Jump to content

Χιουμοριστική φαντασία


Nihilio
 Share

Recommended Posts

Ένα ιδιαίτερα δημοφιλές παρακλάδι της φανταστικής λογοτεχνείας είναι και η χιουμοριστική φαντασία, που συνίσταται συνήθως σε χιουμοριστικές περιπέτειες ηρώων σε fantasy κόσμους που συχνά καταλήγουν παρωδία του είδους και όχι μόνο.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα βιβλία Swords του F. Lieber, με πρωταγωνιστές το ανεκδιήγητο δίδυμο των Grey Mouser και Fafherd και τις γκάφες τους (χωρίς να είναι αποκλειστικά κωμικά) ή τα βιβλία discworld του Terry Pratchet, ενώ δεν είναι κάτι το πρωτοφανές και οι αυτοπαρωδίες συγγραφέων (πχ η ιστορία Stone Thing του M.Moorcock), όπως και η ύπαρξη χιουμοριστικών στοιχείων σε "σοβαρά" βιβλία.

Γενικά πιστεύετε ότι χιούμορ και φαντασία μπορούν να δέσουν ή σας ξενίζει η ιδέα. Ποιους συγγραφείς του είδους προτιμάτε, ποιους μισείτε, πώς θέλετε το χιούμορ στα βιβλία σας;

 

 

ΥΓ: Για όσους απορούν τα βιβλία του Douglas Adams είναι χιουμοριστική ΕΦ οπότε δεν αναφερθηκαν.

Link to comment
Share on other sites

Δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο 100% χιουμοριστικό, αλλά πιστεύω ότι το χιούμορ μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ δυνατό εργαλείο στα χέρια ενός καλού συγγραφέα. Και αυτό, γιατί μια πετυχημένη "πλάκα", μπορεί να σε κάνει πιο δεκτικό σε κάποιο μήνυμα που θά'θελε να περάσει ο συγγραφέας (κοινωνικοφιλοσοφικοδενξερωγωτιάλλου προβληματισμού), όπως συμβαίνει συνήθως και στις αρχαιοελληνικές κομωδίες. Το χιούμορ γίνεται τραγικά κουραστικό όταν α) δεν είναι πετυχιμένο, β) είναι παντελώς άσκοπο, γ) στιρίζεται στην γελοιότητα των χαρακτήρων και όχι στο αστείο της κατάστασης, δ) όταν επαναλαμβάνεται διαρκώς.

 

Αυτά...

Link to comment
Share on other sites

αρκει να πω νομιζω οτι λατρευω τον pratchett και εχω διαβασει ΟΤΙ εχει γραψει ( μεχρι και τη λιστα για το σουπερ μαρκετ του :p )....

 

γενικα πιστευω οτι παντα υπαρχει μια κωμικη πλευρα σε καθε τι και τρελαινομαι να βλεπω το αγαπημενο μου ειδος λογοτεχνιας απο μια κωμικοτραγικη γωνια....

Link to comment
Share on other sites

Αν και δεν είναι δύσκολο να συμπεριλάβεις χιούμορ στη Φανταστική λογοτεχία, το ζόρι είναι να έχεις ΚΑΛΟ χιούμορ. Όχι μόνο δηλαδή να σε κάνει να χασκογελάς μέσα στο τρένο καθώς το διαβάζεις ενώ θα έπρεπε να κοιτάς το βιβλίο σου ρεμάλι γιατί γράφεις και πάλι θα μείνεις, αλλά και να σου περνά ένα μύνημα.

 

Ο Pratchett προσφέρει πολύ καλό χιούμορ με φιλοσοφία και περνά επιτυχημένα μυνήματα μέσα από τον Discworld, αφήνοντάς σου εκείνη την ευχάριστη γεύση πόρωσης στο στόμα όταν κλείσεις το βιβλίο.

Link to comment
Share on other sites

Για τον Pratchett θα διαφωνήσω σε κάποιο βάθμο -ίσως επειδή όλοι μ' έχετε ξεκουφάνει με το πόσο υπέροχος είναι, ίσως επειδή προτιμώ το ελαφρά πιο νόστιμο και λιγότερο ρίχνω-μπιχτές ύφος του συγχωρεμένου του Adams - απλά μου φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακό απ' όσο λένε όλοι...

Link to comment
Share on other sites

Παρομοίως. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με ενθουσίασε ο Πράτσετ...Έχω διαβάσει το πρώτο του Δισκόκοσμου, και ουτε καν καιγομαι να παρω το δεύτερο.

¨Ενα άλλο που επιχειρησα να διαβάσω ήταν το Good Omens, αλλά κι αυτό το έχω αφήσει στη μέση. Πάντως καλύτερο μου είχε φανει, απλά τότε είχα πάθει και ένα Gaiman overdose, ίσως έφταιγε αυτό.

Γενικά προτιμώ χίλιες φορες το χιουμορ του Ανταμς - κι ας ειναι ΕΦ :p.

Είναι θέμα χιούμορ καθαρα πιστευω. Υπαρχει κανας άλλος στο είδος περα απο πρατσετ; Αν είναι να του δωσω μια ευκαιρια...

Link to comment
Share on other sites

To colour of magic δεν είναι τόσο καλό όσο τα υπόλοιπα.

Όσο για άλλους, υπάρχουν τα 7 βιβλία Swords του F.Lieber που είναι από τις επιροές του Pratchett και σίγουρα κάποιοι άλλοι συγγραφείς τους οποίους και κανένας εδώ μέσα δε φαίνεται να ξέρει (ο Dain πάντως είχε αναφέρει κάποιον Robert Asprin και τα έργα του Myth-Adventures, αλλά περισσότερα δεν ξέρω κι εγώ)

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω, για να είμαστε πιο ειλικρινείς μεταξύ μας, πως η χιουμοριστική fantasy λογοτεχνία ωχριά αριθμητικά απέναντι στη χιουμορ. sci-fi λογοτεχνία... Π.χ. Κυβεριάδα/

Edited by RaspK FOG
Link to comment
Share on other sites

Blue Moon Rising

 

buy it on Amazon

 

[Υπέροχο και σαν fantasy βιβλίο, και σαν χιουμοριστικό βιβλίο. Απίστευτες ατάκες! Διαβάστε το.]

Link to comment
Share on other sites

Να σου πώ, μετά απο τους 50 και βάρβαρους με τα ατσάλινα μπράτσα που στο τέλος πηγαίνουν με την, ανυπεράσπιστη πάντα, γκόμενα της ιστορίας, ε ναι είναι ωραίο να διαβάσεις κάτι όπου ο βάρβαρος με τους ατσαλένιους μυώνες κτλπ κτλπ, πατάει τη σβουνιά, γλιστράει, πέφτει πάνω στο κορίτσι, που χάνει την ισοροπία της και χτυπάει το τραπέζι όπο πάνω είναι το κειμίλιο που θα εξασφαλίσει την ειρήνη σε δύο βασίλεια, και το σπάει. οπότε θα βγεί και η ιστορία με τον τίτλο "Μια κόλα ρε παιδιά!"

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω, για να είμαστε πιο ειλικρινείς μεταξύ μας, πως η χιουμοριστική fantasy λογοτεχνία ωχριά αριθμητικά απέναντι στη χιουμορ. sci-fi λογοτεχνία... Π.χ. Κυβεριάδα/

 

 

 

Λογικά, με δεδομένη την αναβιώση του fantasy τα τελευταία χρόνια λόγω του ενδιαφέροντος που προκάλεσαν οι ταινίες του Άρχοντα, δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν αρκετές παρωδίες.

Link to comment
Share on other sites

Εδώ είναι και η διαφορά: η παρωδία δεν είναι παρά μια εύπεπτη και συνήθως, δυστυχώς, σαχλή αναπαράσταση ενός ή περισσότερων έργων - από την άλλη, η ειλικρινής και καλοπισμένη σάτυρα διακατέχεται από σκωπτική κι επικριτική διάθεση ανά φάσεις, αλλά παίζει κυρίως με αστεϊσμούς.

Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά, επειδή η αίσθηση του χιούμορ μου είναι πολύ μακριά από την εποχή που ζω: σπανίως γελάω με το "χαβαλέ", τις "φωνές" (όπου όποιος φωνάζει περισσότερο είναι και ο πιο αστείος), το "βάρβαρο που πατάει την μπανανόφλουδα" κοκ, έχω μία γενικότερη αντιπάθεια και ως προς τη χιουμοριστική πλευρά της φαντασίας. Δεν θεωρώ πως απαραιτήτως η φανταστική λογοτεχνία πρέπει να είναι κάτι σοβαροφανές, αλλά αν μου πει κάποιος για ένα βιβλίο "έχει πολύ γέλιο" είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να μου πει για να με πείσει να το διαβάσω. Αυτή η αντιπάθεια βέβαια είναι άδικη. Πράτσετ έχω διαβάσει ελάχιστα και για να είμαι ειλικρινής δε μου έρχεται και κανένας άλλος στο μυαλό.

 

Όμως υπάρχει ένα είδος χιούμορ που βρίσκεται μέσα σε κάθε καλή ιστορία και είναι εκεί για να ελαφρύνει κάπως μια δύσκολη κατάσταση ή για να σε κάνει να χαμογελάσεις αφηρημένα διαβάζοντας. Εκείνο το λατρεύω, αλλά επειδή παλατζάρω στο "εκτός τόπικ" θα σταματήσω εδώ.

 

Δε τη συμπαθώ λοιπόν τη χιουμοριστική φαντασία, ίσως συμπαθώ λίγο περισσότερο τη χιουμοριστική εφ γιατί δεν αναφέρεται στα μέρη που ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου, κι ας είναι σαν λέω "δε μου αρέσουν τα φασόλια παρόλο που δεν τα δοκίμασα ποτέ".

Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνησω με Κιαρα και αλλους.Δεν ειμαι φαν των χιουμοριστικων βιβλιων.Δεν ξερω γιατι,αλλα τα θεωρω ευτελη αναγνωσματα.Και η φαση ειναι οτι μου αρεσουν κατι ελεεινες κωμωδιες στην τηλεοραση!

 

Τωρα οσον αφορα μια μικρη δοση χιουμορ σε σοβαρα βιβλια φανταζυ,ναι μου αρεσει.Στο Λανκμαρ δεν υπαρχει και τοσο χιουμορ εδω που τα λεμε.Απλα καποιες καταστασεις μπορει να σε κανουν να γελασεις.

Τετοια σκηνικα,πιο συχνα και πιο τρανταχτα,βρισκω στον Βανς-στις ιστοριες της ετοιμοθανατης Γης.

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι θα συμφωνήσω σε κάποιο βαθμό με τη Nienor, αλλά είναι κάπως ιδιότυπη φάση. Βασικά δε μου αρέσει το καφροχιούμορ.

 

Αντίθετα, μου αρέσει το σατυρικό χιούμορ που προσπαθεί να βγάλει κάτι με τα όσα λέει. Όταν ο Adams έβαζε τον Arthur (τυχαίο όνομα, ερωτώ?) να ξυπνάει με hangover και ν' αργεί να πάρει χαμπάρι ότι του γκρεμίζουν το σπίτι, ή όταν επαναλαμβάνεται το μικροσκοπικό συμβάν του γκρεμίσματος στο μακροσκοπικό επίπεδο της «κατεδάφισης» της Γης, εκεί γελάω με την τραγική ειρωνία της όλης υπόθεσης.

 

Τέλος, το λεπτό χιούμορ που παρεμβάλεται στην πλοκή του έργου είναι άλλη υπόθεση, και ίσως ότι πιο εξεζητημένο.

 

EDIT: ένα βιβλίο που, κακώς, κατ' εμέ, δεν ανέφερα, είναι ο Γεωργός ο Γίλης από το Χαμ (Farmer Giles of Ham), ένα πολύ όμορφο χιουμοριστικό medieval fantasy διήγημα του J.R.R. Tolkien!

Edited by RaspK FOG
Link to comment
Share on other sites

Ακόμα και στον ίδιο τον άρχοντα, έχουμε στιγμές που γελάμε, γιατί είναι λίγο παράτερες με το όλο κλίμα. Άκόμα θυμάμαι το απίστευτο "πεινάω, τι ώρα τρώμε;" του Μέρι, όταν ξύπνησε απο τα πρόθυρα του θανάτου.

 

Όσο για τα περισότερα βιβλία που κυκλοφωρούνε περί χιουμοριστικής φαντασίας, όντως είναι λίγο slapstick, αλλά αυτό είναι καθαρά για το τι θες να διαβάσεις εκείνη την ώρα.

Link to comment
Share on other sites

Το θέμα με τον Άρχοντα είναι πολύ χαρακτηριστικό: η αθωότητα των Hobbits τους προσδίδει μια κάποια κωμική διάθεση ανά φάσεις, αλλά αυτό που ισχύει γενικά είναι ότι ξεχειλίζουν από πιο ελαφρά, παιδικάτα σχεδόν συναισθήματα... Θύμαμαι πόσο είχα συγκινηθεί όταν πραγματοποιείται η 3η ευχή του Sam!

 

Από την άλλη, όμως, δεν είναι πολύ επιτυχημένη η καφρίλα του Gimli, που γκρινιάζει επειδή στόμωσε το τσεκούρι του στη λαιμουριά του orc;

Link to comment
Share on other sites

Ο Πράτσετ είναι απίστευτος! Συνδυάζει τη σκληροπυρηνική σάτυρα με τις γκάφες με μπανανόφλουδες με μεγάλες δόσεις από λογοπαίγνια- συνήθως χρησιμοποιώ τις θανατηφόρες ατάκες του για signature.

 

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αρχίσατε όλοι από το Color of Magic, που όχι μόνο είναι από τα λιγότερο διασκεδαστικά αλλά σατυρίζουν και συγκεκριμένα πράγματα όπως τους 2 πρωταγωνιστές του Leiber που προαναφέρθηκαν, και τα βιβλία με τους δράκους του Περν της Αν ΜακΚάφρεη.

Σας χρειάζεται μια μεγάλη δόση από τη Νυχτερινή Φρουρά και τη Γκράνι Γουέδεργουαξ.

 

Αλλή μια χιουμοριστική σειρά είναι του Piers Anthony, σχετικά με τον μυθικό κόσμο της Xanth -ούτε που ξέρω πώς προφέρεται. Αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα.

 

Και ο Glen Cook γράφει μια χιουμοριστική σειρά φαντασιας με αστυνομικές δόσεις , με ήρωα τον Garrett. Από βιβλίο του είναι και η τρέχουσα υπογραφή.

 

Γενικότερα το χιούμορ είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για ένα βιβλίο.

Να σας θυμίσω τα σαρκαστικά σχόλια του Τύριον στα βιβλία του Μάρτιν.

 

Επίσης και ο Τόλκιν είχε κωμική φλέβα. Πριν μερικά χρόνια ξαναδιάβαζα κεφάλαια από το Χόμπιτ και το βρήκα απολαυστικό. Λέει κάπου για τους 13 νάνους "Ηταν καλοί άνθρωποι. Για νάνοι." Και μετά προσθέτει "Αν δεν είσαι πολύ απαιτητικός".

Τέλος πάντων, εγώ κάτι τέτοια τα βρίσκω αστεία.

Link to comment
Share on other sites

Εδώ είναι και η διαφορά: η παρωδία δεν είναι παρά μια εύπεπτη και συνήθως, δυστυχώς, σαχλή αναπαράσταση ενός ή περισσότερων έργων - από την άλλη, η ειλικρινής και καλοπισμένη σάτυρα διακατέχεται από σκωπτική κι επικριτική διάθεση ανά φάσεις, αλλά παίζει κυρίως με αστεϊσμούς.

 

 

 

Δικό μου το λάθος, λέγοντας παρωδία εννοούσα γενικώς τα χιουμοριστικά έργα. Βέβαια όντως οι εύκολες παρωδίες είναι που βγαίνουν πρώτες. Δεν είμαι τόσο αρνητικός απέναντι στην παρωδία. Άλλωστε, για να είναι επιτυχημένη απαιτεί εξοικοίωση του αναγνώστη με το θέμα που παρωδεί, είναι κάτι σαν inside joke, άρα δεν είναι απολύτως εύπεπτη. Αν αύριο γράψει κάποιος μια παρωδία του Song of Ice and Fire, όποιος δεν έχει διαβάσει Martin δεν πρόκειται να γελάσει, όσο καλή κι αν είναι.

 

 

 

Πάντως γενικά ισχύει το χιλιοειπωμένο "το χιούμορ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση". Αν δούμε πότε γράφτηκαν το H2G2 και το Discworld, κανονικά με δεδομένη την τρελή επιτυχία των 2 σειρών θα έπρεπε να έχουν δεκάδες μιμητές. Κι όμως δεν έχουν σχεδόν κανένα, γιατί είναι δύσκολο να γράψεις κωμωδία, είτε πρόκειται για ΕΦ, είτε για φαντασία, είτε για mainstream.

 

 

 

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αρχίσατε όλοι από το Color of Magic

 

 

Γιατί είναι το πρώτο στη σειρά; :bleh: Εντάξει, θεωρητικά μπορείς να διαβάσεις Discworld ανακατεμένο χωρίς να χάσεις πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον εγώ θέλω να διαβάζω τα βιβλία μιας σειράς με την σειρά που βγήκαν πάση θυσία.

 

 

 

 

 

Αλλή μια χιουμοριστική σειρά είναι του Piers Anthony, σχετικά με τον μυθικό κόσμο της Xanth -ούτε που ξέρω πώς προφέρεται. Αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα.

Και ο Glen Cook γράφει μια χιουμοριστική σειρά φαντασιας με αστυνομικές δόσεις , με ήρωα τον Garrett. Από βιβλίο του είναι και η τρέχουσα υπογραφή.

 

 

 

Επίσης υπάρχει και η σειρά Myth του Robert Asprin. Δεν τα έχω διαβάσει, αλλά από όσο ξέρω, το Xanth και το Myth στηρίζονται κυρίως σε λογοπαίγνια.

Link to comment
Share on other sites

Μα εδώ είναι το ζήτημα: το εκλεπτισμένο (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) χιούμος του Tolkien μου είναι εξ ίσου αρεστό με την καλή σάτυρα του Pratchett (το γεγονός ότι ξεκινήσαμε από το Colour of Magic έχει να κάνει με τ' ότι είναι το 1ο βιβλίο, θυμίζω, αν και μετά βελτιώνεται - κάπως) και του Adams.

Link to comment
Share on other sites

Μ'αρέσει πολύ η χιουμοριστική φαντασία σαν είδος, αλλά σχετικά λίγοι συγγραφείς μπορούν να γράψουν καλά το είδος αυτό. Η χιουμοριστική λογοτεχνία γενικά είναι ιδιότυπο είδος. Ακόμα και το πιο καλό αστείο δηλαδή, όπως λένε κάμποσοι συγγραφείς, μπορεί να λειτουργήσει μόνο σαν κείμενο, μόνο στον κινηματογράφο/τηλεόραση, μόνο στο θέαστρο, μόνο σε προφορική διήγηση.

Αυτό φαίνεται συχνά σε τηλεοπτικές κωμωδίες όπου μια αστεία σκηνή που λειτουργεί στο χαρτί, δεν λειτουργεί τελικά όταν γυρίζεται.

Στη φανταστική λογοτεχνία λοιπόν, οι δύο συγγραφείς που μου αρέσουν πάρα πολύ, είναι φυσικά ο Πράτσετ που έχει το ταλέντο να γράφει μια σκηνή χωρίς εμφανή κωμικά στοιχεία, και να βγαίνει τόσο αστεία που να ξερένεσαι στα γέλια, και ο Robert Asprin που έχει γράψει τη σειρά Myth-Adventures (κωμική σειρά φαντασίας που ξετυλίγεται σε πάρα πολλές διαστάσεις με ένα δαίμονα που έχει χάσει τις δυνάμεις του και τον νεαρό άνθρωπο μαθητή του που είναι βλάκας και προτιμά να κυνηγά γυναίκες) ο οποίος έχει μια slapstick αίσθηση του χιούμορ.

Επίσης συμπαθώ τα βιβλία ενός άλλου συγγραφέα που γράφει κωμική φαντασία με στοιχεία επ.φαντασίας, αλλά μου διαφεύγει το όνομα τώρα. Πάντως έχει γράψει το Witches of Karres και τις συνέχειές του.

Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...
Παρομοίως. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με ενθουσίασε ο Πράτσετ...Έχω διαβάσει το πρώτο του Δισκόκοσμου, και ουτε καν καιγομαι να παρω το δεύτερο.

¨Ενα άλλο που επιχειρησα να διαβάσω ήταν το Good Omens, αλλά κι αυτό το έχω αφήσει στη μέση. Πάντως καλύτερο μου είχε φανει, απλά τότε είχα πάθει και ένα Gaiman overdose, ίσως έφταιγε αυτό.

Γενικά προτιμώ χίλιες φορες το χιουμορ του Ανταμς - κι ας ειναι ΕΦ :p.

Είναι θέμα χιούμορ καθαρα πιστευω. Υπαρχει κανας άλλος στο είδος περα απο πρατσετ; Αν είναι να του δωσω μια ευκαιρια...

Θα συμφωνήσω στο ότι το χιούμορ είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό και έγκειται στην προσωπικότητα του καθενός. Προσωπικά δεν είμαι fan του Pratchett, αλλά ο Mort και τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς που αφορούν τον Χάρο και τις κρίσεις προσωπικότητάς του (αλλαγή καριέρας και τα σχετικά) τα καταδιασκέδασα! (Άσε που ο συγκεκριμένος Χάρος είναι από του ςαγαπημένους μου χαρακτήρες!) Πάντως, μιλώντας για χιούμορ και ο Βαν Χέλσινγκ του γνωστού Δράκουλα έχει φοβερές ατάκες και οι Κενοβιάτες του Barker είναι άπαιχτοι -και βέβαια η αίσθηση του χιούμορ μου είναι αρκετά σκοτεινή και υποχθόνια για να μην πω τελείως...

Link to comment
Share on other sites

αφού είσαστε φαν της φαντασίας (εγώ όσο και να προσπαθώ τελικά η εφ με τραβά περισσότερο) σας προτείνω όχι ένα λογοτεχνικό βιβλίο αλλά ένα βιβλίο κόμικ με απίστευτη σάτυρα γύρω από τον κόσμο της φαντασίας... ο τίτλος του είναι smax και το σενάριο είναι του alan moore (για όσους δεν ξέρουν είναι ο σεναριογράφος του κόμικ v for vendetta)...

 

πιστεύω ότι θα είναι από τα διαμαντάκια της συλλογής σας... B)

τα υπόλοιπα που ξέρω δεν είναι φαντασίας αλλά εφ , οπότε δεν ταιριάζουν στο θέμα αυτού του ποστ...

 

 

Link to comment
Share on other sites

  • 8 months later...
Guest roriconfan

Για να καταλάβω...

 

Επειδή δεν έχω διαβάσει κανένα κωμικό φαντασίας, αλλά έχω δει anime που παρωδούνε την επική φαντασία, αυτό πιάνει; Σειρές όπως τα Slayers, Mahoujin Guruguru και Dragon-Half θεωρούνται κρύες και ξενέρωτες; Εγώ μια φορά γέλασα με την ψυχή μου με δαύτες.

Link to comment
Share on other sites

Σε αντίστοιχο τόπικ στο sub-forum των anime/manga, θα έπιανε. Εδώ είναι τόπικ για βιβλία "χιουμοριστικής φαντασίας" και το παρόν sub-forum είναι για Λογοτεχνία Φαντασίας, οπότε δεν "πιάνει".

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..