Jump to content

Horror Book Club Μάιου: Τσαρλς Ντεξτερ Γουορντ


northerain
 Share

Recommended Posts

Το βιβλίο θα το αρχίσω σήμερις το βράδυ, οπότε από αύριο θα αρχίσω να γράφω κι εγώ γνώμες και αναμνήσεις (μιας και το είχα διαβάσει με βοήθεια λεξικού!)

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, άρχισα να διαβάζω κι'εγώ το συγκεκριμένο βιβλίο, και μόλις τέλειωσα και το κεφάλαιο με τον Joseph Curwen.

 

Συμφωνώ με τον Nihilio, για το πρώτομ κεφάλαιο, και κάπου βαρέθηκα λίγο με τις περιγραφές του Providence, αλλά ο Lovecraft στήνει καλά τον αναγνώστη, να θέλει να συνεχίσει την ανάγνωση.

Ακόμα και με τον Joseph Curwen, έχει αυτό το στυλ που υπονοεί αλλά δεν αποκαλύπτει, αλλά σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις την σελίδα οπωσδήποτε όπως είπε και ο Nihilio.

Link to comment
Share on other sites

Nihilio που να δεις στον ΚΑΚΤΟ τι γίνεται με την μετάφραση.

 

 

Στο γράμμα του Τζεντετάϊα, εμφανίζεται και το όνομα Mather (for you are Sensible

 

 

 

 

 

what Mr. Mather writ in ye Magnalia of -----). Ίσως να είναι μια

 

αναφορά

 

στον

 

Cotton Mather και στο Magnalia Christi Americana

 

του.

 

 

Link to comment
Share on other sites

Το τέλειωσα το βιβλίο, και μπορώ να πώ ότι μου θύμισε γιατί λατρεύω τον Lovecraft. Είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, χωρίς να φανερώνει σχεδόν τίποτα, σε κάνει και τρομάζεις, μόνο με την ιδέα.

 

 

Είχα καταλάβει από νωρίς ότι ο Charles Dexter Ward στην ιστορία ήταν ο Curwen. Ότι ο δεύτερος σκότωσε τον αληθινό Charles, και πήρε την θέση του, αλλά δεν είχα καταλάβει μέχρι τις τελευταίες σελίδες τι έγινε με τον Curwen τελικά, δηλαδή πως "απέδρασε". Αυτό πάλι το κατάλαβα από την στιγμή που ο γιατρός κατεβαίνοντας και βρίσκοντας τις κατακόμβες αρχίζει να συνηδητοποιεί τι ακριβώς έχει συμβεί.

 

 

Ο Lovecraft είναι μαίτρ του τρόμου, για μένα. Καταφέρνει να σε τρομάξει, να σε φοβίσει, αφηνοντά σε να φανταστείς μόνος σου πολλά πράγματα ανείπωτα...

Link to comment
Share on other sites

Κι εγώ είμαι τώρα στο τελευταίο κεφάλαιο, αλλά έχω αμελήσει να κάνω σχετικά ποστ. Ελπίζω αργότερα σήμερα να αναπληρώσω το χαμένο έδαφος

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, ‘’η περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Ουόρντ’’ είναι τρομερή ιστορία και χαίρομαι που μου δώθηκε το έναυσμα, ώστε να την ξαναδιαβάσω μετά από καιρό. Όντως, εδώ ο HPL παραδίδει μαθήματα, αναμειγνύοντας ένα σωρό κλασσικά μοτίβα, με άλλα, που αν και όχι τόσο συνηθισμένα, ωστόσο είναι διαποτισμένα με ατέλειωτη φρίκη και κοσμικό φόβο. Η ιστορία του Ουόρντ, είναι ένα ταξίδι μέσα σε σκοτάδια και στοιχειωμένα μέρη, όπου κάτι, για το οποίο δεν πρέπει ο άνθρωπος να μιλά ποτέ ανοιχτα, ούτε καν να αναφέρεται σε αυτό, παραμονεύει και αναζητά εφιαλτικούς τρόπους, ώστε να περάσει στον κόσμο μας, από τις εξωτερικές σφαίρες.

 

Συνοψίζω για τώρα, λέγοντας το εξής:

 

Μεγάλη μαφία αυτός ο Curwen.

Link to comment
Share on other sites

Να δηλώσω πρώτα ότι δεν έχω ξαναδιαβάσει Lovecraft, οπότε δεν ξέρω τι με περιμένει...

Λοιπόν... άρχισα πριν καμιά εβδομάδα να διαβάζω τον Ντέξτερ Γουόρντ από τις εκδόσεις Κάκτος. Χάλια μαύρα! Δεν κυλούσε με τίποτα! Αφού διάβαζα και μερικές φορές με έπιανα να ξαναδιαβάζω την ίδια φράση για να καταλάβω τι ήθελε να πει! Έλεγα λοιπόν να το παρατήσω μέχρι που βρέθηκα στο βιβλιοπωλείο της Εστίας, στο οποίο αντίθετα από τα υπόλοιπα κεντρικά βιβλιοπωλεία που είχα κοιτάξει, το είχε από τις εκδόσεις Αίολος... Από περιέργεια το έπιασα, το ξεφύλλισα και διάβασα λίγο από το πρώτο κεφάλαιο! Καμία σχέση! Μα καμία!

Το αγόρασα λοιπόν και θα αρχίσω να το διαβάζω από την αρχή, οπότε περισσότερα θα γράψω προσεχώς... :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Να δηλώσω πρώτα ότι δεν έχω ξαναδιαβάσει Lovecraft, οπότε δεν ξέρω τι με περιμένει...

Λοιπόν... άρχισα πριν καμιά εβδομάδα να διαβάζω τον Ντέξτερ Γουόρντ από τις εκδόσεις Κάκτος. Χάλια μαύρα! Δεν κυλούσε με τίποτα! Αφού διάβαζα και μερικές φορές με έπιανα να ξαναδιαβάζω την ίδια φράση για να καταλάβω τι ήθελε να πει! Έλεγα λοιπόν να το παρατήσω μέχρι που βρέθηκα στο βιβλιοπωλείο της Εστίας, στο οποίο αντίθετα από τα υπόλοιπα κεντρικά βιβλιοπωλεία που είχα κοιτάξει, το είχε από τις εκδόσεις Αίολος... Από περιέργεια το έπιασα, το ξεφύλλισα και διάβασα λίγο από το πρώτο κεφάλαιο! Καμία σχέση! Μα καμία!

Το αγόρασα λοιπόν και θα αρχίσω να το διαβάζω από την αρχή, οπότε περισσότερα θα γράψω προσεχώς... :rolleyes:

 

Οι μεταφράσεις του Κάκτου είναι γνωστές σε μας για την κάκιστη ποιιοτητά τους, και όπου βλέπεις μετάφραση Κάκτου να την αποφεύγεις γενικώς. Ιδίως σε ότι έχει σχέση με φαντασία (επιστημονική και μη), τρόμο και παρεμφερή. Όχι ότι σε άλλα σημεία είναι καλύτερες οι εκδόσεις τους... Κάποιος είχε αναφέρει ότι ένα κεφάλαιο κάποιου βιβλίου της Shirley McLaine, από 20 σελίδες που είναι στο πρωτότυπο, αντί να τις μεταφράσουνε βάλανε μία περίληψη 2-3 σελίδων...

Link to comment
Share on other sites

Ναι, παιδιά. Δεν παλεύονται του Κάκτου. Αίολος με διαφορά. Η μετάφρασή του στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι αξιοπρεπέστατη.

 

Και, επίσης, σε αυτό που λέει η Dark έχει δίκιο. Εκτός απο τις χείριστες μεταφράσεις, οι οποίες μέσα από ανόητες επιλογές λέξεων και δύσμορφη απόδοση της σύνταξης, αλλοιώνουν την αίσθηση που βγάζει η πρωτότυπη γραφή, έχουν την τάση να συμπτύσσουν ολόκληρα χωρία απο τις ιστορίες, ειδικά τις πιο μακροσκελείς, ώστε να βγάλουν τις περίφημες συλλογές Απάντων του Λαβκραφτ. Σας τα λέω, γιατί τίς έχω τις συλλογές, τις οποίες άφησα ανολοκλήρωτες όταν κατάλαβα την διαφορά τους με άλλες εκδόσεις.

 

Όξω!

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Έχω τελειώσει το βιβλίο από μέρες, αλλά αμέλησα για διάφορους λόγους να το σχολιάσω.

 

Δεν στέκομαι τόσο στα γενικά που λέμε και παραπάνω σχετικά με την ικανότητα του Λάβκραφτ να εισάγει τον τρόμο σαν ατμόσφαιρα και σαν υπαινιγμό. Αυτό το θεωρώ δεδομένο. Αλλά μου άρεσε πολύ η παρατήρηση του dagoncult σχετικά με τους περιπάτους του Γουώρντ. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και το ότι διάβασα πολύ πρόσφατα και το δοκίμιο του Ουελμπέκ σχετικά με τον Λάβκραφτ, όμως πέρα από το θέμα της ονειροφαντασίας που θίγεται, εγώ προσωπικά αναγνωρίζω μην απόλυτη ανάγκη του Χ.Φ. να περιγράψει το οικείο, το αγαπητό με κάθε τρόπο, ώστε αργότερα να αντιπαραθέσει

την "κατάντια" στην οποία έχει περιπέσει το σπίτι του μυστηριώδους προγόνου (ξεπεσμός να ζουν μέσα οι μαύροι, οι οποίοι παρουσιάζονται και ολίγον κουτούτσικοι.)

Φυσικά για τον Λάβκραφτ το οικείο και το αγαπητό ήταν η πόλη αυτή καθεαυτή -κι εδώ μπορούμε να συνδέσουμε την κουβέντα μας με την πιο πρόσφατη που άνοιξε ο Νιχίλιο, σχετικά με τον αστικό τρόμο- η οποία πάντα αποτελεί ένα σημείο ασφάλειας,

σε σχέση με το αγρόκτημα, όπου συμβαίνουν όλα

, συν το γεγονός ότι η πλέον αγαπητή διασκέδαση για έναν μοναχόλυκο όπως ο Λαβκραφτ ήταν οι μοναχικοί περίπατοι.

 

Εδώ θεωρώ ότι ένα είδος εισαγωγής στον τρόμο γίνεται από τον συγγραφέα ασυναίσθητα: αυτό που εκείνος νομίζει φυσιολογικό κι όμορφο, σε μας προκαλεί μια μικρή δυσφορία. Προσωπικά, βρίσκω ελαφρά παράξενη την ιδέα ότι για να διασκεδάσω, βγάινω και περπατώ στην πόλη που γεννήθηκα και θαυμάζω τα κτίριά της. Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει η πόλη ή η εποχή που γεννήθηκα, αλλά εμένα μου μοιάζει κάπως βαρύ.

 

Τώρα σχετικά με την έκπληξη του τέλους, μπορεί να μην κατάφερα να μαντέψω

ότι το θέμα είναι ο βαμπιρισμός

, αλλά το

ότι ο Κέρουεν πήρε τη θέση του Γουώρντ

το κατάλαβα ευθύς εξαρχής, όταν αναφέρθηκε

ο μυστηριώδης πρόγονος, πριν ακόμη κι από την αποκάλυψη του πορτρέτου που του "έμοιαζε φοβερά"

. Απ' ό,τι φαίνεται, όταν διαβάζεις πολλά ίδια, μετά αρχίζεις ν' ανακαλύπτεις μοτίβα...

 

edit: ορθογραφικά

Edited by Naroualis
Link to comment
Share on other sites

Τελικά το διάβασα κι εγώ! Η αλήθεια είναι ότι μετά την απογοήτευση που ένοιωσα από την μετάφραση του Κάκτου δυσκολεύτηκα να το ξαναπιάσω... κάποιος θα έπρεπε να πει στους ηλίθιους εκδότες που δεν προσέχουν τις μεταφράσεις των βιβλίων που εκδίδουν, ότι με τις χάλια μεταφράσεις τους διώχνουν τους αναγνώστες! Αν δεν είχα διαβάσει τα σχόλια που γράφατε για το βιβλίο και δεν είχε πέσει στα χέρια μου η μετάφραση του Αίολου (η οποία ήταν αρκετά αξιοπρεπής παρόλο που σε κάποια σημεία με "ενόχλησε" λίγο), θα είχα παρατήσει και τον Ντέξτερ Γουόρντ και τον Λάβκραφτ...

Να ξαναπώ ότι ήταν το πρώτο βιβλίο του Λάβκραφτ που διάβασα και σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο. Επίσης να πω ότι ο τρόμος δεν είναι το είδος που προτιμούσα μέχρι τώρα... δεν έχω διαβάσει σχεδόν τίποτα από το είδος γιατί πίστευα ότι δεν θα μου αρέσει... λάθος πίστευα τελικά! :rolleyes:

Λοιπόν... η άποψη μου για την περίπτωση του Τσάρλς Ντέξτερ Γουόρντ... μου άρεσε... μου άρεσε θα έλεγα περισσότερο από ότι περίμενα! Μου άρεσε ο δημοσιογραφικός τρόπος γραφής του Λάβκραφτ, μου άρεσαν οι συνεχείς υπαινιγμοί του που σου έλεγαν διαρκώς: "Ει ψιτ! Δεν είναι μόνο αυτό που σου λέω μέχρι τώρα... υπάρχει και κάτι άλλο που κρύβεται πίσω από όλα αυτά...".

Βέβαια, το ότι

ο Κάρβεν είχε πάρει την θέση του Γουόρντ και το ότι όλα αυτά είχαν σχέση με τον βαμπιρισμό

το είχα καταλάβει αρκετά νωρίς, αλλά αυτό δεν μείωσε καθόλου το ενδιαφέρον μου γιατί ήθελα να μάθω όλες τις λεπτομέρειες... αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμη είναι το

ποιος ήταν ο τύπος που ανακάλεσε ο Βίλετ... αυτός με το νούμερο 118...

Έχω την εντύπωση ότι δεν αναφέρεται πουθενά, αν και μπορεί να κάνω και λάθος γιατί το τελευταίο κεφάλαιο το διάβασα αργά το βράδυ και υπάρχει η πιθανότητα να μην το πρόσεξα γιατί είχα αρχίσει να νυστάζω... :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Οι πληροφορίες που παρατίθενται στην αρχή για τον Curwen αυξάνουν το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του, ενώ παράλληλα λειτουργούν ως μία καλή ‘’γέφυρα’’, ώστε το διήγημα να αποκτήσει μια περισσότερο τρομακτική ατμόσφαιρα. Οι παράξενοι υπηρέτες, τα σπίτια που ο Curwen διατηρεί και οι ακατονόμαστες προμήθειες ανεξήγητων υλικών-προϊόντων που καταφθάνουν σε αυτά, δεν κάνουν, άλλο από το να συνθέτουν μια εξολοκλήρου απόκοσμη εικόνα, ενός ατόμου απόμακρου και αντικοινωνικού (για να μην λάβουμε υπόψην μας το γεγονός ότι είναι κάπου 100 χρονών και μοιάζει για 30).

Εδώ, εισάγοντας την έννοια της αντικοινωνικότητας, αναφέρομαι σε μια από τις πιο γνήσιες, κατά τη γνώμη μου, μορφές της, αυτήν δηλαδή της βαθιάς γνώσης, από μέρους του Curwen, της μηδαμινής αξίας του ανθρώπου. Παραθέτω την πρόταση που πυροδότησε μέσα μου αυτές τις σκέψεις:

 

«Whilst never actually rebuffing a visitor, he always reared such a wall of reserve that few could think of anything to say to him which would not sound inane.»

 

Σαν να γνωρίζει ότι η ανθρώπινη επαφή δεν έχει τίποτα να του προσφέρει. Σαν να έχει συνειδητοποιήσει την σχεδόν βέβαιη ματαιότητα, που αποτελεί την βάση πάνω στην οποία χτίζονται όλες οι ανθρώπινες προσδοκίες και πράξεις. Ίσως κάπως έτσι να ένιωθε (ή να ήθελε να νιώθει;) και ο HPL.

 

 

Προσωπικά, βρίσκω ελαφρά παράξενη την ιδέα ότι για να διασκεδάσω, βγάινω και περπατώ στην πόλη που γεννήθηκα και θαυμάζω τα κτίριά της. Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει η πόλη ή η εποχή που γεννήθηκα, αλλά εμένα μου μοιάζει κάπως βαρύ.

 

Και μένα δε μου κάνει, αλλά ήτανε περιεργίδης ο "έτσι"... τι να κάνουμε; :D

 

 

αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμη είναι το

 

 

Με σκοτώνεις. Τι ήτανε ρε παιδιά ο 118; Custodes ή Materia;

:lol:

 

 

Μην ήταν κάνας βασάνης που είχε τραβήξει ο C. για ανάκριση;

 

Link to comment
Share on other sites

Αν θυμάμαι καλά ήταν

Materia

. Τουλάχιστον με αυτή την εντύπωση έμεινα και

πρέπει να ήταν ο πιο σημαντικός και ο πιο δυνατός γιατί ο Γουόρντ/Κάρβεν μάλλον τον ψιλοφοβόταν

Link to comment
Share on other sites

Αν θυμάμαι καλά ήταν

Materia

. Τουλάχιστον με αυτή την εντύπωση έμεινα και

πρέπει να ήταν ο πιο σημαντικός και ο πιο δυνατός γιατί ο Γουόρντ/Κάρβεν μάλλον τον ψιλοφοβόταν

 

 

Αλήθεια, πιθανολογώ ότι ήταν κάποιος (ίσως, μάλιστα, μια σημαντική

 

προσωπικότητα) από καιρό νεκρός, που ο C. χρειαζόταν για να αντλήσει

 

πληροφορίες, μέσω της ανάκρισης. Τον φοβάται επειδή είναι ελεύθερος. Άλλωστε, ο

 

γιατρός, στην τελευταία συζήτηση, του λέει πως το πλάσμα θα αναζητήσει τον Orne

 

και τον Hutchinson, εννοώντας ότι θα τους ψάξει για να τους εκδικηθεί. Δε νομίζω

 

ότι υπάρχει κάποια περισσότερο συγκεκριμένη αναφορά, αλλά δεν κόβω και το κεφάλι

 

μου.

 

Edited by dagoncult
Link to comment
Share on other sites

Ένα ακόμη κείμενο του ΗΡL που δείχνει πόσο μπροστά ήταν, πόσο είχε απομακρυνθεί από το αραχνιασμένο γοτθικό ρομάντζο

 

-

Ενώ κάποιος άλλος μπορεί να έλεγε πως ο κακός της ιστορίας θα σήκωνε ένα ζόμπι για να σκοτώσει τους εχθρούς του ή χίλια για να κατακτήσει τον κόσμο, ο Λάβκραφτ σκέφτηκε πως θα σήκωνε συγκεκριμένους νεκρούς για να μάθει τα μυστικά του παρελθόντος

 

-

Πρώτος, πιθανώς, περιγράφει την αλληλεπίδραση/επικοινωνία των μελών μιας μυστικής κοινότητας (Κάρβεν και Ορν και Χάτσινσον)

 

-

Ο αθάνατος που επιστρέφει παριστάνοντας το γιο του για να αποφύγει τις υποψίες των συμπ;ολιτών του; Πόσες δεκαετίες πέρασαν πριν το ξαναχρησιμοποιήσει συγγραφέας αυτό το τέχνασμα;

 

- κάθεται να εξηγήσει πειστικά πώς ξεγελιούνται οι ήρωες.

Εκεί που ο γιατρός υποθέτει ότι το σημάδι που απέκτησε ξαφνικά ο Τσαρλς (Κάρβεν) είναι τελετουργικό σημάδεμα, είναι απλά ιδιοφυές. Κρίμα που το καίει τοποθετώντας το στο φινάλε σχεδόν

 

- Ο ΧΦ έχει χιούμορ!

Είδατε εκεί που λέει ότι αν έβγαινε στα ΜΜΕ το περιεχόμενο των φερέτρων που έπιασαν να μεταφέρονται στον Τσαρλς θα γινόταν παγκόσμιο σκάνδαλο; Αυτή τη φορά ο Χάουι δεν πετάει απλώς ένα ακόμη πομπώδη αφορισμό. Η εξήγηση δίνεται στο βιβλίο. Εσείς ποιος λέτε να είναι ο BF από τη Φιλαδέλφεια που έχουν λυσσάξει οι μάγοι να βρουν τα απομεινάρια του;

 

 

κατά κάποιον τρόπο έχει επηρεάσει πολύ τους σύγχρονους συγγραφείς και το λεγόμενο pop culture, έστω κι αν οι περισσότεροι δεν ξέρουν το ίδιο το έργο του, αλλά μόνο όσους το αντέγραψαν/εμπνεύστηκαν απ' αυτό.

 

Εκεί που χάνει το βιβλίο είναι στην κατανομή του υλικού. Λεει πολλά πολύ νωρίς και γίνεται προβλέψιμο. Η έρευνα στο πρώτο μέρος αποκαλύπτει πράγματα που είναι αδύνατον να αποκαλύψει (τι έλεγαν ανοιχτά οι άνθρωποι για τον Κ. και τι αληθινά πίστευαν; Τι πηγές ήταν αυτές που κατέγραφαν τα κουτσομπολιά και τις υποψίες;) και μάλιστα χωρίς τα κατασκευασμένα αποσπασματα πηγών που είναι τόσο σημαντικό μέρος του Λαβκράφτιου στυλ. Και το πιο σημαντικό, την έξτρα δραματική σκηνή της επιδρομής στο κτήμα του Κ., πάει και τη βάζει φάτσα-φόρα στην αρχή χωρίς να έχει φτιάξει ατμόσφαιρα πρώτα.

 

Γι' αυτό και για τα άλλα ελαττώματα, βρήκα μια εξήγηση. Το κείμενο γράφτηκε μέσα σε 5 εβδομάδες και λέγεται πως συναρμολογήθηκε από σκόρπια κεφάλαι που είχαν διάφοροι αλληλογράφοι του (μιας κι ο ίδιος δεν το συμπαθούσε και δεν ξανασχολήθηκε μαζί του). Ό,τι προβλήματα κι αν είχε σαν συγγραφέας, το υλικό του ήξερε να το οργανώνει κι αυτό λείπει από το συγκεκριμένο βιβλίο.

 

[και να μην αναφέρω τις πρώτες σελίδες όπου ο Λάβκραφτ ηδονίζεται περιγράφοντας το πόσο μοναδικό είναι το Πρόβιντενς ή το πόσο καταπληκτικοί ήταν οι τοπικοί πατέρες του αμερικάνικου έθνους που απαριθμεί ή πόσο πρόθυμοι ήταν να θυσιαστούν για την κοινότητα λυντσάροντας κάποιον - κατά τα ίδια του τα λόγια, το βιβλίο είναι "cumbrous, creaking bit of self-conscious antiquarianism" - μέχρι τη μέση λέω εγώ, μετά απογειώνεται]

 

 

Ο 118 που λέτε με είχε προβληματίσει πολύ όταν είχα διαβάσει το βιβλίο πριν 14 ή 15 χρόνια. Έψαχνα μετά σε κάθε έργο του που διάβαζα μήπως βρω την εξήγηση. Είχα φάει τρελό κόλλημα.

 

Τώρα μου φάνηκε μάλλον ευκολο.

 

Κατά πρώτον, είναι Materia:

 

That powder - Great God! it had come from the shelf of "Materia" -

 

και όσον αφορά το ποιος, λέει:

 

The letters were indeed no fantastic invention, but the normal

script of a very dark period. They were the pointed Saxon minuscules of the eighth or

ninth century A.D., and brought with them memories of an uncouth time when under a

fresh Christian veneer ancient faiths and ancient rites stirred stealthily, and the pale moon

of Britain looked sometimes on strange deeds in the Roman ruins of Caerleon and

Hexham, and by the towers along Hadrian's crumbling wall

 

Αυτή είναι η εποχή στην οποία οι περισσότερες θεωρίες της εποχής τοποθετούσαν τον

Βασιλιά Αρθουρο

. Άρα ο 118 είναι ο

Μέρλιν, ο οποίος προ Γκάνταλφ και Χάρι Πόττερ κτλ.κτλ. - ακόμη κι όταν ήμουν εγώ παιδί, όχι και τόσα χρόνια πίσω - ήταν η λέξη-σύμβολο για τον απόλυτο μάγο

 

 

 

Και ολίγα εγκυκλοπαιδικά:

 

α) Έχει γυριστεί σε ταινία (The Resurrected) με τον Chris Sarandon. Συχνά αναφέρεται ως η "πιστότερη μεταφορά έργου του Λάβκραφτ". Το κομμάτι με τον Τσαρλς έχει μεταφερθεί στη σύγχρονη (1980) εποχή και το έχει κάνει μη προβλέψιμο, αλλά η ερμηνεία του κεντρικού χαρακτήρα και το κομμάτι "εποχής" είναι απλά απίστευτα

 

β) Οι Ferenczy, η βασική οικογένεια Wamphyri στο Necroscope παίρνουν το όνομά τους από το βιβλίο που σχολιάζουμε εδώ. Μάλιστα ο Γιάνος, ο κακός στο 4ο βιβλίο της σειράς (Deadspeak) είναι υποτίθεται ο βαρώνος που αναφέρεται και στον ΤΝτΓ και αποτελεί υποτίθεται σήκουελ αυτού εδώ

αναστημένοι αρχαιόι σκλάβοι παίζουν σημαντικό ρόλο στο φινάλε

. Μη θεωρηθεί σε καμιά περίπτωση ότι το προτείνω, όμως. Είναι ιδιαιτέρως κακό βιβλίο, μακράν το χειρότερο εκείνης της σειράς

Link to comment
Share on other sites

Παιδιά να πώ καταρχήν οτι λυπάμαι που είμουν απών, απλά έτρεχα και τον διαγωνισμό και μαζεύτηκαν πολλά μαζί. Θα επανέλθω για να συζητήσω κάποια θέματα, απλά ήθελα να πώ οτι σε λίγο θα αρχίσει το club Ιουνίου, όπου θα διαβάσουμε το βιβλίο που βγήκε δεύτερο σε ψήφους.

Link to comment
Share on other sites

Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει δεύτερο σε ψήφους. Τα άλλα δύο βιβλία έχουν από 4 ψήφους το καθένα! :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Θα ήθελα να ρωτήσω αν για να σχολιάσει κάποιος το βιβλίο πρέπει πρώτα να έχει πάρει μέρος στη ψηφοφορία.

Link to comment
Share on other sites

Θα ήθελα να ρωτήσω αν για να σχολιάσει κάποιος το βιβλίο πρέπει πρώτα να έχει πάρει μέρος στη ψηφοφορία.

Φυσικά και όχι.

Link to comment
Share on other sites

Φυσικά και όχι.

 

Ωραία. Πάνε πολλές μέρες που το τελείωσα και δεν ήμουν σίγουρος. Κάποια στιγμή θα γράψω και εγώ τα σχόλια μου.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Λοιπόν ύστερα από ''μονάχα'' τρεις μήνες ας κάνω και εγώ τα σχόλια μου. Όχι ότι έχω να πω και πολλά δηλαδή, αναγκαστικά πρέπει να πατήσω πάνω στα δικά σας. Αυτά όμως παθαίνει όποιος αργεί τόσο πολύ whistling.gif Λοιπόν χρονολογικά ο Λάβκραφτ ήταν ένας από τους πρώτους συγγραφείς στη ζωή μου και από τότε που διάβασα το Κάλεσμα του Κθούλου άρχισα να τον ψάχνω μανιωδώς. Τα κθουλικά (ιδίως αυτά) και τα ονειρικά του διηγήματα είναι τα αγαπημένα μου, και αν και η Περίπτωση του ΤΝΓ δεν είναι τέτοια, την τοποθετώ ψηλά στις προτιμήσεις μου. Όπως είπε ήδη ο Nihilio το βιβλίο ουσιαστικά ξεκινάει από το τέλος του. Πολύ δύσκολο εγχείρημα αυτό, σκεφτείτε μονάχα πόση μαεστρία χρειάζεται για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Φυσικά ο γίγαντας Λάβκραφτ τα καταφέρνει στην εντέλεια. (Με ένα γρήγορο πέρασμα από την βιβλίοθήκη μου το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει ως τώρα με παρόμοια αρχή, είναι ''Οι Αδελφοί Κιπ'' του Ι. Βερν). Θα μπορούσα να πω ότι κάτα κάποιο τρόπο ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ο ίδιος ο Λάβκραφτ. Είναι αρχαιοδίφης και είναι γνωστή σε όλους η αγάπη του Λάβκραφτ για το παρελθόν, σε πάμπολλες επιστολές του αναφέρει πως θα ήθελε να ζει σε αιώνες περασμένους από τον δικό του. Τρέφει ακόρεστη δίψα για το άγνωστο, και ιδίως το απαγορευμένο άγνωστο. Το ίδιο και ο Χου-Φου. Στη συνέχεια έρχονται οι μοναχικοί περίπατοι του Ουορντ. Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο υποψιάζομαι πως το συγκεκριμμένο κομμάτι θα με είχε κουράσει τρελλά, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση μ' αυτό που ένιωσα τώρα. Υπάρχουν εδώ πέρα ορισμένες εικόνες μοναδικής ομορφιάς που ενισχύονται ακόμη περισότερο από την γνώση του πόσο πολύ αγαπούσε ο συγγραφέας την γενέτειρα του. Αν υπάρχει κάτι που με ενόχλησε κάπως, ήταν το σημείο με τις παραξενιές που έκανε ο Γουώρντ μέσα στο δωμάτιο του. Ξέρετε, οι δυσωσμίες, οι ψαλμοί και οι απαίσιοι θόρυβοι. Εκεί μου φάνηκε ότι ο Λάβκραφτ το ξεχείλωσε κάπως. Θα μπορούσε ίσως να αφαιρέσει μία-δύο σκηνές ανοχής από τον πατέρα του. Θέλω να πω κατά πόσο θα ανεχόσασταν εσείς να έκανε ο γιος σας αυτά τα πράγματα; Αντίθετα δεν με ξένισε καθόλου το ότι σε αντιδιαστολή με τα προηγούμενα, του επέτρεψε τελικά να μετακομίσει μαζί με τον μυστηριώδη σύντροφο του. Και αυτό γιατί καταλαβαίνω ότι αποτελεί κομβικό σημείο του βιβλίου. Τρομερό ήταν το σημείο της επίθεσης στο σπίτι. Τα περιγράφει όλα έξοχα από την αρχή ακόμα, όταν ο αντίζηλος πρώην αρραβωνιάστικος κατέστρωνε τα σχέδια του για εκδίκηση μέχρι και την βραδιά που λάβανε χώρα τα γεγονότα. Και εκεί που ακριβώς είναι που υποκλείνομαι. Το ότι τελικά δεν μας αποκαλύπτεται τι ακριβώς υπήρχε εκεί είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να προσπαθείς εσύ ο ίδιος να σχηματίσεις την εικόνα μέσα στο μυαλό σου. Γιατί έτσι μπορείς να φανταστείς ότι πιο εξωφρενικό θέλεις εσύ. Όχι πως χαλιέμαι να διαβάζω ορισμένες περιγραφές τεράτων που και που biggrin.gif .Last but not least η κάθοδος στις κατακόμβες του δόκτορα Βίλετ και το τι ακριβώς βρήκε εκεί που είναι απλά ο ορισμός αυτού που μου αρέσει: Ωμή, αχαλίνωτη βία. Όσο πιο σκληρή, τόσο το καλύτερο. Αν ακόμη αγγίζει - ή και ξεπερνά - τα όρια του σοκαριστικού, τότε βρίσκομαι μέσα στο στοιχείο μου. Όχι δεν βγαίνω το βράδυ από το σπίτι μου για να δολοφονώ τους περαστικούς biggrin.gif . Απλώς με όποιον δάσκαλο καθήσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Ας όψεται η τριάδα του Weird Tales γι' αυτό. Φοβερά εύστοχο το σχόλιο του Electroscribe για το τέχνασμα που χρησιμοποιεί ο κακός της ιστορίας για να πετύχει τους σκοπούς του, σε αντιδιαστολή μ' έναν άλλο κακό που θα χρησιμοποιούσε άλλες, λιγότερο ''πρωτότυπες'' μεθόδους. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Αποκορύφωμα όλων είναι η στιγμή που ο Βίλετ μπαίνει στο δωμάτιο με τους λήκυθους. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σ' αυτό απλά διαβάστε τις αντίστοιχες σελίδες, αλλά και όλο το βιβλιο γιατί αξίζει πραγματικά. Κλείνω λέγοντας ότι το ξέρω πως τα σχόλια μου είναι πεζά αλλά αυτό οφείλεται στην καθυστέρηση αλλά και στο ότι τα είπατε όλα εσείς με το νι και με το σίγμα. Ζητώ συγγνώμη που άργησα τόσο αλλά είχα πολλά τρεξίματα τον τελευταίο καιρό. Θα πιάσω όπου να 'ναι την ''Φωνή της Σκιάς μας'' του Carroll για να είμαι έτοιμος όταν ανοίξει το topic

 

 

Link to comment
Share on other sites

  • 6 months later...

Mήπως να το ανασταίναμε αυτό το τόπικ; Δεν είμαστε και λίγοι οι χοροράδες πλέονdevil2.gif και πραγματικά πιστεύω ότι θα είναι πολύ χρήσιμο σε όλους μας αυτό το τόπικ! Θα μπορούσε να συμπεριλάβει και διηγήματα...

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..