δε κόκφάητερ

[Rikochet]

the cοckfighter.

 

 

Μου έδωσε το περίστροφο και είπε τώρα έρχονται. Πολλοί ρώτησα. Καλά είσαι είπε. Τους έχουμε ρώτησα. Τώρα περίμενε είπε. Με είδε που τον κοίταζα σα χαζός και χαμογέλασε. Ούτε καν είπε. Όταν λες τώρα ρώτησα. Ένα τσιγάρο το προλαβαίνουμε είπε. Άναψα ένα και του άναψα και το δικό του. Μετά πήρα να βηματίζω στο δωμάτιο πέρα δώθε πέρα δώθε. Ησυχία δεν έχεις είπε και γελάσαμε λίγο. Τελειώσαμε τα τσιγάρα. Ανοίξαμε λίγο την πόρτα μια σπιθαμή και αμολήσαμε τις γόπες έξω. Ένα σύννεφο σκόνης χτύπησε με δύναμη στο μέταλο και άρχισε να χύνεται στο δωμάτιο μύριζε θειάφι και μπογιά. Χτύπησε πάνω στην πόρτα και προκάλεσε ένα τρίξιμο που συνέχισε ακόμα και όταν την κλείσαμε και συνέχισε και αφού ντυθήκαμε κανονικά και φορέσαμε τις μπότες μας και ακόμα όταν του κρατούσα το καθρεφτάκι για να κάνει σωστή χωρίστρα και τη χάλαγε συνεχώς γιατί γελούσε και όταν τελικά στηθήκαμε μπροστά στην κλειστή μεταλική πόρτα συνέχιζε το τρίξιμο και τα νεύρα μας πλέον είχαν σπάσει. Άντε άνοιξε τη να δούμε είπα. Την άνοιξε και η σκόνη μας τύλιξε και για λίγο σκέφτηκα ωραία είναι δω ζεστά και χώθηκε στα ρουθούνια μου και την ένιωσα σα χάδι στο διάφραγμα στο μυαλό μου και λύγισα και κόντεψα να πέσω μέχρι που μου ριξε ένα χαστούκι και μου φώναξε βάστα μαλάκα κι έρχονται.

 

Άνοιξα τα μάτια και το σύννεφο είχε καταλαγιάσει και πάνω στη μαύρη πέτρα που το απόγευμα ήταν άδεια και κρύα στέκονταν τώρα και έρχονταν σιγά σιγά καταδώ χωρίς πυρσούς χωρίς τυμπανοκρουσίες μα κάτι έκανε αισθητή την παρουσία τους και στην όραση και την οσμή μας και τους ξεχωρίζαμε έναν έναν παρόλο που δε βλέπαμε την τύφλα μας. Και ήταν αλλόκοτοι έτσι πάνω στην μαύρη πέτρα που τώρα είχε ζεσταθεί και έτρεμε και ακόμα και όταν κινούνταν προς τα μπρός νομίζαμε ότι ξεχύνονταν προς κάθε κατεύθυνση. Αλλόκοτοι και βαμμένοι σε όλα τα χρώματα και θάθελα πολύ να τους φώτιζε μια σελήνη ένα φως κάτι για να πω τους φώτιζε το τάδε και να πω το δέρμα τους έλαμπε στην τάδε απόχρωση ήταν χρυσαφιοί ασημένιοι μπρούντζινοι κάτι. Μα τίποτα δεν έπεφτε πάνω τους μόνο μια μικρή ψύχρα που αναστάτωνε τα μαλλιά όσων ακόμα είχαν και τα βλέπαμε όλα: τις φορεσιές και τα σύμβολα και τα παράσημα καρφιτσωμένα στα γυμνά τους στήθη φορεσιές και σύμβολα και παράσημα μιας άλλης τάξης όχι υψηλότερης ή χαμηλότερης μα ξένης που δεν πιστεύαμε ότι θα αντιμετωπίζαμε ξανά και έρχονταν καταπάνω μας προς τη σπηλιά με τη μεταλική πόρτα και λίγο ήθελα να σπρώξω τον άλλο μέσα και να χωθώ κι εγώ και να την κλείσω και να κάτσουμε εκεί μέσα σα ποντικοί στη λούφα μα ήξερα ότι αυτό δε γινόταν και δυστυχώς το ήξερε κι αυτός.

 

Έκατσα λοιπόν στη θέση μου και έσφιξα το περίστροφο στην παλάμη μου και τον κοίταξα λίγο και είδα ότι αυτός είχε τη ματιά του καρφωμένη πάνω τους και γύρισα κιεγώ προς τα κει και άρχισα να τους μετράω έναν έναν και να τους σημαδεύω κυρίως άντρες νέοι μερικά παιδιά μερικοί γέροι κι ακόμα γυναίκες με μεγάλα γουρλωτά μάτια που τους έλειπαν ένα ή και παραπάνω στήθη και τα χέρια τους ήταν σκληρά και ζαρωμένα και το δέρμα σα σπασμένο και μύριζαν χαλκό επίσης τα παιδιά φορτωμένα αξίνες και λαβίδες για το τζάκι και μερικά κούτσουρα γιατί ήταν χειμώνας μα τα κούτσουρα τα κρατούσαν με διαφορετική πρόθεση τα κρατούσαν για φόνο επίσης οι άντρες είχαν μεγαλωμένα νύχια στο δεξή τους χέρι και πλάτες κυρτωμένες έτοιμοι να χυμήξουν να κατασπαράξουν ό,τι βρουν μπροστά τους κι ένα σωρό χαϊμαλιά γύρω απ’το λαιμό τους και περίεργους ρούνους γύρω απ’τις ρώγες τους κι ακόμα οι γέροι έσερναν πίσω τους μεγάλα σακιά για να βάλουν μέσα τους νεκρούς και να τους νεκροφιλήσουν και αυτοί οι γέροι ήταν οι παλιοί πραγματικοί φονιάδες και προτιμούσαν να χωθούν οι ίδιοι στους σάκους τους και να ψοφήσουν από ασφυξία και να σαπίσουν παρά να τους σκοτώσει κανένας εχθρός και άλλοι ακόμα άνδρες γέροι γυναίκες παιδιά τόσοι πολλοί δεν έχει σημασία έρχονταν και έρχονταν και έρχονταν και εμείς απλά στοχεύαμε και μετρούσαμε και περιμέναμε και σκέφτηκα ωραία θα ταν να χα αφήσει το ραδιόφωνο μέσα ανοιχτό ίσως έπαιζε ένα εμβατήριο ή κάτι άλλο ταιριαστό μα ούτε ακουγόταν τίποτα ούτε τα βήματα τους και κάποια στιγμή έφτασαν και ρίξαμε εγώ κι ο άλλος τις πρώτες σφαίρες και τότε όλα ξεκαθάρισαν.

 

*

 

 

Άνοιξα τα μάτια μου ζαλίστηκα παραπάτησα το κεφάλι μου χτύπησε στη μεταλική πόρτα είμαι μέσα στη σπηλιά δεν είναι κανένας έξω τρείς είμαστε εδώ όλοι κι όλοι. Γύρισα και κοίταξα τον δικό μου που έστριβε ένα τσιγάρο με παλιό ξεραμένο καπνό. Τι τα καπνίζεις αυτά του λέω έχουμε κανονικά. Και μια και δε μου απάντησε έτριψα το καρούμπαλο που άρχισε να πρήζεται στον κρόταφο μου και κοίταξα ένα γύρο και είδα ένα μελαψό ράκος δεμένο σε μια καρέκλα να στάζει ιδρώτα και λίγο αίμα. Είδα και τους ματωμένους χόνδρους στα χέρια του άλλου και κάτι δόντια πλάι στα πόδια του δεμένου και τα θυμήθηκα όλα και ανακουφίστηκα. Τίποτα τον ρώτησα. Τίποτα μου είπε και τέλειωσε το στρίψιμο. Σειρά μου είπα. Πλησίασα το ράκος και τέντωσα τα χέρια μου μα κάτι ψιθύρισε έσκυψα του είπα ξαναπέστο και έτσι όπως τον κοίταξα με κοίταξε κι εκείνος με το ένα του μάτι το άλλο είχε πρηστεί είχε μπλαβιάσει και μάζευε σταθερά ένα κίτρινο υγρό που έσταζε κάθε τόσο. Μου ξαναείπε και χαμογέλασα.

 

Δε βιαζόμαστε γιατί όχι μονολόγησα. Γύρισα την πλάτη στον δεμένο.

 

Γκαρσία είπα ένα τσιγάρο για τον φίλο μας.

 

 

[Διγέλαδος]

Είμαι σίγουρος 99% ότι το κείμενο το έγραψες πρώτα με σημεία στίξης και μετά τα έσβησες ένα-ένα. Σίγουρα αυτή η σκόπιμη έλλειψη προσθέτει στην ατμόσφαιρα της σκηνής ακόμα μεγαλύτερη ένταση και αγριάδα. Αλλά με δυσκόλεψε στην ανάγνωση και με κούρασε. Ήδη η γραφή σου είναι πάρα πολύ καλή για να έχει ανάγκη τέτοια κόλπα. Αλλά πάλι αν δεν ήταν δεν θα μπορούσες να το φέρεις εις πέρας..

[Rikochet]

Είμαι σίγουρος 99% ότι το κείμενο το έγραψες πρώτα με σημεία στίξης και μετά τα έσβησες ένα-ένα. Σίγουρα αυτή η σκόπιμη έλλειψη προσθέτει στην ατμόσφαιρα της σκηνής ακόμα μεγαλύτερη ένταση και αγριάδα. Αλλά με δυσκόλεψε στην ανάγνωση και με κούρασε. Ήδη η γραφή σου είναι πάρα πολύ καλή για να έχει ανάγκη τέτοια κόλπα. Αλλά πάλι αν δεν ήταν δεν θα μπορούσες να το φέρεις εις πέρας..

 

και όμως γράφτηκε ακριβώς όπως το βλέπεις εκεί και με μια ανάσα. καταλαβαίνω γιατί μπορεί ναναι κουραστικό αλλά δεν είναι κόλπο, είναι απλά ένας τρόπος. μαζί με τα ρίσκα δυσκολίας ανάγνωσης κλπ που εμπεριέχει. =)

[KELAINO]

Εγώ πάλι που είμαι τελείως sucker γι' αυτόν το συγκεκριμένο τρόπο γραφής και το γουστάρω απεριόριστα και μη σε πω απέραντα και συ τα καταφέρνεις ρε σ' αυτόν και δεν το κάνουν όλοι, χριστό δεν κατάλαβα από την ιστορία και δε νοιάζομαι, μη σώσω και καταλάβω λέω δεν είναι τίποτα για να το καταλάβεις να το νοιώσεις είναι και την καταβρήκα. Κάθε λέξη ήτανε στη θέση της που της έπρεπε, πουθενά αλλού. Μέσα με χίλια.

[Nienor]

Βαρύ, κύριος, και σχεδόν αλληγορικό. Δεν είμαι σίγουρη πως έτσι με τη μία το χω το τι εννοείς ακριβώς αλλά πάλι δεν είμαι και σίγουρη πως ήταν ανάγκη να το έχω. Υποπτεύομαι πως όταν θα καταλαγιάσει μέσα μου θα έχω μια καλύτερη συναίσθηση. Προς το παρόν έχω μια κλειστοφοβική αίσθηση, αλλά ταυτόχρονα και άλλη μία συντροφικότητας. Εκείνη ακριβώς που σου δημιουργείται όταν είσαι στα δύσκολα με ένα κάλο φίλο που τον εμπιστεύεσαι απόλυτα. Αυτή, προς το παρόν, θεωρώ πως είναι και η μέχρι στιγμής επιτυχία του.

[Electroscribe]

Ωραίο, με δυνατές εικόνες και αυτήν την αίσθηση ολέθρου που πλησιάζει, την οποία είχε το τραγούδι. Ο τρόπος γραφής λειτουργεί μια χαρά αν αφεθεί κανείς και δεν κολλήσει στον τρόπο που έχει μάθει το μυαλό του να σκανάρει ένα γραπτό. Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως είναι το πιο προσβάσιμο στο ευρύ κοινό ρικοσέτιο κείμενο εδώ και καιρό

 

Δυο πολύ μικρές παρατηρήσεις:

 

α) Μέταλλο-μεταλλικός (δύο 'λ')

β) Αν θες να το ξανακάνεις ποτέ, προσοχή στις φράσεις που μπορούν να έχουν διαφορετικό νόημα ανάλογα με το κόμμα και το ύφος εκείνου που μιλάει. Με μπέρδεψε το "Τώρα περίμενε είπε". - "Τώρα περίμενε/Νow wait." δηλαδή, "ώπα, κάτσε"; Ή "Τώρα, περίμενε" (κάτσε και θα δούμε); Ή "τώρα περίμενε" (μισό να κάνουμε ένα τσιγάρο και θα σου πω);

Edited January 12, 2010 by Electroscribe

[dagoncult]

Ούτε εγώ έχω ιδέα τι συμβαίνει, αλλά δεν με προβληματίζει καθόλου. Αυτή η απουσία σημείων στίξης σε αναγκάζει να σπριντάρεις θέλοντας και μη. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι αυτός ήταν για μένα ο ιδανικός τρόπος να το διαβάσω. Γρήγορα. Μ' αρέσει η αίσθηση του καβατζώματος στη σπηλιά και, δεν γνωρίζω γιατί, μ' αρέσει και το κλείσιμο. Ίσως είνια αυτό το 'Γκαρσία' που ακούγεται πολύ κουλ.

 

ΥΓ1:

'...έρχονταν σιγά σιγά καταδώ χωρίς πυρσούς χωρίς τυμπανοκρουσίες μα κάτι έκανε αισθητή την παρουσία τους και στην όραση και την οσμή μας και τους ξεχωρίζαμε έναν έναν παρόλο που δε βλέπαμε την τύφλα μας...'

 

'...και θάθελα πολύ να τους φώτιζε μια σελήνη ένα φως κάτι για να πω τους φώτιζε το τάδε και να πω το δέρμα τους έλαμπε στην τάδε απόχρωση ήταν χρυσαφιοί ασημένιοι μπρούντζινοι κάτι. Μα τίποτα δεν έπεφτε πάνω τους...'

 

'...μόνο μια μικρή ψύχρα που αναστάτωνε τα μαλλιά όσων ακόμα είχαν και τα βλέπαμε όλα...'

 

-Δεν βλέπουν τίποτα; Τα βλέπουν όλα; Το λέω γιατί σε κάποια φάση υπάρχουν και περιγραφές. Παίζει λίγο μπλέξους, δε συμφωνείς;

 

ΥΓ2:Η πόρτα που ανοίγει μια σπιθαμή, το σύννεφο της σκόνης, ο καπνός του τσιγάρου μέσα στη σπηλιά, οι μπότες τους, η μαύρη πέτρα. Μου έβγαλαν μια παράξενη ντεζερτίλα όλα τούτα και με έκαναν να φανταστώ τη σκηνή κάτω από τον καυτό ήλιο. Ωραίος.

[manstredin]

Είχε ζωντάνια, ταχύτητα, εικόνες. Τα συναισθήματα μου μεταδίδονταν ακαριαία, και έπαψε να με ενδιαφέρει να σκεφτώ τι στο καλό γίνεται στην πλοκή. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ρουφήξω όλα όσα αναδύονται από το κείμενο μονοκοπανιά. Δεν σταμάτησα να σκεφτώ αν αυτο ή το άλλο στέκει, γιατί δεν ήταν αυτό που μετρούσε για μένα στο κείμενο. Πολύ πολύ καλό!

[The Phantom]

Προσωπικά μου άρεσε.

Όχι επειδή ήταν σαν να διάβαζα το Sin City, ξέρω ότι δεν το είχεςκατά νου όταν έγραφες.

Απλά μου άρεσε το τόσο εύκολο στην μετάδοση εικόνων, σανχαραγμένες σε χαρτί, σουρεαλιστικό ποίημα.

Edited March 2, 2010 by The Phantom

[Ayu]

Άλλο ένα αγαπημένο μου δικό σου λοιπόν.

Αυτές οι απότομες στροφές που κάνεις μερικές φορές (όπως εδώ: "Αλλόκοτοι και βαμμένοι σε όλα τα χρώματα και θάθελα πολύ να τους φώτιζε μια σελήνη ένα φως κάτι για να πω τους φώτιζε το τάδε και να πω το δέρμα τους έλαμπε στην τάδε απόχρωση ήταν χρυσαφιοί ασημένιοι μπρούντζινοι κάτι." Ο αφηγητής που θα ήθελε να είναι κάπως αλλιώς η εικόνα για να την περιέγραφε και μέσα από αυτήν την αδυναμία τελικά την περιγράφει--αυτό δεν είναι η ποίηση;) νομίζω είναι από τα πιο δυνατά σου σημεία.

Respect.