Με τα μάτια του αναγνώστη και του θεατή

[heiron]

Πφ...αυτο το θεμα το σκεφτομαι καιρο αλλα δεν ξερω πως να το θεσω.

Λοιπον,για παραδειγμα εχουμε τον Ντικ.Οταν διαβαζω τα βιβλια του δεν μου ερχεται στο μυαλο καποιο μελλον με υπερτεχνολογια,υπερμοντερνο κτλ.Μαλλον μια εναλλακτικη δεκαετια 70 μου ερχεται με αυτοκινητα που πετουν μεν αλλα μοιζουν με παλια σαραβαλακια. Υπαρχουν και διαφορα γκατζετ αλλα περισσοτερο φερνουν σε παλιατζουρες που με καποιο μαγικο τροπο κανουν πραγματα που δεν θα μπορουσαν να κανουν.

Οι ηρωες ειναι αθλιοι τυποι με κιτς ρουχα κτλ...

 

Στις ταινιες ομως που βασιζονται σε βιβλια του Ντικ...βλεπω υπερεξελιγμενη τεχνολογια,σουπερ κουλ μοδατους ηρωες,καθαρες πολεις και αλλα.Καλα ισως οχι σε ολα,αλλα πχ στο Minority report εχουμε ενα καλο παραδειγμα.Φυσικα καθε σκηνοθετης βλεπει διαφορετικα τα πραγματα και τα αποδιδει κατα το δοκουν.Ισως πιο κοντα στην ντικεια αισθηση εφτασαν στο A scanner darkly.

 

Anyway,εσεις εχετε παρομοιο "προβλημα"?Και αν ναι,πειτε μερικα παραδειγματα μεταφορας βιβλιου ΕΦ σε ταινια με διαφορετικη αισθητικη.

[nikosal]

Χμμμ... το Μανόριτι Ριπόρτ πράγματι σου έδινε μια αίσθηση σχετικά μακρινή από τον Ντικ, αλλά αυτός είναι ο Σπίλμπεργκ ε; Περιμέναμε κάτι άλλο; Νομίζω ακόμα πιο μακριά ήταν το Πέιτσεκ. Άστοχο και περιπετειώδες ως εκεί που δεν έπαιρνε. Το Τόταλ Ρικόλ δεν ξέρω πόσο κοντά ήταν, αλλά τουλάχιστον, αντίθετα από τα δύο προηγούμενα το φχαριστήθηκα ως ταινία. Νομίζω από όσα έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, το Σκάνερ Ντάρκλι και κυρίως το Σκρίμερς ήταν τα πιο Ντίκια. Το Σκρίμερς ιδιαίτερα ήταν απολαυστικό.

 

Αυτά για τον Ντικ. Επίσης το 2001 ήταν εξαιρετική ταινία, αλλά αυτή δεν ήταν ακριβώς μεταφορά, αφού το σενάριο γραφόταν παράλληλα και από κει προέκυψε και το βιβλίο.

 

Ρωτάς και για άλλες μεταφορές, θα πρέπει να ρίξω μια ματιά στη βιβλιοθήκη μου και ελπίζω να επανέλθω. Ας συνεισφέρουν και άλλοι σε αυτό το τόπικ, στο "βρείτε την ταινία" φαίνεται ότι τα μέλη έχουν δει πολύ πράγμα.

[Darkchilde]

Μία από τις χειρότερες μεταφορές και αρκετά γελοία σαν ταινία, το απίστευτα κακό "Starship Troopers". Καμμία σχέση με το βιβλίο του Heinlein, και να σκεφτείτε ότι διάβασα το βιβλίο μετά από την ταινία, διότι ήθελα να δώ πώς και πόσο ο Verhoven δολοφόνησε το βιβλίο. Και πραγματικά η συγκεκριμένη ταινία δεν θα έπρεπε να λέγεται Starship Troopers, αλλά "Models in Space". Τα μόνα κοινά με το βιβλίο του Heinlein ήταν τα ονόματα και ο πόλεμος με τα bugs.

[araquel]

αααα... χα! είμαι ο πρώτος που θα γράψει για το γαλαξία, ναι; ναι.

λοιπόν, αν και υποστηρίζω την ταινία 100%, ακόμα και την κοιλιά που έκανε στη μέση, και διατείθεμαι να μονομαχήσω μέχρι θανάτου για να την υπερασπίσω, και ούτω καθεξής... ήταν λίγο χόλλυγουντ.

 

έχοντας διαβάσει τα βιβλία κοντά στις 5 φορές πριν δω την ταινία, έχοντας δει την τηλεοπτική σειρά άλλες δύο είχα συγκεκριμένη αισθητική για το πώς θα έπρεπε να είναι. [όχι, η τηλεοπτική σειρά δεν με επηρέασε, είχα ακριβώς την ίδια αίσθηση και πιο πριν έχοντας -τότε- διαβάσει τα βιβλία δύο φορές.] α, ναι, είχα ακούσει και τη ραδιοφωνική σειρά καμιά εκατοστή φορές (τα αγγλικά μου ακούμπαγαν παράδεισο μετά από τόσες φορές).

και μετά έρχεται η ταινία και όλα στην αρχή είναι καλογυαλισμένα, η ρόμπα πολύ μοντέρνα, ο άρθουρ απλώς μισοκοιμισμένος σχεδόν σε όλην την ταινία αντί για γήινος-σε-άρνηση, ο μάρβιν (οκ, θα το πω και ας πέσει κεραυνός να με κάψει) δεν απέπνεε στο περπάτημά του τη μιζέρια που έπρεπε (ας είναι καλά ο allan rickman που έσωζε την κατάσταση). στην πορεία βελτιώνονται τα πράγματα, η χρυσή άψογη, η τρίλλιαν απίστευτη, ο ζέιφοντ με τρέλα και κορδέλα. αλλά ακόμα και τότε, ακόμα και η βογκόσφαιρα, ήταν επιμελώς ατημέλητη, σαν το αποτέλεσμα 'από το κρεβάτι' που υπόσχονται τα ζελέ. δηλαδή, φαίνεται ότι δεν σηκώθηκες από το κρεβάτι χρυσό μου, τι μου μοστράρεις το μαλλί και καλά; αντίστοιχα, η τηλεοπτική σειρά παραδίδει ό,τι υπόσχεται το βιβλίο (λόγω χαμηλού μπάτζετ και λόγω εποχής που γυρίστηκε): βρώμικα διαστημόπλοια, ρομπότ που βαριανασαίνουνε(;) και το βλέπεις να συμβαίνει σχεδόν, κλπ κλπ

 

α, ξέχασα ότι ο φορντ γα*oύσε και έδερνε από την αρχή ως το τέλος, εκφράσεις, κινήσεις, τα πάντα [σε πολλά γυρίσματα ο mos def ήταν μεθυσμένος ].

α, και τα γραφικά του βιβλίου, δεν έπειθαν για γραφικά βιβλίου, αλλά για κινούμενα σχέδια. αλλά εδώ το παραδέχομαι, ήμουν επηρεασμένος από τα γραφικά που έφτιαξαν για την τηλεοπτική σειρά. το έχω αναφέρει και σε άλλο τόπικ, αλλά δεν πειράζει ---> τα γραφικά αυτά ήταν φτιαγμένα στο χέρι. πήραν και βραβείο. αμέ!

 

όμως, παρόλα αυτά, ευχαριστούμε την όποια θεότητα κατοικεί στα ουράνια [ρίχνουμε και μια ευχαριστία προς την αντίθετη κατεύθυνση για να'χουμε τα νώτα μας καλυμένα] που επιτέλους γυρίστηκε η ταινία αυτή. και πραγματικά για χόλλυγουντ είναι απίστευτη!

 

[ο γαλαξίας το δικό του ποστ, οπότε για άλλα βιβλία και ταινίες σε επόμενο ποστ]

[Mort13]

Για να πω την αλήθεια, περισσότερο προσέχω και δίνω σημασία στις όποιες αλλαγές σε πλοκή ή χαρακτήρες όταν βλέπω μια λογοτεχνική μεταφορά στο κινηματογράφο, παρά στην αισθητική. Η αισθητική... είναι πολύ υποκειμενικό θέμα. Καθένας μας συνήθως έχει τις δικές του ιδέες καθώς διαβάζει ένα βιβλίο. Αν υπήρχε ένα μηχάνημα που να "εικονογραφούσε" το πως φανταζόμαστε έναν χαρακτήρα ή ένα περιβάλλον από ένα βιβλίο, είμαι σίγουρος ότι κανείς μας δεν θα είχε τις ίδιες "εικόνες". Από τη στιγμή που στον κινηματογράφο, ένα βιβλίο περνάει από τα χέρια του σεναριογράφου που το διασκευάζει, του σκηνοθέτη, του σχεδιαστή των κοστουμιών, του σχεδιαστή των σκηνικών κλπ είναι λογικό να "παραμορφώνεται" σε στυλ "χαλασμένο τηλέφωνο". Γι' αυτό συνήθως δεν το θεωρώ ως πρόβλημα, διότι είμαι πάντα προετοιμασμένος για το γεγονός ότι αυτό που θα δω θα διαφέρει, ίσως λίγο, ίσως πολύ, πάντως σίγουρα θα διαφέρει από αυτό που έμεινε στο μυαλό μου διαβάζοντας το βιβλίο. Πχ υπάρχουν άτομα που θεωρούν ότι ο Peter Jackson δεν έπιασε καθόλου την αισθητική του Tolkien όπως αυτοί τη φανταζόντουσαν στον Άρχοντα (ΟΚ, δεν είναι SF το παράδειγμα αλλά είναι χαρακτηριστικό).