Nienor Posted January 31, 2008 Share Posted January 31, 2008 Εξ άλλου αναφέρεσαι περισσότερο σε μια-δυο ηλικιακές ομάδες που προτιμούν τα παιχνίδια, και όχι σε όλο το φάσμα ενός αναγνωστικού κοινού που, αν και μικρό βέβαια σε αριθμό, αποτελείται από έφηβους μέχρι ηλικιωμένους. Τώρα αυτό εδώ στο οποίο στάθηκα δεν έχει καμία σχέση με όλα εκείνα που ήθελα να πω, αλλά επειδή το έμαθα πρόσφατα ψάχνοντας για μια εργασία και μου έκανε εντύπωση ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Έχει γίνει μία έρευνα επάνω στις ηλικίες που παίζουν παιχνίδια (είτε online, είτε κονσόλες κτλ) και ο μέσος όρος ηλικίας βγήκε πως είναι τα 31 χρόνια. Όχι τα 18, ούτε 22 αλλά τα 31. Εμένα αυτό κάτι μου λέει, μου έχει χτυπήσει ένα καμπανάκι περίεργο. Για να επιστρέψω στο θέμα, εγώ είμαι ένας από αυτούς. Όχι ένας από αυτούς που το κάνουν συστηματικά και επίτηδες, αλλά πάντως μια παραμυθου που δε διαβάζει εφ. Αυτό δε συμβαίνει όμως λόγω σνομπισμού, δεν έχω πει ποτέ -ούτε καν στον εαυτό μου- "αυτό εδώ το βιβλίο θα είναι ντίγκα στην πολιτική/διαστημόπλοια/εξωγήινους/<άλλο> άρα παράτα το και μην ασχολείσαι μαζί του". Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Κάθε φορά που έχω τελειώσει ένα βιβλίο και δεν ξέρω ποιο βιβλίο θα πιάσω μετά, πάντα υπάρχει κάποιο άλλο παραμύθι (το οποίο συνήθως δεν έχει μάγους δράκους και μεσαιωνικά κάστρα, Ντίνο μου, όσο λάθος κάνω εγώ που θεωρώ πως τα βιβλία της εφ έχουν μέσα διαστημόπλοια άλλο τόσο κάνεις κι εσύ για τα ξωτικά) με το οποίο μπορώ να ζυγίσω το βιβλίο εφ που κρατάω εκείνη τη στιγμή στα χέρια μου. Ε, μου βγαίνει το παραμύθι βαρύτερο κάθε φορά. Μου αρέσει καλύτερα. Για να ξεκινήσω εκείνο το άλλο επιστημονικής φαντασίας θα πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου. Τον πιέζω σε τόσα άλλα πράγματα, δε μπορώ να τον πιέζω και για να διαβάσω ένα βιβλίο, όσο κι αν πραγματικά θα ήθελα να τον ζήσω το χώρο της εφ κάποια στιγμή. Απλά συνήθως λέω "αργότερα". Και είμαι απόλυτα σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη, πιστεύω για την ακρίβεια πως για την πλειοψηφία μας τα πράγματα είναι κάπως έτσι, απλά θέμα γούστου δηλαδή κι όχι σνομπισμού. Φυσικά μπορεί να κάνω και λάθος, απλά προσωπικά σνομπάρω ελάχιστα πράγματα τουλάχιστον προτού να τα γνωρίσω κι ο καθένας μας τείνει να βλέπει τα πράγματα από το δικό του φίλτρο. Αυτό που γενικότερα συμβαίνει πάντως, το να βγαίνει πχ ένας συγγραφέας της εφ και να λέει ότι τα παραμυθάκια της φ είναι για παιδιά, ή αντίστοιχα ένας συγγραφέας της φ και να λέει ότι οι μηχανές της εφ είναι για προβληματικούς το θεωρώ όσο γελοίο θεωρώ και το να τσακώνεται η Κοκκίνου με την Πέγκυ και μάλιστα έχω την αίσθηση πως πηγάζει κι από το ίδιο συναίσθημα. Αν δηλαδή μας λένε "ελαφριές τραγουδίστριες" και εγώ πω πως η άλλη είναι ελαφριά, δε θα βγω αυτόματα από το κοινό καζάνι? Κάπως έτσι μου φαίνεται, τόσο χαζό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 31, 2008 Share Posted January 31, 2008 Το πάνελ είχε σαν θέμα το ρεαλισμό ή την έλλειψη ρεαλισμού στην ε.φ κλπ. και οι panelers χρησιμοποιούσαν συχνά σαν επιχείρημα ή παράδειγμα προς "αποφυγήν" τη fantasy. Η κυρία McCaffrey, γνωστή και για κάποιες εκκεντρικότητές της, δεν έλεγε τίποτα επί πολλή ώρα αλλά κρατούσε στα χέρια το πλεκτό της και "κλικ-κλικ" έπλεκε.Οπότε αφού οι κύριοι είπαν διάφορα, η McCaffrey πήρε στα χέρια το μικρόφωνο και είπε απλά (δεν είναι ακριβές quote): Gentlemen, I'll debate you any day on the existence of magic in juxtaposition to the existence of faster-than-light speed! Κορυφαίο! Αποδυκνείει ότι οποιουδήποτε είδους στενομυαλιά και λογοτεχνικός ρατσισμός απλώς στενεύει τους ορίζοντές μας και φλερτάρει επικίνδυνα με την ηλιθιότητα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted January 31, 2008 Share Posted January 31, 2008 (edited) Eνδιαφέρον αυτό για την έρευνα Κιάρα. Μπορείς να μου πεις περισσότερα (ή να ανοίξεις ένα τόπικ για το θέμα)? Ήταν έρευνα πάνω στο Ελληνικό κοινό ή σε ξένους, πού έγινε, κλπ κλπ κλπ. Σχετικά με τη fantasy/sci-fi υπάρχει ένα τόπικ εδώ: http://community.sff.gr/index.php?showtopic=1147 που κατά σύμπτωση επανέφερα χτες το οποίο έχει κάποιους ορισμούς (όχι όλους όμως) των υποειδών τόσο της ε.φ. όσο και της fantasy. Διαβάστε τους κα θα δείτε πως τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα, και πολύ πιο ωραία, από τα "κλισέ" με τα οποία πολλοί περιγράφουν τα δύο αυτά είδη. Να τονίσω δε πως οι "elves" του Charles de Lint που γράφει modern/dark fantasy δεν έχουν καμμία σχέση με τους elves του Tolkien, με τον ίδιο τρόπο που οι τυπικοί εξωγήινοι της space opera δεν έχουν καμμία σχέση με τους εξωγήινους του Ακόμα και οι Θεοί του Ασίμωφ ή του 2001 του Κλαρκ. Όσο για μένα οι προτιμήσεις μου είναι "πανσεξουαλικές" στο χώρο του φανταστικού πια. Μικρός προτιμούσα απόλυτα την ε.φ. αν και μ'άρεσαν τα παραμύθια, ειδικά αυτά με καλές (και μοντέρνες) μάγισσες. Η fantasy μου φαινόταν υπερβολικά "sword and sorcery" για τα γούστα μου, ή καλύτερα "sword and horsery" (όπως κακόπιστα αλλά μάλλον με ακρίβεια περιγράφουν κάμποσοι και σήμερα την Low Magic Epic fantasy) Όμως έτυχε να διαβάσω το αριστουργηματικό Mists of Avalon της Marion Zimmer Bradley που ήταν και είναι η πιο πρωτότυπη και πιθανά ιστορικά ακριβέστερη εκδοχή του Αρθουριανού μύθου με έμφαση στη Μοργκάνα, την ιέρεια Viviane και την παλιά παγανιστική θρησκεία που χανόταν, και καπάκι σχεδόν το Χόμπιτ και το Σιλμαρίλιον. Αυτά ήταν αρκετά για να δω πως η φαντασυ ήταν κάτι πλουσιότερο από ό,τι φανταζόμουν και τελικά διαπίστωσα πως υπάρχουν πολλά είδη fantasy που δεν έχουν σχέση με μεσαίωνα ή βασιλιάδες αλλά με πολλούς άλλους κόσμους που ίσως υπάρχουν και ανάμεσά μας (με την έννοια οτι μπορεί να υπάρξει fantasy και σε μοντέρνο σετινγκ) και πως όσο "τριπάτη" εύρισκα την ε.φ. άλλο τόσο τριπάτη ήταν και η fantasy. (To sword and horsery όμως, και τις after-the-nuclear-holocaust ιστορίες συνεχίζω να τις βαριέμαι). Edited January 31, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted January 31, 2008 Share Posted January 31, 2008 (edited) Κορυφαίο! Αποδυκνείει ότι οποιουδήποτε είδους στενομυαλιά και λογοτεχνικός ρατσισμός απλώς στενεύει τους ορίζοντές μας και φλερτάρει επικίνδυνα με την ηλιθιότητα. Ακριβώς, mman. Οι κύριοι είχαν πολύ βολικά ξεχάσει πόσα τέτοια ανακριβή στερεότυπα είχε και έχει ακόμα η ε.φ. Και όχι πως είναι τίποτα κακό το να χρησιμοποιείται η υπερφωτεινή ταχύτητα (ποτέ δεν πρέπει νομίζω, η ανάγκη για επιστημονική ακρίβεια - ανάλογα με την έννοια που έχει ο όρος κάθε εποχή - να καπελώνει τη "φαντασία"), αλλά όταν μιλάμε για "ρεαλισμό' σε αντιπαράθεση με το "παρα-"μύθιον", θεωρώντας το δεύτερο εξ ορισμού υποδεέστερο, μπορούμε να κάνουμε λάθη από "κεκτημένη ταχύτητα" (για να μην πω προκατάλειψη), και αρκεί μια έξυπνη τρικλοποδιά όπως της κυρίας McCaffrey για να πάει περίπατο και το "τουπέ" και η κεκτημένη ταχύτητα (του φωτός). ;) Edited January 31, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 31, 2008 Share Posted January 31, 2008 Προσωπικά, και μόνο φορώντας την περικεφαλαία μου με το πλουμιστό λοφίο, θα μπορούσα να πω: Επιστημονική Φαντασία – αμέτρητοι κόσμοι, αμέτρητες πιθανότητες. Φάνταζυ – παραλλαγές του ενός τοπίου, με κάστρα, μάγους, ξωτικά, δράκους κλπ. Όπου κάθε παραλλαγή και ένας διαφορετικός συγγραφέας. Και η ΕΦ έχει μόνο πράσινα ανθρωπάκια και ο τρόμος μόνο μανιακούς με μασέτες Όχι, αυτό είναι ανακριβές και πηγάζει από τις πολλές αντιγραφές του Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Μόνο αντιγράφοντας ιστορικές εποχές, το φάνταζυ ξεκινάει από την προϊστορία (Κόναν) και φτάνει μέχρι τη σύγχρονη εποχή (πχ τα βιβλία του Gaiman) και χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη εντελώς "εξωγηίνους" κόσμους που έχουν γραφτεί κατά καιρούς (πχ κάποια από τα πιο ψυχεδελικά έργα του Μούρκοκ) ούτε το υβρίδιο του Science Fantasy (πχ το Dune ή τον κόσμο του Warhammer 40000), ούτε για τις πολιτισμικές επιρροές των διαφόρων συγγραφέων που ξεφεύγουν από το Μεσαίωνα και τη γερμανική/σκανδιναβική/κελτική μυθολογία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted January 31, 2008 Share Posted January 31, 2008 Η fantasy μου φαινόταν υπερβολικά "sword and sorcery" για τα γούστα μου, ή καλύτερα "sword and horsery" (όπως κακόπιστα αλλά μάλλον με ακρίβεια περιγράφουν κάμποσοι και σήμερα την Low Magic Epic fantasy) \(To sword and horsery όμως, και τις after-the-nuclear-holocaust ιστορίες συνεχίζω να τις βαριέμαι). Σε αυτό το τόπικ νομίζω πάνω από πέντε φορές έχετε περιγράψει τον τρόπο που γράφω, όταν δίνετε τους ορισμούς των κλισέ, της βαρεμάρας και της "μια απ' τα ίδια". Αρχίζω να αισθάνομαι άσχημα που γράφω για σπαθιά, άλογα, μάγους, διαβόλους κλπ κλπ Σκέφτομαι σοβαρά να εγκαταλείψω το φάνταζυ μόλις τελειώσω τη σειρά που γράφω. Θα πάω σε πιο mainstream καταστάσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted January 31, 2008 Share Posted January 31, 2008 Xμμ, όχι ακριβώς. Σου παραθέτω ένα λινκ με τον ορισμό του "sword and sorcery" από τη wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Sword_and_sorcery. Δεν αναφέρεται στην *ύπαρξη* σπαθιών και μαγείας σε ένα έργο ή την τοποθέτησή του σε ένα ψευδομεσαιωνικό κόσμο. Διάβασε τον ορισμό και θα καταλάβεις. Επίσης, τα άκρα "ή sword and sorcery" ή "mainstream" όπως τα τοποθετείς ακούγονται κάπως "στενά", κατά τη γνώμη μου. Η λογοτεχνία της fantasy, όπως επίσης έχουμε αναφέρει πάνω από πέντε φορές, έχει πολλά υποείδη το καθένα με την ξεχωριστή του γοητεία. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 (edited) Σε αυτό το τόπικ νομίζω πάνω από πέντε φορές έχετε περιγράψει τον τρόπο που γράφω, όταν δίνετε τους ορισμούς των κλισέ, της βαρεμάρας και της "μια απ' τα ίδια". Αρχίζω να αισθάνομαι άσχημα που γράφω για σπαθιά, άλογα, μάγους, διαβόλους κλπ κλπ Σκέφτομαι σοβαρά να εγκαταλείψω το φάνταζυ μόλις τελειώσω τη σειρά που γράφω. Θα πάω σε πιο mainstream καταστάσεις. Εσύ θα γράφεις αυτό που σε εκφράζει καλύτερα Arachnida και αυτό που έχεις μέσα σου. Κανένας μας δεν πρέπει να αρνείται τη φύση του. Πάντως έχει πλάκα η κατάσταση για κάποιον που γράφει epic ιστορίες. Στην αρχή ακούει τα εξής: "Τι γράφεις; παραμυθάκια;" "Εσύ τα σκέφτηκες όλα αυτά; Πώπω φαντασία!" "Υπάρχουν βιβλία με τέτοιο θέμα; Δεν νομίζω. Ποιος Άρχοντας των Δαχτυλιδιών; Α, εκείνη η ταινία;" "Κοιτα να μεγαλώσεις. Ολόκληρος μαντράχαλος και γράφεις για δράκουλες( στην Ελλάδα συχνά η λέξη δράκος γίνεται δράκουλας από τους άπειρους)" Και ξαφνικά, αφού καταφέρνει και βρίσκει μερικούς της μειονότητας, ακούει τα του επομένου σταδίου: "Πάλι σπαθιά και μάγοι; Δε βαρέθηκες;" "Τα ίδια θα μας πεις κι εσύ; Τα έχουμε διαβάσει αυτά, εσένα περιμέναμε..." "Αυτό το λες φαντασία; Αντιγραφή θα το έλεγα του Τόλκιν, Μούρκοκ, Μάρτιν, Χομπ, Λαιμπερ, Κοντέα, Ανδρουλάκη, γιαγιά-Μαρίκα..." Πάντως θα συμφωνήσω με τον Dino. Πολλά άτομα διαβάζουν μια ιστορία από ένα λογοτεχνικό είδος της μειονότητας μας και χορταίνουν. Άλλοι πάλι, επειδή ο κινηματογράφος σαρώνει τη λογοτεχνία, προτιμούν να δουν την αντίστοιχη ιστορία στην οθόνη παρά να διαβάσουν το βιβλίο. Edited February 1, 2008 by Παρατηρητής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 (edited) Ξέχασες και το άλλο: "Ναΐτες έχει;" Πάντως το "κοίτα να μεγαλώσεις" δεν μου φαίνεται ότι θα το ακούσεις, αν λες ότι γράφεις, ούτε το "υπάρχουν βιβλία με τέτοιο θέμα;". Δεν νομίζω ότι οι εκτός του χώρου, σνομπάρουν τόσο πολύ το φάνταζυ. Edited February 1, 2008 by Arachnida Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Ξέχασες και το άλλο: "Ναΐτες έχει;"Πάντως το "κοίτα να μεγαλώσεις" δεν μου φαίνεται ότι θα το ακούσεις, αν λες ότι γράφεις, ούτε το "υπάρχουν βιβλία με τέτοιο θέμα;". Δεν νομίζω ότι οι εκτός του χώρου, σνομπάρουν τόσο πολύ το φάνταζυ. Τι διάολο, μόνο σε μένα έχουν συμβεί αυτά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Τι διάολο, μόνο σε μένα έχουν συμβεί αυτά; Όχι, έχει συμβεί και σε άλλους. Αλλά νομίω ότι σταδιακά το "mainstream" αναγνωστικό κοινό συνηθίζει στην ιδέα του (σκληροπυρινικού - γιατί ανέκαθεν διάβαζε λατινοαμερικάνικο φανταστικό ρεαλισμό) φανταστικού και αρχίζει να το μελετά. Και μόνο το ότι κάθε χρόνο έχουμε 2-3 ταινίες (σχετικά) μεγάλου μπάτζετ με σπαθιά και δράκους (έστω κι αν απευθύνονται σε παιδιά), άλλες 2-3 ΕΦ, καναδυο ταινίες υπερφυσικού τρόμου και μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Philip K. Dick, βοηθάει νομίζω τρομερά σε αυτό, αφήστε που έχουμε περάσει σταδιακά σε μια γενιά όπου οι 40-ρηδες είχαν δει στα νιάτα τους Star Wars και Star Trek και αυτό τους κάνει πιο ανοιχτούς σε "πειραματισμούς". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Ξέχασες και το άλλο: "Ναΐτες έχει;"Πάντως το "κοίτα να μεγαλώσεις" δεν μου φαίνεται ότι θα το ακούσεις, αν λες ότι γράφεις, ούτε το "υπάρχουν βιβλία με τέτοιο θέμα;". Δεν νομίζω ότι οι εκτός του χώρου, σνομπάρουν τόσο πολύ το φάνταζυ. Πράγματι το να πει κάποιος οτι γράφει είναι ένα είδος "εξιλέωσης". Οι "εκτός χώρου" δεν σχνομπάρουν τη fantasy? Σε ποια χώρα? Δε νομίζω να μιλάς για την Ελλάδα, ε? btw, σε κάλυψε ο ορισμός του "sword and sorcery" της wiki, λινκ για τον οποίο έβαλα πιο πάνω? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 (edited) btw, σε κάλυψε ο ορισμός του "sword and sorcery" της wiki, λινκ για τον οποίο έβαλα πιο πάνω? Ναι ο ορισμός ήταν ακριβής, αλλά το δικό μου σχόλιο δεν είχε να κάνει τόσο με το sword and sorcery ή το sword and horsery, όσο με τον ορισμό των κλισέ του είδους και μία δόση σνομπισμού που υπάρχει εναντίον τους. Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω. Ίσως όχι σνομπισμός και όσα ανέφερα είχαν περισσότερο προσωπική αξία. Μια διαπίστωση ότι το "είδος" που γράφω είναι κλισέ και θεωρείται βαρετό. Edited February 1, 2008 by Arachnida Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Arachnida, αν το είδος που γράφεις είναι βαρετό και θεωρείται κλισέ τότε γιατί στο εξωτερικό, και τελευταία στην Ελλάδα πουλάει τόσο πολύ; Δεν νομίζω ότι το fantasy είναι βαρετό ούτε ότι είνια κλισέ. Υπάρχουν κλισέ και βαρετά βιβλία παντού, το θέμα είναι τι ιστορίες γράφεις εσύ. Τι σου αρέσει να γράφεις όχι το τι νομίζουν οι άλλοι. Εαν γράψεις κάτι που δεν σου αρέσει μόνο για να πουλήσεις τότε το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 (edited) Ναι ο ορισμός ήταν ακριβής, αλλά το δικό μου σχόλιο δεν είχε να κάνει τόσο με το sword and sorcery ή το sword and horsery, όσο με τον ορισμό των κλισέ του είδους και μία δόση σνομπισμού που υπάρχει εναντίον τους. Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω.Ίσως όχι σνομπισμός και όσα ανέφερα είχαν περισσότερο προσωπική αξία. Μια διαπίστωση ότι το "είδος" που γράφω είναι κλισέ και θεωρείται βαρετό. Mα δε θεωρείται βαρετό! Ίσα-ίσα που βγαίνουν περισσότερα βιβλία φαντασυ πια όλων των ειδών, από sci-fi. Ο καθένας έχει δικαίωμα βέβαια να συμπαθεί ή να μη συμπαθεί κάποιο υποείδος της φαντασυ, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα για το σύνολο των αναγνωστών του φανταστικού. Και ακόμα περισσότερο ισχύει πως κάθε συγγραφέας μπορεί να δώσει "νέα πνοή" σε κάποιο υποείδος μέσω της γραφής του, όσο "κλισέ" και αν ακούγεται ή θεωρείται από ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού! Πάρε για παράδειγμα τον Ελρικ του Μουρκοκ που όπως θα είδες θεωρείται "sword and sorcery". Όμως ο Μούρκοκ χρησιμοποίησε τα διάφορα στερεότυπα του είδους - όσα υπήρχαν πριν γραφτεί ο Ελρικ - με ένα πρωτότυπο τρόπο, δημιούργησε άλλα (που έγιναν βέβαια στερεότυπα αργότερα) κλπ, ώστε να αναβιώσει ένα είδος που στα 60ς ήταν ήδη παλιό! Δεν έχει σημασία το είδος, σημασία έχει ο συγγραφέας τι θα γράψει. Το κομμάτι του sword and sorcery που βαριέμαι συνήθως, για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, είναι όλα αυτά τα βιβλία που βασίζονται σε rpg και δεν είναι τίποτα πέρα από derivative καθαρά εμπορικές δουλειές, και σε πολλές περιπτώσεις *μέτριες* δουλειές. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε στο είδος, ούτε στην εμπορικότητα αλλά στη μετριότητα! Ακόμα όμως και ανάμεσα σ'αυτή την πληθώρα derivative βιβλίων μπορεί να υπάρχουν και μικρά αριστουργήματα! Και φυσικά η Darkchilde έχει δίκιο. Αν γράψεις κάτι που δε σ'άρεσει απλά για να πουλήσεις, ίσως πουλήσεις μία φορά, αλλά όχι δεύτερη, εκτός αν είσαι ήδη καταξιωμένος συγγραφέας με πείρα και ευελιξία τέτοια, και το ανάλογο ταλέντο, ώστε να μπορείς να γράψεις κάθε είδος καλά είτε σ'αρέσει, είτε όχι. Όμως είναι πολύ σπάνιο αυτό, if ever. Ίσως γι'αυτό τα βιβλία που είναι adaptations μιας ταινίας συνήθως βγαίνουν αίσχος, γιατί ο συγγραφέας πληρώνεται ήδη για να γράψει ένα βιβλίο το οποίο δεν τον ενδιαφέρει! ΑΝ τον ενδιαφέρει, η διαφορά φαίνεται! Edited February 1, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Ακόμα όμως και στις DnD νουβέλες υπάρχουν διαμάντια. Διαμάντια όπως τα Dragonlance Chronicles και Dragonlance Tales. Ναι είναι βασισμένα σε RPG κόσμο, αλλά υπάρχουν μερικοί χαρακτήρες που δίνουν ζωή και πνοή στα βιβλία αυτά. Δεν είναι τυχαίο που ο Raistlin Majere ο μάγος είναι τόσο αρεστός στους περισσότερους. Είναι ένας χαρακτήρας με βάθος, με αισθήματα, με... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Συμφωνώ. Έχω διαβάσει ένα μέρος από τα Dragonlance Chronicles και είναι πολύ καλά για το είδος τους. Σ'αυτά, και σε μερικές ακόμα ιστορίες βασισμένες σε rpg αναφερόμουν, όταν είπα πιο πριν πως υπάρχουν καλές ιστορίες σε κάθε είδος, derivative or not. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 Ξεδιάντροπη αυτοπρόωθηση: Arachnida και η ιστορία που έγραφα στο nanowrimo φέτος ήταν sword and Sorcery, αν σου λέει κάτι (ιδίως από το δεύτερο μέρος και μετά). Αν πραγματικά το θες, μπορείς να παίξεις με τα κλισέ και να πάρεις κάτι καινούριο. Ή κλισέ που να είναι καλό και να μην ενοχλεί κανένα. Το πρόβλημα είναι πάντα στα ΚΑΚΑ κλισέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 1, 2008 Share Posted February 1, 2008 (edited) Ήθελα να πω δυο λόγια παιρνοντας αφορμή από το ποστ του Παρατηρητή. Χειρότερο από το σνομπάρισμα της φανταστικής λειτουργίας είναι το σνομπάρισμα των υποειδών από λάτρεις καποιων άλλων υποειδών.Γιατί εντάξει,κάποιος που δεν του αρέσει ίσως η λογοτεχνία δικαιολογείται να σνομπάρει τη φανταστική.Αλλά και να διαβάζει λογοτεχνία αν δεν ασχολειται με το φανταστικό, μπορεί να το έχει παρεξηγήσει.Λογικό για κάτι που δεν ξέρει. Βλέπω όμως άτομα που διαβαζουν πχ τρόμο και σνομπαρουν ΕΦ και φανταζυ,γιατί ο τρόμος κατά μια έννοια είναι πιο μέηνστρημ.Ή κολλημένους με την ΕΦ που κοροιδεύουν το φάντασυ σαν ανώριμο.Ή το αντίστροφο,την ΕΦ σαν και καλά ψαγμένη.Βέβαια γούστα είναι αυτά αλλά το να υπάρχει κόντρα σε μια τόσο μικρή κοινότητα είναι γελοίο.Και ακόμη πιο γελοίο είναι να κλαιγόμαστε μετά πως μας σνομπάρουν οι εκτος του χώρου. Edited February 1, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 2, 2008 Share Posted February 2, 2008 Πραγματικά δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει μόνο στη χώρα μας ή και αλλού. Πάντως αυτό με το σνομπάρισμα των υποειδών συναντάται και σε άλλους χώρους, όπως στη μουσική. Συγκεκριμένα στη metal, μια ακόμα μειονότητα, οι επικάδες σνομπάρουν τους μπλακάδες, οι ντεθάδες τους παουεράδες και πάει λέγοντας. Άρα μάλλον το φαινόμενο είναι γενικό και δεν έχει να κάνει μόνο με τη λογοτεχνία. Μήπως τελικά κάθε είδος είναι διαφορετικό αλλά τυχαίνει εμείς να το βρίσκουμε μαζί με άλλα κάτω από τη στέγη ενός εξιδεικευμένου βιβλιοπωλείου; Όσο για τον Ρέστλιν που αναφέρθηκε πιο πάνω, έχω να πω πως χάρη σε αυτόν τα βιβλία Ντράγκονλανς απέκτησαν μεγαλύτερη φήμη. Πολύ κόσμο γοητεύει η ιδέα του αντι-ήρωα, του φιλόδοξου χαρακτήρα που κατέχει μέσα του τεράστια δύναμη(κυρίως μαγική) και συγκρούεται με τους πάντες και με τα πάντα προσπαθώντας να υπερισχύσει. Εάν δεν υπήρχε ο Ρέστλιν στις πρώτες ιστορίες, θα διαβάζαμε απλώς άλλη μία επική ιστορία με ένα μάτσο καλόκαρδους ήρωες που πολεμούν το κλασσικό απόλυτο κακό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 2, 2008 Share Posted February 2, 2008 Εάν δεν υπήρχε ο Ρέστλιν στις πρώτες ιστορίες, θα διαβάζαμε απλώς άλλη μία επική ιστορία με ένα μάτσο καλόκαρδους ήρωες που πολεμούν το κλασσικό απόλυτο κακό. Όχι ακριβώς, αφού και οι καλοί στο DL έχουν τις σκοτεινές πλευρές τους και κυρίαρχο θέμα είναι αυτή ακριβώς η μάχη μέσα τους. Ο Ρέστλιν απλά είναι η πιο τρανταχτή περίπτωση και, προσωπικά, στα chronicles δε μου άρεσε ως χαρακτήρας. Μου φάνηκε ως ο τυπικός αντιήρωας που υπάρχει για να λέει ο κόσμος πόσο γαμάτος είναι. Μόνο στα Legends μπορώ να πω ότι μου άρεσε, όπως παρουσιάζεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 2, 2008 Share Posted February 2, 2008 Όχι ακριβώς, αφού και οι καλοί στο DL έχουν τις σκοτεινές πλευρές τους και κυρίαρχο θέμα είναι αυτή ακριβώς η μάχη μέσα τους. Ο Ρέστλιν απλά είναι η πιο τρανταχτή περίπτωση και, προσωπικά, στα chronicles δε μου άρεσε ως χαρακτήρας. Μου φάνηκε ως ο τυπικός αντιήρωας που υπάρχει για να λέει ο κόσμος πόσο γαμάτος είναι. Μόνο στα Legends μπορώ να πω ότι μου άρεσε, όπως παρουσιάζεται. Δεν θυμάμαι κάποιον να είχε σκοτεινή πλευρά. Κάπως ο Τάνις, αλλά αυτός παρασέρνονταν από την Κιτιάρα, το βάρος της αρχηγείας και του γεγονότος ότι ήταν μισό-ξωτικό. Θα τον χαρακτήριζα ως υπερευαίσθητο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted February 2, 2008 Share Posted February 2, 2008 Caramon και η σχέση του με τον αδερφό του. Sturm και το παρελθόν του/της οικογ. του. Kitiara (enough said ). Flint και η θέση του στον κόσμο. Tanis και ο ρατσισμός που αντιμετωπίζει. Έχει κι άλλα τέτοια. Αυτά είναι τα πιο επιφανειακά, αλλά και τα πιο βασικά, ίσως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 2, 2008 Share Posted February 2, 2008 Πάνε και 4 χρόνια από τότε που τα διάβαζα, και μάλλον μπέρδεψα τις έννοιες "αδυναμίες" και "σκοτεινή πλευρά". Όχι, όλοι οι ήρωες παλεύουν με τις αδυναμίες τους, απλά αδυναμία του Ρέστλιν είναι η σκοτεινή πλευρά του. Πίσω στο θέμα μας τώρα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 2, 2008 Share Posted February 2, 2008 (edited) Caramon και η σχέση του με τον αδερφό του.Sturm και το παρελθόν του/της οικογ. του. Kitiara (enough said ). Flint και η θέση του στον κόσμο. Tanis και ο ρατσισμός που αντιμετωπίζει. Έχει κι άλλα τέτοια. Αυτά είναι τα πιο επιφανειακά, αλλά και τα πιο βασικά, ίσως. Οκ, συμφωνώ με όλα αυτά αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι σκοτεινές πλευρές. Βάρη ναι, προβληματισμοί ναι, δειλίματα ναι, όχι όμως dark sides Όσο για την Κιτ, δεν συγκαταλέγεται στους ήρωες του στόρι (την ομάδα που πολεμάει ενάντια στην Τακίσις). Edited February 2, 2008 by Παρατηρητής 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.