Mictantecutli Posted December 17, 2015 Share Posted December 17, 2015 (edited) +Βιβλιοθηκη τρομου: Αγωνια με το ψευδωνυμο Τομας Λουκ."Φοβια" δεν λεγεται;Δεν ειμαι σπιτι να το τσεκαρω. Το διαβασα φετος. Edited December 17, 2015 by Mictantecutli Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted December 17, 2015 Share Posted December 17, 2015 Ευχαριστω πολυ!Αρρλεκιν ο μαστερτον??Να το δω και αυτο... Ο Μαστερτον εχει γραψει πολλα ειδη. Ιστορικα, ερωτικα βοηθηματα(!!!) και γενικα εχει πειραματιστει πολυ. Ασχετα αν ολοι τον γνωριζουμε ως συγγραφεα τρομου. Αν μπεις στο σαητ του, θα παρεις μια ιδεα. Ακριβέστερα: ο Μάστερτον ξεκίνησε από σοφτ τσόντα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadstamalive Posted December 18, 2015 Share Posted December 18, 2015 +Βιβλιοθηκη τρομου: Αγωνια με το ψευδωνυμο Τομας Λουκ."Φοβια" δεν λεγεται;Δεν ειμαι σπιτι να το τσεκαρω. Το διαβασα φετος. Σορρυ ναι, εχεις δικιο. "Φοβια Η φρικη της αγωνιας" Φοβια φρικη αγωνια τα παντα ολα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 21, 2016 Share Posted April 21, 2016 Το παρακάτω κείμενο το διάβασα στο Death Disco για το αφιέρωμα στον Graham Masterton. Αφιερωμένο στον Κόμη Μπάλταρ που αποτελεί βασική έμπνευση για αυτό Θα ξεκινήσω με μία φράση που δε φανταζόσταν ποτέ ότι θα ακούγατε σε ένα αφιέρωμα για τον Μάστερτον: “Ελπίζω να έχετε φάει καλά. Γιατί, μέχρι να τελειώσω, πολλούς από εσάς θα τους έχει πιασει λιγούρα.”Πριν κάμποσο καιρό, με έναν εκλεκτό και τρομολάγνο φίλο, καθόμασταν και συγκρίναμε συγγραφείς τρόμου με φαγητά που έχουν κρέας.Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Λάβκραφτ. Ο Λαβκραφτ είναι σα μοσχαράκι λεμονάτο με πατάτες. Ξέρετε, πολλές σάλτσες, παλαιομοδίτικο όσο δεν πάει, αλλά παραδοσιακό όσο δεν πάει. Δηλαδή σκεφτείτε το, Κυριακή μεσημέρι, η φαμίλια γύρω από το τραπέζι, ε, πιο παραδοσιακό δε γίνεται.Από την άλλη ο Ρίτσαρντ Μάθεσον είναι πιο λαικός και απλός, πιο κοντά στο μέσο άνθρωπο, σαν μία μπριζόλα ψητή. Ένα μεγάλο κομμάτι κρέας εδώ, από εκεί λίγες πατάτες τηγανιτές, λίγη σαλάτα κλπ. Παραδεχτείτε το, όταν σας λένε κρέας οι πιο πολλοί αυτό σκέφτεστε και, επίσης, όταν σας λένε “τρόμος” σκέφτεστε τον Μάθεσον, κι ας μην έχετε διαβάσει ούτε τον Ζωντανό Θρύλο ούτε το Hell House.Υπάρχει πάντα και ο Κινγκ. Τα βιβλία του είναι τεράστια, τίγκα στο ξύγκι, αλλά ωραίο ξίγκι, και σε μπουκώνουν. Δεν τα τρως στην μία καθισιά. Καλή ώρα σαν το αρνάκι του Πάσχα.Τον Barker από την άλλη δεν μπορώ να τον κατατάξω σε ένα μόνο πιάτο. Θα έλεγα ότι είναι σαν την ασιατική κουζίνα. Σε μικρές δόσεις, βλέπε πχ τα βιβλία του αίματος, είναι κάπως σαν Ταντούρι ή τεριγιάκι, δηλαδή πρακτικά σουβλάκι αλλά δεν πιστεύεις ότι κάποιος έκανε κάτι τόσο περίεργο με τα μπαχαρικά. Στα πιο μεγάλα του, ο τρόμος, δηλαδή το κρέας υπάρχει, αλλά σε μία θάλασσα από μπαχαρικά, ζουμί, λαχανικά, ρύζια και ρυζομακάρονα. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν σαν λένε για κοτόπουλο Τσοπ Σούι ή κοτόπουλο Βινταλού δε σκέφτεστε κρεάς. Πιθανότατα να σκέφτεστε “τι λέει τώρα αυτός ο τύπος, επικαλείται μήπως αρχαίους δαίμονες;”Που μου θυμίζει ότι έχουμε να κάνουμε μία συζήτηση για τον Γκράχαμ Μάστερτον και το τι είδους κρέας είναι. Πριν από αυτό όμως μία τελευταία διακοπή. Ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχει κάποιος στο κοινό που τόση ώρα κρατιέται να μη με διακόψει. Νιώθω την αγανάκτησή του να μεγαλώνει στη σιωπή, μέχρι που κοντεύει να ξεπεράσει το 9000.Θα σας πω τι σκέφτεται. Άκουσε ότι ο Λαβκραφτ είναι ότι πιο παραδοσιακό γίνεται στον τρόμο και θέλει να ρωτήσει: “Και ο Πόε; Και ο Πόε δεν είναι παραδοσιακότατος τρόμος; Ο Πόε τι κρεατικό είναι;”Αγαπητέ φίλε, τόσο που έπινε είναι κόκορας κρασάτος.Ο Μάστερτον λοιπόν. Ο Μάστερτον είναι σαν το σουβλάκι. Και για να μην έχουμε τις γνωστές παρεξηγήσεις, για τους φίλους που είναι από βόρεια Ελλάδα, ο Μάστερτον είναι σάντουιτς πίτα γύρο αλοιφή πατάτα τομάτα κρεμύδι.Και δεν το λέω αυτό ως κακία, ότι δηλαδή όπως και τα σουβλάκια έτσι και τα βιβλία του Μάστερτον είναι ένα περιτύλιγμα για πολύ και κομματιασμένα κρέατα... αν και είναι μία τέλεια περιγραφή τώρα που το ξανασκέφτομαι.Η ομοιότητα είναι αλλού. Σκεφτείτε σκηνικό, είστε σπίτι, σας έχει πιάσει λιγούρα, λέτε “ρε μπας και να παραγγείλω κανένα σουβλάκι”. Αντίστοιχα, όταν εμένα με πιάνει τρομολιγούρα λέω “ρε, μπας και να διαβάσω κανέναν Μάστερτον;” Αυτό που κάνει και το σουβλάκι και τα βιβλία του Μάστερτον ιδανικά είναι ότι ξέρεις τι ακριβώς παίρνεις: Πρώτο κεφάλαιο άγριος φόνος. Κάμποσο μυστήριο. Κακομοίρης πρωταγωνιστής κάνει έρευνα. Καναδυο ακόμα άγριοι φόνοι. Λίγο περιγραφικό σεξ. Αναμέτρηση με αρχαίο δαίμονα και τέλος.Και αν είσαι τυχερός, με το που ανοίγεις το περιτύλιγμα και τρως την πρώτη δαγκωνιά έχει τόσο υπέροχη κρεατίλα που λες “Πω! Δεν πρόκειται να φάω τίποτε άλλο στη ζωή μου!” Καλή ώρα όπως όταν διαβάζεις το πρώτο κεφάλαιο του “Άρχοντα του Ψεύδους”.Τώρα, όπως και το σουβλάκι μπορεί το βιβλίο να είναι μικρό ή μεγάλο. Νόστημο ή να έχει αρπάξει κάπου η πίτα, ο γύρος να είναι λίγο άψητος και πάει λέγοντας. Όμως πόσο χάλια μπορεί να είναι πια ένα σουβλάκι;Σε κάτι άλλο επίσης που μοιάζουν με σουβλάκια τα βιβλία του Μάστερτον είναι ότι, παρόλο που η βασική ιδέα παραμένει αναλοίωτη, είναι οι επιμέρους αλλαγές στα συστατικά που το κάνουν ενδιαφέρον. Μπορεί πχ να είναι από χοιρινό και μέσα στην παράδοση, όπως το “Σάρκα και Αίμα”. Ή μινιόν, φάση δαίμονες της Νορμανδίας.Αν πάλι είσαι γκαντέμης παίζει το κρέας να είναι σαν τον Μισκουιμάκους του Μανιτού: αρχαίο που ταξίδεψε στο παρόν για να εξοντώσει τη λευκή φυλή, ή έστω αυτόν που έκανε το λάθος να το φάει.Παίζει να το παραγγείλεις από σουβλακερί, ξέρετε, από κατάλογο τέλεια φωτοσοπαρισμένο και με πιτόγυρα σε λαχταριστές φωτογραφίσεις, σαν ημερολόγιο της Πιρέλλι, αλλά πίσω από αυτή τη μόστρα ίσως να μη φας αυτό που είδες. Καλή ώρα σαν τον καθρέφτη στο ομώνυμο βιβλίο.Από την άλλη, θα παραγγείλεις από το σάπιο συνοικιακό σουβλατζίδικο, θα σου έρθει σε χιλιοσκισμένο περιτύλιγμα, όμως θα είναι το πιο μερακλήδικο σουβλάκι που έφαγες στη ζωή σου. Αυτό είναι το “Ο δαίμονας επιστρέφει” από τη βιβλιοθήκη του τρόμου.Αν είσαι επίσης γκαντέμης θα έχει μέσα γάτα. Όπως το “Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται”.Κάτι άλλο που κάνει τον Μάστερτον ενδιαφέροντα είναι και το εξωτικό των βιβλίων που τραβάει. Δηλαδή μπορεί αντί για πιτόγυρο να σου σερβίρει πιο οριεντάλ πράγματα, πχ σουτζούκι σε πίτα (Ντζίν) ή φαλάφελ με χούμους (Σφίγγα – που είναι παρανόρμαλ ρόμανς).Από την άλλη θα σε πάει σε πιο φιούζιον φάση και θα σου σερβίρει τορτίγια με σουβλάκι από τεξ μεξ κοτόπουλο και γουακαμόλε σος, όπως στο “Τραύμα” που μόλις κατέβασες.Μέχρι και “παιδικά” έχει ο άτιμος, πίτα-καλαμάκι-πατάτα όπως το αστυνομικό “Υπέροχη ομορφιά” ή και χωρίς κρέας για όσους δεν αντέχουν, και μιλάω φυσικά για ένα άρλεκιν που είχε κυκλοφορήσει ως βίπερ το 93 με τίτλο “Οι κυριάρχοι των αιθέρων”.Ξέρετε τι δε μου αρέσει στο σουβλάκι όμως; Ότι όταν πια φτάσεις στο τέλος του, είναι απλά λίγο ψωμί τυλιγμένο σε χωνάκι, μαζί με ότι λάδι έχει κυλίσει από πάνω. Το τελείωμά του είναι τόσο απογοητευτικό όσο υπέρχοχη είναι η πρώτη μπουκιά. Και με τα βιβλία του Μάστερτον το ίδιο παθαίνω, το τέλος είναι συνήθως απογοήτευση, κάτι για να μη χυθεί το υπόλοιπο περιεχόμενο από τα εξώφυλλα.Και κάτι τελευταίο πριν κλείσω: υπάρχει ένα βιβλίο από Μάστερτον που λέγεται Τένγκου. Αυτό δεν είναι με την καμία σουβλάκι. Αν θέλετε να το παρομοιάσουμε με κάτι τυλιχτό θα λέγαμε ότι είναι ρολό σούσι. Και το ρολό σούσι έχει μία τεράστια διαφορά από το σουβλάκι. Είναι γαμιστερό ακόμα και όταν φτάνεις στο τέλος του. 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted April 21, 2016 Share Posted April 21, 2016 (edited) την "περί σουβλακιών θεωρία του Μάστερτον" θυμάμαι μου την είχες αναλύσει από κοντά, πολύ πριν κάνεις αυτήν την ομιλία. Και για μένα δούλεψε, ομολογουμένως. Θέλω να πω, ναι, ενίοτε μπαίνω ακόμα στον πειρασμό να δω τον Μάστερτον σαν παραπαίδι του τρόμου, το κωλόπαιδο που τολμά να κατεβάζει το επίπεδο όσων γράφουν(με) "ψυχολογικά, βαθιά και βασανισμένα", και -ακόμα χειρότερα!- τολμά να πουλά χύμα σεξ και τεμαχισμένο κρέας και να θεωρείται και grand master από πάνω. Αλλά, από την άλλη, αυτό. Σουβλάκι. Ακόμα και σαν μια προσωρινή ικανοποίηση, σαν αυτοσχέδιο αντιαγχώδες και αντικαταθλιπτικό, ή σαν ένα (ενίοτε φτηνιάρικο) amuse-bouche του λογοτεχνικού καταπιώνα, ένα σουβλάκι πάντα θα χρειάζεται. Ειδικά όταν είσαι σε φάση που δε μπορείς να σηκώσεις τον λογοτεχνικό "Με λένε Αρτέμη". Ή τον Thomas Ligotti. Κι ας τον γουστάρεις τρελά και να βαράς λογοτεχνική πρέζα για την πάρτη του. Μπότομλάιν: ας έχουν οι θεοί του τρόμου καλά όλους τους σουβλατζήδες, ώστε να μπορούν οι Thomas Ligotti του ντουνιά να κάνουν και αυτοί τα δικά τους... Edited April 21, 2016 by giorgos lagonas 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted April 25, 2016 Share Posted April 25, 2016 Ναί αλλά είναι απ΄τα κακά σουβλακια, αυτα που κάνουν νιάου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted May 4, 2016 Share Posted May 4, 2016 Ενώ έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Masterton, τα περισσότερα από την σειρά "Κόλαση" των εκδόσεων "ΟΞΥ", έχω αρκετά χρόνια να διαβάσω κάτι δικό του, και σήμερα έπεσα πάνω στην "Τρομερή Ομορφιά". Ήρθα εδώ λοιπόν για να ζητήσω γνώμες, αλλά πριν το κάνω, διάβασα το τόπικ από το τέλος, προς τα πίσω! Οπότε ενώ με ανυσήχησε λίγο το... "Μέχρι και “παιδικά” έχει ο άτιμος, πίτα-καλαμάκι-πατάτα όπως το αστυνομικό “Υπέροχη ομορφιά”... του Nihilio, επιρεάστηκα θετικά από τα σχόλια των Bladerunner, Alienbill, αλλά και από τα περισσότερα που αφορούσαν το συγκεκριμένο βιβλίο, και πάω για αγορά! Υ.Γ. Και φυσικά το μυαλό μου, έκανε μια από τις γνωστές "φλασιές" του και θυμήθηκα την πρώτη μου γνωριμία με βιβλίο του Masterton, κάπου εκεί στις αρχές-μισά των `80. Το "Μανιτου" από την σειρά "Βιβλιοθήκη Τρόμου", από τις εκδόσεις "ΣΙΜΩΣΙ"...που για κάποιο λόγο δεν μου επιτρέπεται να ανεβάσω την φωτογραφία του από τις Google εικόνες. Κάνω κάποιο λάθος; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted May 4, 2016 Share Posted May 4, 2016 Μην μασάς(pun intented). Ο Μάστερτον είναι εγγύηση. Καλό το "Τρομερή ομορφιά" Αστυνομικό με ολίγη καφρίλα μέσα απ'ότι θυμάμαι. Αλλά ολίγη, όχι οι γνωστές του καφρίλες Επένδυσε άφοβα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted May 4, 2016 Share Posted May 4, 2016 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 4, 2016 Share Posted May 4, 2016 Ενώ έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Masterton, τα περισσότερα από την σειρά "Κόλαση" των εκδόσεων "ΟΞΥ", έχω αρκετά χρόνια να διαβάσω κάτι δικό του, και σήμερα έπεσα πάνω στην "Τρομερή Ομορφιά". Ήρθα εδώ λοιπόν για να ζητήσω γνώμες, αλλά πριν το κάνω, διάβασα το τόπικ από το τέλος, προς τα πίσω! Οπότε ενώ με ανυσήχησε λίγο το... "Μέχρι και “παιδικά” έχει ο άτιμος, πίτα-καλαμάκι-πατάτα όπως το αστυνομικό “Υπέροχη ομορφιά”... του Nihilio, επιρεάστηκα θετικά από τα σχόλια των Bladerunner, Alienbill, αλλά και από τα περισσότερα που αφορούσαν το συγκεκριμένο βιβλίο, και πάω για αγορά! Υ.Γ. Και φυσικά το μυαλό μου, έκανε μια από τις γνωστές "φλασιές" του και θυμήθηκα την πρώτη μου γνωριμία με βιβλίο του Masterton, κάπου εκεί στις αρχές-μισά των `80. Το "Μανιτου" από την σειρά "Βιβλιοθήκη Τρόμου", από τις εκδόσεις "ΣΙΜΩΣΙ"...που για κάποιο λόγο δεν μου επιτρέπεται να ανεβάσω την φωτογραφία του από τις Google εικόνες. Κάνω κάποιο λάθος; Την Τρομερη Ομορφιά δεν την έχω διαβάσει ακόμα, οπότε το "παιδικά" πήγαινε ως λογοπαίγνιο στο πολύ λάιτ σουβλάκι που είναι πίτα καλαμάκι μόνο. Έχω διαβάσει όμως ένα από τα πραγματικά YA βιβλία του Μάστερτον, με έναν καθηγητή που σε κάθε βιβλίο ο καλός καθηγητής σώζει έναν μαθητή του από δαίμονα. Και σε εκείνο υπάρχει η σκηνή που ένας τυχαίος μαθητής ακουμπάει ένα παγωμένο κάγκελο και του πέφτει το χέρι από τα κρυοπαγήματα (δεν έχει μεταφραστεί) οπότε το gore είναι εγγυημένο 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γελωτοποιός Posted July 9, 2016 Share Posted July 9, 2016 (edited) Ο Άρχοντας του Ψεύδους Έχει λίγο καιρό που το διάβασα, αλλά τώρα είχα την όρεξη να αφήσω κάποια σχόλια. Χμ, με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Λοιπόν, σαν υπόθεση είχε αρκετό μυστήριο και μπορώ να πω ότι με κράτησε σε αγωνία. Τώρα αν άξιζε η αναμονή, θα το δούμε στην συνέχεια. Το αστυνομικό κομμάτι πιστεύω πως ο συγγραφέας το χειριστικέ πολύ καλά. Οι χαρακτήρες του ήταν λίγο απλοί, αλλά ίσως αυτό να προσέδωσε μια παραπάνω ρεαλιστική αίσθηση στην όλη υπόθεση. Πάμε στο κομμάτι του τρόμου τώρα. Κάποιες σκηνές ήταν καλογραμμένες και περνούσαν στον αναγνώστη τα ανάλογα συναισθήματα. Δεν ήταν ο τρόμος που θα σε άφηνε ξύπνιο για μέρες, αλλά μόλις έκλεινες το βιβλίο το βράδυ, έριχνες μια-δυο ματιές στο σκοτεινό δωμάτιο. Κάποιες ιδέες-σκηνές του συγγραφέα, όπως αυτή με την συρρίκνωση ήταν αποκρουστικές και τις ευχαριστήθηκα. Άλλες, όπως αυτή στο νοσοκομείο, τις βρήκα κωμικοτραγικές. Θέλω επίσης να σχολιάσω το πρώτο κεφάλαιο, για το οποίο φημίζεται και το εν λόγω βιβλίο. Ίσως επειδή είχα υψηλές προσδοκίες, απογοητεύτηκα λίγο. Ήταν σοκαριστικό; Ναι. Ήταν καλογραμμένο; Πολύ. Το θέμα είναι ότι εγώ προσωπικά δεν επηρεάζομαι/τρομάζω από την βία/βασανιστήρια/σπλάτερ στον τρόμο. Θα μου πείτε τώρα, πάνε διάβασε το βιβλίο του Ketchum και μετά έλα ξανά πες το αυτό. Ο ψυχολογικός και ο εξωπραγματικός τρόμος με εκφράζουν περισσότερο, αν και λογικά θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο. Επανέρχομαι στο κεφάλαιο. Το σοκαριστικό της όλης φάσης για μένα, δεν ήταν η βαναυσότητα, αλλά η ιδέα πως μια οικογένεια, ένας άνθρωπος μπορεί να πέσει άδικο θύμα ενός τέτοιου μανιακού και να μην μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Ο αναγνώστης μπαίνει στα παπούτσια του Τζο Μπέρι, ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου, που πρωτύτερα είχε μια φυσιολογική ζωή, και αισθάνεται και αυτός στριμωγμένος, φοβισμένος, ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε για να σώσει τους κοντινούς του ανθρώπους. Και φτάσαμε τώρα και στο τέλος, για το οποίο ισχύει αυτό που είπατε και όλοι παραπάνω. Ο Masterton γράφει άθλια τέλη (θα πρέπει όμως να διαβάσω και άλλα για να είμαι σίγουρος). Αισθάνθηκα σαν να έφτασε σε σημείο που βαρέθηκε και έγραψε το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό. Με λίγα λόγια αυτοκαταστράφηκε. Έγραψε μία αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία και τα κατέστρεψε όλα στο τέλος, για το οποίο μία λέξη πιστεύω πως το εκφράζει απόλυτα: meh. Τελειώνοντας να αναφέρω πως ο Masterton έχει πολύ καλή, ξεκούραστη γραφή. Θέλω επίσης να δοκιμάσω κι άλλα βιβλία του, όπως “Το Μανιτού”, “Ο Παρίας” και “Τένγκου”. Όταν είχα αγοράσει το “Ο Άρχοντας του Ψεύδους”, είχα τσιμπήσει ακόμα ένα πιτόγυρο γιατί πεινούσα, το “Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται”. Ελπίζω να μην ακούσω κανένα νιάου όπως άκουσε και ο Νιχίλιος. Η βαθμολογία που θα βάλω θα είναι επιεικής γιατί πιστεύω πως το ταξίδι μετράει περισσότερο από το τέλος. 7/10 Edited July 9, 2016 by Γελωτοποιός 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MountainRoot Posted July 9, 2016 Share Posted July 9, 2016 Θέλω επίσης να σχολιάσω το πρώτο κεφάλαιο, για το οποίο φημίζεται και το εν λόγω βιβλίο. Οπως είπες το είχες ακούσει και το περίμενες. Αυτό δυστυχώς χάλασε μεγάλο μέρος της ομορφιάς. Οπως η αντίστροφη μέτρηση και πω το οτι αν δεν το ήξερε κάποιος (οπως εγώ πριν χρόνια) και έπιανε το βιβλίο να ξεκινήσει σιγά σιγά και γινόντουσαν όλα αυτά στο πρώτο κεφάλαιο έμενα απλά μ#$%%$$ας και έλεγες. Τι έγινε ρε παιδιά??????? Οπότε δυστυχώς δεν κατάφερες να το βιώσεις στο 100% . Σκέψου (αν μπορείς) πως θα σου είχε φανεί αν απλά είχες αγοράσει το βιβλίο ετσι απο το ράφι και ξεκινούσες να το διαβάζεις χωρίς να ξέρεις τίποτα. Απλά λέω την γνώμη μου γι αυτό το 1ο κεφάλαιο και μόνο..... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted July 9, 2016 Share Posted July 9, 2016 (edited) τι ειχε γινει στο τελος θυμισε μου λιγο, καλο μου ειχε φανει. Σε σχεση με τα αλλα βιβλια του. 1ο βάζω το Μανιτου και μετά τον Αρχοντα, όλα τα αλλα κινουνται σε χλιαρά επιπεδα, χωρις αυτο να σημαινει πως δε διαβάζονται ευκολα όλα. Τα βιβλια του είναι, σαν να πετυχαινεις μια κακογουστη ταινια τρόμου Β διαλογης στο STAR CHANNEL 3:οο το πρωι, αλλα η τηλεοραση εχει κατι βαρετα ντοκιμαντερ στα αλλα καναλια, οποτε οχι μονο θα τη δεις, αλλα θα πορωθεις κιολας . Edited July 9, 2016 by Anwrimos23 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γελωτοποιός Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 MountainRoot, συμφωνώ μαζί σου. Ανώριμε, δεν μπορώ να σου περιγράψω όλο το τέλος γιατί θα έπαιρνε πολύ ώρα. Μπορώ να σου πω όμως για ποιον λόγο με χάλασε. Θεωρώ ότι ήταν πολύ πρόχειρο εκ μέρους του συγγραφέα, να βάλει ένα μεγάλο μέρος των χαρακτήρων του μέσα στο “κόλπο” και μάλιστα για κίνητρα που ήταν μη πειστικά και αδιάφορα. Η ξαφνική αποκάλυψη τους ως συνεργοί του κακού ήταν άστοχη, ανούσια και κωμική. Ο ίδιος ο άρχοντας του ψεύδους αλλά και γενικά το τέλος σαν τέλος ήταν πολύ μέτριο για τα δεδομένα του υπόλοιπου βιβλίου. Έπρεπε να είχε δώσει μεγαλύτερη σημασία και να δέσει την όλη υπόθεση, καθώς και να χειριστεί τους ρόλους των χαρακτήρων, πιο έξυπνα. Βέβαια, αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προσωπική μου άποψη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 (edited) Ειναι λαθος να ξεκινας να διαβασεις τετοια βιβλια με σοβαροτητα και χωρίς χιουμορ, ειναι ενα λαθος που το εκανα και εγώ παλιά. Για να απολαυσεις τετοια βιβλια πρεπει να επιστρατευσεις λίγο (ή κ πολυ) χαβαλε, λιγο χιουμορ κ να αντιμετωπιζεις τα λαθη του συγγραφεα ως μερος του cult στοιχειου, από το οποιο παιρνει αξια ως υποείδος. Μαλιστα θα ελεγα πως οσο πιο γραφικο/ παιδαριώδες και γεματο τρύπες τέλος και ανούσιους χαρακτηρες εχει, τοσο μεγαλυτερη αξια προσλαμβάνει ως υποείδος, σπλάτερ/ Horror/pulp Edited July 10, 2016 by Anwrimos23 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 Εγώ προτείνω Παρία, πάντως. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 τι ειχε γινει στο τελος θυμισε μου λιγο, καλο μου ειχε φανει. Σε σχεση με τα αλλα βιβλια του. 1ο βάζω το Μανιτου και μετά τον Αρχοντα, όλα τα αλλα κινουνται σε χλιαρά επιπεδα, χωρις αυτο να σημαινει πως δε διαβάζονται ευκολα όλα. Τα βιβλια του είναι, σαν να πετυχαινεις μια κακογουστη ταινια τρόμου Β διαλογης στο STAR CHANNEL 3:οο το πρωι, αλλα η τηλεοραση εχει κατι βαρετα ντοκιμαντερ στα αλλα καναλια, οποτε οχι μονο θα τη δεις, αλλα θα πορωθεις κιολας . Αν εξαιρέσεις το Ο Δαίμονας Ξαναζωντανέυει/Charnel House (όπου το τέλος έχει προοικονομηθεί εξαιρετικά) και το Tengu (όπου το τέλος απλά τα σπάει) άντε και αυτό με την καθαρίστρια και τις πεταλούδες που δε θυμάμαι πώς το λένε όπου το τέλος ήταν ελαφρώς κοινότοπο αλλά τουλάχιστον προσπάθησε το παλικάρι, τα υπόλοιπα είναι είτε cheesy (κάθε ένα από τα Μανιτού, Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται) είτε τεμπέλικα (Άρχοντας του Ψεύδους, Δαιμονισμένη Ταξιαρχία, Παρίας) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 άντε και αυτό με την καθαρίστρια και τις πεταλούδες που δε θυμάμαι πώς το λένε Τραύμα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 Διαβάζω τώρα το "Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει" απ'τις εκδόσεις Σιμωσι. Τελικά τον γουστάρω τον Μάστερτον, όσο τσαπατσούλης, τερατολόγος και αμπλαούμπλας κι αν είναι μερικές φορές. Ξεχωρίζω απ'αυτόν το Τέγκου, Ο Παρίας, Ο Άρχοντας του Ψεύδους (τουλάχιστον για το πρώτο κεφάλαιο), Η εκδίκηση του Μανιτού (μιας και μου είχαν μείνει κάτι υπόλοιπα αναμνήσεων απ'τα παιδικά μου χρόνια) και το Οι Δαίμονες της Νορμανδίας. Τελειώνω σιγά σιγά τα μεταφρασμένα στα Ελληνικά και θα πρέπει να συνεχίσω με τα Αγγλικά τώρα... Θα κουραστώ αφάνταστα, το γνωρίζω, αλλά κι απ'την άλλη δεν βλέπω να γίνεται κάποια κίνηση να μεταφραστεί κάτι δικό του στο άμεσο μέλλον... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elessar Posted July 19, 2016 Share Posted July 19, 2016 (edited) Δεν θα κουραστείς καθόλου, είναι πολύ ευκολοδιάβαστος στ αγγλικά ο Masterton. Προτείνω οπωσδήποτε τα The painted man & The doorkeepers. Edited July 19, 2016 by elessar 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 28, 2016 Share Posted August 28, 2016 Τένγκου Πριν σχεδόν ενάμιση χρόνο διάβασα τελευταία φορά βιβλίο του Γκράχαμ Μάστερτον και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψαν οι καφρίλες του, οι υπερβολές του, οι καμένοι χαρακτήρες του, γενικά οι ευκολοδιάβαστες και απολαυστικές ιστορίες του. Καιρός ήταν να ξαναδιαβάσω επιτέλους ένα βιβλίο του, και επέλεξα το συγκεκριμένο, το οποίο είναι το δέκατο βιβλίο του συγγραφέα που περνάει στην λίστα με τα διαβασμένα. Πως μου φάνηκε; Άκρως ψυχαγωγικό και απολαυστικό. Στην Ιαπωνική μυθολογία, ο Τένγκου είναι ένας από τους πιο τρομερούς, μοχθηρούς και καταστρεπτικούς δαίμονες, ένα πλάσμα γεμάτο κακία, που καταλαμβάνει τα σώματα ανθρώπων και τα καθιστά ανίκητα απέναντι σε κάθε εχθρό. Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Τένγκου δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιηθούν επαρκώς. Όμως το 1983, ήρθε η ώρα κάποιων Ιαπώνων για εκδίκηση. Συγκεκριμένα, ένας παραμορφωμένος άνδρας, που γεννήθηκε κοντά στον πυρηνικό όλεθρο της Χιροσίμα, θέλει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τους Αμερικάνους, χρησιμοποιώντας έναν μικρό στρατό από Τένγκου. Τα πράγματα θα οδηγηθούν σε εξωπραγματικά βίαιες καταστάσεις... Τι περιέχει το μενού: Πολλές γραφικές σκηνές βίας γεμάτες καφρίλες και σπλατεριές, λίγο υπερφυσικό, αρκετό σεξ, διάφορους καμένους χαρακτήρες με όλα τα ωραία και απαραίτητα κλισέ, κάποιες αναφορές πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου γύρω από τις ατομικές βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν στον Β'Π.Π., κάμποση αγωνία για την συνέχεια και ακόμα περισσότερη ένταση. Επίσης ένα δυναμικό τέλος. Η γραφή είναι στα γνωστά στάνταρ, ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με ωραίες και γλαφυρές περιγραφές των διαφόρων σκηνών βίας και των τοπίων. Η 80's ατμόσφαιρα εξαιρετική. Φυσικά υπάρχουν και πολλές υπερβολές στην πλοκή, ευκολίες και τα συναφή, αλλά μιλάμε για βιβλίο του Μάστερτον. Γενικά είναι πολύ ωραίο και χορταστικό παλπ μυθιστόρημα τρόμου και περιπέτειας, το οποίο προσφέρει γραφική βία, ατελείωτη δράση, καφρίλες, υπερφυσικό και σεξ. Πιστεύω ότι κατατάσσεται με ευκολία στις καλές στιγμές του συγγραφέα και είναι ένα βιβλίο που προτείνεται άνετα στους λάτρεις αυτού του είδους βιβλίων τρόμου. Στα συν βάζω και όλες τις αναφορές στην Ιαπωνική μυθολογία/ιστορία, που προσωπικά με ελκύει όσο καμία. Επίσης η μετάφραση είναι πολύ καλή και γλαφυρή. Προχωρήστε άφοβα. 8/10 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted August 29, 2016 Share Posted August 29, 2016 Τένγκου Πριν σχεδόν ενάμιση χρόνο διάβασα τελευταία φορά βιβλίο του Γκράχαμ Μάστερτον και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψαν οι καφρίλες του, οι υπερβολές του, οι καμένοι χαρακτήρες του, γενικά οι ευκολοδιάβαστες και απολαυστικές ιστορίες του. Καιρός ήταν να ξαναδιαβάσω επιτέλους ένα βιβλίο του, και επέλεξα το συγκεκριμένο, το οποίο είναι το δέκατο βιβλίο του συγγραφέα που περνάει στην λίστα με τα διαβασμένα. Πως μου φάνηκε; Άκρως ψυχαγωγικό και απολαυστικό. Στην Ιαπωνική μυθολογία, ο Τένγκου είναι ένας από τους πιο τρομερούς, μοχθηρούς και καταστρεπτικούς δαίμονες, ένα πλάσμα γεμάτο κακία, που καταλαμβάνει τα σώματα ανθρώπων και τα καθιστά ανίκητα απέναντι σε κάθε εχθρό. Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Τένγκου δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιηθούν επαρκώς. Όμως το 1983, ήρθε η ώρα κάποιων Ιαπώνων για εκδίκηση. Συγκεκριμένα, ένας παραμορφωμένος άνδρας, που γεννήθηκε κοντά στον πυρηνικό όλεθρο της Χιροσίμα, θέλει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τους Αμερικάνους, χρησιμοποιώντας έναν μικρό στρατό από Τένγκου. Τα πράγματα θα οδηγηθούν σε εξωπραγματικά βίαιες καταστάσεις... Τι περιέχει το μενού: Πολλές γραφικές σκηνές βίας γεμάτες καφρίλες και σπλατεριές, λίγο υπερφυσικό, αρκετό σεξ, διάφορους καμένους χαρακτήρες με όλα τα ωραία και απαραίτητα κλισέ, κάποιες αναφορές πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου γύρω από τις ατομικές βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν στον Β'Π.Π., κάμποση αγωνία για την συνέχεια και ακόμα περισσότερη ένταση. Επίσης ένα δυναμικό τέλος. Η γραφή είναι στα γνωστά στάνταρ, ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με ωραίες και γλαφυρές περιγραφές των διαφόρων σκηνών βίας και των τοπίων. Η 80's ατμόσφαιρα εξαιρετική. Φυσικά υπάρχουν και πολλές υπερβολές στην πλοκή, ευκολίες και τα συναφή, αλλά μιλάμε για βιβλίο του Μάστερτον. Γενικά είναι πολύ ωραίο και χορταστικό παλπ μυθιστόρημα τρόμου και περιπέτειας, το οποίο προσφέρει γραφική βία, ατελείωτη δράση, καφρίλες, υπερφυσικό και σεξ. Πιστεύω ότι κατατάσσεται με ευκολία στις καλές στιγμές του συγγραφέα και είναι ένα βιβλίο που προτείνεται άνετα στους λάτρεις αυτού του είδους βιβλίων τρόμου. Στα συν βάζω και όλες τις αναφορές στην Ιαπωνική μυθολογία/ιστορία, που προσωπικά με ελκύει όσο καμία. Επίσης η μετάφραση είναι πολύ καλή και γλαφυρή. Προχωρήστε άφοβα. 8/10 Επίσης, ένα από τα λίγα του συγγραφέα με αξιόλογο τέλος. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 29, 2016 Share Posted August 29, 2016 Τένγκου Πριν σχεδόν ενάμιση χρόνο διάβασα τελευταία φορά βιβλίο του Γκράχαμ Μάστερτον και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψαν οι καφρίλες του, οι υπερβολές του, οι καμένοι χαρακτήρες του, γενικά οι ευκολοδιάβαστες και απολαυστικές ιστορίες του. Καιρός ήταν να ξαναδιαβάσω επιτέλους ένα βιβλίο του, και επέλεξα το συγκεκριμένο, το οποίο είναι το δέκατο βιβλίο του συγγραφέα που περνάει στην λίστα με τα διαβασμένα. Πως μου φάνηκε; Άκρως ψυχαγωγικό και απολαυστικό. Στην Ιαπωνική μυθολογία, ο Τένγκου είναι ένας από τους πιο τρομερούς, μοχθηρούς και καταστρεπτικούς δαίμονες, ένα πλάσμα γεμάτο κακία, που καταλαμβάνει τα σώματα ανθρώπων και τα καθιστά ανίκητα απέναντι σε κάθε εχθρό. Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Τένγκου δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιηθούν επαρκώς. Όμως το 1983, ήρθε η ώρα κάποιων Ιαπώνων για εκδίκηση. Συγκεκριμένα, ένας παραμορφωμένος άνδρας, που γεννήθηκε κοντά στον πυρηνικό όλεθρο της Χιροσίμα, θέλει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τους Αμερικάνους, χρησιμοποιώντας έναν μικρό στρατό από Τένγκου. Τα πράγματα θα οδηγηθούν σε εξωπραγματικά βίαιες καταστάσεις... Τι περιέχει το μενού: Πολλές γραφικές σκηνές βίας γεμάτες καφρίλες και σπλατεριές, λίγο υπερφυσικό, αρκετό σεξ, διάφορους καμένους χαρακτήρες με όλα τα ωραία και απαραίτητα κλισέ, κάποιες αναφορές πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου γύρω από τις ατομικές βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν στον Β'Π.Π., κάμποση αγωνία για την συνέχεια και ακόμα περισσότερη ένταση. Επίσης ένα δυναμικό τέλος. Η γραφή είναι στα γνωστά στάνταρ, ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με ωραίες και γλαφυρές περιγραφές των διαφόρων σκηνών βίας και των τοπίων. Η 80's ατμόσφαιρα εξαιρετική. Φυσικά υπάρχουν και πολλές υπερβολές στην πλοκή, ευκολίες και τα συναφή, αλλά μιλάμε για βιβλίο του Μάστερτον. Γενικά είναι πολύ ωραίο και χορταστικό παλπ μυθιστόρημα τρόμου και περιπέτειας, το οποίο προσφέρει γραφική βία, ατελείωτη δράση, καφρίλες, υπερφυσικό και σεξ. Πιστεύω ότι κατατάσσεται με ευκολία στις καλές στιγμές του συγγραφέα και είναι ένα βιβλίο που προτείνεται άνετα στους λάτρεις αυτού του είδους βιβλίων τρόμου. Στα συν βάζω και όλες τις αναφορές στην Ιαπωνική μυθολογία/ιστορία, που προσωπικά με ελκύει όσο καμία. Επίσης η μετάφραση είναι πολύ καλή και γλαφυρή. Προχωρήστε άφοβα. 8/10 Επίσης, ένα από τα λίγα του συγγραφέα με αξιόλογο τέλος. Θα συμφωνήσω. Αυτό, το Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει και ίσως το Τραύμα είναι ίσως τα μόνα τέλη του που παλεύονται. Και ο Κόμης θα συμπληρώσει μάλλον και ένα "Σάρκα και Αίμα" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted August 29, 2016 Share Posted August 29, 2016 Τένγκου Πριν σχεδόν ενάμιση χρόνο διάβασα τελευταία φορά βιβλίο του Γκράχαμ Μάστερτον και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψαν οι καφρίλες του, οι υπερβολές του, οι καμένοι χαρακτήρες του, γενικά οι ευκολοδιάβαστες και απολαυστικές ιστορίες του. Καιρός ήταν να ξαναδιαβάσω επιτέλους ένα βιβλίο του, και επέλεξα το συγκεκριμένο, το οποίο είναι το δέκατο βιβλίο του συγγραφέα που περνάει στην λίστα με τα διαβασμένα. Πως μου φάνηκε; Άκρως ψυχαγωγικό και απολαυστικό. Στην Ιαπωνική μυθολογία, ο Τένγκου είναι ένας από τους πιο τρομερούς, μοχθηρούς και καταστρεπτικούς δαίμονες, ένα πλάσμα γεμάτο κακία, που καταλαμβάνει τα σώματα ανθρώπων και τα καθιστά ανίκητα απέναντι σε κάθε εχθρό. Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Τένγκου δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιηθούν επαρκώς. Όμως το 1983, ήρθε η ώρα κάποιων Ιαπώνων για εκδίκηση. Συγκεκριμένα, ένας παραμορφωμένος άνδρας, που γεννήθηκε κοντά στον πυρηνικό όλεθρο της Χιροσίμα, θέλει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τους Αμερικάνους, χρησιμοποιώντας έναν μικρό στρατό από Τένγκου. Τα πράγματα θα οδηγηθούν σε εξωπραγματικά βίαιες καταστάσεις... Τι περιέχει το μενού: Πολλές γραφικές σκηνές βίας γεμάτες καφρίλες και σπλατεριές, λίγο υπερφυσικό, αρκετό σεξ, διάφορους καμένους χαρακτήρες με όλα τα ωραία και απαραίτητα κλισέ, κάποιες αναφορές πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου γύρω από τις ατομικές βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν στον Β'Π.Π., κάμποση αγωνία για την συνέχεια και ακόμα περισσότερη ένταση. Επίσης ένα δυναμικό τέλος. Η γραφή είναι στα γνωστά στάνταρ, ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με ωραίες και γλαφυρές περιγραφές των διαφόρων σκηνών βίας και των τοπίων. Η 80's ατμόσφαιρα εξαιρετική. Φυσικά υπάρχουν και πολλές υπερβολές στην πλοκή, ευκολίες και τα συναφή, αλλά μιλάμε για βιβλίο του Μάστερτον. Γενικά είναι πολύ ωραίο και χορταστικό παλπ μυθιστόρημα τρόμου και περιπέτειας, το οποίο προσφέρει γραφική βία, ατελείωτη δράση, καφρίλες, υπερφυσικό και σεξ. Πιστεύω ότι κατατάσσεται με ευκολία στις καλές στιγμές του συγγραφέα και είναι ένα βιβλίο που προτείνεται άνετα στους λάτρεις αυτού του είδους βιβλίων τρόμου. Στα συν βάζω και όλες τις αναφορές στην Ιαπωνική μυθολογία/ιστορία, που προσωπικά με ελκύει όσο καμία. Επίσης η μετάφραση είναι πολύ καλή και γλαφυρή. Προχωρήστε άφοβα. 8/10 Επίσης, ένα από τα λίγα του συγγραφέα με αξιόλογο τέλος. Θα συμφωνήσω. Αυτό, το Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει και ίσως το Τραύμα είναι ίσως τα μόνα τέλη του που παλεύονται. Και ο Κόμης θα συμπληρώσει μάλλον και ένα "Σάρκα και Αίμα" Ναι, επειδή όπως έχω πει, αν μη τι άλλο, είναι από τα βιβλία που σου χτίζει προσεκτικά τις αδυναμίες του κακού από τις πρώτες κιόλας σελίδες. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Daethania Posted April 20, 2017 Share Posted April 20, 2017 Νομίζω πως αυτό ανήκει εδώ, οπότε θα το αφήσω ήσυχα ήσυχα. Ελπίζω να χαρείτε την ανάγνωση της συνέντευξης όσο και μεις την συγγραφή της ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ GRAHAM MASTERTON 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.