Τι διαβάζετε;

[rama]

Ξεκίνησα το "Mister Monday" (Garth Nix), καλό φαίνεται, είναι το πρώτο από τα 7 βιβλία τις σειράς "The Keys to the Kingdom"

[Naroualis]

Εν μέσω συμφορών και τρικυμιών εν κρανίω, τελείωσα χτες βράδυ το Hogfather, του Terry Pratchett. Λογικά, όπως και οι περισσότεροι το κατατάσσω στα δύο ή τρία καλύτερα του Δισκόκοσμου. Το μόνο κακό ήταν ότι είχα δει πρώτα την ταινία και τώρα απλά πρόσεχα λεπτομέρειες στην πλοκή. Το καλό ήταν το HO.HO.HO.

[SpirosK]

Εν μέσω συμφορών και τρικυμιών εν κρανίω, τελείωσα χτες βράδυ το Hogfather, του Terry Pratchett. Λογικά, όπως και οι περισσότεροι το κατατάσσω στα δύο ή τρία καλύτερα του Δισκόκοσμου. Το μόνο κακό ήταν ότι είχα δει πρώτα την ταινία και τώρα απλά πρόσεχα λεπτομέρειες στην πλοκή. Το καλό ήταν το HO.HO.HO.

 

 

Εγώ πάλι το κατατάσσω στα πιο έξυπνα αλλά και λιγότερα αστεία του δισκόκοσμου... σχεδόν ούτε ένα χαμογελάκι (εκτός από το Χάρο, που είναι ΠΑΝΤΑ σούπερ).

Αν θες κάτι καλό ΚΑΙ αστείο από Δισκόκοσμο διάβασε αυτό που σατιρίζει τις εφημερίδες ή αυτό που σατιρίζει το Hollywood (δε θυμάμαι τον τίτλο από κανένα σχεδόν, συγγνώμη. Όλα τα θυμάμαι με το τι σατιρίζουν από τον πραγματικό κόσμο...)

 

ΥΓ: Εγώ διαβάζω το twilight αυτή τη στιγμή. Οι πρώτες 40 σελίδες, σε αντίθεση με την ταιναία, μου κάνουν για "teen women literature", θα επανέλθω όμως όταν το έχω τελειώσει.

Edited September 22, 2009 by SpirosK

[Darkchilde]

Εγώ πάλι το κατατάσσω στα πιο έξυπνα αλλά και λιγότερα αστεία του δισκόκοσμου... σχεδόν ούτε ένα χαμογελάκι (εκτός από το Χάρο, που είναι ΠΑΝΤΑ σούπερ).

Αν θες κάτι καλό ΚΑΙ αστείο από Δισκόκοσμο διάβασε αυτό που σατιρίζει τις εφημερίδες ή αυτό που σατιρίζει το Hollywood (δε θυμάμαι τον τίτλο από κανένα σχεδόν, συγγνώμη. Όλα τα θυμάμαι με το τι σατιρίζουν από τον πραγματικό κόσμο...)

 

ΥΓ: Εγώ διαβάζω το twilight αυτή τη στιγμή. Οι πρώτες 40 σελίδες, σε αντίθεση με την ταιναία, μου κάνουν για "teen women literature", θα επανέλθω όμως όταν το έχω τελειώσει.

 

Αυτό που σατιρίζει το Holy Wood, είναι το Moving Pictures. Απίστευτο ήταν! Για τις εφημερίδες, δεν το έχω διαβάσει ακόμα, και δεν θυμάμαι τίτλο.

[Naroualis]

ΣπύροΚ ευχαριστώ. Εξελίσσομαι κι εγώ σιγά-σιγά σε Diskworld master. Τα έχω πάρει με τη σειρά, οπότε το Moving Pictures το έχω ήδη διαβάσει. Δυστυχώς δε μου φάνηκε και τώρα αστείο όσο άλλα, όπως ας πούμε το Men At Arms. Εκείνο με τις εφημερίδες είναι το The Truth, αλλά ακόμη έχω μέλλον για να το διαβάσω.

[Δημήτρης]

Πολύ καλή επιλογή. Μην το παρατήσεις όσο κι αν σε κουράσει με τα εκκλησιαστικά ζητήματα. Αξίζει τον κόπο!

 

 

Όχι δεν θα το παρατήσω, προσπαθώ ποτέ να μην παρατώ βιβλία. Τελευταία φορά που έκανα κάτι τέτοιο ήταν με το Σιλμαρίλλιον πριν από καμιά δεκαετία περίπου. Επέλεξα τελικά να διαβάσω το συγκεκριμένο γιατί είναι από τα πιο παλιά μου βιβλία. Το έχω πόσο καιρό άραγε; 7- 8 χρόνια θα ' λεγα, ε και ήρθε πλέον η ώρα του. Έριξα μία ματιά στο topic του Έκο προτού το ξεκινήσω και θα πρέπει να πω πως με κουράζουν λίγο οι μακροσκελείς μονόλογοι- διάλογοι. Όμως περισσότερα όταν το τελειώσω. Thanks kitsos!

[Arachnida]

ΥΓ: Εγώ διαβάζω το twilight αυτή τη στιγμή. Οι πρώτες 40 σελίδες, σε αντίθεση με την ταιναία, μου κάνουν για "teen women literature", θα επανέλθω όμως όταν το έχω τελειώσει.

 

 

Μα είναι teen literarute. Και είναι και καλό κατά τη γνώμη μου, όπως και η ταινία. Στη "Νέα Σελήνη" (το sequel), λίγο το κουράζει η Meyer.

[SpirosK]

Μα είναι teen literarute. Και είναι και καλό κατά τη γνώμη μου, όπως και η ταινία. Στη "Νέα Σελήνη" (το sequel), λίγο το κουράζει η Meyer.

 

Η λέξη κλειδί είναι "women", όχι το "teen".

Δεν μπορώ να διαβάζω για το "αψεγάδιαστο δέρμα" του ενός, το "τονισμένο μυώδες κορμί" του άλλου, τα "ανάλαφρα μαλακά μαλλιά" της άλλης κτλ κτλ....

(δική μου η μετάφραση/παράφραση, το διαβάζω στα Αγγλικά). Είναι σαν να βλέπω το "Σούπερ Κατερίνα", όχι μυθιστόρημα Αλλά, όπως είπα, ίσως φτιάξει μετά....

[Sileon]

Πάντως και η ταινία αυτό ακριβώς ήταν που λέει ο SpirosK. Ροζουλι αγάπες με αποχρώσεις αφελώς γκρίζων καταστάσεων, ίσα για να υπάρχουν και τα απαραίτητα βρυκολακικά στερεότυπα. Θα έριχνα, όμως, ευχαρίστως ένα βλέφαρο και στο βιβλίο, να πάρω δόση εφηβικου βαμπιρορομάντσου και αναγνωστικώς.

Αν το αποφασίσω θα στραφώ κατευθείαν στο αυθεντικό αφού θυμάμαι να έχω ακούσει πως η μετάφραση έχεις αρκετές αδυναμίες.

 

 

[Naroualis]

Τελείωσα χτες βράδυ το Δράκοντες και άλλα μυθικά τέρατα, του Joseph Nigg. Μικρό βιβλιαράκι, με παράξενη εικονογράφηση, αλλού ωραία κι εντυπωσιακή κι αλλού εντελώς κοινότυπη ή και κακόγουστη. Έχει αρκετές πληροφορίες για τα πλάσματα του τίτλου, αρκετά πυκνές όμως.

[heiron]

Πραγματικά διαβάζεται γρήγορα. Καλό αυτό για βιβλίο. Αλλά αντίθετα με τον Κώδικα και το Illuminati που είχαν και ενδιαφέροντα στοιχεία και γρίφους και πλοκή (άσχετα που έχουν την ΙΔΙΑ βασική πλοκή), αυτό δεν έχει ούτε αυτό, άσχετα αν τα διαφήμιζε. Μασόνοι, Γουάσινγκτον κλπ κλπ... Μπαρούφες.

Κάτσε,δηλαδή το νέο Μπραουνοβιβλίο ΔΕΝ έχει τη βασική μπραουνοπλοκή;Αυτή που 1 επιστήμονας και 1 από υπηρεσία ασφαλειας(αντρας-γυναίκα ή γυναίκα άντρας) ανακαλύπτουν ένα επτασφράγιστο μυστικό παγκόσμιας σημασίας και προσπαθούν να ανακαλύψουν κι άλλα στοιχεία αλλά ενας μυστηριώδης κακός τους καταδιώκει ενώ κάποιος τους βοηθάει και τελικά αποδεικύεται ότι

ο κακός είναι αυτός που είχαν για καλό και αυτοί που τους κυνηγάνε είναι καλοί βασικά και επιπλέον στις τελευταίες σελίδες ανθίζει επιτέλους το υποβόσκον ειδύλιο

.Ε,τότε ίσως το διαβάσω από περιέργεια.

 

Πάντως επειδή έχω ποιότητα προσωπικά διαβάζω το

"Για τη φύση των πραγμάτων"

του Λουκρητιου

 

Ουσιαστικά είναι η σύνοψη της επικούρειας φιλοσοφίας σε έμμετρη μορφή.Φάση έχει γιατί βλέπω τις επιστημονικές απόψεις που είχαν πριν 2000 χρόνια.

[Eric Draven]

Αρχισα τον Μαγο (riftwar saga). Περιμένω κάτι επιπέδου Serpentwar saga αν οχι καλυτερο

[Naroualis]

Τελείωσα πριν από λίγο την Ψυχή της Νύχτας, της Ουλρίκε Σβάικερτ. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο που διακρίθηκε στα πλαίσια ενός διαγωνισμού που έγινε στη Γερμανία με κεντρικό θέμα την περίφημη Ιστορία Χωρίς Τέλος, του Μίκαελ Έντε (το πρώτο που διάβασα κι είχε διακριθεί στον ίδιο διαγωνισμό ήταν ο Βασιλιάς των Τρελών της Τάνια Κίνκελ, εκπληκτικό βιβλίο και μάλλον θα το ξαναδιαβάσω). Γενικά έχει μια μικρή ελαφρότητα που κάποιες στιγμές δεν περνάει απαρατήρητη, όμως είναι αρκετά αξιοπρεπές, χωρίς κενά και με αρκετή αληθοφάνεια. Κάποιες φορές γλιστράει διακριτικά σε άχρηστες περιγραφές, αλλά ευτυχώς όχι εκτεταμένες. Γενικά ένα βιβλίο για να περάσει κανείς μερικές ευχάριστες ώρες.

[rama]

"Speaker for the dead" ( Orson Scott Card)

[tetartos]

Εξέλιξη των μαθηματικών εννοιών του R.L.Wilder

Συχνά το να διαβάζω μια άλλη επιστήμη από τη δική μου (δεν αναφέρομαι στα μαθηματικά, αναφέρομαι στην ιστορία!) είναι εξίσου ευχάριστη με το διάβασμα ενός λογοτεχνικού έργου!

[Darkchilde]

Εξέλιξη των μαθηματικών εννοιών του R.L.Wilder

Συχνά το να διαβάζω μια άλλη επιστήμη από τη δική μου (δεν αναφέρομαι στα μαθηματικά, αναφέρομαι στην ιστορία!) είναι εξίσου ευχάριστη με το διάβασμα ενός λογοτεχνικού έργου!

 

Για πες την γνώμη σου για το βιβλίο αυτό. Με ενδιαφέρει αρκετά η θεματολογία του, ιστορία των μαθηματικών.

[Mort13]

Harry Potter and the Deathly Hallows, της J.K. Rowling

 

Τέλος κι ο Χάρης για μένα λοιπόν. Μπορώ να ομολογήσω ότι στο ξεκίνημα της όλης Ποτερικής τρέλας έβγαζα σπυράκια γιατί ψιλοαπεχθάνομαι το υπερβολικό hyping. Τελικά η σειρά όμως αξίζει τον χρόνο που θα αφιερώσεις σε αυτήν γιατί αν και ξεκινάει ως ένα απλοϊκό παιδικό παραμύθι, εξελίσεται και ωριμάζει, κάνοντας αυτά που περιμένουμε από μια καλή σειρά φαντασίας: σε μεταφέρει σε έναν μαγικό και διαφορετικό κόσμο, σε διασκεδάζει, περνάει και 2-3 μηνύματα.

[Naroualis]

Τελείωσα το Jingo του Terry Pratchett. Πόλεμος για ένα μικρό νησάκι, μου θύμισε πολλά η κεντρική πλοκή. Ειδικά όταν στο τέλος τα Curious Squids αναρωτιόυνται γιατί κάθε τόσο η πόλη τους εξαφανίζεται για λίγο καιρό.

[Sileon]

Η σοδειά του Σεπτέμβρη μπορώ να πω ήταν πλήρως ικανοποιητική, απο πλευράς αναγνωστικής απόλαυσης. Η αρχή αποδείχτηκε πολύ δυνατή, αφού με Τόσοι κ τόσοι τρόποι να κάνεις μια αρχή του Τζον ΜακΓκρεγκορ, βρέθηκα μπροστά σε ένα μαγευτικό ανάγνωσμα. Το ύφος του το είχα συναντήσει στο πρώτο του βιβλίο, ονόματι Και αν δεν μιλάμε για τα καθημερινά πράγματα. Εδώ, πραγματικά το ξανακάνει, μιλάει για μια απλή, ανθρωπινη ιστορία, χρησιμοποιώντας τα δικά του πρωτότυπα εργαλεία, μια πένα που μπορεί να γίνει συγκινητική χωρίς να βιάζει τον αναγνώστη με φθηνές σκηνές εντυπωσιασμού που σταδιακά ξεφουσκώνουν και συρρικώνονται για να ξεχάσεις στο τέλος την ύπαρξη τους. Έχοντας πια ωριμάσει, χρησιμοποιεί έξυπνα, με αφάνταστη ευαισθησία την ποιητική του προσέγγιση που απλώς αχνοφαίνεται αλλα, υπόγεια, κυριεύει όλο το βιβλίο. Πραγματικά, συγκλονιστικό μέσα στην καθημερινότητά του, αποτελεί μια ιστορία που ο κάθε αναγνώστης μπορεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να νιώσει μέρος της ιστορίας του.

Η συνέχεια έγινε με ένα μυθιστόρημα που θεωρείται ένα απο τα σπουδαιότερα της Γερμανόφωνης λογοτεχνίας του 20ου αιώνα, το εμβατήριο Ραντένσκυ του Γιόσεφ Ροθ. To είχα καιρό στην βιβλιοθήκη μου, μα φαίνεται πως με κάποιο τρόπο ένιωσα έτοιμος, σα να ήξερα πως ήθελα να διαβάσω ακριβώς αυτό που έγραψε ο Ροθ. Πιθανώς να συνέβαλε και η Φθινοπωρινή διάθεση, τέλος πάντων το ξεκίνησα και κατάφερα να χαθώ στον κόσμο της Αυστρίας, λίγο πριν τον Α Παγκόσμιο πόλεμο, έτσι όπως τον παρουσιάζει γλαφυρά ο Ροθ. Χαρακτήρες, περιγραφές, διάλογοι, όλα βρύθουν αυτής της ενδελεχούς προσέγγισης που έχω συναντήσει μόνο στον Τόμας Μαν. Ενίοτε κουραστικό, αργό, φαινομενικά χωρίς να συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο, όλο το βιβλίο είναι ένας ύμνος σε έναν κόσμο που χάθηκε διαπαντός με τον κατακερματισμό της Αυστρίας, συμπαρασύροντας μαζί του ένα τεράστιο κομμάτι του ίδιου του συγγραφέα.

Μετά τον Γερμανοεβραίο Ροθ, στράφηκα στην Δάφνη Ντε Μωριέ, της οποία μια συλλογή που είχα διαβάσει το καλοκαίρι μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Τσίμπησα, λοιπόν, Το Μετα τα Μεσάνυχτα. Μια κλασική νουβέλα μυστηρίου, μικρή και περιεκτική. Τρόμος κυρίως ψυχολογικός με ένα ανατρεπτικό τέλος τόσο σεναριακό όσο και υφολογικό. Ωραίο αν και δεν είναι μεγάλη μου αγάπη τόσο μικρές ιστορίες. Έχει γυριστεί και σε ταινία με Ντόναλντ Σάδερλαντ και Τζούλι Κρίστι.

Τέλος, διάβασα την Φήμη του Ντανιελ Κελμαν. Σε αυτό του το τελευταίο βιβλίο το, όπως τον αποκαλούν, νέο πολλά υποσχόμενο -προφανώς- ταλέντο των Γερμανικών γραμμάτων ακονίζει την πένα του γερά και βουτάει στην κάπως διαφορετική φόρμα μια σπονδυλωτής ιστορίας την οποία διαθρώνει μέσω ξεχωριστών ιστοριών, εν είδη συλλογής. Στο τέλος τα επι μέρους κομμάτια δίνουν το όλον. Υποτίθεται πως αυτή η ολοκλήρωση θα έπρεπε να συνοδεύεται και απο την απαραίτητη κορύφωση, κάτι που σε κάνει να νιώσεις πως υπάρχει ένα καθολικό, μεγαλύτερο νόημα στο βιβλίο. Υπήρχε μεν αλλά σε μικρό βαθμό, κάτι που μάλλον με απογοήτευσε. Έχοντας δε ευχαριστηθεί την Μέτρηση του κόσμου -το προηγούμενό του- περίμενα περισσότερα. Φαίνεται πως τον πέτυχα σε διαθέσεις πειραματισμού και αναζήτησης φόρμας. Δεν είναι βέβαια παράξενο, αφού και το πρώτο -Εγώ, ο Καμίνσκυ- του διέφερε ριζικά απο το δεύτερο. Μικρός είναι ακόμα, έχει όλο τον χρόνο και έως ένα βαθμό την κατανόησή μας. Όχι για πάντα, όμως.

 

Το τέλος του μήνα με βρίσκει με τον πρώτο τόμο της τριλογίας The Book of the short sun, με την οποία ολοκληρώνεται -επιτέλους- η ευρύτερη σειρά, προσονομαζόμενη ως Solar Cycle.

Μέχρι ώρας πολύ δυνατό. Ελαφρώς πιο σβέλτο απο την προηγούμενη τριλογία (long sun), η οποία μάλλον το είχε κούρασει λίγο το όλο θέμα έτσι όπως είχα πάρει την σκυτάλη απο το the new sun νωχελικά και αργόσυρτα.

Στα συν η απίστευτη γραφή και η επιστροφή του στην χαρατηριστική του πρωτοπρόσωπη γραφή.

Βασικά, πορώθηκα! Κάπου θέλω και να το πιστεύω γιατί έχω μπροστά μου πολλές σελίδες μέχρι την ολοκλήρωση της τριλογίας..

 

 

[Eric Draven]

Harry Potter and the Deathly Hallows, της J.K. Rowling

 

Τέλος κι ο Χάρης για μένα λοιπόν. Μπορώ να ομολογήσω ότι στο ξεκίνημα της όλης Ποτερικής τρέλας έβγαζα σπυράκια γιατί ψιλοαπεχθάνομαι το υπερβολικό hyping. Τελικά η σειρά όμως αξίζει τον χρόνο που θα αφιερώσεις σε αυτήν γιατί αν και ξεκινάει ως ένα απλοϊκό παιδικό παραμύθι, εξελίσεται και ωριμάζει, κάνοντας αυτά που περιμένουμε από μια καλή σειρά φαντασίας: σε μεταφέρει σε έναν μαγικό και διαφορετικό κόσμο, σε διασκεδάζει, περνάει και 2-3 μηνύματα.

 

Για τις ταινίες δε μπορούμε να πούμε το ίδιο. Μέχρι το 4 ήταν καλά, από κει και πέρα η κατιούσα. Και έλεος πια με τους δημιουργούς που μας πρήζουν κάθε φορά ότι το 'επομενο Χαρυ Ποτερ θα'ναι ποιο σκοτεινο απ'τα προηγουμενα" Δηυλαδη το τελευταιο θα πρέπει να δείχνει μια απέραντη μαυρίλα.

[Arachnida]

Διάβασα το "Η σύμπτωση & άλλες ιστορίες" του Μίχαελ Άγκουστιν. Μικρό, πολύ συμπαθητικό. Εκδόσεις Μελάνι, μετάφραση Δημήτρης Νόλλας και Ηρώ Μακρή. Εισαγωγή απ' τον Αργύρη Χιόνη.

[tetartos]

Robot Visions, Isaac Asimov Μια ανθολογία όχι όσο καλή όσο η προηγούμενη αλλά τώρα που πήρα φόρα...

Το ομώνυμο διήγημα ήταν και πάλι καινούριο για μένα (πολύ χαίρομαι να διαβάζω υλικό του Asimov που δεν έχω ξαναδιαβάσει!) Δυστυχώς για τα υπόλοιπα καινούρια που διάβασα δεν έχω να πω τόσο κολακευτικά λόγια.

[Mort13]

Forever Peace, του Joe Haldeman

 

Κατά κάποιο τρόπο πνευματικός διάδοχος του "Forever War", δεν διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν αλλά διακατέχεται από την ίδια κεντρική ιδέα για την ματαιότητα του πολέμου και το πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν. Ξεκινάει σαν πολεμικό μυθιστόρημα, στη συνέχεια αποκτά κοινωνικοπολιτικές χροιές, περνάει από τα λημέρια της hard SF και καταλήγει με μια παραθρησκευτική συνωμοσία για το τέλος του κόσμου που θα ζήλευε κι ο Dan Brown. Φυσιολογικά όλο αυτό το φιλόδοξο μπλέξιμο στα χέρια ενός λιγότερο ικανού συγγραφέα θα γινόταν ένας αχταρμάς αλλά ο Haldeman καταφέρνει να διατηρήσει τις ισορροπίες μεταξύ όλων αυτών των διαφορετικών στοιχείων, βοηθούμενος κι από την έμπνευση να εναλλάσει την σε πρώτο πρόσωπο διήγηση του πρωταγωνιστή με μια αφήγηση σε ουδέτερο τρίτο πρόσωπο που λειτουργεί σαν commentary στα δρώμενα της ιστορίας. Να σημειώσω ότι κέρδισε τα βραβεία Hugo και Nebula του 1998.

[SpirosK]

Τελείωσα το "Twilight" και η κριτική μου μένει ως είχε. Απογοήτευση. Ευτυχώς η ταινία ήταν πολύ καλύτερη.... τώρα διαβάζω το sequel (με βαριά καρδιά, αλλά αφού τα αγόρασα και τα δύο μαζί... ελπίζω να φτιάχνει λίγο...)

[Naroualis]

Τελείωσα:

 

-Ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο, Ωρόρα/42, μέτριο προς κακό. Πέραν του Πιεράματος, του Φρέντερικ Μπραούν, ο οποίος είναι μακράν ο αγαπημένος μου συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, όλα τα υπόλοιπα ήταν βαρετά και κάποια ήταν τόσο παλπ, που καταντούσαν γραφικά.

 

-Ιστορίες από παράδοξες διαστάσεις, Ωρόρα/50, μέτριο προς καλό. Ακόμη και το Ιτιρικτάρι του Μαστακούρη ξαφνιάζει ευχάριστα.

 

-Ιστορίες με ταξίδια στο Χρόνο/2, Ωρόρα/57, μέτριο προς... μέτριο. Μου άρεσε η Θεϊκή Τρέλα, του Ζελάζυ και το Χειρόγραφο της Συλλογής Χέρτφορντ, του Ριτσαρντ Κούπερ.