Jump to content

Νταν Σίμονς (Dan Simmons)


Recommended Posts

Διαβάζοντας τώρα την μικρή ιστοριούλα του Σίμμονς που ποστάρε ο Planch το 2008, ποιά είναι η γνώμη σας? Γιατί εγώ τώρα την διάβασα. 

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Υπερίων

 

Ένα βιβλίο, ε..., χμ, μερικές αφηγήσεις παράξενων ανθρώπων, μερικές εκατοντάδες κόσμοι άγνωστοι, παράξενοι, τρομακτικοί, επικίνδυνοι, μαγευτικοί. Ο συγγραφέας μας προσφέρει έναν 29ο αιώνα με μία ποικιλία ιδεών, απόψεων, συγκρούσεων, ανθρώπων, μη ανθρώπων, αστρονομική -και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι τα πράγματα σε έναν κόσμο στον οποίο η Γη αποτελούσε (αριθμητικά) έναν μόνο πλανήτη;- Το βιβλίο αυτό πρόκειται για ένα επικό ταξίδι στα απώτερα όνειρα και στους βαθύτερους φόβους της ανθρωπότητας που έχει εξαπολυθεί στα άστρα και δεν ξέρω τι άλλο να γράψω... α, ναι, το τέλος. Ε, λοιπόν ήταν ένα ταιριαστό, μαγικό, υπέροχο τέλος για το πρώτο βιβλίο μίας σειράς.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Hyperion

 

Ο Υπερίωνας είναι ένα βιβλίο που ασχολείται κυρίως με τον ομώνυμο πλανήτη μέσα από τις ιστορίες μιας ομάδας ανθρώπων που τον επισκέπτεται ο καθείς για τον δικό του λόγο. Οι ιστορίες είναι απίθανα δεμένες μεταξύ τους και κάθε μία φανερώνει αρκετά για τον πλανήτη και τα μυστήρια του ώστε να σε κάνει να θες να διαβάσεις την επόμενη ακόμα πιο πολύ. Κάθε ιστορία είναι μοναδική και στο στιλ και στο ύφος με απόλυτο σεβασμό στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κάθε πρωταγωνιστή. Ο Simmons είναι πολύ καλός στο να χτίζει το σασπένς λέξη-λέξη και στο τέλος απλώνει ένα κεφάλαιο τόσο γλυκό και απρόσμενο που θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιτά την τελευταία σελίδα και να νιώθω την καρδιά μου να βουλιάζει.

Είναι από τα must read όχι μόνο σε ΕΦ αλλά γενικότερα. 

 

See you later alligators  :ahappy: 

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Δεν ξέρω γιατί, αλλά προσπαθώ εδώ και δύο μήνες να τελειώσω το Ίλιον. Το βρίσκω κουραστικό και ψιλοβαρετό, η αλήθεια είναι. Δεν έχει καταφέρει να με τραβήξει. 

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Τελείωσα τη σειρά (Hyperion & Endymion) και ομολογουμένως είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει φέτος! 

 

Η εμπειρία μου ήταν κάπως έτσι: Ξενέρωσα στην αρχή με το tecnhobabble (fatlines, translations, time debt κτλ, δείτε παρακάτω) και μου έδωσε την εντύπωση πως πετάει ασυναρτησίες για εντυπωσιασμό, το έχω δει και σε άλλες ιστορίες sci-fi. Όταν άρχισε να περιγράφει το δέντρο των templars χαλάστηκα, ενώ λίγο μετά άρχισε να περιγράφει χαρακτήρες (ρούχα, φάτσες κτλ) και σκέφτηκα "πωωω... άντε να τους θυμάμαι όλους αυτούς".

 

Και μετά άρχισε να διηγείται την ιστορία του ο παπάς. Πολλές σελίδες αργότερα έτρωγα τα νύχια μου από την αγωνία.

 

Και μετά τελείωσε την ιστορία του ο παπάς.

 

Και μετά ο Consul πήγε στο δωμάτιο του παπά και του είπε "έλα τώρα, πες μου τι πραγματικά έγινε".

 

Φάκιν Χελ!

 

Παρεπιπτώντος αυτό που θεωρούσα technobabble το εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια, αλλά το κάνει μέσα από τις αφηγήσεις.  Στο τέλος του 2ου βιβλίου δε μένει καμία απορία για το πως είναι στημένη η κοινωνία. Μένουν άλλες απορίες, αλλά εξηγούνται κατά μεγάλο βαθμό στα επόμενα 2 βιβλία.

Link to comment
Share on other sites

Τα δυο τελευταία βιβλία (Endymion) , γνωρίζει κάποιος αν θα κυκλοφορήσουν στα Ελληνικά;

Link to comment
Share on other sites

Από Anubis δε νομίζω. Κι άλλος οίκος χλωμό να επενδύσει σε τόμους 3-4 μιας σειράς που δεν έσκισε στην Ελληνική αγορά εδώ που τα λέμε. Εκτός αν μεταφερθούν -με επιτυχία- στο σινεμά ή την τηλεόραση(το SYFy νομίζω μεταφέρει το Hyperion)  και υπάρξει έντονο ενδιαφέρον.

Edited by heiron
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Άρχισα τον Υπερίωνα. Είπε την ιστορία ο παπάς. Έμεινα μαλάκας. Συνεχίζω.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Το "Υπεριων" υπαρχει με 9,95€ στα public ως web offer, μπορειτε να το παραγγειλετε και να το παραλαβετε απο καταστημα σε αυτη την τιμη, για αποστολη δεν γνωριζω για επιπλεον επιβαρυνσεις. 

 

Το διαβασα στις διακοπες μου που δυστυχως τελειωνουν. Εξαιρετικο, με πολυ ωραιες ιστοριες/διηγησεις των προσκυνητων, δινει και εναν πολυ παραξενο και διαφορετικο κοσμο χωρις να κουραζει, η κοσμοπλασια εμπλεκεται στις προσωπικες ιστοριες και σου δινεται σταδιακα να καταλαβεις πως ειναι (δεν ξερω αν γινομαι κατανοητος, δεν ειναι φορτε μου το γραψιμο).

Δεν μπορω να πω το ιδιο για την συνεχεια, οπως ειπαν και αλλοι παραπανω, ειδικα αν τα διαβαζεις back-to-back, με ενοχλησε μαλιστα που υπηρχαν αυτουσιες καποιες παραγραφοι απο το πρωτο βιβλιο και στο δευτερο.

 

Να συνεχισω με την επομενη διλογια η δεν ακολουθει το ιδιο μοτιβο?

Link to comment
Share on other sites

Να συνεχισω με την επομενη διλογια η δεν ακολουθει το ιδιο μοτιβο?

 

Αν εννοείς μοτίβο γραφής, η διλογία του Endymion έχει την ίδια μορφή με το Fall of Hyperion. Εναλλάσσονται αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο από τον ήρωα της ιστορίας και σε τρίτο πρόσωπο όταν περιγράφει καταστάσεις στις οποίες δεν είναι παρών.

 

Αν και πιο αδύναμο imho από την πρώτη διλογία, αξίζει και όχι μόνο απλά επειδή είναι συνέχεια στο ίδιο σύμπαν. Αξίζει και για την πλοκή και για τους χαρακτήρες και για τη γραφή και για τις γουτουφου σκηνές του.

 

Θυμάμαι που το διάβαζα χαλαρός και ημινυσταγμένος ένα βράδυ, όταν έφτασα στο σημείο που εμφανίζεται η Ράδαμανθ. Ήταν σα να χτύπησα τριπλό σφυνάκι espresso.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Τελείωσα την δυλογία του Υπερίωνα. Το τι χαμός γίνεται στην Πτώση, δεν περιγράφεται. Δεν έχει το Wow Factor του Υπερίωνα, πράγμα το οποίο περίμενα, αλλά είναι καλογραμμένο, με σωστές δόσεις μπλαμπλα, φιλοσοφίας και δράσης.

 

Θεωρώ ότι η δυλογία ως σύνολο είναι must για SF οπαδούς και θα το πρότεινα σε ανθρώπους που γενικά δεν έχουν επαφή με ΕΦ. Η μετάφραση είναι καλή. Οι χαρακτήρες γαμηστεροί και το technobabble για το οποίο μπορείς να κατηγορήσεις τον Simmons στο πρώτο μισό του Υπερίωνα, εξηγείται και με το παραπάνω. Η πλοκή δένει ωραία στο τέλος, με αρκετές εκπλήξεις.

 

Υποψιάζομαι ότι είναι από τα βιβλία που γίνονται καλύτερα με δεύτερη και προσεκτικότερη ανάγνωση. 

 

Στ'αρνητικά θα έβαζα την εμμονή του Simmons με τον Keats, που υποβόσκει σε όλη την πλοκή. Είμαι σίγουρος ότι έχω χάσει plot points κι αναφορές, μόνο και μόνο επειδή είμαι αρκετά ούγκαλος ώστε να μην μπορώ να διαβάσω ποίηση. :p

Επίσης το ΧΑΟΣ πραγματικά στο δεύτερο μισό της Πτώσης όπου ο Shrike κάνει ό,τι θέλει, εμφανίζεται παντού, ταλαιπωρεί όλους τους προσκυνητές που αγαπάμε και ταυτόχρονα με αυτά, πρεπει να παρακολουθούμε και τα πολιτικά/θρησκευτικά/πολεμικά δρώμενα. Οι πληροφορίες, συγκεχυμένες και παράξενα δοσμένες κάποιες φορές, έφευγαν με ρυθμό πολυβόλου. Λίγη επιβράδυνση ίσως να έκανε καλό, αλλά όπως είπα, μια δεύτερη ανάγνωση είναι σχεδόν επιβεβλημένη. 

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Τελείωσα την δυλογία Ίλιον/Όλυμπος με λίγους μήνες διαφορά και ευτυχώς γι' αυτό γιατί δεν διαβάζονται με τίποτα πακέτο. Είχα διαβάσει πιο παλιά την δυλογία του Υπερίων αλλά επειδή το δεύτερο δεν μου άρεσε και τόσο είχα μία επιφύλαξη για το Ίλιον/Όλυμπος.

 

Στο Ίλιον ο Simmons έχει ανακατέψει την Ιλιάδα του Ομήρου με λίγο Σαίξπηρ, ρομπότ, εξωγήινους και πολλά ακόμα με μπόλικη δράση και ευτυχώς το έχει κάνει καλά. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη με διαφορετικούς χαρακτήρες στην κάθε μία αλλά προχωράνε παράλληλα. Η κοσμοπλασία και οι πρωταγωνιστές και στα τρία μέτωπα είναι πολύ καλή με τον Simmons απλά να μαγεύει.

 

Στο Όλυμπος ο Simmons λύνει όλες τις απορίες που υπάρχουν αλλά από την άλλη αφήνει τους χαρακτήρες πολλές φορές να κάνουν άσκοπα πράγματα και ειδικά ο Χόκενμπερι για μένα ήταν σαν να μην υπήρχε στο βιβλίο. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου είναι ότι είναι υπερβολικά μεγάλο, περίπλοκο και πολύπλοκο με συνέπεια να χάνει σε δυναμικότητα σε σχέση με το Ίλιον που είναι πιο καλά "δεμένο". Γενικά πάντως μου άρεσε αν και περίμενα διαφορετικό τέλος.

 

Τέλος μπορώ να πω ότι η δυλογία μου άρεσε περισσότερο από την δυλογία του Υπερίωνα, η ιστορία του βιβλίου αλλά και η γραφή του Simmons αν και είναι εξίσου τρελή και στα δύο.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Έκανα ένα μίνι μαραθώνιο Dan Simmons μετά την πρώτη επαφή μου μαζί του στο Hyperion, οπότε ας κάνω και ένα μίνι review στο κάθε βιβλίο:

 

Science Fiction:

Hyperion: Είναι μια συλλογή από αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο των 6 (από τους 7) πρωταγωνιστών οι οποίοι ξεκινάνε να πάνε στον πλανήτη Hyperion για προσκήνυμα στην οντότητα Shrike, ενώ σε τρίτο πρόσωπο περιγράφει το ταξίδι τους. Μέσα από τις άσχετες αφηγήσεις ξεδιπλώνεται η ιστορία του σύμπαντος που έχει να κάνει με μια διαγαλαξιακή αυτοκρατορία, με τη τεχνολογία «πυλών» που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις, με την εξέλιξη μιας κοινωνίας που βρίσκεται δικτυωμένη με αυτές τις πύλες και με το δίκτυο των A.I.s που έχουν το δικό τους σχέδιο για την ανθρωπότητα και την ανάπτυξη μιας U.I. (ultimate intelligence), μιας κατασκευασμένης θεότητας.

 

Fall of Hyperion: H συνέχεια της ιστορίας, μιας που το προηγούμενο βιβλίο δεν τελείωνε (ο ίδιος ο Simmons έχει γράψει πως αν και σκέφτηκε ολόκληρη την ιστορία, αποφάσισε να τη σπάσει σε 2 κομμάτια για να μην αντιμετωπίσει τα προβλήματα που είχε με το 2ο του βιβλίο, Carrion Comfort). Από τη μία έχουμε τους 6 ήρωες του προηγούμενου βιβλίου στον πλανήτη Hyperion να έρχονται αντιμέτωποι με το Shrike, ενώ σε πρώτο πρόσωπο έχουμε την ιστορία ενός cybrid, (οργανικό cyborg) με την περσόνα του Keats, το οποίο είναι σε συμβουλευτικό ρόλο στην πρόεδρο της Ηγεμονίας. Έχουμε την κατάληξη του πολέμου AI – ανθρωπότητας και δίνονται ελάχιστες εξηγήσεις για το ποιόν του Shrike.

 

Endymion & Rise of Endymion: 2 βιβλία που αποτελούν τη συνέχεια της ιστορίας στο ίδιο σύμπαν, 200 περίπου χρόνια μετά τα γεγονότα του Hyperion. Πάλι o Simmons χρησιμοποιεί το trick της εναλλαγής της αφήγησης σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο και η ιστορία έχει να κάνει με τη διαδρομή της Aenea στο σύμπαν της παλιάς Ηγεμονίας, καθώς προσπαθεί να το οδηγήσει στο Omega point του Teihlard, θεωρία που την είχε αναπτύξει και στα προηγούμενα βιβλία. Αν και δεν έμεινα 100% ικανοποιημένος από τις εξηγήσεις στο τέλος ή από την επανεμφάνιση χαρακτήρων που θεωρούσα νεκρούς, τα δύο βιβλία λύνουν αν όχι όλες, τις περισσότερες απορίες που είχε ο αναγνώστης από τα 2 προηγούμενα.

 

Horror:

Summer Of Night: Ιστορία που θα τη ζήλευε και θα ήθελε να τη γράψει ο Steven King. 5 αγόρια σε μια αγροτική πόλη της Amurika του 1960 έρχονται αντιμέτωπα με ένα αρχαίο κακό που φωλιάζει στο σχολείο τους. Ο Simmons μπλέκει με μαεστρία τους rednecks με Αιγυπτιακές θεότητες και με τη δυναστεία των Borgias στη Ρώμη. Επίσης κάτι που παρατήρησα και στα επόμενα βιβλία τρόμου του Simmons είναι πως μέχρι τη μέση του βιβλίου κανείς δεν είναι ασφαλής, όλοι μπορούν να ψοφήσουν με άσχημο τρόπο ανά πάσα στιγμή. Συνήθως (για να δανειστώ όρο από anime reviews) οι πρωταγωνιστές σε τέτοιες ιστορίες έχουν το λεγόμενο Plot Armor και είτε δε παθαίνουν τίποτα, αν είναι να πεθάνουν ο συγγραφέας μας προετοιμάζει 15 κεφάλαια πριν, είτε πεθαίνουν στο τελευταίο showdown. Στον Simmons δε παίζει αυτό, αν και οι περισσότεροι βγαίνουν αλώβητοι στο τέλος, υπάρχει ένας θάνατος που με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Προσωπικά προτείνω το βιβλίο για την ατμόσφαιρά του, αν και με χάλασαν 1-2 deus ex machina λύσεις και το γεγονός πως δεν είχα μια ξεκάθαρη εξήγηση για το τι σκατά ήθελαν να γίνει οι "κακοί".

 

Children of the Night: Είναι ιστορία με βαμπίρια. Έχει επίσης έναν χαραχτήρα από το Summer of Night μεγάλο (τον Mike Rourke), που μετά το Βιετνάμ έγινε παπάς. Εκεί που δίνω τα ρέστα μου όμως στον Simmons είναι που:

Πρώτον: Έχει φτιάξει μια θεωρία για τη φύση των βρικολάκων που έχει να κάνει με blood disorders και mutations, ενώ χτίζει το μύθο του σιγά σιγά με κέντρο ένα βρέφος που το υιοθετεί μια Αμερικανίδα γιατρός και προσπαθεί να καταλάβει τι δε πάει καλά μαζί του.

Δεύτερον: Η ιστορία έχει σαν κέντρο τη Ρουμανία, αλλά το 1989, μετά την πτώση του Τσαουσέσκου. Το φόντο της ιστορίας είναι η κατεστραμμένη χώρα από το φασιστικό καθεστώς του εθνάρχη-αυτοκράτορά της, το aftermath της επανάστασης, τη νοοτροπία του βολέματος και του καρφώματος (κάτι σαν τη χούντα σε εμάς), την επιδημία του AIDS στα βρέφη της Ρουμανίας, την καταστροφή της αγροτικής περιφέρειας και τα “systemized” τερατόμορφα κτήρια από μπετό στα οποία είχε αναγκαστεί να μετοικίσει ο πληθυσμός των χωριών της Ρουμανίας.

Αν και όταν τέλειωσα το βιβλίο, το φινάλε μου φάνηκε πολύ εύκολη λύση, και πάλι το προτείνω για την ατμόσφαιρά του. Αντί για τα γοτθικά και παγωμένα τοπία της Ρουμανίας στον Δράκουλα του Στόκερ, έχουμε τα μαύρα από τη μόλυνση σοκάκια των βιομηχανικών περιοχών. Αντί για το άγχος της ερημιάς και το απόμακρο ουρλιαχτό των λύκων, έχουμε την ανικανότητα και τη γραφειοκρατία των κρατικών οργανισμών και τους πληροφοριοδότες της “securitate”.

 

Carrion Comfort: Tι να πω και τι να αφήσω για αυτό το αριστούργημα. Αξίζει να διαβάσει κανείς το special edition, όπου σε έναν εκτενή πρόλογο περιγράφεται η ιστορία του ίδιου του βιβλίου και πως σχεδον δεν εκδόθηκε ποτέ, καθώς η editor που είχε πάρει τα δικαιώματα έκδοσης μετά τη χρεοκοπία της αρχικής εκδοτικής εταιρίας ήθελε κάτι πιο mainstream, χωρίς αναφορές στο ολοκαύτωμα, αρκεί να μείνει ίδιος ο τίτλος.

Η ιστορία χρονικά είναι στη δεκαετία του 80, αλλά ξεκινάει με τα στρατόπεδα εξόντωσης Εβραίων στην Πολωνία. Έχει να κάνει με “mind Vampires” όπως τους χαρακτηρίζουν οι ήρωες του βιβλίου. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να θέτουν υπό τον έλεγχό τους άλλους ανθρώπους και μπορούν να ελέγξουν πλήρως τις πράξεις τους, ακόμα και να τους χρησιμοποιήσουν για σεξουαλική ικανοποίηση ή για να σκοτώσουν κάποιον. Η ιστορία χωρίζεται σε αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο της Melanie Fuller, μία με τη συγκεκριμένη ικανότητα και τρίτο πρόσωπο για όλους τους άλλους.

Το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο και έχει μια κλιμακωτή δομή, με ένα τεράστιο body-count στα μισά περίπου, ενώ στο τέλος καταφέρνει να λύσει όλες τις εκκρεμότητες και να λάβουν όλοι (ή σχεδόν όλοι) αυτό που τους αξίζει.

 

Στα προσεχώς έχω το Winter Haunting και το Phases of Gravity.

Edited by OxAp0d0
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Τελειωνοντας το "Τραγουδι της θεας Καλι" μπορω να πω με σιγουρια οτι μπαινει στο top-10 των καλυτερων βιβλιων που εχω διαβασει.Η περιγραφη της Καλκουτας ειναι απο τις γλαφυροτερες που εχω διαβασει ever.

Η ιστορια σε αρπαζε απο τον λαιμο και δεν σε αφηνε να αναπνευσεις μεχρι να την τελειωσεις,σε μια σκηνη συγκεκριμενα

στον θανατο της Βικτωρια

η ανασα κοπηκε για καποια δευτερολεπτα και ενας μικρος πονος ακολουθησε καπου στα αριστερα του στηθους.

Η γραφη του Simmons κυλαει σαν νερο και ειναι τοσο καλη που διαβαζα παραγραφους και δευτερη φορα.

Ειλικρινα απορω πως το βιβλιο παιρνει μονο 3,60 στο goodreads,μαλλον πολλοι το ξεκινησαν σαν ενα αμοιγως αναγνωσμα τρομου και καπου τους χαλασε η καταληξη της ιστοριας.

 

 

9,5/10

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

Καταπληκτικός συγγραφέας. Έχω διαβάσει τα Hyperion, Fall of Hyperion, Ilium κ Carrion Comfort και ήταν και τα 4 καταπληκτικά. Μοναδική ατμόσφαιρα, συναισθήματα, ποιότητα γραφής, φιλοσοφία, τρόμος κτλ κτλ. Τα 2 πρώτα τα θεωρώ πραγματικά μαστ για το Sci Fi, ενώ το Carrion Comfort με καθήλωσε με την αγωνία και τα distubing σκηνικα του. Θέλω σε κάποια φάση να ξαναδιαβάσω την διλογία για να μπορέσω να εκτιμήσω και γευτώ ακόμα περισσότερο τις ιδέες και την γραφή του.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Song of Kali/Το Τραγούδι της Θεάς Κάλι
Τρίτο βιβλίο του Dan Simmons που διαβάζω μετά από την Hyperion duology, που αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου έργα επιστημονικής φαντασίας (και γενικότερα λογοτεχνίας). Επομένως οι προσδοκίες μου για το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν πολύ υψηλές και ευτυχώς δεν διαψεύστηκαν.
 

Κάτι που πρέπει να γνωρίζει ένας επίδοξος αναγνώστης είναι πως το βιβλίο εμπεριέχει κάποιες δόσεις ρατσισμού (όχι πολύ έντονες) και συνεπώς αν κάποιος ενοχλείται σημαντικά από κάτι τέτοιο ίσως είναι καλύτερο να το αποφύγει.
 

Το βιβλίο συνήθως αναφέρεται ως βιβλίο τρόμου (horror), αλλά νομίζω πως αυτό ισχύει μόνο με την (πολύ) ευρεία έννοια του όρου. Βέβαια μου είναι δύσκολο να το εντάξω σε κάποια κατηγορία, πέραν ίσως του πολύ γενικού "θρίλερ". Κάτι που νομίζω πως το αδικεί. 

Το βιβλίο με κέρδισε από την πρώτη σελίδα 

καθώς κέντρισε την περιέργειά μου να μάθω πως μπορεί κάποιος να επιθυμεί να δει πυρηνικά μανιτάρια πάνω από μία πόλη και ταυτόχρονα δημιούργησε στο μυαλό μου "δυνατές" εικόνες.

 

Θα χαρακτήριζα το πρώτο μισό του βιβλίου slow-burning, αλλά με συχνές δόσεις αγωνίας σε όλη του τη διάρκεια που κεντρίζουν διαρκώς τον αναγνώστη.

Στο δεύτερο μισό πραγματικά δεν ήθελα να το αφήσω κάτω και όποτε αναγκαζόμουν να το κάνω, ήταν με βαρεία καρδία.

 

Τα περισσότερα γεγονότα του βιβλίου διαδραματίζονται το 1977 στην Καλκούτα, όπου ταξιδεύει ένας ποιητής από τις Η.Π.Α. για να έρθει σε επαφή με ένα γνωστό Ινδό ποιητή που θεωρούταν νεκρός για αρκετά χρόνια. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία σέκτα που λατρεύει μία σκοτεινή θεότητα. Ο Simmons με εξαιρετικές περιγραφές σε όλο το βιβλίο καταφέρνει να δημιουργήσει απίστευτη ατμόσφαιρα και να δώσει μία πολύ συγκεκριμένη αίσθηση του τόπου.
Πρέπει, όμως, να πω ότι δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην εν λόγω περιοχή για να ξέρω αν τα πράγματα είναι όντως τόσο άσχημα, ούτε γνωρίζω τη μυθολογία και τη θρησκεία του Ινδουισμού για να ξέρω κατά πόσον συνάδουν με αυτές κάποια από τα πράγματα που αναφέρει ο Simmons. Στην περίπτωση που τα όσα λέει ο συγγραφέας δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα το έργο του χάνει σε αυθεντικότητα, άλλα αυτό δεν μειώνει την αξία της ιστορίας ή τη δύναμη των σκηνών που περιγράφονται.

Εδώ πιστεύω πως πρέπει να πω ότι στο βιβλίο νομίζω βρίσκονται δύο από τις πιο δυνατές σκηνές που θυμάμαι να έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
 

Ο πρωταγωνιστής, μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπουμε τα πάντα, είναι πλήρως αναπτυγμένος και οι υπόλοιποι χαρακτήρες όσο δουλεμένοι χρειάζεται από την πλοκή.
 

Το τέλος του βιβλίου θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερο, καθώς αρκετά πράγματα δεν εξηγούνται ή κάποια μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο αν θεωρήσουμε ότι στην ιστορία εμπλέκονται και υπερφυσικές δυνάμεις. Σε όλο το υπόλοιπο βιβλίο η ύπαρξη ή όχι υπερφυσικού στοιχείο αφήνεται μάλλον στην κρίση του αναγνώστη. Προσωπικά θεωρώ πως στη συγκεκριμένη περίπτωση το υπερφυσικό κάνει την ιστορία να χάνει λίγη από την ισχύ της και έτσι είναι κάτι αρνητικό.
 

Βαθμολογία: 8.5/10 (Αν όμως το τέλος δεν ήταν, για καθαρά λόγους προσωπικού γούστου, "προβληματικό το βιβλίο θα έπαιρνε σίγουρα 9.5/10)

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Διάβασα το Υπερίων που συνιστά την πρώτη μου επαφή με τον Simmons. Το γράψιμο είναι καταπληκτικό, από την αρχή μέχρι το τέλος. Τελειώνοντας την πρώτη ιστορία (αυτή του ιερέα) και, αφού είχα ήδη υποψιαστεί ότι το βιβλίο ουσιαστικά θα αποτελείται από τις εξιστορήσεις των ιστοριών των επονομαζόμενων "προσκυνητών", σκέφτηκα "οκ, εξαιρετική ιστορία, αποκλείεται όμως οι επόμενες να είναι ισάξιες". Έσφαλλα. Οκ, δεν είναι όλες δυνατές και γεμάτες δράση, αλλά έχουν όλες κάτι να δώσουν, όλες συμβάλλουν στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων και κρύβουν όλες συγκινήσεις και εικόνες πραγματικά αξέχαστες. Επίσης, μου άρεσε που ο Simmons με έκανε να θέλω να διαλέξω στρατόπεδο και, στο τέλος του βιβλίου, πραγματικά δεν ήξερα με ποιανού το μέρος ήμουν και τι είναι αυτό που θέλω να συναντήσω στο δεύτερο βιβλίο. Εξαιρετικό. Σύντομα θα διαβάσω και το δεύτερο (αφού το αγοράσω πρώτα). 

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

4 hours ago, Spyrex said:

Σύντομα θα διαβάσω και το δεύτερο (αφού το αγοράσω πρώτα). 

κράτα μικρό καλάθι

Link to comment
Share on other sites

3 hours ago, Solonor said:

κράτα μικρό καλάθι

Τη Δευτέρα που θα κάνω tour στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας θα το βρω, ο κόσμος να χαλάσει. ☺️

Link to comment
Share on other sites

Εγώ νομίζω ότι και το δεύτερο μέρος είναι εξαιρετικό, ίσως και καλύτερο από το πρώτο, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ διαφορετικό, όποτε καταλαβαίνω εύκολα πως σε κάποιον μπορεί να αρέσει το ένα και όχι το άλλο.

Link to comment
Share on other sites

10 hours ago, Steel Guardian said:

Εγώ νομίζω ότι και το δεύτερο μέρος είναι εξαιρετικό, ίσως και καλύτερο από το πρώτο, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ διαφορετικό, όποτε καταλαβαίνω εύκολα πως σε κάποιον μπορεί να αρέσει το ένα και όχι το άλλο.

Συμφωνώ. Προσωπικά το δεύτερο μου άρεσε περισσότερο, αλλά χωρίς τον "πρόλογο" του πρώτου θεωρώ θα είχα πολύ διαφορετική άποψη. 

Και τα δύο πάντως είναι κορυφαία βιβλία, και εκπληκτικό δείγμα βαθυστόχαστης και ποιοτικής γραφής. 

Από την άλλη, η δεύτερη διλογία είναι σκέτη απογοήτευση, μιας και αναιρεί όλα όσα έγγραψε στην πρώτη. 

Link to comment
Share on other sites

Και εγω νομιζω οτι και το 2ο ειναι καταπληκτικο. Με στεναχωρησε λιγο ο Blacksword που λεει οτι η συνεχεια ειναι απογοητευση. Θελω να τα πιασω καποτε και εχω ακουσει πολυ διφορουμενες αποψεις. Απο οτι ειναι καλυτερα απο τα Hyperion μεχρι σκετη απογοητευση

Link to comment
Share on other sites

27 minutes ago, Jaqen H'Gar said:

Και εγω νομιζω οτι και το 2ο ειναι καταπληκτικο. Με στεναχωρησε λιγο ο Blacksword που λεει οτι η συνεχεια ειναι απογοητευση. Θελω να τα πιασω καποτε και εχω ακουσει πολυ διφορουμενες αποψεις. Απο οτι ειναι καλυτερα απο τα Hyperion μεχρι σκετη απογοητευση

Κοίτα, η δεύτερη διλογία έχει τις στιγμές, αλλά έχει πολύ διαφορετικό στυλ - είναι ουσιαστικά μια ιστορία αγάπης. Μια υπερβολικά μακροσκελή ιστορία αγάπης, βασικά. 

Αυτό που την χαλάει, όμως, είναι οι τρομερές "αναθεωρήσεις" που κάνει σε προηγούμενα γεγονότα (γνωστό ως retcon στα αγγλικά), το οποίο με ξενέρωσε αφάνταστα, παρ' όλο που τα ταίριαξε όλα για να βγάλουν νόημα. Την μόνη άλλη φορά που απογοητεύτικα τόσο πολύ ήταν στο τέλος του Dune. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Διάβασα και την πτώση του Υπερίωνα. Ωραίο βιβλίο κι αυτό, το γράψιμο παραμένει καταπληκτικό, οι εικόνες έντονες και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων λεπτομερής. Νομίζω πως είναι ένα τελείως διαφορετικό βιβλίο σε σχέση με το πρώτο. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι πως ενώ στο πρώτο βλέπουμε

Spoiler

τις ικανότητες του "Αρπακτικού" και το πόσο επικίνδυνο είναι για την ανθρωπότητα, το δεύτερο βιβλίο δεν επιβεβαίωσε την προηγηθείσα διατύπωση. 

Χάρηκα που διάβασα τα δύο αυτά βιβλία και έπεται συνέχεια με τον Simmons.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

5 hours ago, Spyrex said:

και έπεται συνέχεια με τον Simmons.

Φιλε διαβασε και το Carrion Comfort. Το πρωτο του νομιζω. Ιστορια τρομου παρα πολυ καλη!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Νταν Σίμονς (Dan Simmons)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..