Jump to content

Πότε δίνεις στον αναγνώστη αυτό που θέλει;


Guest Anime_Overlord
 Share

Recommended Posts

Guest roriconfan

Κάθε αναγνώστης διαβάζει μια ιστορία με κάποια πιθανή κατάληξη κατά νου. Πότε είναι εντάξει να του την δίνεις, πότε όχι και πότε να του δίνεις κάτι εντελώς αναπάντεχο;

 

Για παράδειγμα, μια ρομαντική κωμωδία βασίζεται κατά κύριο λόγο στο να μη δίνεται στον θεατή / αναγνώστη η αποφασιστική αποδοχή μιας αγάπης μεταξύ ερωτευμένων. Το καθυστερεί για να κρατάει για αόριστο χρόνο το ενδιαφέρον του θεατή και μάλιστα γίνεται μοτίβο να μην υπάρχει ποτέ κατάληξη.

 

Σε μια ιστορία δράσης, στερεοτυπικά οι κακοί της ιστορίας παρουσιάζονται μισητοί και στο τέλος νικιούνται και ο θεατής / αναγνώστης ικανοποιήται που πήρανε αυτό που τους αξίζει. Και πρακτικά το ήθελε να γίνει από το πρώτο πεντάλεπτο που τους γνώρισε.

 

Σε ιστορίες τρόμου, πρέπει πάντα να γίνεται κάτι το αναπάντεχο που να μην το περιμένει ο θεατής / αναγνώστης. Αλλιώς δεν είναι τρομακτικό.

 

Σε δραματικές ιστορίες πάλι, δεν είναι ποτέ σίγουρο το τέλος, μιας που ποτέ δεν είσαι σίγουρος για ένα χάπι έντινγκ.

 

Τι έχετε να πείτε;

Link to comment
Share on other sites

Δεν πειράζει να του δώσεις αυτό που περιμένει / αναμένει αν έχεις να του δώσεις και κάτι άλλο - συνήθως ένα καλό στυλ γραψίματος, όμορφα στημένες σκηνές, σπαρταριστούς διαλόγους, ή εντυπωσιακή ατμόσφαιρα.

Αν όμως κατά τα άλλα το έργο σου είναι μέσες άκρες μέτριο ή αναμενόμενο, τότε επιβάλλεται να έχεις φυλάξει κάτι καλό: Μια έκπληξη, ένα τελικό "γύρισμα" (twist), μια πρωτότυπη ιδέα, anything. Αλλιώς, στο τέλος ο αναγνώστης αναπόφευκτα θα σκεφτεί "Κάπου το έχω ξαναδιαβάσει αυτό. Μια απ' τα ίδια".

Μάλιστα, η ανάγκη καινοτομίας γίνεται επιτακτικότερη στα μικρότερα σε μέγεθος έργα, όπου ο συγγραφέας, ακόμα κι αν διαθέτει καλή τεχνική, είναι πιο δύσκολο να προλάβει να την επιδείξει.

Edited by mman
Link to comment
Share on other sites

Η αλήθεια είναι ότι εγώ συνήθως αφήνω τα πράγματα να εξελιχθούν όπως μου έρχονται καλύτερα.

Υπάρχουν βέβαια κάποιες φορές, ειδικά σε διηγήματα, που φροντίζω να κρατήσω και κάτι κρυφό, αλλά αυτό γίνεται μετά από ενσυνείδητη προσπάθεια κι αφού έχω καλά ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο στόχος. Σ' ένα μεγαλύτερο έργο, ωστόσο, δεν είναι πάντοτε εύκολο να κρατήσεις πολλά για το τέλος.

Επίσης, να ομολογήσω ότι ως αναγνώστρια δεν τρελαίνομαι για αιφνιδιασμούς σε έργα μεγάλης έκτασης, επειδή αρχίζω να ταυτίζομαι με τους ήρωες, να ξεκαθαρίζω μέσα μου συμπάθειες και αντιπάθειες και αισθάνομαι ότι με ξεγελάνε όταν μου τα ανατρέπουν. Φαντάσου ξαφνικά να αποδεικνυόταν π.χ. ο Σαμ πιόνι του Σάουρον στον Άρχοντα! Θα είχα σκίσει το βιβλίο!

Έτσι λοιπόν, βάζοντας πάντοτε τον εαυτό μου ως πρώτο αναγνώστη του έργου μου, συχνά δίνω και στους υπόλοιπους αυτό που περιμένουν.

Link to comment
Share on other sites

Επίσης, να ομολογήσω ότι ως αναγνώστρια δεν τρελαίνομαι για αιφνιδιασμούς σε έργα μεγάλης έκτασης, επειδή αρχίζω να ταυτίζομαι με τους ήρωες, να ξεκαθαρίζω μέσα μου συμπάθειες και αντιπάθειες και αισθάνομαι ότι με ξεγελάνε όταν μου τα ανατρέπουν. Φαντάσου ξαφνικά να αποδεικνυόταν π.χ. ο Σαμ πιόνι του Σάουρον στον Άρχοντα! Θα είχα σκίσει το βιβλίο!

Έτσι λοιπόν, βάζοντας πάντοτε τον εαυτό μου ως πρώτο αναγνώστη του έργου μου, συχνά δίνω και στους υπόλοιπους αυτό που περιμένουν.

 

Α, ναι έχεις δίκιο αυτό το έχω κι εγώ. Άντε στα τρόμου να το δεχτώ αλλά στα υπόλοιπα όχι. Αλλά δε μου συμβαίνει μόνο σαν αναγνώστρια. Κι όταν γράφω μια δική μου ιστορία και φτάνω στο τέλος, μου είναι δύσκολο να φτιάξω κάτι το ανατρεπτικό ή και πιο απλά να δώσω ένα "κακό" τέλος. Για τον ίδιο λόγο που ανέφερες και παραπάνω, ταυτίζομαι με τους ήρωες, ξέρω τα συναισθήματά τους, τις δυσκολίες που πέρασαν και πραγματικά τους λυπάμαι... Μετά απ' όλα όσα περάσαμε μαζί! ;) Είναι δύσκολο να είσαι θεός στον κόσμο σου... :lol:

 

Γενικά πάντως προσπαθώ να κρατάω κρυφά κάποια πράγματα και να υπάρχουν εκπλήξεις αλλά περισσότερο ακολουθώ το ένστικτο μου χωρίς όμως να ξεχνώ την πλευρά που το βλέπει ο αναγνώστης.

Link to comment
Share on other sites

Όπως με τις προλαλήσασες και γω σαν αναγνώστης.

 

Όταν γράφω αποκαλύπτω ή κρύβω οτιδήποτε ανάλογα με την ανάγκη αυτού που γράφω, προσπαθώντας να δώσω κάτι την πιο κατάλληλη στιγμή ώστε να προχωρήσει η πλοκή ή να γίνει μια σκηνή δραματικότερη κλπ. Δεν έχω κάποια "συνταγή" δηλαδή. Είναι καθαρά case by case και character by character και plot point by plot point.

 

Αν είναι να υπάρξει κάποιο σημαντικό twist προς το τέλος που θα ανατρέψει τα πράγματα, τότε όπως είπε η Tiessa πιο πάνω, σε διηγήμα μπορεί να λειτουργήσει τέλεια. Σε μυθιστόρημα όχι.

Link to comment
Share on other sites

Όπως με τις προλαλήσασες και γω σαν αναγνώστης.

 

Όταν γράφω αποκαλύπτω ή κρύβω οτιδήποτε ανάλογα με την ανάγκη αυτού που γράφω, προσπαθώντας να δώσω κάτι την πιο κατάλληλη στιγμή ώστε να προχωρήσει η πλοκή ή να γίνει μια σκηνή δραματικότερη κλπ. Δεν έχω κάποια "συνταγή" δηλαδή. Είναι καθαρά case by case και character by character και plot point by plot point.

 

Αν είναι να υπάρξει κάποιο σημαντικό twist προς το τέλος που θα ανατρέψει τα πράγματα, τότε όπως είπε η Tiessa πιο πάνω, σε διηγήμα μπορεί να λειτουργήσει τέλεια. Σε μυθιστόρημα όχι.

 

Ώπα, διαφωνώ οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως! Όποιος έχει διαβάσει την Tigana, δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να μην νιώσει το μεγαλείο του συγγραφέα απ' την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ανατροπή στο τέλος! Σα γροθιά στο στομάχι είναι. Εγώ λατρεύω τα βιβλία που μου ανατρέπουν τον κόσμο την τελευταία στιγμή. Κι αν στον Άρχοντα ο Σαμ έβγαινε προδότης, πραγματικά θα 'βγαζα το καπέλο στον Τόλκιν, ο οποίος, σε όλες του τις δουλειές είναι τόσο απίστευτα προβλέψιμος...

 

Δεν θέλω να ξέρω το τέλος. Δεν θέλω καν να καταλαβαίνω τι θα συμβεί στην επόμενη σελίδα. Δεν θυμάμαι συγγραφέα αυτή την στιγμή, αλλά το βιβλίο "εργοστάσιο σφηκών" το είχα λατρέψει για τον αψυχολόγητο πρωταγωνιστή (γκουχ) και την ΤΕΛΕΙΑ ανατροπή στο τέλος.

Link to comment
Share on other sites

Και γω διαφωνώ Χριστίνα οριζοντίως και καθέτως κλπ. Γιατί αν συνέβαινε αυτό που λες, όχι μόνο θα χάλαγε ΟΛΗ η συνέπεια ΟΛΟΥ του μυθιστορήματος, όχι μόνο θα χάλαγε ΟΛΟ το characterization αλλά η "γροθιά" στο στομάχι θα ήταν και πολύ άσχημη γιατί θα διαλύονταν επίσης ΟΛΑ όσα θα είχα νιώσει ως εκείνη τη στιγμή για το Σαμ. Που με έκανε ο συγγραφέας να νιώσω δηλαδή.

Και τελικά, η όλη ανατροπή που ίσως σε ένα διήγημα να ήταν ωραία, εδώ θα ήταν ένα φτηνό κόλπο εντυπωσιασμού.

 

Δεν έχω διαβασει μεν την Τιγκάνα, αλλά αν είναι τόσο καλή η ανατροπή που λες, ίσως στη διάρκεια του βιβλίου να έχουν ήδη δημιουργηθεί οι βάσεις (όσο απίθανες ή και αδιόρατες κι αν είναι) ώστε να δικαιολογούν την όποια ανατροπή στο τέλος. (Κάτι που μας φέρνει πάλι στο ερώτημα του roricon περί πόσα δίνει και πόσα κρύβει ο κάθε συγγραφέας).

Ο "αψυχολόγητος" χαρακτήρας που αναφέρεις, και μόνο με την περιγραφική σου λέξη "αψυχολόγητος" δείχνει πως μια ανατροπή είναι πιθανή ήδη, από όλη την παρουσία του στο βιβλίο. Στον Σαμ δεν είναι.

Edited by Dain
Link to comment
Share on other sites

Κοίτα, ίσως για τον Τόλκιν (που είναι τόσο απόλυτος με το καλό και το κακό) να ξένιζε μια τέτοια ανατροπή. Αλλά εγώ θα την γούσταρα (όσο κι αν λατρεύω τον Σαμ, και μόνο που το φαντάζομαι με πορώνει πολύ άσχημα, αυτός που σ' όλο το βιβλίο τον αγαπάς κι είναι ο καλύτερος κι έτσι να βγαίνει ότι είναι ο κακός της υπόθεσης, θα πρέπει να γράψω κάτι τέτοιο κάποια στιγμή, με φτιάχνει τα μέγιστα). Είμαι βλαμμένη. Έχω βαρεθεί τους τετριμμένους καλούς και τους τετριμμένους κακούς. Θέλω να μου βγουν ανάποδα μια φορά, να μ' εντυπωσιάσουν. Να μου βγει αυτός που μισούσα ότι είναι το γαμάτο άτομο (βλ. Mr Darcy) κι αυτός που λατρεύω ότι είναι το κάθαρμα (τελικά, λέτε γι αυτό να γουστάρω την Austen;) ή το κάθαρμα να κάνει κάτι πολύ συγκινητικό και να μην μπορώ να τον μισήσω πια (Γουίλομπι, darn, δεν θυμάμαι το αγγλικό spelling).

 

ΘΕΛΩ τον συγγραφέα να παίξει με την ψυχολογία μου κι όταν τελειώσω το βιβλίο να είμαι ράκος.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ διαγωνίως με τη Σόνια, αν και στο Τιγκάνα δε νομίζω πως ήταν και τόσο μεγάλη η ανατροπή, δηλαδή δεν ήταν κάτι που άλλαζε τα πάντα, απλά μια πολύ όμορφη αποκάλυψη. Επίσης θα πάρω τον Σαμ μου χλιαρό κ καλόβουλο, κάθε πράγμα στον καιρό του κ ο κολιός

Link to comment
Share on other sites

Guest roriconfan

Κι εγώ γουστάρω τρελά τα ανατρεπτικά στο τέλος, αρκεί φυσικά να γίνονται με κομψό και λογικό τρόπο, όχι απλά για εντυπωσιασμό της τελευταίας στιγμής, όπως ειπώθηκε.

 

Για παράδειγμα, ένα σωρό σενάρια έχουνε κάποιου είδους προφητεία ή όραμα του μέλλοντος. Ο αναγνώστης / θεατής προδιαθέτεται για το τι θα ακολουθήσει και σχεδόν πάντα γίνονται άκομψες προσπάθειες να ανατραπεί το πεπρωμένο (αρά δεν είναι πεπρωμένο και άδικα μας πρήζανε) ή αποκαλύπτονται παραπάνω πληροφορίες που ναι μεν κάνουνε τα πράγματα όπως προφητεύθηκαν ή προειπόθηκαν (σαν να έχουμε αναδρομή δηλαδή) αλλά η αρχική μας εντύπωση δεν έχει καμοία σχέση με την τελική.

Link to comment
Share on other sites

Κοίτα, ίσως για τον Τόλκιν (που είναι τόσο απόλυτος με το καλό και το κακό) να ξένιζε μια τέτοια ανατροπή. Αλλά εγώ θα την γούσταρα (όσο κι αν λατρεύω τον Σαμ, και μόνο που το φαντάζομαι με πορώνει πολύ άσχημα, αυτός που σ' όλο το βιβλίο τον αγαπάς κι είναι ο καλύτερος κι έτσι να βγαίνει ότι είναι ο κακός της υπόθεσης, θα πρέπει να γράψω κάτι τέτοιο κάποια στιγμή, με φτιάχνει τα μέγιστα). Είμαι βλαμμένη. Έχω βαρεθεί τους τετριμμένους καλούς και τους τετριμμένους κακούς. Θέλω να μου βγουν ανάποδα μια φορά, να μ' εντυπωσιάσουν. Να μου βγει αυτός που μισούσα ότι είναι το γαμάτο άτομο (βλ. Mr Darcy) κι αυτός που λατρεύω ότι είναι το κάθαρμα (τελικά, λέτε γι αυτό να γουστάρω την Austen;) ή το κάθαρμα να κάνει κάτι πολύ συγκινητικό και να μην μπορώ να τον μισήσω πια (Γουίλομπι, darn, δεν θυμάμαι το αγγλικό spelling).

 

ΘΕΛΩ τον συγγραφέα να παίξει με την ψυχολογία μου κι όταν τελειώσω το βιβλίο να είμαι ράκος.

 

Έχω την αίσθηση πως πολλοί συγγραφείς το κάνουν ήδη αυτό. Δηλαδή, χμμ, πολλοί σύγχρονοι "ήρωες" είναι μάλλον αποχρώσεις του γκρίζου πια και όχι άσπροι, ξέξασπροι. Και το ίδιο είναι και οι "κακοί". Δεν είναι εντελώς (και απίστευτα στερεότυπα και επίπεδα) μαύροι κι άραχνοι. Και γω το βρίσκω πιο ενδιαφέρον αυτό, να δίνει ο συγγραφέας κάτι και συγχρόνως και το αντίθετό του, in a way, σε έναν χαρακτήρα.

 

Σχετικά με το παιχνίδι στην ψυχολογία από το τι δίνει και πότε το δίνει ένας συγγραφέας, μ'αρέσει και μένα αυτό. Θέλω να με φτιάχνει, να με καταρρακώνει, να με ξαναφτιάχενει, να με κάνει πιο ράκος, και να με φτιάχνει για μια τελική φορά. Αλλά δεν θέλω να βγω "ράκος" από ένα βιβλίο αλλά φτιαγμένος. :atongue2: (Α, να διευκρινίσω εδώ πως όταν λέω "φτιαγμένος" δεν εννοώ αναγκαστικά από happy end!)

Link to comment
Share on other sites

Γιατί αν συνέβαινε αυτό που λες, όχι μόνο θα χάλαγε ΟΛΗ η συνέπεια ΟΛΟΥ του μυθιστορήματος, όχι μόνο θα χάλαγε ΟΛΟ το characterization αλλά η "γροθιά" στο στομάχι θα ήταν και πολύ άσχημη γιατί θα διαλύονταν επίσης ΟΛΑ όσα θα είχα νιώσει ως εκείνη τη στιγμή για το Σαμ. Που με έκανε ο συγγραφέας να νιώσω δηλαδή.

...

 

Ίσως βέβαια και το παράδειγμά μου με τον Σαμ να παραήταν ακραίο. Ήταν το πρώτο που ήρθε στο μυαλό μου, αναζητώντας μια εξωφρενική ανατροπή. Υπήρχαν και καλές ανατροπές όπως η διπλή ανατροπή του ρόλου κάποιων στα Χάρυ Πότερ 6 και 7. Από την άλλη, επειδή είχαμε συνηθίσει σε κάθε βιβλίο και από μια ανατροπή, κι εκεί ανατροπή περιμέναμε. 'Ηδη από το δεύτερο ή τρίτο βιβλίο, ξέρεις ότι πρέπει να περιμένεις την ανατροπή, κι έτσι τελικά, αρχίζεις να μετράς τα 'κουκιά' σου, αναζητώντας τους πιθανούς ενόχους.

 

Πάντως, θα το ομολογήσω. Ένας λόγος που δεν πολυσυμπαθώ τις ανατροπές είναι ότι με κάνουν να αισθάνομαι λίγο χαζή. Κάτι στο στυλ: Τι στο καλό; Από πού μου ήρθε αυτό και δεν το είδα;

Link to comment
Share on other sites

Βασικά, έχω το μειονέκτημα να μπορώ να καταλάβω το τέλος του 99% βιβλίων και ταινιών μέσα στο πρώτο τέταρτο. Από Seven μέχρι 6η αίσθηση, ΟΛΑ τα βιβλία του King (γι αυτό κι έχω σταματησει να διαβάζω πλέον), με ξενερώνουν γιατί νιώθω πως είμαι ένα βήμα πιο μπροστά απ' τον συγγραφέα/σεναριογράφο, ενώ θα 'πρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Το Prestige σώθηκε λόγω της δεύτερης ανατροπής, το match point λόγω του "κακού" τέλους. Γι αυτό αναζητώ εκείνο που θα είναι απρόβλεπτο, που τίποτα δεν θα μπορεί να με προϊδεάσει για την συνέχεια ή για το τέλος.

 

Το Tigana δεν έχει "ανατροπή", έχει όμως κάτι που δεν το περιμένεις με την καμία και σου ρίχνει τρισμέγιστη ξανάστροφη. Γι αυτό (και για πολλούς άλλους λόγους) το αγαπώ. Το να περιμένω την ανατροπή της πώς-την-λένε που γράφει τον Harry Potter είναι σαν να την ξέρω. Έλεος, απ' το πρώτο κιόλας βιβλίο φωσφόριζε ποιος είναι ο κακός της ιστορίας! Τέτοιους κακούς τους χόρτασα με την Ένιντ Μπλάιτον στο δημοτικό, δεν μου λένε απολύτως τίποτα στα 30 μου.

Link to comment
Share on other sites

Το Tigana δεν έχει "ανατροπή", έχει όμως κάτι που δεν το περιμένεις με την καμία και σου ρίχνει τρισμέγιστη ξανάστροφη.

Εννοείς την τελευταία πρόταση;

Link to comment
Share on other sites

Όσοι γουστάρουν τρελά ανατροπές και χαρακτήρες που από κακοί γίνονται καλοί και το αντίστροφο, περιμένετε το βιβλίο μου! :tongue: ( Αν ποτέ το τελειώσω)!!!! Επειδή αυτό το θέμα με τις ανατροπές το λατρεύω και εγώ, έχω βάλει κάτι ανατροπές... άλλο πράγμα!!!! Όσο για το τέλος... όσοι ξέρουν την ιστορία μου και τους το λέω, μένουν άφωνοι... φυσικά μιλάμε για τριλογία και εγώ είμαι στο πρώτο, άρα... πολύ υπομονή!!!! :lol:

Link to comment
Share on other sites

Εννοείς την τελευταία πρόταση;

 

Όχι, εννοώ την τελευταία αποκάλυψη. :)

Link to comment
Share on other sites

Ως κολλημένη με τις φάρσες και το black χιούμορ, είτε το τέλος θα είναι το χειρότερο που μπορώ να σκεφτώ, είτε θα καταλήξει φάρσα. Δυστυχώς. Τουλάχιστον εγώ περνάω καλά. Κάτι είναι κι αυτό. :)

Link to comment
Share on other sites

Προσωπικα σαν αναγνωστης και θεατης στις ταινιες, μισω μια προβλεψιμη ιστορια. Πολλες ταινιες τις καταλαβαινω πριν φτασουν στην μεση, και πολλα βιβλια ειναι τοσο γεματα με κλισε και τρανταχτες προοικονομιες του Ομηρου που νομιζω οτι διαβαζω παιδικο βιβλιο. Επισης, το twist πρεπει να ειναι εξυπνο, οχι απλα, "ΧΑ! σε γελασα, εγινε αυτο που δεν το ξερεις."

Και οχι, δεν θελω ο κακος να ειναι απολυτα κακος, γιατι δεν ειναι ρεαλιστικο. Ουτε το τελος καλο, ολα καλα ειναι ρεαλιστικο.

 

Ισως απλα να φταιω και εγω βεβαια.

Link to comment
Share on other sites

Δεν φταις καθόλου! Για μένα αυτή είναι η τέλεια προσέγγιση του καλού και του κακού! Δεν υπάρχουν "κακοί" χαρακτήρες, ούτε "καλοί" χαρακτήρες. Υπάρχουν χαρτακτήρες που ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ να κάνουν πράξεις που δεν είναι κοινώς αποδεκτές ή χαρακτήρες που κάνουν πράξεις κοινώς αποδεκτές αντίστοιχα. Ας μπούμε άλλωστε και στο μυαλό του κακού... Οι "κακοί" στυλ Μούμιας, ξέρω 'γω, στους Θάντερκατς (τι θυμήθηκα ΄τωρα!!!!) είναι παντελώς "ιδανικοί" κακοί, όπως είναι ξέρω 'γω τα ιδανικά αέρια στη φυσικοχημεία! Υπακούν σε στοιχειώδης νόμους που καθορίζουν κατά ένα μεγάλο ποσοστό την κακιά συμπεριφορά τους, αλλά παραβλέπουν και άλλους παράγοντες που μπορεί να την επηρεάζουν (πχ ηθικές αναστολές!), είναι τέλειοι κακοί και θέλουν μόνο να βλέπουν καταστροφές και θανάτους ή έχουν κάποιο κόμπλεξ ρε παιδί μου, ένα παιδικό τραύμα να πούμε!! Φυσιολογικά, ο "κακός" μπορεί να θεωρεί κακό τον αντίπαλο, αυτόν που εμείς θεωρούμε καλό επειδή συμβατικά ταυτιζόμαστε με τον καλό που είναι και ο κοινώς αποδεκτός ( η περίφημη μαζοποίηση που λένε στη κοινωνιολογία!). Γενικώς είμαι υπέρ της φιλοσοφίας "Γινγκ-Γιάνγκ" ή αλλιώς "Σε κάθε καλό υπάρχει και κακό και αντίστροφα". Άρα, γιατί να μην δρα και διαφορετικά ο "κακός" ή ο "καλός", ανάλογα με τις εξελίξεις;

 

Έτσι τα βλέπω εγώ τουλάχιστον! :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Έτσι τα βλέπω εγώ τουλάχιστον! :rolleyes:

Συμφωνώ απόλυτα για το 90% των διαθέσεών μου!

 

Απλά, μερικές φορές, ξυπνάει το παιδάκι μέσα μου. Το παιδάκι που θέλει απλούς διαχωρισμούς, καλό-κακό, άσπρο-μαύρο, την ξέγνοιαστη διχρωμία της αθώας μου ηλικίας. Σε αυτές τις φορές, οι ανατροπές μου τη σπάνε... Θέλω να νικάει ο καλός! (και να παραμένει καλός!)

Link to comment
Share on other sites

Δεκτό! Άλλωστε φαντασια κάνουμε εδώ! Ας ξεχνάμε λίγο και τις ρεαλιστικές παραμέτρους!

Link to comment
Share on other sites

Ok. Θα εξηγησω τι εννοω. Υπαρχει πχ μια ταινια, το John Q. Σε αυτη τη ταινια ο Denzel Washington κυριολεκτικα "τα σπαει" στην ερμηνεια, οταν παιζει εναν αγανακτισμενο πατερα που δεν εχει χρηματα για την εγχειρηση καρδιας του γιου του. Αφου χασει καθε ελπιδα, παιρνει ομηρους μερικους γιατρους και ασθενεις στο νοσοκομειο για να κανουν την εγχειρηση στο παιδι.

 

http://www.imdb.com/title/tt0251160/

 

Το πιο πιθανο ειναι να την εχετε δει, την δειχνει στην ελληνικη τηλεοραση. Αν οχι, κατεβαστε την. Λοιπον, η πλοκη, που φερνει εναν συνηθισμενο πατερα που δεν εχει πειραξει ποτε κανεναν στην ζωη του, να παρει ομηρους και να τους απειλει με οπλο, σε μια κινηση απελπισιας για να σωσει τον γιο του ειναι για εμενα απλα φανταστικη. Ειναι και ο ηρωας, και ο κακος ταυτοχρονα. Η μηπως οι κακοι ειναι η ασφαλιστικη εταιρια? Η μηπως οι γιατροι που δεν κανουν τιποτα να σωσουν τον γιο του? Η μηπως τα SWAT που κανουν απλα την δουλεια τους? Ποιος μπορει να πει με σιγουρια ποιος ειναι κακος και ποιος καλος?

 

Μαζι με φανταστικη σκηνοθεσια του Νικου Κασσαβετη και τον Denzel Washington ως συνηθως να ζει τον ρολο, σε κανει να κολλας στην οθονη και να σπαραζει η καρδια σου.

 

Τετοιες ιστοριες θελω. Οχι, κακος εχει σουπερ οπλο. Καλος πρεπει να σταματησει κακο. Κακος απαγαγει κοριτσι. Καλος σωζει κοριτσι, πλακωνει στις φαπες τον κακο και του σπαει το σουπερ παιχνιδι, αλλα κακος ξεφευγει για να εχουμε κατι να βαλουμε στο σικουελ.

Link to comment
Share on other sites

Guest roriconfan

Τέτοιες ιστορίες είναι για 5χρονα. Σκεφτείτε μόνο πόσες και πόσες παραλλαγές των Power Rangers υπάρχουνε και θα τρομάξετε με το πόσο εύκολα αναμασιέται το ίδιο φαγητό συνέχεια και ικανοποιεί ένα μη απαιτητικό κοινό. Γιατί υπάρχουνε και πολλοί που ικανοποιούνται με το να γίνονται τα πράγματα όπως τα έχουνε συνηθίσει ώστε να νοιώθουνε ασφάλεια που το καλό πάντα νικάει στο τέλος.

 

Από την άλλη, ιστορίες με μη ξεκάθαρο τοπίο είναι πραγματικά πιο δύσκολες για να γίνουνε και σηκώνουνε πιο άγριες κριτικές οπότε λίγοι μπαίνουνε στον κόπο να ασχοληθούνε. Greater power brings greater responsability, που λένε. Άσε που οι περισσότεροι άνθρωποι δε θέλουνε καν να σκέφτονται δύσκολα / υπαρξιακά θέματα και απλά παρακολουθούνε τηλεόραση ή κινηματογράφο για να αδειάζει το μυαλό τους σαν χαλάρωση.

Link to comment
Share on other sites

Πάντως και το κακό τέλος ή ο καλός να γίνεται κακός και το αντίθετο και γενικά οι ανατροπές σε μια ιστορία(σε ταινίες και βιβλία) δεν είναι πλέον τόσο πρωτότυπο όσο κάποτε. Ένα έμπειρο μάτι θα καταλάβει που το πηγαίνει η ιστορία, ποια θα είναι η ανατροπή, αν υπάρχει κτλ. Στην εποχή μας η έκπληξη είναι λίγο σπάνια... Εγώ πιστεύω ότι το μεγαλύτερο θέμα είναι πως θα παρουσιάσεις μια ιστορία, ο τρόπος που είναι γραμμένη. Ίσως να είναι κλασική αλλά με τον τρόπο που το δίνει ο συγγραφέας να έχει πραγματικά ενδιαφέρον και αντίθετα η πιο πρωτότυπη ιστορία να καταντήσει βαρετή και κουραστική.

Link to comment
Share on other sites

Guest roriconfan

Καλά, η όμορφη παρουσίαση κάνει ακόμα και το ξύδι να φαντάζει σαν εκλεκτό κρασί. Αλλά δεν είναι αυτό εντός του θέματος.

Συμφωνώ πάντως ότι πλέον είναι κομμάτι δύσκολο να βασίζεσαι σε ανατροπές για να κρατάς το ενδιαφέρον.

Εδώ στο διήγημα μου τον Άβατο Δρόμο τον αντι-ήρωα "τον έκανα αυτό που έκανα" και μου κάνανε παράπονα που περιμένανε κάτι άλλο.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..