Βάρδος Posted October 6, 2005 Author Share Posted October 6, 2005 (edited) Παραφροσύνες (1) Παραφροσύνες (2) Παραφροσύνες (3) Παραφροσύνες (4) Παραφροσύνες (5) (επειδή υπάρχει τάξη στο χάος) Παραφροσύνες (6) Η πόλη βρισκόταν κοντά στη θάλασσα και, φυσικά, είχε λιμάνι· μικρό, όμως, όπου λίγοι ταξιδιώτες σύχναζαν: κι αυτοί που έρχονταν έρχονταν για ειδικούς λόγους, ή για να κάνουν εμπόριο στα γρήγορα και ν’αναχωρήσουν. Δεν ήταν ότι κάτι τους τρόμαζε· ήταν ότι κάτι τους παραξένευε… Οι κάτοικοι της πόλης φορούσαν όλοι προσωπεία, και το ίδιο απαιτούσαν κι από τους ταξιδιώτες· κανείς δεν γύριζε στους δρόμους χωρίς προσωπείο. Κανείς δεν έδειχνε το πρόσωπό του. Οι μάσκες που φορούσαν είχαν διάφορα σχήματα και χρώματα· άλλες είχαν φτερά άλλες όχι· άλλες ήταν πολύχρωμες άλλες μονόχρωμες· άλλες στολισμένες με ασήμι, χρυσάφι, ή πλατίνα άλλες καμωμένες από απλό ύφασμα ή δέρμα. Ήταν διαφορετικές μεταξύ τους και σχεδόν κανένας δε φορούσε την ίδια μάσκα με τον άλλο. Ο καθένας την έφτιαχνε έτσι ώστε να αντικατοπτρίζει καλύτερα τον εαυτό του. Αλλά δεν ήταν ο εαυτός του. Δεν ήταν το πρόσωπό του. Ήταν μονάχα ένα προσωπείο. Οι ταξιδιώτες δεν καταλάβαιναν την ανάγκη των κατοίκων της πόλης να φορούν προσωπεία, μα εκείνοι επέμεναν πως τους ήταν απαραίτητα. Απαραίτητα. Και υποστήριζαν πως είναι προσβλητικό να τριγυρίζει κανείς με γυμνό το πρόσωπο. Μια μέρα, ένα όχημα σταμάτησε έξω από την πόλη. Ήταν καμωμένο από σκληρό μέταλλο που γυάλιζε κάτω από τις ακτίνες του δυνατού ήλιου, και είχε πέντε μεγάλους τροχούς: τέσσερις γύρω-γύρω και έναν στο κέντρο, με αναρτήσεις από άθραυστο, ελαστικό υλικό, οι οποίες του επέτρεπαν να σκαρφαλώνει ακόμα και στα πιο απόκρημνα μέρη. (Οι φρουροί στις επάλξεις της πόλης άρχισαν να ψιθυρίζουν αναμεταξύ τους, θαυμάζοντας το σπάνιο αυτό όχημα.) Μια πόρτα άνοιξε και ένας άντρας βγήκε, ντυμένος με μαύρο χιτώνα και κουκούλα. Άπλωσε το χέρι του στο εσωτερικό του οχήματος και πήρε έναν δερμάτινο σάκο. Το άπλωσε γι’ακόμα μια φορά και πήρε ένα πακέτο τσιγάρα, μαζί μ’έναν ασημένιο αναπτήρα. Έκλεισε την πόρτα και την κλείδωσε, υποτονθορύζοντας τρεις λέξεις δύναμης. Έριξε το δερμάτινο σάκο του στον ώμο και βάδισε προς την πύλη της πόλης, με ανέμελο βηματισμό… (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.) Edited October 19, 2005 by Nihilio Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 6, 2005 Author Share Posted October 6, 2005 (edited) Παραφροσύνες (1) Παραφροσύνες (2) Παραφροσύνες (3) Παραφροσύνες (4) Παραφροσύνες (5) Παραφροσύνες (6) (επειδή υπάρχει τάξη στο χάος) Παραφροσύνες (7) Ανέκαθεν με προβλημάτιζε η φύση του Καλού και του Κακού, και η ισορροπία ανάμεσά τους. Όταν έβλεπα ένα ζητιάνο να μου ζητά χρήματα, έπρεπε να διαλέξω: να του προσφέρω ή όχι. Προσφέροντας, έκανα Καλό. Μη προσφέροντας, έκανα Κακό. Και στις δύο περιπτώσεις, το Καλό και το Κακό ήταν μικρό Καλό και μικρό Κακό, κι έτσι δεν είχα, τότε, απασχολήσει πολύ τον εαυτό μου μ’αυτό το ζήτημα. Αργότερα, όμως, γνώρισα περισσότερο τον κόσμο και βρέθηκα μπροστά σε σοβαρότερα διλήμματα. Όταν κάποιος σε χτυπά μ’ένα δηλητηριασμένο όπλο, τι κάνεις; Θέλοντας να κάνεις Καλό, δεν πρέπει να τον χτυπήσεις. Θέλοντας να κάνεις Κακό, πρέπει να τον χτυπήσεις. Αλλά το χειρότερο είναι ότι πρέπει να επιλέξεις, και μέσα σε λίγο χρόνο, συνήθως. Αν δεν τον χτυπήσεις, θα αισθανθείς καλά, γιατί έκανες το Καλό. Αλλά, μετά, αν εκείνος σε ξαναχτυπήσει και εσύ, πάλι, δεν τον χτυπήσεις, θα ξέρεις ότι έκανες το Καλό, μα δε θα αισθάνεσαι καλά. Αντιστρόφως: Αν τον χτυπήσεις εξαρχής, θα κάνεις Κακό, και θα αισθανθείς καλά, γιατί θα ξέρεις πως του άξιζε· άλλωστε, σε είχε χτυπήσει. Τι γίνεται, όμως, αν τον χτυπήσεις περισσότερο απ’ό,τι εκείνος σε χτύπησε; Τι γίνεται αν τον τσακίσεις πάνω στην οργή σου; Τότε, θα αισθανθείς άσχημα, διότι θα ξέρεις ότι έσπασες την ισορροπία, ακούσια ή μη. Όπως θα αισθανόσουν άσχημα και αν τον άφηνες να σε χτυπήσει επανειλημμένως, διότι, πάλι, θα ήξερες ότι η ισορροπία έχει θρυμματιστεί. Τη μία φορά, η ισορροπία θα είχε χαλάσει εξαιτίας του Κακού· την άλλη φορά, εξαιτίας του Καλού. Έτσι, διαπίστωσα πως και το υπέρμετρο Κακό όπως και το υπέρμετρο Καλό με έκαναν δυστυχισμένο. Αλλά πόσο εύκολο είναι να γνωρίζεις πού βρίσκεται η γραμμή της ισορροπίας; Πάντοτε το αναρωτιόμουν, μα ποτέ δεν έβρισκα την απάντηση. Οι ερωτήσεις είναι τόσο εύκολες. Οι απαντήσεις είναι δύσκολες. Μετά, όμως, αποφάσισα να κοιτάζω τον κόσμο μέσα από ρουμπινένια μάτια… (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.) Edited October 19, 2005 by Nihilio Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted October 6, 2005 Share Posted October 6, 2005 Το φίδι έφαγε τον άνθρωπο με τον αυλό... χμ... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 7, 2005 Share Posted October 7, 2005 Αριθμό δεν ξέρω. Στην αρχή δεν ήξερα καν τι έγραφα. Τώρα, ξέρω: έχω μια σχετικά καθαρή εικόνα, που τη βρίσκω ενδιαφέρουσα. Φαίνεται... Το λοιπόν, θα περιμένω να τελειώσεις για να σου πω, αν και άρχισα να τα συγκεντρώνω γιατί θα χαθώ. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 7, 2005 Share Posted October 7, 2005 Βάρδε, είναι υπέροχο! Και... δεν βλέπω καμί παραφροσύνη... Τι έχω πάθει; Βγάζω τις παραφροσύνες σου και τα σουρεαλιστικά κείμενα και ποιήματα των άλλων εντελώς λογικά! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 7, 2005 Share Posted October 7, 2005 Βάρδε, αυτές οι παραφροσύνες είναι από τα καλύτερά σου δημιουργήματα... Περιμένω κι άλλες εναγωνίως! Είναι συμβολικές, έχουν πάντα κάτι να πουν, το λένε με όμορφο τρόπο... Με έχουν κατενθουσιάσει! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted October 7, 2005 Share Posted October 7, 2005 Χμμμ...συμφωνώ με τη Νιέννα πως ο τίτλος δεν ταιριάζει ιδιαίτερα...οι παραφροσύνες, αν και άρχισαν κυριολεκτικά σαν παραφροσύνες, εξελίσσονται σε πιο λογικά κείμενα. Αυτό δεν έχει τίποτα το παράφρον εκτός από την τελευταία πρόταση (Μετά, όμως, αποφάσισα να κοιτάζω τον κόσμο μέσα από ρουμπινένια μάτια…). Κατά τ' άλλα είναι πολύ ενδιαφέρον, γεμάτο νόημα κείμενο. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 7, 2005 Author Share Posted October 7, 2005 Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Και μη φοβάστε, οι παραφροσύνες θα παραμείνουν παραφροσύνες, ως το τέλος. Θα βγάζουν νόημα αλλά θα έχουν κάτι το τρελό. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted October 7, 2005 Share Posted October 7, 2005 Όντως.. στην αρχή είχαν γέλιο μετά λές ... όχι ρε π***η δέν γίνεται !! Τέσπα... ΈΝΑ είναι το σίγουρο ... Οτι είναι ΠΟΛΥ έξυπνα γραμμένα ! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted October 7, 2005 Share Posted October 7, 2005 Balidor...γάτος είναι, αλίμονο αν δεν έγραφε έξυπνα! Εκδότη και γρήγορα μάλιστα! Ένα σ'εσένα κι ένα στο Μελδόκιο! Μιαου! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 7, 2005 Author Share Posted October 7, 2005 Πού τους πουλάνε αυτούς τους εκδότες, βρε παιδιά; Η Μαύρη Γάτα Α.Ε. σάς ευχαριστεί θερμά δια τα σχόλιά σας. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted October 7, 2005 Share Posted October 7, 2005 Μου τι δίνουν οι Ανώνυμες Εταιρίες! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted October 8, 2005 Share Posted October 8, 2005 Ένα όντως αριστοτέχνημα! Εύγε! Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 9, 2005 Share Posted October 9, 2005 Αστείο, σίγουρα πολύ «χαριτωμένο,» αλλά όχι αριστούργημα· συγγνώμη. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 11, 2005 Author Share Posted October 11, 2005 (edited) Παραφροσύνες (1) Παραφροσύνες (2) Παραφροσύνες (3) Παραφροσύνες (4) Παραφροσύνες (5) Παραφροσύνες (6) Παραφροσύνες (7) (επειδή υπάρχει τάξη στο χάος) Παραφροσύνες (8) Χτύπησε την πόρτα, και η γυναίκα άνοιξε και τον κοίταξε. Ήταν ψηλός και ντυμένος με μαύρο χιτώνα. Μια κουκούλα σκίαζε το πρόσωπό του· δεν μπορούσες να διακρίνεις αν φορούσε προσωπείο ή όχι. «Να περάσω;» ρώτησε, ατενίζοντας τη γυναίκα από πάνω ως κάτω. Ήταν μετρίου αναστήματος, λεπτή, και ντυμένη μ’ένα φαρδύ, πράσινο φόρεμα. Στο πρόσωπό της φορούσε μια λευκή μάσκα με μαύρες, λοξές λωρίδες και φτερά παγωνιού. Πολύχρωμα φτερά παγωνιού που προεξείχαν γύρω από τη μάσκα, σαν εξωτικές ηλιαχτίδες. Τα μάτια της ήταν καστανά. «Φυσικά,» αποκρίθηκε, παραμερίζοντας από το κατώφλι. «Περάστε.» Ο άντρας μπήκε στο κατάστημα σπάνιων κοσμημάτων και έβγαλε την κουκούλα του. Είχε πλούσια, ξανθά, σγουρά μαλλιά και όμορφο πρόσωπο. Τα μάτια του ήταν ρουμπινένια, αλλά τα ρουμπίνια έμοιαζαν να είναι τόσο τέλεια ενωμένα με τη σάρκα του που θα μπορούσαν να αποτελούν και φυσικό μέρος του σώματός του. Δεν ήταν, όμως, αυτό που σόκαρε τη γυναίκα. «Κύριε…» ψέλλισε. «Δεν φοράτε προσωπείο!» «Ναι,» είπε εκείνος, «δεν φοράω.» Η γυναίκα ήταν φανερά αναστατωμένη. Τράβηξε τον σύρτη της πόρτας και έτρεξε στο παράθυρο, για να κλείσει τα πατζούρια. «Δεν έπρεπε να το είχατε κάνει αυτό. Δεν ξέρετε τους νόμους της πόλης;» «Τους ξέρω,» είπε ο άντρας με τα ρουμπινένια μάτια, βγάζοντας ένα αργυρό δαχτυλίδι μέσα απ’το χιτώνα του. «Θα μπορούσατε να κοιτάξετε αυτό για λίγο; Υπόσχομαι να μη σας καθυστερήσω…» Η γυναίκα με τη λευκή μάσκα πήγε πίσω από έναν πάγκο γεμάτο κοσμήματα και άπλωσε το χέρι της προς τον άντρα. «Τι θέλετε να μάθετε γι’αυτό;» Εκείνος της έδωσε το δαχτυλίδι. «Την αξία του.» Η γυναίκα το πήρε στα χέρια της και άρχισε να το περιεργάζεται. Έβγαλε κι έναν μεγεθυντικό φακό από ένα συρτάρι, για να το κοιτάξει πιο προσεκτικά. Ο άντρας με τα ρουμπινένια μάτια βημάτισε μέσα στο κατάστημα, ατενίζοντας ένα μεγάλο ρολόι που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο, έχοντας επάνω στο ξύλο του λαξεύματα αετών. Έβγαλε ένα τσιγάρο από τον χιτώνα του και το άναψε. «Λοιπόν;» ρώτησε, μετά από λίγο, εξακολουθώντας να κοιτάει το ρολόι. «Δεν είναι κάτι το πολύ ακριβό, κύριε,» είπε η γυναίκα. «Είναι… συνηθισμένο.» «Και ο λίθος επάνω του;» Τα ρουμπινένια μάτια του άντρα γυάλισαν, κοιτάζοντάς την πάνω απ’τον μαυροντυμένο του ώμο. «Δε βλέπω κανέναν λίθο.» «Μάλιστα,» είπε ο άντρας, παίρνοντας μια τελευταία τζούρα απ’το τσιγάρο του. «Καταλαβαίνω.» (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.) Edited October 19, 2005 by Nihilio Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 11, 2005 Share Posted October 11, 2005 Επ! Που πήγε η απαραίτητη παρένθεση στο υποσέλιδο; Σε τσάκωσα, εδώ μιλάς για πραγματικά γεγονότα ε; Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 11, 2005 Author Share Posted October 11, 2005 Με έπιασες στα πράσα. Υπάρχει όντως ένας πολύ σημαντικός λόγος που λείπει η παρένθεση: την ξέχασα. Και τώρα, την πρόσθεσα. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 12, 2005 Author Share Posted October 12, 2005 (edited) Παραφροσύνες (1) Παραφροσύνες (2) Παραφροσύνες (3) Παραφροσύνες (4) Παραφροσύνες (5) Παραφροσύνες (6) Παραφροσύνες (7) Παραφροσύνες (8) (επειδή υπάρχει τάξη στο χάος) Παραφροσύνες (9) Κάποτε: Τρεις στρατοί συγκρούστηκαν για την κυριαρχία μιας παραθαλάσσιας πόλης. Ο ένας στρατός ήρθε από την Ανατολή, ο άλλος από το Νότο, και ο τρίτος απαρτιζόταν από τους υπερασπιστές της ίδιας της πόλης. Ο κάθε στρατός διοικείτο από έναν ισχυρό πολέμαρχο· ο νότιος πολέμαρχος, όμως, είναι που μας ενδιαφέρει· γιατί φορούσε ένα δαχτυλίδι, καμωμένο από άργυρο και στολισμένο μ’έναν σπάνιο λίθο. Το δαχτυλίδι αυτό δεν ήταν μαγικό, δεν είχε κάποια ιδιαίτερα μεγάλη αξία, ούτε είχε τίποτα το ξεχωριστό ή αξιοσημείωτο επάνω του. Ήταν ένα απλό κόσμημα. Αλλά ετούτη η ιστορία είναι δική του: δεν αφορά ούτε την πόλη, ούτε τη σύγκρουση των στρατών, ούτε τους πολέμαρχους· αφορά το δαχτυλίδι. Ο νότιος πολέμαρχος ήταν ο ισχυρότερος από τους τρεις, και οι άλλοι δύο ήξεραν ότι έπρεπε να τον ξεπαστρέψουν γρήγορα, αν ήταν ο ένας απ’αυτούς να κερδίσει τη μάχη, την πόλη, και τα πλούτη της. Έτσι, βάλθηκαν να τον δολοφονήσουν, στέλνοντας δύο φονιάδες. Ο καθένας τους ήταν οπλισμένος με ένα τηλεβόλο όπλο το οποίο γέμιζε με σφαίρες από ένα σπάνιο μέταλλο, ξεχασμένο στις μέρες μας. Αυτό το μέταλλο λεγόταν πως προσέδιδε περισσότερη ακρίβεια στη βολή, καθώς και περισσότερη δύναμη· δεν υπήρχε πανοπλία που να μπορούσε να το σταματήσει. Σε μια από τις συγκρούσεις των στρατών, οι φονιάδες έστησαν καρτέρι και πυροβόλησαν τον νότιο πολέμαρχο. Η μία σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά, τρυπώντας την αρματωσιά του και σκοτώνοντάς τον. Η άλλη σφαίρα πέτυχε τον λίθο στο ασημένιο δαχτυλίδι του. Αλλά αυτός δεν έσπασε. Κάπως, αντέδρασε με τη σφαίρα, και έγινε… παράξενος. Έκτοτε, ορισμένοι μπορούσαν να δουν τον λίθο επάνω στο δαχτυλίδι, ενώ ορισμένοι άλλοι όχι. Το κόσμημα, κάποια στιγμή, θεωρήθηκε καταραμένο, και πετάχτηκε. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.) Edited October 19, 2005 by Nihilio Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted October 12, 2005 Share Posted October 12, 2005 Χα,επειδη μπαινει ταξη σιγα σιγα θα σχολιασω. Οι υπερασπιστες διεκδικουν την πολη;Ο ιδιοκτητης δεν διεκδικει κατι εκτος αν το χασει καποια στιγμη. Το πετραδι σταματησε την ασταματητη σφαιρα και δεν ειναι κατι το ιδιαιτερο;!;Παραφρονεις... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted October 12, 2005 Share Posted October 12, 2005 Θα πρότεινα πάντως τα μεγάλα spacings σου να είναι λιγότερο (2 αντί 3 σειρές) και πιστεύω στο τέλος θα έπρεπε να είχες άνω τελεία <·> αντί άνω και κάτω <:>. Τεχνικά σχόλια!!! Οι Μούσες μαζί σου, -Ορφέας Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 12, 2005 Author Share Posted October 12, 2005 ένα δαχτυλίδι, καμωμένο από άργυρο και στολισμένο μ’έναν σπάνιο λίθο ;) Το ξέρω ότι παραφρονώ (όλη μου τη ζωή). Thanx for commenting. Edit: Α, και πού 'σαι; Άλλαξα και το άλλο που είπες, για τη διεκδίκηση. Είσαι σωστός, dude. Πολύ εύστοχο. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 13, 2005 Author Share Posted October 13, 2005 (edited) Παραφροσύνες (1) Παραφροσύνες (2) Παραφροσύνες (3) Παραφροσύνες (4) Παραφροσύνες (5) Παραφροσύνες (6) Παραφροσύνες (7) Παραφροσύνες (8) Παραφροσύνες 9 (επειδή υπάρχει τάξη στο χάος) Parafrosynes_10.doc Edited October 19, 2005 by Nihilio Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 13, 2005 Author Share Posted October 13, 2005 (edited) Παραφροσύνες (1) Παραφροσύνες (2) Παραφροσύνες (3) Παραφροσύνες (4) Παραφροσύνες (5) Παραφροσύνες (6) Παραφροσύνες (7) Παραφροσύνες (8) Παραφροσύνες 9 Παραφροσύνες (10) (επειδή υπάρχει τάξη στο χάος) Παραφροσύνες (11) Κάποτε: Ένας νεαρός πρίγκιπας ήταν ερωτευμένος με την αδελφή του, που ήταν μεγαλύτερη από αυτόν. Εκείνη ήταν το ίδιο ερωτευμένη μαζί του, και συναντιούνταν σε κρυφά μέρη, μέσα στο ημίφως, στο σκοτάδι, ή κάτω από το φως του φεγγαριού και των άστρων· διότι ήξεραν πως η οικογένειά τους θα έφριττε έτσι και μάθαινε για τον έρωτά τους: κάτι που κανένας από τους δύο δεν καταλάβαινε. Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να βάζουν όρια στην αγάπη τους; αναρωτιόνταν. Ωστόσο, διασκέδαζαν την ανάγκη τους να κρύβονται από τους πάντες. Το παλάτι είχε γίνει γι’αυτούς ένα μέρος γεμάτο κρυψώνες και μυστήριο, και σημεία για ν’αφήνουν μηνύματα ο ένας στον άλλο. Η πόλη είχε γίνει ένας λαβύρινθος πλημμυρισμένος από κατασκόπους, έμπιστους ανθρώπους, και ίντριγκα. Οι αγροί είχαν μετατραπεί σε μέρη για νυχτερινές περιπέτειες. Δεν ήταν, όμως, νύχτα όταν ο πρίγκιπας βρήκε το δαχτυλίδι. Ήταν μέρα-μεσημέρι, και, καθώς έκανε βόλτα στα χωράφια, το μάτι του πήρε μια γυαλάδα μέσα στα αυλάκια που είχαν ανοιχτεί από το όργωμα. Ζύγωσε, και γονάτισε πλάι στο ασημένιο κόσμημα με τον λίθο. Τι παράξενο να πέσει πάνω σε κάτι τέτοιο εδώ! Το πήρε και το πήγε στην αδελφή του, το βράδυ, κι εκείνης τής άρεσε το δώρο και τον ευχαρίστησε, με λόγια και με το σώμα της. Αργότερα, ανακάλυψαν ότι ήταν οι μόνοι μέσα στο παλάτι και στην πόλη που μπορούσαν να δουν τον λίθο επάνω στο δαχτυλίδι. Σε όποιον άλλο το έδειχναν κανείς δεν τον έβλεπε, και νόμιζε ότι του έκαναν πλάκα. Ήταν παράξενο… Αλλά πίστευαν ότι μοιράζονταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο, έτσι. Η ευτυχία τους, όμως, δεν κράτησε για πολύ. Ο κόσμος του πρίγκιπα, σύντομα, καταστράφηκε, κι ο ίδιος τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα και έχασε την αδελφή του. Μονάχα το δαχτυλίδι τού έμεινε. Το δαχτυλίδι με τον μαγικό λίθο… (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.) Edited October 19, 2005 by Nihilio Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 13, 2005 Author Share Posted October 13, 2005 (edited) Παραφροσύνες (1) Παραφροσύνες (2) Παραφροσύνες (3) Παραφροσύνες (4) Παραφροσύνες (5) Παραφροσύνες (6) Παραφροσύνες (7) Παραφροσύνες (8) Παραφροσύνες 9 Παραφροσύνες (10) Παραφροσύνες (11) (επειδή υπάρχει τάξη στο χάος) Παραφροσύνες (12) «Αφέντη, το φίδι δραπέτευσε.» «Τι! Πότε;» «Πριν από δύο μέρες, αφέντη.» «Γιατί δεν επικοινώνησες μαζί μου, ανόητε;» «Προσπάθησα! Αλλά είχε αμμοθύελλα και δεν μπορούσα να έρθω σε επαφή…» «Πώς ακριβώς δραπέτευσε; Λύγισε τα κάγκελα;» «Όχι…» «Τότε;» «Με… Δεν ξέρω τι μου έκανε, αφέντη. Κάποιο μαγικό– πραγματικά δεν ξέρω! Μ’έβαλε να κοιτάξω μες στα μάτια του, μου ζήτησε να το πλησιάσω–» «Σου ζήτησε να το πλησιάσεις; Σου μίλησε;» «Ναι, αφέντη–» «Μιλάει, δηλαδή;» «Ναι.» «…Σκατά.» (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.) Edited October 19, 2005 by Nihilio Link to comment Share on other sites More sharing options...
leste Posted October 13, 2005 Share Posted October 13, 2005 Χα! Το καλύτερο μέχρι τώρα Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts