Jump to content

Γιατί δεν έχουμε πια μεγάλους Έλληνες συγγραφείς


Guest melissoula
 Share

Recommended Posts

Guest melissoula

2. Στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στην κατηγορία του "έχω μόνο την πένα μου".

 

Εντυπωσιακό. Τόσο αξιοκρατικά εχουν γίνει τα πράγματα στις ελληνικές εκδόσεις; Νομίζω ότι οι δημόσιες σχέσεις παίζουν τον κυριότερο ρόλο και όχι η πένα. Αλλιώς κάπως πρέπει να εξηγηθεί γιατί δεν έχουμε διεθνείς συγγραφείς με φοβερά συγγράμματα που να έχουν κάνει παγκόσμια μπεστ σελλερ μετά τον Καζαντζάκη τον Σαμαράκη τον Μαρή και διάφορους άλλους μισό αιώνα πρίν;

Edited by melissoula
Link to comment
Share on other sites

  • Replies 303
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • Nihilio

    39

  • DinoHajiyorgi

    23

  • Blondbrained

    38

  • Martin Ocelotl

    24

Εντυπωσιακό. Τόσο αξιοκρατικά εχουν γίνει τα πράγματα στις ελληνικές εκδόσεις; Νομίζω ότι οι δημόσιες σχέσεις παίζουν τον κυριότερο ρόλο και όχι η πένα. Αλλιώς κάπως πρέπει να εξηγηθεί γιατί δεν έχουμε διεθνείς συγγραφείς με φοβερά συγγράμματα που να έχουν κάνει παγκόσμια μπεστ σελλερ μετά τον Καζαντζάκη τον Σαμαράκη τον Μαρή και διάφορους άλλους μισό αιώνα πρίν;

Αυτό που λες δεν είναι απαραίτητο να οφείλεται στην έλλειψη αξιοκρατικών κριτηρίων στους εκδοτικούς οίκους. Μπορεί ας πούμε να είναι αποτέλεσμα κοινωνικών τάσεων και καταστάσεων που δεν ευνοούν την ανάπτυξη νέων ευπώλητων/ευανάγνωστων/ενδιαφέροντων λογοτεχνικών ιδεών.

Link to comment
Share on other sites

Όχι, απλά, στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους παίζουν ισάξια δύο κατηγορίες συγγραφέων: Η καλή πένα κι αυτοί που πληρώνουν για να δουν το έργο τους τυπωμένο. Ο ίδιος εκδοτικός μπορεί να εκδίδει σκουπίδια για το κέρδος (έχει γεμίσει ο τόπος, και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό), μαζί με πραγματικά άρτια και υπέροχα έργα, που απευθύνονται σε μικρό κοινό (που συνήθως παραμένει πιστό στον συγγραφέα και το στυλ) κι ανεβάζει την ποιότητα του εκδοτικού αλλά όχι και τα κέρδη του, και έργα που είναι και πολύ καλά κι έχουν απήχηση (σπάνιες περιπτώσεις, που όμως υπάρχουν)...

 

Στο εξωτερικό ήδη έχουν επιτυχία πολλοί έλληνες συγγραφείς, χωρίς να γίνεται ο μεγάλος ντόρος για λόγους που δεν έχει να κάνει με το πόσο καλοί είναι (που είναι), αλλά με την πληθώρα παγκοσμίως σε τίτλους, ταλέντα, μπεστ σέλλερ και δεν συμμαζεύεται. Ειδικά το θέμα των μπεστ σέλλερ και το κυνήγι του, αποτελεί πλήγμα για την παγκόσμια αγορά και την προώθηση σπουδαίων ταλέντων . Έχουν κλείσει εκδοτικοί εξαιτίας αυτού του κυνηγιού! Τα περισσότερα μπεστ σέλλερ που έχω διαβάσει δεν τα θυμάμαι καν! Τόσο 'καλά' είναι! :p ; Εχω σταματήσει εδώ και καιρό να διαβάζω μπεστ σέλλερ, με τελευταίο ένα τούβλο που είχε κάνει τρομερή επιτυχία στο Αμερική, που το έχω, δεν θυμάμαι τον τίτλο τώρα, αλλά κλείνοντάς το πια, αποφάσισα πως δεν θα ξαναγοράσω βιβλίο πυ έχει γίνει μπεστ σέλλερ, παρά μόνο αν το έχουν διαβάσει ήδη κάποιοι άνθρωποι των οποίων την γνώμη εμπιστεύομαι, και μου πουν πως δεν θα χάσω τον πολύτιμο χρόνο μου!

 

Από την άλλη, δεν έχουμε ονόματα σαν τον Καζαντζάκη ή τον Σαμαράκη, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή τέτοια ταλέντα (και συγκυρίες) εμφανίζονται 1-2 φορές την πενηντακονταετία και αν!

Edited by Blondbrained
Link to comment
Share on other sites

Εντυπωσιακό. Τόσο αξιοκρατικά εχουν γίνει τα πράγματα στις ελληνικές εκδόσεις; Νομίζω ότι οι δημόσιες σχέσεις παίζουν τον κυριότερο ρόλο και όχι η πένα. Αλλιώς κάπως πρέπει να εξηγηθεί γιατί δεν έχουμε διεθνείς συγγραφείς με φοβερά συγγράμματα που να έχουν κάνει παγκόσμια μπεστ σελλερ μετά τον Καζαντζάκη τον Σαμαράκη τον Μαρή και διάφορους άλλους μισό αιώνα πρίν;

 

 

Μα αν επιλέγουν αξιοκρατικά σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια, δεν σημαίνει ότι επιλέγουν τα αριστουργήματα. Αυτό νομίζω έχει ξεκαθαριστεί. Επιλέγουν αυτό που νομίζουν ότι θα κάνει κάποιες πωλήσεις στη χώρα μας. Όσο για το αν έχουμε συγγραφείς που τα καταφέρνουν στο εξωτερικό... Είμαστε σε ένα φόρουμ λογοτεχνίας, αλλά πόσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία του Καρνέζη, του Μάρκαρη και του Δοξιάδη; Εντάξει μια μικρή χώρα είμαστε, που γενικά τα παιδιά δεν διαβάζουν, η τηλεόραση δείχνει 24ώρες βλακείες και πνευματικοί άνθρωποι είναι μόνο τα μέντιουμ. Από πού κι ως πού να έχουμε πολλούς διεθνείς συγγραφείς με φοβερά συγγράματα και παγκόσμια μπεστ σέλερ;

Link to comment
Share on other sites

Guest melissoula
Από πού κι ως πού να έχουμε πολλούς διεθνείς συγγραφείς με φοβερά συγγράματα και παγκόσμια μπεστ σέλερ;

 

Αφού είχαμε, με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να ξαναέχουμε. Νομίζω ότι οι συγγραφείς που γράφουν φοβερά συγγραμματα, είναι εκ των πραγμάτων διαφορετικοί από αυτούς που γραφουν κοινοτυπα. Οι έλληνες εκδότες προτιμούν τους δεύτερους, ίσως γιαυτό που είπες επειδή νομίζουν ότι αυτοί θα έχουν μεγαλύτερη απήχηση στο ευρύ κοινό. Με αποτέλεσμα οι πρώτοι να έχουν εξαφανιστεί στην Ελλάδα. Αφού δεν βγάζουν χρήματα παρα πολλοί εν δυνάμει καταπληκτικοί ελληνες συγγραφείς το πιο πιθανό είναι να κάνουν άλλα επαγγέλματα και να έχουν εγκαταλείψει από καιρού τη συγγραφή.

Link to comment
Share on other sites

Αφού είχαμε, με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να ξαναέχουμε.

 

Εκείνοι σφυρηλατήθηκαν σε εποχές που, καλώς ή κακώς, είναι αδύνατον να επαναληφθούν. Η πηγαία τους ποίηση ήταν αποτέλεσμα των βιωμάτων που τους έστησε η ζωή. Σήμερα, και οι καλύτεροι από εμας, εμπνεόμαστε μόνο από βιβλία άλλων που διαβάζουμε, ξαπλωμένοι άνετα στον καναπέ μας.

 

Τα ίδια σε όλους τους τομείς: Καλός ο Φοίβος, έχει όμως ημερομηνία λήξης. Ούτε με σφαίρες δεν θα έχουμε ξανά έναν Μητσάκη, έναν Τσιτσάνη, έναν Ζαμπέτα ή έναν Βαμβακάρη.

Edited by DinoHajiyorgi
Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ με Ντίνο και διαφωνώ κάθετα μ' αυτό :"Αφού δεν βγάζουν χρήματα παρα πολλοί εν δυνάμει καταπληκτικοί ελληνες συγγραφείς το πιο πιθανό είναι να κάνουν άλλα επαγγέλματα και να έχουν εγκαταλείψει από καιρού τη συγγραφή. "Δεν πιστεύω πως κάποιος πραγματικά ταλαντούχος θα τα παρατούσε επειδή δεν θα έβγαζε χρήματα. Ούτως ή άλλως το πιθανότερο είναι πως δεν θα έβγαζε χρήματα. Επίσης δεν πιστεύω πως κάποιος "παγκόσμιας κλάσης" δε θα έβρισκε το δρόμο του, ώστε να πει αυτά που θέλει. Ίσως να πουλούσε λίγο, δεκτό, ίσως καθόλου, ίσως να τα έβγαζε σε blog. Πάντως δε νομίζω πως θα είχε την επιλογή να τα παρατήσει!

Link to comment
Share on other sites

Guest melissoula

Εκείνοι σφυρηλατήθηκαν σε εποχές που, καλώς ή κακώς, είναι αδύνατον να επαναληφθούν. Η πηγαία τους ποίηση ήταν αποτέλεσμα των βιωμάτων που τους έστησε η ζωή. Σήμερα, και οι καλύτεροι από εμας, εμπνεόμαστε μόνο από βιβλία άλλων που διαβάζουμε, ξαπλωμένοι άνετα στον καναπέ μας.

 

Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Οι άνθρωποι με περιπετειώδεις, δύσκολες ζωές, ζωές που τους σφυρηλατούν όπως λές κι εσύ, εχουν ανάγκη τα λεφτά. Αν γράφοντας τις εμπειρίες τους δεν μπορούν να επιζήσουν αξιοπρεπώς, εγκαταλείπουν την τέχνη, αναζητώντας άλλον τρόπο βιοπορισμού. Ισως γι'αυτό έχουν εξαφανιστεί και όχι επειδή όλοι εμπνέονται ξαπλωμένοι στον καναπέ. Ομως αυτοί που έχουν την άνεση του καναπέ, συνήθως διαθέτουν και τις κοινωνικές γνωριμίες που τους διευκολύνουν προς την έκδοση.

Link to comment
Share on other sites

Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Οι άνθρωποι με περιπετειώδεις, δύσκολες ζωές, ζωές που τους σφυρηλατούν όπως λές κι εσύ, εχουν ανάγκη τα λεφτά. Αν γράφοντας τις εμπειρίες τους δεν μπορούν να επιζήσουν αξιοπρεπώς, εγκαταλείπουν την τέχνη, αναζητώντας άλλον τρόπο βιοπορισμού. Ισως γι'αυτό έχουν εξαφανιστεί και όχι επειδή όλοι εμπνέονται ξαπλωμένοι στον καναπέ. Ομως αυτοί που έχουν την άνεση του καναπέ, συνήθως διαθέτουν και τις κοινωνικές γνωριμίες που τους διευκολύνουν προς την έκδοση.

Μην ξεχνάμε όμως ότι αυτοί οι μεγάλοι δεν είχαν να ανταγωνιστούν τηλεόραση, ραδιόφωνο, ίντερνετ καθώς και τη σωρεία μεταφρασμένων ή ξενόγλωσσων βιβλίων. Πέρα από το ρομαντικό παραμύθι των σφυριλατημένων από τη ζωή, καλό είναι να κοιτάμε και τις διαφορετικές πολιτικοοικονομικές συνθήκες, υπό τις οποίες τα μυθιστορήματα σε συνέχειες στις φυλλάδες της εποχής ήταν το δημοφιλέστερο μέσο ψυχαγωγίας.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ με τον Nihilio και θα προσθέσω πως φαίνεται ότι δεν αναγνωρίζουμε πως ήδη βρισκόμαστε σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς απ'αυτούς που έζησαν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι. Θα μπορούσα να κάτσω ν'απαριθμήσω τους λόγους και να μην μου φτάσει ο χρόνος να τ'αναλύσω, αλλά αρκεί να πούμε πως ενώ όλοι αυτοί είχαν να πολεμήσουν κυρίως με άλλα σώματα (πολέμους, εμφυλίους, κτλ), τώρα πια πολεμάμε σε καθημερινή βάση τον ίδιο μας τον εαυτό και οι περισσότεροι χάνουμε! Τότε ο εχθρός κι ο φίλος ήταν αρκετά πιο αναγνωρίσιμοι, τώρα δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε τον γείτονα, και ζεις μέσα στον μόνιμο φόβο που απαντά σητν ερώτηση "από πού θα μου'ρθει;"!

Το άγχος μας σκοτώνει με τρομακτικότερους ρυθμούς απ'ό,τι σκότωναν κάποτε τα όπλα, η μοναξιά αγγίζει τα επίπεδα των τότε 'αυτοκτονούντων καλλιτεχνών', μόνο που πλέον χτυπά ακόμα και 'ανθρώπους της διπλανής πόρτας' που μοιάζουν φυσιολογικοί, και οι οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο... Όλοι αυτοί είχαν κάτι απτό ν'αντιμετωπίσουν, τώρα παλεύουμε με φαντάσματα, που τις περισσότερες φορές δεν κατανοούμε καν.

Όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται και πιο δύσκολη η επιβίωση, και ακόμα πιο δύσκολο να βρεις την ευτυχία, έστω στις κοινωνικές και προσωπικές επαφές σου. Δεν έχουμε καν ιδανικά και ψάχνουμε απεγνωσμένα να τα βρούμε στη γωνία, παθιαζόμενοι με τα λάθος πράγματα...

Η πιο δύσκολη εποχή είναι αυτή που ζούμε, και στο μέλλον θα είναι αυτή που ΘΑ ζούμε.

Συμφωνώ πως οι δυσκολίες σφυρηλατούν το ταλέντο, αλλά εδώ τείνουμε να θεωρήσουμε πως ζούμε σε σχεδον ιδανικές συνθήκες. Εξηγεί βέβαια γιατί δεν κάνουμε τίποτε για να τις αλλάξουμε αυτές τις συνθήκες, αλλά αυτό το κάνει ακόμα πιο τραγικό και εφιαλτικό.

 

Τελικά, ας μην ψάχνουμε για δικαιολογίες, επειδή δεν μπορούμε να βγάλουμε το δικό μας μεγαλείο προς τα έξω. Είναι επειδή δεν πιστεύουμε καν σ'αυτό, ακριβώς επειδή πλέον φοβόμαστε να πιστέψουμε και να ελπίσουμε σε οτιδήποτε. Σε καιρούς πολέμου, τουλάχιστον σε προηγούμενους πολέμους, τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα, και πολλοί άνθρωποι είχαν τον τρόπο τους να 'γίνουν ήρωες' έστω κι ασυνείδητα. Τώρα δεν καταλαβαίνουμε πως αν επιβιώνουμε και μόνο είμαστε ήρωες. Κι αν δεν το πιστεύετε, πηγαίνετε στη λαϊκή μόλις κλείσει και παρακολουθήστε τους παππούδες και τις γιαγιάδες που μαζεύουν τις ντομάτες από τα σκουπίδια. Αυτοί έχουν ζήσει πολέμους. Ρωτήστε τους, ποια εποχή προτιμούν...εκείνη που είχαν την αξιοπρέπεια να επιλέξουν αν θα είναι ήρωες ή όχι, ή αυτή που ο μόνος ηρωϊσμός είναι να μην ντρέπεσαι να ρίχνεις την αξιοπρέπειά σου για να μαζέψεις φαγητό απ'τα σκουπίδια; Και το τρομακτικότερο απ'όλα: αυτές οι γιαγιάδες θυμίζουν τη δική μας γιαγιά, κι οι παππούδες τον δικό μας παππού... Θέλουμε κι άλλη 'σφυρηλάτιση' για να δημιουργήσουμε;

Θα ξαναπώ, κλείνοντας, πως η κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες, που δεν γίνεται να συγκριθούν με άλλες, είναι αδύνατον, λάθος και προσβλητικό και για τους ανθρώπους της προηγούμενης εποχής, αλλά κυρίως για εμάς τους ίδιους. Το ταλέντο και οι ταλαντούχοι άνθρωποι υπάρχουν. Το τρομερό είναι πως είναι πιο δύσκολο να βγουν στην επιφάνεια, για τους λόγους που ανέφερε ο Nihilio, όχι ότι δεν θα τα καταφέρει ένα μεγαλειώδες ταλέντο... Δια πυρός και σιδήρου περνάνε αυτοί σε όλες τις εποχές, και ποτέ δεν είναι πάμπολλοι! Τέτοια ταλέντα, όπως προείπα, εμφανίζονται μια-δυο φορές στα 50 χρόνια και αν. Κατά τ'άλλα υπάρχουν πολλοί Έλληνες υπερ-ταλαντούχοι, τους οποίους επίσης προσβάλλουμε όταν τους συγκρίνουμε με Καζαντζάκηδες και τα λοιπά. Δεν μπορεί να είναι όλοι Καζαντζάκηδες, αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο σημαντικούς...

Edited by Blondbrained
Link to comment
Share on other sites

Guest melissoula

Παρόλα όσα γράφτηκαν παραπάνω, παραμένει το ερώτημα: Σ'αυτές τις εποχές, με όλα τα καλά στραβά δύσκολα ή κακά τους, οι ξένοι δημιουργοί και εκδότες τους μεγαλουργούν όπως μεγαλουργούσαν και παλαιότερα. Αρα κάτι άλλαξε μόνο στην Ελλάδα σ'αυτή τη διπλή εξίσωςη δημιουργοί - εκδοτικο κύκλωμα και το διδυμο τους δεν σκοράρει πλέον παγκοσμίως ούτε σαν ποιότητα ούτε σαν νούμερα.

Link to comment
Share on other sites

Παρόλα όσα γράφτηκαν παραπάνω, παραμένει το ερώτημα: Σ'αυτές τις εποχές, με όλα τα καλά στραβά δύσκολα ή κακά τους, οι ξένοι δημιουργοί και εκδότες τους μεγαλουργούν όπως μεγαλουργούσαν και παλαιότερα. Αρα κάτι άλλαξε μόνο στην Ελλάδα σ'αυτή τη διπλή εξίσωςη δημιουργοί - εκδοτικο κύκλωμα και το διδυμο τους δεν σκοράρει πλέον παγκοσμίως ούτε σαν ποιότητα ούτε σαν νούμερα.

Αυτό που άλλαξε ήταν ότι οι αγορές παγκοσμιοποιήθηκαν. Πχ κανένας δε θα διάβαζε τον μέτριο συγγραφέα τρόμου Στέφανο Βασιλείου αν μπορούσε να διαβάσει Stephen King. Σε κάθε χώρα.

Παρομοίως, αν κάποιος αγόραζε 1 βιβλίο τρόμου το χρόνο ίσως να προτιμήσει το καινούριο του Stephen King και όχι την Καρδιά του Δαίμονα του (δικού μας) Ντίνου Χατζηγιώργη. Αν προσθέσεις τώρα και τη μείωση στον όγκο των πωλήσεων και στη διαφοροποίηση της αγοράς τα πράγματα δυσκολεύουν τόσο που πρέπει πραγματικά να είσαι περίπτωση για να γίνεις γνωστός στη χώρα σου και θαύμα να γίνεις γνωστός παγκοσμίως (πχ τα εξαιρετικά Nightwatch - απο Ρωσία - και Let the right one in -από Σουηδία - σιγά μη γίνονταν γνωστά παραέξω αν δε γίνονταν πετυχημένες ταινίες)

Link to comment
Share on other sites

No one trust the Greeks!

 

The Greeks don't trust the Greeks, γιατί απ'ό,τι ξέρω, στην Ευρώπη κυρίως, μεταφράζονται πολλοί δικοί μας, κι έχουν τεράστια επιτυχία. Αλλά ούτε εμείς δεν μαθαίνουμε γι'αυτούς! Στο Γερμανία, αυτό που λέει ο Μιχάλης είναι σχεδόν αντεστραμμένο. Οι Γερμανοί προτιμούν έναν μεταφρασμένο Έλληνα, παρά έναν αμερικάνο του συρμού!

 

Είμαστε σαν έναν Γολιάθ, που κάθεται και του την φέρνει ο Δαυίδ. Κι αντί να πάρουμε την σφεντόνα να του την χώσουμε κάτω απ'το τσίτι που φοράει για ρούχο, καθόμαστε και χτυπιόμαστε μόνοι μας στον παρακείμενο βράχο...Για τέτοια υπνηλία μιλάμε!

Πάντα το'λεγα: Άμα ξυπνήσει ο Γολιάθ, θα γινει της Πόπης!

Link to comment
Share on other sites

The Greeks don't trust the Greeks, γιατί απ'ό,τι ξέρω, στην Ευρώπη κυρίως, μεταφράζονται πολλοί δικοί μας, κι έχουν τεράστια επιτυχία. Αλλά ούτε εμείς δεν μαθαίνουμε γι'αυτούς! Στο Γερμανία, αυτό που λέει ο Μιχάλης είναι σχεδόν αντεστραμμένο. Οι Γερμανοί προτιμούν έναν μεταφρασμένο Έλληνα, παρά έναν αμερικάνο του συρμού!

 

Το θέμα όμως με αυτό που λέει ο Μιχάλης δεν είναι αν οι Γερμανοί προτιμούν έναν Έλληνα ή ένα Αμερικάνο, αλλά αν προτιμούν ένα Γερμανό από ένα "παγκοσμιοποιημένο" (έστω και αν η παγκοσμιοποίησή του περιορίζεται στην Ευρώπη) μη-Γερμανό ...

Link to comment
Share on other sites

Α, ναι, σ'αυτό συμφωνώ. Αν και, στατιστικά μιλώντας, ο Γερμανός δεν θα πάρει ένα βιβλίο τρόμου τον χρόνο, όπως στην Ελλάδα, οπότε θα "τσιμπήσει" κι έναν Γερμανό κάποια στιγμή (υποθέτω, δηλαδή)...

 

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Το θέμα είναι ότι σε παγκόσμιο επίπεδο έχει ανέβει ο πήχης λόγω των μεταφράσεων, ενώ έχει διαφοροποιηθεί και το κοινό. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να ξανανακυρηχθούν τόσοι "μεγάλοι" συγγραφείς, ανεξάρτητα από το πόσο, το πώς και το τι διαβάζει ο εκάστοτε λαός.

Link to comment
Share on other sites

Guest melissoula

Πχ κανένας δε θα διάβαζε τον μέτριο συγγραφέα τρόμου Στέφανο Βασιλείου αν μπορούσε να διαβάσει Stephen King. Σε κάθε χώρα. Παρομοίως, αν κάποιος αγόραζε 1 βιβλίο τρόμου το χρόνο ίσως να προτιμήσει το καινούριο του Stephen King και όχι την Καρδιά του Δαίμονα του (δικού μας) Ντίνου Χατζηγιώργη.

 

Το θέμα είναι γιατί η Ελλάδα να διαθέτει μόνο μέτριους όπως ο κ. Βασιλείου, τον οποίο δεν γνωρίζω. Ο δικός σας ο Χατζηγιώργης πάλι, τον οποίο επίσης δεν γνωρίζω, γιατι δεν έχει τύχει της αντίστοιχης διαφήμισης - προώθησης από τον εκδοτικο του ειδικά όταν, με τον τρόπο που το αναφέρεις, τον παραλληλίζεις με τον Στέφεν Κινγκ;

Link to comment
Share on other sites

Καλωσόρισες κι από μένα Μελισσούλα :)

 

1) Ντίνος μας :) (σε φιλική τιμή γνωριμίας :p)

 

2) Δεν υπάρχει αυτός ο κύριος Βασιλείου, ήταν απλά μετάφραση του Κινγκ, ένα παράδειγμα συγγραφέα που γράφει τρόμο στην Ελλάδα και δεν τον γνωρίζουμε.

 

Και για το μάρκετινγκ των εκδοτικών οίκων, έχω να πω ότι όσο καλό και να είναι, ρε συ, δε θα καταφέρει ποτέ να χτυπήσει την παγκόσμια αγορά του Κινγκ με βιβλίο οποιουδήποτε πρωτοεμφανιζόμενου. Δεν κάνουνε ξόρκια, διαφήμιση κάνουνε απλά (όταν και εφόσον την κάνουνε, λέμε τώρα :p)

 

 

Και η δική μου άποψη επί του γενικότερου θέματος: Σίγουρα συμφωνώ στο ότι οι μεγάλοι που πέρασαν ήταν διαφορετικοί, κυρίως λόγω εποχής από τους μεγάλους που ίσως αναδειχτούν από τη δική μας εποχή, αλλά συμφωνώ και στο ότι αφού η Ελλάδα έβγαλε ονόματα θα μπορούσε να βγάλει ξανά, αν και περισσότερο με την έννοια ότι υπάρχει μια κάποια έστω κουλτούρα στο θέμα της λογοτεχνίας. Απλά πιστεύω πως όλα αυτά είναι σχετικά κι απρόβλεπτα. Δεν υπάρχει φόρμουλα με την οποία να μπορούμε να κρίνουμε με βάση την εποχή τι θα θεωρηθεί αργότερα "μεγάλο" επειδή ακριβώς στις περισσότερες των περιπτώσεων η ανάδειξη κάποιου έργου ως "μεγάλο" έγινε κατόπιν της εποχής του.

 

Ωραία κουβεντούλα παρεπιπτόντως. Μήπως θα ήθελε ένα δικό της τόπικ για να ελευθερωθεί; :)

Link to comment
Share on other sites

Το θέμα είναι γιατί η Ελλάδα να διαθέτει μόνο μέτριους όπως ο κ. Βασιλείου, τον οποίο δεν γνωρίζω. Ο δικός σας ο Χατζηγιώργης πάλι, τον οποίο επίσης δεν γνωρίζω, γιατι δεν έχει τύχει της αντίστοιχης διαφήμισης - προώθησης από τον εκδοτικο του ειδικά όταν, με τον τρόπο που το αναφέρεις, τον παραλληλίζεις με τον Στέφεν Κινγκ;

Για το δικό μας τον Χατζιγιώργη και τον εκδοτικό οίκο του, διάβασε στις προηγούμενες σελίδες.

Για τα υπόλοιπα, ας πάρουμε για παράδειγμα τους Αμερικάνους. Πόσους Χεμινγουέι ή Φιτζέραλντ έβγαλαν τις τελευταίες δεκαετίες. Οι Βρετανοί πόσους Ντίκενς και Γουάιλντ. Η Γαλλία έχει βγάλει κάποιον νέο Βερν, Ουγκώ ή Μποντλαίρ;

Συμπαιρένουμε:

1) Οι εποχές έχουν αλλάξει και μαζί τους η λογοτεχνία και η αγορά του βιβλίου

2) Είναι πολύ εύκολο να ηρωοποιήσεις τους 20 συγγραφείς του παρελθόντος που τα έργα τους επέζησαν. Σε 50 χρόνια θα έχουμε ίσως μαζί τους και τον Κίνγκ, και τη Ρόουλινγκ και τον Πράτσετ (για να πούμε για σουφουφάδες) ή ακόμα και κανέναν Σταν Λη, αλλά όσοι από αυτούς ζούν ακόμα και συνεχίζουν να γράφουν δεν έχουν μυθοποιηθεί από τους αναγνώστες και (κυρίως) τους ακαδημαϊκούς.

 

ΥΓ: Και για όσους λένε για τα πόσα βιβλία αγοράζει ο Ευρωπαίος, ας υπολογίσει ταυτόχρονα και το πόσα παίρνει δεύτερο χέρι - αυτά δε μετράνε ως πωλήσεις στην αγορά του βιβλίου.

Link to comment
Share on other sites

Μια παράπλευρη ιδέα. Όσοι αγαπάτε το fantasy, τον τρόμο ή την επιστημονική φαντασία, βάλτε σκοπό να γράψετε το μεγάλο λογοτεχνικό έργο που δεν είναι τίποτα από τα τρία. Η ανάδυξη του και η γενική του αποδοχή (ο σκοπός) θα φέρει στην επιφάνεια και τα χρυσά μωρά σας. Δεν μπορεί, το θέμα είναι πως μπορείτε να γράφετε. Όλο και μια καλή, ξεχωριστή ιστορία θα έχετε μέσα σας, χωρίς μάγους, χωρίς βαμπίρ, χωρίς πράσινα ανθρωπάκια. Μετά, οι φαν σας θα κορδώνονται στους σοβαρούς λογοτέχνες πως γράφεται και το φανταστικό!

Link to comment
Share on other sites

Εγώ καλύφθηκα με την Nienor και τον Nihilio thmbup.gif

 

Τώρα αρκεί να περιμένω να πεθάνω για να επιβιώσει το έργο μου στον χρόνο! first.gif

Link to comment
Share on other sites

Επίσης, να επισημάνουμε το απλό γεγονός ότι οι Έλληνες ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ. Έχουμε, αν όχι το χαμηλότερο, απ' τα χαμηλότερα ποσοστά αναγνωστών στην Ευρώπη. Κι όταν διαβάσουν, θα διαβάσουν κάτι το οποίο προωθείται, είτε ελληνικό είτε ξένο. Κάτι που ή θα έχει γράψει κάποιος διάσημος (από μοντέλα μέχρι πολιτικό), είτε που θα αφορά Σμύρνη/Κύπρο/Αρχαία Ελλάδα (το τρίπτυχο της συγγραφικής επιτυχίας), είτε θα είναι ένα απ' τα διαφημιζόμενα του Άλτερ και δεν θέλετε να πω την γνώμη μου γι αυτά. Η τέταρτη επιλογή είναι ο Λιακό. Έχετε την παραμικρή ιδέα ΠΟΣΟ πουλάνε αυτά που γράφει;

 

Τώρα βγάλτε τους αναγνώστες που θα πάρουν αυτού του είδους τα βιβλία και δείτε τι απομένει. Εμείς. Κάτι λιγότερο του 1% των Ελλήνων αναγνωστών (που είναι λιγότερο απ' το 10% του ελληνικού πληθυσμού, βγάζοντας έξω τους μετανάστες που δεν μιλάνε καν ελληνικά) είναι το ποσοστό των φαντασάδων ή έστω αυτών που ξεφεύγουν απ' τον σειρμό της διαφήμισης και της τραγικής ανάγκης για εθνική υπερηφάνεια και αποζητούν απλά ένα ΚΑΛΟ βιβλίο. Για να τα βάλουμε κάτω με αριθμούς: στην Ελλάδα ζουν 10.000.000 άτομα. Απ' αυτούς, τουλάχιστον τα 2.000.000 είναι μετανάστες. Επίσης, όσο τραγικό κι αν ακούγεται, γύρω στο 1.000.000 είναι αναλφάβητοι. Οπότε μας μένουν 7.000.000. Απ' αυτούς διαβάζουν οι 700.000 κι απ' αυτούς γύρω στις 70.000 ψυχές είναι οι αναγνώστες που ξεφεύγουν απ' τις συμβατικές κατά μεγάλο ποσοστό μπούρδες. Απ' αυτούς, πάλι, οι μισοί δεν θέλουν καν ν' ακούσουν για ελληνικό φάνταζυ, οπότε μας μένουν 35.000 ΠΙΘΑΝΟΙ αναγνώστες ενός καινούργιου έργου ενός καινούργιου Έλληνα συγγραφέα. Απ' αυτούς, οι μισοί ούτε που θα πάρουν μυρωδιά αυτό το έργο, οπότε μένουμε με 17.500 κόσμο που θα το δει. Να το αγοράσουν οι 5.000 με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις; Για να ρωτήσουμε τους εκδοθέντες, τον Μίσσιο, την Δεσποτάκη κι άλλους από δω μέσα που έχουν εκδόσει (και που γράφουν ΠΟΛΥ άνω του μετρίου), πόσα βιβλία έχουν πουλήσει;

 

Αυτά για την ποσότητα και για το οικονομικό κομμάτι.

 

Πάμε στο ποιοτικό, το οποίο είναι αλληλένδετο. Εγώ την Πέγκυ (Blondbrained) την θεωρώ συγγραφική ιδιοφυία. Δεν το λέω υπερβολικά αυτό, είναι η προσωπική μου γνώμη. Mind you, δεν θεωρώ μεγάλο συγγραφέα μόνο έναν Καζαντζάκη, έναν Ουγκώ κι έναν Ντοστογιέφκι. Θεωρώ ΤΕΡΑΣΤΙΟ τον Πράτσετ, τον Ρόμπινς και τον Κέι (τα παλιά του, τουλάχιστον). Και παίρνω μόνο τους εν ζωή για να μην πιάσω Τόλκιν στο στόμα μου. Λοιπόν, αν η Πέγκυ ζούσε σε μια Αγγλία, αυτή την στιγμή, οι πιθανότητες λένε πως θα ήταν στην εξοχή, σ' ένα cottage (με σοφίτα, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ) και δεν θα χρειαζόταν να κάνει αιτήσεις στον ΑΣΕΠ κάθε τρεις και λίγο, αλλά θα την έβγαζε στην σοφίτα της, με τον υπολογιστή της και θα έγραφε σα να μην υπάρχει αύριο (τουλάχιστον τις ώρες που δεν θα πήγαινε την μεγάλη στο μπαλέτο και δεν θα άλλαζε πάνες στην μικρή). Θα την ξέραμε στην Ελλάδα σαν ήδη καταξιωμένη συγγραφέα και θα τσακωνόμασταν για το αν μας αρέσουν ή όχι τα βιβλία της. Το αυτό, κατ' εμέ, ισχύει και για την Ευθυμία. Δεν της το έχω πει ποτέ, αλλά θαυμάζω όσο δεν γίνεται την ικανότητά της μέσα απ' όλα τα λούκια που τραβάει, να είναι τόσο συνεπής στο ταλέντο της και τόσο αφοσιωμένη στην συγγραφή. Εγώ είμαι τραγικά λιπόψυχη σ' αυτό. Δεν την παλεύω μετά από 8-9 ώρες στο μαγαζί, λάτζα φασίνα και διάβασμα για την σχολή να κάτσω και ν' αφοσιωθώ στο γράψιμο, χωρίς να σκέφτομαι πώς θα πιάσουμε αυτό τον καταραμένο στόχο κι αν πλήρωσα την ΔΕΗ ή το ξέχασα. Η Ευθυμία, η Πέγκυ, το κάνουν. Και φέρνω απλά δύο απ' τα άτομα που το κάνουν και το κάνουν πολύ καλά. Και το πιστεύουν κιόλας. Όχι με υπεροψία, αλλά με αυτογνωσία.

 

Ένας συγγραφέας δεν γεννιέται μόνο μεγάλος. Το περιβάλλον του τον κάνει μεγάλο, οι κινήσεις του κι η ψυχή του κι αυτά που έχει να δώσει. Όταν, στην Ελλάδα, δεν εκτιμάται αυτό (και με εκτίμηση δεν εννοώ το μπράβο που λέμε μεταξύ μας, εννοώ ζεστά ευρώπουλα που θα πέφτουν στην τσέπη κάθε μήνα για να μπορεί ο συγγραφέας, όπως και κάθε επαγγελματίας, να δώσει στην ΔΟΥΛΕΙΑ του τον καλύτερο εαυτό του), στην Ελλάδα ο συγγραφέας δεν μπορεί να γίνει μεγάλος. Θα γίνει ο ένας στους εκατό εν δυνάμει μεγάλους συγγραφείς. Οι υπόλοιποι 99 θα θαφτούν κάτω απ' το σωρό με τ' ασιδέρωτα.

Link to comment
Share on other sites

Είσαι σίγουρη ότι "τα ζεστά ευρώπουλα που θα πέφτουν στην τσέπη κάθε μήνα για να μπορεί ο συγγραφέας, όπως και κάθε επαγγελματίας, να δώσει στην ΔΟΥΛΕΙΑ του τον καλύτερο εαυτό του" είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή; Δηλαδή επικροτούμε την "επαγγελματοποίηση" / εμπορευματοποίηση με απάνθρωπους όρους αγοράς; Προσωπικά ψιλοέφριξα όταν διάβασα τη συνέντευξη του Σίγκλερ, όπου περιγράφει πως "δουλεύει" 8-18 ώρες τη μέρα και πάντα έχει σκληρές διορίες να τον πιέζουν. Μιλάμε για την απόλυτη καταπίεση, για κάτι που υποτίθεται πως σου αρέσει. Αυτό είναι το πρότυπο προς το οποίο θα θέλαμε να κινηθεί η ελληνική αγορά φανταστικού;

Link to comment
Share on other sites

Guest melissoula

Αν καταλαβα καλά, από όσα διάβασα, ο εκδοτικός οίκος του δικού σας του Χατζηγιώργη, δεν έχει εκδόσει ακόμη κανένα βιβλίο του; ! ! :cold:

Link to comment
Share on other sites

Guest
This topic is now closed to further replies.
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..