Εράοθα 2

[drowvarius]

Μόλις τελείωσα το δεύτερο της ιστορίας μου που λέγεται Εράοθα. Μία περιγραφή της Συντεχνίας των Δολοφόνων. Αρχίζω να γράφω το επόμενο κεφάλαιο, τους Μάγους. Περιμένω τις κριτικές σας. Επίσεις έκανα και κάποιες διορθώσεις που μου υπέδειξε ο Βάρδος.

2.doc

Edited September 22, 2004 by drowvarius

[Βάρδος]

Το προηγούμενο δεν το έχω διαβάσει, Drowvarius, αλλά αυτό το διάβασα. Με εξέπληξε το πόσες ζημιές δέχτηκες οι Δολοφόνοι. Στην αρχή, πίστευα ότι θα έκαναν περίπατο, όμως, τελικά, φάνηκε πως ήταν ένας πολύ άγριος περίπατος. Ωραίος.

 

Οι παρατηρήσεις μου επί του κειμένου:

 

Αγγελιοφόροι...

 

Αυτή τη μετάβαση δεν τη βρήκα καλή. Και να μην υπήρχε δε θα έλειπε κάτι. Εξάλλου, δεν τα παρουσιάζεις αυτά μέσα από τις σκέψεις κάποιου, για να πεις ότι η λέξη "Αγγελιαφόροι" έρχεται σαν φλασιά

 

Πού είναι η οπλαρχία; Στην αρχή, δεν καταλαβαίνουμε. Είναι μέσα σε πόλη; Είναι στην ύπαιθρο; Πού; Μόνο στο τέλος γίνεται φανερό, ενώ θα έπρεπε, πιστεύω, να γίνεται από την αρχή.

 

Ο Δολοφόνος έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς δύο άλλα άτομα που τον περίμεναν μέσα σε μία αποθήκη, που ήταν γεμμάτη από πολλών ειδών σπαθιά, ασπίδες και τόξα, τα οποία όμως ήταν όλα σπασμένα ή σκουριασμένα.

 

Τρεις αναφορικές προτάσεις στη σειρά δεν είναι καλή ιδέα. Σβήσε τα "που" και τα "οποίος" και κάνε τα ξεχωριστές προτάσεις.

 

Σκότωναν χωρίς διακρίσεις γυναίκες, παιδιά και άνδρες.

 

Δεν είναι λάθος, αλλά συνήθως λέμε "άντρες, γυναίκες και παιδιά".

 

Κατά τη διάρκεια της εξορίας τους απέκτησαν, άγνωστο πως, μία μαγική ιδιότητα

 

Αυτό το "πως" είναι "πώς".

 

Ο Πολεμιστής που φύλαγε σκοπός στην ταράτσα του κτηρίου δεν είχε καμμία πιθανότητα να τον δει.

Έριξε μία ματιά μέσα στο κτήριο προσεκτικά.

 

Εδώ χάνεις το υποκείμενο. Το "έριξε" φαίνεται να αναφέρεται στο φρουρό, ενώ πρέπει να αναφέρεται στο Δολοφόνο. Επομένως, ή πρέπει να γράψεις "Ο Δολοφόνος έριξε μια ματιά..." ή "Εκείνος έριξε μια ματιά..." για να φανεί η αλλαγή.

 

Ένας ψηλός άνδρας, με ξανθά μαλλιά, με ένα τεράστιο σπαθί ακουμπισμένο δίπλα του, φρουρούσε τους συναδέλφους του

 

"Ένας ξανθομάλλης άντρας με..." Έτσι γλιτώνεις να γράφεις δύο "με" στη σειρά. Γενικά, αν μπορείς να κόβεις "με" και "που" και άλλα συνδετικά, να το κάνεις. Όσο πιο συμπυκνωμένος είναι ο λόγος, τόσο πιο δυνατός είναι. Όσο πιο πολλά "με" και "που" υπάρχουν, τόσο πιο αραιός και αδύναμος δείχνει.

 

ένας άνθρωπος περισσότερος απ’ ότι πριν από λίγα λεπτά, και στεκόταν μερικά μέτρα μακριά του

 

Αυτό το "ότι" είναι "ό,τι".

 

Περνώντας το χέρι του γύρω από το λαιμό του Πολεμιστή το έσυρε επιδέξια από αριστερά προς τα δεξιά, δημιουργώντας μία αιμάτινη γραμμή στο λαιμό του ξανθού άνδρα, από την οποία ανάβλυζε άφθονο το κόκκινο υγρό.

 

Δίνεις την εντύπωση ότι με το χέρι τού έσκισε το λαιμό. Καλύτερα θα ήταν "Περνώντας το χέρι του γύρω από το λαιμό του Πολεμιστή, έσυρε επιδέξια τη λεπίδα από αριστερά προς τα δεξιά..."

 

Επίσης, δε θα ήταν συνετό να του κλείσει και το στόμα με το άλλο χέι; Εγώ θα του το έκλεινα, πάντως. ;)

 

 

Το μαχαίρι με το δηλητήριο είναι ότι χρειάζεται αυτή τη στιγμή, σκέφτηκε.

 

Αυτό το "ότι" είναι "ό,τι".

 

αυτός γύρισε προς το μέρος του, αντιλαμβάνοντας ότι ένα μέρος του τοίχου είχε μόλις κινηθεί

 

Η μετοχή του "αντιλαμβάνομαι" είναι "αντιλαμβανόμενος" όχι "αντιλαμβάνοντας" (του "αντιλαμβάνω", αν υπήρχε τέτοιο ρήμα, θα ήταν "αντιλαμβάνοντας").

 

Ανεπίτρεπτο αυτό από έναν Δολοφόνο.

 

Βάλε κι ένα θαυμαστικό στο τέλος. ;)

 

Ένα βέλος πέρασε λίγα εκατοστά από το αυτί του. Ένα άλλο πέρασε ακίνδυνα, ψηλά, πάνω από το κεφάλι του. Έστριψε δεξιά στο πρώτο στενό.

 

Το βέλος έστριψε δεξιά; Κι εδώ χάνεις το υποκείμενο. Πρέπει να πεις "Ο Δολοφόνος έστριψε δεξιά..."

 

Προς το παρόν ήταν καλύτερη λύση από το να τρέχει στο δρόμο, με κίνδυνο να έχει τη μοίρα του Ελάρους. Ένα βέλος καρφωμένο στην πλάτη.

 

Το σωστότερο θα ήταν: "Προς το παρόν ήταν καλύτερη λύση από το να τρέχει στο δρόμο, με κίνδυνο να έχει τη μοίρα του Ελάρους: ένα βέλος καρφωμένο στην πλάτη", ή "Προς το παρόν ήταν καλύτερη λύση από το να τρέχει στο δρόμο, με κίνδυνο να έχει τη μοίρα του Ελάρους --ένα βέλος καρφωμένο στην πλάτη".

 

ξεκίνησε προς το ανατολικό τοίχος της πόλης.

 

Αν και είδα κάποια ορθογραφικά λάθη, δεν τα ανέφερα, γιατί υποθέτω, αν του ρίξεις άλλη μια ματιά, θα τα βρεις. Αυτό το αναφέρω γιατί μπερδεύεται συχνά. Το "τείχος" γράφεται με "ει". Ο "τοίχος" με "οι". Και ο πληθυντικός είναι, αντίστοιχα "τα τείχη" και "οι τοίχοι".

 

Μπήκε μέσα στο έρημο κτήριο και πήδηξε από την άλλη μεριά. Βρισκόταν έξω από την πόλη.

 

Το "βρισκόταν" (μεταφορά από Αόριστο σε Παρατατικό) εδώ δε δουλεύει καλά, γιατί δε χρειάζεται να δοθεί μια τελεσίδικη έννοια. Καλύτερα θα έτσι "Έτσι βρέθηκε έξω..."

 

Στο παρακάτω, το "βρισκόταν" δουλεύει καλά. Πρόσεξε τη διαφορά!

 

Σε λίγο βρισκόταν στην ασφάλεια που του παρείχαν τα αιωνόβια δέντρα. Χωρίς να ξεκουραστεί κατευθύνθηκε προς το ξέφωτο που είχε ορισθεί ως σημείο συνάντησης.

 

 

 

 

Keep writing!

 

 

Edit: Δεν καταλαβαίνω γιατί τα quotes δεν έκλεισαν κανονικά... Επίσης τα attachments εξακολουθούν να προκαλούν προβλήματα.

[RaspK]

Αυτό το "ότι" είναι "ό,τι".

Συγχώρησέ με, Βάρδε, αλλά ο τύπος «ό,τι» είναι συντόμευση του «οτιδήποτε». Το σωστότερο θα ήταν «απ' όσοι ήταν».

[Βάρδος]

Μπορεί, όμως, να το χρησιμοποιήσει αν θέλει. Αρκεί να βάλει το κόμμα.

 

 

ό,τι [<αρχ. ?ο τι] αντων. αναφ.  αυτό που, εκείνο το οποίο | οτιδήποτε

 

--Μείζον Ελληνικό Λεξικό, Τεγόπουλος-Φυτράκης (sp?)

[Oberon]

Κορυφαία η σκηνή στο τέλος!! Απρόσμενη και φρικιαστική βέβαια. Η αίσθηση που είχα για την ιστορία καθώς τη διάβαζα ήταν light και cool, η τελευταία σκηνή μου δημιούργησε μιά τέτοια αντιπαράθεση που μου άλλαξε αυτόματα την αίσθηση αυτή σε κάτι ίσως ακόμη πιό ενδιαφέρον. Σαν να είπα μέσα μου "ε, αυτός ο κόσμος είναι πραγματικός. Τρισδιάστατος".

Κάποιες άλλες παρατηρήσεις που είχα είναι ίδιες με αυτές του Βάρδου.

Αν υπάρχει κάτι που δεν με έπεισε απόλυτα ήταν η περιγραφή (όχι η ικανότητα) των κλεφτών να "παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντος". Θα μπορούσες κάπως να την επεκτείνεις?