Electroscribe Posted January 7, 2011 Share Posted January 7, 2011 Το 1973, όταν το ελληνικό ροκ ήταν ακόμη κυρίως ακουστικό (και πολλά χρόνια πριν ο ίδιος εγκλωβιστεί στο autobianchi), ο Κώστας Τουρνάς κυκλοφορεί έναν εξαιρετικό ηλεκτρικό concept δίσκο με τίτλο "Αστρόνειρα". Σχεδόν όλα τα κομμάτια είχαν σαφή ΕΦ θεματολογία. Επειδή είναι πολλά και ξέρω πως οι περισσότεροι δε θα έχετε την υπομονή να τα τσεκάρετε όλα, αν έχετε χρόνο για ένα μόνο, προτείνω το "Ο άρχων νους" που έχει πολύ καλές κιθαριές κι οι στίχοι του κοντράρουν πολλά ελληνόφωνα διηγήματα του είδους Αστρόνειρα Κάθε (κάθε) κάθε σου εικόνα και ιστορία αλλάζω εγώ. Χρόνια (χρόνια) νύχτα και μέρα όνειρα κάνω μελλοντικά. Όνειρα γι' άστρα στους γαλαξίες, τους άλλους τους ήλιους (ήλιους) μου 'χουν κοστίσει χαμένα χρόνια και χαμένους φίλους (φίλους) όνειρο στ' άστρα στους ιπταμένους διαστημοδίσκους (δίσκους) έκαν' αγώνες να πλησιάσω χαμένους ήλιους (ήλιους) Χρόνια (χρόνια), νύχτα και μέρα, όνειρα κάνω μελλοντικά. Όνειρα γι' άστρα στους γαλαξίες τους άλλους τους ήλιους (ήλιους) μου 'χουν κοστίσει χαμένα χρόνια και χαμένους φίλους (φίλους). Όνειρο γι' άστρα μέρες και νύχτες τις ελπίδες μου βάστα (βάστα). Όνειρο γι' άστρα μέρες και νύχτες τις ελπίδες μου βάστα (βάστα). Βάστα. Η μηχανή του χρόνου με παίρνει, μ' αφήνει, μου δείχνει, με χάνει. Η μηχανή του χρόνου φοβίζει, γυρνάει μαθαίνει, ζευγάρια χωρίζει. Η μηχανή του χρόνου... Κάθε αγάπη και έρωτα πόλεμο, ειρήνη και πείνα και πλούτη. Κάθε αστρόνειρο ελπίδα, γεράματα, νιάτα και ψέμα ρυθμίζει. Η μηχανή του χρόνου... Η μηχανή του χρόνου με παίρνει, μ' αφήνει, μου δείχνει, με χάνει. Η μηχανή του χρόνου φοβίζει, γυρνάει μαθαίνει, ζευγάρια χωρίζει. Η μηχανή του χρόνου... Κι εγώ κι εσύ Κι εγώ κι εσύ κι αυτή κι αυτός και ο κόσμος στη γη μας απόψε με κομμένη μιλιά μπρος στο δέκτη αστροναύτες κι αστέρια θα βλέπει και περήφανοι θα είναι όλοι. Και εδώ και εκεί και εμείς κι αυτοί Με τον Άρη δεν έχουμε σχέσεις, μόνο ο Πλούτων προσφέρει ανέσεις. Η Αφροδίτη τουρίστες γεμάτη, στη Μεγάλη την Άρκτο γλεντάνε. Και μας εδώ Και σας εκεί τις μικρές και μεγάλες ομάδες σώζει ο Σούπερμαν μες στις φυλλάδες κι έτσι νήπια μένουμε πάντα και ας είμαστε ζάρες γεμάτοι. Κι εγώ κι εσύ μες στη βροχή. Κοσμικές μπόρες έχουμ’ αντέξει, χάσαμε και το γιό μας Αλέξη στον πλανήτη με τα κοσμοδρόμια και βροχές με πλατίνα θυμάμαι. Κι εγώ κι εσύ μακριά απ’ τη Γη. Απ’ το 1990 ησυχάσαμε δίχως πενήντα απ’ τα χρόνια μας νά ‘ναι χαμένα. Πόσο ωραία η ζωή στους πλανήτες! Κι εγώ κι εσύ στην ερημιά Στ’ άδειο μπαρ, στον πλανήτη εννέα μελετάμε παγκόσμια νέα avant garde κι intellectual γέροι πάμ’ αγάπη μου πίσω στη Γη μας Τώρα πού ‘μαστε μόνο εβδομήντα, πάμ ‘αγάπη μου πίσω στη Γη μας... Ο διαστημάνθρωπος μου γνέφει: "Δυό λέξεις έχω να σου πω. Έρχομαι", μού ‘πε, "απ’ άλλο κόσμο εδώ. Το σκάφος μου είναι κομμάτια, νεκροί κι οι τρεις μου σύντροφοι". Κι αργά, όπως έβγαζε την κάσκα εκεί... Οι άγγελοι σαν να ξανάρθαν, νά ‘ρθαν να ζήσουνε στη Γη. Τόση όμορφιά δεν εξανάδα σ’ ολόκληρή μου τη ζωή! Την εκοιτούσα σαστισμένος, Της είπα είμαι μουσικός. Θέλησα τόσο ένα φιλί της, ο κουτός. Σαν να μου διάβασε τη σκέψη, Προχώρησ' ολόισια εμπρός. Με φίλησε γλυκά στα χείλη, ωωω... Άννα Άννα, σφίξε με όσο μπορείς, ξέρεις πως σ’ έχω ανάγκη. Σαν να, να με χτυπούν στην καρδιά, μόνον η αγάπη το αντέχει. Μη μου μιλάς για τότες, μη μιλάς, πλάι μου κι αύριο σε θέλω. Γιατί γελάς; Πες μου γιατί γελάς, πλάι μου κι αύριο σε θέλω. Άννα, κράτα τα χέρια τα δυο κι ασ’ τη φωνή μου να τρέμει. Πάντα αυτό το λέγαν στη Γη, ο χωρισμός δάκρυα φέρνει. Μη μου μιλάς για τότες, μη μιλάς, πλάι μου κι αύριο σε θέλω. Γιατί γελάς; Πες μου γιατί γελάς, πλάι μου κι αύριο σε θέλω. Απ' τον δεύτερο Νταν (το βρήκα μόνο σε ) Φαίνεται φίλους πως έχω ακόμα κι έχω χαρά, ο Άβας κι η Μπλάνκα με πήραν μαζί τους στον Δεύτερο Νταν. Πόσο χάρηκα την Κυριακή Σε θυμόμουν. Αχ, να 'σουν εκεί Ο ήλιος του Κένταυρου Βήτα ζεσταίνει τόσο πολύ, απ’ τον Ποσειδώνα και τους δορυφόρους ήρθαν εκδρομή. Και λυπήθηκα μες στη γιορτή, Πόσο τό ‘θελα νά ‘σουν και σύ... Πήρα γραμμή στο Seetalk να τα πούμε Θεέ μου, ντροπή! Με το ρομπότ αγκαλιά στην οθόνη κι ήσουν γυμνή. Και λυπήθηκα την Κυριακή που αλλάξαμε τόσο πολύ. Μα φαίνεται φίλους πως έχω ακόμα κι έχω χαρά, μαζί μιά ταινία θα δούμε απόψε για τα παλιά. Και λυπήθηκα την Κυριακή που αλλάξαμε τόσο πολύ. Τι έχει γίνει; τι έχει γίνει κι όλα χάθηκαν με μιάς; Μόνο ερείπια έχουν μείνει κι όλα ανήκουνε σ' εμας. Ένας πόλεμος της ώρας, δίχως άμυνα κι όλοι οι δρόμοι αυτής της χώρας μείναν άδειοι ξαφνικά. Τά ‘χαν πει και, να τα, βγαίνουν, βγαίνουν όλα αληθινά. Κι οι προφήτες του αιώνα τα μνημόνευσαν συχνά. Μαζική αυτοκτονία του πλανήτη μας κι εγώ τρομαγμένος κλείνω από παντού το σπίτι μας. Τι έχει γίνει; τι έχει γίνει κι όλα χάθηκαν με μιάς; Μόνο ερείπια έχουν μείνει κι όλα ανήκουνε σ' εμας. Ένας πόλεμος της ώρας, δίχως άμυνα κι όλοι οι δρόμοι αυτής της χώρας μείναν άδειοι ξαφνικά. Τι έχει γίνει, τι έχει γίνει, τι έχει γίνει; (δις) Ο άρχων νους Όντα της Γης ακούστε κι απόψε τη φωνή της Ζωής. Καθέν' από σας έχει ελλείψεις και λάθη είστε ημιτελείς. Η σκέψεις ελέγχεται μονάχα για λόγους εξελικτικούς. Το Τμήμα Ιάσεως χαρίζει τη λήθη στους νοσταλγούς. Όλοι να μάθετε κι όλοι να ξέρετε ότι ο Υπερνούς χρόνια κυβέρνησε κι είναι να κυβερνά αιώνες πολλούς. Τα νέα τ' αυριανά θα πούμε από σήμερα, είν' αύριο γιορτή. Είν' η επέτειος που Νους και εγκέφαλοι φτάσαν στη Γη. Όλοι να μάθετε κι όλοι να ξέρετε ότι ο Υπερνούς χρόνια κυβέρνησε κι είναι να κυβερνά αιώνες πολλούς. Νιώθω σαν έναν τρελό πεισματάρη μεγάλο. Μα κι ο Νους μας ο αρχηγός με μετρά δίχως άλλο. Πλύση θέλει ο Νους στο μυαλό μου να γίνει, μ' αυτό είναι καθαρό κι όπως είναι θα μείνει. Ο αστρικός Το όνομά μου είναι Αστρικός. Είμαι σύμφωνα με τις δικές σας μονάδες 138 χρονών. Κατάγομαι από τον Σόναρ 4, πλανήτη του Κένταυρου Α’ που απέχει 46 έτη φωτός από τον πλανήτη σας. Επικοινωνώ μαζί σας τηλεπαθητικά. Ταξιδεύω με το χωροχρονόπλοιο σε ένα ταξίδι διδαχής. Πριν από 90 χρόνια, δηλαδή το 1974, ο πατέρας μου είχε επισκεφθεί τον πλανήτη σας κρυφά. Οι ολοζώντανες αφηγήσεις και η γραπτή μελέτη του μου έχουν αφήσει έντονες αναμνήσεις. Σήμερα στη Γη σας όλα είναι τόσο διαφορετικά. Πόλεμοι, φτώχεια, πείνα, δυστυχία, εγκληματικότης, πολιτικές ασυνέπειες και όλα εκείνα που εσείς δεν προλάβατε να ζήσετε και να δείτε, ανήκουν σε εκείνο το παρελθόν. Θά ‘πρεπε όμως εσεις, που πιθανόν να νοιώθετε ανία, τώρα που όλα στη Γη είναι απλά και ευτυχισμένα, νά ‘ρθετε για λίγο μαζί μου με το χωροχρονόπλοιο για μιά βόλτα στο παρελθόν. Ίσως τότε να αντιληφθείτε ότι σήμερα θα άξιζε να ζουν οι πρόγονοί σας. Σήμερα και εσεις, σήμερα που η ζωή είναι τόσο εύκολη και ωραία όσο ποτέ δεν θά ‘πρεπε να την αφισβητείτε ξεχνώντας εύκολα τις εφιαλτικές μέρες του Υπέρτατου Νου και της υποταγής σας. Σήμερα, βλέποντας το χθες, θα εκτιμήσετε το αύριο. Κι ήρωας νιώθω Φύγαμε και χρόνια λείψαμε, χρόνια στις μάχες. Φύγαμε και πολεμήσαμε κι ήρθαμε πάλι. Ήρθανε, μας υποδέχτηκαν κι ήρωες μας είπαν. Και φέρανε τιμές και παράσημα και μας γεμίσαν. Κι εμείς σώσαμε τις αποικίες μας σ’ έντεκα άστρα. Σκότωσα χίλιους σαρανταδυό μ’ ακτίνες «άλφα». Κάθομαι στ’ άδειο δωμάτιο κι ήρωας νιώθω. Έχασα όλα τα χρόνια μου μα ήρωας νιώθω. Κρόνιοι και Ποσειδώνιοι πλήθος χαθήκαν. Άδικο, είχανε άδικο και νικηθήκαν. Κάθομαι στ’ άδειο δωμάτιο κι ήρωας νιώθω. Έχασα όλα τα χρόνια μου μα ήρωας νιώθω. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 15, 2011 Share Posted February 15, 2011 (edited) Απ' ότι έχω καταλάβει, ο Σταυρός Τζουανάκος είναι άγνωστος σ' εμάς τους άσχετος, αλλά εξαίρετος δημιουργός και ερμηνευτής για όσους ασχολούνται με το λαϊκό τραγούδι. Από τα τρία τραγούδια που παραθέτω, το πρώτο είναι οριακά φάνταζυ και το δεύτερο οριακά τρόμου (και μη βρεθεί κανείς να υποτιμήσει τη νοημοσύνη του και τη δική μας λέγοντας πως έχει άλλο θέμα), αλλά το τρίτο τραγούδι είναι σαφέστατα τρόμου. Στίχοι: Γιάννης ΤατασόπουλοςΜουσική: Σταύρος Τζουανάκος Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Τζουανάκος Θα πάω με κουρσάρικα καράβια να κουρσέψω και κάποια νύχτα βροχερή θα πέσω σαν την αστραπή και μες από τον πύργο σου μάγισσα θα σε κλέψω. Θά 'ναι βαριά η συννεφιά και πριν να βγουν τ΄αστέρια, όποιο εμπόδιο θα βρω θα το παλέψω σαν θεριό, να σε κρατήσω αιχμάλωτη μες τα δικά μου χέρια. Θα πάω με κουρσάρικα, πολεμιστής να γίνω, να βγω σε πέλαγος βαθύ, κουρσάρισσα και συ μαζί, να σε κρατήσω πλάι μου και τη ζωή μου δίνω. Στίχοι: Νίκος Ρούτσος Μουσική: Γιάννης Τατασόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Τζουανάκος & & Σταύρος Πλέσσας ( Τερτσέτο ) Μάγισσες φέρτε βότανα τον πόνο μου να γιάνω την έπαθα κι αγάπησα μα δεν το ξανακάνω. Μάγισσες το κορίτσι μου τώρα δε μ’ αγαπάει με γέλασε, με πρόδωσε με ξέχασε και πάει. Μάγισσες όπως μ’ έλιωσε θέλω κι αυτή να λιώσει και το κακό που μου ‘κανε να τ’ ακριβοπληρώσει. Στίχοι: Σταύρος Τζουανάκος Μουσική: Σταύρος Τζουανάκος Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Τζουανάκος & Γιάννης Τατασσόπουλος ( Ντουέτο ) Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι ξεμυάλισε της μάγισσας την κόρη κι αφού τη γλέντησε, αγκάλιασε μιαν άλλη κι η μάνα της κατάρα του 'δωσε μεγάλη: "Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς, καταραμένος να΄σαι όσο ζεις." Παντού η κατάρα αυτή τον κυνηγάει και στη ζωή του όποια αγαπάει την βρίσκει μ΄άλλον και τον καίει η λαχτάρα, της μάγισσας έχει αληθεύσει η κατάρα. "Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς, καταραμένος να΄σαι όσο ζεις." Η ζήλια πια τα μάτια του θολώνει, την άπιστη αγάπη του σκοτώνει και μες τη φυλακή κλεισμένος συλλογιέται της μάγισσας πως η κατάρα εκδικιέται: "Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς, καταραμένος να΄σαι όσο ζεις." Edited February 15, 2011 by Electroscribe 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted February 17, 2011 Share Posted February 17, 2011 Ο περιπλανητής Στίχοι: Μανώλης Φάμελος Μουσική: Μανώλης Φάμελος Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Φάμελος & Φένια Παπαδόδημα ( Ντουέτο ) Άρχοντας περιπλανητής, στους δρόμους χρόνια ζει και το χαμένο ταίρι του στον κόσμο αναζητεί εφτά ζευγάρια έλιωσε ποδήματα ακριβά σε μια κορφή ανέβηκε τον ήλιο και ρωτά. Ήλιε μου και τρισήλιε μου και κοσμογυριστή συνάντησες στο διάβα σου μια κόρη λυγερή στην κρύα γη του φεγγαριού την είδες ν' αγρυπνάει στην έρημο γλυκό νερό αν τ' αχείλι της διψάει Το φως του ήλιου θάμπωσε σκοτείνιασε ο ουρανός γκρεμός μπροστά μου άνοιξε πως σκιάζομαι ο φτωχός στο δάσος πίσω έτρεξα βαθιά για να κρυφτώ σε μια πηγή ξαπόστασα κι έγειρα να πιω. Εκεί αποκοιμήθηκε στης λίμνης το γιαλό και το όνειρό του κύλησε μες στο θολό νερό και στο βυθό συνάντησε του χάρου το σαράι ο χάρος έπινε κρασί και κείνη τον κερνάει Κρατώ κερί και φέγγω του γυαλί και τον κερνώ μα άκουσα τη φωνούλα σου και γύρισα να δω και μου ραγίζει το γυαλί σβήνεται το κερί και χύνεται η σταγόνα του στα στήθη μου καυτή. Κι ευθύς ραγίζει το γυαλί σβήνεται το κερί και χύνεται η σταγόνα του στα στήθη της καυτή http://www.youtube.com/watch?v=HLJ5hqLFiGo 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted February 17, 2011 Share Posted February 17, 2011 Και αυτό με το ωραίο τέλος... Η ουρά του αλόγου Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης Πρώτη εκτέλεση: Φένια Παπαδόδημα Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του. Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του. Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι, στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι. Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο, κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο. Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω, αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες. «Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις; Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις». Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει, καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει. Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν. Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια. Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια, την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα. Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι. Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια. «Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω. Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω». Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι, ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι, και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω, τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο. Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 19, 2011 Share Posted February 19, 2011 Αυτά δεν πιάνονται; Γιατί είναι πολύ γνωστά και πολύ ΥΠΕΡΟΧΑ για να μην τα έχει ήδη ανεβάσει κάποιος εδώ :wub:. Δεν τα ξέρετε; Παραμύθι-Ορφέας Περίδης Στίχοι: Ορφέας Περίδης Μουσική: Ορφέας Περίδης Πρώτη εκτέλεση: Ορφέας Περίδης Τον ήλιο το φεγγάρι τη θάλασσα ρωτάω μην την είδαν αντάμωσαν κι ο ήλιος μου απαντάει απ' το βουνό θα φέξω όλο τον κόσμο και θα τη βρω Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά εγώ θα την ξυπνήσω όταν τη δω εμένανε μ' ακούει σαν της μιλώ Κι η θάλασσα μου λέει απ' τα βάθη της εσύ θα 'σαι για πάντα η αγάπη της τα κύματα θα στείλω του ωκεανού να παν να της δροσίσουν καρδιά και νου Κι η θάλασσα μου λέει απ' τα βάθη της εσύ θα 'σαι για πάντα η αγάπη της εγώ όλα τα ενώνω να σε χαρώ τα δυο τα κάνω ένα γη κι ουρανό Στίχοι: Μιλτιάδης Πασχαλίδης Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης CD: ''Έχουν περάσει χρόνοι δέκα"-cd1 Κάποτε γνώρισα μια λίμνη μάτια μου, μάτια μου κάποτε γνώρισα μια λίμνη που 'θελε να ναι θάλασσα Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα μάτια μου, αχ μάτια μου κάποτε αντάμωσα μια πέτρα που 'θελε βράχος να γενεί Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Κάποτε αγάπησα μια κόρη μάτια μου, μαύρα μάτια μου που ρωτούσε κάθε αγόρι πότε γυναίκα θα γενεί Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Έχουν περάσει χρόνοι δέκα μάτια μου, αχ μάτια μου η κόρη γίνηκε γυναίκα μα εγώ απόμεινα παιδί Και κάθε που χαράζει με τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει με τρώει το μαράζι Ο γίγαντας στίχοιi:Κ.Χ Μύρης Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης Στα πίσω χρόνια τα πικρά οπού φωτιά δεν είχε ο κόσμος στις βαθιές σπηλιές τ' αλέτρι δεν κατείχε. Μα μιάν αυγή, μια Κυριακή μια 'πίσημον ημέρα γεμίσανε τα φυσερά λυτρωτικόν αέρα. Κατέβηκεν ο Γίγαντας μ' ένα δαδί στο χέρι έριξε φώτα στις σπηλιές και χάρηκε τ' ασκέρι. Πήραν φωτιά τα σύδεντρα τα σίδερα ελυγίσαν η γης οργώθηκε καλά και τα φυτά εκαρπίσαν. Πρωί πρωί τον πιάσανε το γίγαντα και πάνε στον Καύκασο ξημέρωνε τρία πουλιά περνάνε. Πουλιά μου διαβατάρικα τι βλέπετε στις στράτες, τι κουβαλάει ο γίγαντας στις σιδερένιες πλάτες; Μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς με το σφυρί στο χέρι, ξωπίσω του ο κλειδαράς της μοναξιάς του ταίρι. Ο πιο μικρός ο πιο σκυφτός ο πιο σκληρός στο πλάι αυτός κρατάει τα σύνεργα γελάει μα δε μιλάει. Καρφώσανε το γίγαντα στο βράχο του Καυκάσου τρία πουλάκια πέρασαν και του 'λεγαν: Στοχάσου 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
demiraval Posted February 19, 2011 Share Posted February 19, 2011 (edited) Πολύ ωραίο τόπικ Παρατηρητή! Εύγε! Έχω να συμβάλω τα εξής ον δε τοπ οφ μάι χεντ Ακούς να λένε στα χωριά Στίχοι: Κ.Χ Μύρης Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος Ακούς να λένε στα χωριά οι γέροντες τα βράδια κάτι μυστήρια πράματα που χτίζουν τα σκοτάδια. Λένε για της Υπαπαντής το μέγα πανηγύρι πως το λιβάνι πέτρωνε πριν μπει στο θυμιατήρι. Λένε πως ψέλναν τα πουλιά στ' αριστερό ψαλτήρι κι απ' τα πηγάδια φέρνανε κρασί οι καλογήροι. Λένε πως ψέλναν τα πουλιά στ' αριστερό ψαλτήρι κι απ' τα πηγάδια φέρνανε κρασί οι καλογήροι. Λένε για κάτι χαϊμαλιά που παίζαν στο μπαρμπούτι κι ο γούμενος τα βάφτιζε με αίμα και μπαρούτι. Λένε πως όποιος τα φορεί φτερά βγάζει στην πλάτη, γίνεται αλαφροΐσκιωτος ψωμί τρώει κι αλάτι. Λένε πως όποιος τα φορεί φτερά βγάζει στην πλάτη, γίνεται αλαφροΐσκιωτος ψωμί τρώει κι αλάτι. Ακούς να λένε στα χωριά πως και η ευχή του πιάνει γιατί τα βόλια αίματα είχαν του Μακρυγιάννη. Λένε πως ο φουστανελάς πληγές είχε σαράντα γι αυτό κι αλαφροΐσκιωτοι είμαστε λίγοι πάντα. (Κατευθείαν βγαλμένο απ' την Ελληνική παράδοση) ΟΛΟ το «Η Αγέλαστη πολιτεία και οι καλικάντζαροι» των Αδελφών Κατσιμοίχα Αλκίνοος Ιωαννίδης - Ο Καθρέφτης Μια μέρα ήρθε στο χωριό η γυναίκα ταραντούλα και όλοι τρέξαν να την δουν Άλλοι της πέταξαν ψωμί κι άλλοι της ρίξαν πέτρα απ' την ασκήμια να σωθούν Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσκημοι που μοιάζουν Αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια Γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια Μια μέρα φέραν στο χωριό άγγελο πληγωμένο τον φέρανε σ' ένα κλουβί Κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος την ομορφιά του για να δει Κι ένα παιδί σαν χάδι ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί Κι είπε, κι είπε αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου Πάρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια Γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια Πολλοί στίχοι των Rotting Christ. Καθώς επίσης και των Δαιμόνια Νύμφη. Edited February 19, 2011 by demiraval 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 19, 2011 Share Posted February 19, 2011 Πολύ ωραίο τόπικ Παρατηρητή! Εύγε! Ευχαριστώ αλλά δεν το άνοιξα εγώ το τόπικ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
demiraval Posted February 19, 2011 Share Posted February 19, 2011 Πολύ ωραίο τόπικ Παρατηρητή! Εύγε! Ευχαριστώ αλλά δεν το άνοιξα εγώ το τόπικ! Ωω ναι έχεις δίκιο, μάλλον στον Nihilio πάει το παίνεμα. χεχεχε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted February 21, 2011 Share Posted February 21, 2011 Οι 7 νάνοι στο s/s Cyrenia Νίκος Καββαδίας Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις. Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη. Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις. Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι. Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια. Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι. Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει. Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα. -Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι; Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι. Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια, κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια, και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει. Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει, τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει. Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη; Ρουθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουν οι διακόσιοι; Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει. - Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια. Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. - Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια. Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε, με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει. Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι... Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει. Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει. - Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια. Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει. - Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 (edited) ΛΙΛΗΘ - Νένα Βενετσάνου http://www.youtube.com/watch?v=IcRYWFmDtxY&NR=1 Η σκέψη μου για σένανε μες τη σκιά ας μένει όμορφο όνομα Λιλήθ γραφή μισοσβησμένη Μάτια βαθιά σαν έβενος γαλάζιο το κορμί σου ποια χέρια σε καρφώσανε στη μέση της Αβύσσου Ζούμε άχαρες μικρές ζωές ποια τα μάγια θα μας σβήσει μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές ποια το φόβο θα νικήσει Παίζεις με φίλτρα μαγικά μάγισσα της αβύσσου μένεις μακριά απ' τη ζεστή φωτιά του παραδείσου Στα σκοτεινά σε ρίξανε μα εσύ γυμνή χορεύεις γέννα ανήκουστη τολμάς και διχασμούς γυρεύεις Ζούμε άχαρες μικρές ζωές ποια τα μάγια θα μας σβήσει μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές ποια το φόβο θα νικήσει Λουλούδι νυχτολούλουδο μελαχρινό μου αηδόνι φτεροκοπάς τον πόνο σου στο σκοτεινό αλώνι Και νιώθω τα σκιρτήματα το φτερωτό σημάδι δεν ονομάζω τίποτα Λιλήθ πυκνό σκοτάδι Ζούμε άχαρες μικρές ζωές ποια τα μάγια θα μας σβήσει μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές ποια το φόβο θα νικήσει Edited March 31, 2011 by melkiades 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 (edited) Αχ, βρε, είναι τόσο όμορφο αυτό! και το είχα σήμερα στο νου μου Και για το Cyrenia, τι να πω; Σαν να το ξανακούω. Πραγματικά ωραίο τόπικ! Edited March 31, 2011 by Μάρβιν ΑΑΠ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted March 31, 2011 Share Posted March 31, 2011 Αχ, βρε, είναι τόσο όμορφο αυτό! και το είχα σήμερα στο νου μου Το λατρεύω αυτό το τραγούδι και μου το θύμησε σήμερα μία από τις ιστορίες του διαγωνισμού. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς και δεν το είχα βάλει εδώ τόσο καιρό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted April 4, 2011 Share Posted April 4, 2011 Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων Πρώτη εκτέλεση: Λιζέττα Καλημέρη Η χαρτορίχτρα η Αμινά φάνηκε απ' το πουθενά χώρεσε μέσα στη σιωπή κι αν τη ρωτούσες τι να πει είχε στερέψει Λένε πως ήρθε απ' τη Λιβύη μετά από μια καταστροφή που 'χε προβλέψει Έφτασε νύχτα στα Χανιά Φλεβάρη του πενήντα εννιά σ' ένα λιμάνι άλλαξε ρούχα και θωριά και πήρε σβάρνα τα χωριά μ' ένα φλιτζάνι Η χαρτορίχτρα η Αμινά χάθηκε πάνω στα βουνά την έβλεπαν καμιά φορά πριν από κάθε συμφορά με τη μεταξωτή στολή να βλέπει την Ανατολή 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted April 18, 2011 Share Posted April 18, 2011 Στίχοι: Παραδοσιακό Μουσική: Νίκος Γράψας Πρώτη εκτέλεση: Δυνάμεις του Αιγαίου Άλλες ερμηνείες: Αλκίνοος Ιωαννίδης Κόκκιν' αχεί- κόκκιν' αχείλι φίλησα Κόκκιν' αχεί- κόκκιν' αχείλι φίλησα Κι έβαψε το δικό μου κόκκιν' αχείλι Κι έβαψε το δικό μου κόκκιν' αχείλι Και στο μαντή- και στο μαντήλι το 'συρα Και στο μαντή- και στο μαντήλι το 'συρα Κι έβαψε το μαντήλι κόκκιν' αχείλι Κι έβαψε το μαντήλι κόκκιν' αχείλι Και στο ποτά και στο ποτάμι το 'πλυνα Και στο ποτά και στο ποτάμι το 'πλυνα Κι έβαψαν τα νερά του κόκκιν' αχείλι Κι έβαψαν τα νερά του κόκκιν' αχείλι Κι έβαψε η ά- κι έβαψε η άκρη του γιαλού Κι έβαψε η ά- κι έβαψε η άκρη του γιαλού Κι η μέση του πελάγου κόκκιν' αχείλι Κι η μέση του πελάγου κόκκιν' αχείλι Κατέβει αϊτός κατέβει αετός να πιει νερό Κατέβει αϊτός κατέβει αετός να πιει νερό Κι έβαψαν τα φτερά του κόκκιν' αχείλι Κι έβαψαν τα φτερά του κόκκιν' αχείλι Κι έβαψε ο ή κι έβαψε ο ήλιος ο μισός Κι έβαψε ο ή κι έβαψε ο ήλιος ο μισός Και το φεγγάρι ακέριο κόκκιν' αχείλι Και το φεγγάρι ακέριο κόκκιν' αχείλι Κόκκιν' αχεί κόκκιν' αχείλι φίλησα... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted April 18, 2011 Share Posted April 18, 2011 (edited) Το παραγώνι Στίχοι: J.R.R Tolkien Μουσική/Εκτέλεση:Σωκράτης Μάλαμας Στο παραγώνι κάθομαι μόνος και συλλογιέμαι όσα τα μάτια μου έχουν δει το δρόμο της ζωής μου τα λούλουδα του λιβαδιού τις άσπρες πεταλούδες και τα κατακαλόκαιρα που 'χουν κι αυτά περάσει Μα πάντα εκεί που κάθομαι μόνος και συλλογιέμαι τα πράγματα της ζήσης μου που πέρασαν γοργά έχω το νου μου ακοίμητο μήπως και ξανακούσω πόδια που πίσω γύρισαν φωνές πίσω απ' την πόρτα ---------- το μάγια μάγια του δάντη πιάνεται ? Edited April 18, 2011 by joidv 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted May 16, 2011 Share Posted May 16, 2011 Μαύρα μου χελιδόνια [παραδοσιακό Ηπείρου] Μαύρα μου χελιδόνια, χελιδόνια από την Αραπιά, ωρε κι άσπρα μου περιστέρια, περιστέρια από τη Μοσχοβιά. Αυτού ψηλά που πάτε βρε πουλιά μου αχ για χαμηλώσετε. Να κόψω μια φτερούγα μια φτερούγα, αχ να πάρω ένα φτερό. Ωρε να γράψω ένα γράμμα, ένα γράμμα αχ και μια ψιλή γραφή. Ωρε να στείλω στη μανούλα, στη μανούλα αχ να μην με καρτερεί. Εδώ στα ξένα που ‘μαι βρε πουλιά μου, αχ εδώ στα μακρινά. Μου δώσαν για γυναίκα, για γυναίκα, αχ μια σκύλα μάγισσα. Μαγεύει τα καράβια, τα καράβια, ωρε και δεν φεύγουνε. Με μάγεψε και μένα τον καημένο, ωρε και δεν έρχομαι. Μόλις κινώ για να ‘ρθω βρε πουλιά μου, άιντε μπόρες και βροχές. Όταν γυρίζω πίσω καλέ πίσω αχ ήλιος και ξαστεριές. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές των στίχων, ανάλογα με την εκτέλεση (π.χ. σε κάποιες περιπτώσεις είναι η πεθερά που είναι μάγισσα) - - - 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted June 19, 2011 Share Posted June 19, 2011 Οριακό φάνταζυ κι αυτό, αλλά του τη χαρίζουμε του μακαρίτη Στίχοι: Γιώργος Ζήκας Μουσική: Γιώργος Ζήκας Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου Την πρώτη Πέμπτη του Κριού βγάζουν το Μανδραγόρα δένουν την ρίζα σε σκυλί που την τραβά με φόρα Λεν απ' τα χρόνια τα παλιά πως φυλαχτό αν έχεις ρίζα από τούτο το φυτό στον έρωτα αντέχεις (x2) Συμβουλή του Πυθαγόρα προσοχή στο Μανδραγόρα (x2) κρύβει μυστικά και δώρα Στη γη που κρέμασαν τρελό ψάξε για Μανδραγόρα τελώνια τον φυτεύουνε στης λησμονιάς τη χώρα Λεν απ' τα χρόνια τα παλιά πως αν τον ξεριζώσεις φωνή θ' ακούσεις δυνατή και θα το μετανιώσεις Συμβουλή του Πυθαγόρα προσοχή στο Μανδραγόρα (x2) κρύβει μυστικά και δώρα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted June 19, 2011 Share Posted June 19, 2011 (edited) Από το ομώνυμο διήγημα του Clive Barker (προφανώς spoiler για ποιον δεν το έχει διαβάσει) Dr Dreez - Μπλουζ αίματος για ένα γουρούνι Μουσική: Μιχάλης Παπαθανασίου και Μιθριδάτης Στίχοι: Δημήτρης Μεντζέλος Έν' αγόρι με σπυράκια μ' άρπαξ' απ' το χέρι, χαμογέλασε και μού 'δωσε ένα καλό μαχαίρι. Το έκρυψα στην τσέπη μου και βγήκα στην αυλή. Αυτό το σπίτι θύμιζε βρώμικη φυλακή. Κάποιον είχανε κρεμάσει σ' ένα δέντρο πιο παλιά, αφού φύσαγε αέρας και κουνούσε τη θηλιά. Περπατούσα στο σκοτάδι κι όλο άκουγα φωνές. Πλησιάζοντας το στάβλο, ακούγονταν κοντινές. Κρυφά στο συρματόπλεγμα στάθηκα για λίγο κι ήξερα πως δε μπορούσα πλέον να ξεφύγω. Σαν άκουσα γρυλίσματα κι ανθρώπινες φωνές ένα συνονθύλευμα βημάτων με οπλές, μια μυρωδιά αβάσταχτη με χτύπησε στη μύτη, μα γνώριζα πως θα 'παιζα το ρόλο πια του θύτη. Μια τρύπα στην εξώπορτα βοήθησε λιγάκι να δω γιατί εφώναζε κάποιο μικρο΄παιδάκι. Το θέαμα π' αντίκρισα της κόλασης μενού, μπροστά μου σα να έβλεπα το πνεύμα του Κακού. Παιδιά μεγάλα και μικρά να ζητωκραυγάζουν, με ψεύτικη χαρά να γελούν και να ουρλιάζουν. Πιο κάτω ένας αντίχειρας κι ένα κομμάτι αυτί, μια λίμνη αίματος τριγύρω κι ένα νεκρό παιδί. Αρχηγός μες στη γιορτή, μ' αίματα στο πηγούνι. ένα τεράστιο, βρωμερό κι απαίσιο γουρούνι. Θύματα και θύτες και προδομένοι σπιούνοι σε Μπλουζ αίματος για ένα γουρούνι. "Αύριο" το γουρούνι είπε "θέλω νέο κρέας λευκό και τρυφερό παιδάκι της παρέας. Αλλιώς θα έλθω μόνος. Όπου και να κρυφτεί, ό,τι και να κάνει, το γουρούνι θα τον βρει. Τα πόδια του θα φάω, τα χέρια και τ' αυτιά του, το στήθος του, την πλάτη του κι όλα τα δάχτυλά του" Μα το μυαλό μου γύρισε κι άρπαξα το μαχαίρι. Κάτι βαρύ σταμάτησε τ' αριστερό μου χέρι. Ύστερα χτύπημα βουβό μού 'σπασε το σαγόνι κι ένα νύχι σαν το άροτρο την πλάτη μου οργώνει. Σαν ξύπνησα, βρισκόμουνα γύρω από μια φωτιά και το λαιμό μου τύλιγε μια σφιχτή θηλιά. Τα παιδιά παρηκολούθουν μ' απίστευτη χαρά κάποιον άλλο που 'χε πάρει κάποιου άλλου τη σειρά. Δίπλα μου το γουρούνι πλησιάζει για να δει το κρέας μου αν είναι από β' διαλογή. Πήγα να το κλοτσήσω, μα κάποιο απ' τα παιδιά τράβηξε και έσφιξε τη φοβερή θηλιά. Κρεμάστηκα και βρίζοντας τους φώναζα από πάνω: "Ο Θεός θα καθορίσει το πότε θα πεθάνω!" Το γουρούνι κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή κι ύστερα μ' απάντησε μ ανθρώπινη φωνή: "Αυτή 'ναι η μοίρα των ζώων του πλανήτη. Να τρώνε και να τρώγονται χωρίς καμία λύπη" Θύματα και θύτες και προδομένοι σπιούνοι σε Μπλουζ αίματος για ένα γουρούνι. Edited June 19, 2011 by Electroscribe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted September 19, 2011 Share Posted September 19, 2011 χτες έπεσα τυχαία πάνω σ' αυτό από την Κύπρο: 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted September 19, 2011 Share Posted September 19, 2011 (edited) Έχουν μια έντονη φανταζοσύνη διάχυτη, σα να γράφουν τραγούδια ΣΕ (και όχι ΓΙΑ..) έναν φάνταζυ κόσμο. Οι Κάθοδος των Μυρίων: http://www.youtube.com/watch?v=nZs2n3HYTAk&feature=related Edited September 19, 2011 by KELAINO 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted September 19, 2011 Share Posted September 19, 2011 Θα σας φανεί περίεργο αλλά και ο Σάκης Ρουβάς έχει πει φάνταζι τραγούδι!! Στίχοι: Γιώργος Γκίνης Σύνθεση: Γιώργος Μπουσούνης Η Ωραία Κοιμωμένη (παραμύθι) Βυθισμένη στη λήθη σε έναν ύπνο βαθύ σε κοιτούσα το όνειρο είχε χαθεί ήταν δική σου η επιλογή Φεύγαν οι μέρες τα μάτια σου έμεναν κλειστά τα δάκρυά μου ήταν καυτά Τα παιδιά κάτω στον κάμπο θα με πάρουν για τρελό που τα νιάτα μου ξοδεύω όλο να ονειροπολώ με θέλουν μαζί τους να γυρνώ γιατί την ψυχή τους έχω Μοναχός μου γυρίζω τα αστέρια ρωτώ κι απ' τον ήλιο θαρραλέα ζητώ στη λησμονιά σου το αντίδοτο Τ' άστρα γελούσαν τα μάτια σου έμεναν κλειστά στου ήλιου τα δάκρυα τα καυτά Τα παιδιά κάτω στον κάμπο θα με πάρουν για τρελό θα με πνίξουν, θα με κάψουν θα μου δώσουν το σταυρό θα μείνω μαζί τους να γυρνώ γιατί την ψυχή τους έχω ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: (Η κόρη του Αυγερινού μας πήγε σ' άλλα μέρη κι άφησε χάδια τ' ουρανού στο παιδικό μας χέρι) Τα παιδιά κάτω στον κάμπο θα με πάνε στην πηγή που το όνειρο ξυπνάει και τη μνήμη διατηρεί να φέρω την κόρη να λουστεί το φως στη ματιά της νά 'ρθει Τα παιδιά κάτω στον κάμπο θα με πάνε στην πηγή που το όνειρο ξυπνάει και τη μνήμη διατηρεί της νύχτας η κόρη να λουστεί το φως στη ματιά της νά' ρθει και πάλι μαζί τους να γυρνώ γιατί την ψυχή τους έχω 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted September 19, 2011 Share Posted September 19, 2011 Όμορφο ινστρουμεντάλ κομματάκι με οντόπικ τίτλο. http://www.youtube.com/watch?v=6Alv1Lk0Ki4 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted October 18, 2011 Share Posted October 18, 2011 Οριακό, αλλά το βρήκα ενδιαφέρον Νοστράδαμος - Ατλαντίς http://www.youtube.com/watch?v=SNRHmW45Nbs&feature=related Στίχοι: Εύη Ρουμελιώτη Μουσική: Στέλιος Φωτιάδης Αυτή η πόλη μαγική έρχεται στο μυαλό μου που οι καμπάνες της υμνούν την ομορφιά του κόσμου. Χτισμένη σ’ άγνωστο νησί, μαλαματένια κάστρα ψάχνουν πολλοί για να τη βρουν μα είναι μακριά σαν τ’ άστρα. Πόλη, χαμένη πολιτεία βαθειά σ’ ωκεανού μαγεία ο χρόνος δε σε σβήνει, ο θρύλος σου θα μείνει. Τώρα... χαμένη πολιτεία έβγα... απ’ τα νερά τα κρύα να δούμε τους ναούς σου, τους δώδεκα θεούς σου. Τώρα... χαμένη πολιτεία έβγα... απ’ τα νερά τα κρύα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted October 18, 2011 Share Posted October 18, 2011 πολύ χαριτωμένο είναι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted October 18, 2011 Share Posted October 18, 2011 (edited) Θα δίσταζα να το βάλω αν δεν έβλαπα το Σάκη και το Λεπα! 9 κορίτσια Στίχοι: Βασίλης Φωτεινάκης Μουσική: Κώστας Ξενάκης Πρώτη εκτέλεση: Τάκης Αντωνιάδης Για τον Ελικώνα μονοπάτι πήρα κι όταν ο Απόλλωνας θα παίζει λύρα μέσ' τη νύχτα ευκαιρία θα γυρέψω τα εννιά κορίτσια που φυλάει να του κλέψω. Θα κλέψω την Καλλιόπη, θα πάρω την Κλειώ χαρτί και καλαμάρι να μάθω να κρατώ. Θα πάρω την Ευτέρπη, να 'ρθεί κι η Ερατώ το ποίημα της αγάπης να μάθω σα νερό. Να παίζει η κωμωδία κι η Θάλεια θα 'ρθεί, η Μελπομένη μόνη αν μείνει θα χαθεί. Κάτω από τον θρόνο το λαμπρό του Δία ζουν εννιά κορίτσια από την Πιερία ο Απόλλωνας για ύπνο σαν πλαγιάσει τα εννιά κορίτσια που φυλάει θα τα χάσει. Μα και την Τερψιχόρη ν' αφήσω δεν μπορώ γιατί στα βήματά της θα μάθω το χορό. Πολύμνια την λένε και είναι ευβλαβική, θα 'ρθεί για να με μάθει ζωή ασκητική. Κοντά μου η Ουρανία στ' αστέρια θα βρεθεί, θα κλέψω εννιά κορίτσια το χρόνο που θα 'ρθεί. Edited October 18, 2011 by npaps Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.