Oberon Posted May 23, 2006 Share Posted May 23, 2006 Όνομα Συγγραφέα: Διονύσης Τζαβάρας (Dain) Είδος: Science Fantasy/Futuristic fantasy. Whatevah. Βία; Όχι Σεξ; Κάτι γίνεται.. Αριθμός Λέξεων: 1901 Αυτοτελής; Πρόλογος του δεύτερου τόμου. Ολόκληρος ο πρώτος τόμος είναι εδώ: http://community.sff.gr/index.php?showtopic=3934 Διαβάστε το πρώτα κατά προτίμηση αλλιώς δε θα καταλάβετε και πολλά από το δεύτερο τόμο, ειδικά στα πρώτα κεφάλαια. O πρόλογος όμως είναι ανεξάρτητος. Προτεινόμενη μουσική για την ανάγνωση: Ultravox - Oh Vienna Orchestral Manoeuvres in the Dark - Messages Anything from Neon Genesis Evangelion Live Symphony Anything by Nightwish ΤΖΟΝ ΚΑΔΜΟΣ: ΑΘΑΝΑΤΟΣ Copyright: Διονύσης Τζαβάρας (Dain) 2006. Uploaded στο: http://www.sff.gr e-mail: cadmilos@yahoo.com ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΕΠΑΦΗ Πρόλογος Καθώς ο Ήλιος έδυε σιγά-σιγά πίσω από την Πάρνηθα τα λίγα συννεφάκια πάνω από την Υπεράττικα, τη μεγάπολη της Αθήνας, έπαιρναν ένα ρόδινο χρώμα στον καταγάλανο ουρανό. Πέρα μακριά τα κρυστάλλινα κτίρια του Πειραιά έλαμπαν λουσμένα στο απογευματινό φώς. Μέρος του Υπεραττικού εναέριου τρένου που συνέδεε την πόλη-νησί της Αίγινας, τον Πειραιά την Αθήνα και μερικές ακόμα μικρές πόλεις που τους τελευταίους αιώνες το Υπεραττικό πολεοδομικό συγκρότημα είχε καταπιεί, φαινόταν σαν κρυστάλλινο φίδι να υψώνεται ανάμεσα στους ουρανοξύστες της πόλης και ιδιαίτερα μεταξύ των Ιωνικών Πύργων, των ψηλότερων κτιρίων στην Ελλάδα, του Αθηναικού Αρκοναού και των θόλων που σκέπαζαν ολόκληρο το λόφο της Ακρόπολης μαζί με την συνοικεία-μουσείο της Πλάκας και μέρος του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Οι τρεις χρυσοκίτρινοι ουρανοξύστες που θύμιζαν Ιωνικούς κίονες υψώνονταν στα χίλιατριακόσια μέτρα πάνω από το έδαφος και αποτελούσαν πόλο έλξης για τους τουρίστες, τόσο σημαντικό όσο, σχεδόν, η Ακρόπολη και ο Αρκοναός – τον οποίο μερικοί αποκαλούσαν Αρκόπολη - χτισμένος τον 24ο αιώνα. Η τροχιά του εναέριου τρένου φαινόταν να σταματά λίγο πριν αγγίξει το μεσαίο από τα τρία κτίρια και να ξεκινά πάλι σε κοντινή απόσταση, σαν οι κατασκευαστές του να είχαν ξεμείνει από υλικά όταν ήταν η τροχιά να περάσει ανάμεσα από τους Ιωνικούς Πύργους . Αλλά δεν ήταν έτσι. Ένας συρμός, σαν λευκοκρυστάλλινο φίδι έφτασε με απίστευτη ταχύτητα στο σημείο όπου χανόταν η τροχιά κοντά στους τρεις ουρανοξύστες.. Μια λάμψη, και ο συρμός εξαφανίστηκε, χωρίς να εμφανιστεί ξανά από την άλλη μεριά των κτιρίων. Και πράγματι είχε εξαφανιστεί, για να εμφανιστεί, σε κάποιον άλλο πιθανό παρατηρητή, τετρακόσιαογδόντα χιλιόμετρα βορειότερα, και να περάσει με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τα Νότια Προάστια της Μεγάλης Θεσσαλονίκης που συμπεριελάμβαναν την Κατερίνη, μερικά δευτερόλεπτα μετά από τον θόλο που σκέπαζε το Λευκό Πύργο και το ιστορικό κέντρο στην παλαιά Θεσσαλονίκη και να καταλήξει, λίγα ακόμα δευτερόλεπτα αργότερα στο διαστημοδρόμιο της Επανωμής. Ο τερματικός σταθμός βρισκόταν σε ένα από τα νέα κέντρα της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης επτά εκατομμυρίων ανθρώπων, και όχι μόνο άνθρώπων, μιας πόλης που σε λίγα θύμιζε πια την παλιά συμπρωτεύουσα της χώρας που λεγόταν, ακόμα, Ευρωπαική Επαρχία της Ελλάδας. Το τηλεμεταφορικό δίκτυο που συνέδεε κάπου είκοσι χιλιάδες πόλεις στη Γη, είχε κόμβους παντού και ο συγκεκριμένος συρμός είχε ξεκινήσει από το Κάιρο της Αιγύπτου, πέρασε από την Αλεξάνδρεια, το Ηράκλειο της Κρήτης, την Υπεράττικα, κέντρο της οποίας ήταν βέβαια η Αθήνα, με τα δεκαέξι εκατομύρια κατοίκους της, για να καταλήξει στη Μεγάλη Θεσσαλονίκη. Τόσο το Υπεραττικό μετρό, όσο και το σιδηροδρομικό δίκτυο όλης της Ελλάδας συνδεόταν σε ορισμένα σημεία με τους τηλεμεταφορικούς κόμβους και έτσι διαδρομές ωρών γίνονταν πια σε δευτερόλεπτα αντικειμενικού χρόνου. Αλλά υπήρχε και ο υποκειμενικός χρόνος, χωρίς βιωματική τηλεμεταφορά. Μερικοί τον προτιμούσαν. Διάφοροι παραδοσιακοί τύποι προτιμούσαν μια ανώδυνη ένεση που τοποθετούσε νανορομπότ στον εγκέφαλό τους και έτσι βίωναν την διαδρομή στον υποκειμενικό χρόνο της επιλογής τους. Μία, δύο ή ίσως και τρεις ώρες από την Κρήτη ως τη Θεσσαλονίκη, «για να απολαύσουν τη θέα» όπως έλεγαν. Με την άφιξη ο συρμός σαρωνόταν απ’άκρη σ’άκρη και τα νανορομπότ αφαιρούνταν από τον εγκέφαλο των επιβατών ώστε να επανέλθουν στον φυσιολογικό «κοινό» χρόνο. « Καλόσ’έρχατ’σ’Μεgα-α-Θεσσαλονίκαε-ε-πιβίβαση’γ’ΤροχαιοΣταθμό-ς, ΤελεΠύλαε-π-Ψσυχοκυβέρνιαε-ε-Ανgάρααε, τοπο-ο-Πύλαε τέσσερα’σ’έξι-ντ’σάι! » ακούγονταν οι ανακοινώσεις για αφήξεις και αναχωρήσεις. Ο Τζον εκνευριζόταν με την επικολλητική διάλεκτο και την γρήγορη ομιλία των Ελληνικών του 30ου αιώνα. Επηρεασμένα τόσο από την «κοινή» Παγκόσμια Γλώσσα όσο και από την διάλεκτο των Ελλήνων σε όλο το ηλιακό σύστημα και πέρα από αυτό, τα Νεοελληνικά του 2975 είχαν περισσότερες διαφορές παρά ομοιότητες με τη γλώσσα του 21ου αιώνα από όσες είχε εκείνη με τα Ελληνικά του 11ου. Κούνησε το κεφάλι του σαν να παραιτείτο από τέτοιες σκέψεις. Δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, σκέφτηκε. Παλιά οι γλώσσες άλλαζαν στη Γη με το πέρασμα των χρόνων μέσα από εσωτερικές ζημώσεις σε κάθε λαό και από επιδρομές άλλων λαών. Τον 21ο αιώνα οι γλώσσες άλλαζαν και μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το Ίντερνετ. Αλλά τώρα, χίλια περίπου χρόνια μετά, στην Σολαριανή Ομοσπονδία με διακόσια πενήντα δισεκατομμύρια κατοίκους σπαρμένους σε όλο το Ηλιακό Σύστημα και στα άστρα, σε ένα σύμπαν όπου η Ομοσπονδία αυτή ήταν κομμάτι της Γαλαξιακής Συνομοσπονδίας τριανταέξι χιλιάδων κόσμων, με χιλιάδες φυλές, φυσικές, τεχνητές, εικονικές, ορατές και αόρατες, δεν υπήρχε πια αμιγής γλώσσα. Τα γλωσσικά εντυπώματα – μικρά προγράμματα στον εγκέφαλο – ήταν ικανά να κάνουν τον καθένα να αντιληφθεί οποιαδήποτε γλώσσα ή τρόπο ομιλίας. Παρ'όλα αυτά το να ακούσει ένας Έλληνας χαμένος κάπου στο γαλαξία κάποιον να μιλά Πολωνικά ή και Κινέζικα, δυο Γήινες γλώσσες, θα τον έκανε να νιώσει σαν να ήταν στην πατρίδα του. Όμως ο Τζον δεν ένιωθε στην πατρίδα του κι ας ήταν πάλι στη Γη, στην Ελλάδα σήμερα Δεκαέξι Μαίου του 2975 σύμφωνα με το παλιό Γήινο χρονολόγιο που πάντα προτιμούσε. Δεν είχε κάνει ποτέ τον κόπο να μάθει τη νέα γλώσσα, κόπο λίγων δευτερολέπτων, ούτε τα ιδεογράμματα και τα εικονίδια που με τους αιώνες είχαν παρεισφρύσει στο αλφάβητο και θεωρούνταν πια μέρος της ζωντανής εξέλιξης της γλώσσας για τους περισσότερους. Αλλά όχι για τον ίδιο. Έτσι με μια σκέψη του επέλεξε τα παλιά καλά αγνά Ελληνικά μιας άλλης μακρινής εποχής, μέσω του γλωσσικού «εντυπώματος» στον εγκέφαλό του ώστε ο ίδιος να μιλά και να ακούει τη δική του γλώσσα και ο υπόλοιπος κόσμος… ό,τι ήθελε. Πρόβλημά του. « Καλώς ήλθατε στη Μεγάλη Θεσσαλονίκη. Παρακαλούμε για μετεπιβίβαση για τους Τροχειακούς Σταθμούς και τις τηλεμεταφορικές Πύλες προς Ψυχοκυβέρνια-Ανγκάραα, τοπικές πύλες τέσσερα ως έξη. Ευχαριστώ! » άκουσε πάλι ο Τζον. Ρωτώντας φαινομενικά τον «αέρα» πότε ερχόταν το τρένο από την Αθήνα, ένας τρισδιάστατος πίνακας φάνηκε μπροστά στα μάτια του, αόρατος στους χιλιάδες επιβάτες που προχωρούσαν προς τους προορισμούς τους μέσα στο τεράστιο διαστημοδρόμιο. Ένα πλήθος πολύχρωμο και πολύβουο, αποτελούμενο από αντιπροσώπους χιλιάδων φυλων του γαλαξία, τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη, που ο Τζον αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να ξεχωρίσει μια φυσιολογική γυναίκα ανάμεσα τους. Αν και η λέξη φυσιολογική είχε εντελώς άλλη σημασία πια από κείνη που ήξερε πριν….πριν εννέα αιώνες. Ίσως και η έννοια «γυναίκα» σκέφτηκε όχι χωρίς χιούμορ. «Είμαι εδώ Τζον» άκουσε μες στο νου του μια φωνή. «Σου είπα πως με εκνευρίζει αυτή η τάση σου να χρησιμοποιείς τηλεπάθεια όταν δεν υπάρχει ανάγκη» απάντησε νοητικά, θυμωμένος. «Το ξέρω, αλλά μ’αρέσεις όταν θυμώνεις.» «Αν θυμώσω πραγματικά δεν θα σου αρέσει καθόλου.» «Ανυπομονώ να σε δω πραγματικά θυμωμένο. Είμαι σίγουρη πως θα είσαι ακόμα πιο σέξυ. Βλέπω επιμένεις να φοράς τζην και στενά μάλιστα. Δεν ξέρω γιατί αλλά σου πάει το απηρχαιομένο στυλ. Σε κάνει λίγο άγριο, η γοητεία της ανεπιτήδευτης φύσης που λένε, και φυσικά πολύ, μα πολύ, πολύ, σέεεεξυ» είπε πειρακτικά η φωνή στο νου του και ο Τζον έστρεψε το κεφάλι του τριγύρω αναζητώντας τη νοητική συνομιλήτριά του. Αν και κοίταξε ολόγυρα δεν την είδε όταν ξαφνικά ένιωσε ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη. Γύρισε απότομα. Η Μίριαμ ήταν εκεί. Λευκοντυμένη με ένα μακρύ λεπτό φόρεμα, που καλύπτε και αποκάλυπτε συγχρόνως τις καμπύλες της. Μάλλον αποκάλυπτε, σκέφτηκε ο Τζον κοιτώντας την. Δύο λωρίδες του στενού φορέματός της κάτω από τους ώμους ως τα πόδια της έλειπαν αφήνοντας γυμνές τις καμπύλες της. Ο Τζον αναρωτήθηκε πως στεκόταν το φόρεμα. Μαγνητικά ίσως. Τα μακριά ασημένια σγουρά μαλλιά της κοπέλας ήταν πρόχειρα τυλιγμένα σε μια μακριά μαντήλα επίσης λευκή και έπεφταν στην πλάτη της σαν αστραποβόλος χείμαρος. Μια μικρή κρυστάλλινη σφαίρα αιωρείτο πάνω από το δεξιό της ώμο. «Μόλις κοίταξα και δεν σε είδα» είπε ο Τζον χαμογελώντας, άθελά του, στην όψη της όμορφης κοπέλας. «Όταν δεν θέλω δεν με βλέπουν, αλλά ξέρεις πως μ’αρέσει να σε πειράζω. Και ναι το φόρεμά μου είναι μαγνητικό. Είσαι καλά Τζον;» ρώτησε και του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. Το δέρμα της ανέδιδε την ευωδιά γιασεμί ανακατεμένο με θάλασσα, ήλιο και, παράδοξα, μουσική. Αν και δεν άκουγε τον ήχο της. Προσπάθησε να διώξει τη σκέψη της Μίριαμ, γυμνής σε κάποια παραλία της Ελλάδας, σε κάποιο νησί, αλλά δεν τα κατάφερε. «Έχουμε δουλειά Τζον» είπε εκείνη. «Το ξέρω. Την έχεις;» «Φυσικά. Αλλά όχι έδω μπροστά σε όλους. Πάμε κάπου πιο απόμερα» «Έχεις δίκιο. Υπάρχει ένα στάσις-μπαρ εδώ. Φαίνεται ασφαλές. Μπορούμε να καθήσουμε εκεί, αν βεβαιώσεις και συ πως….» «Είναι ασφαλές» είπε με σιγουριά η Μίριαμ. «Πάμε». Μπήκαν στο σκοτεινό, εκτός από ένα κρυφό μπλε ελεκτρίκ φωτισμό, στάσις-μπαρ στις 19:35:44 μ.μ. και βγήκαν στις 19:35:45. Είχαν περάσει αρκετές ώρες συζητώντας σε μηδενικό χρόνο, αυτό ήταν το χαρακτηριστικό των στάσις-μπαρς, τα οποία δεν είχαν και πολύ καλή φήμη βέβαια, αλλά βόλευαν εξαιρετικά σε μια πληθώρα «λεπτών» καταστάσεων τις οποίες το υπόλοιπο σύμπαν δεν έπρεπε να γνωρίζει, εκτός από εκείνους που αφορούσαν άμεσα. Θα μπορούσαν να περάσουν μέρες ακόμα και εβδομάδες μέσα εκεί, υπήρχε κάθε άνεση για κάτι τέτοιο, αλλά λίγες ώρες ήταν αρκετές αυτή τη φορά. «Που θα πας τώρα;» ρώτησε ο Τζον. «Για ψώνια στη Μεγάλη Θεσσαλονίκη. Μόλις συνδέθηκε τηλεμεταφορικά η Εγνατία Αερολεοφόρος Άλφα με τη Μπλήκερ Στριτ Δώδεκα στη Νέα Υόρκη, τη Βία Βένετο στη ΡωμαΝάπολη και την οδό Νακαμούρα στη Νέα Τοκυοχάμα. Λέω να κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά.» «Δεν εννοώ αυτό.» «Ξέρω τι εννοείς, και ξέρεις πολύ καλά πως δεν μπορώ να σου απαντήσω» σοβάρεψε η Μίριαμ. «Μυθαστριανά μυστικά, ε;» είπε εκείνος ειρωνικά. «Αν το θέτεις έτσι, ναι. Αν και δεν μου αρέσει όπως το θέτεις. Δεν είσαι απόκληρος, Τζον». «Δεν είμαι ούτε Μυθάστριος όμως. Ευτυχώς για μένα.» Η Μίριαμ αναστέναξε. «Τζον, προσπαθώ να βοηθήσω….» Την έκοψε. «Το ξέρω. Με συγχωρείς. Δεν φταις εσύ σε κάτι. Απλά….» «Ούτε εσύ έφταιξες σε τίποτα» του είπε ακουμπώντας το χέρι της στα χείλη του, σιωπόντας τον. «Θα μπορέσεις να παρευρεθείς στον Αρκοναό την άλλη εβδομάδα, αλλά πρόσεχε.» «Μπάλο Μάσκερα θα είναι το θέμα ή η υψηλοτάτη επέλεξε κάτι άλλο για τη στέψη; Και ναι, θα προσέχω.» «Ωραία. Χορός με μάσκες, ναι. Αντίο Τζον» είπε και τον φίλησε πάλι, στα χείλη αυτή τη φορά. «Αντίο, Μίριαμ» είπε εκείνος βρίσκοντας εξαιρετικά ερεθιστική την αίσθηση των χειλιών της πάνω στα δικά του, σαν κανέλλα και καμμένη φλούδα πορτοκαλιού, και τις εικόνες που δημιούργησαν στο νου του. «Πονηρό παιδί» άκουσε τη φωνή της να του λεει γελαστά μέσα στο μυαλό του. «Αυτή η στάση είναι βιολογικά αδύνατη για ανθρώπους.» Γέλασε και κείνος. «Δεν μας εμποδίζει τίποτα να τη δοκιμάσουμε πάντως» της ανταπάντησε νοητικά, και το γέλιο της Μίριαμ της Ωκεάνα μες στο νου του μεταφέρθηκε γλυκό σαν μέλι στις νευρικές απολίξεις του σώματός του και τού έφτιαξε το κέφι. Απομακρύνθηκε προς τον τερματικό σταθμό της Επανωμής για να επιστρέψει στην Υπεράττικα – με το επόμενο τρένο και σε απόλυτα φυσιολογικό συνηθισμένο πλαίσιο χρόνου - προσπαθώντας να πνίξει την άλλη φωνή. Εκείνη που εννιακόσια χρόνια τώρα του μιλούσε μέσα στο νου του, και τον προειδοποιούσε ξανά και ξανά να μην εμπλακεί στο ένα ή στο άλλο ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση με ότι θα συνέβαινε σε μία εβδομάδα στον Αθηναικό Αρκοναό. Τη στέψη εκείνης για την οποία υπήρχαν υποψίες πως ήταν κάτι πολύ περισσότερο από την «εικονική» οντότητα Ηγεμόνα Βία την 1η της Ενωμένης Σολαριανής Ομοσπονδίας. Στιγμιαία ένιωσε πως είχε ξαναζήσει όλη αυτή τη σκηνή, όλες αυτές τις τελευταίες ώρες από μία άλλη οπτική γωνία, κάπου αλλού, κάποτε άλλοτε. Η αίσθηση του «ήδη ειδοθέντος» ήταν πολύ ισχυρή και η εξήγηση πως επρόκειτο για ένα στιγμιαίο αισθητηριακό αποσυντονισμό του εγκεφάλου του σε σχέση με το περιβάλλον ήταν ήδη ξεπερασμένη πολύ πριν τον 30ο αιώνα. Σημείωσε στο νου του να ρωτήσει τη Μίριαμ όταν ξαναβρίσκονταν πως κατάφερνε να διατηρεί τα λογικά της ζώντας μη-γραμμικά όπως οι περισσότεροι Μυθάστριοι. Έτσι τελείωσε το "όνειρο". Ο Τζον ξύπνησε, ή μάλλον συνήλθε μέσα στη σκοτεινή υγρή σπηλιά κάπου στις Άνδεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted May 24, 2006 Share Posted May 24, 2006 :D Welcome back! Oυάου! Μου άρεσε πάρα πολύ και μου έφτιαξε τη μέρα . Το μόνο που ίσως έχω να παρατηρήσω, είναι ότι η τελευταία πρόταση θέλει λιγο δουλειά ακόμα-το "έτσι τελείωσε το όνειρο" κάπως δε μου πάει...Θέλει κάτι απότομο εκει, ίσως αν το έβγαζες τελείως κι έμενε μόνο η επομενη πρόταση να ήταν καλύτερο το αποτέλεσμα. Κατα τα άλλα μου φαινεται απολύτως άρτιο-και κυρίως, γαμάτο! Και ειλικρινά ελπίζω να έχεις και άλλα κεφάλαια σύντομα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 24, 2006 Author Share Posted May 24, 2006 Έχεις απόλυτο δίκιο. Και μένα δεν μ'άρεσε η φράση αυτή και ειδικά η λέξη όνειρο, αφού δεν είναι όνειρο αλλά "ταξίδι" και πραγματικό γεγονός στο μέλλον. Το άλλαξα στο κείμενό μου στο Word. Xαίρομαι που σ'άρεσε. Το πρώτο κεφάλαιο, μετά τον πρόλογο, είναι σχεδόν έτοιμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 25, 2006 Share Posted May 25, 2006 Έχω ψηθεί να διαβάσω τον πρώτο τόμο μετά από αυτό. Ο κόσμος φαίνεται πολύ δουλεμένος από τα όσα γράφεις και η όλη αίσθηση που αφήνει είναι αρκετά "δυνατή" και παρασύρει μέσα του τον αναγνώστη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 25, 2006 Author Share Posted May 25, 2006 Στον πρώτο τόμο δεν υπάρχει σκηνή στον 30ο αιώνα μεν, αλλά υπαρχουν αρκετά άλλα "κουφα' και μάλλον δουλεμένα. Αυτές οι εναλλαγές στο χρόνο, που ίσως μπερδέψουν λίγο τα πράγματα στην ανάγνωση έχουν τεράστια σημασία και γι'αυτό δεν είναι γραμμένες "γραμμικά". Ίσως στο τέλος του δεύτερου τόμου ο "πραγματικός" χρόνος να έχει φτάσει στο 2975. Αλλά ας μη χαλάσω την όποια έκπληξη. Ναι θα με τιμούσε και θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα να το διάβαζες Μιχάλη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 26, 2006 Author Share Posted May 26, 2006 Μια που με ρώτησε χτες ο Μελδόκιος (στον οποίο ως Θεσσαλονικιό άρεσε το οτι ο πρόλογος λαμβάνει χώρα κυρίως στην Μεγάλη Θεσσαλονίκη του 30ου αίωνα) να εξηγήσω πως: Αυτό που έδωσε η Μίριαμ στον Τζον είναι "κάτι" που θα του επιτρέψει να παρευρεθεί στη στέψη μια που είναι persona non grata και φυσικά απρόσκλητος, χωρίς να αποκαλυφθεί ποιος είναι. Αλλά έχει πολύ μέλλον η ιστορία ακόμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 1, 2006 Share Posted June 1, 2006 Μου έκανε πάντα εντύπωση το πως κατέληξες κι εσύ σ' αυτό που ονομάζω σκελέξεις, και ειδικά με τόσο όμοιο αλλά διαφορετικό τρόπο. Η αισθητηριακή περιγραφή που χρησιμοποιείς είναι πολύ ισχυρή, αλλά καλά θα κάνεις να δίνεις λίγο περισσότερο αέρα σε κάποιες φράσεις, ειδικά στο πρώτο μέρος: μοιάζει σα να προσπαθείς απεγνωσμένα να συμπτίξεις υλικό. Πρόσεξε, επίσης, την επανάληψη λέξεων. Ως προς το σύνολο και την αίσθηση, σαφώς πάρα πολύ καλό, ειδικά στη μετάδοση των εικόνων, υλικών και πνευματικών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 5, 2006 Share Posted June 5, 2006 (edited) Έτσι τελείωσε το "όνειρο". Ο Τζον ξύπνησε, ή μάλλον συνήλθε μέσα στη σκοτεινή υγρή σπηλιά κάπου στις Άνδεις. Να σου πώ την αλήθεια, και πρώτη φορά κάνω τέτοια παρέμβαση, μου άρεσε. Αλλά αυτό το τέλος πάσχει. Θέλει χειρουργίο. Αν το έκανες κάτι διαφορετικό; Ας πούμε: Κάπου στις Άνδεις, ο Τζον ξύπνησε ή συνήλθε, μέσα στην σκοτεινή και υγρή σπηλιά που κοιμότανε. Κατα τα άλλα, για μένα άψογο. Edited June 5, 2006 by month Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 5, 2006 Author Share Posted June 5, 2006 Ευχαριστώ Month. Όντως άλλαξα την φράση αυτή στο κείμενό μου στο Word. Εδώ την έχω αφήσει όπως ήταν μια που ήδη είχε σχολιαστεί. Η φράση που έβαλα είναι παρόμοια με αυτή που προτείνεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 10, 2006 Share Posted June 10, 2006 Λέω κι εγώ! Έχασα κανα επεισόδιο; Δεν φαντάστηκα ότι θα ήταν ένα όνειρο, ειδικά με τόσες λεπτομέρειες κι ονόματα. Σαν ψυχική χωροχρονική τηλεμεταφορά μου φάνηκε (αν λέγεται έτσι ) Και είναι σαν να διαβάζω το τέλος του βιβλίου, όχι ότι μου φάνηκε άσχημο φυσικα ;) Τώρα όμως έχω ακόμα περισσότερο περιέργεια τι θα γίνει στον Τζον που βρίσκεται στην σπηλιά γιατί δεν λέει τίποτα με αυτό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 10, 2006 Author Share Posted June 10, 2006 Ψυχική χωροχρονική τηλεμεταφορά! Τέλεια sci-fi περιγραφή για μια σαμανιστική εμπειρία (hint, hint) που οι πιο οραματιστές ψυχολόγοι περιγράφουν ως "ολοτροπικές εμπειρίες". Καταλαβαίνω πως είναι λίγο μπέρδεμα αυτά τα flashbacks ή καλύτερα flashforwards, αλλά υπάρχει λόγος γι'αυτό, που θα αποκαλυφθεί όσο περισσότερο θα ξεδιπλώνεται η ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 10, 2006 Share Posted June 10, 2006 Μπέρδεμα-ξεμπέρδεμα, είναι πολύ ενδιαφέρονται και τα δίνεις εξαίσια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.