O Άνθρωπος που σκότωσε τον Χρόνο...

[Adicto]

Πρώτη απόπειρα στην ΕΦ.

 

Λέξεις: 2190

Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Χρόνο....doc

[mman]

Καθόλου άσχημη κεντρική ιδέα:

 

 

«Και αν το Σύμπαν είναι ένα άθροισμα ενός αστρονομικά υψηλού, μα οπωσδήποτε πεπερασμένου, αριθμου πιθανοτήτων;

Θα μπορούσε το αποτέλεσμα μίας απο αυτές τις πιθανότητες να οδηγήσει τελικά στην κατάλυσή του;

Ένα Σύμπαν που θα οδηγούνταν στην αυτοκαταστροφή του αναπόδραστα, αναπόφευκτα;

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε τότε για ένα ελλατωματικό Σύμπαν που δεν μπορεί να ξεφύγει απο το τέλος του;

Και αν αυτό το τέλος το προκαλούσε ένας άνθρωπος;

Ένας άνθρωπος που θα τερμάτιζε το Θεικό Σχέδιο; Μήπως αυτός τότε θα ήταν το θεμελιώδες ελλάτωμά του Σύμπαντος; Ή ακόμα και του Θεού;»

 

 

και καθόλου άσχημη εκτέλεση. Το διήγημα έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον για όσους εκτός από τον Αϊνστάιν γνωρίζουν και τον Γκέντελ, τι είχε αποδείξει, τη σχέση και των δύο με τον χρόνο (να υποθέσω ότι έχεις διαβάσει το σχετικό βιβλίο των εκδόσεων «Τραυλός» αν δεν κάνω λάθος; ) καθώς και τις ιδιορρυθμίες του Γκέντελ και τον θάνατό του.

 

Στα συν και

η δολοφονία του εαυτού του

καθώς και οι εντυπωσιακές εναρκτήριες προτάσεις.

 

Θα προτιμούσα λίγη περισσότερη σαφήνεια ως προς το τι έγινε, αλλά το χρονικό μπέρδεμα δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την ασάφεια. Δεν κατάλαβα πάντως τι σχέση είχε η Χιονάτη.

 

Το πρόβλημα όταν χρησιμοποιούνται ως χαρακτήρες ιστορικά πρόσωπα και μάλιστα τόσο γνωστά όσο εδώ (ειδικά ο Αϊνστάιν) είναι ότι γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να τους κάνεις να φανούν πραγματικοί, ακριβώς επειδή ο αναγνώστης έχει αυξημένες απαιτήσεις σ’ αυτόν τον τομέα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η επιλογή των χαρακτήρων σου είναι λάθος. Το αντίθετο, είναι μάλλον ιδανική σε σχέση με την κεντρική ιδέα. Απλώς κάνει το ζωντάνεμα του κόσμου σου σημαντικά πιο δύσκολο.

 

Το γράψιμο, ενώ δεν έχει τίποτα το εντυπωσιακό, φέρει άνετα την ιστορία. Η ατμόσφαιρά σου, σίγουρα επιδέχεται βελτιώσεων, αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια ικανοποιητική μίνιμουμ ικανότητα περιγραφής.

 

Ενώ οι πολύ μικρές ενότητες ευνοούν τις γρήγορες εναλλαγές που θέλεις και υπηρετούν πολύ καλά την κεντρική ιδέα, κατακερματίζουν το διήγημα ίσως περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Σαν αποτέλεσμα ο αναγνώστης δεν προλαβαίνει να μείνει περισσότερο μαζί με τους χαρακτήρες και η ταύτισή του μαζί τους είναι μάλλον χαμηλή.

 

Οι διάλογοι, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσαν να είναι ωριμότεροι και φυσικότεροι σε ορισμένα σημεία, αλλά και πάλι είναι κατ’ αρχήν σίγουρα ικανοποιητικοί.

 

Ταιριαστό και το τέλος.

 

Συνολικά μια καλή ιστορία, που με αναγκάζει να αναζητήσω και να διαβάσω και άλλες δουλειές σου. (DinMcXanthi, Sonya, Adicto, τελικά είναι απίστευτο τι μπορεί να πετύχει κανείς στις κερκίδες των γηπέδων...)

[DinoHajiyorgi]

Εκτός του Αϊνστάιν, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα μου ήταν άγνωστα. Για μένα φάνταζαν σαν χαρακτήρες που θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί από τον συγγραφέα. Μπορώ να πω πως κατάλαβα το «ερώτημα» που έθεσε η ιστορία, πέραν αυτού, κάθε συμπέρασμα ή μη συμπέρασμα με ξεπερνάει, ανεπιστρεπτί. Είναι ένας λαβύρινθος επιστημονικής φιλοσοφίας που θέλω πολύ δουλειά για να αφομοιώσω. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με κούρασε το ανάγνωσμα.

 

Το διάβασα μονορούφι χάρη στις σύντομες του παραγράφους, το παζλ των γεγονότων λίγο-πολύ σχημάτισε μια εικόνα ως προς το ποιοι ήταν οι χαρακτήρες, και μου άρεσε η αληθοφάνεια του, σα να διάβαζα κρυφά επιστημονικά χειρόγραφα πρόσφατης επιστημονικής ιστορίας. Ως εκεί όμως, χωρίς να φταίει ο συγγραφέας ή το κείμενο. Ξύλο απελέκητο που είμαι η γραία, που τόσο βλέπει – τόσο καταλαβαίνει, γαντζωνόμουν στο διήγημα αλλού γι αλλού. «Αχού καλέ, γιατί δεν τρώει ο φουκαριάρης ο Γκέντελ;» έλεγα – στο πιο ενδιαφέρον για μένα κομμάτι της ιστορίας. Αν είναι ιστορικό αληθές θα το κοιτάξω στο google.

[Πυθαρίων]

Adicto,

 

Απέριττη αφήγηση, εκφραστική αμεσότητα, καίριες εικόνες που με τη διαδοχή τους διαμορφώνεται το στυλ γραφής και η δομή του διηγήματος. Ωραίος!

 

Ο χρόνος είναι από τα προσωπικά μου βίτσια σαν θεματολογία της ε.φ. και θεωρώ πως ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η σύλληψή σου.

 

 

Συνεπώς, από μένα συγχαρητήρια.

 

 

[pericles]

Εκτός του Αϊνστάιν, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα μου ήταν άγνωστα. Για μένα φάνταζαν σαν χαρακτήρες που θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί από τον συγγραφέα. Μπορώ να πω πως κατάλαβα το «ερώτημα» που έθεσε η ιστορία, πέραν αυτού, κάθε συμπέρασμα ή μη συμπέρασμα με ξεπερνάει, ανεπιστρεπτί. Είναι ένας λαβύρινθος επιστημονικής φιλοσοφίας που θέλω πολύ δουλειά για να αφομοιώσω. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με κούρασε το ανάγνωσμα.

[...]

 

Για άλλη μιά φορά με κάλυψες. Όπως το είπες: "Είναι ένας λαβύρινθος επιστημονικής φιλοσοφίας που θέλω πολύ δουλειά για να αφομοιώσω".

 

Την ώρα που το διάβαζα τσατιζόμουνα γιατί δεν καταλάβαινα το νόημα. ή μάλλον, τις διαστάσεις του νοήματος. Άλλα από την άλλη, η γλώσσα κυλούσε σχεδόν με ποιητική ταχύτητα. Θα χρειαστώ να το ξαναδιαβάσω μερικές φορές, αν και φοβάμαι πως το μόνο που θα καταφέρω είναι να νιώσω πιο ανόητος. ^^;

[Guest Anime_Overlord]

Χοχοχο, είχα καιρό να διαβάσω μια ιστορία που θα με κάνει να σκεφτώ. Πάλι καλά που έχω διαβάσει τον Θείο Πέτρο και την Εικασία του Γκολμπαχ και τα ξέρω τα παλλικάρια στην ιστορία σου. Λίγο με νοιάζει αν έχουνε λογική όλα αυτά περίπραγματικότητας ή ταξιδιού στον χρόνο. Το έγραψες τόσο μυστικιστικά που το λάτρεψα. Το ακόμα καλύτερο είναι που πριν λίγους μήνες είχα κάνει και τόπικ με την μορφή του χρόνου και το αν μπορούσε να γίνει ταξίδι στο παρελθόν.

http://forums.animesuki.com/showthread.php?t=89061

Να το δω όμως σε ιστορία που δεν έχει το κλασικό "να αποτρέψουμε τον κακό από το να κάνει το παρόν κόλαση" και μάλιστα με τόσο μυστήριο τρόπο ήταν απλά απολαυστικότατο. Τα συγχαρητήριά μου.

 

Αλήθεια, η τελευταία σελίδα στο κείμενο είναι εσκεμμένα λευκή;

Edited January 31, 2010 by Anime_Overlord

[voodoo4]

Για κάποιον που δε γνωρίζει τη βιογραφία και το έργο του Γκέντελ το κείμενο πρέπει να φαντάζει ακατανόητο σε ορισμένα σημεία.

Αυτό το ένοιωσα κι εγώ - παρ' ότι γνώριζα το Γκέντελ, τον Αϊνστάιν και τον Φέυνμαν - με τον Ωριγένη, για τον οποίο δε γνώριζα τίποτα. Από την άλλη με έκανε να ψάξω και να μάθω, πράγμα που το θεωρώ πολύ σημαντικό.

 

Το διήγημα το βρήκα πολύ δυνατό στην αρχή, ειδικά την αλληλουχία των φράσεων:

 

 

Κτύπησε την πόρτα και κανείς δεν απάντησε.

 

...

Περίμενε πίσω απο την πόρτα έτοιμος να απαντήσει μα κανείς δεν χτύπησε

...

Καμμιά πόρτα δεν υπήρξε ποτέ

 

 

που αποτυπώνει απόλυτα τη φιλοσοφία της ιστορίας σου.

 

Έχω όμως μια ένσταση:

 

 

"Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε τότε για ένα ελλατωματικό Σύμπαν που δεν μπορεί να ξεφύγει απο το τέλος του;

Και αν αυτό το τέλος το προκαλούσε ένας άνθρωπος;

 

Ένας άνθρωπος που θα τερμάτιζε το Θεικό Σχέδιο; Μήπως αυτός τότε θα ήταν το θεμελιώδες ελλάτωμά του Σύμπαντος; Ή ακόμα και του Θεού;"

 

Γιατί η πιθανότητα ενός σύμπαντος που τελειώνει να θεωρείται ελάττωμα; Νοηματικά δε μου κάθεται καλά, διότι έχω συνηθίσει τη λέξη ελάττωμα να αποδίδεται (α) στα έμψυχα (ή εν δυνάμει έμψυχα) ως μια ιδιότητά τους που τους δυσκολεύει τη ζωή και (β) σε κατασκευές που δε λειτουργούν όπως σχεδιάστηκαν.

 

Από το κείμενο βλέπω να θεωρείς πως αρχικά είχε "σχεδιαστεί" από το δημιουργό-Θεό να υπάρχει στο διηνεκές, απλά δεν καταλαβαίνω από που αντλείς αυτή την αίσθηση και κυρίως γιατί ένα αιώνιο σύμπαν να αποτελεί "προτέρημα".

 

ΟΚ, πολύ το φιλοσόφησα κι έχει περάσει και η ώρα , σταματώ εδώ.

 

 

[KELAINO]

Πολύ όμορφη ιστορία, ακόμα και οπτικά!

 

Ο τρόπος γραφής μ' άρεσε πάρα πολύ, με διάφορες παράλληλλες ιστορίες να τρέχουν ταυτόχρονα σε σύντομες παραγράφους που παρατίθενται ενίοτε αντιστικτικά (σκάσε Γιωργία, ξέφυγες), μ' άρεσε ρε!

 

Το σύντομο δοκίμιο σε μορφή φανταστικού διαλόγου ανάμεσα σε δύο υπαρκτά πρόσωπα!

 

Οι αλλεπάλληλλες επαναλήψεις της ίδιας σκηνής με διαφορετική κάθε φορά έκβαση εκεί στην αρχή ιδίως, λειτουργούν άρτια, βάζοντας τον αναγνώστη στο κλίμα.

 

Πολύ ωραίο το ελάττωμα!

 

Δε βρίσκω κανένα κουσούρι. Είναι πολύ καλή και μπράβο σου.

[Cassandra Gotha]

Adicto, όταν άρχισα την ιστορία σου ένιωσα αμέσως αυτό το άβολο συναίσθημα του να διαβάζεις κάτι επειδή πρέπει. Δεν με κέρδισε καθόλου στις πρώτες γραμμές. Όμως, όσο συνέχιζα, τόσο με τραβούσε κοντά της. Στη μέση πια της ιστορίας ήθελα κι άλλο, απλά δεν τη χόρταινα, ο τρόπος που την έγραψες λειτουργούσε άψογα.

Όμως, μέχρι ένα σημείο. Πραγματικά, μετά από τα 2/3 του κειμένου ξαφνικά κουράστηκα, ένιωσα ότι διάβαζα κάτι που θα έπρεπε να έχει τελειώσει μερικές παραγράφους πριν, που είχε τελειώσει. Δυστυχώς ξαναγύρισε εκείνη η άσχημη αίσθηση του καταναγκαστικού διαβάσματος.

 

Τον Γκέντελ δεν τον ξέρω, αλλά κατάλαβα ότι πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο. Νομίζω φαινόταν καθαρά. Και παρόλο που γράφεις για υπαρκτό πρόσωπο... δεν ξέρω πως έγινε αλλά δεν με έπεισε. Δεν τον είδα μπροστά μου ζωντανό, δεν τον ένιωσα. Σε άκουγα να μου λες γι' αυτόν.

 

Το θέμα Χρόνος είναι ένα κουμπί μου, που κατάφερες να το αγγίξεις για πολύ λίγο. Να φταίει που δεν ξέρω φυσική;

 

Γενικά, είναι μια ιστορία που κατά τη γνώμη μου δεν στέκεται αρκετά καλά, θέλει δουλειά ακόμα.

[SpirosK]

Ίσως επειδή πιστεύω πιο πολύ στην "εΦ" παρά στην "Εφ", κάπου το έχασα το νόημα.

Για αυτό ίσως, από τα μισά και μετά με μάγεψε, ενώ το πρώτο μισό το έβγαλα αγκομαχώντας....

Πέρα από αυτά όμως, δεν κατάλαβα ποιο ελάττωμα ήταν στο επίκεντρο της ιστορίας (

Το ελάττωμα του Γκέντελ να θέλει να αποδείξει το ταξίδι στο χρόνο πάση θυσία (ή των ανθρώπων γενικότερα), το ελάττωμα του χρόνου αυτού καθεαυτού που επιτρέπει τα ταξίδια, κάτι αλλο;

)

 

Ας με διαφωτίσει κάποιος από τους προλαλήσαντες, ώστε να μη θάψω το διήγημα άδικα στην ψηφοφορία.

[KELAINO]

Μιας και προλάλησα, να σε πω τι αντιλήφθηκα εγώ σαν ελάττωμα:

ότι το σύμπαν, σαν άπειρο, είναι φυσικό να εμπεριέχει και την ίδια την καταστροφή του

 

 

Κι αν ο συγγραφέας ήθελε να πει κάτι άλλο, εμένα αυτό με άρεσε και αυτό κρατάω! Έτσι!

 

Έντιτ: και μόλις είδα ότι και ο κύριος Βουντού κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις πάνω σ' αυτό.

Edited February 1, 2010 by KELAINO

[Drake Ramore]

Ωραία και στρωτή γραφή. Παρά την δυσκολία του επιστημονικού θέματος δεν με κούρασε.

 

 

Με μπέρδεψε λίγο σε κάποια σημεία που χρειάστηκε να αναζητήσω πληροφορίες , αλλά για εμένα αυτό προσμετράται στα θετικά. Με έβαλες να σκεφτώ και να αναλύσω, να ψάξω τις θεωρίες των επιστημόνων. Με κράτησες στο διήγημα σου ακόμα και όταν το τελείωσα γιατί ήθελα να το κατανοήσω.

Πολύ καλή μου φάνηκε και η έρευνα. Η αλήθεια είναι πως έψαξα να βρω "τρύπες" στις θεωρίες που περιγράφεις αλλά όλα συνάδουν με την ιστορικότητα των προσώπων που πραγματεύεσαι.Για εμένα είναι πολύ σημαντικό. Όταν μπαίνουν ιστορικά πρόσωπα στο παιχνίδι πρέπει να παίζουν μπάλα σε στέρεες βάσεις.

 

Θα ήθελα λίγο πιο ζωντανούς τους διαλόγους ωστε να νιώσω ποιο κοντά στους χαρακτήρες σου απο την οπτική της καθημερινότητας. Θα έκανε πιο δυνατό το κείμενο σου. Τους παρατηρούσα σαν "ιερά τέρατα" και όχι σαν χαρακτήρες. Εκει ίσως να ήθελε περισσότερη αμεσότητα.

 

Overall μια πετυχημένη ιστορία.

[Waylander]

Αρκετα ενδιαφερον και καλοδουλεμενο. Καποτε ειχα διαβασει για τον Γκεντελ αλλα δεν θυμομον κατι για ταξιδια στο χρονο Το ελαττωμα αν δεν κανω λαθος ειναι το ελαττωμα του συμπαντος που τινει να αυτο καταστραφει... Σε μερικα σημεια κυριος στην αρχη γινοταν κουραστικο αλλα το τελικο αποτελεσμα αποζιμειωνει. Μια ερωτηση: γεννηθηκες τον Ιουνη του 1978 ?

[TheTregorian]

Γενικά η ιστορία μ' άρεσε... μ' άρεσε πάρα πολύ! Έθιξες ένα θέμα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, χτύπησες τις αδύναμες χορδές μου κατά κάποιο τρόπο! Με ξετρέλανε ο τρόπος εξέλιξης των γεγονότων! Έβγαζε ένα μπέρδεμα ανάλογο με το μπέρδεμα της θεωρίας που χρησιμοποίησες που, ενώ θεωρητικά στέκει, πρακτικά δεν κολλά! (Όπως ανέφερε ο "Αϊνστάιν σου"!). Γενικά βρήκα λίγο αδύναμο το κομμάτι του ελαττώματος για τους λόγους που ανέφεραν κι οι προλαλύσαντες . Επίσης είναι λίγο πρόβλημα να χρησιμοποιείς υπαρκτά πρόσωπα για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Ωστόσο, δε με χάλασε καθόλου! Μπράβο σου!! Καλή επιτυχία!!

[aScannerDarkly]

Εξαιρετικό. Πραγματικά.

 

Το φιλοσοφικό περιεχόμενο της ιστορίας μιλάει από μόνο του. Το "ελάττωμά" σου ήταν απίστευτη ιδέα.

 

Η χρήση πραγματικών προσώπων - και ιδίως του Gödel - και των ιδεών τους, είναι όλα τα λεφτά. Η ΕΦ φαντασία βρίσκεται δίπλα μας. Θεωρώ επίσης πάρα πολύ πετυχημένο το ύφος των διαλόγων τους - νομίζω ότι εδώ αυτό που χρειάζεται δεν είναι ψυχολογική εμφάνιση, οι χαρακτήρες δρουν πιο πολύ αρχετυπικά (ίσως αυτή να μην είναι η πιο σωστή λέξη). Ναι, ακόμα και το "όπως ξέρουμε, αλλά κάτσε να το εξηγήσω" ΔΕΝ με ενοχλεί σε αυτή την περίπτωση. Το μόνο που θέλω να παρατηρήσω είναι ότι

α) Πρέπει να χωρίζεις το όνομα με κόμμα σε περιπτώσεις τύπου "Και που λες, Άλμπερτ, σκέφτηκα ότι..."

β) Γενικά, πολλές προσφωνήσεις Άλμπερτ και Κουρτ θα μπορούσαν να λείπουν από τους διαλόγους.

 

Η παράξενη, κατακερματισμένη διήγηση, βοηθάει ακόμη περισσότερο την χαοτική και μυστικιστική αίσθηση του διηγήματος. Συγχαρητήρια.

[Nocturnal]

Δεν διάβασα τα άλλα comments γιατί δεν με πολύ ενδιαφέρουν στο συγκεκριμένο κείμενο ...

Αφορά τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου χρόνο και δεν θέλω να ξέρω τι σου είπανε...

 

Λοιπόν... Ας μπούμε στο ψητό...

Όπως είπα τρελαίνομαι για ταξίδια στον χρόνο και μόλις είδα τον τίτλο, μόλις διάβασα τις πρώτες σειρές λέω " Ωπ, εδώ είμαστε ..."

Ανασκουμπώθηκα λοιπόν κάθησα αναπαυτικά και άρχισα...

 

Πολύ όμορφη είσοδος στο κείμενο, μα πολύ όμορφη...

Ωστόσο καθώς προχωρούσα ένιωσα να μου πέφτει το ενδιαφέρον ... Υπάρχει μία εμφανής κοιλίτσα εκεί μέσα ,,,

Κι όμως δεν με άφησες απογοητευμένο, έκανες ένα δυναμικό comeback μετά την μέση και μέχρι το τέλος που το τελείωσα με ένα χαμόγελο στο στόμα..

Για την γραφή δεν μπορώ να πω κάτι ... έκανε την δουλεία της άψογα...ατμόσφαιρα, εξηγήσεις όλα οκ

 

Τώρα για την σχέση αναγνώστη-ήρωα:

Ήμουν σίγουρος πως δεν θα μπορούσα να έρθω κοντά σε όλο αυτό.Ήταν ένα ( ας το πούμε ) ρίσκο η επιλογή των ηρώων σου. Γενικά είναι δύσκολο για μένα να ταυτιστώ με ένα υπαρκτό πρόσωπο μέσα από ενα σύγγραμα... Πόσο μάλλον με Αυτά τα πρόσωπα...

Οπότε δεν το βάζω στα μείον, θα με εξέπλητες αν κατάφερνες κάτι τέτοιο...

( Ίσως κιόλας σε αυτό να οφείλεται και η κοιλίτσα στην οποία αναφέρθηκα )

 

Στη συνέχεια: Τρομερά έξυπνη η σύνδεση της ομιλίας του Γκέντελ με την ιστορία ... Εκπληκτικό Ελλάτωμα ...

 

Άσχετο : Η όλη σκηνή με την χιονάτη μου έφερε στο μυαλό τον Φάραντει από το LOST που κοιτούσε το αεροπλάνο και έκλεγε χωρίς λόγο ... ( αν δεν το έχεις δει sorry ... )- Ακυρο το ξέρω αλλα αυτό μου ήρθε ..

 

ΣΥΝΟΨΗ: Πολύ καλή πρώτη προσπάθεια ΕΦ και με δύσκολο θέμα που το χειρίστικες καλά ....

Edited February 2, 2010 by Nocturnal

[dagoncult]

Εδώ δεν κατάλαβα ή καλύτερα δεν ένιωσα και πολλά. Μπερδευόμουν και δεν ήξερα τι συμβαίνει από τη μια παράγραφο στην επόμενη. Δυστυχώς, ήταν όλο πάρα πολύ χαοτικό για να μπορέσω να το παρακολουθήσω. Ίσως αν είχε λιγότερα άλματα (ή/και πιο μεγάλες περιόδους ανάμεσά τους) να λειτουργούσε καλύτερα για μένα. Γενικώς, δυσκολεύτηκα να βρω έναν σταθερό ρυθμό.

 

Κάτι ακόμα: Η πρωταγωνιστικη φιγούρα του Γκέντελ είναι θολή. Ίσως, βέβαια, να επιδίωκες κάτι τέτοιο (δεδομένης και της κεντρικής ιδέας του κειμένου), όμως εγώ οφείλω να πω ότι με ξένισε.

 

Τέλος, κάποιες στιγμές ένιωσα ότι μου δίνεις πληροφορίες τις οποίες εσύ μεν κατέχεις, αλλά θα πρέπει να κατέχω κι εγώ για να ευχαριστηθώ περισσότερο την ανάγνωση. Δεν ξέρω τον Ωριγένη, τον Γκαουτάμα, τίποτα για την κβαντική αρχή της αβεβαιότητας ή τον Φέυνμαν… και ναι… ούτε τον Γκέντελ ξέρω.

 

ΥΓ: Ελπίζω τουλάχιστον να κατάλαβα από που προέρχεται αυτό το «σε παράξενους Καιρούς ακόμα και ο Θάνατος πεθαίνει».

[Sonya]

Ok.... you asked of me to be harsh and merciless on you and so I shall.

 

α) Έχεις μερικά ορθογραφικά. Δεν είναι κάτι το τραγικό, αλλά ξέρεις τώρα πώς αντιδρά η τριτοδεσμίτισσα μέσα μου σε τέτοια πράγματα. :Ρ

β) Πολλές επαναλήψεις ονομάτων. Σκέψου το λογικά: όταν μιλάς σε κάποιον φίλο σου, δεν του λες συνέχεια "και που λες, Γιώργο, να σου πω, Γιώργο, πάμε για καφέ, Γιώργο". Είναι προφανές ότι μιλάς σ' αυτόν. Κυρίως αφού είναι μόλις δύο οι συμμετέχοντες στον διάλογο, το κείμενό σου μπορεί να μειωθεί άνετα κατά είκοσι λέξεις που είναι επαναλήψεις των ονομάτων στους διαλόγους.

γ) Πάρα πολύ ατμοσφαιρικό. Νομίζω ότι η θεωρία του χάους έγινε ευτυχισμένη τόσο με το δικό σου διήγημα όσο και με της Κελαινούς. :Ρ

δ) Η ιδέα είναι απίστευτη, απ' την στιγμή που θα την καταλάβει ο αναγνώστης, το οποίο μπορεί και να μην γίνει ποτέ, δεδομένης της σχεδόν "κρυπτικής" γραφής. Το οποίο, για μένα, δεν είναι καθόλου κακό, το αντίθετο μάλιστα. Με τον ίδιο τρόπο που ο αναγνώστης έχει απαιτήσεις απ' τον συγγραφέα, έχει δικαίωμα κι ο συγγραφέας να έχει απαιτήσεις απ' τον αναγνώστη. Στην δική σου ιστορία, η απαίτηση είναι προφανής: read between the lines. Το επιδοκιμάζω τα μέγιστα. (Αυτό δεν σημαίνει ότι θα το επιδοκιμάσουν κι άλλοι, but that's just me.)

ε) Η γραφή είναι στρωτή, όχι βαρύγδουπη, ούτε απλή. Χρησιμοποιείς και την γλώσσα που χρειάζεται και τα επιστημονικά της στολίδια.

στ) Σαν ονόματα, τους ήξερα όλους. Σαν ζωή, μόνο του Σιντάρτα και λίγο του Αϊνστάιν. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ελάχιστα βιογραφικά ήταν άσχετα. To my knowledge, υπάρχουν πραγματικές λέξεις και πραγματικά γεγονότα. Πολύ καλό αυτό.

ζ) Το μπρος-πίσω στον χρόνο, αν και λειτουργεί σαν παραζάλη (έγινε, ξέγινε, δεν έγινε ποτέ), θα μπορούσε να έχει λίγες περισσότερες πληροφορίες μέσα, ίσα ίσα για να ξαποστάσει ο αναγνώστης και να έχει τον χρόνο να σκεφτεί τι παίχτηκε. Μπορεί, όμως, να ήταν ο σκοπός σου να το κάνεις έτσι (το οποίο είναι έκδηλα φανερό σε όλο το κείμενο), οπότε πάω πάσο.

η) Η φιλοσοφία που αναδύεται σ' όλο το κείμενο, είναι εκπληκτική. Το αυτοκαταστροφικό του εαυτού και, κατά συνέπεια, του σύμπαντος ολόκληρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι υπέροχη σύλληψη (και πρόκληση), στην οποία ανταποκρίνεσαι αν μην τι άλλο ικανοποιητικά.

θ) Η κατακλείδα (κατ' εμέ το σημαντικότερο κομμάτι ενός κειμένου) είναι υπέροχη.

 

Σε γενικές γραμμές, είναι ένα κείμενο το οποίο, χωρίς να με συνεπάρει εξ ολοκλήρου (φταίει και η ασχετοσύνη μου με τις θετικές επιστήμες), με κράτησε απ' την αρχή ως το τέλος με αμείωτο ενδιαφέρον, κέντρισε τον εγκέφαλό μου χωρίς να με ταξιδέψει ούτε ένα χιλιοστό απ' την καρέκλα μου (γι αυτό ευθύνεται η επικέντρωσή σου στον χρόνο κι όχι στον χώρο, δηλαδή στις περιγραφές, το οποίο για τα δεδομένα του κειμένου ήταν απαραίτητο προκειμένου να μην "ξεστρατίσει" ο αναγνώστης) και μ' έκανε να σκεφτώ μερικά πράγματα (όπως ν' ανοίξω το google και να μάθω περισσότερα για όσα γράφεις). Δεν είναι κάτι που να μην έχει ειπωθεί ή υποννοηθεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως στο παρελθόν, όμως είναι μια εξαιρετική εκτέλεση μιας ιδέας που βασανίζει τον άνθρωπο από γέννησης της φιλοσοφίας (και ίσως πιο πριν).

 

Συγχαρητήρια, σκοτώσατε τον Χρόνο με απόλυτη επιτυχία. Και τώρα που κανείς (συμπεριλαμβανομένου του ταπεινού σαρκίου σας) δεν υπήρξε ποτέ, σας απονέμενται το βραβείο της ανυπαρξίας. :Ρ

[Tiessa]

Είμαι πολύ διχασμένη μ' αυτή την ιστορία.

Από τη μια είχε καλή γραφή και πολύ ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα. Πολύ όμορφα τεχνάσματα με τις μικρές παραγράφους, τις εναλλαγές και όλο τον τρόπο δόμησης.

Από την άλλη, οφείλω να το ομολογήσω άμεσα: Με δυσκόλεψε πάρα πολύ. Ξεκίνησα ενθουσιασμένη με τη σκηνή στην πόρτα, με τις αλλαγές που συνέβαιναν σε κάθε επανάληψη, με τις απότομες ανατροπές, αλλά δυστυχώς την έχασα τη μπάλα.

Διαισθάνομαι ότι έχεις κάνει καλή δουλειά και βλέπω έναν πολύ ικανοποιητικό χειρισμό γλώσσας και καταστάσεων -σε μερικά σημεία οι χειρισμοί των μικρών παραγράφων το απογειώνουν- και γι αυτό υποψιάζομαι ότι φταίω εγώ που χάνω κάτι.

Ξέρω ποιος ήταν ο Γκέντελ και είχα διαβάσει κάμποσα πριν από πολλά χρόνια για το έργο του στο βιβλίο Godel, Escher, Bach, an Eternal Golden Braid του Hofstader. Υποψιάζομαι ότι αυτό που μου δημιούργησε το πρόβλημα ήταν κυρίως ότι ήξερα αρκετά ώστε να γνωρίζω ότι δεν μου λες παραμύθι, οπότε να αράξω πίσω και να διαβάσω μυθοπλασία, αλλά όχι όσα έπρεπε να ξέρω πού γίνεται η διαφοροποίηση.

[Amandel]

Κοίτα, η ιστορία σου πολύ ωραία μπορώ να πω. Κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν λίγο διακεκομμένη, θα μπορούσες να την πεις ένα σύνολο από αναμνήσεις - εικόνες - σκηνές. Μου θύμισε πράξεις σε θεατρικό λίγο πιο ασαφώς δοσμένες. Η αρχή ήταν πολύ ωραία, το θέμα αρκετά ειδικευμένο

αλλά είχε μια δόση νοσταλγίας και παρελθοντικής και μελλοντικής. Με άφησε περίεργα αισθήματα.

[DinMacXanthi]

-ιδέα-πρωτοτυπία: Πολύ ενδιαφέρουσα, ταξίδι στον χρόνο μεν, αλλά taken up a notch. Ωραίος. bonus, κάποιες εικόνες και το Cthulhu easter egg. Τέτοιες πινελιές σου μένουν στο τέλος.

 

-γραφή - execution: Λίγο μπερδεύεσαι με τον τρόπο που είναι γραμμένη αλλά αυτό είναι προϊόν της ιδέας. Κείμενο που απαιτεί την προσοχή σου αλλά δεν απογοητεύει. Επαγγελματική γραφή.

 

-pacing: όπως είπα, λίγο δύσκολο να την ακολουθήσεις αλλά βρίσκει τον ρυθμό της.

 

Καλή προσπάθεια Addicto. Ιστορία που και είναι έξυπνη αλλά συνάμα ζητάει και από τον αναγνώστη να σκεφτεί.

[northerain]

Δεν μπορώ να πω ότι μπερδεύτηκα, μπορώ να πω όμως ότι νιώθω πως η ιστορία δεν πηγαίνει πουθενά. Κάπου στην μέση κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, αλλά η ιστορία δεν οδηγεί κάπου. Βέβαια δεν ξέρω αν είναι ανάγκη να έχει αρχή και τέλος, απλά ως διήγημα δεν νομίζω πως ''λειτουργεί''. Η Χιονάτη δεν ξέρω τι ρόλο παίζει εδώ.

Αν και καταλαβαίνω γιατί η ιστορία είναι ''μπερδεμένη'', πιστεύω θα μπορούσε να είναι περισσότερο γραμμική χωρίς να χάσει την αδιαμφισβήτητη δύναμή της. Είναι λίγο παραπάνω μπερδεμένη απ' ότι θα έπρεπε δηλαδή.

 

Μου άρεσε γενικά όμως και δεν είχα προβλήματα με την γραφή.

[Rixardogios]

Πολύ ενδιαφέρον ιστορία, εξαιρετικό το ελάττωμα!

Μου άρεσε ο τρόπος γραφής και επιστημονικός όπου χρειαζόταν.

Η σύνδεση με αληθινά πρόσωπα ήταν ενδιαφέρουσα αν και δεν ήξερα αρκέτα βιογραφικά στοιχεία και πήγα στο wiki

ΤΗν αναφορά στην Χιονάτη νομίζα την κατάλαβα

 

Ο κόσμος θα έπρεπε να είναι όπως τα παραμύθια. Όπως η Χιονάτη. Όλα θα ήταν ευκολότερα. Όλα θα ήταν ομορφότερα. Δεν ήταν όμως. Ποτέ δεν ήταν. Ποτέ δεν θα γίνουν. Έκλαψε πάλι όταν αναλογίστηκε το πεπρωμένο του. Θα γινόταν Θεός.

 

 

Πάρα πολύ καλή στο σύνολο της.

[khar]

Θα έλεγα ότι το πιο σημαντικό του πλεονέκτημα είναι η εντυπωσιακή πρωτοτυπία στο ύφος, το οποίο είναι ένα κολάζ γεγονότων, καταστάσεων, πιθανών εκδοχών και σχεδόν ποιητικών προτάσεων, τα οποία δίνουν την αίσθηση του κατακερματισμένου χρόνου στον αναγνώστη. Είναι αρκετά μεγάλο το ρίσκο που πήρες, αλλά όσον αφορά το πόσο ελκυστικό είναι στην ανάγνωση, τουλάχιστον για εμένα, πέτυχες. Επίσης, νομίζω ότι άρχισες και έκλεισες καλά το διήγημα αν και ο συνεκτικός ιστός μεταξύ τους δεν είναι εμφανής.

 

Το «πρόβλημα» του διηγήματος είναι ότι ασχολείται με το γνωστό θέμα της παραβίασης της χρονικής αιτιότητας το οποίο οδηγεί αναπόφευκτα είτε σε εξόφθαλμες αναληθοφάνειες(όχι εδώ) είτε σε μια νεφελώδη παράθεση γεγονότων με τα οποία δεν μπορείς να χτίσεις εύκολα πλοκή ή ελκυστικούς χαρακτήρες. Το «ελάττωμα» είναι κάπως θολό και αυτό, αφού μάλλον το ορίζεις και δεν το δείχνεις.

 

Νομίζω ότι αν λάβουμε υπόψη το θέμα με το οποίο αναμετρήθηκες, μπορεί να μην το προχώρησες, αλλά τουλάχιστον στάθηκες όρθιος.

 

 

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Δεν το κατάλαβα, αλλά το διάβασα σαν ποίημα. Μου άρεσε αισθητικά κι όχι συνειδητά.

 

 

Τι μου άρεσε: Η γραφή, η ροή της γλώσσας. Τα άλματα στο χωροχρόνο στην αρχή με κούρασαν, αλλά όταν έπαψα να τα παρακολουθώ το καταδιασκέδασα. Είχε μια παράξενη μαγεία αυτό το πέρα δώθε, το «δεν ξέρω πού η πώς ή ποια timeline είναι τώρα». Επίσης μου άρεσε πολύ το μπλέξιμο όλων αυτών των προσώπων από την ιστορία της επιστήμης. Αλλά το ελάττωμα; Προφανώς δεν ήταν ελάττωμα της εξίσωσης. Ήταν ελάττωμα της πεποίθησης;

 

 

Τι δε μου άρεσε: Η ασάφεια του τι συμβαίνει τελικά (αναιρείται λίγο προς το τέλος, όπως αρχίζω να παρακολουθώ την «πλοκή», αλλά δεν είναι αρκετό). Κάποια στιγμή, ειδικά στην αρχή ήταν τόσο κουραστικό, που αγανάκτησα. Ευτυχώς έχεις καλή γραφή και με κράτησε, παρ’ όλο που ήθελα πολύ να σταματήσω να διαβάζω, μιας και δεν έβγαζα άκρη. Επίσης με έβγαλε από την ευδαιμονία μου η random αναφορά στο Θεό. Αν και το θέμα δημιουργία-Σύμπαν-θεός-χρόνος είναι μάλλον φιλοσοφικά ενιαίο, στο παρόν διήγημα (κι όχι στο παρών ) η αναφορά στο θεό πέφτει σαν να κάνει μπαντζί-τζάμπινγκ.