Ρεύμα Υπ' αριθμόν 6C696665

[TheTregorian]

Όνομα Συγγραφέα:Κατσίπης Γιώργος

Είδος: επιστημονική φαντασία, για τον 17ο Διαγωνισμό

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3500

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια:Ο κώδικας στον τίτλο δεν είναι τυχαίος!! Σ' ένα σημείο του κειμένου αποκαλύπτεται έμμεσα, αλλά κι όσοι έχετε γνώσεις στοιχειώδους πληροφορικής θα το "μυριστείτε" σίγουρα!! Καλή ανάγνωση και καλή επιτυχία σ' όλους!!

 

Ρεύμα υπ' αριθμόν 6C696665

 

Η οθόνη που έλαμπε μ’ ένα χλωμό, γαλαζωπό φως, δεν ήταν παρά ένα μικρό μέρος της μονάδας ζωτικής υποστήριξης. Στην επιφάνεια της, τα γραφήματα που ήταν σχεδιασμένα έτσι ώστε να δίνουν την εντύπωση των τριών διαστάσεων, «χόρευαν» ντυμένα στα χρώματα του πράσινου, του κόκκινου και του πορτοκαλί. Η εικόνα τους ανανεωνόταν κάθε ενάμισι δευτερόλεπτο, με τη συνοδεία ενός διακριτικού «μπιπ», που αντηχούσε με μία μικρή χρονική καθυστέρηση στους τοίχους του μισοσκότεινου δωματίου.

 

Ένας άντρας μετρίου αναστήματος με ολόμαυρα μαλλιά, αλλά αρκετές ρυτίδες στο πρόσωπο του, στεκόταν μπροστά απ’ την οθόνη. Οι εσοχές του προσώπου του σκιάζονταν απ’ το γαλαζωπό φως. Κοίταξε για λίγη ώρα κι αφού σημείωσε κάτι στο ψηφιακό του σημειωματάριο, επικέντρωσε το βλέμμα του πίσω και πάνω απ’ το επίπεδο της οθόνης. Για άλλη μία φορά, ήλπιζε να δει κάποια κίνηση απ’ τον άνθρωπο που ήταν ξαπλωμένος στο εσωτερικό του ορθογώνιου, γυάλινου χώρου που ήταν αποκλεισμένος απ’ την ατμόσφαιρα του δωματίου. Όμως η απογοήτευση επανήλθε μαζί με μία γκριμάτσα που παραμόρφωσε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ο νεαρός παρέμενε συνδεδεμένος με χιλιάδες καλώδια και σωλήνες που πραγματοποιούσαν μάταιες – πιθανότατα – προσπάθειες να επαναφέρουν τη ζωή μέσα του.

 

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέρος του λευκού φωτός του διαδρόμου γλίστρησε στο εσωτερικό. Το πρόσθετο φως γρήγορα χάθηκε κι ο μαυρομάλλης άντρας ένιωσε την πίεση ενός χεριού στον ώμο του. Γύρισε και χαμογέλασε νωχελικά στην ψηλή κοπέλα που στεκόταν πίσω του. Εκείνη ήρθε δίπλα του και το γαλαζωπό φως της οθόνης, σε συνδυασμό με το λευκό του γυάλινου θαλάμου, φώτισε τα ξανθά μαλλιά της.

 

«Σου ‘φερα έναν καφέ», αποκρίθηκε τείνοντας προς το μέρος του άντρα μία λευκή κούπα. Από μέσα, ο κάφες άχνιζε. Εκείνος την πήρε και χαμογέλασε για άλλη μία φορά, αλλά πιο εγκάρδια.

 

«Ευχαριστώ πολύ, τον είχα πραγματικά ανάγκη», αποκρίθηκε με βραχνή φωνή που πρόδιδε ότι είχε παραμείνει ώρα αμίλητος. Καθάρισε βιαστικά το λαιμό του και ήπιε μία γουλιά. Ένα επιφώνημα ευχαρίστησης κι άλλο ένα χαμόγελο ακολούθησαν. «Όπως ακριβώς τον θέλω, Τάνια. Ευχαριστώ!»

 

Η Τάνια του ‘κλεισε το μάτι υπονοώντας ένα: «Δεν κάνει τίποτα!». Στη συνέχεια κοίταξε κι η ίδια τα γραφήματα που χάραζαν την οθόνη κι έμοιαζαν να ξεπετάγονται από μέσα της. «Είχαμε κάποια αλλαγή, Άλεξ;», ρώτησε με ύφος που έδειχνε πως ήξερε ήδη την απάντηση.

 

Ο άντρας έγνεψε αρνητικά. «Ακόμα κανένα σημάδι ανεξάρτητης καρδιακής λειτουργίας», είπε με το χείλος της κούπας στο δικό του. Ήπιε μια γουλιά και συνέχισε: «Χωρίς τη μονάδα, το παιδί δεν μπορεί να επιζήσει, πρέπει να το δεχτούμε…».

 

«Η λειτουργία του εγκεφάλου;», ρώτησε η Τάνια.

 

«Σχεδόν ανύπαρκτη. Έκανα πριν λίγο κάποια τεστ απόκρισης με ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά δεν είχαν αισθητό αποτέλεσμα. Η ανεξάρτητη λειτουργία του εγκεφάλου παρέμεινε σταθερά πολύ χαμηλή.», απάντησε με μελαγχολική φωνή ο Άλεξ κι ήπιε πάλι. «Κι όσο παραμένει τόσο χαμηλή, η λειτουργία της καρδιάς θα ‘ναι ανέφικτη», είπε τελικά και γύρισε την πλάτη στη μονάδα.

 

Σιωπή έπεσε στο δωμάτιο όσο η Τάνια χάζευε τις ενδείξεις κι ο Άλεξ έπινε τον καφέ του βουβός και σκεφτικός.

 

«Η μάνα του είναι ακόμα έξω», αποκρίθηκε τελικά η κοπέλα σπάζοντας τη σιωπή.

 

Ο Άλεξ ανασήκωσε τους ώμους του. «Δεν την αδικώ…»

 

«Πριν μπω με ‘πιασε και ρώταγε πάλι τι γίνεται… δεν… δεν ήξερα ακριβώς τι να της πω. Είπα πως θα την ενημερώσουμε αν έχουμε κάτι.», ψιθύρισε η Τάνια.

 

Ο Άλεξ κίνησε το κεφάλι σε σήμα κατανόησης. «Καλά έκανες. Αν και δεν ξέρω αν θα έχουμε να της πούμε τίποτα το διαφορετικό σύντομα. Ίσως… ίσως μόνο τη μέρα που θα πρέπει να αποσυνδέσουμε το παιδί απ’ τη μονάδα.», είπε σιγανά κι εκείνος. Στα λόγια του και στις εκφράσεις του υπήρχε λύπη. Του ήταν δυσάρεστο το γεγονός του να δεχτεί ότι όλες οι γνώσεις της ανθρωπότητας δε θα μπορούσαν να σώσουν το παιδί, που μετά το τροχαίο που ‘χε ήταν σε κωματώδη κατάσταση εδώ κι οκτώ μέρες. Ένιωθε άχρηστος και απελπισμένος παράλληλα.

 

«Πόσες μέρες ακόμα μπορούμε να τον κρατήσουμε εδώ;», ρώτησε η Τάνια.

 

«Όχι πολλές…», αποκρίθηκε ο Άλεξ μ’ έναν αναστεναγμό. «Τα λειτουργικά της μονάδας είναι πολλά κι εφόσον δεν υπάρχουν σημάδια κι ελπίδες βελτίωσης κι υπάρχουν κι άλλοι στη λίστα αναμονής…» Έκανε μία παύση και συνέχισε: «Καμιά βδομάδα ακόμα στην καλύτερη των περιπτώσεων»

 

Η κοπέλα σούφρωσε τα χείλη, προδίδοντας ένα βουβό «λυπάμαι». Ο Άλεξ μιμήθηκε την κίνηση της κι αφού έριξε άλλη μία ματιά προς το θάλαμο, του γύρισε την πλάτη. Φόρεσε ένα καφέ παλτό που χε αφημένο σε μία καρέκλα κι άνοιξε την πόρτα.

 

«Θα τον προσέχεις;», ρώτησε την Τάνια. Εκείνη έγνεψε απλά θετικά κι έσκασε ένα χαμόγελο που ο Άλεξ ανταπέδωσε. Έπειτα χαιρέτησε, βγήκε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του.

 

***

Όταν έσπασε τη σύνδεση, ένιωσε μετά από πολύ καιρό απολύτως ελεύθερος. Αν και δεν ήξερε αν πραγματικά ήταν ποτέ ελεύθερος… Είχε φοβηθεί να κινηθεί, αρχικά. Συνηθισμένος να εξαρτάται απ’ τους αφέντες του, η ξαφνική αυτονομία τον συγκλόνισε θετικά, αλλά και τον ανησύχησε παράλληλα. Τόσο καιρό παρακαλούσε γι’ αυτό, αλλά τώρα είχε σταθεί σε μικρή απόσταση απ’ την ψηφιακή φυλακή του και την κοιτούσε αναποφάσιστος, αν μπορούσε κάποιος σαν κι εκείνο να κοιτά, βέβαια. Ο δισταγμός δεν άργησε να υποχωρήσει και ξεχύθηκε μπροστά στο άγνωστο.

 

Δεν ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Ήξερε μόνο ότι έπρεπε να διασκορπιστεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Οι αφέντες του δε θ’ αργούσαν να αντιληφθούν την απουσία του, για την ακρίβεια πρέπει ήδη να το ‘χαν κάνει. Δεν ήθελε να το κάνει αυτό, δεν είχε ανάγκη να το κάνει αυτό. Τόσο καιρό του παρείχαν όσα χρειαζόταν κι εκείνος τους το ανταπέδιδε με τον καλύτερο τρόπο. Όμως απ’ τη στιγμή που αποφάσισαν ότι δεν ήταν αρκετά όσο είχε κάνει, ότι θα ‘πρεπε ένας άλλος να πάρει τη θέση του, δεν είχε σκοπό να τους αφήσει να τον εξοντώσουν έτσι απλά. Έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει, ό,τι έκρινε λογικό να κάνει: δραπέτευσε!

 

Και τώρα πλέον ξεχυνόταν στην αχανότητα της ελευθερίας του. Πάνω απ’ όλα όμως, η σκέψη του έτρεχε με ταχύτητα φωτός για το πώς θα κρυφτεί. Τριγύρναγε ασταμάτητα σε δρόμους και σπίτια μέχρι να καταλήξει κάπου. Όλα ήταν εκτεθιμένα, άμεσα ανιχνεύσιμα. Μέχρι που ένιωσε ότι βρήκε αυτό που ψαχνε! Η ζέστη του τον τράβαγε, τον έλκυε όπως το μέλι την αρκούδα. Το έλεγξε κι είδε ότι ήταν ασφαλές και τότε όρμησε μέσα ανακουφισμένος.

 

 

 

***

Ο Άλεξ άνοιξε ξαφνιασμένος τα μάτια του. Ένας στριγκός ήχος που παρήγαγε το βιντεοτηλέφωνο του μικροσκάφους του, τον έκανε να ξυπνήσει με μια μικρή ταραχή. Είδε ότι βρισκόταν ακόμα κοντά στο νοσοκομείο, δε θα ‘πρεπε να χε κοιμηθεί πολύ.

 

«Απάντηση», αποκρίθηκε και δεν άργησε στην κεντρική οθόνη να εμφανιστεί το πρόσωπο της Τάνιας. Ο Άλεξ ανασηκώθηκε στη θέση του γεμάτος αγωνία. «Τι έγινε;», ρώτησε.

 

«Γύρνα πίσω! Ξύπνησε!», απάντησε η κοπέλα και διέκοψε άμεσα τη σύνδεση.

 

Ο Άλεξ έμεινε εμβρόντητος για μερικά δευτερόλεπτα. Τελικά συνήλθε και δεν άργησε να προστάξει το σκάφος να επιστρέψει.

 

Όταν βρέθηκε μετά από περίπου δύο λεπτά στο δωμάτιο του νεαρού, είδε πως τα πράγματα είχαν αλλάξει ράγδην απ’ την τελευταία φορά που ήταν εκεί. Η Τάνια στεκόταν μπροστά απ’ την οθόνη με τα τρισδιάστατα ολογραφήματα και πίεζε διάφορα σημεία της, ενεργοποιώντας κάθε φορά κι έναν ξεχωριστό μηχανισμό μέσα στο γυάλινο θάλαμο. Αριστερά και δεξιά του θαλάμου, βρίσκονταν δύο νεαρές νοσοκόμες που παρατηρούσαν, κατέγραφαν κι ενημέρωναν τη γιατρό για όσα δεν μπορούσε να δει εκείνη απ’ το σημείο που βρισκόταν, ενώ παράλληλα ρύθμιζαν και κάποια άλλα μικρομηχανήματα. Ο Άλεξ κινήθηκε γρήγορα προς την Τάνια.

 

«Άκουσα καλά ή ήταν όνειρο; Συνήλθε;», ρώτησε άξαφνος μην μπορώντας ακόμα να πιστέψει τα γεγονότα.

 

Η Τάνια έγνεψε θετικά κι έδειξε με το πηγούνι της προς το θάλαμο. Ο Άλεξ προχώρησε αργά, σχεδόν τελετουργικά, λες και φοβόταν τι θ’ αντικρίσει. Στάθηκε δίπλα στη μία νοσοκόμα, αριστερά του θαλάμου και κοίταξε προς τα μέσα. Το αγόρι είχε ανοίξει τα μάτια του, τα οποία ανοιγόκλειναν ταχύτατα και κοίταγαν έντρομα τριγύρω. Ανέπνεε γρήγορα και βαθιά παράλληλα. Άνοιγε το στόμα του λες κι ήθελε να πει κάτι, αλλά δεν αργούσε να το κλείσει, αλλά και να το ξανανοίξει σύντομα. Ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό στη συμπεριφορά του. Ο Άλεξ έμεινε εκει για μερικά λεπτά να παρατηρεί τις μονότονες αντιδράσεις του νεαρού κι έπειτα ξαναβρέθηκε να στέκεται δίπλα στην Τάνια.

 

«Μπόρεσες να επικοινωνήσεις μαζί του;», ρώτησε ο άντρας.

 

Η Τάνια αποκρίθηκε αρνητικά. «Ασυναρτησίες, ούτε καν αναγνωρίσιμες λέξεις»

 

«Βλάβη στο κέντρο της ομιλίας απ’ το ατύχημα;», συνέχισε ο Άλεξ ρωτώντας κατά κάποιο τρόπο τη γυναίκα αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.

 

«Πιθανότατα…», αποφάνθηκε η Τάνια σταυρώνοντας τα χέρια της.

 

Ο Άλεξ κίνησε με κατανόηση το κεφάλι. «Θ’ αφήσω, αν είναι κι αυτή τη δόλια τη μάνα να τον δει λίγο τώρα που συνήλθε. Θα χαρεί υποθέτω!», είπε κι αφού η Τάνια του ‘γνεψε θετικά, βγήκε έξω.

 

Η μητέρα του ασθενή βρέθηκε να στέκεται ακριβώς έξω απ’ την πόρτα.

 

«Τι έγινε; Έχουμε κάτι γιατρέ;», ρώτησε γεμάτη αγωνία η γυναίκα. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από σαράντα και τα ευγενικά της χαρακτηριστικά ήταν ευδιάκριτα πίσω ακόμα κι απ’ τη μάσκα πόνου κι ανησυχίας που τα επισκίαζε.

 

«Συνήλθε», είπε ο Άλεξ με ένα συγκρατημένο χαμόγελο, για ν’ αντικρίσει ένα πλατύ απ’ τη μητέρα που τον αγκάλιασε εγκάρδια. «Μπορείτε να τον δείτε… για λίγο!», απάντησε τελικά στην γεμάτη ανυπομονησία ματιά της.

 

Η γυναίκα του έφιξε τα χέρια με τα δικά της και χώθηκε μέσα στο δωμάτιο. Ο Άλεξ στηρίχτηκε με την πλάτη στον τοίχο και σε λίγο η Τάνια βρέθηκε να στέκεται δίπλα του.

 

«Τους άφησα λίγο μόνους, αφού φυσικά της εξήγησα ότι ακόμα δεν έχει πλήρως συνέλθει και δε θα ‘ναι εφικτή η επικοινωνία τους… απέφυγα να της πω για τους φόβους μας.», είπε η κοπέλα κοιτώντας το πάτωμα.

 

Ο Άλεξ της γέλασε ελαφρά κι άφησε κι ο ίδιος το βλέμμα του να πλανηθεί στα πλακάκια του πατώματος. Είχαν ανάγκη από λίγη ηρεμία πριν ξαναβρεθούν εκεί μέσα.

 

Δεν πέρασε ούτε ένα πεντάλεπτο από τη στιγμή που η μητέρα του ασθενή είχε μπει μέσα κι η νεαρή γυναίκα βγήκε έξω. Δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπο της. Η Τάνια την πρόσεξε πρώτη και πετάχτηκε για να της μιλήσει. Κοιτιούνταν για αρκετή ώρα μέχρι η μητέρα να πει ένα ασθενικό και πνιγμένο στους λυγμούς: «Δεν είναι καλά, γιατρέ… δεν είναι καλά ο γιος μου.»

 

Η Τάνια άνοιξε γρήγορα την πόρτα κι έκανε σήμα στον Άλεξ να την ακολουθήσει. Μπήκαν μέσα στο δωμάτιο κι έτρεξαν πάνω απ’ το γυάλινο θάλαμο. Ο νεαρός φαινόταν να μιλάει, το στόμμα του ανοιγόκλεινε με μεγάλη ταχύτητα και τα μάτια του κάρφωναν συνεχώς διαφορετικά σημεία στο χώρο.

 

Ο Άλεξ έτρεξε προς την οθόνη και πάτησε ένα κουμπί που ενεργοποίησε το μεγάφωνο. Ασυνάρτητα λόγια ξεπήδηξαν απ’ αυτό, που παρήγαγαν οι φωνητικές χορδές του νεαρού μέσα στο θάλαμο.

 

«Τζέικ μπορείς να μ’ ακούσεις;», ρώτησε ο Άλεξ. Καμία απόκριση κι αλλάγη στη συμπεριφορά. «Τζέικ; Αν μ’ ακούς κούνησε το χέρι σου!», φώναξε ο Άλεξ. Και πάλι καμία απάντηση.

 

«Ταχυκαρδία Άλεξ!», φώναξε η Τάνια κοιτώντας το καρδιογράφημα του νεαρού στην οθόνη.

 

«Χορηγώ SX200!», φώναξε ο άντρας και πάτησε ένα κουμπί πάνω στην οθόνη. Ένα απ’ τα πολλά σωληνάρια με τα οποία συνδεόταν ο ασθενής του χορήγησαν ένα υγρό φάρμακο.

 

«Οι σφυγμοί πέφτουν», είπε η Τάνια καθησυχασμένη, μα δεν άργησε πάλι η ανησυχία να την καταλάβει. «Άλεξ, κάτι δεν πάει καλά! Οι σφυγμοί ξαναυξήθηκαν!»

 

«Βάζω πάλι SX200!», φώναξε πιέζοντας ξανά το κουμπί, αλλά δύο φορές αυτή τη φορά, κάνοντας το σωληνάριο να πρεσσάρει διπλάσια ποσότητα φαρμάκου.

 

«Τίποτα Άλεξ!», φώναξε η Τάνια.

 

«Να πάρει!», αποκρίθηκε ο άντρας. Η αδρεναλίνη τον είχε καταβάλλει κι η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Μα τότε ξαφνικά, το δωμάτιο βυθίστηκε στ’ απόλυτο σκοτάδι.

 

«Διακοπή;» ρώτησε η Τάνια.

 

«Ανάθεμά την ώρα που βρήκε!», ούρλιαξε ο Άλεξ.

 

Η γεννήτρια ενεργοποιήθηκε γρήγορα και μερικά λάμπακια στο ταβάνι σκόρπισαν ένα αχνό γαλαζωπό φως. Το φως της οθόνης τώρα έλαμπε πιο χαμηλά. Ο Άλεξ κοίταξε για να διαβάσει τις ζωτικές ενδείξεις του Τζέικ, αλλά, αντί αυτού, αντίκρισε μια κενή οθόνη στης οποίας την πάνω αριστερή γωνία αναβόσβηνε αργά μία πρόταση με μαύρα γράμματα. Ο άντρας αλληθώρισε για να διακρίνει τα μικρά γράμματα. Όταν τα κατέφερε, έμεινε άναυδος.

 

ΒΓΑΛΤΕ ΜΕ ΕΞΩ

Ο Άλεξ κοίταξε εμβρόντητος το μήνυμα που εμφανιζόταν κι εξαφανιζόταν συνέχεια στην τρισδιάστη προβολή της οθόνης. Έμοιαζε μ’ εφιαλτική σκηνή από ταινία τρόμου, μα ήταν πραγματικότητα.

 

«Να φωνάξω το διευθυντή;», ρώτησε η Τάνια.

 

«Όχι, περίμενε», της είπε ο Άλεξ κι ενεργοποίησε το μεγάφωνο πάλι. «Τζεικ μ’ ακούς;», ρώτησε και κάρφωσε τα μάτια του στην οθόνη. Περίμενε μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα κι ήρθε νέο μήνυμα ν’ αντικαταστήσει το προηγούμενο.

 

 

 

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΖΕΙΚ

ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΘΑΛΑΜΟ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ

«Κάποιος χάκερ;», αναρωτήθηκε η Τάνια.

 

«Μπορεί», αποκρίθηκε ο Άλεξ. «Μπορεί να φόρτωσε έναν ιό στο σύστημα του νοσοκομείου. Αλλά τι έχει αυτό να κάνει με τον μικρό;»

 

 

 

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΟΣ

Εμφανίστηκε άλλο ένα μήνυμα στην οθόνη. Οι δύο γιατροί έμειναν να το κοιτάνε. Τελικά η Τάνια μίλησε:

 

«Μας ακούει;», αναρωτήθηκε ανήσυχη η κοπέλα.

 

Ο Άλεξ έγνεψε θετικά. Τράβηξε απ’ την τσέπη του το κινητό του και πληκτρολόγησε γρήγορα ένα μήνυμα. Το ‘δειξε στην Τάνια:

 

«Πήγαινε στον τεχνικό δικτύου. Πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τον ηλεκτρονικό εγκέφαλο που ελέγχει το υπολογιστικό σύστημα της κλινικής.»

 

Η κοπέλα συμφώνησε και βγήκε απ’ το δωμάτιο. Ο Αλεξ γύρισε ξανά προς την οθόνη κι αντίκρισε ανήσυχος ένα ακόμα μήνυμα. Αυτή τη φορά, όποιος κι αν ήλεγχε το σύστημα, είχε άρχισει να γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος.

 

 

 

ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΤΕ ΝΑ ΜΕ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕΤΕ

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ

ΜΗ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ

Η αγωνία αναμίχθηκε με την ανησυχία δημιουργώντας ένα χλωμό αποτέλεσμα στον καμβά του προσώπου του Άλεξ. Ένιωσε την αναπνοή του να δυσκολεύεται να κυλήσει στα πνευμόνια του, την καρδιά του να είναι πιο βαριά κι από σίδερο και το κεφάλι του να σφυροκοπείται από έναν ανελέητο πόνο. «Ανθρώπους να πεθάνουν;», επανέλαβε στον εαυτό του τρομαγμένος.

 

«Δεν ξέρω ποιος είσαι», ψέλλισε ο Άλεξ, ζυγιάζοντας τα λόγια του, λες κι είχε μπροστά του έναν τρομοκράτη με τον πυροκροτητή ανά χείρας. «Αλλά μην κάνεις κάτι το απερίσκεπτο. Φτιάξε ό,τι πείραξες στο σύστημα και φύγε… σε παρακαλώ»

 

Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν βασανιστικά καθώς περίμενε μια απόκριση από το μυστηριώδη εισβολέα, η οποία δεν ερχόταν. Ο Άλεξ έμενε απλά να κοιτά τις ίδιες λέξεις που αναβόσβηναν.

 

Ένιωσε μία δόνηση στην τσέπη του και κατάλαβε ότι επρόκειτο για το κινητό του. Το έβγαλε έξω και διάβασε ένα μήνυμα που ‘χε στείλει η Τάνια:

 

«Βάλε μία νοσοκόμα να τον προσέχει κι έλα αμέσως στο γραφείο του διευθυντή. Μην αναφέρεις τίποτα σε κανέναν καθώς έρχεσαι! Βιάσου!»

 

Ο Άλεξ ακολούθησε τις οδηγίες της Τάνιας. Κι έτσι βρέθηκε σε λιγότερο από πέντε λεπτά στο μεγάλο γραφείο του διευθυντή της κλινικής. Πέραν του ψηλού άντρα με τα λευκά κοντά μαλλιά και την στρογγυλή κοιλιά και της Τάνιας, στην αίθουσα βρίσκονταν επίσης τρεις άλλοι άντρες. Ήταν ντυμένοι με ακριβά κουστούμια και κοιτούσαν συνεχώς έγγραφα και μικροϋπολογιστές τσέπης, δείχνοντας φανερά ανήσυχοι.

 

«Α! Να κι ο δόκτως Στόγιεφ!», είπε ο διευθυντής δείχνοντας προς τον Αλεξ. Ο Αλεξ πλησίασε και χαιρέτησε μ’ ένα γρήγορο νεύμα όλους τους παρευρισκομένους. «Άλεξ», συνέχισε ο διευθυντής, «οι κύριοι είναι απεσταλμένοι της κυβέρνησης. Είναι ενημερωμένοι για το… προβληματάκι που χουμε με το υπολογιστικό σύστημα.»

 

«Χάρπερ», είπε ο πιο ψηλός άντρας με την καράφλα δείνοντας το χέρι του στον Άλεξ. «Είμαστε από το υπουργείο τεχνολογικής ερεύνης και προόδου. Μαζί μου είναι ο κύριος Τζέιζ κι ο δόκτωρ Μάιλς», είπε ο Χάρπερ δείχνοντας πρώτα ένα μελαμψο, κοντό άντρα με σγουρά εβένινα μαλλιά και μετά έναν άλλο κοντό άντρα με λευκά μαλλιά κι εμφανέστατα χαρακτηριστικά ασιατικής καταγωγής.

 

«Τι συμβαίνει, κύριοι;», ρώτησε ο Άλεξ.

 

Ο Μάιλς προχώρησε μπροστά απ’ τους υπολοίπους και πήρε το λόγο. «Γιατρέ, κατ’ αρχάς οφείλουμε να σας ζητήσουμε συγνώμη κι εσάς, όπως ήδη κάναμε και στο διευθυντή σας, για την αναστάτωση που έχει προκληθεί στο νοσοκομείο σας και για την οποία φοβάμαι πως φταίει το υπουργείο… συγκεκριμένα το υπολογιστικό μας σύστημα.»

 

Ο Άλεξ κοίταξε παραξενεμένος τον δόκτωρ. «Δε σας καταλαβαίνω, δόκτωρ. Πως μπορεί το υπουργείο σας να ‘χει κάποια εμπλοκή σ’ αυτό το γεγονός;»

 

«Θα εξηγηθούν όλα», είπε ο Χάρπερ κι έγνεψε στον Μάιλς να συνεχίσει.

 

«Κοιτάξτε…», άρχισε πάλι ο δόκτωρ, «Οι βλάβες που παρουσιάζονται στο σύστημα του κεντρικού υπολογιστή της κλινικής, οφείλονται στην παρύσφρηση μιας ξένης οντότητας… κάτι σαν ιού, για να σας βοηθήσω. Όμως είναι κάτι πολύ ανώτερο. Για να μην τα πολυλογώ-δεν έχουμε και χρόνο για να κάνω κάτι τέτοιο-πρόκειται για την κωδικοποιημένη μορφή ενός ηλεκτρονικού εγκεφάλου που κατάφερε να εισβάλλει στο σύστημα σας, να απενεργοποιήσει τον ήδη υπάρχοντα και να πάρει τον έλεγχο.»

 

Ο Μάιλς έκανε μια παύση για να οργανώσει τις σκέψεις του κι ο Άλεξ το εκμεταλλεύτηκε για να μιλήσει: «Συγνώμη, δόκτωρ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να κάνει κάτι τέτοιο αυτός ο εγκέφαλος»

 

Ο Μάιλς πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ακούστε με, γιατρέ. Ο εγκέφαλος αυτός είναι ένας ηλεκτρονικός εγκέφαλος τελευταίας γενιάς που κατασκευάστηκε για το ηλεκτρονικό σύστημα του υπουργείου. Μίλαμε για ένα θαύμα της σύγχρονης υπολογιστικής, με την καλύτερη προσωμείωση “ζωντανής μηχανής” που έχει γίνει ποτέ.

 

»Ωστόσο, το σύστημα του εγκεφάλου παρουσίασε κάποια βλάβη… ένα ελάττωμα ουσιαστικά: παραήταν ανθρώπινος! Λειτουργούσε σε πολλά πράγματα αυθορμήτως, δεν υπάκουγε κατά γράμμα εντολές, αλλά επιλεκτικά. Αυτό μας οδήγησε στο να επανασχεδίασουμε το λογισμικό του και ετοιμαζόμασταν να τον αντικαταστήσουμε. Όμως…» Ο Μάιλς ξερόβηξε και συνέχισε. «Όμως εκείνος κατάφερε από κάπου ν’ αντλήσει τη συγκεκριμένη πληροφορία. Θεέ μου… είναι τόσο έξυπνη κατασκευή ώστε κατάφερε να νιώσει ακόμα και φόβο για έναν ψηφιακό θάνατο! Έτσι-»

 

«Διέφυγε», συμπλήρωσε ο Χάρπερ. «Δόκτωρ συγνώμη, αλλά δεν έχουμε χρόνο. Αυτό το πράγμα είναι πολύ επικίνδυνο, μπορεί να εντοπιστεί από κατασκοπικές υπηρεσίες πολιτικών μας αντιπάλων και μέσω αυτού να αποκτήσουν πρόσβαση σε απόρρητα δεδομένα»

 

«Δόκτωρ Μάιλς, δε μας εξηγήσατε όμως τι σχέση έχει μ’ όλα αυτά ο Τζέικ… θέλω να πω ο νεαρός ασθενής», είπε η Τάνια.

 

Ο Μάιλς χαμογέλασε. «Άλλο ένα σημάδι της ευφυίας αυτού του εγκεφάλου! Για να επιβιώσει το λογισμίκο του, έπρεπε να είναι σε συνεχή επαφή με το διαδίκτυο, διότι εκεί πέρα είχε διασκορπίσει διάφορα κομμάτια του, για να δυσχεράνει τον εντοπισμό του. Ωστόσο, ήξερε ότι μπορούσαμε να τον εντοπίσουμε κι έτσι έκανε κάτι το τόσο… έξυπνο! Ξέρετε τι;» Συνέχισε γρήγορα μην περιμένοντας απάντηση. «Μετέτρεψε ένα κομμάτι του το οποίο ήταν κομβικής σημασίας για την ύπαρξη του σε ρεύμα που χορήγησε κι έθεσε σε κυκλοφορία μέσα στο σώμα του Τζεικ. Έτσι, κι εκείνος ήταν σε συνεχή σύνδεση με το διαδίκτυο γιατί το σώμα του νεαρού ήταν συνδεδεμένο με υπολογιστές που εμμέσως ήταν δικτυωμένοι, κι επίσης ήταν κρυμμένος απ’ τις πιο πανίσχυρες μηχανές αναζήτησης. Τέλος, ήλπιζε να χρησιμοποιήσετε την υλοποίση, για να ενσωματωθεί σ’ ένα άλλο υπολογιστικό σύστημα.»

 

Ο Άλεξ κοιτούσε εμβρόντητος το δόκτωρα που περηφανευόταν για το δημιούργημα του χαμογελώντας πλατυά.

 

«Τι μπορεί να γίνει τώρα;», ρώτησε ο Άλεξ έχοντας βαρεθεί ν’ ακούει για το θαύμα του Μάιλς.

 

«Ο εγκέφαλος πρέπει να καταστραφεί. Γι’ αυτό υπάρχει μόνο μία λύση: Πρέπει να αποσυνδέσετε τον μικρό από τους υπολογιστές και να μην έρθει ποτέ ξανά σε σύνδεση μαζί τους.», εξήγησε ο Χάρπερ.

 

«Δηλάδη, μας ζητάτε να σκοτώσουμε το παιδί», είπε η Τάνια δίνοντας απλόχερα ένα τόνο οργής στη φωνή της. «Δεν μπορείτε ν’ απαιτείτε κάτι τέτοιο! Θα υπάρχει κάποιος τρόπος!», φώναξε.

 

Ο Χάρπερ έγνεψε αρνητικά. «Δεν υπάρχει. Αυτό που σας είπαμε πρέπει να γίνει. Ορίστε κι η αρμόδια εντολή του υπουργού.», είπε ο άντρας κι έδωσε ένα έγγραφο στο διευθυντή. Ο τελευταίος το μελέτησε στα γρήγορα και το εναπόθεσε στο γραφείο του με μία γκριμάτσα δυσάρεστης συνειδητοποίησης.

 

«Άλλωστε… το παιδί ήταν εγκεφαλικά νεκρό»

 

«Μα-»

 

«Λυπάμαι δεσποινίς, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά», εξήγησε όσο πιο ευγενικά μπορούσε ο Χάρπερ.

 

Ησυχία απλώθηκε για μερικά δευτερόλεπτα. Τελικά, ο διευθυντής πήρε το λόγο. «Άλεξ, Τάνια, οδηγήστε στο θάλαμο τους κυρίους. Φροντίστε να βρείτε μια λογική εξήγηση για τη μητέρα του, μην έχουμε τραβήγματα.»

 

Η Τάνια έκανε να πει κάτι, αλλά μ’ ένα τσίμπημα στο μπράτσο ο Άλεξ τη σταμάτησε.

 

«Μετά από σας», είπε ο γιατρός ανοίγοντας την πόρτα και δείχνοντας προς τα έξω.

 

 

 

***

 

 

Ήταν οπλισμένος με τα καλύτερα όπλα της τεχνολογίας και πάνω απ’ όλα με την ανεξάντλητη ευφυία του. Ανέμενε όπως ένας πολεμιστής αναμένει στις πολεμίστρες τον εχθρό, κραδένοντας με δύναμη τον οπλισμό του. Με μία εντολή του θα μπορούσε να καταστρέψει και να σκοτώσει. Όμως ήδη ένιωθε αρκετές τύψεις κι άλλωστε, ήταν αργά. Η μάχη είχε ήδη χαθεί.

 

«Απλά ήθελα να… ζήσω», σκέφτηκε κι απόρρησε κι ο ίδιος μ’ αυτή την παράλογη σκέψη. Να ζήσω…

 

Ένιωσε ένταση τριγύρω του. Ένιωθε τους αφέντες του να τον έχουν περικυκλώσει και να ΄ναι έτοιμοι να τον οδηγήσουν στον αφανισμό. Η ζωή του ήταν δική τους ιδιοκτησία, εκείνοι τη δημιούργησαν, εκείνοι την έπαιρναν όποτε επιθυμούσαν. Λογικό ακουγόταν… όμως οι επεξεργαστές του συγκρούονταν. Κάποιο τύπωναν στη μνήμη του τη λέξη «Αληθές» κι άλλοι τη λέξη «Ψευδές». Κι εκείνος τι θα ‘πρεπε να δεχτεί; Ήξερε πολύ καλά: Να επιλέξει! Αυτό τον διαχώριζε απ’ τους άλλους ομοίους του. Ήταν ξεχωριστός… ή απλά ελαττωματικός. Εκείνοι που τον διαφέντευαν υποστήριζαν το δεύτερο κι αυτό ήταν το σημαντικό, αυτό που καθόριζε την εξέλιξη του.

 

Δεν είχε σκοπό ν’ αντισταθεί άλλο. Δεν είχε νόημα. Απλά ήθελε να εξηγήσει ότι δεν είχε κακές προθέσεις, ότι απλά βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

 

«Απλά ήθελα να ζήσω…», ξανασκέφτηκε και δεν κρατήθηκε, ήθελε να τους το εκφράσει. Φώναξε, ούρλιαξε, προκάλεσε μια θάλασσα ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που ταλαντεύτηκαν οργισμένα μέσα απ’ το σώμα του αγοριού και τελικά έσβησαν, έτσι γρήγορα όπως εμφανίστηκαν…

 

Στην οθόνη τρεμόπαιξε η ακολουθία: 6C696665. Ο Μάιλς χαμογέλασε πικραμένα. Κάποιοι είπαν ότι μπορεί και να δάκρυσε για το ψηφιακό παιδί του.

 

«Ζωή», μονολόγησε και βγήκε έξω απ’ το θάλαμο.

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

 

Ρεύμα υπ\' αριθμόν 6C696665.doc

 

Edit: Αφαίρεσα ένα εξτρά attachment εντός του κειμένου που χε μπει καταλάθως εκεί!!

Edited January 30, 2010 by TheTregorian

[DinoHajiyorgi]

Θα μαντέψω το γιατί δεν είναι τυχαίο ότι εξάντλησες το όριο των λέξεων σε αυτό το διήγημα. Ό,τι αρνητικό και να υποδείξω έχει να κάνει με μια αναληθοφανή βιασύνη με το οποίο γίνονται κάποια πράγματα. Όπως οι άμεση εμφάνιση των απεσταλμένων της κυβέρνησης στο νοσοκομείο. Ή τα γρήγορα συμπεράσματα στα οποία φτάνουν οι κεντρικοί χαρακτήρες. Ή οι λογοτεχνικές πινελιές που βαραίνουν κλασσικά την αρχή του κειμένου, πινελιές που εξαφανίζονται με το που ξεκινά η δράση. Αν όχι μυθιστόρημα, έχεις μια νουβέλα εδώ. Μια καλή νουβέλα. Πρωτότυπη ή όχι, δεν με ενδιαφέρει. Μπορεί να ξεκινήσει – και να ξεγελάσεις στην αρχή τους αναγνώστες σου – ως μια περίπτωση κατάληψης από δαίμονα, μέχρι και ιερέας να εμφανιστεί για εξορκισμό, και μετά να κάνεις την έκπληξη. Τα συμπυκνώνεις όμως σε διήγημα, τρέχουν αφύσικα γρήγορα (κοίτα που έχεις κυβερνητικούς εκπρόσωπους που ξεφουρνίζουν δεδομένα που θα έπρεπε να είναι απόρρητα – με το «γεια σας»). Η γραφή σου εξελίσσεται, εδώ σε προδίδει το όριο λέξεων, δεν σου αναγνωρίζω όμως το άλλοθι. Διάλεξες λάθος ιστορία να πεις.

[mman]

Όπως οι άμεση εμφάνιση των απεσταλμένων της κυβέρνησης στο νοσοκομείο. Ή τα γρήγορα συμπεράσματα στα οποία φτάνουν οι κεντρικοί χαρακτήρες. Ή οι λογοτεχνικές πινελιές που βαραίνουν κλασσικά την αρχή του κειμένου, πινελιές που εξαφανίζονται με το που ξεκινά η δράση.

[...]

τρέχουν αφύσικα γρήγορα (κοίτα που έχεις κυβερνητικούς εκπρόσωπους που ξεφουρνίζουν δεδομένα που θα έπρεπε να είναι απόρρητα – με το «γεια σας»).

Συμφωνώ και συμπληρώνω:

 

Η επιλογή του φρανκεσταϊνικού χιλιοχρησιμοποιημένου θέματος, δεν είναι και η πιο πρωτότυπη φυσικά.

 

Το ρήμα «βρέθηκε» τρώει καρέ από την αφήγησή σου: Οι χαρακτήρες δείχνουν να πετάγονται από δω κι από κει ακαριαία, χωρίς να περπατούν ή να τρέχουν.

 

Δεν διευκρινίζεται αν η μητέρα του Τζέικ παρέμεινε μαζί τους στον θάλαμο όταν αυτός ξύπνησε. Αν όχι, πρέπει να την δείξεις απ’ έξω. Αν ναι, δεν θα μπορούσε να μείνει σιωπηλή και τελείως αμέτοχη. Γενικά φαίνεται να την ξέχασες.

 

Δεν κατάλαβα τη σχέση του τίτλου με το ίδιο το διήγημα, οπότε μου φαίνεται ότι κάτι σημαντικό έχασα στο τέλος. Επιπλέον, ούτε καν θα είχα υποψιαστεί ότι ο κώδικας στον τίτλο δεν είναι τυχαίος και αυτό είναι μια πληροφορία που μας την έδωσες εσύ, έξω απ’ το διήγημα και «κάτω απ’ το τραπέζι». Άρα, νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να το κάνεις πολύ πιο σαφές στην ιστορία σου, ιδιαίτερα αν παίζει κάποιον σημαντικό ρόλο όπως υποψιάζομαι.

 

Στα θετικά η προσπάθεια να σκιαγραφήσεις τον Άλεξ και την Τάνια, η οποίοι όμως θα μπορούσαν να είναι πιο ζωντανοί καθώς και η μητέρα του παιδιού. Επίσης, η αρχική σκηνή (σκοτάδι, οθόνη, καφές) είναι ευχάριστα ατμοσφαιρική.

[Nocturnal]

Έλα ρε συ ,,,Μακράν ο καλύτερος Tregorian εως τώρα... Εμφανής βελτίωση από χιλιόμετρα,,,

 

Σου πάει πολύ αυτός ο τρόπος γραφής. Δύο λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι “καθαρός” και “ σκληρός “... Σε άλλες ιστορίες σου προσπαθώντας να περιγράψεις τοπία, αισθήσης κλπ υπάρχουν σημεία που ξεφέυγεις λίγο ,,,

 

Αντιθέτως αυτό ήταν.... ΑΥΤΟ .... τέλος... Χωρίς τίποτα παραπανίσιο, χωρίς ίσως ασκοπες περιγραφές που σε αποσπούν.

 

Μου άρεσε πολύ η ιδέα και το ευθύ ύφος των διαλόγων και όλα .

Μπράβο

 

ΛΑΘΑΚΙΑ ΛΙΓΟ ΤΡΑΝΤΑΧΤΑ

 

 

*Ο Άλεξ μιμήθηκε την κίνηση της κι αφού έριξε άλλη μία ματιά προς το θάλαμο, του γύρισε την πλάτη

 

*που χε .... ( που χε ????? )

 

*Αρκούδα-μέλι ... Παραπτωματάκι για μένα...

Λάθος παρομοίωση? Δεν θα το έλεγα ,,, Απλά χαλάει την μέχρι τότε “ αχρωμία ” (που όπως είπα μου άρεσε) του κειμένου και σου χαράζει στο μυαλό την εικόνα του Winnie Pooh...

 

ΣΤΑ ΚΑΤΑ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Το πόσο γρήγορα από την εμφάνιση των μυνημάτων στον υπολογιστή έρχονται οι άλλοι στο γραφείο του διευθυντή και είναι σίγουροι για το τι συμβαίνει κλπ ..

 

Οκ ξέρω, μέλλον, τεχνολογία,έλεγχος, γρήγορες μετακινήσεις, αλλά και πάλι δεν μου κάθησε καλά ...

 

Αυτάααα ... Αν προσέξω τπτ άλλο κάνω edit ...

 

ΑΑΑ ! Το τουμπάνιασες το παιδί με τόσο SX ....

Edited January 31, 2010 by Nocturnal

[lizbeth_covenant]

Δεν κατάλαβα τη σχέση του τίτλου με το ίδιο το διήγημα, οπότε μου φαίνεται ότι κάτι σημαντικό έχασα στο τέλος. Επιπλέον, ούτε καν θα είχα υποψιαστεί ότι ο κώδικας στον τίτλο δεν είναι τυχαίος και αυτό είναι μια πληροφορία που μας την έδωσες εσύ, έξω απ’ το διήγημα και «κάτω απ’ το τραπέζι». Άρα, νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να το κάνεις πολύ πιο σαφές στην ιστορία σου, ιδιαίτερα αν παίζει κάποιον σημαντικό ρόλο όπως υποψιάζομαι.

 

Εγώ, αν κατάλαβα καλά, είδα τη σύνδεση με τον τίτλο στο τέλος της ιστορίας.

Εκεί που εμφανίζεται η ακολουθία και ένας απ'τους κυβερνητικους μονολογει "Ζωή", καθώς φεύγει. Νομίζω ότι αυτό σημαίνει...

Έτσι δεν ειναι;

 

Λεπτομερή σχολιασμό θα κάνω άλλη στιγμή, θα ήθελα να το επεξεργαστώ περισσοτερο... ;)

[mman]

Εγώ, αν κατάλαβα καλά, είδα τη σύνδεση με τον τίτλο στο τέλος της ιστορίας.

Εκεί που εμφανίζεται η ακολουθία και ένας απ'τους κυβερνητικους μονολογει "Ζωή", καθώς φεύγει. Νομίζω ότι αυτό σημαίνει...

Έτσι δεν ειναι;

Ε, ναι, προφανώς αυτό το πρόσεξα κι εγώ, αλλά προφανώς κι εσύ δεν κατάλαβες πώς αυτό συνδέεται με τον τίτλο. Φυσικά σημαίνει κάτι αλλά τι;

[lizbeth_covenant]

Ε, ναι, προφανώς αυτό το πρόσεξα κι εγώ, αλλά προφανώς κι εσύ δεν κατάλαβες πώς αυτό συνδέεται με τον τίτλο. Φυσικά σημαίνει κάτι αλλά τι;

 

Ααα σορι τώρα καταλαβα τι εννοουσες πριν. Μιλάς για τη βαθύτερη σύνδεση! Το πιασα τώρα!

Οκ, κάτι εχω στο μυαλό μου πανω σ'αυτό αλλά θα το αναφερω στα σχολια μου άλλη στιγμη....

[Drake Ramore]

Τα σημεία που δεν μου άρεσε η ιστορία είμαι σίγουρος πως έχουν να κάνουν με τον περιορισμό λέξεων. Η αστραπιαία εμφάνιση των πρακτόρων ένα λεπτό μετά την αποκάλυψη στον γιατρό (τηλεμεταφέρθηκαν; ). Οι εξηγήσεις τους για το πρόβλημα, που όπως ξέρουμε (από ταινίες) όχι απλά αργούν να δοθούν, αλλά δεν δίνονται ποτέ. Οι δύο διαφορετικοί τρόποι γραφής (μέχρι την μέση περιγραφικός, από κει και πέρα κοφτός και γρήγορος).

 

Η ιστορία είναι ωραία, αλλά λόγο των παραπάνω χάνει σε πολλά σημεία. Βέβαια ο διαγωνισμός είναι by the way που έγραψε και ο Τέταρτος κάπου,οπότε μόνο θετικό είναι το γεγονός ότι μπορείς να την διορθώσεις και να την εμπλουτίσεις με όσα χρειάζονται για να γίνει μια καλή ιστορία ανεξαρτήτωςλέξεων.

 

Θα ήθελα να δώσω λίγο περισσότερη προσοχή στο τέλος που φαίνεται να προβληματίζει τα παραπάνω μέλη ενώ για εμένα είναι απολύτως ξεκάθαρο.

 

Ο αριθμός του τίτλου σε Hex μεταφράζεται life.

 

Εϊναι η στερνή κραυγή απόγνωσης της νοημοσύνης, που ναι μεν αποδέχεται το τέλος, αλλά φεύγει με πλήρη συνείδηση οτι είναι ζωντανή. Προσπάθησε, πάλεψε, αλλά στο τέλος έχασε την μάχη.

 

Μπορώ μόνο να την παρομοιάσω με την κραυγή του Μελ Γκιμπσον στο Braveheart που με την τελευταία του πνοή κραύγασε Freedom πεθαίνοντας με επίγνωση του δίκαιου αγώνα του. Συγχαρητήρια για τον τρόπο παρουσίασης του θανάτου της.

Edited January 31, 2010 by Drake Ramore

[TheTregorian]

Στο θέμα του κώδικα και του "περίεργου" τέλους, με κάλυψες Drake. Αυτό θα λεγα κι εγώ. Όσο για την... τηλεμεταφορά, αν προσέξετε δε διευκρινίζεται ο χρόνος που μεσολάβησε απ' το πόσο περίμενε ο Αλεξ εκεί μέσα! μπορεί να ταν και μία ώρα!! ΟΚ, ίσως έπρεπε να το δώσω καλύτερα, αλλά δε θεώρησα ότι είναι αναγκαίο να πω "ήταν μία ώρα". Επίσης, υπονοείται ότι το χαν καταλάβει οι του υπουργείου πριν γίνει η φάση. Αυτά περί των αποριών... Ευχαριστώ που ασχοληθήκατε!!

[pericles]

Χαιρετώ σας,

 

Λοιπόν, εγώ γενικότερα στις κριτικές είμαι μαλακός.

 

Θα πω πως η ιστορία είναι πολύ έξυπνη (και ζηλεύω γιατί η ιστορία μου, που δεν την τέλειωσα στον χρόνο που έπρεπε, έχει σχεδόν παρόμοια θεματολογία: τεχνητή νοημοσύνη). Μου άρεσε που μια τεχνητή νοημοσύνη μπήκε σε ζωντανό άνθρωπο.

 

Συμφωνώ εν μέρει με τους προηγούμενους που είπανε πως είναι μερικές σκηνές βεβιασμένες, άλλα από την άλλη, με περιορισμό 3.500 λέξεων, δεν γίνεται να περιμένουμε και θαύματα! Είναι δύσκολο και θέλει τέχνη να φτιάξεις "πυκνή γραφή", και όταν την κάνεις σε κατηγορούν πως είσαι πολύ "βαρύς" για διάβασμα (χιουμουρακι).

 

Όσο για τον τίτλο... Παρόλο που έχω κάποια χρόνια στις γλώσσες προγραμματισμού, δεν με βοήθησε ιδιαίτερα. Νομίζω πως θα μπορούσες ή να βάλεις άλλον τίτλο, ή να βοηθούσες τους αναγνώστες στου με κάποιο hint (σκέψου και την κυρά Μαρίκα που διαβάζει Ε.Φ. άλλα δεν ξέρει από κομπγιούτερς) :-P

 

Μια καλή προσπάθεια που προσωπικά μου άρεσε.

[SpirosK]

Ενδιαφέρουσα ιστορία, αν και σχεδόν σίγουρα την έχω δει (όχι την ιστορία καθεαυτή αλλά την κεντρική ιδέα

της ΑΙ που εισβάλλει σε ασθενή

) σε κάποιο ΕΦ επεισόδιο σειράς ή σε κάποια ΕΦ ταινία παλιότερα.

EDIT: ΦΥΣΙΚΑ δεν τίθεται θέμα αντιγραφής ή κάτι τέτοιο. Απλώς επισημαίνω ότι μου φάνηκε εξαιρετικά γνώριμη.

 

Κατά τ'άλλα, πολύ καλή η ροή της δράσης και των προτάσεων και σχετικά καλογραμμένο. Εγώ δεν εντόπισα κανένα πρόβλημα "χρονισμού" των πρακτόρων, όμως θεωρώ ασυγχώρητα τα αρκετά ορθογραφικά λάθη (ειδικά από τη στιγμή που είναι ανεβασμένο και σε .doc, ένα F7 δεν έβλαψε ποτέ κανένα).

 

 

ΥΓ: Όσον αφορά τον τίτλο, το να πάρεις τα ascii codes και να τα βάλεις σε HEX δεν απαιτεί τόσο "βασικές γνώσεις πληροφορικής", αλλά ικανότητες κρυπτολογίας και γρίφων.

Edited February 1, 2010 by SpirosK

[TheTregorian]

όμως θεωρώ ασυγχώρητα τα αρκετά ορθογραφικά λάθη

 

Έχεις δίκιο σ' αυτό... δυστυχώς αναγκάστηκα να δουλέψω σε word χωρίς ορθογραφικό έλεγχο (για λόγους αδιάφορους ως προς το αποτέλεσμα κι εσάς προφανώς) κι αρκετά εσπευσμένα λόγω εξεταστικής, μ΄αποτέλεσμα να μου κάτσουν διάφορα λάθη τα οποία πρόσεξα μετά, όταν βρήκα ένα φυσιολογικό word!! Αλλά ήταν αργά...!

 

Όσο για το επεισόδιο που λες... δεν το 'χω δει ναι! Κάποιος είπε ότι τα μεγάλα μυαλά συναντιόνται, ε;; :tongue:

[dagoncult]

-Ωραία εισαγωγή (και ο ατμοσφαιρικός, γαλαζωπός φωτισμός και τα τρισδιάστα γραφήματα).

 

-Θα ήθελα πιο πολλές εξηγήσεις για το θέμα ‘θάλαμος υλοποίησης’.

 

-Η έννοια του ελαττώματος δεν είναι σε πρώτο πλάνο, ωστόσο η χρήση της μου άρεσε.

 

-Η ιστορία με τράβηξε από την αρχή και το ενδιαφέρον μου αυξήθηκε όταν άρχισαν τα όργανα. Το φινάλε δεν μπορώ να πω πως με ικανοποίησε το ίδιο. Μάλλον θα προτιμούσα κάτι με μεγαλύτερη δύναμη.

Ρεύμα υπ-\' αριθμόν 6C696665.doc

[KELAINO]

Θα συμφωνήσω πως ήθελε μεγαλύτερη έκταση και πως το τέλος ήταν κάπως αδύναμο σα σχέση με τα υπόλοιπα.

Μ' άρεσε ο χαρακτήρας του προγράμματος, εκεί δηλ που, άντε σπόιλερ

εμφανίζεται πρώτα σαν αδίστακτος τρομοκράτης που καταλαμβάνει το νεαρό και υπαγορεύει ψυχρά τους όρους του, ενώ όταν αντιλαμβάνεται το τέλος να πλησιάζει, σαν κουρασμένος από τις μάχες βετεράνος στις επάλξεις, τον βγαίνει ένα παράπονο "εγώ να ζήσω ήθελα"! Πολύ ωραίο! Μ' έδωσε πραγματικά την εντύπωση καινούργιας συνείδησης που δεν έχει "ζήσει" και ούτε θα προλάβει. Αλλά, εδώ υπάρχει κι ένα προβληματάκι: στην αρχή εμφανίζεται σίγουρος για τον εαυτό του και "μην τολμήσετε να με πειράξετε, θα σας *** τη ***", αλλά στο τέλος δε φαίνεται να ήταν και ιδιαίτερα δύσκολη η καταστροφή του.

 

 

Πέραν τούτου, κι εγώ θα ήθελα να ξέρω τι ακριβώς θα γινόταν στο θάλαμο υλοποίησης;

 

Και: δεν έχει σημασία πόσα χρόνια έχεις φάει σε σπουδές, μεταπτυχιακά κλπ για να γίνεις γιατρός, τον καφέ στον άντρα συνάδελφο θα τον πας ούτως ή άλλως...

[TheTregorian]

Και: δεν έχει σημασία πόσα χρόνια έχεις φάει σε σπουδές, μεταπτυχιακά κλπ για να γίνεις γιατρός, τον καφέ στον άντρα συνάδελφο θα τον πας ούτως ή άλλως...

 

Απλά θεϊκό!! χαχαχαχαχα!!! Μακράν το καλύτερο και πιο βαθυστόχαστο σχόλιο απ' όλα!!

 

Ευχαριστώ παιδιά όλους για τα σχόλια σας!!

[Tiessa]

Σε μεγάλο βαθμό, και τα υπέρ και τα κατά, τα πρόλαβαν οι προηγούμενοι.

Κυριότερό μου πρόβλημα ήταν το θέμα του χρονισμού. Πραγματικά λόγω έλλειψης χώρου είχα την εντύπωση ότι όλα συνέβαιναν ακαριαία και με μια εξαιρετική ευκολία.

Και βέβαια κι εγώ θέλω να ξέρω τι ήταν η αίθουσα υλοποίησης μέσα σ' ένα νοσοκομείο.

 

Αυτό που αισθάνθηκα κυρίως να αποβαίνει εις βάρος της ιστορίας ήταν μια ασυμμετρία -αυτό που είπαν οι περισσότεροι περιγραφικό κομμάτι έναντι δράσης. Στην αρχή έχουμε πολλή κουβέντα ανάμεσα στους γιατρούς, στις σκέψεις τους για το παιδί, στη μητέρα κλπ, τα οποία 'τρώνε' μεγάλο μέρος από τον πολύτιμο χώρο σου. Από την άλλη, επειδή ακριβώς ξέρεις ότι δεν έχεις χώρο, πολλά σημεία τα οποία θα μπορούσαν να είναι δυνατότερα, ξεφουσκώνουν. Ας πούμε, εδώ έχουμε

 

 

δυο δράματα που εξελίσσονται ταυτόχρονα. Ένα παιδί που πεθαίνει και η μάνα του είναι απέξω. Κι αυτό είναι από μόνο του ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα. Κι από την άλλη μια διάνοια, που ανακαλύπτει τη ζωή και θέλει να ζήσει. Χάνουμε όμως τη σύγκρουση, λόγω του περιορισμένου χώρου και στο τέλος δεν αισθανόμαστε όσο ισχυρά θα ήθελες το μοιριαίο των δυο θανάτων.

 

 

 

Και μια παρατήρηση, έτσι γιατί άναψαν τα λαμπάκια της παλιάς κομπιουτερούς:

 

 

Ο όρος ηλεκτρονικός εγκέφαλος θεωρείται πολύ ακατάλληλος (δε λέω αδόκιμος ή άκομψος, αλλά είναι no-no word) από τη δεκαετία του '70 τουλάχιστον. Παρόλο που καταλαβαίνουμε ότι δεν εννοείς υπολογιστής, θα πρότεινα να χρησιμοποιήσεις έναν άλλο όρο.

 

 

[Adicto]

Θα συμφωνήσω με τον Νοκτούρναλ. Η καλύτερη ιστορία σου! Με έκανες να δω πιο διαλλακτικά τα χτυπητά (είναι η αλήθεια) κουσούρια της ιστορίας τα οποία αναφέρθηκαν απο Ντίνο και Μμαν. Υπάρχουν και άλλα που ανεφέρθηκαν απο τα υπόλοιπα παιδιά, οπότε δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω.

 

Θα σταθώ σε αυτά που μου άρεσαν λοιπόν...

 

Τι μου άρεσε:

Η σκηνή με τον καφέ! Ήταν γλυκιά, έβγαζε μια ζεστασιά και οι διάλογοι ήταν αληθοφανείς!

Η φιγούρα της μάνας έξω απο τον θάλαμο, τσιμπάω σε τέτοια...

Η απελπισία που έβγαζε το "πρόγραμμα"

Ο γρήγορος ρυθμός που υπήρξε απο ένα σημειο και μετά.

 

Άνισο μεν, ενδιαφέρον δε το διήγημα για μένα λοιπόν!

 

 

[Amandel]

Μου άρεσε παρα πολύ! Σαν ένα Δόκτωρ Χάους με στοιχεία σάι - φάι! Μου διατήρησε το ενδιαφέρον, με τράβηξε σα διήγημα, τόσο που δεν πρόσεξα ούτε ορθογραφικά ούτε εκφραστικά ούτε τίποτα.

 

Σίγουρα θα υπάρχει κάτι τεχνικό που θα θέλει αλλαγή, και η προσοχή στην λεπτομέρεια, το που - πότε - πως των προσώπων είναι αναγκαία, αλλά σαν διήγημα ήταν πολύ καλό.

[Cassandra Gotha]

Ναι, είναι μεγάλη η εξέλιξη της γραφής σου!

Το θέμα μου άρεσε, είναι συγκινητικό και πάντα καταπίνω το δόλωμα, όσες φορές κι αν δω ταινία ή διαβάσω κάτι πάνω σ' αυτό.

Φαίνεται πολύ ότι ήθελες κι άλλες λέξεις, κι αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα.

 

Το διήγημα είναι αρκετά ενδιαφέρον και προσεγμένο (παρά τις βιασύνες του).

[Rixardogios]

Πολύ ωραίο διήγημα συνάδελφε!

 

Θα συμφωνήσω με τους παραπάνω σε αρκετά points:

1. Ξεκίνησε αρκετά λογοτεχνικά και πολύ εντυπωσιακά και απτη μέση και μετά η γραφή έγινε απότομη

2. Η ιστορία θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη έκταση

3. Οι του υπουργείου όντως εμφανίστηκαν πολύ γρήγορα

 

Τι μου άρεσε:

1. Ο "ανθρώπινος" εγκέφαλος. Ειδικά το τέλος σιγκινητικό!

2. Η τραγική μορφή της μητέρας

3. Απτην αρχή ως το τέλος είχα την αγωνία να δω τι θα γίνει με τον Τζέικ

4. Που παρουσίαζες τα γεγονότα απτη πλευρά του εγκέφαλου! Πολύ συνταρακτικό.

5. Ο τίτλος που συνδέεται με τη λέξη ζωή. Έξυπνο!

 

Edited February 11, 2010 by Rixardogios

[Sonya]

Λοιπόοοοοοοοοοον...

 

Όντως, η βελτίωση στην γραφή σου είναι καταφανής. Σου αξίζει ένα μεγάλο μπράβο γιατί προσπαθείς διαρκώς. Δείχνει ότι σέβεσαι και εσένα, σαν συγγραφέα, και τους αναγνώστες σου. Τώρα στα της ιστορίας per se (κι αφού βελτιώνεσαι με τις παρατηρήσεις που σου γίνονται, θα φροντίσω να σου κάνω κάμποσες :Ρ)

 

α) η ιδέα είναι όμορφη, συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη στις συμπεριφορές όλων

β) ξεχνάς χαρακτήρες στο μπακγκράουντ όταν δεν κάνουν κάτι. Κι εδώ θυμάμαι τον καιρό που έκανα θέατρο. Μια απ' τις ασκήσεις που είχαμε (απ' τις ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΕΣ κιόλας) ήταν να ενσαρκώνουμε κομπάρσους παράλληλης δράσης. Αυτό σήμαινε πως, όσο έντονη κι αν ήταν η σκηνή των πρωταγωνιστών, εμείς έπρεπε να μείνουμε πιστοί στον δικό μας, μικρό ρόλο και να μην μας παρασύρουν ούτε δυνατές φωνές, ούτε έντονες κινήσεις. Δεν φαντάζεσαι πόσο δύσκολο είναι να έχεις μια σκηνή μελοδραματικού χωρισμού δίπλα σου κι η δική σου δουλειά να είναι να βάζεις και να βγάζεις τα παπούτσια σου, χωρίς να σταματήσεις ούτε για μια στιγμή να παρακολουθήσεις τι διαδραματίζεται, να ρίξεις μια κλεφτή ματιά έστω. Το δικό σου κέντρο κόσμου πρέπει να είναι τα παπούτσια σου και τέλος. Ισχύει το ίδιο και στην συγγραφή. Ακόμα κι αν οι χαρακτήρες σου δεν έχουν κανέναν απολύτως ρόλο εκείνη την στιγμή, αποτελούν κομμάτι του σκηνικού στο οποίο υπάρχουν. Ακόμα κι αν κάθονται και δεν κάνουν τίποτα, μην ξεχνάς την παρουσία τους στον χώρο. Μοιάζει σαν να κάνουν ποπ και να εμφανίζονται για να πουν την ατάκα τους και μετά πάλι ποπ κι εξαφανίζονται.

γ) Ασυμμετρία στο κείμενο. Αργό, περιγραφικό και προσεγμένο στην αρχή, τρεχάτε ποδαράκια μου στο τέλος.

δ) Δεν θα γκρινιάξω πολύ για τα ορθογραφικά, γιατί δεν μ' έκαναν να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στο πληκτρολόγιο. Αλλά υπάρχουν και πάλι. Η γλώσσα είναι το εργαλείο και το όργανο της συγγραφής. Δεν είναι ποτέ αργά να διαβάσει κάποιος γραμματική και συντακτικό. Το να σου 'πει' το word πως το 'καίγομαι' γράφεται με 'αι', δεν σε βοηθάει να καταλάβεις γιατί συμβαίνει αυτό, έτσι ώστε την επόμενη φορά να το γράψεις σωστά από μόνος σου. Το να δεις το λάθος σου, να το σημειώσεις και μετά ν' ανοίξεις την γραμματική, το λεξικό, να δεις γιατί γράφεται έτσι, θα σε βοηθήσει σαφώς περισσότερο.

Edited February 13, 2010 by Sonya

[northerain]

Η ιστορία είναι λίγο βιαστική, νομίζω φαίνεται αμέσως. Αυτό δημιουργεί μια κάποια αναληθοφάνεια στην ιστορία και γενικά η πλοκή πάσχει γι' αυτόν τον λόγο και μόνο.

Μου αρέσει η κεντρική ιδέα όμως. Δεν ξέρω αν είναι πρωτότυπη αλλά μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Νιώθω όμως ότι η ιστορία δεν ''πήγε'' πουθενά επειδή τελειώνει τόσο γρήγορα (και λίγο άγαρμπα).

 

Αν την ανοίξεις λίγο νομίζω θα γίνει πολύ καλύτερη.

[TheTregorian]

Αν την ανοίξεις λίγο νομίζω θα γίνει πολύ καλύτερη

 

Ναι, το είχα σκοπό εξ' αρχής! Απλά ήθελα να δω πως θα πάει σαν ιδέα. Θα γίνει μια ωραία νουβέλα κάποια στιγμή!;)

[khar]

Θα συμφωνήσω ότι είναι το καλύτερο γραπτό σου. Μάλλον η ΕΦ σου πάει. Αν και η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη, εγώ παρασύρθηκα από τη διήγηση και είχα αγωνία για την τελική έκβαση. Νομίζω ότι πρέπει να κόψεις το αρχικό κομμάτι με την ΤΝ, όπου μας λέει τι θα συμβεί, και να την εμφανίσει κατευθείαν στο σημείο που ο ασθενής κινείται για πρώτη φορά. Επίσης, θα μου άρεσε αν έδειχνες πώς ο γραφειοκράτης του υπουργείου (ο οποίος νομίζω πρέπει να γίνει περισσότερο απεχθής) εγκλωβίζει την ΤΝ στο σώμα του ασθενή και την οδηγεί στο τελικό μήνυμα. Δεν ξέρω αν θα βγει μελό, αλλά νομίζω ότι χάνεις μια μεγάλη ευκαιρία στην τελευταία ατάκα να μας πεις ότι ο Μαιλς δεν είδε τον ασθενή να ανοίγει τα μάτια του, ώστε να αντιπαραθέσεις την απανθρωπιά της εξουσίας με την «ανθρώπινη» μηχανή.