Σχολιάστε τα διηγήματα "δημοκρατικής" φάνταζι

[nikosal]

Οχτώ διηγήματα έγραψαν τα μέλη μας, ανταποκρινόμενοι στην πρόσκλησή μου, τους ευχαριστώ. Υπολογίστε ένα ακόμα, το δικό μου, ίσον εννιά. Φυσικά αυτό το τελευταίο εκτός συναγωνισμού (πάντως το σκέφτηκα / έγραψα το τελευταίο διήμερο).

 

Μπορείτε να τα σχολιάσετε ελεύθερα, όπως πάντα. Όσο για την επιλογή του καλύτερου, μια λεπτομέρεια: Αν κρίνω (ή κρίνετε εσείς) ότι κάποιο δεν ακολούθησε τις οδηγίες (όταν με το καλό τα διαβάσω, αύριο, μεθαύριο...) απλά θα το διαγράψω από τις επιλογές του poll, αλλά φυσικά τα σχόλια παραμένουν.

 

Εμπρός!

[Guest roriconfan]

Να οι απόψεις μου. Βάζω τις ιστορίες από την καλύτερη προς την χειρότερη, κατά την ταπεινά επιβλητική γνώμη μου.

 

 

1. Η Ψήφος της Δημοκρατίας: Το δικό μου κείμενο είναι. Φυσικά και είναι το καλύτερο ;). Αλλά επειδή μάλλον είμαι off topic, δεν θα ψηφίσω τον εαυτό μου. Η ψήφος πάει στον επόμενο.

 

 

2. Ένα κομμάτι χρόνος: Φλύαρο μεν αλλά είχε ωραία τελευταία ατάκα. Ήταν διδακτική ιστορία, χωρίς να το δείχνει στα φανερά.

 

 

3. Τα κοράκια του Θαίν: Πολύ ωραία epic εκφραστικότητα αλλά η ιστορία δεν το πήγαινε πουθενά.

 

 

4. Φοινικόδεντρα και Μέρες Βροχερές: Πολύ ωραία και νοσταλγικά συμβολική ατμόσφαιρα αλλά απλή σαν ιστορία.

 

 

5. Σορικομόρφια: Ο Φρόιντ θα νοιώθει περήφανος για αυτήν την ιστορία.

 

 

6. Λυκεία: Καταθλιπτικά πετυχημένο αλλά πολύ πεσιμιστικό για τα γούστα μου.

 

 

7. Η επιστροφή: Καλή εκφραστικότητα αλλά πολύ φασαρία για το τίποτα.

 

 

8. Κλεισμένοι σε τετράγωνα: Μικρό αλλά συμβολικά χαριτωμένο.

 

 

9. 1968: Φάντασι ήταν αυτό; Κομμουνιστική προπαγάνδα μου φάνηκε.

[Nihilio]

Να παρέμβω λίγο εδώ, για να επισημάνω ότι (σύμφωνα με τους κανονισμούς) οι κριτικές θα πρέπει να γίνονται με τρόπο μη προσβλητικό και ότι καλό θα ήταν να αποφεύγονται πολιτικοι χαρακτηρισμοί σε αυτές, ενώ καλό θα ήταν και ο τόνος τους να ήταν πιο ευγενικός.

Και επίσης είναι ένας άτυπος κανόνας ευγένειας να μη σχολιάζει/ψηφίζει κάποιος τον εαυτό του.

[Nihilio]

Μερικά σύντομα σχόλια για τις ιστορίες, καθώς τις διαβάζω. Όποιος θα ήθελε διευκρινήσεις/εκτενή κριτική ας μου το ζητήσει.

DinoHajiyorgi:

Ωραία ιστορία κωμικού φάνταζυ. Μου άρεσε το πως κατάφερες, παίρνοντας το τυπικό ψευδομεσαιωνικό φάνταζυ που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε και ενσωματωσες τους περιορισμούς, να μη φτιάξεις τίποτα το διαφορετικό από το κλασσικό. Για αυτό βέβαια και χάνεις την ψήφο μου, αλλά το απόλαυσα.

 

roricofan:

Για κάποιο λόγο μου θύμισες τα Επιστημονικής φαντασίας του Μούρκοκ. Γενικά περπατάς πάνω στα (ομολογουμένως λεπτά- πολλές φορές η "επιστημονική" είναι τόσο απίθανη που εξανεμίζεται) όρια fantasy και Επιστημονικής φαντασίας. Πολύ ψυχεδέλια, σάτιρα, αλλά κάπου δε με πείθει. Νομίζω ότι σηκώνει μερικές διορθώσεις για να ρέει καλύτερα.

 

Narοualis:

Ένα από τα πραγματικά αλλιώτικα διηγήματα του διαγωνισμού. Πολύ ωραία γραφή και ταιριαστή με τους πρωταγωνιστές της. Έχει κάτι το αλλιώτικο μέσα του, αλλά προσωπικά δε με κέρδισε.

 

Solonor:

Ένα κομμάτι χρόνος:

Πολύ ωραία ιδέα, καλή ιστορία, μόνο πως η μορφοποίηση του κειμένου έχει προβλήματα, ειδικά στο πως παρουσιάζεις τους διαλόγους. Μου άρεσε πολύ η τριπλή αφήγηση που θύμιζε πολύ ?ανέκδοτο? και έδινε μια πολύ όμορφη φυσικότητα.

Επίσης, διαγωνιστικά, πάσχει από το ίδιο πρόβλημα που έχουν και άλλες συμμετοχές, παίρνει το τυπικό φάνταζυ που θέλουμε να αποφύγουμε και απλά παίζει λίγο με κανόνες

 

Η επιστροφή:

Πάνω κάτω ισχύουν και εδώ τα ίδια. Η κεντρική ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και αρκετά πρωτότυπη, όμως ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία αναπτύσσεται αφήνει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Θέλει τακτοποίηση, τρως πάρα πολύ ώρα χτίζοντας το μυστήριο για μια πιο αντικλιματική αποκάλυψη.

 

Odesseo:

Προσπαθεί να γίνει βαθύ, αλλά μου αφήνει την εντύπωση πως δε βγάζει νόημα. Η γραφή είναι ωραία, αλλά μου αφήνει μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου, του τυχαίου. Μπορεί εγώ να μην πιάνω κάτι, αλλά νομίζω ότι θα ήθελε μια διαφορετική ανάλυση.

Από την άλλη βέβαια ο φανταστικός ρεαλισμός του ήταν αλλιώτικο φάνταζυ, και το κείμενο είναι στο στυλ που γράφεις, άρα τα σχόλια μου περιττεύουν.

 

Arachnida:

Ενδιαφέρουσα ιδέα το σκάκι αλλά φτωχή εκτέλεση. Λείπει το 'κρέας', όλα φαίνονται αποσπασματικά και ατάκτως ερειμμένα στην ιστοριούλα.

 

Mercurion:

Όμορφη ιστορία και έξυπνες ιδέες, αν και με προβλημάτισε το ότι η οπτική γωνία είναι τόσο ?μέσα? στον κόσμο της ιστορίας που ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει τί ακριβώς είναι οι χαρακτήρες.

 

ΝίκοςΑλ: Ωραία μεταφορά της σύγχρονης εποχής σε κάτι που θα μπορούσε να είναι μεσαίωνας, αλλά δεν είναι φάνταζυ. Ούτε μαγεία υπάρχει ούτε διαφορετικός πρωταγωνιστής. Δε θα την έπαιρνε την ψήφο επειδή είναι εκτός των προϋποθέσεων.

 

Γενικά, νομίζω ότι πολύς κόσμος έπεσε στην παγίδα του να γράψει "σπαθιά και μάγεία" με μικροtwists. Προσωπικά περίμενα δουλειές που θα ήταν Steampunk, σε άλλες ιστορικές περιόδους, στο μέλλον, συνδιασμούς μαγείας-τεχνολογίας ή μαγική τεχνολογία, ή περίεργες δουλειές στο ύφος του J. VanDerMeer ή του China Mieville. Δεν μπορώ να παραπονιέμαι όμως, σε τελική δεν μπήκα καν στον κόπο να γράψω.

Edited January 28, 2008 by Nihilio

[nikosal]

δεν είναι φάνταζυ. Ούτε μαγεία υπάρχει ούτε διαφορετικός πρωταγωνιστής.

 

@ Νιχ.: Γιατί δεν είναι φάνταζι; Στον σύμπαν του διηγήματος,

μια κοινότητα ανθρώπων ζει και λειτουργεί μέσα στη δημοκρατία, όχι πηγαίνοντας την Κυριακή στις κάλπες αλλά χρησιμοποιώντας τις μαγικές της δυνάμεις για να δηλώσει (και κυριολεκτικά, να "διαδηλώσει") την άποψή της πάνω στα θέματα. Οι ίδιοι πίνουν μπύρες στο καπηλειό, δουλεύουν εκεί, κάνουν ο,τιδήποτε άλλο, αλλά όταν θελήσουν να πάρουν θέση σε ένα θέμα που είναι κοινωνικά επίκαιρο, συμμετέχουν (ανάλογα με την έκταση των δυνάμεων που έχουν) σε μια διαδήλωση, "δημιουργώντας" και συνεισφέροντας είτε μέρος του πλήθους που ζητά την αλλαγή, είτε μέρος των μόνιμων αντιπάλων, των δυνάμεων ασφαλείας, που στηρίζουν την καθεστηκυία τάξη. Νόμιζα ότι το έκανα όσο φανερό ήταν δυνατό, χωρίς να το "κραυγάζω". Δες:

 

Το πήρε απόφαση, θα συμμετείχε! Έκλεισε τα μάτια και με μια κίνηση του χεριού εμφάνισε τους δικούς του να ορμούν μέσα από την αποθήκη με τα σιτηρά, ακριβώς πλάι στα κάρα με τις μάνικες. Ήταν λίγοι (τόση δύναμη είχε μόνο), αλλά αποφασισμένοι. Και το κυριότερο, κανείς δεν τους περίμενε αφού μέχρι χτες ο ίδιος δήλωνε αναποφάσιστος.

 

 

Λίγο μετά όμως, όταν οι διαδηλωτές φαίνεται να παίρνουν το πάνω χέρι, η Κόνι της πρώτης παραγράφου αποφασίζει και αυτή να δηλώσει παρούσα. O πρωταγωνιστής μου είναι σε θέση να δημιουργήσει μια μικρή αλλά μαχητική ομάδα διαδηλωτών, όπως είδαμε παραπάνω, η φίλη του (φίλη μεν, αλλά με αντίθετη ιδεολογία) ιπτάμενα κάρα:

 

Κατάλαβε. Κάποιος είχε ρίξει ταξινόμους σε ιπτάμενα κάρα ενάντια στη διαδήλωση. Μόλις το πρώτο, αυτό που είχε ρίξει το σάκο, πέρασε από πάνω τους, το γνώρισε έκπληκτος. Ήταν από αυτά που δημιουργούσε η Κόνι! Η Κόνι, που μέχρι πριν λίγη ώρα του έλεγε ότι δεν συμφωνούσε με την αύξηση του φόρου κληρονομιάς αλλά δεν θα εκδηλωνόταν ανοιχτά κατά της διαδήλωσης!

Edited January 29, 2008 by nikosal

[Nihilio]

Ουργκ, για κάποιο λόγο αυτό το έχασα. Ίσως αυτό να λέει κάτι για το κείμενο, ίσως για εμένα, ίσως και για τους δύο.

Τεσπά, mea culpa.

[nikosal]

Ναι, μπορεί να φταίει και το κείμενο. Προσωπικά, αποφεύγω σαν το διάολο να "υπαινιχθώ" κάτι "ίσα ίσα", να το παίξω έξυπνος κλπ. στους αναγνώστες. Ήμουν βέβαιος ότι θα γινόταν κατανοητό.

[Electroscribe]

Αναρτώ δυο ποστ μαζί, ένα που να σχολιάζει το θέμα κι ένα τις συμμετοχές.

 

Λοιπόν... το θέμα το βρήκα προβλήματικό από την αρχή.

 

Οι τρεις στόχοι του διηγήματος ήταν

 

1)"Να διαδραματίζεται σε κόσμο που δεν υπάρχει μοναρχία, βασίλεια, αυτοκράτορες, πρίγκιπες, πορφυρογέννητοι, ξεπεσμένοι, αδικημένοι, ισχυροί, κληρονομικοί άρχοντες και αριστοκράτες κλπ. αλλά μιας μορφής αντιπροσωπευτική δημοκρατία."

 

Προφανώς, εκτός από τα προαναφερθέντα πολιτεύματα υπάρχουν κι άλλα, καθώς και η άμεση δημοκρατία. Συν μικτά πολιτεύματα, όπως των Λακεδαιμονίων, όπου ο βασιλιάς είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος κι όχι απόλυτος άρχων. Άρα, το ζητούμενο ήταν να γραφτεί μια ιστορία που να μην έχει πολίτευμα με κληρονομικά αξιώματα (τα οποία Νίκο, τα ρίχνεις όλα στο ίδιο σακί και φαίνεσαι να τα θεωρείς ίδιον του φάνταζυ), να γραφτεί μια ιστορία με αντιπροσωπευτική δημοκρατία ειδικά, ή με δημοκρατία γενικά;

 

2)"Ο κεντρικός ήρωας να μην είναι ο συνηθισμένος τύπος των έργων φάνταζι (ωραίος, δυνατός, μακρυμάλλης ό,τι άλλο έχουμε συνηθίσει). Να είναι κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, πχ. ένα ορκ ή οτιδήποτε άλλο μη κοινό"

 

Ομοιώς, ζητούμενο ήταν ο μη εξιδανικευμένος πρωταγωνιστής ή ο μη ανθρώπινος; Δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενα αυτά τα δύο. Μία από τις μάστιγες στο φάνταζυ (από τον ίδιο τον Τόλκιεν ακόμη) είναι να χρησιμοποιούνται μη ανθρώπινοι πρωταγωνιστές για να είναι ανώτεροι του ανθρώπινου δυνατού, όχι κατώτεροι. Επίσης, δεν υπάρχουν μη ανθρώπινα όντα σε κάθε έργο φάνταζυ. Ούτε καν στην πλειοψηφία. Εγώ, ας πούμε, τα αποφεύγω.

 

Για να δώσω μια αναλογία, θα ήταν σαν να έβαζα εγώ ένα θέμα για ιστορία ΕΦ και να έλεγα "Ο κεντρικός ήρωας να μην είναι ο συνηθισμένος τύπος των έργων φάνταζι (διαστημικός πεζοναύτης, παμπόνηρος έμπορος, ιδιοφυής επιστήμονας ό,τι άλλο έχουμε συνηθίσει), αλλά εξωγήινος".

 

3)"να παίζει σημαντικό ρόλο μια μορφή μαγείας που να μην έχει χρησιμοποιηθεί συχνά (ή και καθόλου, αν είναι δυνατόν) σε άλλα έργα φάνταζι, πχ. όχι τηλεκίνηση, όχι έλεγχος μυαλού, όχι μεταμορφώσεις κλπ."

 

Ούτε αυτό εδώ έχει πολύ νόημα. Πώς θα το καταλάβαινες αν είναι συνηθισμένο το είδος μαγείας ή όχι, αφού δεν διαβάζεις φάνταζυ; Νομίζεις ότι θα είχε ακουστά ένας φαντασάς τι είναι το uplifting, αν του το σέρβιρες για πρωτότυπο και δική σου εφεύρεση; Κι όμως, δεν είναι αρκετά μοδάτο στην ΕΦ;

 

 

Γενικώς, υπήρχαν κενά που ο καθένας μπορούσε να τα καταλάβει λάθος ή όπως ήθελε ο ίδιος.

[Electroscribe]

-

Edited July 30, 2008 by Electroscribe

[Celestial]

Ε καλα ντε ψηφησε ενα απο τα 2

[Solonor]

Οκ, αυτή είναι η πρώτη προσπάθεια κριτικής.

DinoHajiyorgi-Τα κοράκια του Θέην.

Μου άρεσε, ειδικά η ιδέα με κοράκια- ΜΜΕ. Επίσης όλες οι υπερβολές ήταν διασκεδαστικότατες και εμπνευσμένες.

Roricofan- Η ψήφος της δημοκρατίας.

Η ιδέα της εξέλιξης του ανθρώπου ως αποχαυνωμένο ον, ως φυσικό αίτιο κάποιου εξελιγμένου ή διαφορετικού ή αγνώστου στις μέρες μας, μέσου όπως μαγεία, τεχνολογία δεν με πείθει γενικότερα. Συνεπώς δυσκολεύομαι να κρίνω το διήγημα μιας και διαπραγματεύεται μια κατάσταση στην οποία δηλώνω αρνητικά προκατειλημμένος. Συγγνώμη προκαταβολικά Roricofan.

Naroualis-Φοινικόδεντρα και νύχτες βροχερές.

Με αιχμαλώτισε από την πρώτη στιγμή. Θα προτιμούσα αντίστροφο τέλος, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό!

Odesso-Λυκεία

Όμορφη γραφή, ευχάριστο αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ακριβώς παίχτηκε. Ο μικρός ήταν κάτι σαν θεός; Μάγος; Και γιατί ο τυφλός τον είδε; Ο τυφλός είναι θεός; Μήπως είμαι πολύ βλάκας;

Arachnida-Κλεισμένοι σε τετράγωνα.

Σύντομο και διασκεδαστικό με έξυπνη ιδέα και όμορφο τέλος, πιστευω πως είναι όσο μεγάλο χρειάζεται να είναι.

Mercurion- Σορικομόρφια.

Μου άρεσε η ανάπτυξη του και το γεγονός πως δεν διευκρινίζονται λεπτομέρειες ενώ υπάρχει μια γενική ιδέα του τι είναι αυτά τα όντα. Από το τέλος θα ήθελα κάτι παραπάνω ίσως διαφορετικό, ίσως ελπιδοφόρο ίσως ανατρεπτικό αλλά και πάλι αυτό είναι καθαρά προσωπικό.

Nikosal-1968

Η ιδέα είναι όμορφη, το ίδιο και η ανάπτυξη, με έβαλε στο κλίμα. Εγώ πάντως είχα την εντύπωση πως μόνο λίγοι είχαν την δυνατότητα να επέμβουν μαζικά με ξόρκια, όπως ο πρωταγωνιστής και η φίλη του, οι οποίοι πρόσθεταν τις δυνάμεις τους στην μάζα των διαδηλωτών-κανονικών ανθρώπων.

Προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο του Dinohajiyorgi και της Naroualis. Θα ψηφίσω το δεύτερο καθώς το βρήκα πιο ατμοσφαιρικό, νοιώθοντας ενοχές για το πρώτο.

Τέλος θεωρώ τα διηγήματα μου ανεπαρκή όσον αφορά την πρωτοτυπία στην μαγεία και ειδικά αυτό με τον χρόνο, βλέπε Τιγκάνα! Απλώς δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο...

Edited January 30, 2008 by Solonor

[DinoHajiyorgi]

Ψήφισα την ιστορία της naroualis γιατί με ταξίδεψε, και εννοείτε πως το ταξίδι το κατάδιασκέδασα. Μια καθόλου τυπική ιστορία, ιδέα δεν έχω αν ακολούθησε πιστά και κατά πόσο τους κανόνες, δεν έκρινα καμία ιστορία βάση αυτού. Μου άρεσε όμως.

 

Από τις άλλες, κοντά στις προτιμήσεις μου έπεσαν του Arachnida και του odesseo. Θα προτιμούσα ο Arachnida να άλλαζε τον τίτλο του διηγήματος, σε έναν που δεν φανερώνει με την πρώτη το εύρημα. Του δε odesseo, έξοχη γραφή, σαν να διάβαζα κάποιον υπαρκτό μύθο που δεν ακολουθεί τα σημερινά δυτικά πρότυπα του happy end, αλλά…κι εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Στην αρχή νόμισα πως ο αφηγητής της εισαγωγής ήταν…το λευκό σύννεφο. Μετά, αν κατάλαβα καλά, μου δόθηκε η εντύπωση πως η χώρα κάηκε από τα φλεγόμενα βέλη που έριξαν οι τοξότες κατά του σύννεφου, και τα οποία βέλη έπεσαν πάλι στο έδαφος. Είναι έτσι; Αλλιώς, το φωτεινό σύννεφο τι είδους απειλή ήταν; Και φυσικά ισχύουν για μένα και οι απορίες των άλλων.

 

Αν δεν ήταν εκτός συναγωνισμού, θα έβαζα στα υπ’όψιν και το διήγημα του nikosal. Πρώτον, επειδή δεν διαβάζω fantasy, δεν μπορώ να κρίνω αν η μαγεία που βλέπω στην ιστορία είναι όντως τόσο ασυνήθιστη. Δεύτερον, και για να μην ανοίξω κανένα flame war σε αυτό το τόπικ, να πω μόνο πως η λίγη ανία με την οποία με προϊδεάζει η δική μου αντίληψη για τα fantasy, σαν να την ένιωσα εδώ. Δηλαδή, το fantasy παρέμεινε fantasy ακόμη και στην πένα του nikosal που θα μπορούσε να μας πάει λίγο αλλού, να μας «δείξει πως γίνεται». [Ο τίτλος μας παραπέμπει στην δική μας, Γήινη, ιστορία με τα γεγονότα του 68 στη Γαλλία. Έχει ο αριθμός κάποια άλλη έννοια στο διήγημα;]

Edited January 31, 2008 by DinoHajiyorgi

[nikosal]

[Έχει ο αριθμός κάποια άλλη έννοια στο διήγημα;]

 

Όχι Dino.

[Arachnida]

Αν δεν ήταν εκτός συναγωνισμού, θα έβαζα στα υπ’όψιν και το διήγημα του nikosal. Πρώτον, επειδή δεν διαβάζω fantasy, δεν μπορώ να κρίνω αν η μαγεία που βλέπω στην ιστορία είναι όντως τόσο ασυνήθιστη. Δεύτερον, και για να μην ανοίξω κανένα flame war σε αυτό το τόπικ, να πω μόνο πως η λίγη ανία με την οποία με προϊδεάζει η δική μου αντίληψη για τα fantasy, σαν να την ένιωσα εδώ. Δηλαδή, το fantasy παρέμεινε fantasy ακόμη και στην πένα του nikosal που θα μπορούσε να μας πάει λίγο αλλού, να μας «δείξει πως γίνεται».

 

Με μπέρδεψες. Θα ψήφιζες την ιστορία του Nicosal, επειδή ένιωσες ανία, άρα είναι γνήσιο φάνταζυ; ο_Ο

[DinoHajiyorgi]

Με μπέρδεψες. Θα ψήφιζες την ιστορία του Nicosal, επειδή ένιωσες ανία, άρα είναι γνήσιο φάνταζυ; ο_Ο

Όχι. Δεν θα το ψήφιζα. Ούτε γιατί ήταν "γνήσιο φάνταζυ", ούτε καν ήμουν σίγουρος αν ήταν. Αυτό που λέω είναι πως όταν έθεσε τους κανόνες ο Νίκος μας είπε πως δεν διαβάζει φάνταζυ. Μάλλον δεν του αρέσει. Εγώ δεν το διαβάζω γιατί προκαταλημένα βαριέμαι μάγους, μαγείες, δράκους, ξωτικά κλπ. Ο Νίκος ήθελε να μας προκαλέσει να γράψουμε "κάτι άλλο" ίσως για να δει αν μπορεί το είδος να αναβαθμιστεί στα μάτια του. Είχα τον ίδιο σκοπό όταν είχα κυρήξει τον διαγωνισμό με θέμα το "ρέκβιεμ".

 

Πρόσεξα πως οι λάτρεις του είδους δυσκολεύονται να ξεκολλήσουν από τα πρότυπα (πλην εξαιρέσεων - naroualis) και αυτοί που δεν το κατέχουν (εδώ βάζω κι εμένα στον τορβά) να γράφουν μια χλιαρή απομίμηση του "ένα από τα ίδια". Ο Νίκος λοιπόν έθεσε τους κανόνες, κάποιοι από μας να τους καταλάβαμε, άλλοι όχι, είχα όμως μεγάλη περιέργεια να δω τι θα έγραφε εκείνος. Ξέρω πως γράφει καλά, άρα περίμενα να δω σε ποια νέα επίπεδα μπορούσε να φτάσει το φάντασυ. Και αυτό δεν το είδα. Η ιστορία είναι απλώς ένα χλιαρό κατ'εμένα φάντασυ.

[nikosal]

χεχεχε, μερικά χασμουρητά ακόμα και θα μου πρότειναν συμβόλαιο οι εκδότες φάνταζι...

[DinoHajiyorgi]

χεχεχε, μερικά χασμουρητά ακόμα και θα μου πρότειναν συμβόλαιο οι εκδότες φάνταζι...

Έλα, μην τους κακοκαρδίζεις τώρα. Δεν βλέπεις τι γίνεται στο άλλο τόπικ με το "σνομπάρισμα"; Ο Διονύσης αιμορραγεί εκεί πέρα.

[Oberon]

Έλα, μην τους κακοκαρδίζεις τώρα. Δεν βλέπεις τι γίνεται στο άλλο τόπικ με το "σνομπάρισμα"; Ο Διονύσης αιμορραγεί εκεί πέρα.

 

I do...WHAT???

 

Στα σοβαρά όμως, διαβάζω τις ιστορίες αν και δεν τις έχω τελειώσει όλες και τις βρίσκω ως τώρα ενδιαφέρουσες. Έτσι και θα τις κρίνω και όχι σε σχέση με τα "ζητούμενα", μια που βλέπω πως αρκετοί μπερδεύτηκαν ή ίσως και περιορίστηκαν από τα θέματα. Ήταν πολύ καλή η ιδέα του Νίκου να γραφτούν διηγήματα χωρίς κάποια κλισέ που ανήκουν στη fantasy μεν, αλλά η αντικατάστασή τους από άλλα κλισέ περιόρισε τα πράγματα. Η υποχρέωση π.χ. το "δημοκρατικό πολίτευμα" να είναι εμφανές και σημαντικό στην ιστορία θα περιόριζε κάθε είδους διήγημα ακόμα και ε.φ. αποκλείοντας πολλά στα οποία το πολίτευμα δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στην πλοκή.

Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αναπτυχθεί μια ιστορία όπου το πολίτευμα είναι περίοπτο αλλά διαφορετικό, ο χαρακτήρας είναι διαφορετικός, η "μαγεία" είναι διαφορετική, μέσα σε 3000 λέξεις. Κάποιο από όλα ή όλα θα υπέφεραν.

Η ιδέα, κάπως προκατειλημένη, πως όλα ή έστω τα περισσότερα έργα fantasy ασχολούνται με δράκους ή βασιλιάδες ισχύει μόνο για ένα μέρος της fantasy και κυρίως την epic/sword-and-sorcery.

 

Όμως, ανεξάρτητα από το ζητούμενο του διαγωνισμού, η "άσκηση" έκανε τους συγγραφείς να ακονίσουν κάπως το νου τους και να βγάλουν αρκετά ενδιαφέροντα διηγήματα, όπως είπα πιο πάνω, είτε είναι μέσα στο θέμα είτε όχι, είτε είναι καλά, είτε όχι. Υπο αυτή την έννοια οι περιορισμοί του θέματος μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτης για να δουν οι γράφοντες τους δικούς τους περιορισμούς, και τις δικές τους..χμμμ..."προκαταλείψεις" για το τι θεωρούν fantasy. Άρα ο διαγωνισμός είναι επιτυχημένος από πολλές απόψεις, ανεξαρτήτως, επαναλαμβάνω, του πόσο μέσα ή εκτός θέματος είναι κάθε ιστορία.

 

Ειδικά σχόλια, και η ψήφος μου later, dudes and dudettes. ;)

[Naroualis]

Λοιπόν, να πω κι εγώ δυο κουβέντες.

 

Το ότι το θέμα ήταν δύσκολο, ήταν. Το ότι εν μέρει συμμερίζομαι τις απόψεις του Electroscribe, τις συμμερίζομαι. Το ότι το είδα σαν πρόκληση να δω αν μπορώ να γράψω κάτι σ' αυτό το καλούπι, το είδα.

 

Για να κρίνω την ιστορία μου σε σχέση με τις άλλες, δε θα το κάνω. Απλά θα παρατηρήσω ότι στο άγχος να γράψουμε κάτι υπό τις συμβάσεις του θέματος, χάσαμε την ουσία της ιστορίας. Ο Ντίνος ανακάτεψε ένα σωρό πράγματα, μέχρι που χρειάστηκε να τον ρωτήσω τι εννοεί. Ο roriconfan είναι και χαλαρά και αυστηρά εφ. Ο Solonor μου είπε κάτι με το ένα Κομμάτι Χρόνος, αλλά θέλει σοβαρή περιποίηση ως προς το τεχνικό θέμα. (αν και υπάρχει σαφής βελτίωση από την εποχή των Δύο Λύκων -πάντα τεχνικά-). Αντίθετα η επιστροφή δε μου είπε τίποτε, πολύ γενικό στην οπτικη του γωνία και καπως εφηβικό στη σύλληψη. Ο odesseo εχει μια πολύ όμορφη και σφιχτοδεμένη ιστορία, άσχετη όμως με το θέμα (ή γερουσία είναι μια ωραία ιδεά αλλά απέχει από την έννοια της δημοκρατίας), ο Αράχνης υπήρξε μάλλον βιαστικός την ώρα που έγραφε κι ο κ. Καρπούζης (κατά κόσμον Μερκούριον) θέλει δουλίτσα με την τεχνική του.

 

Παλατζάρωντας μεταξύ του Κομματιού Χρόνου και της Λυκείας, επέλεξα το Κομμάτι Χρόνου, ως σχετικότερο με το θέμα.

[Naroualis]

Και για το Νικο, (σόρρυ σε ξέχασα και ψιλοβαριέμαι να κάνω έντιτ): Χαριτωμένη ιστορία, στα όρια μιας ανταπόκρισης από το πεδίο της μάχης, αλλά ο όρος διαδήλωση μου φαίνεται υπερβολικός. Όπως επίσης δε με πέίθει η αιτία της διαδήλωσης. Ο φόρος κληρονομιάς μπορεί να είναι αφορμή μιας συρραξης μετάξυ εξουσίας και πολιτών, αλλά η αιτία θα πρέπει να είναι κάτι άλλο πιο δυνατό και αυτό το κάτι άλλο να κοινωνείται στον αναγνώτη.

[odesseo]

Προσπάθησα πολλές φορές να διαβάσω το διήγημα του Ντίνου, αλλά με αποθάρρυνε το μέγεθός του. Όταν τελικά τα κατάφερα, διαπίστωσα ότι αυτό που με τρόμαζε ήταν η αίσθηση ότι δεν διάβαζα ένα διήγημα, αλλά ένα κουτσουρεμένο μυθιστόρημα ή, καλύτερα, ένα προσχέδιο μυθιστορήματος, όπου ο συγγραφέας έχει αρχίσει να σχεδιάζει με λεπτομέρεια κάποιες σκηνές, να παραθέτει στοιχεία που στο μέλλον θα τα αναπτύξει. Η κινηματογραφική γραφή του Ντίνου είναι δεδομένη, αλλά στο συγκεκριμένο κείμενο, η συχνή αλλαγή σκηνών και λήψεων, σε συνδυασμό με τη βασανιστική επιμονή σε ορισμένες λεπτομέρειες, με κούρασε, χωρίς να μου δώσει στο τέλος κάτι.

 

 

Τα φοινικόδεντρα της Naroualis ήταν μια ιστορία που με κάλυψε, άρτια και καλογραμμένη. Δεν ξέρω αν είναι fantasy, αλλά τη βρήκα πιο κοντά στα γούστα μου απ' όσο άλλες συμμετοχές.

Το αίνιγμα των τοπωνυμίων το βρήκα πολύ χμμ... straightforward - θα το ήθελα λιγάκι πιο δύσκολο. Αμέσως σου δίνει το κλειδί: Κρήτη, παραλία με φοινικόδεντρα στα ανατολικά, σίγουρα είναι το Βάι (no offense, just a matter of taste). Οι φυσικές περιγραφές είναι όμορφες, ενώ οι πνευματικές ενατενίσεις και οι αλληγορίες μοιάζουν να προκύπτουν αβίαστα μέσα από το φυσικό κάλλος που περιγράφεται. Ωστόσο, το κείμενο περιγράφει ένα περίκλειστο, σολιψιστικό σύμπαν, όπου τα πράγματα συμβαίνουν μόνο και μόνο για να συμβούν, χωρίς με τη σειρά τους να επηρεάζουν τον έξω κόσμο. Φτάνοντας στο τέλος, αισθάνθηκα λίγο ξεκρέμαστος: τα φοινικόδεντρα δεν δέχτηκαν να μοιραστούν τη μαγεία τους με τους ανθρώπους - ε, και; Ποιος τους τη ζήτησε; Μου θύμισε το δημοψήφισμα των Ent στο The Two Towers, αλλά τουλάχιστον εκείνο είχε ένα σκοπό και μια θέση στον κόσμο.

 

Το κείμενο του Arachnida με κέρδισε γιατί ήταν πολύ γρήγορο, πνευματώδες και απροσδόκητο. Μου θύμισε λίγο εκείνη την Τραγική ιστορία του darky (λίγο, το τονίζω...). Δεν με ενδιαφέρει αν πληροί τους όρους τους διαγωνισμού - με ενδιαφέρει ότι με έκανε και (χαμο)γέλασα πολύ γρήγορα.

 

Το κείμενο του Mercurion μου άρεσε επίσης, και ομολογώ ότι στο τέλος διέκρινα μερικές ομοιότητες με το δικό μου κείμενο.

 

Για τα υπόλοιπα κείμενα δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω σχόλια, γιατί κανένα δεν με κέρδισε με τη γραφή ή με την πλοκή του ώστε να έχω κάτι να πω.

 

Απαντώντας σε όσους είχαν την καλοσύνη να κάνουν σχόλια στο κείμενό μου, έχω να κάνω τις εξής διευκρινίσεις:

 

Λυκεία: Καταθλιπτικά πετυχημένο αλλά πολύ πεσιμιστικό για τα γούστα μου.

Κανένα σχόλιο: ευχαριστώ τόσο για το "πετυχημένο" όσο και για το "πεσιμιστικό".

 

Προσπαθεί να γίνει βαθύ, αλλά μου αφήνει την εντύπωση πως δε βγάζει νόημα. Η γραφή είναι ωραία, αλλά μου αφήνει μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου, του τυχαίου. Μπορεί εγώ να μην πιάνω κάτι, αλλά νομίζω ότι θα ήθελε μια διαφορετική ανάλυση.

Από την άλλη βέβαια ο φανταστικός ρεαλισμός του ήταν αλλιώτικο φάνταζυ, και το κείμενο είναι στο στυλ που γράφεις, άρα τα σχόλια μου περιττεύουν.

Σε ευχαριστώ, Nihilio, για την επισήμανση του "τυχαίου": ήταν μέσα στις προθέσεις μου. Αυτό που δεν ήταν στις προθέσεις μου ήταν το να μη βγάζει νόημα

 

 

Λυκεία, του Odesseo: Ούτε δημοκρατία κατόρθωσα να εντοπίσω, ούτε και νόημα, παρά την περίτεχνη γραφή (εννοώ ότι ούτε εγώ κατάλαβα το τέλος)

Περίμενα ότι κάποιος που γράφει και διαβάζει φαντασία θα μπορεί να επιδείξει ανάλογη φαντασία και να φανταστεί ότι μια δημόσια συζήτηση, στην οποία ζητείται από όλους να εκφράσουν την γνώμη τους, εφόσον το επιθυμούν, είναι ένα δείγμα δημοκρατίας.

 

 

Όμορφη γραφή, ευχάριστο αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ακριβώς παίχτηκε. Ο μικρός ήταν κάτι σαν θεός; Μάγος; Και γιατί ο τυφλός τον είδε; Ο τυφλός είναι θεός; Μήπως είμαι πολύ βλάκας;

Απαντώ μία-μία στις ερωτήσεις σου, αγαπητέ Solonor. Ο μικρός δεν ήταν ούτε θεός, ούτε μάγος. Ο τυφλός δεν τον είδε. Ο τυφλός δεν είναι θεός. Όχι, δεν είσαι πολύ βλάκας. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι καθόλου βλάκας, απλώς δεν σου πήγε ο νους να σκεφτείς ότι ένα παιδί που ζει χίλια χρόνια και που χρωστά την ύπαρξή του στη ζωή και το θάνατο των άλλων ίσως να μην είναι άνθρωπος, αλλά μια ιδέα.

 

 

έξοχη γραφή, σαν να διάβαζα κάποιον υπαρκτό μύθο που δεν ακολουθεί τα σημερινά δυτικά πρότυπα του happy end, αλλά?κι εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Στην αρχή νόμισα πως ο αφηγητής της εισαγωγής ήταν?το λευκό σύννεφο. Μετά, αν κατάλαβα καλά, μου δόθηκε η εντύπωση πως η χώρα κάηκε από τα φλεγόμενα βέλη που έριξαν οι τοξότες κατά του σύννεφου, και τα οποία βέλη έπεσαν πάλι στο έδαφος. Είναι έτσι; Αλλιώς, το φωτεινό σύννεφο τι είδους απειλή ήταν;

Το φωτεινό σύννεφο ήταν ανάμεσα στα μαγικά στοιχεία που ζήτησε ο nikosal (όπως και ο τυφλός που έδειχνε το παιδί, αλλά δεν το έβλεπε, και τα λουλούδια που θύμιζαν αναμμένα βέλη). Το σύννεφο δεν συνιστούσε μια απειλή, αλλά το ενδεχόμενο τέλος της πόλης, όπως μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία της. Η ενέργεια των τοξοτών συνιστούσε μια πραγμάτωση αυτού του ενδεχομένου, αλλά ως συνειδητή, ελεύθερη επιλογή.

 

Ο odesseo εχει μια πολύ όμορφη και σφιχτοδεμένη ιστορία, άσχετη όμως με το θέμα (ή γερουσία είναι μια ωραία ιδεά αλλά απέχει από την έννοια της δημοκρατίας)

Δεν χρειάζεται φαντασία για να δει κανείς ότι ο θεσμός της γερουσίας είναι ό,τι πλησιέστερο υπάρχει σε αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία. Θα ήμουν εκτός θέματος εάν το θέμα ήταν: Φανταστείτε μια άλλη μορφή δημοκρατίας, διαφορετική από όλες όσες έχουμε γνωρίσει μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Αλλά το θέμα δεν ήταν αυτό.

 

Ολοκληρώνοντας, ήθελα να πω ότι η μικρή ιστορία μου είχε σκοπό να δείξει ότι υπάρχει πάντα η δυνατότητα από την πλευρά των "μερών" να επιλέξουν για τον εαυτό τους μια μοίρα διαφορετική από τη μοίρα του "όλου", αλλά και να συμπαρασύρουν το όλο στη δική τους μοίρα. Δεν ξέρω αν η ιστορία μου κατάφερε να το δείξει. Χωρίς εμβάθυνση και λεπτομέρειες, χωρίς να περιγράψω τα λουλούδια στους κήπους της και το σχήμα των καμινάδων της, έστησα μια πόλη σε μια μέρα, μόνο και μόνο για να την καταστρέψω την ίδια μέρα, προκειμένου να δείξω αυτό που είχα κατά νου.

Edited February 1, 2008 by odesseo

[Oberon]

Λεπόοοον, μόλις τελείωσα την ανάγνωση, και σε κάποιες περιπτώσεις τη δεύτερη ανάγνωση, όλων των ιστοριών.

Με εντυπωσιάζει το γεγονός πως οι περισσότεροι χρησιμοποίησαν κάποια βασικά conceits της φαντασυ, όπως π.χ. στρατούς, πολέμους, μεσαίωνα, παρελθόν, ονόματα "Τολκιενίζοντα" κλπ. Λίγοι έγραψαν κάτι σε μοντέρνο σετινγκ ή κάτι πιο "εκτός" των conceits αυτών. Ίσως ήταν το θέμα βέβαια και οι απαιτήσεις του.

Πάντως οι ιστορίες ήταν όλες ενδιαφέρουσες για τον ένα ή άλλο λόγο, ανεξάρτητα από το πόσο μέσα στο θέμα ήταν. Ακόμα και το γεγονός πως αρκετοί είτε ηθελημένα είτε όχι ξέφυγαν κάπως από κάποιο εκ των θεμάτων που ζητήθηκαν, δείχνει την προσωπική δημιουργικότητα του καθενός που θέλει με ειλικρίνεια να εκφράσει τους "κόσμους" που υπάρχουν μέσα του.

 

Τρεις ιστορίες ξεχώρισα που με άγγιξαν και μ'άρεσαν ιδιαίτερα για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά. Της Ναρουάλις, του Ντίνου και του Odesseo.

 

H πρώτη ήταν ένα παραμύθι. Φευγάτο, όμορφο, μαγευτικό, σε ένα κόσμο τόσο πραγματικό όσο και φανταστικό. Τα ονόματα, οι καταστάσεις, η αίσθηση του αλλόκοσμου ήταν τα στοιχεία που με έκαναν να την απολαύσω τόσο πολύ. Πραγματικά διαφορετική ιστορία σε σύγκριση με τις άλλες -αν και όχι διαφορετική από το στυλ της Ναρουάλις - ήταν από τις ιστορίες που "απογειώθηκαν".

 

Η δεύτερη, του Ντίνου, με εντυπωσιάσε για τη μεστότητά της. Όντως θα μπορούσε να γίνει μια νουβέλα ή ένα μυθιστόρημα. Παρ'όλο που είχε όλα τα στοιχεία μιας τυπικής ιστορίας fantasy, γνωρίζοντας πως στο Ντίνο δεν αρέσει το είδος, και δεν γράφει τέτοιες ιστορίες, το γεγονός πως έγραψε κάτι τόσο καλό, γεμάτο, με ωραίο ρυθμό, με χρήση πάμπολλων τυπικά fantasy στοιχείων, τα οποία έδεσε και με τα ζητούμενα και με τη δική του φαντασία, με έπεισε απόλυτα σαν ιστορία, και μου επιβεβαίωσε την ευελιξία του Ντίνου σαν συγγραφέα! Θα ορκιζόμουν πως είχε γράψει πολλές τέτοιες ιστορίες στο παρελθόν και πως είχε "πείρα" σαν συγγραφέας fantasy.

 

Η τρίτη ιστορία, του Odesseo είχε κάτι ποιητικό, αλληγορικό, συμβολικό που φλέρταρε με το παραμύθι, το όνειρο, το άχρονο, το Αρχετυπικό. Αρκετά στοιχεία αυτά για να απογειώσουν και την ιστορία και τον αναγνώστη. Θα μπορούσε να είναι ένα όνειρο ή μια διήγηση κάποιου παπού ή γιαγιάς μπροστά από ένα τζάκι και αναγνώστης είναι ένα παιδί που συγχρόνως ακούει και βρίσκεται μεταξύ εγρήγορσης και ύπνου. Στο χώρο του "λυκόφωτος" δηλαδή. Ήταν όντως πεσιμιστική ιστορία αλλά και τόσο φευγάτη που μου θύμισε αρκετά, σαν αίσθηση, την αγαπημένη μου ιστορία του Λαβκραφτ "Σελεφαΐς." Δεν προσπάθησα να εξηγήσω τα διάφορα ερωτηματικά που μου γέννησε η ιστορία αυτή, ίσως γιατί μου ήταν πιο σημαντικό να έχω τα ερωτήματα παρά τις απαντήσεις.

 

Για τις υπόλοιπες ιστορίες τώρα (χωρίς κάποια σειρά προτίμησης):

 

Του roriconfan ήταν αλλοπρόσαλλη, απροσδόκητη, ένα συνονθύλευμα από διαφορετικά στοιχεία που έδωσαν μια πρωτοτυπία στην ιστορία. Φαίνεται πως δεν πήρε "στα σοβαρα" την ιστορία, κάτι που λειτούργησε μάλλον θετικά σε αυτή και μόνο την περίπτωση μια που άφησε τη φαντασία του ελεύθερη και ανεξέλεγκτη να γράψει ό,τι του ερχόταν στο νου.

Αυτό ήταν καλό. Σε αυτή την περίπτωση μόνο. Αν θελήσει όμως να γράψει κάτι πιο...γεμάτο, πιο σοβαρό και άρτιο, θα πρέπει να δείξει αρκετή πειθαρχία τόσο στον τρόπο γραφής του, όσο και στην παράθεση των ιδεών του, στην πλοκή κλπ.

 

Και οι δύο ιστορίες του solonor είχαν ενδιαφέρον. Τυπικές ιστορίες σαν πλοκή, ιδέες κλπ, αλλά αρκετά καλογραμμένες σαν διηγήσεις, "καθαρές" και σαφείς, γεμάτες εικόνες με ξεκάθαρα "χρώματα", διαβάζονταν άνετα και χαλαρά. Δεν με απογείωσαν μεν, αλλά ο solonor έχει κάποια πειθαρχία στη γραφή του η οποία είναι μεγάλο εφόδιο για το τι θα γράψει στο μέλλον αν βέβαια εξελίξει κάποια τεχνικά ζητήματα όπως αυτό που ανέφερε ο Nihilio πιο πάνω.

 

Του Arachnida ήταν ένα "φλασάκι", γρήγορο, ευχάριστο και δυναμικό. Δεν μπόρεσε βέβαια λόγω μεγέθους να αναπτύξει σχεδόν τίποτα από τα ζητούμενα του διαγωνισμού, είχα την αίσθηση πως ήταν κάτι βιαστικό, αλλά και πάλι με έκανε να χαμογελάσω όπως και τον Odesseo πιο πάνω.

 

Η ιστορία του Mercurion πάλι ήταν μια τυπική και συμπαθής ιστορία χωρίς επίσης να αναφέρεται σχεδόν καθόλου - ή εγώ δεν το είδα πουθενά - στα ζητούμενα θέματα. Ούτε και γω κατάλαβα τι ήταν οι χαρακτήρες ή πού κυμαινόταν, ας πούμε, ο κόσμος, αλλά τη διάβασα ευχάριστα.

 

Του Νικοσαλ τέλος, last but not least, ήταν η ιστορία που με μπέρδεψε περισσότερο. Τη διάβσα δυο-τρεις φορές και τελικά μου άρεσε για την ιδιοτυπία και την πρωτοτυπία της. Δεν ξέρω πού και πώς θα μπορούσε κάποιος να την κατατάξει (αν υποθέσουμε πως αυτό είναι θεμιτό) μια που είχα συνεχώς την αίσθηση πως έβλεπα ένα copy-paste διαφορετικών στοιχείων από διαφορετικά είδη φαντασίας, σε layers το ένα πάνω στο άλλο, όπως είναι τα αρχεία .psd του Photoshop. Χρησιμοποιώντας μια ακόμα αναλογία από το Photoshop, τα 'blending modes" αυτών των layers άλλοτε λειτουργούσαν, άλλοτε όχι, δίνοντας την εντύπωση σε κάποια σημεία αταίριαστων στοιχείων που απλά είναι βαλμένα "για να υπάρχουν" χωρίς η δομή και η τοποθέτησή τους να δημιουργεί ένα πιστευτό σύνολο που να "ρέει". Όμως ακόμα και σαν ένα κολλάζ η ιστορία λειτουργεί και η επίγευση που αφήνει δεν είναι δυσάρεστη έστω κι αν δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη "γεύση" της. Είναι από τις πιο πρωτότυπες, αν όχι Η πιο πρωτότυπη από όλες τις ιστορίες.

 

Όσο για την ψήφο μου τελικά? Αν και θα προτιμούσα να ψήφιζα ΚΑΙ τους τρεις των οποίων οι ιστορίες μ'άρεσαν περισσότερο - ανεξάρτητα από το πόσο μέσα στο θέμα ήταν - αναγκαστικά θα ψηφίσω την ιστορία που τελικά θα μου "μείνει" επειδή εντελώς υποκειμενικά με πήγε σε κάποιο πολύ ιδιαίτερο σημείο της δικής μου φαντασίας, έστω και κατά 1% περισσότερο από τις άλλες δύο.

 

Η ψήφος μου πάει στη Λυκεία του Odesseo.

Edited February 1, 2008 by Dain

[Electroscribe]

Κατ' αρχάς, να διευκρινίσω ότι δεν έχω κανέναν πρόβλημα με τον Odesseo ή την ιστορία του. Αλλά πιστεύω ότι ένα κείμενο μιλάει από μόνο του. Κι αν δεν μπορέσει να περάσει την ουσία του στον αναγνώστη το ίδιο, ο συγγραφέας εκ των υστέρων δεν έχει νόημα να δίνει εξηγήσεις και να επιμένει. Μόνο να στρωθεί και να το βελτιώσει (αν το κρίνει απαραίτητο ο ίδιος, φυσικά).

 

 

Περίμενα ότι κάποιος που γράφει και διαβάζει φαντασία θα μπορεί να επιδείξει ανάλογη φαντασία και να φανταστεί ότι μια δημόσια συζήτηση, στην οποία ζητείται από όλους να εκφράσουν την γνώμη τους, εφόσον το επιθυμούν, είναι ένα δείγμα δημοκρατίας.

 

Κι εγώ θα περίμενα ένας αποδεδειγμένα ικανός χειριστής του λόγου, με στέρεο μορφωτικό υπόβαθρο, να μην συγχέει έννοιες. Οι κυβερνώντες πάντα συμβουλεύονταν να ακούν τον λαό. Κι οι Στωικοί το τόνιζαν, και στον Μακιαβέλι θα το βρεις, και σε κάθε άλλο οπαδό της απόλυτης, αλλά πεφωτισμένης δεσποτείας. Η δημοκρατία έχει να κάνει με το ποιος αποφασίζει τελικά, όχι με το ποιος θα μιλήσει πριν παρθεί η απόφαση.

 

 

Δεν χρειάζεται φαντασία για να δει κανείς ότι ο θεσμός της γερουσίας είναι ό,τι πλησιέστερο υπάρχει σε αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία.

 

Τελικά χρειάζεται φαντασία ή δεν χρειάζεται; Συζητάμε τι έλεγε η ιστορία ή τι μπορούμε εμείς να συμπληρώσουμε με τη φαντασία μας; Δημοκρατία ήταν επειδή μίλαγε ο λαός ή επειδή έιχαν κάτι που λέγεται Γερουσία κι αυτό στον δικό μας κόσμο ήταν όνομα ημιδημοκρατικών θεσμών;

 

Η Γερουσία, είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία όταν έχει γερουσιαστές, όχι όταν έχει γέροντες (που αναφέρει το κείμενο). Όταν, δηλαδή, ο αντιπρόσωπος βγαίνει από τον λαό (έστω κι αν δεν τον συμμερίζεται όταν αποφασίζει, έστω κι αν ο ίδιος ο λαός δεν μπορεί να είναι υποψήφιος για τη θέση) κι όχι όταν η θέση προκύπτει από μόνη της, με βάση εξωτερικά κριτήρια όπως η ηλικία.

 

 

Ολοκληρώνοντας, ήθελα να πω ότι η μικρή ιστορία μου είχε σκοπό να δείξει ότι υπάρχει πάντα η δυνατότητα από την πλευρά των "μερών" να επιλέξουν για τον εαυτό τους μια μοίρα διαφορετική από τη μοίρα του "όλου", αλλά και να συμπαρασύρουν το όλο στη δική τους μοίρα.

 

Εγώ αυτό που φαντάστηκα ότι θα ακολουθούσαν οι κάτοικοι ήταν η ιδέα που (μου φάνηκε ότι) προέκυπτε από τα λόγια του παιδιού, ότι είτε τα μαύρα, είτε τα λευκά κερδίζουν, κερδίζει ο παίχτης. Άρα, αν πήγαιναν όσοι ήθελαν στα βουνά κι όοοι ήθελαν, κι όσοι ήθελαν να μείνουν στην πόλη να κάνουν αυτό. Έτσι, (θεωρητικά) η μια πλευρά θα σωζόταν. Κι αν χάνονταν κάποιοι, έστω και πολή, αλλά η πόλη επιβίωνε, αυτό θα μετρούσε.

 

Αυτό που είδα, ήταν η απόφαση να πεθάνουν όλοι μαζί, αφού δεν μπορούσαν να σωθούν όλοι μαζί με βεβαιότητα.

[odesseo]

...πιστεύω ότι ένα κείμενο μιλάει από μόνο του. Κι αν δεν μπορέσει να περάσει την ουσία του στον αναγνώστη το ίδιο, ο συγγραφέας εκ των υστέρων δεν έχει νόημα να δίνει εξηγήσεις και να επιμένει. Μόνο να στρωθεί και να το βελτιώσει (αν το κρίνει απαραίτητο ο ίδιος, φυσικά).

Δεν επιμένω σε τίποτε, φίλε Electroscribe. Δεν υπάρχει τρόπος να δικαιολογηθώ για το γεγονός ότι δεν εντόπισες στο κείμενό μου αυτά που ίσως περίμενες - ούτε υπάρχει τρόπος να μου εξηγήσεις γιατί δεν κατάφερα να σε αγγίξω.

 

Κι εγώ θα περίμενα ένας αποδεδειγμένα ικανός χειριστής του λόγου, με στέρεο μορφωτικό υπόβαθρο, να μην συγχέει έννοιες. Οι κυβερνώντες πάντα συμβουλεύονταν να ακούν τον λαό. Κι οι Στωικοί το τόνιζαν, και στον Μακιαβέλι θα το βρεις, και σε κάθε άλλο οπαδό της απόλυτης, αλλά πεφωτισμένης δεσποτείας. Η δημοκρατία έχει να κάνει με το ποιος αποφασίζει τελικά, όχι με το ποιος θα μιλήσει πριν παρθεί η απόφαση.

 

Δεν συγχέω έννοιες, Electroscribe. Αν από το γεγονός ότι οι κυβερνώντες πάντα συμβουλεύονταν το λαό συνάγεις ότι το πολίτευμα που υπαινίσσομαι είναι δεσποτεία, έστω και πεφωτισμένη, απλώς σφάλλεις.

 

Η Γερουσία, είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία όταν έχει γερουσιαστές, όχι όταν έχει γέροντες (που αναφέρει το κείμενο). Όταν, δηλαδή, ο αντιπρόσωπος βγαίνει από τον λαό (έστω κι αν δεν τον συμμερίζεται όταν αποφασίζει, έστω κι αν ο ίδιος ο λαός δεν μπορεί να είναι υποψήφιος για τη θέση) κι όχι όταν η θέση προκύπτει από μόνη της, με βάση εξωτερικά κριτήρια όπως η ηλικία.

 

Γερουσία (Senatus) είναι το σώμα των γερόντων (senes). Δεν βρίσκω αξιοκρατικότερο κριτήριο από την ηλικία για την είσοδο ενός πολίτη στο κυβερνητικό σώμα. Επίσης, το γεγονός ότι δεν αναφέρω πουθενά τον τρόπο επιλογής των πολιτών για το αξίωμα του Γέροντα δεν συνεπάγεται μη δημοκρατικές διαδικασίες.

 

Εγώ αυτό που φαντάστηκα ότι θα ακολουθούσαν οι κάτοικοι ήταν η ιδέα που (μου φάνηκε ότι) προέκυπτε από τα λόγια του παιδιού, ότι είτε τα μαύρα, είτε τα λευκά κερδίζουν, κερδίζει ο παίχτης. Άρα, αν πήγαιναν όσοι ήθελαν στα βουνά κι όοοι ήθελαν, κι όσοι ήθελαν να μείνουν στην πόλη να κάνουν αυτό. Έτσι, (θεωρητικά) η μια πλευρά θα σωζόταν. Κι αν χάνονταν κάποιοι, έστω και πολή, αλλά η πόλη επιβίωνε, αυτό θα μετρούσε.

Δεν σου έδωσα αυτό που φαντάστηκες, και ίσως για αυτό σε απογοήτευσα. Όπως και να 'χει, σε ευχαριστώ για τα σχόλια.

[Electroscribe]

Αν από το γεγονός ότι οι κυβερνώντες πάντα συμβουλεύονταν το λαό συνάγεις ότι το πολίτευμα που υπαινίσσομαι είναι δεσποτεία, έστω και πεφωτισμένη, απλώς σφάλλεις.

 

Ακριβώς το αντίθετο λέω. Ότι είναι δείγμα καλής λειτουργίας οποιουδήποτε πολιτεύματος, όχι ίδιον ενός συγκεκριμένου πολιτεύματος. Δεν μπορεί να εξαχθεί κανένα συμπέρασμα για τον τρόπο διακυβέρνησης από την ύπαρξη του συγκεκριμένου χαρακτηριστικού.

 

 

Γερουσία (Senatus) είναι το σώμα των γερόντων (senes). Δεν βρίσκω αξιοκρατικότερο κριτήριο από την ηλικία για την είσοδο ενός πολίτη στο κυβερνητικό σώμα.

 

Και senility (άνοια) είναι η ασθένοια των γερόντων. Η αξιοκρατία είναι ιδανικό της αριστοκρατ5ίας, όχι της δημοκρατίας.

 

Επίσης, το γεγονός ότι δεν αναφέρω πουθενά τον τρόπο επιλογής των πολιτών για το αξίωμα του Γέροντα δεν συνεπάγεται μη δημοκρατικές διαδικασίες.

 

Συνηθίζεται οι αιρετοί να αποκαλούνται γερουσιαστές, για να διαχωρίζονται από εκείνους που απλά έζησαν αρκετά για να συμπεριληφθούν στο όργανο λήψης αποφάσεων. Φυσικά, δεν είναι απόλυτο αυτό, κι έχεις δίκιο.

 

Δεν σου έδωσα αυτό που φαντάστηκες, και ίσως για αυτό σε απογοήτευσα. Όπως και να 'χει, σε ευχαριστώ για τα σχόλια.

 

Όπως είπα αρχικά, η ιστορία ήταν περίτεχνα γραμμένη, οπότε η ανάγνωση της κάθε άλλο παρά δυσάρεστη μού ήταν. Εγώ σε ευχαριστώ, που συνεχίζεις να συζητάς μαζί μου ευγενικά και σε πλήρη ψυχραιμία, υπό συνθήκες που κάποιον λιγότερο ώριμο θα τον είχαν κάνει να συμπεριφερθεί άσχημα.

Edited February 1, 2008 by Electroscribe