Ειδική Αποστολή : Πρωινό

[lithonis]

Είδος: φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι, αν και κάποιοι μπορεί να το υπονοήσουν

Αριθμός Λέξεων: 638

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για να κάνουμε σεφτέ είπα να κάνω και εγώ μια προσπάθεια.

 

 

 

Το μαχαίρι ίπτατο προς το τραπέζι ακολουθώντας σταθερή πορεία. Απολάμβανε κάθε φορά την πτήση του σαν την πρώτη φορά που βρέθηκε στον αέρα. Η αίσθηση της πρωινής δροσιάς να διατρέχει όλο του το κορμί καθώς η λεπίδα του έσκιζε απαλά τον αέρα ήταν το κάτι άλλο. Πάντα το γέμιζε με θετικά αισθήματα για το μέλλον και αισιοδοξία.

 

Καθώς ο στόχος του ήταν πλέον στο οπτικό του πεδίο άρχισε να παρατηρεί όλες τις κινήσεις πάνω του. Έπρεπε να τις απομνημονεύσει. Είχε πολύ λίγο χρόνο να αποκτήσει όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούσε για το χώρο δράσης του. Τα πάντα έδειχναν να είναι στη θέση τους. Τα πιάτα γύρω γύρω στο τραπέζι, η ψωμιέρα στη μέση, αλατοπίπερο, βούτυρο, τυρί, αυγά. Αυτό πρέπει να ήταν το τελευταίο που έφτανε, πράγμα διφορούμενο. Από τη μια είχε την ευκαιρία να γνωρίζει τις θέσεις των πάντων. Από την άλλη έχανε το στοιχείο του αιφνιδιασμού.

 

Με μια απαλή κίνηση προσγειώθηκε δίπλα σε ένα πιάτο πάνω στο απαλό τραπεζομάντιλο. Μια πολύ καλή θέση που του παρείχε κάλυψη. Βέβαια μείωνε το οπτικό του πεδίο αλλά τα πάντα έχουν ένα κόστος στη ζωή. Πιθανόν όλοι να γνωρίζανε που είχε τοποθετηθεί αλλά σύντομα θα ξεκινούσε η μάχη και αυτό θα είχε μικρή σημασία.

Ησυχία.

Η γαλήνη πριν την καταιγίδα και το τελετουργικό ξεκινά.

Το πεδίο της μάχης ξυπνά. Ακούγονται τα πιάτα να επανατοποθετούνται, το σπάσιμο των αυγών, ο χυμός σερβίρεται, η πρώτη γουλιά, τα ποτήρια επανατοποθετούνται στο τραπέζι και ...

“Ορμάω!!!”

 

Με μια ξαφνική κίνηση γεμάτη τόλμη πετάχτηκε από τη θέση του και όρμησε κατευθείαν στο ψωμί. Με ζυγισμένες κινήσεις και χωρίς δισταγμό το τεμάχισε στα γρήγορα σε φέτες. Τα χτυπήματα του ήταν ακριβείας όπως του είχαν διδάξει τόσα χρόνια στα πεδία των μαχών. Ούτε μια φέτα δεν κόπηκε στραβά.

 

Επόμενος στόχος το βούτυρο. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια και βούτηξε.

“Βρώμικη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει”, σκέφτηκε. Ποτέ δεν το συμπάθησε. Πολύ λιπαρό και γλοιώδες για τα γούστα του. Οι εντολές όμως είναι εντολές και σίγουρα δεν είναι αυτός που θα τις αμφισβητήσει. Άλλωστε, για αυτό έχει εκπαιδευτεί. Με γρήγορες κινήσεις λοιπόν, άρπαξε το βούτυρο και το άπλωσε στο ψωμί. Αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο δεξιοτέχνης καθώς η απέχθεια που ένιωθε τον έκανε απρόσεκτο. Σε μια κίνηση τακτικής υποχώρησης – αφού ολοκλήρωσε το βουτύρωμα - λέρωσε την λαβή του. Αυτό όμως δεν τον πτόησε. Δεν θα άφηνε μια τόσο μικρή απώλεια να τον αποτρέψει από την ολοκλήρωση της αποστολής που του εμπιστεύθηκαν.

 

Χωρίς να χάσει χρόνο κατευθύνθηκε προς την μαρμελάδα. Τώρα μάλιστα. Αυτό ήταν κάτι που απολάμβανε. Πάντα του άρεσε να κολυμπά μέσα στη μαρμελάδα. Η δροσιά της και η ρευστή υφή της ήταν μια ευχάριστη αλλαγή μετά το βουτύρωμα. Το απόσταγμα της γεύσης των φρούτων ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί σε αυτό το μαινόμενο πεδίο της μάχης. Για μια στιγμή αναπόλησε άλλες εποχές. Τότε που καλούταν να χώσει τη λεπίδα του στο σαρκίο φρέσκων, σφικτών και δροσερών φρούτων. Η θύμησή του ανέτρεψε στα ροδάκινα. Η χνουδωτή και στυφή φλούδα τους και αμέσως μετά η ζουμερή και γλυκιά σάρκα τους να χωρίζεται από την λεπίδα του. Οι γευστικοί τους χυμοί να ρέουν παντού και ο τόπος να γεμίζει από την ευωδία τους. Όμως όχι. Δεν ήταν εκεί τώρα. Τώρα είχε άλλη αποστολή και με δυσαρέσκεια έδιωξε την ευχάριστη ανάμνηση που του θόλωνε το μυαλό και επέστρεψε στο έργο του.

 

Αφού ολοκλήρωσε την ετοιμασία της φέτας άραξε πάλι δίπλα στο πιάτο. Ήταν κουρασμένο αλλά όχι καταβεβλημένο. Δεν θα υποχωρούσε. Θα έμενε στο πεδίο της μάχης μέχρι το τέλος, μέχρι να το ξαναχρειαστούν. Θα περίμενε εντολές όπως κάθε σωστός στρατιώτης που κάνει το χρέος του. Έστεκε εκεί με την στιβαρή κορμοστασιά του και την ατσάλινη πυγμή του να αφουγκράζεται τους απόηχους της μάχης που μαινόταν πλέον μακριά από αυτό. Κοίταξε τον εαυτό του και παρατήρησε τα σημάδια της τιμής που έφερε και αναλογίστηκε:

 

“Χρειάζομαι ένα ζεστό μπάνιο.”

[tec-goblin]

"Η θύμησή του ανέτρεψε στα ροδάκινα." - ανέτρεξε ;)

 

Έσπειρες. Ωραία ιδέα. Αν και από τη στιγμή της συνειδητοποίησης και μετά δεν έχει πάρα πολλά, ίσως μια λιγότερη παράγραφος να βοηθούσε, αλλά γενικά μου άρεσε

[lithonis]

Ουψ!!! Μας πιάσανε

Έχεις δίκιο. «Ανέτρεξε» είναι το σωστό.

 

Χαίρομαι που σου άρεσε η ιδέα αλλά νομίζω ότι από τη στιγμή της συνειδητοποίησης και μετά είναι που έχει κάτι να πει. Βέβαια αυτό εξαρτάτε από το τι ψάχνει κανείς σε μια ιστορία.

 

Ποια παράγραφος θεωρείς ότι περισσεύει;

[tec-goblin]

Ή το βούτυρο, ή η μαρμελάδα. Ή μίκρυνε και τις δυο.

Καταλαβαίνω ότι θέλεις να δώσεις την αντίθεση, αλλά θα μπορούσε να γίνει με το να περιγράψεις πχ το βούτυρο και να πεις "πού οι παλιές εποχές..." και να πας στα ροδάκινα κατευθείαν. Καλά βέβαια, περί ορέξεως - εσύ γράφεις την ιστορία, δεν μου πέφτει και πολύς λόγος.

Έχεις δίκιο στο ότι έχει σχέση με το τι ψάχνεις σε μια ιστορία. Σε μια τέτοια ιστορία ψάχνω το "punchline" ουσιαστικά, τη στιγμή της συνειδητοποίησης και 1-2 αστεία μετά.

 

ΥΓ: Μεγειά μας το νέο text editor ;)

[lithonis]

Σωστή η παρατήρηση για την αντίθεση από την άλλη όμως εγώ δεν τρώω μόνο φέτα με βούτυρο (ίσως σπάνια). Συνηθίζω να βάζω μαρμελάδα ή μέλι.

Δεν νομίζω ότι μπορώ ή θέλω να τις μικρύνω καθώς θέλω να εμβαθύνω στα συναισθήματα που προκαλούν.

 

Όσων αφορά το ύφος της ιστορίας έχω να πω ότι δεν γράφτηκε αυτό καθ’ αυτό σαν χιουμοριστική παρόλο την εικόνα που περνά. Περισσότερο σαν περιπέτεια θα την χαρακτήριζα με κοινωνικές προεκτάσεις. Ουσιαστικά παρακολουθούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός πολεμιστή στο πεδίο της μάχης.

 

Τελευταία παρατηρώ ότι μάλλον μου αρέσει η αλληγορία.

Ίδωμεν.

[tec-goblin]

Σωστή η παρατήρηση για την αντίθεση από την άλλη όμως εγώ δεν τρώω μόνο φέτα με βούτυρο (ίσως σπάνια). Συνηθίζω να βάζω μαρμελάδα ή μέλι.

Δεν νομίζω ότι μπορώ ή θέλω να τις μικρύνω καθώς θέλω να εμβαθύνω στα συναισθήματα που προκαλούν.

Χι, δεκτό. Κι εμένα καμιά φορά με ρωτούν "γιατί αυτό το πράγμα υπάρχει στην ιστορία;". "Εμ, γιατί έτσι έγινε!" ;)