Jump to content

Eνδιαφέρεται κανείς από εδώ μέσα για τη συγγραφή, αλλά επαγγελματικά;


Nienna
 Share

Recommended Posts

Χμμ, Αραχνίδα νομίζω πως το ζήτημα είναι ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο αν κάποιος θα μπορεί να πουλά 15.000 αντίτυπα κάθε χρόνο. Αν μετά από 5-6-7 χρόνια κάποιο κάνει το επόμενο μπλουμ; Κι αν γίνει κ το επόμενο; Και ειδικά όταν ακροβατεί κάποιος στην κόψη του ξυραφιού είναι πολύ εύκολο να αρχίσουν οι συμβιβασμοί καθώς η Vodafone αν δε πλερώ το κινητό το κόβει κ μετά πάπαλα τελεφούνκεν. Βέβαια αυτό είναι άλλο ζήτημα αλλά θαρρώ πως η πιθανότητα να δοκιμαστούν οι αρχές του καθενός είναι ένας ακόμη παράγοντας υπέρ του ισχυρισμού του mman. Και πάνω απ'όλα με 15.000 αντίτυπα παίζει ΤΕ.ΒΕ.; (άσχετονγκ)

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 97
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • Arachnida

    9

  • outis

    8

  • greenmist

    8

  • Παρατηρητής

    8

Μμμμ...ενδιαφέρον. Έν αρχή ένας νέος συγγραφέας που γράφει διηγήματα κατά κύριο λόγο και έχει δημοσιεύσει και εκδώσει σε μικρό εκδοτικό, ισχυρίζεται ότι κάποιος δεν μπορεί να ζει στην Ελλάδα μέσα από τη συγγραφή. Στη συνέχεια ένας άλλος νέος συγγραφέας που κάνει το ντεπούτο με μια τετραλογία (φαινόμενο για τα ελληνικά πρότυπα) κάτω από την αιγίδα μεγάλου εκδοτικού ισχυρίζεται το αντίθετο.

Περιμένουμε και τους άλλους "προς τα έξω" συγγραφείς να μας πουν τη γνώμη τους για να βγάλουμε συμπεράσματα

Link to comment
Share on other sites

Εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω από την συγγραφή, όπως δεν μπόρεσα (και δεν θα μπορούσα) να ζήσω απ' την μουσική.

 

Ας εξηγηθώ: μουσική μαθαίνω και παίζω από τεσσάρων χρονών παιδάκι. Την αγαπώ πέρα από λόγια και (μαζί με την συγγραφή) είναι το "αγχολυτικό" μου και μία δίοδος έκφρασης συναισθημάτων. Όμως, όταν μου προτάθηκε να κάνω δίσκο, κι ας ήταν με δικά μου τραγούδια (και ΣΕΒΑΣΤΟΤΑΤΟ ποσό στην τσέπη), αρνήθηκα. Ο λόγος απλός: όταν κάποιος σου δίνει χ λεφτά, έχει και κάποιες απαιτήσεις από σένα. Και δεν μιλάω μόνο για την ποσότητα παραγωγής, αλλά και για το είδος αυτής. Επιπλέον, τα λεφτά, κακά τα ψέμαμτα, είναι και γλυκά και βολικά κι εύκολα κάποιος που γλυκαίνεται μπορεί να πει "δε γαμιέται, ας γράψω και μια μέινστριμ σαχλαμάρα, πενήντα χιλιάρικα είναι αυτά", κυρίως όταν βασίζεται κατ' αποκλειστικότητα σ' αυτά. Εγώ δεν ήθελα να το πω ούτε για τη μουσική (την οποία θεωρώ ΙΕΡΗ), ούτε για την συγγραφή. Προτιμώ να γράφω ό,τι θέλω, όποτε θέλω και για όσο θέλω (και στα δύο), παρά να γράφω κατά παραγγελία αγνώστων (κι ακόμα χειρότερα, χρημάτων). Σαφώς και δεν πρόκειται να αρνηθώ να εκδώσω κάτι (όπως είχα αρνηθεί, συνεχίζω ν' αρνούμαι και θ' αρνούμαι εις τον αιώνα τον άπαντα να πουλήσω τη μουσική μου ή τη φωνή μου ή και τα δύο), αλλά το βρίσκω πολύ καλύτερο να έχω την δουλειά μου για να βγάζω τα προς το ζειν και αυτά που μου δίνουν ευχαρίστηση για χόμπι. Νομίζω ότι θα προτιμούσα να μην εκδώσω ποτέ ούτε μία λέξη προκειμένου να συνεχίσω να λατρεύω την συγγραφή (και να μην γίνει μια ακόμα "δουλειά", την οποία θ' αντιμετωπίσω κάποια στιγμή σαν αγγαρεία), παρά να γίνει το αντίθετο. Κι επειδή την αγαπώ πολύ, προτιμώ να μην το διακινδυνεύσω κιόλας...

 

Είμαι ρομαντικούλα, τι να κάνω... :)

Link to comment
Share on other sites

Βρε καλή μου… Βρε χρησή μου… ΒΡΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ! Τι είστε εσείς ωρέ;

 

Καλά, να θέλετε να παράγετε τα μωρούλια σας χωρίς να πειράζει άλλος μια τρίχα της κεφαλής τους, το καταλαβαίνω. Έχω κι εγώ τέτοια μωρούλια. Όταν όμως θα έχω την άνεση να τα ξεφουρνίζω ανενόχλητος. Πως;

 

Βγάζοντας τα προς το ζειν κάνοντας αυτό που αγαπώ. Γράφωντας.

 

Αυτά τα… «μην αγγίζεται το έργο του καλλιτέχνη», «ο καλλιτέχνης δεν ξεπουλιέται» και τα συναφή, είναι νομίζω καθαρά ελληνικά φρούτα! Γιατί είναι «ελληνικά φρούτα»; Ε, το ξέρετε. Το λέμε οι ίδιοι συνέχεια. Απ’ όπου και η κατάντια μας (στα εμπορικά μεγέθη κλπ.)

 

Ο κόσμος όμως δεν λειτουργεί με τα ελληνικά κολλήματα, ευτυχώς, γιατί τότε θα βλέπαμε στον σινεμά ταινίες ΜΟΝΟ ΣΑΝ του Αγγελόπουλου. Ξεχάστε τα Batman, Spiderman, Ironman, Lord of the Rings κλπ.

 

Όταν σπούδαζα στο κολέγιο κινηματογράφου στην Αμερική, με τα δικά μου λεφτουδάκια γυρνούσα τις μαθητικές μου ταινίες. Έδειχνα μετά το πρώτο edit στην τάξη και συμμαθητές και δάσκαλοι μου λέγανε που έκανε κοιλιά ή όχι, που ήθελε κόψιμο, που χρειαζόμουν μια νέα σκηνή κλπ. Έπερνα λοιπόν το έργο μου και πήγαινα πάλι για γύρισμα και νέο μοντάζ. Μάθαινα δηλαδή μέσα στα άλλα, πως λειτουργούν οι μπίζνες. Αλλιώς, αν θέλεις να κάνεις ταινίες για να τις βλέπεις ο ίδιος, η μαμά σου και ο περιπτεράς σου…άντε στο σπίτι σου παιδί μου.

 

Όταν λοιπόν ήρθα στην Ελλάδα, δούλεψα με σενάρια, και με έλληνες και με ξένους. Οι ξένοι μου επέστρεφαν το σενάριο και μου έλεγαν «άλλαξε αυτό» «άλλαξε εκείνο»…και η συνεργασία συνεχιζόταν. Γιατί έτσι πάει η δουλειά. Στους έλληνες όμως…όποτε έκαμνα μια πρόταση με σενάριο ή τους έγραφα κάτι που είχαν παραγγείλει, μόλις έδινα το σενάριο έπεφτε βουβαμάρα! Αν υπήρχαν σημεία στο σενάριο που δεν τους είχαν αρέσει, εκεί τέλειωνε και η συνεργασία. Γιατί; Γιατί **ΜΩ ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΣΑΣ, ΔΕ ΛΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ –ΜΗ ΧΕΣΩ- ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ. Αυτό δεν το πιστεύουν μόνο οι από κάτω, αλλά και και οι από πάνω! Δυστυχώς! «Βρε πες μου τι θέλεις να το αλλάξω!» «Όχι, άσε, ψάχνουμε για άλλο (έτοιμο) είδος γραφής!»

 

Πόσες φορές έχω δει σε ξένη ταινία, κάποιον editor εκδοτικού οίκου, να λέει σε νέο συγγραφέα «Διαβάσαμε το έργο σου, ενδιαφερόμαστε, σου έχουμε προκαταβολή, θα καθίσεις με έναν δικό μας επιμελητή να δουλέψετε το χειρόγραφο σου.» ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΤΡΕΧΟΥΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ! ΝΑ ΜΟΥ ΤΥΧΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ, ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ (να πληρώνω τους λογαριασμούς μου και να έχω να πίνω μπύρες με τους φίλους μου και τι στον κόσμο.) Θα πληρώνομαι να κάνω αυτό που αγαπώ!

 

Αν, οι εδώ εκδοτικοί οίκοι, γνώριζαν πως κάποιοι από μας τους συγγραφείς θα δεχόμασταν κάτι τέτοιο, θα απόρριπταν εύκολα ένα μυθιστόρημα που τους μισοάρεσε αλλά δεν καλύπτει τη γραμμή τους;

 

Είναι τελικά μόνο θέμα…ποσού εγωισμού του καθενός μας ή κάποιοι μιλάτε εκ του ασφαλούς επειδή δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις των ονείρων σας.

 

Να ξεπουλήσω; Με κοροϊδεύετε; Αν είσαι γλύπτης και θέλεις να ζήσεις από αυτό. Αν θέλεις να ζήσεις θα πουλήσεις. Αν θέλεις να πουλήσεις θα δεχτείς παραγγελίες.

 

Τη λέξη «ξεπούλημα» την εφεύραν κάποιοι…αραχτοί τύποι. Θα σας κατηγορήσουν για ξεπούλημα ακόμα κι όταν καταφέρετε να πουλάτε πετυχημένα αυτά που πραγματικά θέλετε να γράφετε. Οι «αραχτοί» θέλουν τον καλλιτέχνη τους άπορο, μίζερο, δυστυχισμένο, να πεθαίνει από την χολέρα σε κάποιο χαντάκι. («Δεν ξεπούλησε όμως ποτέ» θα λένε με ικανοποίηση.)

 

Βρε ουστ!

 

[Και αν Sonya έκανες αυτό που λες, είπες το ΟΧΙ, εσύ δεν άφησες απλώς το Σάιρ πίσω σου, το πρόδωσες κι ας μη το βλέπεις.]

 

Το ανωτέρω ποστ αντανακλά ένα θέμα που με "παθιάζει", δεν τα έχω με κανέναν σας προσωπικά. :huh:

Edited by DinoHajiyorgi
Link to comment
Share on other sites

Εντάξει. Σε αυτά τα ζητήματα συμφωνώ απόλυτα με τον Ντίνο.

Νομίζω είναι λίγο ακραία η άποψη ότι δεν πουλάω την τέχνη μου ή ότι αν την πουλήσω τυποποιούμαι κτλ

Τι διάολο, ο Παπαϊωάνου που κόβει 100 ευρώ εισιτήριο (ξεκινάνε από 20 οι nose bleeders) για τη Μήδεια2 σημαίνει ότι ξεπουλάει ή ότι δεν παράγει Τέχνη; Μια χαρά κάνει και λίγα ζητάει.

 

Για το άλλο τώρα. Εντάξει δεν μπορούν όλοι να πουλανε 15.000 αντίτυπα το χρόνο, αλλά υπάρχουν κάμποσοι που κάθε χρόνο πλησιάζουν αυτό το νούμερο και άλλοι που κάθε τρία-τέσσερα χρόνια κάνουν ένα μπαμ και καλύπτονται μέχρι το επόμενο.

Εγώ μιλάω καθαρά ερμηνεύοντας τα νούμερα των πωλήσεων και από συζητήσεις που έχω.

Link to comment
Share on other sites

Επειδή μιλάμε για πωλήσεις, όλα εξαρτώνται από το ποσοστό που παίρνει ο συγγραφέας. Το ποσοστό αυτό εξαρτάται από το συμβόλαιο του καθενός. Αν απλά έχεις ένα βιβλίο σε κυκλοφορία και παίρνεις ποσοστό μόνο από τις πωλήσεις, είναι δύσκολο να ζήσεις, εκτός, όπως είπα και πιο πριν, αν το βιβλίο σου γίνει best seller.

 

Διαβάζω ότι ένα καλό νούμερο πωλήσεων είναι 15.000. Αυτό τι σημαίνει σε ποσοστό για τον συγγραφέα;

 

Τώρα, αν για κάθε βιβλίο σου κάνεις ξεχωριστό συμβόλαιο, αφού έχεις δει τις πωλήσεις του προηγούμενου, έχουμε άλλα ποσοστά. Μπορείς όμως να το διαπραγματευτείς έτσι στην Ελλάδα;

 

Μπορείς, επίσης, να διαπραγματευτείς το πρώτο σου συμβόλαιο να αντιστοιχεί στο πρώτο σου βιβλίο, με συγκεκριμένο ποσοστό επί των πωλήσεων, διαφορετικό προσάρτημα συμβολαίου αν υπάρξει δεύτερη έκδοση, διαφορετικό προσάρτημα συμβολαίου αν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει έξω, διαφορετικό προσάρτημα συμβολαίου αν γίνει σειρά, ταινία, audiobook κλπ;

 

Υπάρχουν τρόποι να κινηθείς στην αγορά μόνο εάν η αγορά προσφέρει ευελιξία στις διαπραγματεύσεις. Στην Ελλάδα δεν γνωρίζω πόσο ευέλικτος είναι ένας εκδοτικός οίκος, μεγάλος ή μικρός. Πάνω από όλα όμως, είναι απαραίτητο το βιβλίο να:

 

1. Απευθύνεται ξεκάθαρα σε ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό, ή σε ένα κεντρικό αναγνωστικό κοινό και στα παρεμφερή.

 

2. Κάνει το "κλικ" στους αναγνώστες, ώστε να δικαιολογεί προώθηση και ανάπτυξη στο marketing.

 

Δεν υπάρχει ξεκάθαρο τοπίο στην Ελλάδα. Γράφεις γιατί σου αρέσει. Δοκιμάζεις να δεις αν μπορείς να κάνεις κάτι επαγγελματικά, αλλά πρέπει απαραίτητα να έχεις άλλη σταθερή δουλειά και όχι αυταπάτες! Αν τα καταφέρεις, αφιερώνεσαι στο γράψιμο.

Link to comment
Share on other sites

Διαβάζω ότι ένα καλό νούμερο πωλήσεων είναι 15.000. Αυτό τι σημαίνει σε ποσοστό για τον συγγραφέα;

Τώρα, αν για κάθε βιβλίο σου κάνεις ξεχωριστό συμβόλαιο, αφού έχεις δει τις πωλήσεις του προηγούμενου, έχουμε άλλα ποσοστά. Μπορείς όμως να το διαπραγματευτείς έτσι στην Ελλάδα;

Μπορείς, επίσης, να διαπραγματευτείς το πρώτο σου συμβόλαιο να αντιστοιχεί στο πρώτο σου βιβλίο, με συγκεκριμένο ποσοστό επί των πωλήσεων, διαφορετικό προσάρτημα συμβολαίου αν υπάρξει δεύτερη έκδοση, διαφορετικό προσάρτημα συμβολαίου αν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει έξω, διαφορετικό προσάρτημα συμβολαίου αν γίνει σειρά, ταινία, audiobook κλπ;

 

Υπάρχουν τρόποι να κινηθείς στην αγορά μόνο εάν η αγορά προσφέρει ευελιξία στις διαπραγματεύσεις. Στην Ελλάδα δεν γνωρίζω πόσο ευέλικτος είναι ένας εκδοτικός οίκος, μεγάλος ή μικρός.

 

Όταν μίλησα για 10.000-15.000 πωλήσεις, υπολόγισα ότι τόσα περίπου φτάνουν σε κάποιον για να κάνει μια σχετικά καλή ζωή.

Γενικά μιλώντας με αυτό το νούμερο άνετα ένα βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί "best seller" στην Ελλάδα.

Τώρα σχετικά με το συμβόλαιο, εννοείται ότι μπορείς να διαπραγματευτείς, ειδικά αν ήδη έχεις μία βάση. Μόνο ο Μπασινάς και ο Γκούμας μπορούν να διαπραγματεύονται;

Επίσης: για κάθε βιβλίο το συμβόλαιο είναι ξεχωριστό, άρα και με διαφορετικά ποσοστά. Και σε αυτό βέβαια προβλέπονται όλα τα ποσοστά που αναφέρεις όπως πώληση δικαιωμάτων για ταινία, για μετάφραση, για κουκλάκια, για κουλουράκια κλπ

Link to comment
Share on other sites

δε γαμιέται, ας γράψω και μια μέινστριμ σαχλαμάρα, πενήντα χιλιάρικα είναι αυτά",

 

 

 

 

Ντίνο ειμαι 100% μαζι σου, τα προς το ζειν βγαινουν δύσκολα... τα προς το ευ ζειν δε, ΔΕΝ βγαινουν απλα προσαρμοζουμε το τι ειναι ευ ζειν στην πραγματικοτητα μας και κανουμε συμβιβασμους...

 

ο καθε ανθρωπος στηριζεται στις ικανοτητες του για να επιβιωσει και αν τιθεται θεμα επιβιωσεις τις χρησιμοποιει με οποιονδηποτε τροπο μπορει, τουλαχιστον για μενα ετσι ειναι...

 

τωρα οσο αφορα το αν μπορει η οχι καποιος να επιβιωσει απο τη συγγραφη, μονο αν ξεραμε τα νουμερα πωλησεων - ποσοστων θα μπορουσαμε να το κρινουμε ...

Edited by Nienor
αφαιρέθηκαν βωμολοχίες
Link to comment
Share on other sites

Όταν μίλησα για 10.000-15.000 πωλήσεις, υπολόγισα ότι τόσα περίπου φτάνουν σε κάποιον για να κάνει μια σχετικά καλή ζωή.

Γενικά μιλώντας με αυτό το νούμερο άνετα ένα βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί "best seller" στην Ελλάδα.

Τώρα σχετικά με το συμβόλαιο, εννοείται ότι μπορείς να διαπραγματευτείς, ειδικά αν ήδη έχεις μία βάση. Μόνο ο Μπασινάς και ο Γκούμας μπορούν να διαπραγματεύονται;

Επίσης: για κάθε βιβλίο το συμβόλαιο είναι ξεχωριστό, άρα και με διαφορετικά ποσοστά. Και σε αυτό βέβαια προβλέπονται όλα τα ποσοστά που αναφέρεις όπως πώληση δικαιωμάτων για ταινία, για μετάφραση, για κουκλάκια, για κουλουράκια κλπ

 

Το ότι για κάθε βιβλίο το συμβόλαιο είναι ξεχωριστό είναι πολύ καλό. Τώρα, σε ένα συμβόλαιο για ένα βιβλίο να προβλέπονται και τα ποσοστά για άλλες χρήσεις, όπως λες, ίσως και να μην είναι τόσο καλό. Αν, για παράδειγμα, το βιβλίο σου φτάσει τις 15.000 (προσωπικά σου εύχομαι να ξεπεράσει τις 100.000), δεν θα ήταν πιο δίκαιο για τον συγγραφέα να διαπραγματευτεί εκ νέου την πώληση δικαιωμάτων για άλλες χρήσεις;

 

ΥΓ. Ο Γκούμας και ο Μπασινάς διαπραγματεύονται μέσω ατζέντη και γλυτώνουν τον πονοκέφαλο, ενώ βρίσκουν συμβόλαια που τους συμφέρουν πολύ πιο εύκολα! Οι συγγραφείς τους εξωτερικού κάνουν το ίδιο μέσω literary agents και αgencies.

Edited by greenmist
Link to comment
Share on other sites

Καλά, να θέλετε να παράγετε τα μωρούλια σας χωρίς να πειράζει άλλος μια τρίχα της κεφαλής τους, το καταλαβαίνω. Έχω κι εγώ τέτοια μωρούλια. Όταν όμως θα έχω την άνεση να τα ξεφουρνίζω ανενόχλητος. Πως;

 

Βγάζοντας τα προς το ζειν κάνοντας αυτό που αγαπώ. Γράφωντας.

 

Αυτά τα? «μην αγγίζεται το έργο του καλλιτέχνη», «ο καλλιτέχνης δεν ξεπουλιέται» και τα συναφή, είναι νομίζω καθαρά ελληνικά φρούτα! Γιατί είναι «ελληνικά φρούτα»; Ε, το ξέρετε. Το λέμε οι ίδιοι συνέχεια. Απ’ όπου και η κατάντια μας (στα εμπορικά μεγέθη κλπ.)

 

Ο κόσμος όμως δεν λειτουργεί με τα ελληνικά κολλήματα, ευτυχώς, γιατί τότε θα βλέπαμε στον σινεμά ταινίες ΜΟΝΟ ΣΑΝ του Αγγελόπουλου. Ξεχάστε τα Batman, Spiderman, Ironman, Lord of the Rings κλπ.

ΠΕΣΤΑ!!! ΠΕΣΤΑ!!!

Edited by Nihilio
Link to comment
Share on other sites

Ντίνο δίκιο έχεις, αλλά πρόσεχε την πίεση σου βρε παιδάκι μου έχεις και μια κάποια ηλικία.

 

Εμένα προσωπικά δεν θα με πείραζε σε ένα χειρόγραφο να μου το έστελνε πίσω ο εκδότης και να μου έλεγε 'άλλαξε εδώ, εκεί' κλπ. Όποτε δίνω κάτι που έχω γράψει σε κάποιον φίλο του λέω να μου πει την αρνητική κριτική του, το έγραψα άλλωστε και στο διήγημα που πόσταρα στο φόρουμ. Το να μου πει κάποιος ότι 'το διήγημά σου κάνει κοιλιά εκεί' δε με χαλάει καθόλου και ακόμη και αν στο τέλος διαφωνήσω και αποφασίσω να μην το αλλάξω -όπως έγινε και με το 'συμμαχίες' στο φόρουμ- τουλάχιστον παίρνω μια διαφορετική οπτική γωνία.

 

Αν τώρα μου το πει ο εκδότης και διαφωνήσω...

 

Δε λέω δεν θα είναι τόσο εύκολο, αλλά μάλλον θα το αλλάξω.

 

Από το να αναγνωριστώ μετά θάνατον για αριστουργήματα (ή ακόμη χειρότερα ποτέ), προτιμώ να με γνωρίσουν όσο ζω ακόμα και ας 'νερώνω' τα γραπτά μου -πράγμα το οποίο δεν είναι και τόσο σίγουρο, αφού μπορεί αυτό που εσύ θεωρείς 'νέρωμα' να είναι στην πραγματικοτητα βελτίωση.

 

Το σημαντικό με την τέχνη -και φυσικά με τη συγγραφή- είναι πως πρόκειται για μια μορφή επικοινωνίας. Αν κάποιος σου πει το σωστό τρόπο -ειδικά αν πρόκειται για έναν εκδότη που υποτίθεται πως ξέρει την αγορά καλύτερα από εσένα- για να το κάνεις, γιατί να μην τον ακολουθήσεις; Για να μην ξεπουληθείς;

Αν αλλάξεις το 10% και κρατήσεις το υπόλοιπο 90% που είναι το ξεπούλημα;

 

Αν κάποιος σου παραγγείλει να γράψεις κάτι και σου ζητήσει το 20-25% να είναι με έναν συγκεκριμένο τρόπο (πχ Θέλω να μου γράψεις ένα βιβλίο σαν το Χάρυ Πότερ) σε πειράζει που μόνο το 75-80% θα είναι δικό σου;

 

Τουλάχιστον εγώ δεν το βλέπω ούτε το ένα ούτε το άλλο ξεπούλημα, ειδικά αν 'βάζει ψωμί στο τραπέζι'.

 

Και αυτά ισχύουν μόνον όταν είσαι μικρός ασήμαντος και άσημος. Όταν γίνεις μεγάλος και τρανός...

 

'Οταν ο Ασίμωφ στα τέλη της δεκαετίας του '70 έγραψε το βιβλίο '...ακόμη και οι Θεοί' ο εκδότης του -που τον πίεζε χρόνια να γράψει τη συνέχεια της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας- είπε πως δεν θα δεχθεί άλλο βιβλίο του παρά μονάχα ένα με τη συνέχεια της ΓΑ. Για να του χρυσώσει το χάπι του έδωσε και ένα τσεκ 50.000$ (ποσό μυθικό εκείνη την εποχή για συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας).

 

Αααααχ (βαθύς αναστεναγμός)!!!!

Link to comment
Share on other sites

Βγάζοντας τα προς το ζειν κάνοντας αυτό που αγαπώ. Γράφωντας.

 

Αχ ναι...κλάψ! (πάντως εγώ δεν το βλέπω σ'αυτή την ζωή...)

 

Και μιά και ανέφερες και τους γλύπτες, και ο πεθέρος μου τυγχάνει να είναι γλύπτης, αλλά μ****ς εγκεφαλικά (συγγνώμη κιόλας πεθερέ), πρέπει, ΑΠΛΑ ΠΡΕΠΕΙ να πώ το παρακάτω:

ο άνθρωπος είναι ΥΠΕΡΟΧΟΣ γλύπτης, όχι μοντέρνος, κλασσικούρα του κερατά, αλλά όλα τα έργα του έχουν μία αύρα, έχουν κάτι, και είναι περιζήτητος.. δυστυχώς τόσα χρόνια θα μπορούσε όχι μόνο να ζήσει την οικογένειά του με όλα αυτά τα έργα που ΧΑΡΙΣΕ (το καταλαβαίνω να χαρίσεις και κάποια έργα σε ανθρώπους που ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΚΑΤΙ Σ'ΕΣΕΝΑ), αλλά το κυριότερο δεν θα διαλυόταν οργανικά και ψυχολογικά με το να κάθεται να δουλεύει σαν αλβανός (δεν έχω κατι με τους αλβανούς, χάριν του λόγου), για να βγάλει τα προς το ζήν... και έτσι θα είχε περισσότερο χρόνο να κάνει αυτό που είναι η ζωή του τελικά...

Ξύπνησε στα 60 του κοντά, και κατάλαβε τί βλακείες έκανε τόσα χρόνια, και τώρα έχει αρχίσει να παίρνει ζεστό χρήμα, και ξαφνικά, ενώ δεν είχε έμπνευση εύκολα τα τελευταία χρόνια (προφανώς γιατί ήταν διαλυμένος ψυχολογικά απο τα οικονομικά προβλήματα), τώρα δεν προλαβαίνει να τελειώνει έργα...πουλάει απο δώ, πουλάει απο κεί, έκανε (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) μία ατομική έκθεση μετά απο τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, και πήγε πολύ καλά, μέχρι δικό του σπίτι έφτιαξε στα 60 ρε διάολε!

Όχι, δεν θα ήθελα να πεθάνω στην ψάθα για χάρη του έργου μου, ούτε βέβαια να ξεπουλήσω την τέχνη μου θα ήθελα, αλλά νομίζω μπορεί να μπεί ένα όριο σε όλα...αν είσαι καλός σ'αυτό που κάνεις και το αγαπάς, ξέρεις πού μπαίνει το όριο και πότε.

 

και μην ξεχνάμε βέβαια τον χρυσό κανόνα! ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ (για να μη μιλήσω για άλλες 'τέχνες' γιατί δεν ξέρω) ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΨΩΝΑΡΑ ΟΛΚΗΣ ΚΑΤΑΒΑΘΟΣ (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Γι'αυτό και πολλοί συγγραφείς πούλαγαν και την ψυχή τους για να βρούν τα χρήματα να εκδόσουν μόνοι τους, γιατί είχαν την ανάγκη να διαβαστούν...εγώ προσωπικά, κι επειδή δεν είμαι μόνη μου, αλλά έχω ένα στοματάκι να ταίσω, δεν πρόκειται να βάλω ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ προτεραιότητα το έργο μου και να δώσω λεφτά που χρειάζομαι για την οικογένειά μου, για να εκδώσω... Αλλά αν ήμουν μόνη, μπορεί και να το έκανα..

 

 

Χα, τελικά υπάρχουν και εκδότες στην Ελλάδα που λένε μου άρεσε το έργο σου, αλλά θέλει αλλαγή εκεί! ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΤΥΧΕ ...ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ...οι νέοι εκδότες νομίζω έχουν αρχίσει και το βλέπουν αλλιώς το πράγμα...

Edited by tetartos
αφαιρέθηκαν βωμολοχίες
Link to comment
Share on other sites

Παραμένοντας στο οικονομικό θέμα, αν κάποιος μπορεί να πουλάει με 10%-15% 10.000 – 15.000 αντίτυπα καθαρής αξίας €10-€20 κάθε χρόνο, τότε ναι, μπορεί να ζήσει από τη λογοτεχνία.

 

Τα καλά νέα: Κάποιος που μπορεί να διατηρηθεί σ’ αυτά τα επίπεδα πωλήσεων, μπορεί να διαπραγματευτεί και σαφώς καλύτερα ποσοστά για τα επόμενα βιβλία του.

 

Τα κακά νέα: Από το πρώτο κιόλας πλέον ευρούδιο, ο συγγραφέας (=ελεύθερος επαγγελματίας) εκτός από χρήματα, κερδίζει και την παρέα του κ. Αλογοσκούφη, ο οποίος μάλιστα από κάποιο ποσό και πάνω, είναι της άποψης ότι κοπιάζει σχεδόν το ίδιο με τον συγγραφέα (συντελεστής φορολογίας 40%!).

 

Αναλογιστείτε την περίπτωση - φαινόμενο της Μάιρας Παπαθανασοπούλου. «Ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα» λέγεται ότι πούλησε 250.000 αντίτυπα (ολογράφως: ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΤΙΤΥΠΑ) μέσα σε ένα ή δύο χρόνια. Υποψιάζομαι ότι όταν η Παπαθανασοπούλου πέρασε από την ΔΟΥ της, ο έφορος άνοιξε μια στοματάρα να και είναι ένα μικρό θαύμα που μαζί με ένα βουνό λεφτά δεν της έφαγε και κανα χέρι.

 

Τα χειρότερα νέα: Η φράση κλειδί στην αρχική παραδοχή είναι το «κάθε χρόνο». Οι λογαριασμοί δεν περιμένουν την έμπνευσή μας. Το ενοίκιο, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ, η κινητή, η βενζίνη και το service του αυτοκινήτου (ο μέσος Έλληνας, άρα και ο συγγραφέας μας, έχει αυτοκίνητο) δεν συγκινούνται από writer’s block. Θεωρώντας ότι ένα πολύ καλό βιβλίο ίσως πουλήσει 15.000 την πρώτη χρονιά αλλά φυσικά πολύ λιγότερα τις επόμενες, ο συγγραφέας πρέπει να γράφει ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο μυθιστόρημα σχεδόν κάθε χρόνο. Και ακόμα και αν υπολογίσουμε μόλις δύο μήνες για τα διαδικαστικά της έκδοσης (θεωρούμε ιδανικά ότι λόγω πρότερης επιτυχίας ο εκδότης του δίνει απόλυτη προτεραιότητα) τότε πρέπει να ολοκληρώσει συγγραφή, έλεγχο, διόρθωση κλπ. σε μόλις δέκα μήνες. Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό παραμένοντας πάντα στα επίπεδα των 10.000 με 15.000 αντιτύπων; Και επί πόσα χρόνια;

 

Τα χείριστα νέα: Ο μέσος Έλληνας, άρα και ο συγγραφέας μας, πρέπει να έχει το δικαίωμα να κάνει και να συντηρήσει αξιοπρεπώς ένα παιδί. Κι αν μέχρι τώρα τα πράγματα ήταν δύσκολα, εδώ τα έξοδα απλά εκτοξεύονται…

 

Παρά τα παραπάνω, δεν αποκλείω να υπάρχουν στην Ελλάδα συγγραφείς που να μπορούν να ζήσουν αποκλειστικά από την λογοτεχνία. Θα μου έκανε μεγάλη εντύπωση όμως αν ο αριθμός τους είναι διψήφιος. Αν ξέρετε κάποιον τέτοιο συστήστε μου τον να του σφίξω το χέρι. Γιατί ο άνθρωπος είναι εξ ορισμού ήρωας.

 

Υ.Γ. 1: Κανένα παράπονο ή μεμψιμοιρία για τα παραπάνω. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορούσα να ζήσω από το γράψιμο.

 

Υ.Γ. 2: Αν και η παρατήρηση του Παρατηρητή έχει ενδιαφέρον, δυστυχώς (πραγματικά δυστυχώς) κανένα από τα παραπάνω ή τα προηγούμενα επιχειρήματά μου δεν έχει να κάνει με το αν έχω εκδοθεί στον Τρίτωνα ή στον Λιβάνη. Είναι απλά νούμερα και γεγονότα.

 

Υ.Γ. 3: Ελπίζω να μην σας μαύρισα την ψυχή. Σε κάθε περίπτωση, cheer up και επιστρέψτε στο ηθικό δίδαγμα του προηγούμενου μου post. :rolleyes:

 

Edit: Ρε παιδιά, χίλια σόρρια, αλλά ξέχασα τελείως την ασφάλιση και την σύνταξη... [Για όποιους είχαν τίποτε αμφιβολίες ακόμα...]

Edited by mman
Link to comment
Share on other sites

Ελπίζω να μην σας μαύρισα την ψυχή.

 

ήταν μαυρισμένη απο μόνη της, μην αγχώνεσαι...

 

 

ωραία, ας συνεχίσουμε τις δουλίτσες μας (να μας πλήρωναν τουλάχιστον κι απο κεί), και όποτε μπορούμε γράφουμε και κανά εργάκι... :(

Link to comment
Share on other sites

Edit: Ρε παιδιά, χίλια σόρρια, αλλά ξέχασα τελείως την ασφάλιση και την σύνταξη... [Για όποιους είχαν τίποτε αμφιβολίες ακόμα...]

 

Είναι φύση αδύνατον να σου δώσω μια ήπια απάντηση. Είσαι ο "φέρτε τον στο πάρτι να το κάνουμε κηδεία." :death: :death: :death:

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι οι αισιόδοξοι αναμεσά μας δεν έχουν ''υποχρεώσεις'' (οικογένεια, παιδιά, σκυλιά, γατιά...)

Όταν αποκτήσουν με το καλό, αυτό το thread θα γίνει πολύ πιο gloomy!

 

Πάντως προσωπικά, θεωρώ ιδανικό το να έχεις μια σταθερή δουλειά η οποία να σου αφήνει αρκετές ώρες ελεύθερες για γράψιμο (δημόσιο κανένας?).

Έτσι είσαι καλυμμένος οικονομικά μεν, γράφεις με την άνεση σου δε. Και αμα ''πιάσεις την καλή'', τότε τα παρατάς και αφοσιώνεσαι... No problemo... ;)

Link to comment
Share on other sites

Ντίνο σε κατανοοώ απόλυτα, αλλά, όσο κι αν σου φανεί περίεργο, προσπάθω να βλέπω πάντα την ευχάριστη πλευρά, αφού όμως κοιτάξω την πραγματικότητα ρεαλιστικά.

Κάποτε βρέθηκα σε μια κηδεία ενός ανθρώπου, με πολλά προβλήματα με τον εαυτό του και τους δικούς του, που είχε βουτήξει από τον τέταρτο (όχι τον δικό μας tetarto). Έχεις παίξει ποτέ χαρτιά σε κηδεία;!

Λοιπόν, μετά την κηδεία, στο σπίτι της οικογένειας, ανάμεσα στους μικρότερους (15-25 χρονών) στήθηκε ένα μικρό πάρτυ στο οποίο πρωτοστάτησαν οι κόρες του! Παίζαμε χαρτιά, λέγαμε ανέκδοτα και πίναμε κρασί. Μόνο η μουσική μας έλειπε.

Λοιπόν δεν ξέρω αν κάνω το πάρτυ κηδεία, αλλά σίγουρα προτιμώ το αντίθετο.

Το πάρτυ είναι μέσα μας όταν γράφουμε και έξω μας όταν δείχνουμε τη δουλειά μας σε άλλους. Το πάρτυ φυλάει σε μερικούς από μας μερικές πολύ ευχάριστες εκπλήξεις όταν η δουλειά μας δημοσιεύεται και πιάνουμε και κανα ευρώπουλο στο χέρι. Αλλά το πάρτυ για κάποιους λόγους έιναι περιορισμένο στη χώρα μας. Μπορεί να μας διασκεδάσει αλλά δεν μπορεί να μας ζήσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Δες την ευχάριστη πλευρά.

 

Sylook, εγώ. Δουλέυω στο Υπουργείο Ανάπτυξης (βλ. και profile). Είναι όπως τα λες, αν και η πιθανότητα να τα παρατήσω επειδή έπιασα την καλή στο γράψιμο είναι κοντά στο μηδέν. Αυτό δεν θα το έκανα ούτε για να αφοσιωθώ στην δεύτερη part-time δουλειά μου, που, αν και αποδοτικότατη όσον αφορά την σχέση €/ώρα, εμπεριέχει τον κίνδυνο της "απόλυσης" αν είσαι υπερβολικά καλός (no mistake here).

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι τα λόγια μου παρεξηγήθηκαν...

 

Λοιπόν, στα πιο μικράτα μου, όταν ετοιμαζόμουν για το πτυχίο μου (ήμουν στα προκριματικά πτυχίου), μου ζήτησε μια εταιρία να κάνω ένα συμβόλαιο για 15.000.000 δραχμούλες (τω καιρώ εκείνω), με δικά μου τραγούδια, με "νέα ενορχήστρωση", για ένα cd, για ένα χρόνο με συναυλίες σε "επιφανή μαγαζιά" και, αν πήγαινα καλά, θα ανανεωνόταν. Ρώτησα διευκρινήσεις όσον αφορούσε την ενορχήστρωση και τα μαγαζιά και, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα τραγούδια που είχα βάλει πάνω τους την ψυχούλα μου, θα γινόντουσαν χιτάκια επιπέδου Βανδή, σε σκυλομάγαζα.

 

Όχι. Και πάλι ΟΧΙ. Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή, αλλά Ο-Χ-Ι. Προτιμώ να κάνω το πιάνο και την κιθάρα μου καυσόξυλα, να κάνω κομφετί όλες μου τις παρτιτούρες, να βγάλω τις φωνητικές μου χορδές με τα νύχια μου, παρά να βεβηλώσω με τέτοιο τρόπο κάτι πάνω στο οποίο έκλαψα, μέθυσα, πόνεσα, γέλασα και που για να το γράψω έκανα την καρδιά μου φέτες. Δεν το δέχομαι. Είμαι ψωνάρα του κερατά με την μουσική μου και δεν δέχομαι κάτι λιγότερο από τον ήχο που την στόλισε η ψυχή μου.

 

Με την συγγραφή δεν είμαι το ίδιο απαιτητική. Θα δεχόμουν και διορθώσεις και βελτιώσεις, αλλά δεν θα έκανα ένα συμβόλαιο που να απαιτεί φερ' ειπείν 3 βιβλία σ' ένα χρόνο, γιατί θα έχανα την ευχαρίστησή μου και θα το έκανα "υποχρεώση". Για βιβλία που έχω ήδη γράψει, δεν θ' αρνιόμουν να τα εκδώσω.

 

εδίτιον το συμπληρωματικό: για κανένα λόγο δεν θ' άφηνα μια σίγουρη δουλειά με σίγουρα λεφτά για καμία απολύτως τέχνη, της οποίας η μούσα θα μπορούσε κάλλιστα απ' τη μια μέρα στην άλλη να μου κουνήσει το μαντήλι. :)

Edited by Sonya
Link to comment
Share on other sites

Guest Cirrus Minor
εδίτιον το συμπληρωματικό: για κανένα λόγο δεν θ' άφηνα μια σίγουρη δουλειά με σίγουρα λεφτά για καμία απολύτως τέχνη, της οποίας η μούσα θα μπορούσε κάλλιστα απ' τη μια μέρα στην άλλη να μου κουνήσει το μαντήλι. :)

 

Προφανώς το παρεξήγησες. Κανένας εδώ δεν μίλησε για τέχνη :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Προφανώς το παρεξήγησες. Κανένας εδώ δεν μίλησε για τέχνη :rolleyes:

Μπορεί κανείς να θεωρεί τη συγγραφή του τέχνη, επάγγελμα, χόμπι ή οποιοδήποτε συνδυασμό. Νομίζω ότι είναι φρονιμότερο να μιλάει ο καθένας για τον εαυτό του.

Link to comment
Share on other sites

Guest Cirrus Minor
Μπορεί κανείς να θεωρεί τη συγγραφή του τέχνη, επάγγελμα, χόμπι ή οποιοδήποτε συνδυασμό. Νομίζω ότι είναι φρονιμότερο να μιλάει ο καθένας για τον εαυτό του.

Συμφωνώ tetartos. Ο καθένας πρέπει να μιλά για τον εαυτό του. Κι από όσους μίλησαν, μόνο η Sonya μίλησε για τέχνη.

 

Μια διαπίστωση έκανα, συγνώμη αν έθιξα κάποιον.

Link to comment
Share on other sites

Εμένα, πάντως, δεν μ' έθιξες. :)

 

Αναφερόμουν στην Τέχνη γενικότερα, όχι στην λογοτεχνία ειδικά. Στην μουσική, την ηθοποιία, τον χορό, την οποιαδήποτε τέχνη.

 

Αν και όντως θεωρώ την συγγραφή (όχι την δική μου, αλλά πολλών συγγραφέων) τέχνη. :)

Link to comment
Share on other sites

Μιας που αναφέρθηκε το Δημόσιο, να θυμίσω σε ποια χώρα ζούμε. Την Ελλάδα. Όχι την Ελλάδα του wikipeidia. Όχι την Ελλάδα των τουριστών. Όχι την Ελλάδα του ΟΧΙ και της 25ης Μαρτίου. Όχι την Ελλάδα που με λίγα λόγια θα θέλαμε να ξέρουμε. Μιλάμε για μια Ελλάδα όπου τα πάντα πάνε μπροστά μέσω γνωστού και μέσω του ονόματος (φίρμα).

Θέλετε λοιπόν να γίνετε συγγραφείς;

α) Αξιοποιήστε τους γνωστούς σας ή

β) γίνετε ονόματα πριν γράψετε-εκδόσετε.

Θέλετε να ζείτε από τη συγγραφή;

α) Αξιοποιήστε καλύτερα του γνωστούς σας ή

β) βρείτε καλύτερους γνωστούς ή

γ) αρχίστε τα λαδώματα. Θα πονέσει στην αρχή αλλά μετά θα έρθουν απο μόνα τους.

 

Τι; Δεν έχετε γνωστούς; Λυπάμαι. Σε άλλη χώρα ίσως. Ή σε άλλη ζωή. Όχι στο Γκρις πάντως.

 

Εντιμότερους τρόπους δεν μπορώ να βρω. Δεν ξέρω αν πιάνει κάτι άλλο. Ας με πείσει κανείς ότι τα παραπάνω δεν ισχύουν. Αλλά μη μου πείτε για θαύματα (που στο κάτω κάτω ποιος τα πιστεύει σήμερα;)

Edited by Παρατηρητής
Link to comment
Share on other sites

Θέλετε λοιπόν να γίνετε συγγραφείς;

α) Αξιοποιήστε τους γνωστούς σας ή

β) γίνετε ονόματα πριν γράψετε-εκδόσετε.

Θέλετε να ζείτε από τη συγγραφή;

α) Αξιοποιήστε καλύτερα του γνωστούς σας ή

β) βρείτε καλύτερους γνωστούς ή

γ) αρχίστε τα λαδώματα. Θα πονέσει στην αρχή αλλά μετά θα έρθουν απο μόνα τους.

 

Τι; Δεν έχετε γνωστούς; Λυπάμαι. Σε άλλη χώρα ίσως. Ή σε άλλη ζωή. Όχι στο Γκρις πάντως.

 

Εντιμότερους τρόπους δεν μπορώ να βρω. Δεν ξέρω αν πιάνει κάτι άλλο. Ας με πείσει κανείς ότι τα παραπάνω δεν ισχύουν. Αλλά μη μου πείτε για θαύματα (που στο κάτω κάτω ποιος τα πιστεύει σήμερα;)

 

Ε καλά νομίζω είναι γενίκευση και ισοπέδωση.

Δεν χρειάζεται να έχεις γνωστούς για να γίνεις συγγραφέας στην Ελλάδα.

Αυτή την άποψη είχε ο πατέρας μου όταν του έλεγα ότι θέλω να ασχοληθώ με το αντικείμενο. Επίσης υποστήριζε το άλλο κλασικό, ότι για να βγάλεις βιβλίο πρέπει να πληρώσεις απ' την τσέπη σου.

Εντάξει προφανώς δεν ισχύει κανένα από τα δύο. Δηλαδή μπορεί να συμβαίνουν σε μικρή κλίμακα και σε μικρούς οίκους, αλλά δεν είναι ο κανόνας.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..