Jump to content

Σάρκινο Φρούτο - Μιχάλης Μανωλιός


Recommended Posts

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ο nikosal δεν το έκανε, οπότε δίνω εδώ το link για την κριτική του, με την οποία καταθάβει το "Φρούτο".

 

Και η γνώμη του Scanner ακριβώς από κάτω.

 

Ευχαριστώ, παιδιά!

Link to comment
Share on other sites

Υπερβάλλει ο κύριος ΝίκοσΑλ, το "Άλλο ένα παιχνίδι" το θυμάμαι μία χαρά στρωτό και κατανοητό. Για τη σοκολάτα δεν ξέρω, τη διάβασα μετά από το κατεβατό με τις εξηγήσεις, αλλά νομίζω ότι είναι η ιστορία που θα ανεβάσει πολύ το βαθμό του βιβλίου όταν με το καλό κάνω κι εγώ αξιολογήσεις (κάπου εδώ ο ΝίκοσΑλ μπαίνει να μου πει να βιαστώ).

Link to comment
Share on other sites

Ωπ! Δεν τα είχα διαβάσει αυτά. Και προσπερνώντας το κυρία του Κυρίου Νικοσάλ -θα είμαι γλυκίτατη- εχω να παραθέσω και να κουοτάρω τη Βάσω:

σ' αυτους που τους προβλημάτισε αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

γιατί αυτή είναι και η δική μου αλήθεια για τη σοκολάτα.

 

Τώρα, έχοντας διαβάσει και το τέρας πλέον, και τελικά σαν σύνολο μάλλον το προτιμώ, η σοκολάτα συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι το αγαπημένο μου διήγημα του κυρίου Μανωλιού. Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναγράψει γιατί, δεν θυμάμαι καν αν έχω καταφέρει να ξαναβάλω λέξεις στο γιατί. Τώρα πια ξέρω: έχει μια ξεχωριστή ευαισθησία, τέτοια και τόσο βαθιά, που δεν έχω βρει μέχρι τώρα σε κανένα άλλο -από τα κατά τα άλλα εξαιρετικά- διηγήματα του συγγραφέα.

 

There... τα κατέθεσα.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Άρχισα κι εγώ το Σάρκινο Φρούτο, χθες τελείωσα τη Σοκολάτα και λέω να γράψω δύο τρία πραγματάκια, αλλά δεν ξέρω αν θα γράψω κάτι για όλες τις ιστορίες, στο κάτω κάτω δεν φημίζομαι για τα σχόλια μου.

 

Μεγάλος φαν τις ΕΦ δεν είμαι και ούτε γνώστης, αλλά αυτό που διάβασα μου άρεσε καθώς και η ιδέα της τιμωρίας των αντικαθεστωτικών, που όχι μόνο τους φυλάκισαν, αλλά τους καταδίκασαν να ζουν δυστυχισμένοι προκειμένου να μην χάσουν χρόνο ζωής. Στην περίπτωσή τους η ευτυχία μικραίνει τη ζωή τους, αυτό και αν είναι τιμωρία.

 

Πολύ ωραίες στιγμές:

 

1. Ο Χασάν που κοιτά τρεις φορές σε κάθε συνάντηση την Ίνγκριντ.

 

2. Ο Τσέν που κοιμήθηκε επειδή έζησε καλά και έκανε πράγματα που του άρεσαν, όπως το να είναι με τη γυναίκα που αγαπούσε, να πηγαίνει και να κάνει βόλτα στους λόφους και να παίζει με το σκύλο του.

 

3. Η ΄Αρτεμις που "κοιμήθηκε" χαμογελώντας.

 

Πράγματα που με μπέρδεψαν:

 

Το ξεκίνησα περιμένοντας ότι δεν θα καταλάβω και πολλά μετά από όλες αυτές τις κουβέντες που είχαν γίνει κατά καιρούς, αλλά νομίζω ότι τα βασικά τα κομμάτια τα έπιασα. Η ιστορία απαιτεί συγκέντρωση, γιατί την πληροφορία σου την δίνει όλη, αλλά διάσπαρτη. Διάβασα τελειώνοντας και το διευκρινιστικό κειμενάκι του Μιχάλη, αλλά σε γενικές γραμμές δεν ήταν απαραίτητο.

 

1. Επειδή κατάλαβα ότι όλοι αυτοί ζούν φυλακισμένοι στην πραγματικότητα σε σπίτια με υγρασία και μετακινούνται με κάρα, με προβλημάτισε η ύπαρξη πχ των τσιγάρων και της σοκολάτας. Εντάξει, για τα τσιγάρα λέει ότι "πέφτουν" φαντάστηκα ότι και οι σοκολάτες "πέφτουν", αλλά επειδή είναι είδη που απολαμβάνεις μου ήταν αδύνατο να καταλάβω ποιός τα "ρίχνει" και γιατί. Σκέφτηκα διάφορα αλλά δεν είμαι σίγουρη. Επίσης, στις συναντήσεις καπνίζουν πολύ, λέει, και μιλάνε λίγο, μα το τσιγάρο δεν θεωρείται απόλαυση; Θεωρείται μικρότερη από την κουβέντα και τη σοκολάτα; Με λιγότερες μονάδες;

 

2.Θα περίμενα να γίνει κάτι με τη Λίσα, να μάθω κάτι για το παρελθόν της, αν έχει φύγει, αν έχει πεθάνει κλπ. Δεν νομίζω ότι τους έχει προδώσει, γιατί η Άρτεμις δακρύζει βλέποντας τον κύβο.

 

3. Δεν καταλαβαίνω την τιμωρία του αρχηγού. Μόνο τον παραδειγματισμό μπορώ να καταλάβω, για τους άλλους, αλλά φαίνεται ότι στο τέλος ο ίδιος δεν

παθαίνει τίποτα, σαν να έχει ανοσία στην ευτυχία και να μην επηρεάζει τις μονάδες του. Οπότε μάλλον για το καλό του είναι στο τέλος.

 

4. Τα ρολόγια. Εδώ μπερδεύτηκα λίγο, γιατί θεώρησα ότι αυτά τα ρολόγια δεν θα μπορούσαν να τα βγάλουν, καθώς θα μετρούσαν συνεχώς, και δεν κατάλαβα πώς κάποιος θα μπορούσε να τα βάλει σε μια σακούλα και να τα πάρει για μια εβδομάδα για να υπολογίσει τις αναλυτικές αυτές συναρττήσεις.

Τι θα γινόταν με τις μετρήσεις αυτής της εβδομάδας.

 

Αυτά τα λίγα προς το παρόν.

 

Έντιτ: Μα αυτό βγήκε τεράστιο:dazzled:

Edited by melkiades
Link to comment
Share on other sites

Είμαι τόσο κολακευμένος που σχολίασες (είναι μόλις η δεύτερη φορά που το κάνεις και η πρώτη που το κάνεις γνωρίζοντας ότι ο συγγραφέας θα το διαβάσει) που όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Βλέπεις; Δεν δαγκώνουμε.:rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

OK, τώρα που συνήλθα κάπως απ' την έκπληξη, έχουμε και λέμε:

 

(Προσοχή! Αληθινά spoilers μέσα στο spoiler!)

 

 

1. Επειδή κατάλαβα ότι όλοι αυτοί ζούν φυλακισμένοι στην πραγματικότητα σε σπίτια με υγρασία και μετακινούνται με κάρα, με προβλημάτισε η ύπαρξη πχ των τσιγάρων και της σοκολάτας. Εντάξει, για τα τσιγάρα λέει ότι "πέφτουν" φαντάστηκα ότι και οι σοκολάτες "πέφτουν", αλλά επειδή είναι είδη που απολαμβάνεις μου ήταν αδύνατο να καταλάβω ποιός τα "ρίχνει" και γιατί. Σκέφτηκα διάφορα αλλά δεν είμαι σίγουρη. Επίσης, στις συναντήσεις καπνίζουν πολύ, λέει, και μιλάνε λίγο, μα το τσιγάρο δεν θεωρείται απόλαυση; Θεωρείται μικρότερη από την κουβέντα και τη σοκολάτα; Με λιγότερες μονάδες;

 

2.Θα περίμενα να γίνει κάτι με τη Λίσα, να μάθω κάτι για το παρελθόν της, αν έχει φύγει, αν έχει πεθάνει κλπ. Δεν νομίζω ότι τους έχει προδώσει, γιατί η Άρτεμις δακρύζει βλέποντας τον κύβο.

 

3. Δεν καταλαβαίνω την τιμωρία του αρχηγού. Μόνο τον παραδειγματισμό μπορώ να καταλάβω, για τους άλλους, αλλά φαίνεται ότι στο τέλος ο ίδιος δεν

παθαίνει τίποτα, σαν να έχει ανοσία στην ευτυχία και να μην επηρεάζει τις μονάδες του. Οπότε μάλλον για το καλό του είναι στο τέλος.

 

4. Τα ρολόγια. Εδώ μπερδεύτηκα λίγο, γιατί θεώρησα ότι αυτά τα ρολόγια δεν θα μπορούσαν να τα βγάλουν, καθώς θα μετρούσαν συνεχώς, και δεν κατάλαβα πώς κάποιος θα μπορούσε να τα βάλει σε μια σακούλα και να τα πάρει για μια εβδομάδα για να υπολογίσει τις αναλυτικές αυτές συναρττήσεις.

Τι θα γινόταν με τις μετρήσεις αυτής της εβδομάδας.

1) Και οι σοκολάτες έπεφταν από το καθεστώς ("Ο Έρικ μούγκρισε απ’ το παράθυρο σοκολάτες! Ποια ήταν η τελευταία φορά που είχανε πετάξει φάρμακα;") έξω από την Πόλη, στα πλαίσια του "αν φας χάνεις ζωή / πεθαίνεις, αν δε φας υποφέρεις". Το τσιγάρο θεωρείται απόλαυση αλλά σίγουρα δεν κάνει καλό στην υγεία έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω, εσύ θα κάπνιζες; Επίσης, δεν φαίνεται από κάπου ότι υπήρχε κάποιο είδος "τιμοκατάλογου" για την κάθε απόλαυση.

 

2) Δεν θα μάθουμε, επειδή ο Ρόλυ έχει χάσει τις αναμνήσεις του και, κυρίως, επειδή αυτό θα έβλαπτε την πληροφοριακή οικονομία της ιστορίας (ο βαρύγδουπος αυτός όρος δεν υπάρχει, μόλις τον επινόησα τρομάρα μου, αλλά πιστεύω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ μ' αυτόν). Δεν είναι σαφές αν τους έχει προδώσει. Ίσως η Άρτεμις να δακρύζει μόνο για τον Ρόλυ, αν και αυτό που λες είναι πιθανότερο. Όσα δεν γράφονται ούτε υπονοούνται, ειλικρινά δεν τα γνωρίζω.

 

3) Το πεδίο έχει επάνω του την ίδια επίδραση που έχει και στους υπόλοιπους. Αν στο τέλος ο Ρόλυ βρίσκεται κοντά στον θάνατο, δεν το ξέρουμε γιατί ο θάνατος από το πεδίο έρχεται πολύ απότομα. Η επιπλεόν τιμωρία του, φυσικά, είναι η απώλεια της νοημοσύνης και των αναμνήσεών του.

 

4) Λέει ότι "Ο Βονγκ μαζεύει όλα τα ρολόγια σε κάθε συγκέντρωση, αλλά τους τα δίνει μετά." Δεν λέει ότι τους τα επιστρέφει σε μια βδομάδα, αν και έχεις δίκιο ότι δίνεται λανθασμένα αυτή η εντύπωση. Φαντάζομαι ότι τους τα δίνει πίσω σε λίγες ώρες -αν και θα ήταν ολόκληρη ιστορία να τους βρει έναν-έναν. Δεν υπήρχε αρκετή έκταση για να το εξηγήσω αυτό.

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, «Επιτάφιος»: τι γίνεται όταν έχουν δοθεί όλα τα περιθώρια στην ανθρωπότητα να φτιάξει τα πράγματα αλλά τα έχει πάει σκατά.

 

Μου άρεσε πάρα πολύ, ιδιαίτερα το τέλος. Οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει από τα λάθη τους όσο και αν έχουν καταστρέψει τελείως τη γη. Το να τα επαναλάβουν θα είναι αναπόφευκτο, νομίζω ότι οι εμβόλιμες παράγραφοι με τα πλάσματα που τους παρακολουθούν δείχνουν ακριβώς αυτό. Πηγαίνοντας απλά κάπου αλλού θα κάνουν στο τέλος τα ίδια, γι΄αυτό και δεν τους δίνονται περιθώρια για άλλα λάθη.

 

Πολύ ωραία η τελευταία σκηνή στην οποία η Κυβερνήτης έχοντας δει ότι έχουν επιστρέψει στην κατεστραμμένη πλέον γη, απλά επιστρέφει στη θέση της και κοιμάται περιμένοντας το τέλος.

 

 

Ένα πράγμα που με ξένισε είναι η ακριβής διαστασιολόγηση του σκάφους, το εμβαδό της διατομής του, η εσωτερική και εξωτερική διάμετρος των κουβουκλίων που χρησιμοποίησαν οι επιβάτες. Καταλαβαίνω ότι ήθελες να δώσεις στον αναγνώστη όλη την εικόνα του εσωτερικού για να φαντάζεται αυτά τα κουβούκλια, μέσα στα οποία μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα αιωρούνται για όλο αυτό το ασύλληπτο χρονικό διάστημα, αλλά εμένα μου χαλούσε λίγο την ατμόσφαιρα. Από την άλλη, με την ίδια λεπτομέρεια δίνεται και ο χρόνος, αλλά αυτό δεν μου φάνηκε περίεργο, νομίζω ότι βοήθησε στο να γίνει πιο τραγικό και το τέλος.

 

Ίσως λίγο με μπέρδεψε η στάση της Αδελφής, υπάρχουν φορές που ενεργεί τελείως ψυχρά και φορές που δείχνει να έχει ανθρώπινα συναισθήματα.

Edited by melkiades
Link to comment
Share on other sites

1) Λοιπόν, «Επιτάφιος»: [...]

Μου άρεσε πάρα πολύ, ιδιαίτερα το τέλος.

 

2) Ένα πράγμα που με ξένισε είναι η ακριβής διαστασιολόγηση του σκάφους, το εμβαδό της διατομής του, η εσωτερική και εξωτερική διάμετρος των κουβουκλίων που χρησιμοποίησαν οι επιβάτες. Καταλαβαίνω ότι ήθελες να δώσεις στον αναγνώστη όλη την εικόνα του εσωτερικού για να φαντάζεται αυτά τα κουβούκλια, μέσα στα οποία μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα αιωρούνται για όλο αυτό το ασύλληπτο χρονικό διάστημα, αλλά εμένα μου χαλούσε λίγο την ατμόσφαιρα.

 

3) Ίσως λίγο με μπέρδεψε η στάση της Αδελφής, υπάρχουν φορές που ενεργεί τελείως ψυχρά και φορές που δείχνει να έχει ανθρώπινα συναισθήματα.

 

1) Αυτό είναι πολύ ευχάριστο γιατί το διήγημα αυτό είναι το πιο παλιό δημοσιευμένο μου (γράφτηκε το 1992) με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

 

2) ΟΚ, εδώ προφανώς τα γούστα μας διαφέρουν. Θυμάμαι ότι ήταν από τα κομμάτια που μου άρεσαν όταν το σχεδίαζα και το έγραφα. Από την άλλη, σήμερα πολύ πιθανόν να μην το έγραφα με τόση λεπτομέρεια.

 

3) Σωστά. Δεν μπορώ να θυμάμαι αν αυτό έγινε κατα λάθος ή επίτηδες, στα πλαίσια του ανθρωπομορφισμού της Αδελφής που προκύπτει από την υποτιθέμενη υψηλή και "ανθρώπινη" νοημοσύνη της.

Link to comment
Share on other sites

  • 8 months later...

Έχει καιρό που τελείωσα το βιβλίο αλλά λόγω έλλειψης χρόνου καθυστέρησα πολύ τα σχόλια. Τα σχόλια για τα πρώτα διηγήματα γράφτηκαν καθώς διάβαζα τη συλλογή. Τα σχόλια για τα τελευταία γράφτηκαν τώρα (μάλλον ήταν και το σημείο στο οποίο κατάφερα--δηλαδή η συλλογή με κατάφερε--ν' αφήσω στην άκρη την κριτική και να ευχαριστηθώ την ανάγνωση), και είναι σαφώς πιο επιγραμματικά. Αντικατοπτρίζουν αυτό που μου έμεινε από τα διηγήματα τώρα που μου διαφεύγουν οι λεπτομέρειες.

 

 

«Σοκολάτα»: Όταν το κατάλαβα, μου άρεσε σαν ιδέα. Αλλά δεν το κατάλαβα χωρίς βοήθεια, κι αυτό όχι γιατί ήταν τόσο κρυπτικό που να καταντά αδύνατο να το ξεκλειδώσεις (όλα τα στοιχεία είναι πράγματι εκεί), αλλά γιατί το στυλ της γραφής δεν με έπεισε να μπω στον κόπο να προσπαθήσω τόσο πολύ.

 

«Αγάπα τον, αγάπα τον, αγάπα τον»: Ενδιαφέρουσα φιλοσοφική-ψυχολογική συζήτηση, αλλά χωρίς το βάθος χαρακτήρων που θα χρειαζόταν για να την υποστηρίξουν ως ιστορία και να κάνουν το διήγημα κάτι παραπάνω από ιντελεκτουέλ άσκηση. Πολύ ωραία ιδέα τα τρίμορφα, ωστόσο, και οι σχέσεις ανάμεσα στις μορφές του είδους.

 

«Επιτάφιος»: Μέχρι στιγμής, η αγαπημένη μου ιστορία. Η επιλογή του ονόματος της πρωταγωνίστριας μου φάνηκε λίγο αφελής/υπερβολικά προφανής. Κατάλαβα ακριβώς τι έγινε, πολλοί αριθμοί σε κάποια φάση αλλά ΟΚ, συναισθηματικά πολύ δυνατό, όσο κι αν ήταν διδακτικό με τους εξωγήινους σε ρόλο θείας Δίκης. Εδώ η συλλογή κέρδισε την προσοχή μου. Τα επόμενα θα τα διαβάσω θετικά προδιατεθειμένη.

 

Μια γενική παρατήρηση: Η γλώσσα δεν έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Η συγγραφική σφραγίδα προκύπτει από την πλοκή, το στήσιμο της ιστορίας, τη θεματολογία και την ιδιαίτερη οπτική πάνω της, αλλά όχι από τη γλώσσα. Αυτό το θεωρώ πάντα σοβαρό μειονέκτημα για ένα λογοτεχνικό έργο. Μ’ ενδιαφέρει να γνωρίσω το γλωσσικό σύμπαν του συγγραφέα κι αισθάνομαι ότι έχω εξαπατηθεί όταν αυτό είναι ολόιδιο με τόσων άλλων.

 

«Χριστοπαναγίες»: Φαντάζομαι αυτό μπήκε μετά τον Επιτάφιο για ν’ αλαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα; Σόρρυ, εγώ δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο και λίγο εκνευρίστηκα. Με τα ονόματα δεν μπήκα καν στον κόπο (άλλωστε ήταν «ριντί-κιουλους» :p) και το χιούμορ παραήταν στημένο για τα γούστα μου.

 

[long break]

 

«Σάρκινο φρούτο»: Dude. Αυτό ήταν πάρα πολύ καλό.

«H Άμυνα»: Εμένα αυτό μου άρεσε, με κράτησε, αν και ήταν ίσως πολύ κακό για το τίποτα. Αλλά κι αυτό ακόμα εγώ το είδα ως μέρος του κλειδιού που κάνει την ιστορία να έχει νόημα (τι δεν καταλαβαίνεις; ).

«Μόνο ένα παιχνίδι»: Αυτό ήταν κατά τη γνώμη μου το καλύτερο διήγημα της συλλογής και μάλλον ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει από ελληνική επιστημονική φαντασία (που, ΟΚ, δεν έχω διαβάσει πολλά, αλλά και πάλι :mf_sherlock: ). Μην πω κι από ξένη. Βασικό ατού το βάθος των χαρακτήρων (φοβερό κατόρθωμα με τόσες οπτικές γωνίες).

«Εξεταστική περίοδος»: Θα συμφωνήσω με τον Electroscribe.

 

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, άνιση η συλλογή, αλλά με κάποιες (αρκετές έως πολλές) καταπληκτικές στιγμές που εμένα θα με έπειθαν να πάρω και το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα (ακόμα κι αν δεν είχα ήδη αποφασίσει να το κάνω :p ).

Link to comment
Share on other sites

Ναταλία, συμφωνώ με τα περισσότερα προβλήματα που αναφέρεις και χαίρομαι που, παρόλ' αυτά, η συλλογή κατάφερε όπως λες να σε κρατήσει με τα διηγήματα που σου άρεσαν. Θέλω να πιστεύω ότι το "...και το τέρας" (ως σημαντικά μεταγενέστερο) είναι λίγο ή πολύ βελτιωμένο σε όλους τους επίμαχους τομείς, χωρίς να έχει χειρότερες ιδέες.

Ευχαριστώ για τον σχολιασμό. :-)

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Επειδή η περιέργεια δεν σκοτώνει μόνο τη γάτα, αλλά μερικές φορές βγάζει τα πμ στη φόρα, αφού το χρυσόψαρο καραδοκεί μονίμως, ακολουθεί το μήνυμα που έστειλα στον μίστερ Μανωλιός για το Σάρκινο φρούτο. Μια δυο εξηγήσεις: το έγραψα βιαστικά, προτού διαβάσω το παρόν τόπικ, προτού διαβάσω το «λυσάρι» για τη Σοκολάτα. Στο οφ τόπικ (μα γιατί δεν βρίσκω το κουμπί για τα σπόιλερ; ), κρυμμένες ορισμένες εξηγήσεις που προέκυψαν μετά την ανάγνωση όσων γράφτηκαν εδώ.

 

 

Το διάβασα ολόκληρο το Σάρκινο φρούτο, και να μερικές σκόρπιες σκέψεις:

 

Τελικά, από όλο το βιβλίο παρέμεινε αγαπημένο μου διήγημα ο Επιτάφιος, κι όχι επειδή μου φαίνεται ότι είναι το πιο ζοφερό και απαισιόδοξο απ' όλα. Δεν κάθησα να το συγκρίνω από άποψη γραφής ή αρτιότητας με τα υπόλοιπα, απλώς έχει μερικά στοιχεία που με συγκινούν κάθε φορά που τα συναντώ: σχολιάζει την ανθρώπινη κατάσταση, δίνει προσοχή σε μικρές επιμέρους ιστορίες, κι αυτές τις εντάσσει σε ένα γενικότερο πλάνο με την κινηματογραφική έννοια. Λυπήθηκα που δεν έχω αρκετές γνώσεις φυσικής ώστε να λύσω το μυστήριο της σύγκρουσης του Επιτάφιου με τον εαυτό του (μάλλον). Ακόμη αναρωτιέμαι πού παραπέμπει, κι ελπίζω να μην υπονοεί μόνο τον δάκτυλο του προηγμένου, δικαστή πολιτισμού :D :D

 

O.T.
Οι «γνώσεις φυσικής» ήταν εκεί! Μέσα στο διήγημα. Ωστόσο, φαίνεται πως όσο και όπως το διάβαζα, σε ουρές ταχυδρομείων και υπηρεσιών, δεν τους έδωσα την απαιτούμενη προσοχή. Φαίνεται ακόμη πως ο παραπάνω δάκτυλος εξηγεί τα περισσότερα: εντάξει, είναι κάπως απογοητευτικό (για μένα, γιατί αφαιρεί το στοιχείο του τυχαίου, απρόσμενου περιστατικού, που είναι εντέλει αναμενόμενο όταν μιλούμε για γαλαξιακές διαστάσεις), όμως ενοποιεί πιο ολοκληρωμένα το στόρι του διηγήματος. Παραμένει το αγαπημένο μου, για λόγους ευνόητους στη σημερινή συγκυρία, και επειδή είναι παράλληλο με ένα επίσης αγαπημένο μου διήγημα της Λε Γκεν, από τα Γενέθλια του κόσμου, με παρόμοιο θέμα και πολύ διαφορετική κατάληξη.
 

 

Στα ατού του βιβλίου, από την πλευρά της έκδοσης, είναι οι πολύ ωραίες φωτογραφίες που συνοδεύουν κάθε διήγημα· στα μειονεκτήματά του, η εμφανής έλλειψη τυπογραφικής διόρθωσης. Μακάρι να γίνει δεύτερη έκδοση και να διορθωθούν τα τυπογραφικά.

 

O.T.
Δεν είδα τέτοια στη Σοκολάτα –το Άρτεμις και κάνα δυο άλλα που έβγαζαν μάτι, εύκολα εξηγούνταν. Εννοώ δύο απανωτά «μάτια», που ήταν προφανώς «ματιά», κάτι ενωτικά ανάμεσα σε επίθετα, κάτι κενά πριν και μετά από μεγάλες παύλες, κάτι ανθυπολεπτομέρειες τέτοιου τύπου δηλαδή, οι οποίες απασχολούν μόνο τους καρασχολαστικούς :D :D
 

 

Γενικά, τα διηγήματα συνολικά μου φάνηκαν σαν ασκήσεις σε διάφορους τρόπους γραφής, πολύ πετυχημένες μάλιστα. Η Σοκολάτα, που ήταν το πιο απαιτητικό από την άποψη αυτή κατά τη γνώμη μου, σε βγάζει ασπροπρόσωπο. Ωστόσο, στο κλείσιμο μου άφησε μια αίσθηση ανικανοποίητου, ένα «ε, και;». Ίσως επειδή το πολύ υψηλό επίπεδο γραφής, προϊδέαζε για κάτι που δεν μπορώ ακόμη να χαρακτηρίσω, αλλά πάντως περισσότερο από την τελική σκηνή, όσο δραματική κι αν ήταν.

 

O.T.
Εντάξει, εφτά στα δέκα από τα σημεία του λυσαριού, είναι καλό σκορ. Κι αν ήξερα τι ήταν η άτιμη συνάρτηση Άιτμ-Σλιμπς νωρίτερα, θα το είχα απολαύσει πολύ περισσότερο. Η Σοκολάτα σηκώνει και δεύτερη ανάγνωση, όταν θα τα έχω μισοξεχάσει αυτά : ))

 

Μου άρεσε πολύ η ιδέα των τρίμορφων στο Αγάπα τον, αγάπα τον, αγάπα τον, που μου φάνηκε κατά τα άλλα μια χαρακτηριστική ερωτική φαντασίωση των '90 (αν εξαιρέσεις το κυβόργιο), σαρδόνια σκηνοθετημένη (εξαιτίας του). Κάτι ανάλογο θα έλεγα και για τις Χριστοπαναγίες, μόνο που αυτή τη φορά η άσκηση γραφής ήταν στο χιουμοριστικό ύφος. Εδώ με ενόχλησαν δύο πράγματα: ότι όλοι οι χαρακτήρες ήταν μάο γαμάω, φοβεροί και τρομεροί στη δουλειά τους (κάτι που μου έδωσε επίσης την αίσθηση της τυπικής φαντασίωσης των '90, θυμίζοντάς μου διαφήμιση) και ότι η μεταστροφή στη σχέση του κεντρικού ζευγαριού δεν εξηγείται με τίποτα από όσα έχω υπόψη μου στο γνωστό κόσμο. Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο το διήγημα αν είχε ελάχιστα λιγότερο χιούμορ κι ελάχιστη περισσότερη μαυρίλα ή ειρωνεία.

 

Εξαιρετική η ιδέα του σάρκινου φρούτου. Όμως το διήγημα πάλι μου άφησε την αίσθηση του ανικανοποίητου, σαν να έχει αφήσει κάτι ανολοκλήρωτο.

 

O.T.
Όντως, κι εγώ το σκέφτηκα ότι κατά κάποιο τρόπο επανέρχεσαι σε ανάλογα μοτίβα στο Και το τέρας.

 

Η Άμυνα είναι, νομίζω, το πιο άρτιο και πιο ανατριχιαστικό διήγημα όλης της συλλογής –συν το πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για τη βία.

 

Εντάξει, το Μόνο ένα παιχνίδι, επίσης έχει το στοιχείο των μάο γαμάω χαρακτήρων, ωστόσο το διάβασα με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις Χριστοπαναγίες. Ίσως επειδή δεν έχω το χαρακτήρα του παίκτη, ίσως επειδή μου θύμιζε το Hunger games στη γενική ιδέα του.

 

Αν η Άμυνα είναι το πιο ανατριχιαστικό, το Εξεταστική περίοδος είναι το πιο άρρωστο –σου αφήνει μια διάθεση να πετάξεις το βιβλίο κατακούτελα σε όποιον βρεις μπροστά σου τη στιγμή που το κλείνεις, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω καθώς βρισκόμουν ήδη σε θάλαμο νοσοκομείου. :D :D Κατά τα άλλα, θα το βάλω στη συλλογή με τις πετυχημένες παραλλαγές του μύθου για την εκπλήρωση των ευχών που μετατρέπονται σε εφιάλτη.

 

Με δυο λόγια, ολόκληρο το Σάρκινο φρούτο, μια μικρή συλλογή διηγημάτων τρόμου ντυμένη επιστημονική φαντασία, με μικρές χιουμοριστικές ανάσες, για να μας δελεάσουν να τη διαβάσουμε μέχρι την τελευταία σελίδα.

 

Πέρα από αυτά, σε σύγκριση με τα διηγήματά σου που έχω διαβάσει στο φόρουμ, ή στο Και το τέρας (που δεν το έχω πρόχειρο, δυστυχώς, για να γίνω πιο συγκεκριμένη) είναι εμφανής ο δρόμος που έχει διανυθεί, όπως και μερικές εμμονές που παραμένουν (ας πούμε, αν είχα διαβάσει μερικές σελίδες από την Άμυνα ή από την Εξεταστική περίοδο πριν από τη Μάβεια, θα είχα μαντέψει το συγγραφέα της, νομίζω :D :D)

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

There you go, γρήγορα-γρήγορα, για να μην το ξεχάσω: 

 

Μάρβιν: […] ο Επιτάφιος […] είναι παράλληλο με ένα επίσης αγαπημένο μου διήγημα της Λε Γκεν, από τα Γενέθλια του κόσμου, με παρόμοιο θέμα και πολύ διαφορετική κατάληξη.

mman: Θύμισέ μου με ποιο.

 

Μάρβιν: […] στα μειονεκτήματά του, η εμφανής έλλειψη τυπογραφικής διόρθωσης. […]

mman: Νομίζω ότι είσαι η πρώτη που το λέει αυτό αλλά, λόγω αετίσιου ματιού, δεν μου κάνει εντύπωση. J

 

Μάρβιν: Δεν είδα τέτοια στη Σοκολάτα –το Άρτεμις και κάνα δυο άλλα που έβγαζαν μάτι, εύκολα εξηγούνταν. Εννοώ δύο απανωτά «μάτια», που ήταν προφανώς «ματιά», κάτι ενωτικά ανάμεσα σε επίθετα, κάτι κενά πριν και μετά από μεγάλες παύλες, κάτι ανθυπολεπτομέρειες τέτοιου τύπου δηλαδή, οι οποίες απασχολούν μόνο τους καρασχολαστικούς   :D :D

mman: Η «Σοκολάτα» έχει μερικά εμφανή και ηθελημένα γραμματικά και συντακτικά λάθη, λόγω της κατάστασης του αφηγητή. Για τα τυπογραφικά, μου κίνησες την περιέργεια και θα το κοιτάξω.

 

Μάρβιν: Γενικά, τα διηγήματα συνολικά μου φάνηκαν σαν ασκήσεις σε διάφορους τρόπους γραφής […]

mman: Έτσι το βλέπω κι εγώ, ήδη σχεδόν αμέσως μετά την έκδοση. Αν και δεν το έκανα επίτηδες, τα διηγήματα είναι πολύ ανόμοια μεταξύ τους τόσο στο ύφος, όσο και στην τεχνοτροπία. Αφηγητής περιορισμένης αντίληψης (Σοκολάτα), βαριά ατμόσφαιρα (Επιτάφιος), χιούμορ (Χριστοπαναγίες), τριτοπρόσωποι αφηγητές βαθιάς εστίασης (Σάρκινο Φρούτο), ακραία βία (Άμυνα), δέκα διαφορετικοί αφηγητές (Μόνο Ένα Παιχνίδι), εξωδιηγητικές παρεμβάσεις δεύτερου προσώπου προς τον αναγνώστη (Εξεταστική Περίοδος) κι ένα «φυσιολογικό» (Αγάπα τον).

 

Μάρβιν: Μου άρεσε πολύ η ιδέα των τρίμορφων στο Αγάπα τον, αγάπα τον, αγάπα τον […]

mman: Ευχαριστώ, αλλά η ιδέα δεν στέκει (τουλάχιστον όχι σε έναν τόσο ξερό πλανήτη χωρίς άλλες ανώτερες μορφές ζωής) κυρίως για εξελικτικούς λόγους βιοποικιλότητας και τροφικής αλυσίδας. Αλλά το βιβλίο αυτό το έγραψα αμέριμνος, χαζεύοντας με το κεφάλι προς τον ουρανό όλα τα ευχάριστα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς με τη συγγραφή, αντί να κοιτάω τις τρύπες-λούμπες μπροστά στα πόδια μου. Το καλό είναι ότι ελάχιστοι το προσέχουν αυτό –τουλάχιστον με τα Τρίμορφα. J

 

Μάρβιν: Κάτι ανάλογο θα έλεγα και για τις Χριστοπαναγίες, μόνο που αυτή τη φορά η άσκηση γραφής ήταν στο χιουμοριστικό ύφος. Εδώ με ενόχλησαν δύο πράγματα: ότι όλοι οι χαρακτήρες ήταν μάο γαμάω, φοβεροί και τρομεροί στη δουλειά τους (κάτι που μου έδωσε επίσης την αίσθηση της τυπικής φαντασίωσης των '90, θυμίζοντάς μου διαφήμιση) […]. Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο το διήγημα αν είχε ελάχιστα λιγότερο χιούμορ κι ελάχιστη περισσότερη μαυρίλα ή ειρωνεία.

mman: Δεκτά. Σίγουρα θα το έγραφα (αν!) πολύ διαφορετικά σήμερα. Οι "Χριστοπαναγίες" είναι του 1992, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

 

Μάρβιν: Η Άμυνα είναι, νομίζω, το πιο άρτιο και πιο ανατριχιαστικό διήγημα όλης της συλλογής –συν το πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για τη βία.

mman: Όλο το διήγημα γι’ αυτό γράφτηκε. Καλά, και γιατί ήθελα γίνω λίγο περιγραφικός. J

 

Μαρβίν: Αν η Άμυνα είναι το πιο ανατριχιαστικό, το Εξεταστική περίοδος είναι το πιο άρρωστο –σου αφήνει μια διάθεση να πετάξεις το βιβλίο κατακούτελα σε όποιον βρεις μπροστά σου τη στιγμή που το κλείνεις […]

mman: Ευχαριστώ. Κάτι τέτοια τα εκλαμβάνω ως κομπλιμέντα. J

 

Μάρβιν: Με δυο λόγια, ολόκληρο το Σάρκινο φρούτο, μια μικρή συλλογή διηγημάτων τρόμου ντυμένη επιστημονική φαντασία […]

mman: Άρα σωστά τα λέει ο Nihilio. Η αλήθεια είναι ότι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχω δεχτεί (από εκδότη που εκδίδει τρόμο) επανειλημμένως προτάσεις να αλλαξοπιστήσω, αλλά νομίζω ότι το καλύτερο είναι (όσο μπορεί κανείς) να έχει και την πίτα και τον σκύλο.

 

Μάρβιν: […] όπως και μερικές εμμονές που παραμένουν (ας πούμε, αν είχα διαβάσει μερικές σελίδες από την Άμυνα ή από την Εξεταστική περίοδο πριν από τη Μάβεια, θα είχα μαντέψει το συγγραφέα της, νομίζω  :D :D )

mman: Μα γιατί το λες αυτό; J

 

Πολλά ευχαριστώ για τον εμπεριστατωμένο σχολιασμό.

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

There you go, γρήγορα-γρήγορα, για να μην το ξεχάσω: 

 

Μάρβιν: […] ο Επιτάφιος […] είναι παράλληλο με ένα επίσης αγαπημένο μου διήγημα της Λε Γκεν, από τα Γενέθλια του κόσμου, με παρόμοιο θέμα και πολύ διαφορετική κατάληξη.

mman: Θύμισέ μου με ποιο.

 

Mάρβιν: Δεν μπόρεσα να βρω τη συλλογή στη βιβλιοθήκη μου για να αναφέρω τον τίτλο, όμως το θυμάμαι πολύ καθαρά. [Προσοχή: ακολουθούν σπόιλερ] Περιγράφει την κοινωνία που δημιουργείται στον περιορισμένο χώρο του διαστημόπλοιου κατά το μεγάλο, πολύ μεγάλο ταξίδι του, πώς διαχειρίζονταν τους ιδιαίτερα περιορισμένους πόρους, τις ψυχολογικές εντάσεις που δημιουργεί η αναμονή της άφιξης στον προορισμό τους. Επίσης, έχει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχόλιο για το ρόλο της θρησκείας και λήγει με μια από τις πιο δυνατές εικόνες τραυματισμένης χαράς και απελευθέρωσης που έχω διαβάσει.

 

[...]

 

Μάρβιν: Μου άρεσε πολύ η ιδέα των τρίμορφων στο Αγάπα τον, αγάπα τον, αγάπα τον […]

mman: Ευχαριστώ, αλλά η ιδέα δεν στέκει (τουλάχιστον όχι σε έναν τόσο ξερό πλανήτη χωρίς άλλες ανώτερες μορφές ζωής) κυρίως για εξελικτικούς λόγους βιοποικιλότητας και τροφικής αλυσίδας. Αλλά το βιβλίο αυτό το έγραψα αμέριμνος, χαζεύοντας με το κεφάλι προς τον ουρανό όλα τα ευχάριστα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς με τη συγγραφή, αντί να κοιτάω τις τρύπες-λούμπες μπροστά στα πόδια μου. Το καλό είναι ότι ελάχιστοι το προσέχουν αυτό –τουλάχιστον με τα Τρίμορφα. J

 

Μάρβιν: Στέκει δεν στέκει, είναι πολύ ωραία. Και τελικά, θα μου μείνει η απορία: στέκουν η υπερκαμπύλωση του χωροχρόνου, τα διαγαλαξιακά ταξίδια και οι ανακλαστικοί καθρέφτες, και δεν στέκει αυτό; :D :D

 

[...]

 

Μαρβίν: Αν η Άμυνα είναι το πιο ανατριχιαστικό, το Εξεταστική περίοδος είναι το πιο άρρωστο –σου αφήνει μια διάθεση να πετάξεις το βιβλίο κατακούτελα σε όποιον βρεις μπροστά σου τη στιγμή που το κλείνεις […]

mman: Ευχαριστώ. Κάτι τέτοια τα εκλαμβάνω ως κομπλιμέντα. J

 

Μάρβιν: Μα, είναι όντως έπαινος :D :D

 

Μάρβιν: Με δυο λόγια, ολόκληρο το Σάρκινο φρούτο, μια μικρή συλλογή διηγημάτων τρόμου ντυμένη επιστημονική φαντασία […]

mman: Άρα σωστά τα λέει ο Nihilio. Η αλήθεια είναι ότι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχω δεχτεί (από εκδότη που εκδίδει τρόμο) επανειλημμένως προτάσεις να αλλαξοπιστήσω, αλλά νομίζω ότι το καλύτερο είναι (όσο μπορεί κανείς) να έχει και την πίτα και τον σκύλο.

 

Μάρβιν: Πού τα λέει; Φτούυυυ, πάλι συμφωνούμε! :D :D

 

Μάρβιν: […] όπως και μερικές εμμονές που παραμένουν (ας πούμε, αν είχα διαβάσει μερικές σελίδες από την Άμυνα ή από την Εξεταστική περίοδο πριν από τη Μάβεια, θα είχα μαντέψει το συγγραφέα της, νομίζω  :D :D )

mman: Μα γιατί το λες αυτό; J

 

Μάρβιν: Φίου, φίου φίου... :beach:

 

Link to comment
Share on other sites

 

1) Mάρβιν: Δεν μπόρεσα να βρω τη συλλογή στη βιβλιοθήκη μου για να αναφέρω τον τίτλο, όμως το θυμάμαι πολύ καθαρά. [Προσοχή: ακολουθούν σπόιλερ] Περιγράφει την κοινωνία που δημιουργείται στον περιορισμένο χώρο του διαστημόπλοιου κατά το μεγάλο, πολύ μεγάλο ταξίδι του, πώς διαχειρίζονταν τους ιδιαίτερα περιορισμένους πόρους, τις ψυχολογικές εντάσεις που δημιουργεί η αναμονή της άφιξης στον προορισμό τους. Επίσης, έχει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχόλιο για το ρόλο της θρησκείας και λήγει με μια από τις πιο δυνατές εικόνες τραυματισμένης χαράς και απελευθέρωσης που έχω διαβάσει.

 

2) Μάρβιν: Στέκει δεν στέκει, είναι πολύ ωραία. Και τελικά, θα μου μείνει η απορία: στέκουν η υπερκαμπύλωση του χωροχρόνου, τα διαγαλαξιακά ταξίδια και οι ανακλαστικοί καθρέφτες, και δεν στέκει αυτό; :D :D

 

1) Χμμ. Κάτι θυμάμαι. Θα το κοιτάξω.

 

2) Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Σηκώνει ολόκληρη κουβέντα. Η περίληψη της άποψής μου: Τα χοντρά συγγραφικά ψέμματα (φαντάσματα, υπερφωτεινές ταχύτητες κλπ.) καταπίνονται πιο εύκολα από τα μικρά (όπως τα τρίμορφα). Σχετικά, μπορείς να δεις κι αυτό.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μάρβιν: Με δυο λόγια, ολόκληρο το Σάρκινο φρούτο, μια μικρή συλλογή διηγημάτων τρόμου ντυμένη επιστημονική φαντασία […]

mman: Άρα σωστά τα λέει ο Nihilio. Η αλήθεια είναι ότι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχω δεχτεί (από εκδότη που εκδίδει τρόμο) επανειλημμένως προτάσεις να αλλαξοπιστήσω, αλλά νομίζω ότι το καλύτερο είναι (όσο μπορεί κανείς) να έχει και την πίτα και τον σκύλο.

O MacXanthi το λέει, εγώ απλά συμφωνώ ότι η άποψη αυτή έχει κάποιες βάσεις (πχ η ιστορία που είχες "πετάξει" εκτός του "Και το τέρας" ήταν καθαρά φάνταζυ αλληγορία ντυμένη ΕΦ)

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Νομίζω ότι στο Σάρκινο φρούτο γνώρισα έναν διαφορετικό Μιχάλη Μανωλιό, απ' αυτόν που ήξερα στο φόρουμ. Τα διηγήματα εδώ είναι πιο σκοτεινά, πιο απαισιόδοξα, και αφού διαβάσεις 2-3 δύσκολα περιμένεις να γίνει κάτι καλό στο τέλος. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν μια εσκεμμένη επιλογή του Μιχάλη. Αυτό που παραμένει, όμως, απ' τον «γνωστό» Μιχάλη είναι η απαίτησή του να έχει ο αναγνώστης τα μάτια και την προσοχή του σ' αυτό που διαβάζει, ώστε να καταλάβει όλα όσα θέλει να του πει. Λίγο να αφαιρεθείς και μπορεί να έχεις κάτι πολύ σημαντικό.

 

Λίγα λόγια για το κάθε διήγημα:

 

Η Σοκολάτα: Πολύ ιδιότροπη η γραφή, που ταιριάζει εξαιρετικά στη διανοητική κατάσταση του αφηγητή. Αυτό είναι που κάνει το διήγημα λίγο δύσκολο στην κατανόηση, επειδή, πιστεύω, ότι μετά από λίγο σε κουράζει. Κατάλαβα αρκετά απ' αυτά που ήθελε να μας δείξει ο συγγραφέας, αλλά για τα υπόλοιπα χρειάστηκα τις σημειώσεις του. Μετά απ' αυτό είδα το διήγημα με άλλο μάτι και σίγουρα πιο ολοκληρωμένο απ' αυτό που είχα σχηματίσει εγώ.

 

Αγάπα τον, αγάπα τον, αγάπα τον: Αυτό που μου έμεινε περισσότερο απ' το διήγημα είναι, φυσικά, τα τρίμορφα. Ωραία σκέψη και πολύ καλή η εκτέλεση. Ενώ οι μορφές των ζώων είναι πολύ γνωστές, τις βλέπεις με έναν διαφορετικό τρόπο που τις κάνει και άγνωστες. Πολύ παραστατικά δοσμένη η σχέση μεταξύ των τριών και ο σεβασμός που δείχνουν το ένα για το άλλο. Δεν είμαι σίγουρος για το τι συνέβη στους πρωταγωνιστές στο τέλος του διηγήματος.

 

Επιτάφιος: Ίσως το πιο απαισιόδοξο απ' όλα τα διηγήματα, αν και η διακριτική ύπαρξη των παντοδύναμων όντων προμηνύει κάτι άλλο. Μετά απ' όλα τα βάσανα και τις περιπέτειες, θα μπορούσε να τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς, θα άρχιζαν από το μηδέν και θα είχαν πάρει το μάθημά τους απ' την πρώτη φορά.

 

Χριστοπαναγίες: Ένα από τα διηγήματα που μου άρεσε περισσότερο. Απόλαυσα το χιούμορ του, τις ιδιοτροπίες του πληρώματός του και τους εξωγήινους. Οι παρατηρήσεις που υπάρχουν σε προηγούμενα σχόλια είναι σωστές, αλλά δεν με πείραξε κάτι.

 

Σάρκινο φρούτο: Κι ενώ είναι το διήγημα που δίνει το τίτλο του στο βιβλίο, μάλλον είναι αυτό που μου άρεσε λιγότερο από τα υπόλοιπα. Δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με τον τρόπο γραφής ή την εξέλιξη, απλά, δεν ταίριαξε με μένα την στιγμή που το διάβασα. Ίσως να πρέπει να του δώσω κι άλλη ευκαιρία και να το ξαναπιάσω στα χέρια μου κάποια στιγμή.

 

Η άμυνα: Για μένα είναι το καλύτερο διήγημα του βιβλίου. Όλη αυτή η ηρεμία που νιώθεις στην αρχή μετατρέπεται σε κάτι σκληρό και αδυσώπητο, τόσο αντίθετο μ' αυτά που μάθαμε για την εξωγήινη φυλή, Ένα τέλος που δεν το περίμενα με τίποτα.

 

Μόνο ένα παιχνίδι: Χμμ, ίσως είναι λίγο παράξενο πώς οι άνθρωποι βλέπουν το Παιχνίδι ως παιχνίδι, την ώρα που είναι στο χείλος της καταστροφής. Μπορεί να είναι ο τρόπος τους για να ξεφύγει η σκέψη τους απ' αυτά που έρχονται. Οι διαφορετικές οπτικές γωνίες απ' τις οποίες δίνεται η ιστορία, μας εξηγούν πολύ καλά τα όσα συμβαίνουν. Κάποιες επιπλέον πληροφορίες, βέβαια, θα ήταν απαραίτητες για να κατανοήσουμε καλύτερα το τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και πώς αυτό μπορεί να σκοτώσει τους εξωγήινους.

 

Εξεταστική περίοδος: Το σκληρότερο απ' όλα τα διηγήματα. Δεν θέλεις, με κανέναν τρόπο, να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του πρωταγωνιστή και να αντιμετωπίσεις τα ίδια διλήμματα. Έξυπνος ο τρόπος που χειρίστηκε τα όσα του πρόσφεραν οι παντοδύναμοι εξωγήινοι για να καλύψει τις αποτρόπαιες πράξεις του και να συνεχίσει τη ζωή του από εκεί που την άφησε. Ίσως θα μπορούσε, επίσης, να ζητήσει να μην μάθει με κανέναν τρόπο τα όσα είχε κάνει. Όχι ότι τον δικαιολογώ, για το δικό του καλό το λέω. Αυτό που δεν μάθαμε και με έτρωγε, είναι το τι πραγματικά θα γινόταν αν περνούσαμε τα τεστ...

Edited by Mesmer
  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Τα διηγήματα εδώ είναι πιο σκοτεινά, πιο απαισιόδοξα, και αφού διαβάσεις 2-3 δύσκολα περιμένεις να γίνει κάτι καλό στο τέλος. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν μια εσκεμμένη επιλογή του Μιχάλη.

Σαφώς και ήταν.  :devil2:

 

Ευχαριστώ για το αναλυτικό σχόλιο!

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Σχεδόν ολοκλήρωσα αυτό το εκπληκτικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας! Είμαι τόσο ενθουσιασμένος που μπορεί να μη μεταφέρω καλά αυτά που ένιωσα όταν διάβαζα τις ιστορίες του βιβλίου. Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί τόσα χρόνια δεν το είχα στα υπόψη μου. Εδώ, πραγματικά, χωράει η κουβέντα για το ότι θα πρέπει να έχουμε σε εκτίμηση τους Έλληνες συγγραφείς του είδους. Πραγματικά οι δουλειές που γίνονται τελευταία (αν κρίνω και από την δουλειά του Κ.Κέλλη και από άλλους) είναι και δημιουργικές και άψογες.

 

Φαντάζομαι ότι ο Mman θα έχει μπουχτήσει από τα καλά λόγια (που αν τον κατάλαβα καλά -δεν του αρέσουν καθόλου- και εννοώ ότι θα θέλει να καταδείξουμε τις όποιες ατέλειες του κειμένου) αλλά μόνο τέτοια έχω να πω. Θα επανέλθω κάποια στιγμή όμως για κάθε ιστορία ξεχωριστά. Υπάρχει μία, (Επιτάφιος) που είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και καιρό σε ε.φ. Τα συναισθήματα, οι εικόνες, οι λέξεις, το αναπόφευκτο τέλος και άλλα πολλά, με έκαναν να την αγαπήσω σαν ιστορία, θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ ωραίο graphic novel, μου θύμησε κάτι από τα παλιά, από τα πρώτα μου χρόνια ανάγνωσης ιστοριών ε.φ. Δεν θα περιγράψω μία-μία τις ιστορίες, όλες μα όλες ήταν εξαιρετικές και, αν και στην πρώτη μου κακοφάνηκε η επανάληψη του ονόματος, στη συνέχεια προσπάθησα και ίσως να κατάφερα να την καταλάβω, όμως δεν παύει να είναι μια ιστορία που με έθεσε σε ενεργοποίηση για την ζήσω. Να σημειώσω βέβαια ότι δεν έχω διαβάσει ακόμη τα σχόλια του συγγραφέα για την ιστορία και θα το κάνω σύντομα. Πραγματικά σπουδαίο βιβλίο και θα αγοράσω σύντομα και...το Τέρας.. που μάλλον προμηνύεται καλύτερο! 

 

Edited by Airbourne
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ πολύ.  :rolleyes:

 

Όσο γι' αυτό, 

 

Φαντάζομαι ότι ο Mman θα έχει μπουχτήσει από τα καλά λόγια ([...] εννοώ ότι θα θέλει να καταδείξουμε τις όποιες ατέλειες του κειμένου)

 

η παρένθεση ισχύει, αλλά για το έξω από αυτήν θα παραφράσω τον Randy Pausch: Υπάρχει ένα όριο στο πόσα καλά λόγια μπορώ ν' αντέξω, αλλά δεν το έχω φτάσει ακόμα. :rolleyes:

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Μία όμορφη συλλογή διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας από έναν συγγραφέα που ακόμη δεν έχει κατεργαστεί τη γραφή του ιδιαίτερα σε μία περιοχή του κόσμου που η επιστημονική φαντασία είναι ακόμη σχεδόν επιστημονική φαντασία (περισσότερο από σήμερα εννοώ.) Η συλλογή αποτελείται από οκτώ διηγήματα προερχόμενα τα μισά από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και τα άλλα μισά από τα τέλη της δεκαετίας αυτής. Ο συγγραφέας, μας δείχνει από το πρώτο κιόλας διήγημα, τη (μυθική πλέον) 'Σοκολάτα' τις δυνατότητές του και τι έχει να μας προσφέρει στο μέλλον. Ως προς την ίδια τη συλλογή 'Σάρκινο Φρούτο' χαίρομαι που διαβάζω διηγήματα προβληματικά μεν, αλλά μας αποκαλύπτουν πτυχές του συγγραφέα που δεν θα μας τις έδινε έτσι σήμερα, όπως οι 'Χριστοπαναγίες.'

 

Όλες οι βασικές αναζητήσεις του σημερινού λογοτεχνικού έργου του Μανωλιού, βρίσκονται σε αυτά τα διήγηματα -και μάλιστα σε δύο τους στάδια, στο στάδιο του 1992-93 και στο στάδιο του 1998-9,- επιτρέποντας στον αναγνώστη εκτός της καθαρής ευχαρίστησης της ανάγνωσης των διηγημάτων αυτών, ένα φακό όταν επιχειρεί να βυθιστεί στα άδυτα των ερωτημάτων και των προβληματισμών που αναπτύσσει ο συγγραφέας σήμερα. Ο ίδιος ο τίτλος είναι η πρώτη απάντηση που μας προσφέρει ο συγγραφέας σε ένα από τα βασικά του ερωτήματα: "τι είναι ο άνθρωπος;" Μία απάντηση που αρκετούς δεν θα ικανοποιούσε μεν, αλλά όπως μας θυμίζει η Le Guin "...authors and wizards are not always to be trusted."

 

Μεταξύ των διηγημάτων της συλλογής βρίσκεται εκτός από τη 'Σοκολάτα,' το αγαπημένο μου της συλλογής 'Μόνο Ένα Παιχνίδι' που μαζί στέκονται (για εμένα) ανάμεσα στις σημερινές ιστορίες του συγγραφέα Τα υπόλοιπα διηγήματα, ακόμη και στα σημεία που είναι προβληματικά ή (αν είναι δυνατόν) μη υποστηριζόμενα επιστημονικά, κυμαίνονται από όμορφα απλά διηγήματα όπως ο 'Επιτάφιος,' εώς εξαιρετικά ενδιαφέροντα μπερδεμένα διηγήματα όπως 'η Άμυνα.' Ακόμη και τα δύο περισσότερο μέτρια παρά καλά (κατά τη γνώμη μου) διηγήματα της συλλογής, το 'Αγάπα τον, Αγάπα τον, Αγάπα τον' και οι 'Χριστοπαναγίες' είναι τόσο ενδιαφέροντα -για διαφορετικούς λόγους το καθένα- που χαίρομαι που βρίσκονται σε αυτήν τη συλλογή.

Link to comment
Share on other sites

 σε μία περιοχή του κόσμου που η επιστημονική φαντασία είναι ακόμη σχεδόν επιστημονική φαντασία

 

 Η ατάκα του μήνα! :hi: :first:

Link to comment
Share on other sites

  • 9 months later...

Προσπάθησα να διάβασω όλα τα ποστς προτού γράψω τις απόψεις μου, αλλά κουράστικα! Είναι πολλά! Καθότι πάντα ήμουν λίγο περίεργος, τη στιγμή που οι περισσότεροι διαβάζουν ή έχουν τελειώσει κιόλας με το Αγέννητοι Αδελφοί, εγώ μόλις χθες τελίωσα το Σάρκινο Φρούτο. Τέλος πάντων, τι να κάνουμε, ας πω δυο τρία λόγια.

Πρώτα απ' όλα έμεινα με το στόμα ανοιχτό από την τερατώδη, αχαλίνωτη, αηδιαστικά εμπνευσμένη (με την καλή έννοια) φαντασία του Μιχάλη Μανωλιού (ή mman από εδώ και πέρα). Επίσης, συγκλονίστηκα από το πόσο καλή επιμέλεια υπήρχε, χωρίς πουθενά να αναφέρεται κάτι τέτοι, άρα υποθέτω πως την έκανε μόνος του ο συγγραφέας. Συνάντησα 1-2 λαθάκια. Τέλος, μου άρεσε πολύ το ύφος του, απλό, λιτό και απέριττο εκεί που πρέπει, πιο λυρικό αλλού. Χρησιμοποιεί τις λέξεις με πολύ μικρή επαναληψιμότητα, κάτι που δεν σε κουράζει. Τα αρνητιά τώρα...ένα είναι και για μέναηταν αρκετά μεγάλο. Σχεδόν σε όλα τα διηγήματα, αφήνει φλου πάρα μα πάρα πολλά πράγματα. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να σε δώσει να καταλάβεις τι παίζει. Σε κάποια ταίριαζε αυτό. Σε άλλα, καθόλου. Ξεχώρισα τη Σοκολάτα, όπως και οι περισσότεροι, το Είναι Μονάχα Ένα Παιχνίδι και το Εξεταστική Περίοδος. Τα υπόλοιπα, αν και σαφέστατ καλογραμμένα δε μου άρεαν πολύ, τα βρήκα από μέτρια ως άσχημα. Βέβαια, μιλάμε για τα μέσα του 90, έτσι; Είμαι σίγουρος πως έχει σημειώσει τρελή πρόοδο από τότε την οποία και θα ανακαλύψω όταν με το καλό (του χρόνου μάλλον) διαβάσω και εγώ τους Αγέννητους Αδελφούς.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

1) [...] πόσο καλή επιμέλεια υπήρχε, χωρίς πουθενά να αναφέρεται κάτι τέτοιο, άρα υποθέτω πως την έκανε μόνος του ο συγγραφέας. 

 

2) Σχεδόν σε όλα τα διηγήματα, αφήνει φλου πάρα μα πάρα πολλά πράγματα. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να σε δώσει να καταλάβεις τι παίζει. 

 

1) Την επιμέλεια την έκανε ο Δημήτρης Αρβανίτης, και ήταν εξαιρετικά χρήσιμη εμπειρία για μένα, αφού έμαθα πολλά.

 

2) Αυτό έχει σίγουρα βελτιωθεί πολύ, τόσο στο "...και το τέρας" όσο και στους "Αγέννητους Αδελφούς".

 

Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Είναι ωραίο να μαθαίνεις ότι ένα βιβλίο δεκαέξι ετών, που περιέχει διηγήματα ακόμα και είκοσι τριών ετών, συνεχίζει να διαβάζεται. :-)

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Σάρκινο Φρούτο - Μιχάλης Μανωλιός

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..