δεν είναι εύκολο να το βρείς Ελλάδα, όμως αν πραγματικά θες ένα αντίγραφο ίσως μπορέσω σε σχετικό χρόνο να το κανονίσω.

Φυσικά φαντάζομαι σε ενδιαφέρει σαν συλλεκτικό, παράξενο αντικείμενο λόγο της ιστορίας του :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Αρχαίο το postaki αλλά ωραίο :lolipop:

 

Λοιπόν δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε το "κακό" αλλά ήταν σε πάρα πολύ μικρή ηλικία. Πάντα με θυμάμαι να γράφω και να διαβάζω. Ήταν ιστορίες που μου βγαίνανε φυσικά και δεν είχα σκεφτεί ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Στο τμήμα μου στο δημοτικό(ήμουν στο ίδιο επί έξι χρόνια με τα ίδια πάντα άτομα), θυμάμαι όλοι γράφαμε ασταμάτητα. Και τα προγραμματισμένα του σχολείου βέβαια αλλά και άσχετα, απλά επειδή είχαμε όρεξη. Εγώ συνήθως έγραφα ό,τι πιο κουφό μπορούσα να σκεφτώ(αγελάδες με ένα πόδι, μικροσκοπικά ανθρωπάκια που ζούσαν μέσα σε κουλουράκια, ο ουρανός ως ένα τεράστιο τζιν παντελόνι κλπ, κλπ). Κάποτε έγραφα για να κάνω τους άλλους να γελάνε(οτιδήποτε έκανα βασικά είχε αυτό ως σκοπό), αλλά μετά σοβάρεψα :cold: και ήρθαν τα προβλήματα...Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία :chinese:

Link to comment
Share on other sites

Δύο κότες εμαλώνανε σε ερείπιο κοτέτσι

Η μια σιτάρι έτρωγε κι η άλλη κοκορέτσι

Μίση κακά κι ανάποδα χωρίσαν τα ορνίθια

Δυο κότες στρουμπουλές, δυο κότες κουτορνίθια...

 

(έχει και άλλες 5-6 στροφές)

 

Τετάρτη Δημοτικού, η πρώτη μου δημιουργία. Το είχα φωτοτυπήσει κιόλας και το είχα δώσει σε διάφορους γνωστούς. Ελεεινό,ε; =^_^=

Link to comment
Share on other sites

Εμένα η "κατρακύλα" μου άρχισε στην 1η Γυμανσίου, όταν έπεσε στα χέρια μου το Baldur's Gate... η πρώτη-πρώτη σοβαρή επαφή με fantasy. Ειχα πορωθεί πολύ άγρια με το παιχνίδι. Μετά βγήκε το Icewind Dale και μετά έπεσε στα χέρια μου και το Baldur's Gate 2. Εν τω μεταξύ είχα διαβάσει τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (γύρω στην 2α με 3η γυμνασίου) και πορώθηκα ακόμη πιο πολύ. Τότε ήταν που έπεσα για τα καλά στον κόσμο του fantasy. Σε κάποια φάση στην 3η άρχισα να παίζω D&D... Φαντάζεστε υποθέτω τι σημαίνει ο συνδυασνός όλων αυτών (και αν σκεφτείτε ότι ήμουν πολύ κλειστό άτομο χωρίς φίλους εκείνη την εποχή και ότι δεν μου άρεσε καθόλου ο κόσμος έτσι όπως τον έβλεπα...*).

Η "βουτιά" στον φανταστικό κόσμο ήταν πολύ απότομη και νόμιζα ότι θα τρελαθώ**. Έπρεπε κάπως να εκφράσω αυτά που ένιωθα. Πέρασε ο καιρός και στην 1η λυκείου μου ήρθε η ιδέα να επιχειρήσω να γράψω κάτι (ήδη είχα κάνει DM στο D&D και ο ρόλος αυτός με αυτόν του συγγραφέα δεν διαφέρουν και πολύ. Επίσης σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν άλλαζε κάτι σε αυτά που διάβαζα/έβλεπα και ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να γράψεις κάτι).

Άρχισα μια παρακμιακή ιστορία με ξωτικά και νάνους και τέτοια πράματα, μόνο που όλα ήταν βασισμένα στην σκανδιναβική μυθολογία. Αλλά μιλάμε για παρακμή τελείως... έχει μέσα όλα τα κλισέ που μπορείτε να φανταστείτε. Μετά την παράτησα γιατί δεν μου άρεσε πλέον και άρχισα να γράφω τους Αθάνατους (αρχή 2ας λυκείου).

Αυτά. :)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*τότε ήμουν ήδη πρόσκοπος και οι εκδρομές μου φαίνονταν πάνω απ'όλα μια φυγή από την πραγματικότητα... πιθανότατα γι αυτό έχω μανία με τα ταξίδα και τις περιπλανήσεις και την φύση. :closedeyes:

**γι αυτό τώρα, δεν νομίζω.... είμαι σίγουρος. Άλλωστε, όλοι δεν είμαστε ένα μάτσο τρελάρες και φαντασιόπληκτοι που χαίρονται γι αυτό; :) :D :bangin:

Edited by King_Volsung
Link to comment
Share on other sites

Απο μικρός έγραφα "περίεργες" εκθέσεις. Στην τετάρτη μου ήρθε ένα σενάριο για τη αποίκηση του Άρη από ανθρώπους που θα ανακάλυπταν τα απομεινάρια μιας αρχαίας εξωγήινης φυλής που στην ουσία θα ήταν οι προγόνοι μας.(όλα αυτά όταν οι συνομίλικοι μου παίζαν κρυφτό και κυνηγητό).Ακόμα μου αρέσει σαν ιδέα αν και λιγο cliche.

Τεσπα στην 6 δημοτικού άρχισα το FF8, και στην αργότερα στη 2α γυμνασίου το μαγευτικό Heroes of Might and Magic.Σαν επακόλουθο διάβασα τον άρχοντα και μετά στην 1η λυκείου το γλυκό έδεσε όταν έπαιξα το Morrowind.Το morrowind με ενέπνευσε να δημιουργήσω τον κόσμο μου και να αρχίσω να γράφω τις ιστορίες μου γι αυτόν.Στην αρχή έλεγα ότι το έργο του συγγραφέα είναι αδύνατο αλλά κατάντησα να γράφω κάθε βράδυ από τις 12 ως τις 1.Είχα και τον Esteldor που γράφει κι αυτός για να συζητώ,διάβασα και Βουλαζέρη,ο Drunk Elf μου είπε να έρθω στο sff όταν είχα επισκευτεί το Greek Fantasy Writers και...κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνο εγώ βαρεμένος στην Ελλάδα.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ είχα μια πολύ περίεργη έμπνευση...ο διάλογος Τίμαιου και Κριτία του Πλάτωνα, Σκέφτηκα, επειδή δυσκολευόμουν να γράψω μια ιστορία, να κάνω έναν διάλογο μεταξύ φανταστικών προσώπων που θα διηγούνταν μια ιστορία. Στην δεύτερη σελίδα το σταμάτησα γιατί μου φάνηκε ηλίθιο, και το διέγραψα. Μετά άρχισα το "Κωδικός" το οποίο είναι το πιο τρελό και ανώριμο πράγμα που έχω γράψει. Περιέγραφα την πάλη μεταξύ συναισθήματος και λογικής μέσα στο μυαλό μου, σαν πάλη δύο προσώπων που αντιπροσώπευαν αυτά τα δύο. Υπήρχαν ποίηματα που παρεμβαλλόταν ανάμεσα, και ήταν ένα μπάχαλο.

Μετά αποφάσισα ότι ήταν εντελώς βλακεία, αλλά δεν το διέγραψα (το έχω ακόμα). Μετά άρχισα διάφορες fantasy ιστορίες, ανάμεσά τους και μία που είχε πολλές καλές προοπτικές και διαδραματιζόταν λίγο πριν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Αυτή έγινε για να αιτιολογήσει το πώς εμφανίστηκαν οι άνθρωποι σε μια φανταστική ήπειρο που είχα φτιάξει (σε χάρτη).

Αλλά και αυτή την άφησα στη μέση. Μετά άρχισα να γράφω κανονικά.

 

Γενικά στο γράψιμο με ώθησε ο απεριόριστος χρόνος που είχα (τότε), και φυσικά ο Τόλκιν, ο οποίος με είχε πορώσει (και ακόμα με πορώνει). Πολλές φορές έφτιαχνα ολόκληρες ιστορίες στο μυαλό μου (στα ταξίδια κτλ) και επίσης έφτιαχνα αμέτρητους χάρτες με φανταστικές περιοχές, και έγραψα ιστορίες που θα διαδραματίζονταν σε αυτούς.

Edited by Throgos
Link to comment
Share on other sites

Αφου είδα τόσους να λένε την ιστορία τους, πήρα το θάρρος να την πω και εγω...είχα νομίζω τον κάλο απο πάντα, απλά μου πρωτόπροεκυψε στα 8 μου ( τότε έγραψα το πρώτο ποίημα μου) και μετά στα 12 μου ξεκίνησα να γράφω συστηματικά και να ζωγραφίζω και να προσπαθώ να συνθέσω μουσική¨ :p πολυ ψωνάρα αδερφάκι μου!

Τέσπα να μην τα πολυλογώ...στα 16 μου έγραψα το πρώτο μου βιβλίο και είχα τέτοιο κόλημα που είχα ζωγραφίσει και το εξώφυλλο και το είχα δέσει μόνη μου... το πήγα και σε μια συγγραφέα που θαύμαζα,να μου πει αν είναι καλό...τι σοκ

θα πέρασε η γυναίκα... μου είπε πως ήθελα πολλή δουλειά αλλά πως είναι ενδιαφέρον και πως μπορούσα να το καλλιεργήσω...πάντως επείδη εγώ το διάβασα μετά απο μερικούς μήνες ( με είχε συμβουλέψει να το αφήσω για λίγο καιρό για να αποστασιοποιηθώ) το βρήκα μεγααααααλη πατάτα!

Γενικά άργησα να συνειδητοποιήσω πως όσα βιβλία μου άρεσαν,λεγόντουσαν fantasy,πως υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι σαν και εμένα να τους αρέσουν αυτά

καημό το είχα να συναντήσω και άλλους...μιλάμε για τόση παρακμή πια! :p

...δεν ξέρω πως τύχαινε να μην έχω κανέναν γνωστό που να ασχολείται και μια ζωή όλο μόνη μου να το ψάχνω, επίσης έκρυβα όλα όσα έγραφα ή σχεδίαζα γιατί ντρεπόμουν και φοβόμουν να μην με κοροιδέψουν....απο τότε απο τα 16 μου γράφω με λύσσα σε τετράδια που είναι σαν προσώπικα ημερολόγια και που απο εκεί

είναι όλες οι ιδέες που μου έρχονται.Αν και εμένα μπορεί να μου κάνει κλικ και κάτι άσχετο στον δρόμο ή κάπου που μπορεί να βρίσκομαι και επειδη είμαι τεμπέλα να κουβαλάω σημειωματάριο οπως ο elsanor έχω γράψει σε χαρτοπετσέτες, χαρτί υγείας, κουτί απο τσιγαρά, στο χέρι μου κτλ πάντα όμως τη αρχική ιδέα,στο σπιτί μετά μόνη μου αρχίζω να αναπτύσσω

Τι με έκανε να γράψω δεν ξέρω ακρίβως, νομίζω πως οτι ένιωθα πάντα κάπως μόνη και πως πίστευα πως οι άλλοι δεν θα με καταλάβουν...ακούγεται πολύ καταθλιπτικό?

Edited by laas7
Link to comment
Share on other sites

Ξεκίνησα στα 13-14 γράφοντας τις σκέψεις μου με συμβολικό/αλληγορικό τρόπο σε πεζό λόγο με ποιητικό ύφος. Το έκανα γιατί αν δεν το έκανα θα έσκαγα. Έπρεπε κάπως να βγουν από μέσα μου.

Αργότερα άρχισα να γράφω στίχους στα αγγλικά. Μου ψιλοάρεσε. Ύστερα άρχισα να γράφω ποιήματα στα ελληνικά. Μου άρεσε σαφώς περισσόερο διότι τότε δεν ήξερα αγγλικά στο επίπεδο που ξέρω τώρα, τώρα σκέφτομαι αγγλικά με απόλυτη άνεση. Τότε σκεφτόμουν ρηχά στα αγγλικά. Χρειαζόμουν τα ελληνικά για βάθος.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά έγραψα και "Το Ταξίδι".

Κατάλαβα πως μπορώ να γράφω και ιστορίες αλλά η ποίηση ταίριαζε πάντα καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία μου.

Από τότε και μετά η ποίηση έγινε ανάγκη, αυτόματο γράψιμο, τρόπος ζωής. Με έχω πιάσει αρκετές φορές να κυνηγώ εμπειρίες με σκοπό να γράψω, να ζω κάτι για να το γράψω, η να σκέφτομαι πως αυτό που ζω θα βγάλει ωραία κομμάτια...

Η ποίηση και η ζωή μου είναι αδιάρρηκτα δεμένα μεταξύ τους.

Δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω περισσότερο.

 

Ακόμα και νωρίτερα, πριν τα 13, οι εκθέσεις μου στο σχολείο ήταν ποιητικές η ιστοριούλες.

Edited by Nienna
Link to comment
Share on other sites

Ενδιαφέρον θεματάκι αν και δεν ξέρω ακριβώς τι να γράψω. :blush: Κι αυτό γιατί πραγματικά δεν έχω ιδέα πότε άρχισα να γράφω συνειδητά. Καταρχήν κάπου εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι από μικρή σκάρωνα απίστευτες ιστορίες και το χειρότερο ήταν ότι τις πάσαρα στους γύρω μου ως αληθινές, νομίζω ότι σε κάποια φάση ξεπέρναγα άνετα τον βαρώνο Μυνχάουζεν :p . Εννοείται πως με τον καιρό αυτό κόπηκε, όμως η φαντασία παρέμεινε ζωηρότατη. Οι εκθέσεις μου από ό,τι μου λένε ήταν πολύ καλές αλλά εγώ δε ν τις θεώρω τόσο φοβερές. Τώρα τα δικά μου δεν έχω ιδέα πότε άρχισα να τα γράφω κυρίως γιατί ήταν μικρής έκτασης και πολλά κατέληγαν στα σκουπίδια πολύ γρήγορα και άδοξα. Όμως πάντα έγραφα για πράγματα που με απασχολούσαν ή που μου είχαν κάνει έστω μεγάλη εντύπωση. Δεν έγραψα ποτέ δυστυχώς φάντασυ ούτε πραγματικό science fiction παρ΄ όλο που διάβαζα και από τα δυο από μικρή, μάλλον γι' αυτό φταίει ότι σαν αναγνώστρια δεν με κέρδισε ποτέ κάποιο είδος αλλά προτιμούσα ενα ποτ πουρί, λίγο απο όλα. :lolipop:

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..