Jump to content

Σοκ και Δέος


Βάρδος
 Share

Recommended Posts

Υπάρχει κάτι που συνέβη στη ζωή σας, το οποίο να άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο γράφετε για κάποια πράγματα μέσα σε μια ιστορία;

 

 

Εγώ ίσως να ακουστώ γραφικός εδώ, αλλά αυτό που συνέβη στις 11/9 με τους Δίδυμους Πύργους με συγκλόνισε αρκετά ώστε να αλλάξει τη γραφή μου επάνω σε κάποια θέματα. Όταν συνέβη αυτό το γεγονός, με έκανε, κατ'αρχήν, να νιώσω πόσο αβέβαιος μπορεί να είναι ο σημερινός κόσμος και πόσο γρήγορα μπορεί να βρεθεί σε έναν μαζικό πόλεμο. Αισθάνθηκα ότι ο πόλεμος --κάτι που το θεωρείς παραμύθι-- μπορεί τελικά να είναι κοντά και ν'ανασαίνει πάνω στον αυχένα σου. Αλλάξε ο τρόπος που σκεφτόμουν για τον πόλεμο. Ξαφνικά, τον είδα πιο πολύπλοκο, πιο επίκινδυνο, και πιο αιματηρό. Κι αυτό πέρασε στο γράψιμό μου. Τώρα πλέον, δεν μπορώ να γράψω σκηνή πολέμου που να μην έχει μέσα στοιχεία που ξέρω ότι θα με σόκαρουν, και πότε οι καταστάσεις δεν είναι τόσο απλές όσο παλιά. Επίσης, οι χαρακτήρες μου έχουν την τάση να παθαίνουν ολοένα και πιο άσχημα πράγματα στον πόλεμο...

Link to comment
Share on other sites

Η απώλεια αγαπημένων προσώπων και προσωπικές καταστάσεις που οδήγησαν σε μακροχρόνια απομόνωση από τους ανθρώπους άλλαξαν για πάντα τον τρόπο γραφής μου. Τον έκαναν πιο ανθρωποκεντρικό, εστίασα στον εσωτερικό κόσμο και με έκαναν να αναζητώ και να αποδίδω διδάγματα στις ιστορίες μου.

Link to comment
Share on other sites

Η δική μου ζωή και η συνεχής επαφή με άλλους ανθρώπους και η προσπάθεια - αρκετές φορές με επιτυχία - να δω μέσα τους, κάνει τους χαρακτήρες μου πιο ζωντανούς. Κάθε φορά που γνωρίζω πραγματικά έναν άνθρωπο, βαθιά, γίνεται μια τομή στον τρόπο που γράφω. Αυτό είναι και το ζητούμενο για μένα, μιας και γράφω κυρίως ψυχογραφήματα ανθρώπων και όχι μαζικά πράγματα. Πάντως αν θέλω κάποτε να γράψω κάτι κοιτώντας από πάνω και όχι από μέσα, θα δω πολλές, πολλές, πολλές ειδήσεις πριν το κάνω.

Link to comment
Share on other sites

Δε νομίζω ότι είχα κάποια στιγμή που άλλαξε άρδην τον τρόπο που γράφω. Αλλά ο τρόπος που γράφω αλλάζει συνεχώς και συχνά δοκιμάζω νέα πράγματα γράφοντας.

Link to comment
Share on other sites

Όταν κατάλαβα ότι μεγάλωσα έφαγα μεγάλο πακέτο. Τα γεγονότα και οι καταστάσεις που οδήγησαν σε αυτήν την πρώτη συνειδητοποίηση παραλείπονται, αλλά εκείνη η πρώτη στιγμή ήταν πολύ ζόρικη.

 

Ε, λοιπόν, λίγο αργότερα πήρα όλα τα ποιήματά μου και τα εσωστρεφή γλυκανάλατα πεζά που είχα γράψει και τα πέταξα στην πυρά. Και από τότε δεν ξαναέγραψα ποτέ έτσι. Ούτε και ξαναδιάβασα τέτοια πράματα.

 

Been there, done that. End of story.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάλι δεν έχω πάθει κάποιο εξαιρετικό σοκ για να αλλάξει τον τρόπο γραφής μου. Πιστεύω ότι θα αλλάξω σταδιακά και όχι ξαφνικά. Αν κάτι αρκετά τραυματικό μου συμβεί, μπορεί γενικά να σταματ΄σω να γράφω, επομένως δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς.

Πάντως έχω προσπαθήσει αρκετές φορές να ενσματώσω το στυλ άλλων συγγραφέων στο δικό μου, ειδικά καλών συγγραφων, σαν τον Gibson αν και όχι με επιτυχία (μέχρι τώρα...)

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Η συνεχής ροή του χρόνου, οι νέες γνωριμίες όπως λέει και η Νιέννα, οι έντονες ψυχολογικές καταστάσεις, τα γεγονότα γύρω μας... Όλα σκιαγραφούν την ψυχή μας, άρα και την τέχνη μας... Όπως και ο Nihilio και εγώ αλλάζω συνέχεια το γράψιμό μου. Όπως και το γραφικό μου χαρακτήρα...

Link to comment
Share on other sites

  • 5 weeks later...

Egw efage megalo paketo pou ekane to grapsimo mou pio xaotiko kyriws twra pou anevika sti athina. Itan ligo ksafniko ki afisa poly kosmo pisw stin idiateri mou patrida ti Kriti. Telwspantwn den me eixe epireasei toso poly oso otan katevika prin apo 3 vdomades gia savvatokyriako. Tote syneiditopoihsa oti proxwrousa mprosta me vima taxy kai o xronos efeuge enw afina polous agapimenous(kai tin agapimeni mou) pisw. Auto pou katalava omws einai oti den metraei to gegonos apo mono tou alla kai pws to antilamvanetai o kathenas.

 

P.S. den thelw kan na skeftomai pws tha to parw tou xronou pou tha paw sto U.K.

Link to comment
Share on other sites

Thomen, έτσι είχα νιώσει κι εγώ όταν επέστρεψα για πρώτη φορά στο χωριό μου αφού είχα φύγει για σπουδές. Είχα πάει για καφέ με δύο φίλους που έμεναν ακόμα εκεί και ένιωθα λίγο εξωγηίνος. Με τον καιρό θα το συνηθίσεις, η πρώτη φορά είναι σοκ.

Link to comment
Share on other sites

Πέραν από την κατάθλιψη που πέρασα πριν από κάποιο καιρό, το άλλο μεγάλο σοκ το έπαθα όταν (βιώνοντας, γενικά, πολύ ζωηρά τα όνειρα και τους εφιάλτες μου) είδα σ' εφιάλτη πως βίασαν την κοπέλα που αγαπούσα...

Link to comment
Share on other sites

Χμ...κάποιο συνταρακτικό γεγονός μ'έκανε ν'αρχίσω να γράφω μετά από μια διακοπή 4 ή 5 χρόνων. Είχα μείνει στην ίδια τάξη από απουσίες κι αυτό μου άλλαξε λίγο την οπτική. Εκείνη την περίοδο όμως απ'το "μαγικό" της παιδικής ηλικίας πέρασα στο γλυκανάλατο/ερωτικό της εφηβείας. Μετά από λίγο καιρό το σιχάθηκα κι έψαχνα τρόπο να επιστρέψω στο μαγικό. Δεν επέστρεψα ποτέ απλά μετέφερα το ρεαλισμό και τον κυνισμό, που απέκτησα από κάποιες άσχημες καταστάσεις, σε φανταστικούς κόσμους. Αυτό που αντιλαμβάνομαι καθώς περνάνε τα χρόνια είναι ότι ο κυνισμός μου μεγαλώνει και εκφράζω την ψυχολογία μου μέσα απ'τον κίνδυνο και το θάνατο. Δεν μπορώ, πλέον, να γράψω ένα ευτυχισμένο τέλος και οι χαρακτήρες μου είναι μονίμως μπερδεμένοι και λίγο απαθείς προς τον κόσμο. Υποθέτω ότι θα ξαναλλάξει το γράψιμό μου καθώς θα συνεχίσω να μεγαλώνω.

Link to comment
Share on other sites

  • Management

Γεγονότα πολλά που αλλάζουν τη ζωή μας και όλα αυτά που σκεπτόμαστε. Αντιλαμβάνομαι και συμφωνώ πως τα χρόνια και συνεπώς οι εμπειρίες είναι αυτές που μας προσθέτουν βιβλία συναισθημάτων στις βιβλιοθήκες της ψυχής μας. Είχε ειπωθεί σε ένα άλλο thread από την Isis ότι αυτά που γράφουμε πάντα έχουν κάτι από μέσα μας και ότι εκφράζουν εμάς ή πράγματα που έχουμε βιώσει. Γενικότερα πράγματα που θέλουμε να εξωτερικεύσουμε μέσα από τις ιστορίες και γενικά το γράψιμο μας.

 

Συμφωνώ ότι τα γραφόμενα του καθ’ ενός είναι συνονθύλευμα ενός χαρακτήρα ανθρώπου όμως το σημαντικό σε έναν που συγγράφει είναι να μπορεί να επιλέγει ποια βιβλία από τη βιβλιοθήκη της ψυχής του θα διαλέξει να συμβουλευτεί, ποιους μπούσουλες και ποια λεξικά θα έχει δίπλα από το φλιτζάνι με το τσάι του όταν σκέφτεται και να μπορεί να επιλέγει αυτός τι και πως θέλει να το βγάλει προς τα έξω.

Link to comment
Share on other sites

Ο θάνατος ενός καλού φίλου κι επίσης ενός συγγενή είναι κάτι που σίγουρα με έχει κάνει να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω κάποια πράγματα.

Επίσης η αλλαγή περιβάλλοντος. Δηλαδή σπουδές στο εξωτερικό και μετακομίσεις.

Τέλος οι απογοητεύσεις της ζωής (που ξέρεις ότι μπορούσες να πάρεις έναν άλλο δρόμο στη ζωή σου αν δεν υπήρχαν αυτές)

Link to comment
Share on other sites

Κάποια οικογενειακά προβλήματα συντέλεσαν στη δημιουργία του ύφους των περισσότερων ιστοριών μου, απο κάποιο σημείο και μετά.

 

Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τώρα.

Link to comment
Share on other sites

Ε κινδυνεύω να χαρακτηριστώ λίγο μαλάκας αλλα δεν ετύχε να αλλάξετε το πώς γράφετε όσο λίγο ήταν αυτό αφού διαβάσατε κάτι?

Link to comment
Share on other sites

Φυσικά, αλλά υπάρχει άλλο topic για αυτό, επίσης ανοιγμένο απο το Βάρδο. Ψάξε λίγο και θα το βρείς.

Link to comment
Share on other sites

Μια σειρά ατυχών οικογενειακών προβλημάτων επηρέασε χωρίς επιστροφή τον τρόπο γραφής των κειμένων μου. Κι ο έρωτας, φυσικά, που πηγαινοέρχεται άναρχα, έβαλε το λιθαράκι του.

Link to comment
Share on other sites

Ο θάνατος κάποιου ανθρώπου μ' έκανε να "μεγαλώσω" απότομα κι αυτό φάνηκε απ' το πρώτο διήγημα στο δεύτερο. Η επόμενη αλλαγή έγινε όταν πρωτοδιάβασα Kay και άνοιξε η φαντασία μου και η πένα μου σαν παράθυρο μέσα στο Μάη. Η τρίτη όταν διάβασα Robins και προσκύνησα το μεγαλείο του παιχνιδιού με το χιούμορ, τις παρομοιώσεις και το σουρεαλιστικό ρεαλισμό. Τέταρτη και τελευταία όταν έφαγα ερωτική κατραπακιά διαστάσεων αμονιού κι άρχισα να βλέπω αλλιώς τον κόσμο. Έπεσα απ' τα ρομαντικά μου συννεφάκια και προσγειώθηκα σε πραγματικές, κυνικές σκέψεις και εικόνες.

 

Μικρές αλλαγές υφίσταμαι διαρκώς, καθώς μου αρέσει ο πειραματισμός στο στυλ και το ύφος. Μ' αρέσει να παίζω με το φανταστικό και το πραγματικό, με το σύγχρονο και το παλαιότερο, με το ρεαλιστικό και το ρομαντικό. Ικανοποιώ τις πολλαπλές μου προσωπικότητες... :p

Link to comment
Share on other sites

Δεν επέστρεψα ποτέ απλά μετέφερα το ρεαλισμό και τον κυνισμό, που απέκτησα από κάποιες άσχημες καταστάσεις, σε φανταστικούς κόσμους. Αυτό που αντιλαμβάνομαι καθώς περνάνε τα χρόνια είναι ότι ο κυνισμός μου μεγαλώνει και εκφράζω την ψυχολογία μου μέσα απ'τον κίνδυνο και το θάνατο. Δεν μπορώ, πλέον, να γράψω ένα ευτυχισμένο τέλος και οι χαρακτήρες μου είναι μονίμως μπερδεμένοι και λίγο απαθείς προς τον κόσμο.

 

Παρομοίως. Και, όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότι ολοένα και πιο κυνικός θα γίνομαι. Μπορεί να γράφω για φανταστικούς κόσμους (πάντα θα γράφω για φανταστικά κόσμους), αλλά θα έχουν μέσα αυτή την τραχιά επιφάνεια της πραγματικότητας που, όταν γλιστρήσεις και πέσεις, γδέρνεις τις παλάμες σου και τα γόνατά σου. Και οι χαρακτήρες στις ιστορίες μου σχεδόν πάντα γλίστράνε και γδέρνονται...

Link to comment
Share on other sites

Ει βρηκα ενα αρκετα καλο λογο που θ αλλαξει το στυλ συγγραφης μου. Στο σπιτι μου πισω στην Κρητη ειμαι σαν ξενος ενω η κοπελα που αγαπω απεκτησε τη χειροτερη δυνατη αποψη για μενα και μου μιλαει μονο για να με βρισει καθως κλαιει ασταματητα επειδη ανακαλυψε κατι κατακριτεο στο παρελθον μου. Τελος μαλλον θα περασω μονος μου τις διακοπες εδω στην Αθηνα. Ναι μαλλον αυτο θ αλλαξει το στυλ μου. Τρεμε Ε.Α. ...

Edited by Thomen
Link to comment
Share on other sites

Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στον πόνο. Είναι αφελές να πιστεύει κανείς πως η μόνη αλλαγή που μπορεί να επιφέρει ο πολύ δυνατός πόνος, η σκληρότητα της zωής, οι σφαλιάρες του κόσμου, είναι μια κυνική συμπεριφορά/τρόπος σκέψης - και κατ' επέκτασην γραφής.

 

*points at her signature*

 

Α, και το να γλιστρά, να πέφτει, να ματώνει ένας χαρακτήρας δεν είναι κυνικό. Είναι ρεαλιστικό, απορώ μάλιστα, υπάρχει καλό βιβλίο στο οποίο οι ήρωες δεν παθαίνουν απολύτως τίποτα; Βαρετό δεν θα ήταν; Άλλο κυνισμός, άλλο ρεαλισμός. Η αλήθεια δεν είναι μόνο μαύρη! Ούτε μόνο λευκή είναι βέβαια.

 

Υ.Γ. Όχι, δεν υπονοώ τίποτα για κανέναν, και δεν αποκαλώ κανέναν αφελή. Απλώς διάβασα τα περισσότερα posts σε αυτό το topic, και είδα πως οι περισσότεροι φαίνεται να θεωρούν τον κυνισμό τη μόνη αντίδραση "κατά" του μεγάλου πόνου και της αναπόφευκτης κατραπακιάς και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Link to comment
Share on other sites

Υ.Γ. Όχι, δεν υπονοώ τίποτα για κανέναν, και δεν αποκαλώ κανέναν αφελή. Απλώς διάβασα τα περισσότερα posts σε αυτό το topic, και είδα πως οι περισσότεροι φαίνεται να θεωρούν τον κυνισμό τη μόνη αντίδραση "κατά" του μεγάλου πόνου και της αναπόφευκτης κατραπακιάς και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Εδώ, ακριβώς, είναι και που συμφωνούμε περισσότερο, Νιέννα: ο κυνισμός είναι μία αντίδραση, δεν είναι η μόνη σωτήρια λύση...

 

Κάποτε, όταν ξεκόλλησα, ανήγαγα το ζήτημα της «λούπας» στην οποία πέφτουμε ως εξής: στη λούπα υπάρχουν κάποιες αντιμετωπίσεις,

  • να μείνεις μόνιμα στη λούπα σα κτήνος,
  • παριστάνοντας τον τρελό,
  • να μην μπορείς να βγεις από αυτήν,
  • να βγεις, αλλά ως κυνικός,
  • και να ξεφύγεις, αλλά σημαδεμένος.

Το σημάδι δεν είναι υποχρεωτικά κακό - μπορεί να είναι τα πάντα, αλλά είναι η ουλή που σου αφήνει η λούπα...

 

Πάντα πίστευα ότι όλοι οι κανόνες έχουν εξαιρέσεις.

Κάποτε αποδέχτηκα πως τα πάντα εξαρτόνται από την ερμηνεία που θα τους δωθεί.

Πρόσφατα μόλις παραδέχτηκα πως τα πάντα πρέπει να γίνονται όταν και όπως πρέπει.

 

My 3 credos, my life, my beliefs.

Link to comment
Share on other sites

  • 17 years later...
On 10/9/2005 at 2:29 AM, Βάρδος said:

Υπάρχει κάτι που συνέβη στη ζωή σας, το οποίο να άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο γράφετε για κάποια πράγματα μέσα σε μια ιστορία;

 Όλα, τα πάντα, αλλάζουν τον τρόπο που θα γράψουμε κάτι, κάθε εξωτερικός παράγοντας επιδράει πάνω μας καθώς υπάρχουμε ως άνθρωποι και πέραν της συγγραφικής μας ιδιότητας, όταν δεν γράφουμε ακούμε/μαθαίνουμε/διαβάζουμε/συζητάμε για εξελίξεις στην επικαιρότητα, στον πολιτισμό, στην τέχνη, οπουδήποτε και όλα αυτά υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας και όταν θα πιάσουμε την πένα, το στυλό, το μολύβι, τον υπολογιστή, και θα αρχίσουμε να γράφουμε, όλα αυτά θα μας επηρεάσουν υποσυνείδητα ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε.

 Προσωπικά θα έλεγα η τυχαία γνωριμία μου με έναν ψυχοπαθή εγκληματία ο οποίος στη συνέχεια σκότωσε 2 άντρες και μία γυναίκα η οποία ήταν έγκυος, χωρίς ουσιαστικό λόγο, απλά επειδή είχαν μαζευτεί πολλά μέσα του και βγήκε αυτή η έκρηξη οργής στραμμένη προς αθώους περαστικούς.

 Έπιασα τη κουβέντα μαζί του πριν 6-7 χρόνια και αυτό όσο περίμενα στη καφετέρια που βρισκόμουν μία κοπέλα με την οποία είχαμε γνωριστεί διαδικτυακά και θα βγαίναμε από κοντά.

 Φαινόταν πολύ ήρεμος άνθρωπος αν και λίγο "χαμένος" στον κόσμο του.

 Τον ρώτησα αρχικά τι ώρα ήταν επειδή στο άγχος μου για το επικείμενο ραντεβού δεν σκεφτόμουν να κοιτάξω στο κινητό μου την ώρα, και αυτός επειδή καθόταν δίπλα μου και έπινε μόνος του τον καφέ του (η καφετέρια δεν είχε άλλους πελάτες) μου είπε τι ώρα ήταν και μάλλον επειδή κεγώ θα του έδωσα την εντύπωση του "χαμένου" στον κόσμο μου, είδε πως έχουμε ένα κοινό το οποίο ίσως αποτελέσει αφορμή για μία ολιγόλεπτη συζήτηση, όσο βρισκόμουν εκεί, από τις συζητήσεις αυτές όπως αυτές στο λεωφορείο/μετρό με τελείως άγνωστους ανθρώπους που ξέρεις από πριν καλά καλά την κάνεις πως είναι δεδομένο πως θα τελειώσει με το να είστε πάλι ξένοι, να επιστρέψετε στο σημείο μηδέν, καμία γνώση για τον άλλον δεν αποκτήθηκε, παραμένει τελείως άγνωστος, απλά για λίγο μιλήσατε για άκυρα θέματα, να περάσει η ώρα.

 Φαινόταν άνθρωπος υπερβολικά ήρεμος και άκακος. Όταν ήρθε η κοπέλα, τον χαιρέτησα και με χαιρέτησε εγκάρδια και αυτός. Μετά απομακρύνθηκα εγώ με αυτήν και λίγο αργότερα, ούτε 2 λεπτά μετά, ακούσαμε να φωνάζουν οι γείτονες "αστυνομία, αστυνομία!"  και "βοήθεια!" ενώ πολλοί έτρεχαν πάνω κάτω σε μία κατάσταση πανικού. Αυτός ο άνθρωπος είχε μαχαιρώσει 3 τυχαίους περαστικούς (ποτέ δεν έμαθα το γιατί, ούτε το έψαξα παραπάνω καθώς δε θα έλεγαν ποτέ σε κανέναν τον λόγο, εκτός άμα ήσουν αστυνομικός συντάκτης) και περίμενε να έρθει η αστυνομία να τον συλλάβει, δεν έκανε καμία προσπάθεια να τρέξει να σωθεί, να κρυφτεί κάπου.

 Ήταν τα ρούχα του μέσα στο αίμα και είχε πιτσιλιστεί και αυτός στο πρόσωπο και κοιτούσε όσους τον κοιτούσαν τρομοκρατημένοι, ενώ τους χαμογελούσε σαν να μην συνέβη τίποτα. Το βλέμμα του είχε κάτι το απόκοσμο, δε μπορώ να το εξηγήσω, τελείως απαθές χαμόγελο, σαν να έβγαλε τον σκύλο του βόλτα και απλά να χάζευε άλλα σκυλιά ή να πήγαινε βόλτα με έναν φίλο του. Κανένα συναίσθημα, καμία συνειδητοποίηση του τι έκανε. 

 Νομίζω πως μόνο στην ταινία The Hitcher του 2007 με τον Sean Bean, έχω δει παρόμοιο χαμόγελο,  άμα δείτε την ταινία θα καταλάβετε για ποιο χαμόγελο μιλάω.

 Και αυτή η σκηνή μου πάγωσε το αίμα, είναι σίγουρα μία σκηνή που έχει εντυπωθεί βαθιά μέσα μου..

Edited by Aggelos95
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..