Τρελός μοναχός

[RObiN-HoOD]

"

Πώς το ξέσκισμα της ψυχής μπορεί να δώσει μαγικά εναύσματα; Πώς είναι δυνατόν να προχωρώ μέσα στο μαύρο σκοτάδι για να σε βρω, όταν ξέρω ότι κατοικείς στο φως;

 

Η λειτουργία της δομής του νου μέσα από ψυχεδελικούς σπασμούς είναι ο τρόπος με τον οποίο η σκέψη γεννάει και η κίνηση εκτελεί. Ο λόγος ομαλοποιεί τη ρεαλιστική πραγματικότητα και κοιμίζει τη φανταστική. Ο καθαρός ουρανός είναι πάντα μπλε αλλά όλοι επιθυμούν τον γκρίζο, διότι όλοι για το φως μιλάνε και τη σκιά καρτερούν.

 

Δεν μπορεί κανείς να υποχρεώνει άλλους ανθρώπους να ακολουθούν δρόμους που μόνοι τους χάραξαν, πορείες πάνω στο νερό και στα βουνά και στις λίμνες. Τα δάση εξαιρούνται, διότι το πράσινο ήταν πάντα για λίγους. Οι άλλοι μόνο το υπηρετούν και λιγότεροι το απολαμβάνουν.

 

Όσο, λοιπόν, εγώ τώρα σκέπτομαι πώς μπορώ να δώσω λίγη ζωή στη μάζα, τόσο εσύ προσπαθείς να δημιουργηθείς από το τίποτα. Η σκέψη έρχεται χωρίς να το γνωρίζει και είναι μια έννοια που, ενώ υπάρχει, δεν έχει υπόσταση ούτε φυσική ούτε ενεργειακή, μέχρι να υφίσταται. Η θέση της καρδιάς ακολουθεί πολύ αργότερα μόνο για να δέσει την όλη εικόνα γύρο από ένα κόσμο που δεν τη φοβάται. Όμως και πάλι δεν τα καταφέρνει πάντα. Δεμένη μέσα σε μια θάλασσα ψυχών, ματώνει κάθε μέρα για να επουλώσει τα τραύματα των ανθρώπων.

 

Είναι η μοίρα κάποιων να ζούνε ενώ δεν τ’ αξίζουν, ενώ πεθαίνουν οι άξιοι. Η δύναμη δεν είναι πάντα αρκετή για να δώσει αυτά που παίρνει και δεν μπορεί να ξεχάσει αυτά που της θυμίζουν. Ακόμα έχω σκισίματα πάνω στη σάρκα μου, σ’ αυτή που βιάζεται καθημερινά και επουλώνω πάντα.

 

Επιστρέφω στην κίνηση. Είναι η ουσία των πραγμάτων, αυτή που κινεί τον αέρα και κάνει τη ζωή πραγματική. Σε αυτή την ψευδαίσθηση οφείλουμε να δοξάζουμε την ποίηση του ψέματος, γιατί μας θυμίζει τι μπορούσαμε να ήμασταν και πού μπορεί να καταλήξουμε.

 

Δεν θα συνεχίσω, ω αίσθηση μου, αλλά θα φύγω μακριά μόνο για να έρθω πάλι κοντά σου μόλις ζωντανέψω, μόλις κλέψω πίσω λίγο από το δώρο. Ναι, θα το κάνω. Θα το επιχειρήσω τουλάχιστον, και είμαι σίγουρος ότι θα το πετύχω.

 

Έτσι θα σώσω τους αιώνες και θα νιώσω την οσμή της ζωής, διότι τώρα μόνο φαντασία ζω και σ’ αυτή λικνίζεται η ύπαρξη μου.

"

 

Τρελός Μοναχός

Συνομιλία με μια αίσθηση

Κεφ.10

[Nienor]

Ο καθαρός ουρανός είναι πάντα μπλε αλλά όλοι επιθυμούν τον γκρίζο, διότι όλοι για το φως μιλάνε και τη σκιά καρτερούν.

 

Όμορφο!

 

Γενικά δεν καταλαβαίνω τη σύνδεση της αίσθησης με αυτά που λέει. Καταλαβαίνω πως αναμένοντας την αίσθηση που θα γεννηθεί τώρα να χωρέσει μέσα της όλα αυτά που νιώθει, παίρνει μια παόφαση, να μην μονάζει άλλο. Αλλά ποια αίσθηση θα είναι αυτή που θα γεννηθεί για να χωρέσει τα ερωτήματα του; Οι αισθήσεις δεν εμπεριέχουν ερωτήσεις.

 

 

Μοιάζουν μάλλον περισσότερο με -σωστές μεν, σκόρπιες δε- σκέψεις επάνω σε διάφορα πράγματα και συναισθήματα. Αν ήταν ένα διάχυτο συναίσθημα σε όλο το κείμενο ίσως μπορούσα να κάνω τη σύνδεση μα:

 

Δεν μπορεί κανείς να υποχρεώνει άλλους ανθρώπους να ακολουθούν δρόμους που μόνοι τους χάραξαν, πορείες πάνω στο νερό και στα βουνά και στις λίμνες. Τα δάση εξαιρούνται, διότι το πράσινο ήταν πάντα για λίγους. Οι άλλοι μόνο το υπηρετούν και λιγότεροι το απολαμβάνουν.

 

Από την ανεξαρτησία στον "πλούτο"

 

Όσο, λοιπόν, εγώ τώρα σκέπτομαι πώς μπορώ να δώσω λίγη ζωή στη μάζα, τόσο εσύ προσπαθείς να δημιουργηθείς από το τίποτα. Η σκέψη έρχεται χωρίς να το γνωρίζει και είναι μια έννοια που, ενώ υπάρχει, δεν έχει υπόσταση ούτε φυσική ούτε ενεργειακή, μέχρι να υφίσταται. Η θέση της καρδιάς ακολουθεί πολύ αργότερα μόνο για να δέσει την όλη εικόνα γύρο από ένα κόσμο που δεν τη φοβάται. Όμως και πάλι δεν τα καταφέρνει πάντα. Δεμένη μέσα σε μια θάλασσα ψυχών, ματώνει κάθε μέρα για να επουλώσει τα τραύματα των ανθρώπων.

 

στην προσφορά κι από κει στο αχανές του μυαλού κι από κει στην τραγικότητα της σκέψης κοκ

 

Είναι μοναχός για να έχουμε την αίσθηση του ελέους οτυ από την αρχή φαντάζομαι. Γιατί δεν το ενισχύεις όμως αυτό πουθενά μέσα στο κείμενο;

 

Επίσης δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι συνειρμικό αλλά δε θα έπρεπε μέσω συνειρμών να καταλήγεις και κάπου; Κι αν ίσως καταλήγεις στη ματαιότητα, δηλαδή στο ότι γνωρίζουμε ήδη πως δεν θα ξεφύγει από την κίνηση, από την πραγματικότητα μέσα στην οποία μπλέκοντας θα αποκαλέσει ζωή για να επιστρέψει και βοηθήσει, πως θα απορροφηθεί από αυτό ακριβώς που πάει να πολεμήσει, τότε ίσως με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να φτάσεις μέχρι εκεί, να γίνει κατανοητό το γιατί θα το κάνει.

 

Γενικά οι φράσεις κάθε μία ξεχωριστά είναι ιδιαίτερα όμορφες και θα έλεγα προσεγμένες, όπως επίσης και οι έννοιες για τις οποίες μιλάς. Όλες μαζί όμως δεν συνδέονται ή δε δείχνουν να συνδέονται μεταξύ τους. Το κείμενο έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή μοιάζει λίγο με παζλ που αποτελείται από πολλά όμορφα κομματάκια ατάκτως εριγμένα μέσα στο κουτί τους. Θέλει ξεκαθάρισμα για να κυλάει, θέλει μοντάζ.

[Balidor]

Διαβάζοντας το, ήταν σαν να έβλεπα την θάλασσα, ένα κύμα μετά το άλλο.

Δεν παρατήρησε ότι οι παράγραφοι-έννοιες δεν συνδέονται μεταξύ τους, ή έστω δεν θα έβρισκα λόγο στο να χρειάζεται να συνδέονται. ο αέρας παρασέρνει τα φύλλα χωρίς αυτά να είναι από το ίδιο κλαδί, αλλά πάνε όλα προς την ίδια κατεύθυνση ... Έτσι και οι σκέψεις του Ρομπιν.

κατευθύνθηκαν προς τα εμένα (η σε οποιονδήποτε το διαβάσει) !!!

 

οι εικόνες του μυαλού του (ή της αίσθησης του, να έλεγα καλύτερα;;) ήταν το λιγότερο, εξαιρετικές.

Χαίρομαι που μας χάρισες (απ'ότι βλέπω) το κεφ. 10 (άλλα προσωπικά δεν έχω δει) !!!

 

 

~o~ u cRaZy mOnK ~o~

[white_unicorn]

:unicorn2: σε ταξιδεύει....

[tetartos]

Και φτάνουμε αισίως στο νο3...

Χμμμ... αν ήξερα ότι θα διάβαζα ποίηση, δε θα το ξεκινούσα καθόλου!

Δυστυχώς δεν κατάλαβα (σχεδόν) τίποτα. Το χειρότερο είναι ότι δεν βρήκα καμία προφανή σύνδεση με τα νο2 και 3. Οι φράσεις διαβάζονται όμορφα, σαν ποίημα, αλλά το νόημά τους μου παραμένει κρυμμένο...

[aScannerDarkly]

Ναι λοιπόν, κάποτε ακόμα και το Μεγάλο Αφεντικό αναρτούσε κείμενά του εδώ. Αυτό εδώ είναι πιο προσεγμένο από άλλα που έχω διαβάσει, τα οποία θα σχολιάσω στο εγγύς μέλλον, χωρίς λάθη (εκτός από ένα "γύρω από έναν κόσμο", που εντόπισα).

 

Όπως υποδηλώνει το "Κεφ. 10" στο τέλος, έχουμε μονάχα ένα απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο. Δεν έχουμε κανένα σημείο αναφοράς για να κατανοήσουμε όσα το κείμενο δε μας λέει. Μας μένει λοιπόν μόνο αυτό το μικρό κείμενο που έχουμε στη διάθεσή μας. Έχουμε έναν φιλοσοφικό μονόλογο από έναν χαρακτήρα που χαρακτηρίζεται ως μοναχός. Τίποτε άλλο δε μαθαίνουμε για αυτόν, αλλά στο συγκεκριμένο απόσπασμα δεν είναι αναγκαίο. Ο μοναχός συνομιλεί με την αίσθησή του, η οποία δε δείχνει να αναφέρεται στις γνωστές πέντε αισθήσεις, αλλά σε κάτι ευρύτερο, ίσως στην ίδια την αντίληψη της πραγματικότητας από κάποιον που τη ζει. Η γλώσσα είναι αρκετά παλιομοδίτικη, ίσως πομπώδης για κάποιους, μα για εμένα είναι απολύτως κατάλληλη για να μεταδώσει τις έννοιες και τους στοχασμούς αυτού του - κατά τα φαινόμενα - ιδιόρρυθμου χαρακτήρα, με παραστατικότητα και αρκετά μεγάλη σαφήνεια, πράγμα δύσκολο για τις δυσνόητες σκέψεις που περιγράφει.

 

Πέρα από αυτά, δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι παραπάνω. Έχουμε μια απεικόνιση ιδεών με γλαφυρό τρόπο, μα ο στόχος του κειμένου παραμένει στο σκοτάδι. Για όσο κρατάει πάντως, είναι σίγουρα επιτυχημένο.