Ενας κόσμος-πολλές ιστορίες

[brave]

Αρκετοί συγγραφείς όταν χτίσαν τους κόσμους τους είχαν έτοιμο το υλικό απο ιστορίες που είχαν γράψει στο παρελθόν, και απλά τις τροποποιήσαν ωστε να ενταχθούν στον κόσμο τους.

Θεωρείτε πως είναι εντελώς παράλογο κάποιες απο τις ιστορίες που ενσωματώνωνται σε ένα κόσμο να έχουν εντελώς διαφορετικό στύλ γραφής απο τις βασικές ιστορίες που οικοδομούν αυτο το δημιουργημα?

(ας πούμε πως οι περισσότερες ιστορίες είναι καθαρή ΕΦ, και αρκετές απο αυτές είναι φάντεσυ, και μέσα σε αυτό το κλίμα να εισαχθούν, ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ ιστορίες που είναι καθαρά χιουμοριστικές, και άλλες που είναι τρόμου.

Μιλάμε φυσικά για κόσμο που δομείται με βάση τα λογοτεχνικά πρότυπα του Μούρκοκ, του Λάιμπερ και του Χάουαρντ, δηλαδή αυτοτελείς ιστορίες 15-40 σελίδων η καθε μια.

[Nihilio]

Καθόλου, αντίθετα προσφέρουν και μια άλλη οπτική γωνία στον κόσμο, αρκεί ο κόσμος να το επιτρέπει. Για παράδειγμα δε χωράει εύκολα μια δραματική ιστορία στο Discworld, επειδή είναι κόσμος γραμμένος για κωμωδία, μια κωμική ιστορία όμως στα νεαρά βασίλεια ή τη μέση γη δε θα ήταν κάτι το παράλογο, ούτε ένα "ρομάντζο" ούτε μια δραματική ιστορία. Ίσα ίσα που θα ήταν κάτι το ρεαλιστικό.

[Βάρδος]

Κοίτα, δεν μπορείς ν'αλλάζεις το στιλ δραματικά, γιατί, κατά πρώτον... εσένα θα σου άρεσε; Δηλαδή, εκεί που διάβαζες κανονικό Έλρικ, ας πούμε, θα σου άρεσε στην επόμενη ιστορία να διαβάσεις Έλρικ α λα Discworld; Δε θα παραήταν γκάου;

 

Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορείς να έχεις διαβαθμίσεις. Δηλαδή, και σε έναν κόσμο σαν του Έλρικ, μπορείς να έχεις και κάποιες πιο κωμικές στιγμές, όπως μπορείς να έχεις και μια ρομαντική ιστορία, ή μια πιο τρομακτική ιστορία. Αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις τελείως και να το κάνεις Άρλεκιν ή κωμωδία. Ο άλλος θα ξενερώσει. Και δεν είναι μόνο αυτό: είναι και θέμα συνέπειας του κόσμου που έχεις φτιάξει.

 

Επομένως, μπορείς να έχεις διαβαθμίσεις, αλλά όχι δραματικές αλλαγές. Όπως, πχ, ο Steven Erikson που, ειδικά στα πιο καινούργια του βιβλία, έχει και πιο κωμικές σκηνές, αλλά ποτέ δεν είναι Discworld, γιατί απλά, αν έβλεπα ξαφνικά το Malazan Book of the Fallen να γίνεται Discworld, θα το πετούσα στο τζάκι. Θα μου φαινόταν τελείως εξωγήινο πράγμα.

 

Όσον αφορά το στοιχείο φαντασίας ή Ε.Φ., ένας κόσμος δεν μπορεί να είναι και φαντασίας και Ε.Φ. Ή θα λειτουργεί βάσει γνωστών φυσικών νόμων (οπότε θα είναι Ε.Φ.) ή θα λειτουργεί βάσει του άκρατου φανταστικού/μαγείας (οπότε θα είναι φαντασίας). Τώρα, αν έχεις έναν κόσμο όπως το StarWars, που έχει και μαγεία και τεχνολογία, αυτό και πάλι φαντασία είναι, απλά εντάσσεται στο υποείδος science fantasy.

[Nienor]

Θεωρείτε πως είναι εντελώς παράλογο κάποιες απο τις ιστορίες που ενσωματώνωνται σε ένα κόσμο να έχουν εντελώς διαφορετικό στύλ γραφής απο τις βασικές ιστορίες που οικοδομούν αυτο το δημιουργημα?

 

Λοιπόν...εδώ εξαρτάται από το πως ορίζεις το στυλ γραφής. Αν οι ιστορίες είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, εμένα δε θα με ενοχλούσε να διάβαζα πράγματα που η μόνη συνοχή που έχουν είναι ο κόσμος στον οποίο διαδραμματίζονται.

 

Πρόσφατα, ανακάλυψα (ουάου) πως δεν φτιάχνεις έναν κόσμο, για να πεις μια ιστορία. Ουσιαστικά φτιάχνεις έναν κόσμο για να δώσεις ένα μέρος στη φαντασία σου να ζήσει. Κι όπως ακριβώς μεταβάλλεται ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, έτσι ανακατασκευάζεται και ο κόσμος. Τουλάχιστον εμένα, αυτό μου συμβαίνει, αν και πρέπει να είμαι σε φάση τελείως ψύχραιμη για να το καταλάβω.

 

Απλά από αυτά που γράφεις, πρέπει με κάποιον τρόπο να ασχοληθείς για το τι θα βάλεις μαζί και το τι θα πρέπει να απέχει από κάτι άλλο ώστε να βγαίνει το νόημα που θέλεις και να μην χάνεται σε μια πληθώρα διαφορετικών πληροφοριών.

 

Επίσης, οι ιστορίες έχουν χαρακτήρες. Όπως στην πραγματική ζωή, κάθε ένας από εμάς αυτό που ζει το βλέπει εντελώς διαφορετικά από τον άλλο, έτσι και σε έναν φανταστικό κόσμο, οι χαρακτήρες οφείλουν να τον βλέπουν διαφορετικά. Τα ίδια πράγματα δηλαδή να τα ερμηνεύουν αλλιώς. Αυτό, σε μικρές αυτόνομες ιστορίες, μεταφράζεται σε τόσα διαφορετικά στυλ γραφής (όπου ελπίζω πάντα να μιλάμε για το ίδιο πράγμα), όσοι και οι χαρακτήρες των οποίων την οπτική χρησιμοποιείς.

 

Κάθε ιστορία, νομίζω, μπορεί να τροποποιηθεί και να συμπεριληφθεί μέσα σε άλλες ιστορίες ενός συγκεκριμένου κόσμου. Από κει και πέρα, στερεο, θα τον κάνει η δική σου παγιωμένη άποψη και ο τρόπος με τον οποίο θα αφηγηθείς την ιστορία, όχι αυτά που γίνονται μέσα της. Άρα, θεωρώ πως εξαιρετικά εύκολα, δίπλα σε έναν ασημένιο-λύκο-που-κυνηγά-μόνο-την-αυγή βάζεις ένα υπερσύγχρονο ρομπότ και μια μάγισσα, αν είσαι σίγουρος για το ποιο σκοπό εξυπηρετούν αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία μαζί. Αν ξέρεις εσύ, τότε θα γίνει αντιληπτό κι από τους άλλους, αν δεν ξέρεις, τότε όσο συμπαγή και να νομίζεις πως έχεις κάνει να μοιάζει ο κόσμος σου, θα ενοχλήσει άπαντες.