Jump to content

Σάρκινο Φρούτο - Μιχάλης Μανωλιός


Recommended Posts

Η απάντηση εναπόκειται φυσικά στον αναγνώστη και ελπίζω να μην είναι τόσο ξεκάθαρη ούτε προφανής.

Όλοι ξέρουμε ποια είναι η ηθικά σωστή απάντηση, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι τι θα κάναμε στην ίδια θέση. Άλλωστε, αν δεν είχαν πεθάνει κάμποσες εκατοντάδες άνθρωποι πάνω στην άμμο, δε θα είχαμε τώρα την πυραμίδα του Χέοπα (ή το Σινικό Τείχος, ή ό,τι άλλο παρόμοιο). Δεν νομίζω ότι τους ρώτησαν όμως.

Edited by aScannerDarkly
Link to comment
Share on other sites

«Η Άμυνα».

 

Δεν είναι νομίζω τυχαίο που ο Μιχάλης Μανωλιός δεν έχει ενδιαφερθεί ποτέ για το Star Trek. «Η Άμυνα» ίσως (ίσως, λέω) είναι το καλύτερο διήγημα του Σάρκινου Φρούτου. Αν είναι η ιστορία που κατάλαβα. Αν είναι η ιστορία όπως τη φαντάζομαι όταν μου κάνει την καλοσύνη να μου την εξηγήσει. Το Star Trek φίλε μου Μιχάλη, ούτε αμαρτία είναι ούτε έγκλημα. Φαντασία είναι όπως είναι φαντασία και τα δύο σου βιβλία. Το Star Trek είναι λιπαντικό, αυτό που αν το κατείχες οι ιστορίες θα γλιστρούσαν ηδονικά στον αναγνώστη. Κάτι που μάλλον τρέμεις λόγω φόβου μετριότητας. Και διαλέγεις να παίρνεις τους αναγνώστες σου στεγνά. Στο πρώτο βιβλίο τουλάχιστο.

 

Καλοδεχούμενο ο αναγνώστης να βρίσκεται στο σκοτάδι στα 1/3 μιας ιστορίας. Εμμονή και διαστροφή όταν καλύπτονται και τα 2/3. Στα 3/3 έχουμε γενοκτονία οφθαλμών και νου.

 

Τι κατάλαβα. Στενή επαφή με εξωγήινη τηλεπαθητική φυλή που… δεν γνωρίζει τη βία; Οι δικοί μας αστροναύτες άρα, δεν υποφέρουν από εικόνες που τους στέλνουν οι εξωγήινοι, αλλά από τις εικόνες που οι εξωγήινοι ρουφούν από τους Γήινους αστροναύτες, καθώς ανακάλυψαν την βία σαν τη νέα καραμέλα, οι εξωγήινοι. Αν κατάλαβα σωστά, δεν το ξεκαθαρίζεις πουθενά στο διήγημα. Και η αντίσταση της Τζουν πως βοηθάει; Δεν νομίζω πως της το επιβάλλουν οι εξωγήινοι, γιατί ο τίτλος «Άμυνα» αναφέρεται στην πράξη της Τζουν έτσι; Δεν είμαι λοιπόν σίγουρος πως λειτουργεί αυτή η άμυνα.

 

Και αν το φινάλε εμπεριέχει τιμωρία των εξωγήινων…με ποια λογική; Ναι, ο τύπος θα στείλει φριχτές εικόνες στους ξένους με το μυαλό του. Αυτό δεν γουστάρουν όμως τώρα εκείνοι;

 

Για μια τελευταία φορά, «αβγ», okay; Δεν είναι έγκλημα. «Αβγ». Λιγώσαμε στο «ξζδψηδβη». Okay;

 

Υ.Γ. Κατάλαβα την αντίδραση της Βάσως. Σαν γυναίκα εξηγείται. Και η Ευθυμία είχε δίκιο. Δεν έβαλες κάποιον άντρα να κάνει την άμυνα. Να καταπίνει τα αμελέτητα του π.χ. Εφησυχασμένε φαλλοκράτη σαδιστή.

Link to comment
Share on other sites

«Η Άμυνα».

 

Η «Η Άμυνα» ίσως (ίσως, λέω) είναι το καλύτερο διήγημα του Σάρκινου Φρούτου.

 

Λοιπον, μετά κι απ' αυτό το Post αισθάνομαι ο πλέον 'ανάδελφος' άνθρωπος του κόσμου ως προς το συγκεκριμένο θέμα! :(Καλά, αστειεύομαι βέβαια :lol:, αλλά πάω να τρελαθώ! Είναι δυνατόν να είμαι η μόνη που δεν της άρεσε η Άμυνα; Και, ναι, δε λέω, η εξήγηση είχε ενδιαφέρον. Αν κατάφερνες να φτάσεις μέχρι εκεί και αν δεν είχες σιχαθεί τόσο που να μην ξεπετάξεις βιαστικά τις τελευταίες σελίδες για να το βάλεις στην άκρη... Και αν δε σε τριβέλιζε η απορία για το πώς είναι δυνατόν τόσο εκλεπτυσμένα πλάσματα να καταφεύγουν σε τέτοιες λύσεις.

 

Υ.Γ. Κατάλαβα την αντίδραση της Βάσως. Σαν γυναίκα εξηγείται. Και η Ευθυμία είχε δίκιο. Δεν έβαλες κάποιον άντρα να κάνει την άμυνα. Να καταπίνει τα αμελέτητα του π.χ. Εφησυχασμένε φαλλοκράτη σαδιστή.

 

Δεν ήταν εκεί το πρόβλημά μου, πάντως. Ούτε και θα μου φαινόταν λιγότερο βαρύ να έβλεπα έναν άντρα να αυτοακρωτηριάζεται με τόσες αιματηρές λεπτομέρειες. Σε διαβεβαιώνω.

Ερώτηση προς Ντίνο: Αναφέρεσαι στο επεισόδιο The Empath του TOS;

Edited by Tiessa
Link to comment
Share on other sites

Είναι δυνατόν να είμαι η μόνη που δεν της άρεσε η Άμυνα;

όχι...

 

 

 

 

 

*είπε αυτή αινιγματικά και μετά σώπασε για να μην την ρωτήσουν "γιατί;"*

Link to comment
Share on other sites

Ερώτηση προς Ντίνο: Αναφέρεσαι στο επεισόδιο The Empath του TOS;

Αναφέρομαι γενικά, στην γραμμική, επεξηγηματική αφήγηση, όπως θα έπαιζε μια τέτοια περίπου ιστορία αν ήταν στο Σταρ Τρεκ. Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΝΩΛΙΟΣ όμως είναι συγγραφεύς. Δεν θα δώσει την ιστορία του μπαναλιτέ. Εκεί του την έχω στημένη, όσον αφορά το πρώτο του βιβλίο.

 

Ως προς τον σαδισμό του Μιχάλη δε, ουδεμία αμφισβήτιση. Στην "Άμυνα" δεν πρόλαβα να ξε-αγχωθώ, να ξε-μπουρδουκλωθώ, να γνωρίσω τους χαρακτήρες και να νιαστώ για την Τζουν. Βρήκα το σπλάτερ του Μπαρκερικό. (Η διαφορά είναι πως ο Κλάιβ Μπάρκερ δεν έχει κόμπλεξ με την γραμμική, ξεκάθαρη αφήγηση.)

 

Το "Γαλάζιο Φόρεμα" ήταν πολύ πιο σκληρό για μένα.

Edited by DinoHajiyorgi
Link to comment
Share on other sites

«Η Άμυνα».

 

1) Το Star Trek είναι λιπαντικό, αυτό που αν το κατείχες οι ιστορίες θα γλιστρούσαν ηδονικά στον αναγνώστη. Κάτι που μάλλον τρέμεις λόγω φόβου μετριότητας. Και διαλέγεις να παίρνεις τους αναγνώστες σου στεγνά. Στο πρώτο βιβλίο τουλάχιστο.

 

2) Καλοδεχούμενο ο αναγνώστης να βρίσκεται στο σκοτάδι στα 1/3 μιας ιστορίας. Εμμονή και διαστροφή όταν καλύπτονται και τα 2/3. Στα 3/3 έχουμε2) 2 γενοκτονία οφθαλμών και νου.

Για μια τελευταία φορά, «αβγ», okay; Δεν είναι έγκλημα. «Αβγ». Λιγώσαμε στο «ξζδψηδβη». Okay;

 

3) Τι κατάλαβα. [...]

 

4) Υ.Γ. [...] Εφησυχασμένε φαλλοκράτη σαδιστή.

 

1) Γλουπ! Ντίνο, το φόρουμ δεν είναι xxx-rated! Μπορεί να μας διαβάζουν παιδιά!:D

 

2) Το "γηαθρυτθιρηοιθτηδγιη" έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Τώρα πια το χρησιμοποιώ μόνο όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

 

3) Πρώτη επαφή με

τηλεπαθητική και ειρηνικη φυλή που φυλακίζει οποιονδήποτε έχει βίαιες τάσεις. Επειδή οι εξωγήινοι είναι σε θέση "Άμυνας" και θα ήταν ανυπεράσπιστοι χωρίς όπλα εναντίον της Γης, επιστρατεύουν έναν βίαιο κατάδικο και του δίνουν το ελεύθερο να βασανίσει τηλεπαθητικά το πλήρωμα των γήινων ώστε η Γη να αποθαρρυνθεί και να μην ξαναπλησιάσει τον πλανήτη τους. Εκείνος επιδρά πάνω σε όλο το πλήρωμα (σκέψεις, αναμνήσεις) αλλά επιλέγει την γιατρό Τζουν για παιχνίδι του (δέχομαι εν μέρει τις "κατηγορίες" για τη γυναικεία θυματοποίηση) η οποία αυτοβασανίζεται καθ' υπόδειξή του. Η "'Άμυνα" πετυχαίνει να τρομοκρατήσει τους γήινους που φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν.

 

 

4) Όποιος τρίτος με αποκαλέσει έτσι ή οτιδήποτε άντιστοιχο, χωρίς το παραμικρό emoticon, θα φάει άμεσο report. Κύριε Τρίτε, ο Ντίνος εξαιρείται ως ειδική και γνωστή περίπτωση, επειδή ξέρω τον τρόπο με τον οποίο το λέει.:friends:(Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, το "εφησυχασμένε" μού είναι αδιάφορο και το "σάδιστή" μάλλον προς το κομπλιμέντο μου φέρνει. Όσο για το "φαλλοκράτη" μετά από τόσους γυναικείους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, μάλλον μπορω να το αντιπαρέλθω.)

 

Εδίτιον το συμπληρωματικόν: Όταν έγραφα την "Άμυνα" πίσω στα 1998, είχα στον νου μου ένα προσωπικό στοίχημα του πώς θα γράψω "ένα καλό Ε.Φ. σπλάττερ με υπόθεση". Δεν μου περνούσε στιγμή απ' το μυαλό ότι κάποιος θα μπορούσε ποτέ να το δημοσιεύσει, και μάλιστα στην Ελλάδα. Νομίζω ότι ο "Τρίτων" έδειξε πολύ ανοιχτό μυαλό μ' αυτό το διήγημα.

Edited by mman
Link to comment
Share on other sites

Μήπως μπορείτε να μου πείτε που μπορώ να βρώ το βιβλίο αυτό;Δεν το 'χω πετύχει πουθενά.Μπορεί να υπάρχει στο cube ή στο Σολάρις;

Link to comment
Share on other sites

Μήπως μπορείτε να μου πείτε που μπορώ να βρώ το βιβλίο αυτό;Δεν το 'χω πετύχει πουθενά.Μπορεί να υπάρχει στο cube ή στο Σολάρις;

Solaris σίγουρα και λογικά θα υπάρχει και στην Πρωτοπορεία. Μπορείς επίσης να δοκιμάσεις να το βρεις διαδικτυακά.

Link to comment
Share on other sites

Solaris σίγουρα και λογικά θα υπάρχει και στην Πρωτοπορεία. Μπορείς επίσης να δοκιμάσεις να το βρεις διαδικτυακά.

 

 

Πρωτοπορεία έχω πάει πολλές φορές,αλλά δεν το 'χει πετύχει το μάτι μου.Ή μπορεί να μην το πρόσεξα απλώς.Απο 'κει πήρα και το "Σχέδιο Φράκταλ" του khar αλλά αυτό είναι καινούργιο ενώ το δικό σου του 1999 αν δεν κάνω λάθος.Ναι,διαδικτυακά το 'χω βρεί σχεδόν σε όλα.Θα πάω και στο Σολάρις που είναι για ΕΦ κλπ,θα το έχει πιστεύω.Πάντως,γενικά δεν έχω συνηθίσει να διαβάζω διηγήματα,πάντα προτιμούσα να διαβάζω ολόκληρα μυθιστορήματα.Ξέρω ότι μπορεί να χάνω έτσι μεγάλα έργα,αλλά συνήθεια είναι αυτή.Ποιά βιβλία έχουν πολύ καλές συλλογές διηγημάτων ΕΦ;(δεν ξέρω αν έτσι βγαίνω off topic αλλά που αλλού να ρωτήσω).

Link to comment
Share on other sites

Ποιά βιβλία έχουν πολύ καλές συλλογές διηγημάτων ΕΦ;

 

Πρόχειρα (και για να μην βγούμε εντελώς off-topic) σου δίνω αυτά:

Αγαπημένα διηγήματα

Συλλογές Ωρόρα

Γενικά σκάλισε λίγο το υποφόρουμ "Επιστημονική Φαντασία". Σίγουρα θα βρεις πληροφορίες για πράγματα που σου αρέσουν. Επίσης στο υποφόρουμ Ιστορίες Επιστημονικής Φαντασίας θα βρεις τη δουλειά των μελών του sff.gr. Τα διηγήματα αξίζουν τον κόπο και έχεις πολύ "δουλειά" μπροστά σου.:rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

«Μόνο Ένα Παιχνίδι».

Έχει νόημα να γράψω κριτική; Έχω ανάγκη, ξανά, από διευκρινήσεις. Κάπου νόμισα πως το κατάλαβα και όταν τέλειωσε δεν ήμουν τόσο σίγουρος.

 

Τι είχα καταλάβει: Ένας πλανήτης, ο Κτησιφών, βρίσκεται σε πολιορκία από εξωγήινος. Ο πληθυσμός του πλανήτη εκκενώνεται με τη μέθοδο της τηλεμεταφοράς. Αυτό όμως δεν είναι τόσο εύκολο. Για άλλη μια φορά, σταθερό μοτίβο στο «Σάρκινο Φρούτο», οι μηχανές που πραγματοποιούν την τηλεμεταφορά είναι ανθρώπινες. Παίχτες λοιπόν στέλνουν έναν-έναν τους κατοίκους του πλανήτη προς δεν ξέρω που, ενώ αντίπαλοι παίχτες από τους εξωγήινους προσπαθούν να το εμποδίσουν διαλύοντας τα μόρια των τηλεμεταφερομένων. Και όλα αυτά συμβαίνουν για όσο κρατάει η ασπίδα του πλανήτη, η ασπίδα που εμποδίζει την κανονική εισβολή.

 

Με μπέρδεψε η πληροφορία πως στο παιχνίδι υπήρχαν απώλειες και στους εξωγήινους. Δηλαδή, τι είδους απώλειες; Οι παίχτες δεν νομίζω πως μπορούσαν να βλάψουν ο ένας τον άλλον. Η όλη μάχη δινόταν πάνω από τα σώματα (κομμάτια) των κατοίκων του Κτησιφώντα που έφευγαν. Ποιοι εξωγήινοι σκοτώνονταν; Αν προσπαθούσαν να τηλεμεταφερθούν στον πλανήτη δεν θα το είχαν κατορθώσει έστω κάποιοι από αυτούς;

 

Μετά ήρθε το τελευταίο κεφάλαιο και ήμουν χαμένος. Τώρα η αφήγηση ήταν από την πλευρά του αντιπάλου! (Και όχι, …μώ το ριμάδι μου, δεν θα αρχίσω να ξαναδιαβάζω όλα τα κεφάλαια για να δω αν αυτό συνέβη και αλλού! Αφού τουλάχιστο η Νάιτ ήταν σταθερή σε όλο το διήγημα!) Αλλά WTF? Ποιοι είναι οι άλλοι; Που πάνε αυτοί που φεύγουν; Και θέλω τα τι και τα πως με αυτού του παιχνιδιού. Παρακαλώ!

Link to comment
Share on other sites

«Μόνο Ένα Παιχνίδι».

Έχει νόημα να γράψω κριτική; Έχω ανάγκη, ξανά, από διευκρινήσεις. Κάπου νόμισα πως το κατάλαβα και όταν τέλειωσε δεν ήμουν τόσο σίγουρος.

 

Τι είχα καταλάβει: Ένας πλανήτης, ο Κτησιφών, βρίσκεται σε πολιορκία από εξωγήινος. Ο πληθυσμός του πλανήτη εκκενώνεται με τη μέθοδο της τηλεμεταφοράς. Αυτό όμως δεν είναι τόσο εύκολο. Για άλλη μια φορά, σταθερό μοτίβο στο «Σάρκινο Φρούτο», οι μηχανές που πραγματοποιούν την τηλεμεταφορά είναι ανθρώπινες. Παίχτες λοιπόν στέλνουν έναν-έναν τους κατοίκους του πλανήτη προς δεν ξέρω που, ενώ αντίπαλοι παίχτες από τους εξωγήινους προσπαθούν να το εμποδίσουν διαλύοντας τα μόρια των τηλεμεταφερομένων. Και όλα αυτά συμβαίνουν για όσο κρατάει η ασπίδα του πλανήτη, η ασπίδα που εμποδίζει την κανονική εισβολή.

 

Με μπέρδεψε η πληροφορία πως στο παιχνίδι υπήρχαν απώλειες και στους εξωγήινους. Δηλαδή, τι είδους απώλειες; Οι παίχτες δεν νομίζω πως μπορούσαν να βλάψουν ο ένας τον άλλον. Η όλη μάχη δινόταν πάνω από τα σώματα (κομμάτια) των κατοίκων του Κτησιφώντα που έφευγαν. Ποιοι εξωγήινοι σκοτώνονταν; Αν προσπαθούσαν να τηλεμεταφερθούν στον πλανήτη δεν θα το είχαν κατορθώσει έστω κάποιοι από αυτούς;

 

Μετά ήρθε το τελευταίο κεφάλαιο και ήμουν χαμένος. Τώρα η αφήγηση ήταν από την πλευρά του αντιπάλου! (Και όχι, …μώ το ριμάδι μου, δεν θα αρχίσω να ξαναδιαβάζω όλα τα κεφάλαια για να δω αν αυτό συνέβη και αλλού! Αφού τουλάχιστο η Νάιτ ήταν σταθερή σε όλο το διήγημα!) Αλλά WTF? Ποιοι είναι οι άλλοι; Που πάνε αυτοί που φεύγουν; Και θέλω τα τι και τα πως με αυτού του παιχνιδιού. Παρακαλώ!

 

Με το παιχνίδι δεν θυμάμαι να είχα πρόβλημα κατανόησης. Πάνω, κάτω κατάλαβα τα ίδια με εσένα και είχα τις ίδιες απορίες, αλλά δεν θεώρησα σημαντικό να μου εξηγήσει κάποιος αυτά που έμεναν κενά, γιατί νομίζω ότι ο Μιχάλης ήθελε να μιλήσει μόνο γιατο "παιχνίδι". Υπάρχει μια απότομη αλλαγή οπτικής γωνίας στο τέλος, αλλά μάλλον είναι αναγκαία για αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας.

 

 

 

 

Αντίθετα, με την «Άμυνα», παρότι θεωρώ ότι είναι ένα καλό διήγημα ως προς το περιεχόμενο και τη δύναμη που έχει, «πήδηξα» μερικές σελίδες γιατί δεν τις άντεχε το στομάχι μου, που είναι κάπως ευαίσθητο στη βία.

Link to comment
Share on other sites

Με το παιχνίδι δεν θυμάμαι να είχα πρόβλημα κατανόησης. Πάνω, κάτω κατάλαβα τα ίδια με εσένα και είχα τις ίδιες απορίες, αλλά δεν θεώρησα σημαντικό να μου εξηγήσει κάποιος αυτά που έμεναν κενά, γιατί νομίζω ότι ο Μιχάλης ήθελε να μιλήσει μόνο γιατο "παιχνίδι". Υπάρχει μια απότομη αλλαγή οπτικής γωνίας στο τέλος, αλλά μάλλον είναι αναγκαία για αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας.

 

Θα ... πρέπει ... να ... αστειεύεσαι!

Link to comment
Share on other sites

Θα ... πρέπει ... να ... αστειεύεσαι!

 

Ε, η αλήθεια είναι ότι δεν θεώρησα ότι υπήρχαν απώλειες για τους εξωγήινους κατά τη διάρκεια της τηλεμεταφοράς, αλλά σε πραγματικές μάχες. Και επίσης ότι οι πολίτες μεταφέρονταν σε έναν ασφαλή, προς το παρόν, πλανήτη. Δέχτηκα ως δεδομένη τη δυνατότητα τηλεμεταφοράς και τη "μοχθηρή" στάση των εξωγήινων. Επιμενω, όμως, ότι αυτά είναι το ντεκόρ για να περιγράψει ο συγγραφέας το παιχνίδι των δύο κορυφαίων παικτών.

Link to comment
Share on other sites

«Μόνο Ένα Παιχνίδι».

1) Παίχτες λοιπόν στέλνουν έναν-έναν τους κατοίκους του πλανήτη προς δεν ξέρω που,

 

2) Με μπέρδεψε η πληροφορία πως στο παιχνίδι υπήρχαν απώλειες και στους εξωγήινους. Δηλαδή, τι είδους απώλειες; Οι παίχτες δεν νομίζω πως μπορούσαν να βλάψουν ο ένας τον άλλον.

 

3) Μετά ήρθε το τελευταίο κεφάλαιο και ήμουν χαμένος. Τώρα η αφήγηση ήταν από την πλευρά του αντιπάλου! (Και όχι, …μώ το ριμάδι μου, δεν θα αρχίσω να ξαναδιαβάζω όλα τα κεφάλαια για να δω αν αυτό συνέβη και αλλού! Αφού τουλάχιστο η Νάιτ ήταν σταθερή σε όλο το διήγημα!)

 

4) Υπάρχει μια απότομη αλλαγή οπτικής γωνίας στο τέλος, αλλά μάλλον είναι αναγκαία για αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας.

 

5) Αντίθετα, με την «Άμυνα», παρότι θεωρώ ότι είναι ένα καλό διήγημα ως προς το περιεχόμενο και τη δύναμη που έχει, «πήδηξα» μερικές σελίδες γιατί δεν τις άντεχε το στομάχι μου, που είναι κάπως ευαίσθητο στη βία.

 

1) Προς κάποιον ασφαλή για την ώρα πλανήτη-αποικία της Γης, όπως υπέθεσε ο Κώστας. Δεν έχει σημασία ποιον.

 

2) Στην ενότητα "Κι εκείνη θα ήθελε" (αφηγητής ο αντίπαλος της Νάιτ) αναφέρεται (σελ. 203) ότι η Νάιτ μπόρεσε και σκότωσε τρεις εξηγήινους παίχτες. Ομολογώ ότι δεν έκανα αρκετά σαφές το πώς.

 

3) Νομίζω ότι είναι σαφές πως ο αντίπαλος της Νάιτ είναι αφηγητής σε δύο από τις έντεκα ενότητες ("Κολλημένος άσχημα" και "Κι εκείνη θα ήθελε"). Στην τελευταία ενότητα αφηγείται η ίδια η Νάιτ με τα πλάγια γράμματα να ανήκουν και πάλι στον αντίπαλό της.

 

4) Απότομη αλλαγή οπτικής γωνίας; Όλο το διήγημα είναι μια αλλαγή οπτικής γωνίας. Έχει όχι δύο ούτε τρεις, αλλά δέκα διαφορετικούς αφηγητές:

Συμπαίκτης της Νάιτ 1 (Θάρρος Παικταρά μου!)

Αντίπαλος της Νάιτ (Κολλημένος άσχημα και Κι εκείνη θα ήθελε)

Δημοσιογράφος (Βίαια Όνειρα)

Πολίτης (Γεια σου σπίτι)

Διευθυντής Φυλακών (Μην το κόβεις...) που για κάποιο λόγο πολλοί θεωρούν ότι είναι γυναίκα ενώ στην επόμενη ενότητα αναφέρεται ότι είναι άντρας

Δεσμοφύλακας της Νάιτ (Μαύρο Δέος)

Εκπαιδεύτρια της Νάιτ (Κάτι στυφο και κατεψυγμένο)

Συμπάικτης της Νάιτ 2 (Αλλά δεν καταλαβαίνει)

Μπάζιλ (Σκανδάλη προς το τίποτα)

και τέλος η ίδια η Νάιτ (Μόνο ένα παιχνίδι)

 

5) Επιτέλους, κάποιος είπε μια καλή κουβέντα για το πιο απεχθές διήγημα του βιβλίου.:D

Edited by mman
Link to comment
Share on other sites

.

 

4) Απότομη αλλαγή οπτικής γωνίας; Όλο το διήγημα είναι μια αλλαγή οπτικής γωνίας. Έχει όχι δύο ούτε τρεις, αλλά δέκα διαφορετικούς αφηγητές:

 

 

 

Κάκιστη διατύπωση. Ήθελα να πώ, ότι βρεθήκαμε από την οπτική γωνία του ενός παίκτη κατευθείαν σε αυτήν του άλλου, και μάλιστα με τον πρώτο να αποτελεί πιόνι, και αυτό μου χτύπησε κάπως απότομα. Προφανώς έχεις δίκιο για τις πολλαπλές οπτικές γωνίες.

Edited by khar
Link to comment
Share on other sites

Ψυχραιμία sff: Διάβασα το Τέρας και το Σάρκινο Φρούτο και δηλώνω ότι βρήκα το Σάρκινο Φρούτο καλύτερο. (Μη βαράτε). Σιγά σιγά θα τεκμηριώσω και την άποψή μου γράφοντας για όλα τα διηγήματα.

 

(Πάντως, με κάθε ειλικρίνεια, τα θεωρώ και τα δύο καλά βιβλία και χαίρομαι που τα διάβασα).

Link to comment
Share on other sites

:mf_surrender:

«Εξεταστική Περίοδος»

 

Τέλειωσε. Και είναι τέτοιο το μαρτύριο («είναι» όχι «ήταν») που νιώθω χωρίς τύψεις No Mercy προς τον συγγραφέα. Όχι πως θέλω να σπαταλήσω πολλά στην κριτική μου, …μώ’το! Χαίρομαι που διάβασα πρώτα «…και το τέρας». Αν είχα διαβάσει πρώτα το «Σάρκινο Φρούτο», και αν δεν ήξερα τον συγγραφέα, όχι, δεν θα ξανάπιανα βιβλίο του στα χέρια μου.

 

Μετά από εφτά διηγήματα που μοιάζουν μια συνεχή στέρηση αισθήσεων, ξαφνικά ένα διήγημα, το «Εξεταστική Περίοδος», κατανοητό, γραμμικό, με αρχή, μέση, τέλος. Ο αναγνώστης αρχίζει να ουρλιάζει. Δεν τα κάνουν αυτά έτσι ξαφνικά Μιχάλη! Οι απελευθερωθέντες των στρατοπέδων συγκεντρώσεως πέθαναν από σοκ μόλις δοκίμασαν τις πρώτες σοκολάτες που τους έδωσαν οι απελευθερωτές τους. Και εκεί που τουλάχιστο δακρύζεις συγκινημένος και λες «αυτό είναι καλό», και μετά «γιατί τραβάει τόσο;», σου πετάει ο Μανωλιός τις τελευταίες εννιά σελίδες και παθαίνεις κάτι σαν αυτό που έπαθε ο ήρωας στο διήγημα … να ήξερα μόνο τι ήταν αυτό!

 

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Τέλειωσα με το «Σάρκινο Φρούτο». Θα ήθελα Μιχάλη να μου εξηγήσεις τι γίνεται από το –Μην Σκέφτεσαι– και μετά, μέχρι το τέλος. Ελπίζω να με πιστεύεις. Δεν λέω ψέματα. Δεν κατάλαβα τίποτα.

 

Κι ας έρθει ο khar να πει πως δεν έχει σημασία τι καταλαβαίνουμε στο διήγημα. Θα γίνει σφαγή.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Λοιπό, κι εμένα που κατάλαβα τη Σοκολάτα, και μου αρέσουν μερικοί τέτοιου τύπου γρίφοι, αυτό εδώ με μπέρδεψε πάρα πάρα πολύ. Έχω μια θεωρία:

 

 

Ο τύπος ζητάει (έχοντας δει ότι έχει τη δυνατότητα να ζήσει ολόκληρες ζωές μέσα σε λίγη ώρα), να ζήσει μία κανονική ζωή με την οικογένειά του, έτσι ώστε να μπορέσει και να τις θυσιάσει, ώστε να πάρει και όλα τα υπόλοιπα οφέλη

 

 

Δεν είμαι όμως και πολύ βέβαιος και βλέπω κάποια κενά στη σκέψη αυτή. Θα χρειαστούμε τη βοήθεια του συγγραφέα.

Link to comment
Share on other sites

«Εξεταστική Περίοδος»

 

1) Χαίρομαι που διάβασα πρώτα «…και το τέρας».

 

2) Ελπίζω να με πιστεύεις. Δεν λέω ψέματα. Δεν κατάλαβα τίποτα.

 

3) [...] Έχω μια θεωρία:

 

1) Συμφωνώ απολύτως. Ακριβώς λόγω ύφους και κυρίως τεχνοτροπίας, συστήνω κι εγώ αυτή τη σειρά ανάγνωσης.

 

2) Μα φυσικά και σε πιστεύω. Νομίζω μάλιστα ότι το διήγημα αυτό, από αυτή την άποψη, είναι το δυσκολότερο του βιβλίου.

 

3) Ακριβώς.

Ο τύπος αποτυγχάνει στο τεστ αλλά επειδή δεν αντέχει να γνωρίζει την αποτυχία του, επιλέγει να ξεκινήσει η αμοιβή του με μια φυσιολογική ζωή στην οποία θα είχε επιτύχει στο τεστ. Όταν του δίνεται όμως η επιλογή, αποφασίζει να μάθει την αλήθεια, και ανακαλύπτει ότι για να πληρώσει τον έβαλαν να βασανίσει και να σκοτώσει ο ίδιος την οικογένειά του.

Πω πω, τώρα που το ξαναείδα, συνειδητοποίησα πόσο καλός ήμουν με τον αναγνώστη: Παρέλειψα τις χειρότερες σκηνές.:evil:

 

Ντίνο, ένα συνολικό μεγάλο ευχαριστώ για την πραγματικά πολύ φιλότιμη προσπάθεια και φυσικά για τα σχόλια.

Scanner, είμαι όλος αυτιά μάτια.;)

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

(ευχαριστώ το Ντίνο για τις κριτικές που έγραψε. Χωρίς αυτές, δε θα θυμόμουν ούτε τους τίτλους, ούτε τη σειρά των διηγημάτων, μιας και το βιβλίο το διάβασα πάνω από έναν χρόνο πριν)

 

 

Γενικά, η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Μιχάλη Μανωλιού είναι ένα από τα καλά έργα του ελληνικού φανταστικού, αυτά που στέκουν άνετα (δηλαδή αυτά που δεν τα διαβάζουμε τιμής ένεκεν ενώ είναι κατώτερα από τα ξένα αντίστοιχα). Η γραφή είναι λίγο ακατέργαστη από εκείνη στο πιο πρόσφατο βιβλίο του συγγραφέα (... και το τέρας) – αλίμονο, αλλιώς θα ήταν ο μόνος συγγραφέας που μέσα σε μια δεκαετία ξέμαθε την τέχνη του αντί να την μάθει καλύτερα. Τα θέματα είναι επίσης στημένα λιγότερο αριστοτεχνικά, με κάποια αμηχανία εδώ κι εκεί. Αλλά είναι δυνατά θέματα και διακρίνονται για τη γνώριμη Μανωλιακή προβληματική, αυτό που πιστεύω διέπει το βιβλίο είναι η ανθρωπιά, ακόμη κι όταν περιγράφονται απάνθρωπα γεγονότα.

 

Κι εδώ είχαμε ένα κοινό θέμα στα περισσότερα διηγήματα, το οποίο καλύπτεται σχεδόν από κάθε δυνατή πλευρά (τημεμεταφροά/ταξίδι). Το ύφος είναι εσκεμμένα λιτό, με βάρος στα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις εντυπώσεις, κι όχι στις περιγραφές, επιτυχημένη επιλογή, μιας και βοηθά στην ταύτιση του αναγνώστη με τους χαρακτήρες. Μπορεί να σας μείνει η απορία τι χρώμα μαλλιά είχαν οι πρωταγωνιστές, αλλά θα τους βρείτε περισσότερο πιστευτούς κι αληθινούς από άλλους που κατά τα άλλα ξέρετε την παραμικρή λεπτομέρεια για την εμφάνισή τους.

 

 

Τα διηγήματα ένα-ένα:

 

«Η Σοκολάτα» είναι δοσμένη μέσα από τη λειψή σκοπιά ενός ατόμου με νοητική υστέρηση (του έχει επιβληθεί σαν τιμωρία). Χρειάζεται προσοχή για να γίνει κατανοητό το κείμενο και έχει μικρές ασυνέπειες όσον αφορά το τι καταλαβαίνει ο ήρωας και τι όχι, τι λεξιλόγιο τηρεί κτλ., αλλά επανειλημμένα έχω πει πως το τοποθετώ στα πέντα καλύτερα διηγήματα του ελληνικού φανταστικού. Δεν έχω καθίσει να σκεφτώ ποια είναι τα άλλα τέσσερα, αλλά μια θέση θα τη φυλάξω για τη «Σοκολάτα» όταν το κάνω. Γιατί δεν ξεπέφτει στη φτηνή συγκίνηση για την οποία προσφέρεται το θέμα και γιατί ανταμοίβει την προσπάθεια που απαιτεί από τον αναγνώστη. Μόνο ένα ερώτημα μένει αναπάντητο (μου το επιβεβαίωσε ο συγγραφέας) και δεν είναι ακριβώς ζωτικό για την πλοκή.

 

«Αγάπα τον, αγάπα τον, αγάπα τον» Αυτό το διήγημα είναι σαν πρόγευση της επόμενης συλλογής του mman, σε θεματολογία και λογική. Δυο εξωβιολόγοι σε μια μακροχρόνια αποστολή, με μόνο στήριγμα ο ένας τον άλλο για να αντέξουν τη δοκιμασία της μοναξιάς. Ή δεν είναι έτσι; Έχει όλα τα καλά υλικά, αλλά νομίζω πως δεν τα εκμεταλλεύεται όσο θα μπορούσε και το σύνολο χωλαίνει κάπου. Κι έχω την εντύπωση πως ο συγγραφέας συμφωνεί με την εκτίμησή μου, αλλιώς δε θα επέστρεφε να γράψει ολόκληρο το «…και το τέρας» στο ίδιο μήκος κύματος. Όπως και να ‘χει, το διήγημα είναι άνω του μετρίου, δε ρίχνει το μέσο όρο του βιβλίου.

 

«Επιτάφιος» Η ανθρωπότητα προσπαθεί να σωθεί από μια καταστρεφόμενη Γη, στέλνοντας στο διάστημα τεράστια σκάφη γεμάτα ναρκωμένους εποίκους. Αυτό το διήγημα δεν το θυμόμουν καθόλου. Η γραφή είναι αρκετά καλή (σε σημεία γίνεται ελαφρώς δυσνόητη), αλλά το τέλος μου φάνηκε πως εξαντλήθηκε σε ένα χιλιοφορεμένο θέμα της ΕΦ, όχι αρκετά ανανεωμένο για να σώσει ολόκληρη την ιστορία.

 

«Χριστοπαναγίες» Ένα χιουμοριστικό διήγημα που διχάζει. Έφτυσα αίμα για να το τελειώσω και φαντάζομαι πως θα γυρνούσα τις σελίδες με ένα μόνιμο μορφασμό δυσαρέσκειας. Το βρήκα ανούσιο και κρύο. Από τα τρία άτομα που έχω ρωτήσει τη γνώμη τους για τις «Χριστοπαναγίες», ένας παράτησε το βιβλίο σ’ αυτό το σημείο, ένας το βρήκε διασκεδαστικό κι ένας πραγματικά ενθουσιάστηκε. Δυστυχώς για μερικούς, ευτυχώς για άλλους, είναι το μεγαλύτερο της συλλογής (μακράν, αν θυμάμαι καλά)

<br style=""> <br style="">

 

«Σάρκινο Φρούτο» Μια σκληρή και δυνατή ιστορία. Σκληρή όχι για κάποιες ωμές εικόνες (μπορεί να ενοχλήσουν κάποιους, αλλά θα τους διαφεύγει η ουσία). Η πραγματική ωμότητα του διηγήματος έγκειται στο τι είμαστε ικανοί να κάνουμε ο ένας στον άλλο, ο ένας με τον άλλο. Οι εποχές της νόμιμης δουλείας δεν είναι τόσο παλιές και ίσως να μην απέχουν και τόσο στο μέλλον. Σήμερα το θέμα έχει κορεστεί αρκετά, αλλά την εποχή της κυκλοφορίας της συλλογής πρέπει να ήταν αρκετά ως πολύ πρωτότυπο. Όπως και να ‘χει, η εξαιρετική γραφή δεν έχει χάσει τίποτε από την ισχύ της. Ίσως λίγο μπερδεμένες οι εναλλαγές οπτικής γωνίας, αλλά δεν είναι επιλογή εντυπωσιασμού, είναι οργανικό μέρος του διηγήματος.

 

«Η Άμυνα» Άλλο ένα σκληρό διήγημα. Πώς θα αμυνθεί ένας λαός που δε γνωρίζει τη βία, απέναντι στους κτηνώδεις βάρβαρους εισβολείς; Κι αν αυτοί οι βάρβαροι είμαστε εμείς οι Γήινοι, μπορεί ο αναγνώστης να ταυτιστεί με τον αμυνόμενο; Νομίζω πως το κείμενο το παρακάνει με πόσο κακοί είμαστε και εξειδικεύει υπερβολικά στο τι συγκεκριμένα κακό έχουμε πράξει, φορτίζοντας ιδεολογικά κάτι που θα έπρεπε να είναι όσο πιο γενικό και παν(απ)ανθρώπινο γίνεται. Κατά τα άλλα, αν έχετε γερό στομάχι (που είναι προαπαιτούμενο για την ανάγνωση), θα συμφωνήσετε ίσως μαζί μου πως «Η Άμυνα» συναγωνίζεται με το «Σάρκινο Φρούτο» για την τρίτη θέση στις πολύ καλές στιγμές του βιβλίου.

 

«Μόνο Ένα Παιχνίδι» Όπως είπα, τα δυο προηγούμενα παίζουν για την Τρίτη θέση. Τη δεύτερη την έχει καβατζώσει με άνεση το συγκεκριμένο. Εδώ ο Μανωλιός παίζει στα δάχτυλα τις πολλαπλές οπτικές γωνίες και στήνει ένα καταπληκτικό οικοδόμημα που είναι κάτι σαν μικρογραφία του όλου έργου του. Ένας ολόκληρος πόλεμος μέσα σε λίγες σελίδες, μικρά κεφάλαια-ψηφίδες από τις σκέψεις και τις απόψεις διαφόρων συμμετεχόντων. Κι είναι ένας πόλεμος που διεξάγεται σε ιδιαίτερα πρωτότυπο πεδίο μάχης: μέσω τηλεμεταφοράς. Δε θα πω περισσότερα, για να μην το σποϊλεριάσω. Έχεις και τις αδυναμίες του: μια πολύ τεχνική προσέγγιση στο πως βλέπουν οι δυο αντίπαλοι την αναμέτρησή τους (μου θύμισε ανάλυση για σκάκι, ο mman λέει τάβλι – ίδια διαφορά, θα έλεγε ο DinoH, πάλι ψυχρό και αναίτια φορτωμένο) και έναν χαρακτήρα που ο συγγραφέας δεν έκανε τον κόπο να τον νιώσει και να γράψει κάτι που να πείθει (τη διευθύντρια). Και πάλι, όμως, αυτά τα ψεγάδια δεν αρκούν για ρίξουν το «Παιχνίδι» κάτω από άλλο διήγημα σ’ αυτό το βιβλίο, πέρα από την καταπληκτική «Σοκολάτα».

 

«Εξεταστική Περίοδος» Δυστυχώς, όσο δυνατά ανοίγει το βιβλίο, σχεδόν τόσο αδύναμα κλείνει. Η ιστορία ενός γιάπη που του δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει κυριολεκτικά οτιδήποτε. Και οι απόπειρες του να βρει κόλπο για να μην πληρώσει το τίμημα (με κύρια λύση το να μη δεχθεί την προσφορά-πειρασμό). Η ιδέα δεν είναι κακή, αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας είναι καρικατούρα με μηδενικό βάθος (κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα), όχι πιστευτός άνθρωπος, αλλά μια σκιά, όπως φαντάζεται ο συγγραφέας έναν τύπο ανθρώπου που είτε δεν έχει γνωρίσει ποτέ, είτε δεν προσπάθησε να κατανοήσει πώς λειτουργεί το μυαλό του. Τέλος πάντων, δεν κατάλαβα το τέλος, αλλά δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω όπως ρώτησα για να επιβεβαιώσω τις θεωρίες μου σχετικά με τη «Σοκολάτα». Γιατί δε με ένοιαζε. (Σόρυ που κλείνω με τόση αυστηρότητα, αλλά ήταν λίγο ανώμαλη προσγείωση μετά από τρία πολύ καλά κείμενα – αυτά και τη «Σοκολάτα» πρέπει να κρατήσετε στο μυαλό σας κι όχι την εντύπωσή μου για το συγκεκριμένο)

 

 

 

Τελικός απολογισμός: κάπως άνισο, έχει και αρκετά αδύναμες στιγμές το βιβλίο, αλλά συνολικά αποζημιώνει με το παραπάνω για το χρόνο που θα του αφιερώσει κανείς.

Edited by Electroscribe
Link to comment
Share on other sites

Electroscribe, ευχαριστώ για την όπως πάντα εμπεριστατωμένη άποψη.

Οι "Χριστοπαναγίες" (μαζί με την "Άμυνα" βεβαίως-βεβαίως) είναι από τα διηγήματα που διχάζουν πολύ αναγνωστικά. Πρόφατα γνωστή κυρία του φόρουμ άφησε να εννοηθεί ότι το απόλαυσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο του βιβλίου, μια άποψη που τη βρίσκω υπερβολική, όπως βέβαια και το να παρατήσει κανείς ολόκληρη τη συλλογή εξαιτίας του (ως αναγνωστης δεν το κάνω αυτό σε συλλογές διηγημάτων αν έχω δει έστω και ένα καλό δείγμα, αφού ποτέ δεν ξέρεις πότε θα πεταχτεί το επόμενο, όσα τζούφια κι αν μεσολαβήσουν). Αλλά φυσικά περι ορέξεως αμυγδαλόπιτα.

Με τέσσερα θετικά και ένα να στέκεται από οκτώ διηγήματα του βιβλίου, είμαι σίγουρα ευχαριστημένος για έναν απαιτητικό αναγνώστη όπως εσύ. Ακόμα περισσότερο όμως ικανοποιεί τη ματαιοδοξία μου η διαπίστωση ότι δέκα χρόνια μετά, το "Τέρας" είναι καλύτερο απ' το "Φρούτο" αφού, όπως έχω ξαναπεί, υπάρχει ένας συγγραφέας τον οποίο θέλω διακαώς να ξεπερνάω και φαντάζεστε το όνομά του.whistling.gif

Link to comment
Share on other sites

Διάβασα και εγώ το βιβλίο. Χωρίς πολλή-πολλή ανάλυση να πω ότι ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει --γενικά-- τον τελευταίο καιρό. Σίγουρα από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει από Έλληνα. Είδα μέσα πρωτότυπες ιδέες που, προσωπικά, δεν είχα συναντήσει πουθενά αλλού. Θα συμφωνήσω με τον electroscribe για το τελευταίο διήγημα του βιβλίου, αλλά θα διαφωνήσω ριζικά σε ό,τι αφορά τις Χριστοπαναγίες. Κατ' εμέ, αν δεν είναι το καλύτερο (ίσως αυτός ο "τίτλος" να ανήκει στο "Μόνο ένα παιχνίδι" [;], μιας και οι πολλές αδυναμίες της, γενικά, καταπληκτικής "Σοκολάτας" τής στερούν την πρωτιά), σίγουρα είναι εκείνο που διαβάζεται πιο απολαυστικά από κάθε άλλο, και σίγουρα η μη παρουσία του στο βιβλίο, και στη συγκεκριμένη θέση (4ο), μπορεί να με έκανε να χάσω το ενδιαφέρον μου και να το αφήσω.

Edited by Count Baltar
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

όπως έχω ξαναπεί, υπάρχει ένας συγγραφέας τον οποίο θέλω διακαώς να ξεπερνάω και φαντάζεστε το όνομά του.whistling.gif

 

Αυτόν τον αχώνευτο; :atongue:

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...
  • Φάντασμα changed the title to Σάρκινο Φρούτο - Μιχάλης Μανωλιός

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..