Tiessa Posted January 29, 2010 Share Posted January 29, 2010 Όνομα Συγγραφέα: Βάσω Είδος: Επιστημονική φαντασία Βία; Ναι Σεξ; Όχι στην καλύτερη εκδοχή του Αριθμός Λέξεων: 3063 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Έχω κάνει μια σχετική μορφοποίηση και στο ποστ, αλλά ίσως είναι καλύτερα να διαβάσετε το κείμενο από το αρχείο του word. Δε Θυμάμαι.doc ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ Δε θυμάμαι! Ο Γκέλικαν τρέμει ολόκληρος. Τρέμει τις δυο λέξεις, που είναι αναγκασμένος να προφέρει. Τρέμει την αδυναμία, που πρέπει να παραδεχτεί. Κι ακόμα περισσότερο, τρέμει επειδή ξέρει ότι η παραδοχή δε θα ξαφνιάσει κανέναν. Ο Συντονιστής Ροκουάρ το γνωρίζει. Αλλά εκείνο που πονάει, είναι ότι το γνωρίζει και η Γκέλζα, που περιμένει, αδιάφορη, δίπλα του. Κουνάει το κεφάλι, κλείνει τα μάτια. Κάποτε δάκρυζε σ’ αυτό το σημείο. Τώρα, έρχεται προετοιμασμένος. Εξάλλου, μετά από τόσον καιρό, έχουν στερέψει και τα δάκρυα. Κάποτε η φωνή του έσπαγε όταν το ομολογούσε. Τώρα καταλαβαίνει ότι αυτό τον γλυτώνει από μεγαλύτερο εξευτελισμό. Σφίγγει τις γροθιές του: «Δε θυμάμαι». Τα πυρόξανθα μαλλιά της Γκέλζα χαϊδεύουν το στήθος του, καθώς το γυμνό κορμί της ταλαντεύεται πάνω στο δικό του. Τα πράσινα μάτια της φλέγονται από επιθυμία, στο πρόσωπό της η άγρια, τεταμένη έκφραση στα πρόθυρα της ηδονής. Οι κινήσεις τους γίνονται πιο γοργές, η ένταση κορυφώνεται. Εκείνη φωνάζει. Ο Γκέλικαν βογκάει μονάχα, πνιγμένα και αθόρυβα. Όσο πιο αθόρυβα μπορεί για να μην τον καταλάβει κανείς. Οι ιδιωτικές στιγμές στο συνωστισμένο σταθμό είναι ανύπαρκτες. Η φαντασίωση ακολουθεί πάντα την ίδια πορεία, η κατάληξη τον αφήνει με το σώμα ανακουφισμένο και την ψυχή πονεμένη. Η Γκέλζα, η πιο όμορφη κοπέλα στην Ηγέρια, η αδιάφορη και απρόσιτη. Κι εκείνος, από την πρώτη στιγμή ερωτευμένος, ματώνει ανέλπιδα στα καρφιά. Αστοχία υλικού! Πρώτη φορά άκουγε ο Γκέλικαν να θέτουν το πρόβλημα μ’ αυτό τον τρόπο. Συνήθως ο Συντονιστής Ροκουάρ αναφερόταν στην αδυναμία του να συγκρατήσει την ίδια ποσότητα πληροφορίας με τους άλλους ως ‘δυσλειτουργία μνημονικού’ ή ακόμα και ως ‘λογισμικό σφάλμα’. Οι περισσότεροι ερευνητές του Σταθμού δε χρησιμοποιούσαν καν τέτοιες πολιτικά ορθές περιφράσεις. Αναφέρονταν άμεσα στην ελαττωματική του μνήμη. Για τον Γκέλικαν δεν υπήρχε διάλειμμα και ξεκούραση. Μόνο ασταμάτητη μελέτη, μόνο ασταμάτητη εξάσκηση μιας μνήμης, που η γονιδιακή επέμβαση και οι ελεγχόμενες ενισχυτικές εγγραφές δεν είχαν πετύχει να κάνουν συγκρίσιμη με των υπολοίπων. «Αστοχία υλικού;» έκανε, προφέροντας τις λέξεις σαν να είχαν ειπωθεί σε ξένη γλώσσα. «Υπονοείτε, Συντονιστή Ροκουάρ, ότι φταίει το υλικό του εγκεφάλου μου; Ότι είναι εξ αρχής προβληματικό;» Ο βλοσυρός καθηγητής, ο υπεύθυνος του προγράμματος των Υπερμνημόνων στην Ηγέρια, έκανε ένα μικρό καταφατικό νεύμα. «Στην αρχή υποθέσαμε ότι ίσως ήταν μόνο θέμα είδους εγγραφών – ξέρεις ότι δεν είσαι ο μοναδικός που παρουσιάζει δυσλειτουργίες– και ευελπιστούσαμε ότι οι επιλεκτικές διαγραφές κάποιου τύπου πληροφοριών, θα μπορούσαν να επιτρέψουν την αποθήκευση των υπολοίπων. Όμως, τα αποτελέσματα των τελευταίων ελέγχων μάς πείθουν ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο επιφανειακό». «Εννοείτε, οι απανωτές αποτυχίες μου», συνόψισε εκείνος, προσπαθώντας να μην προδώσει στη φωνή την αγωνία του. Ένιωθε τα χέρια του να ιδρώνουν και το στομάχι του να σφίγγεται. «Χαίρομαι που αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα της κατάστασης, Γκέλικαν», είπε ο Συντονιστής, λίγο αργόσυρτα. «Ο λόγος ύπαρξης του προγράμματός μας είναι η δημιουργία βέλτιστων ειδών». Όπως παρόμοιοι ήταν και οι λόγοι ύπαρξης όλων των ερευνητικών σταθμών στη ζώνη των αστεροειδών. Ως προκάλυμμα, οι σταθμοί χρησίμευαν για την εξόρυξη πρώτων υλών –κάτι το οποίο πραγματοποιούσαν άμεμπτα. Όμως βαθύτερα, στο εσωτερικό των μικρών πλανητών, είχαν δημιουργηθεί οι ερευνητικές εγκαταστάσεις που θα έδιναν νέα όπλα και μια γενιά υπερανθρώπων στο καρτέλ των ενεργειακών εταιριών. Την ώρα που οι περισσότερες επίσημες κυβερνήσεις της Γης τελούσαν κάτω από ένα πρωτόκολλο απαγορεύσεων για τη δημιουργία τροποποιημένων ανθρώπων, οι εταιρίες έβρισκαν εύκολα υλικό από τις τράπεζες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και κυοφορούσαν, αργά κι επιλεκτικά τις στρατιές τους, μέσα στις τεχνητές μήτρες των εργαστηρίων. Οι Υπερμνήμονες δεν είχαν απλώς ενσωματωμένο ένα τσιπάκι μνήμης, για να χρησιμοποιηθεί ως βάση δεδομένων. Ήταν εφοδιασμένοι με μηχανισμούς που επέτρεπαν τη διασπορά των πληροφοριών σε πολλά επίπεδα και προορίζονταν να γίνουν οι πρώτοι άνθρωποι με γιγαντομνήμες συγκρίσιμες σε μέγεθος με των υπολογιστών και με πολύ ανώτερες δυνατότητες συσχετισμού. Μόνο που ο Γκέλικαν δεν ήταν Υπερμνήμων. Είχε βγει ελαττωματικός. «Γιατί πιστεύετε ότι μου συνέβη αυτό;» ρώτησε χαμηλόφωνα. «Πιθανόν να είναι αποτέλεσμα αλλοίωσης του πρωτογενούς υλικού από παράγοντες έξω από τον έλεγχό μας», απάντησε αόριστα ο Συντονιστής. Ήταν η επίσημη απόδοση δυο εκφράσεων που άκουγε τόσα χρόνια στο σταθμό: “Κάναμε μαλακία αλλά δεν το παραδεχόμαστε” ή “Την πατήσαμε και μας πήδηξαν οι ανταγωνιστές μας”. Όταν ο Συντονιστής Ροκουάρ τον είχε καλέσει ιδιαιτέρως, ο Γκέλικαν είχε υποθέσει θα του έκανε μια ακόμα επισήμανση της αδυναμίας του, σκιαγραφημένη με ολοδιαγράμματα για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το αυξανόμενο άνοιγμα της ψαλίδας από τους άλλους συμμαθητές του και θα τον έστελνε στο χειρουργείο για αλλαγή της διεπαφής μεταξύ λογισμικού και νευρώνων, και μετά στα εγγραφικά για μια ακόμα οδυνηρή συνεδρία διαγραφής κι επανεγγραφής. Οι γιατροί-ερευνητές τον φόρτωναν ασταμάτητα με κάθε είδους χημικά βοηθήματα. Υπομένοντας αδιαμαρτύρητα τις παρενέργειες, αναρωτιόταν ωστόσο αν αυτές τις υποτιθέμενες θεραπείες τις είχαν δοκιμάσει ποτέ έστω και σε εξομοιώσεις ή αν ήταν εκείνος το πρώτο πειραματόζωο. Υπήρχαν στιγμές που η σωματική και πνευματική του κατάσταση ήταν τέτοια που παρακαλούσε να πεθάνει. Υπήρχαν στιγμές που θα προτιμούσε να εκτεθεί στην επιφάνεια της Ηγέρια παρά στα μάτια της Γκέλζα και των συμμαθητών του. Αλλά, κανένας δεν είχε το δικαίωμα ν’ αποχωρήσει τόσο εύκολα. Όλα τα μέλη των πειραματικών ομάδων είχαν αποτυπωμένα μέσα τους ισχυρά ψυχολογικά φράγματα κατά της αυτοκτονίας. «Αναζητούμε λύση», συνέχισε, μ’ ένα ανησυχητικά πατρικό ύφος ο Συντονιστής. Ο νεαρός ρίγησε σύγκορμος. Γιατί, παρά το πρόβλημα της ελαττωματικής του μνήμης, ο Γκέλικαν ήταν τόσο έξυπνος όσο και οι υπόλοιποι –δηλαδή πολύ. Και η μνήμη του δεν ήταν τόσο κακή ώστε να μη θυμάται τι συνέβαινε σε περιπτώσεις ακραίας αποτυχίας. *** Ιστορία των Ενεργειακών Εταιριών: Ο Ανηλεής, Ακήρυκτος πόλεμος …”Πόλεμος πατήρ πάντων” έλεγε ο σοφός Ηράκλειτος, και ο πόλεμος των εταιριών δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η τελευταία μεγαλύτερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας, το πεδίο στάσης, που μας προσφέρει πλέον τη δυνατότητα ενός κανονικού άλματος στο μέλλον, δεν πρωτοεμφανίστηκε σ’ ένα Πανεπιστήμιο ούτε και ανακοινώθηκε στο βήμα κάποιου δικτυακού συνεδρίου Φυσικής, αλλά υλοποιήθηκε μέσα στα εργαστήρια μιας από τις Αδελφές Άρπυιες, όπως αποκαλούνταν δηκτικά οι Ενεργειακές Εταιρίες στα τέλη του εικοστού πρώτου αιώνα… *** «Σκεφτήκαμε πόσο καλύτερο θα ήταν για σένα, αν μπορούσες να επωφεληθείς των μελλοντικών βελτιώσεων σε υλικό και λογισμικό. Πιθανόν μερικές δεκαετίες αργότερα να υπάρχει η δυνατότητα να εγγράφονται με διαφορετικό τρόπο οι πληροφορίες και να γίνεις τέλεια λειτουργικός ή να ανακυκλωθείς σε άλλο πρόγραμμα». «Δε θα μπορούσα να εγκαταλείψω το πείραμα;» αποτόλμησε ο Γκέλικαν σιγανά, σχεδόν σαν να του είχε ξεφύγει η σκέψη μεγαλόφωνα. Ένιωσε την κορυφή του κεφαλιού του να παγώνει. «Η Εταιρία ίσως να ήθελε να χρησιμοποιήσει έναν ακόμα εργάτη στην επιφάνεια. Όταν δε μου δίνετε φάρμακα, είμαι εξίσου υγιής με τους υπόλοιπους». Ο Ροκουάρ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Η Εταιρία έχει επενδύσει πάνω σου τόσα που δεν τα ξεπληρώνουν ούτε εκατό εργάτες σ’ εκατό ζωές». «Ναι, αλλά μερικές δεκαετίες στο μέλλον…;» έκανε ερωτηματικά ο νεαρός. «Δεν έχουμε ενδείξεις ότι είμαστε τόσο μακρόβιοι. Έχουμε;» «Όχι, Γκέλικαν. Η Εταιρία δεν έχει επενδύσει σ’ αυτόν τον τομέα. Αλλά, αν μπορούσες να κάνεις ένα άλμα στο μέλλον…» «Μα… δεν…» Ω, ναι! Η αποκάλυψη τον χτύπησε σαν κεραυνός. Το πρόγραμμα των Υπερμνημόνων δεν ήταν το μόνο που ενδιέφερε την Εταιρία. Εκτός από την Ηγέρια, υπήρχαν εγκαταστάσεις και στην Περσεφόνη. Πρόσφατα είχε δεχτεί επισκέψεις ο Σταθμός. Κουτιά στα εργαστήρια. Ατελείωτα πήγαινε-έλα. Ένας υπόγειος ενθουσιασμός. Οι ερευνητές δε μιλούσαν ανοιχτά, αλλά ήταν δύσκολο να μη γίνει αντιληπτή τόση ένταση σε τόσο περιορισμένο χώρο. Αναφέρονταν στη Μέγιστη Θεωρία. Την απόλυτη στάση, που δυνητικά θα επέτρεπε ακόμα και το πέρασμα μέσα από τον πυρήνα του ήλιου. Και για αναρίθμητες πρακτικές εφαρμογές. Οι πολλά υποσχόμενοι κρυογονικοί θάλαμοι ήταν μια πραγματικότητα που δεν είχε αποδώσει όσα περίμεναν. Αντίθετα, τα πεδία στάσης θα έδιναν τη δυνατότητα μηδενικής κατανάλωσης πόρων κατά τη διάρκεια μεγάλων ταξιδιών και θα εγγυούνταν την ασφάλεια και την υγεία των ταξιδιωτών. Μόνο που σε τέτοιες μεγάλες έρευνες, κάποιοι έπρεπε να πεθάνουν στο ξεκίνημα. Τώρα καταλάβαινε απόλυτα τι του είχε πει ο υπεύθυνος του προγράμματος: Πώς ήταν ένα χαλασμένο εξάρτημα που δεν έπαιρνε επιδιόρθωση. Ένα σκουπίδι, κατάλληλο ίσως μόνο για ν’ ανακυκλωθεί. «Θα δοκιμάσετε το πεδίο στάσης σε μένα;» κατάφερε ν’ αρθρώσει. Αισθάνθηκε τον πάγο να κατρακυλάει από το κεφάλι μέσα στο κορμί του. Ο Ροκουάρ είχε πάλι εκείνο το πατρικό ύφος, το τόσο επικίνδυνο. «Σκέψου πόσο χρήσιμο θα είναι στους ερευνητές του μέλλοντος ένα τέτοιο μοναδικό δείγμα, ένα αίνιγμα της δικής μας εποχής». Η μοναδικότητα της αποτυχίας τον έκανε λοιπόν ενδιαφέροντα με τρόπους που δε γνώριζαν ακόμα πώς να εκμεταλλευτούν. Γι αυτό και τον κληροδοτούσαν στο μέλλον. Η ζωή δεν ήταν ποτέ επιλογή κανενός, αλλά στα μέλη των πειραματικών ομάδων δεν ανήκε ούτε και ο θάνατος. Τώρα τού στερούσαν και το παρόν. Ο Συντονιστής συνέχισε να μιλάει. «…βεβαίως, το πεδίο στάσης δε λειτουργεί ακόμα με υψηλές ενέργειες. Άρα θα απενεργοποιείται κατά διαστήματα για να ελέγχεται η πρόοδος…» Αμέτρητες πιθανότητες φρικτότερων ζωών αναδύθηκαν από κάθε γωνιά του μυαλού του. Ο πάγος γλίστρησε στην καρδιά του. «…επίσης, σου προσφέρουμε ένα μοναδικό δικαίωμα», συμπλήρωσε μ’ ενθουσιασμό ο Ροκουάρ. «Μπορείς ν’ απαλείψεις ολόκληρο το γεγονός του εγκλεισμού στο πεδίο από τη μνήμη σου. Οι γιατροί που θα σε ανανήψουν, θα σου προσφέρουν μια πιο ευχάριστη εκδοχή για το συμβάν». Επιπλέον, του πρότειναν να μη θυμάται καν τι του είχαν κάνει. Και μάλιστα, το βάφτιζαν και δικαίωμα. «Δεν ξέρω αν καταλαβαίν–», Ένας καγχασμός έκοψε το μονόλογο του Συντονιστή. «Καταλαβαίνω». Ο πάγος έκαιγε ξαφνικά μέσα του σαν τη φωτιά. Μια λέξη μόνο αντήχησε ξερά στη σιωπή που έπεσε μέσα στο μικρό γραφείο. «Καθίκι!» Η διαφανής κάψουλα έμοιαζε με φέρετρο, ακουμπισμένη δίπλα στα μικρά, ανοιχτά οβάλ ανάκλιντρα, με τα εγγραφικά των μνημών. Πολύ ταιριαστό, συλλογίστηκε κυνικά ο Γκέλικαν. Θα στοιχειώσω τον τόπο που με βασάνισε. Η Γιατρός Ραμάντι βρισκόταν στην αίθουσα μαζί με την ομάδα των φυσικών. Ήταν εκείνη που τον κούραρε συνήθως όταν κατέρρεε από τις παρενέργειες των διαφόρων επεμβάσεων. Σε σχέση με άλλους ερευνητές της Ηγέρια, ο Γκέλικαν τη συμπαθούσε λίγο περισσότερο. Και κάπου είχε κυκλοφορήσει ότι η Ραμάντι δεν έβλεπε αυτή τη νέα εξέλιξη με καλό μάτι. «Πρέπει να γδυθώ;» ρώτησε. Η γυναίκα έκανε αρνητικό νεύμα. «Δεν είναι σαν τους κρυογονικούς θαλάμους. Η είσοδος στο πεδίο στάσης δε φαίνεται ν’ απαιτεί κάποια προετοιμασία». Ούτε καν άδειο στομάχι, θυμήθηκε ο Γκέλικαν. Λες και υπήρχε περίπτωση να κρατήσει το στομάχι του το παραμικρό τις τελευταίες μέρες. «Έχουμε λίγο χρόνο, πριν ξεκινήσει η διαδικασία», συνέχισε η γιατρός. «Σου υπενθυμίζω ότι δικαιούσαι, αν θέλεις, να διαγράψεις από τη μνήμη σου όσα σχετίζονται με το συγκεκριμένο περιστατικό. Θα είναι ίσως καλύτερα να μην τα θυμάσαι όλα αυτά όταν θ’ ανοιχτεί η κάψουλα». «Δε θα κάνω σε κανέναν τη χάρη να μη θυμάμαι τι μου συνέβη», της απάντησε απότομα. Τα μαύρα μάτια της γιατρού άνοιξαν διάπλατα, ενώ μια στιγμιαία έκφραση έκπληξης διέσχισε το ελαφρά ρυτιδωμένο πρόσωπό της. Ένευσε καταφατικά, με μια υποψία εκτίμησης. «Γκέλικαν», έκανε μετά σκεφτικά. «Εκτιμώ ιδιαίτερα την ωριμότητα που δείχνεις». Δε μπήκε στον κόπο να της πει ότι σκόπευε να προστατέψει την ελάχιστη αξιοπρέπειά του. Του φάνηκε άσκοπο, μεγαλόστομο. «Αν υπάρχει κάποια άλλη ανάμνηση που δε θα ήθελες να μεταφέρεις στο ταξίδι σου…» έκανε η γιατρός, σταματώντας διακριτικά. Η καρδιά του τινάχτηκε κι ένιωσε μια στιγμιαία ζάλη. Το στόμα του στέγνωσε στην ιδέα των επιπτώσεων αυτής της πρότασης. «Και δεν θα θυμάμαι καν ότι… κάτι έσβησα; Έτσι δεν είναι;» Η φωνή έχασε το βάθος της και ανέβηκε μια οκτάβα. «Ασφαλώς. Αλλά καταλαβαίνεις, βέβαια, ότι αν διαγράψεις κάτι προσωπικό, κανένας δε θα μπορεί να στο επαναφέρει». Ο νεαρός ξεροκατάπιε. Μετά ένευσε χωρίς να μιλήσει. Τα μάτια της Ραμάντι στάθηκαν για μια στιγμή πάνω στα δικά του, πριν γλιστρήσουν και πάλι στους μηχανισμούς της κάψουλας. «Μόνο αν το θέλεις», του είπε. Είχε ξαπλώσει στο εγγραφικό κι έφερνε τα βύσματα στην υποδοχή του εμφυτεύματος, όταν ένιωσε το χέρι της γιατρού πάνω στο γυμνό του βραχίονα. «Να ξέρεις πάντως, αγόρι μου», του είπε απαλά, «ότι ακόμα και αν διαγράψεις από το μυαλό σου κάτι που σε πόνεσε πολύ, το σώμα σου θα το θυμάται…» Ο Γκέλικαν ξύπνησε λουσμένος στον ιδρώτα. Ο ύπνος τον είχε πάρει τελικά, μαζεμένο στη μικρή κουκέτα του, στο ίδιο υπνωτήριο, που μοιραζόταν, λίγες μέρες και άγνωστα χρόνια πριν, με τους εκκολαπτόμενους Υπερμνήμονες. Μόνο που τώρα δεν υπήρχε εκεί κανένας. Κανένας ζωντανός δηλαδή. Θυμήθηκε ξανά όσα είχε αντικρίσει στους διαδρόμους, όσα είχε προσπαθήσει να καταλάβει τις τρεις μέρες από τη στιγμή που είχε ανοίξει η κάψουλα και είχε βρεθεί αντιμέτωπος με τα νεκροζώντανα πλάσματα στα πεδία στάσης, το σκηνικό της καταστροφής, και τα πτώματα στους διαδρόμους. Η οσμή της σήψης, που τον είχε χτυπήσει από το πρώτο δευτερόλεπτο της αφύπνισής του, γέμισε ξανά τα ρουθούνια του, αμυδρή τώρα. Ξαφνικά η αίθουσα ήταν τεράστια γι αυτόν και ο κόσμος απόλυτα άδειος. Ολόκληρος ο Σταθμός, ένας τάφος. Ο Γκέλικαν κουλουριάστηκε στο κρεβάτι και ούρλιαξε. Ούρλιαξε μέχρι που άκουσε τον αντίλαλο μέσα στον άδειο θάλαμο. Και μετά, ούρλιαξε ξανά. Και ξανά. Από την Ιστορία των Ενεργειακών Εταιριών – Ο Ανηλεής, Ακήρυκτος πόλεμος … Είναι γεγονός ότι οι πρώτες εγκαταστάσεις στη ζώνη των Αστεροειδών στάθηκαν πολύ συχνά αιτίες χρεοκοπίας των εταιριών εκμετάλλευσης. Δεδομένης της αδράνειας των επισήμων κυβερνήσεων της Γης και του κενού του νομικού πλαισίου του τέλους του 21ου αιώνα, πολλά περιστατικά έχουν αποσιωπηθεί ή πλαστογραφηθεί. Συχνά οι εταιρίες συγκάλυπταν γεγονότα για να αποκρύψουν είτε τις αποτυχίες τους είτε την έκταση των παραβιάσεών τους σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της καταστροφής της Ηγέρια, στοιχεία του οποίου ήρθαν στο φως μόνο χάρη σε κάποιο άτομο, καταχωρημένο στα αρχεία ως “ελαττωματικό δείγμα”… Ημέρα Αφύπνησης + 5 Ο Κεντρικός Υπολογιστής του Σταθμού μού έδωσε δικαίωμα πρόσβασης Διαχειριστή. Και η παραμικρή αμφιβολία για την τύχη όλων στις εγκαταστάσεις, εξανεμίστηκε. Μέρος του συστήματος προστασίας του Σταθμού ήταν και η αυτοματοποιημένη διαδικασία μεταφοράς εξουσίας στον αμέσως κατώτερο, με βάση το γονιδιακό αποτύπωμα. Ήμουνα ο τελευταίος που θα έπαιρνε αυτό το δικαίωμα αν υπήρχε έστω κι ένας ζωντανός. Τουλάχιστον από δω και μπρος θα έχω τη δυνατότητα να κρατάω κάποιες εγγραφές σαν ημερολόγιο. Πρέπει να μπορώ να μετράω το χρόνο για να μην τρελαθώ. Αν δεν είμαι τρελός ήδη. Δεν μπορείς εύκολα ν’ απέχεις πέντε μέρες κι έντεκα χρόνια από ένα γεγονός. Και να ξυπνήσεις ανάμεσα στην αποσύνθεση. Ξεφορτώθηκα στους κλιβάνους όποια σώματα βρέθηκαν μπροστά μου. Ήταν πολλά. Υπάρχουν κι άλλα, σε σημεία που έχω σφραγίσει και δε θα χρειαστεί να ξαναμπώ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο χρόνος έχει κομματιαστεί γύρω μου. Γυρνάω και ξαναγυρνάω πίσω, στο χώρο με τις κάψουλες. Όταν μπήκα στο κιβούρι μου, ήταν το μοναδικό. Όταν αναδύθηκα, υπήρχαν άλλα δεκατρία. Δεν ξέρω… δεν καταλαβαίνω… Ημέρα Αφύπνισης +7 Έχω αρχίσει να συναρμολογώ την εικόνα, κυρίως από τα στοιχεία και τις ημερομηνίες εγκλεισμού των άλλων. Δυο χρόνια μετά από το δικό μου άλμα, άρχισαν να παρουσιάζονται προβλήματα αλληλεπιδράσεων μνημών –τα αποκάλεσαν φαινόμενα διαρροής. Άλλοι οχτώ συμμαθητές μου τοποθετήθηκαν σταδιακά σε κάψουλες μέσα σ’ έξι χρόνια. Τους εφτά τους γνωρίζω. Μετά, μεσολάβησε μεγάλο διάστημα ηρεμίας. Όμως οι τέσσερις τελευταίοι εγκλεισμοί έχουν γίνει μέσα σε διάστημα πέντε ημερών, με την αιτιολογία της αδικαιολόγητα βίαης συμπεριφοράς. Νομίζω λοιπόν, ότι οι Υπερμνήμονες εξεγέρθηκαν. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε κάποιο λανθάνον πρόβλημα, ή αν ήταν αποτέλεσμα ιού που πέρασαν στα συναπτικά τους συστήματα δολιοφθορείς, εξαγορασμένοι από ανταγωνιστές. Ή αν απλώς τα καθίκια του προγράμματος τούς έσπρωξαν πέρα από τα όρια. Τα αρχεία δείχνουν κλιμακούμενη βία. Είδα τις εγγραφές από τις κάμερες. Αλλά, δε χρειαζόταν. Οι λίμνες του πηγμένου αίματος στους διαδρόμους και η κατάσταση των πτωμάτων μου τα είχε πει όλα. Ίσως οι συμπλοκές να μεταφέρθηκαν μέχρι την επιφάνεια. Τα μεγάλα σκάφη λείπουν. Προφανώς κάποιοι κατάφεραν να φύγουν. Στο εργαστήριο έχουν καταστραφεί όλα. Μόνο τα πεδία στάσης δεν μπορούσαν να διασπάσουν. Και προφανώς, ούτε και τους ενδιέφερε. Μας άφησαν εκεί. Ίσως οι υπόλοιποι να μείνουν έγκλειστοι αιώνια. Ίσως πάλι ν’ ανοίξουν οι κάψουλες σε μια εποχή που θα έχει πάψει να λειτουργεί το κεντρικό σύστημα και να πεθάνουν στη στιγμή. Νομίζω πως οφείλω στην αφύπνισή μου στο γεγονός ότι η δική μου κάψουλα ήταν πειραματική και ίσως ελαττωματική σαν και μένα. Άνοιξε απρογραμμάτιστα. Ημέρα Αφύπνισης + 8 Έχω αρκετά δικαιώματα να ψάξω οτιδήποτε στα αρχεία. Όμως το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να φύγω από δω. Αν κρίνω από την παράνοια της κατάστασης, δεν υπήρχε σχέδιο συστηματικής καταστροφής. Ίσως να υπάρχουν ανέπαφα σκάφη διαφυγής. Οι κεραίες και οι μεταδότες έχουν καταστραφεί. Δεν μπορώ να ζητήσω βοήθεια. Αλλά καλύτερα, γιατί θα έμπαινα στον πειρασμό, και μπορεί να έρχονταν να με σκοτώσουν. Οι εγγραφές δείχνουν πως πέρασε, λίγες εβδομάδες μετά, ένα σκάφος της εταιρίας από δω. Κάποιοι μπήκαν με στολές, πέρασαν πάνω από τα πτώματα, πήραν αντίγραφα των αρχείων κι έφυγαν. Με μας δεν ασχολήθηκαν καθόλου. Τόσο πολύ βιάζονταν να φύγουν, που δεν μπήκαν καν στον κόπο να διαγράψουν τίποτα ή να κλείσουν τους μηχανισμούς υποστήριξης ζωής. Γι αυτό, εξάλλου, είμαι ζωντανός τώρα. Έχω καθαρό αέρα και νερό, θερμότητα και συνθετική τροφή. Μπορώ να ζήσω εδώ, ήσυχος για πάντα. Ίσως ν’ ανοίξει αργότερα κάποια κάψουλα και να έχω και συντροφιά. ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ!!! Ημέρα Αφύπνησης + 41 Βρίσκομαι είκοσι έξι μέρες στο διάστημα και αν οι ενδείξεις μου είναι σωστές, θα χρειαστούν περίπου δυο μήνες ακόμα για να φτάσω στο φάρο του Δείμου. Όλα λειτουργούν αυτόματα. Νομίζω ότι θα τα καταφέρω. Δεν ξέρω τι θα με κάνουν. Ίσως είμαι επικίνδυνος. Ίσως είμαι τρελός. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι με ώθησε ν’ αποσπάσω μια συγκεκριμένη κάψουλα από το εργαστήριο και να τη μεταφέρω στο σκάφος διαφυγής. Ο χώρος είναι πολύ περιορισμένος, αλλά η γυναίκα στο πεδίο στάσης είναι σαν αποσκευή που ταξιδεύει αθόρυβα μαζί μου. Ούτε και τη θυμάμαι, αν και θυμάμαι όλους τους άλλους που άφησα πίσω, στα κιβούρια τους. Βιολογικά, είμαι δεκαεννιά χρονών. Σύμφωνα με τις ενδείξεις, αυτή μπήκε στο πεδίο στάσης στα είκοσι τέσσερα. Αν ερμήνευσα σωστά τις εγγραφές, θα πρέπει να ανήκαμε στην ίδια ερευνητική ομάδα. Να ήμαστε κάποτε συνομήλικοι. Διάβασα ότι τη λένε Γκέλζα. Αλλά δεν τη θυμάμαι. Μερικές φορές σκέφτομαι πως έκανα καλά που την πήρα. Το ταξίδι είναι μακρύ και μοναχικό. Κι εγώ έχω για συντροφιά μόνο το πανέμορφο πρόσωπό της, πλαισιωμένο από πυρόξανθα μαλλιά. Το σώμα μου αναστατώνεται. Είμαι ευτυχισμένος όταν ονειρεύομαι αυτήν αντί για τα πτώματα τις νύχτες. Ξέρω ότι όταν θ’ ανοίξει τα μάτια της, θα είναι πράσινα. Άλλες φορές πάλι, δεν είμαι σίγουρος ότι έκανα καλά. Τη βλέπω και η καρδιά μου με πονάει. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και κλαίω χωρίς να ξέρω το γιατί. Με δαγκώνει ένας πόνος δυνατός, σχεδόν αφόρητος. Θαρρείς και υποφέρει το ίδιο το σώμα μου. Αναρωτιέμαι γιατί να μου συμβαίνει αυτό. Κανονικά δεν ξεχνάμε τίποτα, αλλά εγώ δεν ήμουνα σαν τους άλλους. Την κοιτάζω και νιώθω τον πόνο να με τριβελίζει ξανά, την ίδια ώρα που ο πόθος μου φουντώνει. Δεν ξέρω τίποτα για τη Γκέλζα. Ή ίσως… Δε θυμάμαι. ΤΕΛΟΣ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 31, 2010 Share Posted January 31, 2010 Μου άρεσε αυτή η ιστορία. Και δεν ξέρω γιατί, με είχε να κάνω γκελ μέσα στη φαντασία της συγγραφέως, προσπαθώντας να βρω την άκρη του μίτου που ξεκίνησε αυτό το διήγημα. Βλέπω για παράδειγμα δύο ιστορίες εδώ. Την δημιουργία των Υπερμνημόνων και την ιστορία ενός ανθρώπου που αφυπνίζεται από την κρυογονική του στάση, μέσα σε μια πεπερασμένη και επικίνδυνη κατάσταση. Και οι δύο ιστορίες δένουν μια χαρά φυσικά. Όμορφη άβυσσος το μυαλουδάκι της αγαπητής μας Βάσως. Το δεύτερο μισό μου άρεσε περισσότερο, καθώς το πρώτο με άγχωνε λόγω του άγχους του ήρωα. Ανακούφιση μεν πως από τα μισά και μετά ο ήρωας έχει απαλλαγεί από τα βάρη που αντιμετώπιζε στην αρχή, αδυναμία που η αλλαγή δεν οφείλεται σε δική του πράξη. Προκαλεί απορία που πριν ακόμα την «Ημέρα Αφύπνισης +5» η συγγραφέας προδίδει / φανερώνει το φινάλε της ιστορίας. Αν είναι συνειδητή επιλογή, δεν της προσάπτω σφάλμα. Ίσως είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης για να μετατεθεί το βάρος της αφήγησης αλλού. Υπάρχει και κάτι άλλο περίεργο σε αυτή την ιστορία. Ο ήρωας παίρνει δύο αποφάσεις σε αυτό το διήγημα. Η πρώτη είναι να σβήσουν από το μνημονικό του τον έρωτα που νιώθει για την «αδιάφορη» Γκέλζα (πολύ αδιάφορη αυτή.) Η δεύτερη απόφαση του ήρωα είναι να πάρει μαζί του το κιβούριο που περιέχει την…γκουλπ, αδιάφορη Γκέλζα! Την δική του την κάψα την κατανοώ. Τις χαρές που θα κάνει η Γκέλζα όταν ξυπνήσει να δω! Εντάξει, της έσωσε τη ζωή, τώρα από πού να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια; Και κλάμα ο Γκέλικαν! [Θα είχε άλλη δυναμική η ιστορία, τουλάχιστον αν η Γκέλζα δεν ήταν τόσο αδιάφορη. Αν τον κοιτούσε έστω ζεστά κι ας μην πρόλαβαν να κάνουν κάτι.] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted January 31, 2010 Share Posted January 31, 2010 Φίλη Tiessa: Επί θέματος: Στο Ράγκναροκ (Σκανδιναβική Μυθολογία), όπως είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις, σ’ ένα τέλος του κόσμου συναρπαστικό και τολμηρό, πεθαίνουν κι οι θεοί, “υπακούοντας” κατά κάποιο τρόπο στις Νόρνες, (τις αντίστοιχες Μοίρες) που έχουν εξουσία πρόγνωσης ακόμα και γι’ αυτούς. Μοίρες ή Νόρνες ή κυτταρικές μνήμες, ή εικόνες από το παρελθόν και το μέλλον, ή ευχή ή κατάρα για το ανδρικό φύλο, μάλλον η εικόνα μιας γυναίκας είναι εκείνη που θα κλείσει τον κύκλο αυτής της δημιουργίας για κάθε άνδρα. Πρώτα θα πεθάνουν οι θεοί. Πόθοι, πάθη, έλξη των φύλων, ως κεντρικό θέμα ή παράλληλο, δεν επιδέχονται αρνητικής τοποθέτησης. Τροποποιητική παρέμβαση στην ανθρώπινη φύση για την εκμετάλλευση του ανθρώπινου δυναμικού, ως κεντρικό θέμα ή παράλληλο, επίσης πάντα ενδιαφέρον. Επί τεχνικής και γλώσσας και ύφους και υφής και στυλ και δομής και… : Θα ήθελα να αποφύγω να αναπαράγω “μετ’ ευτελείας” τον δεδηλωμένο θαυμασμό μου για πρότυπα και σημεία αναφοράς. Όταν δεν σε καθηλώνει η τέχνη του λόγου, σε διδάσκει η αρτιότητα και η ισορροπία του. Κλπ. κλπ. κλπ. ( Σλουρπ, ω μέγα τεχνίτη της φιλοφρόνησης!) Αρκετά εξετέθην. Tnx! (Μιμητικό, όσο γερνάω, κάτι πιάνω.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 31, 2010 Share Posted January 31, 2010 Είναι μια πολύ όμορφη ιστορία.Την ευχαριστήθηκα από την αρχή ως το τέλος! Συνδυάζει την περιγραφή ενός νέου κόσμου με το προσωπικό δράμα του ήρωα, και ταυτόχρονα καταφέρνει να είναι και ένα κατηγορώ στις μεθόδους των πολυεθνικών/ενεργειακών εταιριών για απόκτηση εξουσίας, επιρροής και χρήματος. Το "Αδερφές Άρπυιες" ήταν πολύ πετυχημένο. Αυτό που θα ήθελα ίσως να αχνοφαίνεται κάπου στο κείμενο, θα ήταν μια υποψία ανταπόδοσης των συναισθημάτων του πρωταγωνιστή από την Γκέλζα. Το ότι ο σωματικός πόνος θα υπάρχει ακόμα και αν σβηστεί από την μνήμη του δεν με γεμίζει. Όχι όταν δεν υπάρχει κάτι μεταξύ τους. Συνήθως δεν λειτουργούν έτσι οι άνδρες. Θα ήταν όμορφο να υπάρχει αυτή ανταπόδοση συναισθημάτων, αλλά να απαγορευόταν απο την εταιρία οποιαδήποτε επαφή μεταξύ Υπερμνημόνων. Έτσι θα δικαιολογούταν και η απόφασή του να σβηστεί απο την μνήμη του η Γκέλζα (σαν κάτι απαγορευμένο απο τους νόμους ασχέτως συναισθημάτων) αλλά και η μεταφορά της κάψουλας στο σκάφος στο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 [...] Την δική του την κάψα την κατανοώ. Τις χαρές που θα κάνει η Γκέλζα όταν ξυπνήσει να δω! [...] Εεε, ναι. Αυτό θα είναι σίγουρα ένα ζητηματάκι... [...] Θα ήταν όμορφο να υπάρχει αυτή ανταπόδοση συναισθημάτων, αλλά να απαγορευόταν απο την εταιρία οποιαδήποτε επαφή μεταξύ Υπερμνημόνων. Έτσι θα δικαιολογούταν και η απόφασή του να σβηστεί απο την μνήμη του η Γκέλζα (σαν κάτι απαγορευμένο απο τους νόμους ασχέτως συναισθημάτων) αλλά και η μεταφορά της κάψουλας στο σκάφος στο τέλος. Πόλύ ενδιαφέρον αυτό. Σκέψου το λίγο. Τα δικά μου σχόλια: Καλός τίτλος. Μαζεμένες off-story πληροφορίες στη σελ. 2. Θα ομολογήσω ότι περίμενα πιο συναρπαστικό το μέλλον που θα αντίκριζε, αλλά δεν έχω ιδέα τι ήθελα να δω. Η Γκέλζα δεν παρουσιάζεται παρά μόνο για μια στιγμή ζωντανή μπροστά στον αναγνώστη, οπότε το κόλλημα που έχει ο Γκέλικαν μαζί της γίνεται έτσι λιγότερο πειστικό. Τυπικό μεν, όμορφο δε το εύρημα (σε συνδυασμό και με το τέλος) τού ότι επιλέγει να ξεχάσει μόνο εκείνη. Καλό το τέλος, με τα πράσινα μάτια της αλλά θα υποστηριζόταν καλύτερα αν είχαμε γνωρίσει από κοντά και την Γκέλζα (επαναλαμβάνομαι). Τέλος, το ελάττωμα με τη μνήμη του για κάποιο λόγο με έκανε να κρατάω μεγαλύτερο καλάθι απ’ ότι ίσως έπρεπε. Δεν λέω ότι δεν μου άρεσε η ιστορία, απλώς ότι συνολικά κάτι μου έλειψε. Η «μεγάλη» σκηνή; Το συγκινητικό μνημονικό «κούμπωμα»; Η αγάπη / μη-αγάπη που νικάει τον χρόνο; Όλ’ αυτά σίγουρα υπάρχουν στο διήγημα, απλά δεν με χτύπησαν όσο δυνατά θα ήθελα. Από τις καλές του διαγωνισμού πάντως, αν προσθέσουμε στη σούμα και το (να μην ξεχνιόμαστε) γνωστό στρωτό και σαφές γράψιμο που τσουλάει χωρίς προβλήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted February 1, 2010 Share Posted February 1, 2010 Καλογραμμένο, με ωραία υπόθεση (μια μίξη "Johny Mnemonic" και "Event Horizon" ?). Το μόνο αρνητικό που του προσάπτω είναι ότι εμένα δε μου έδωσε να καταλάβω το πόσο τραυματική ήταν η ανεκπλήρωτη αγάπη για αυτόν τον άνθρωπο. Αναφέρεται μια φαντασίωση στην αρχή, αλλά αυτό δε θα μπορούσε να είναι λόγος να την ξεχάσει όταν δε θα την ξαναέβλεπε ποτέ. Πιο πιθανό (στο δικό μου μυαλό) είναι να ήθελε να θυμάται μια χαμένη αγάπη (έστω και μονομερή) από το να θέλει να την ξεχάσει, όταν θα είναι μακριά από όλα. Είχε γίνει κάτι άλλο;; Τον είχε πληγώσει με ιδιαίτερο τρόπο;;; Δεν αναφέρεται τίποτα, πουθενά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted February 2, 2010 Share Posted February 2, 2010 -Πολύ καλό ελάττωμα. Πολύ καλός επίλογος. -Εμένα η φάση με την κοπέλα δεν με προβλημάτισε καθόλου. Ίσα-ίσα. Το επόμενο σχόλιο είναι χαρακτηριστικό. -Η έναρξη ήταν αποσυντονιστική σε κάποια σημεία - πιο συγκεκριμένα οι πρώτες 4εις παράγραφοι. Δεν ξέρω κατά πόσον εξυπηρετούν κάτι στην ιστορία, ενώ αντίθετα (όπως θα δεις παρακάτω) υπήρχαν για μένα σημεία που θα σήκωναν κι άλλες λέξεις. Όπως παρόμοιοι ήταν και οι λόγοι ύπαρξης όλων των ερευνητικών σταθμών στη ζώνη των αστεροειδών. Ως προκάλυμμα, οι σταθμοί χρησίμευαν για την εξόρυξη πρώτων υλών –κάτι το οποίο πραγματοποιούσαν άμεμπτα. Όμως βαθύτερα, στο εσωτερικό των μικρών πλανητών, είχαν δημιουργηθεί οι ερευνητικές εγκαταστάσεις που θα έδιναν νέα όπλα και μια γενιά υπερανθρώπων στο καρτέλ των ενεργειακών εταιριών. -Αυτό ήταν ξαφνικό. Κάπως γρήγορη η εξήγηση, παρά και την επόμενη παράγραφο. -Η ιδέα με τους υπερμνήμονες είναι πολύ πρώτη. Ω, ναι! Η αποκάλυψη τον χτύπησε σαν κεραυνός. -Νομίζω ότι η συγκεκριμένη πρόταση με σταμάτησε για λίγο. Μου φάνηκε πολύ ξαφνικό. Δυο λόγια του είπε ο άλλος και αμέσως κατάλαβε. Βέβαια, έχει πιο κάτω πληροφορίες, αλλά η αίσθηση που μου είχε αφήσει αυτή η πρόταση έμεινε. Την απόλυτη στάση, που δυνητικά θα επέτρεπε ακόμα και το πέρασμα μέσα από τον πυρήνα του ήλιου. -Εδώ δεν κατάλαβα. Τώρα καταλάβαινε απόλυτα τι του είχε πει ο υπεύθυνος του προγράμματος: Πώς ήταν ένα χαλασμένο εξάρτημα που δεν έπαιρνε επιδιόρθωση. Ένα σκουπίδι, κατάλληλο ίσως μόνο για ν’ ανακυκλωθεί. «Τώρα καταλάβαινε απόλυτα τι του είχε πει ο υπεύθυνος του προγράμματος: Πώς ήταν ένα χαλασμένο εξάρτημα που δεν έπαιρνε επιδιόρθωση. Ένα σκουπίδι, κατάλληλο ίσως μόνο για ν’ ανακυκλωθεί. -Ωραία. Ο Ροκουάρ είχε πάλι εκείνο το πατρικό ύφος, το τόσο επικίνδυνο. «Σκέψου πόσο χρήσιμο θα είναι στους ερευνητές του μέλλοντος ένα τέτοιο μοναδικό δείγμα, ένα αίνιγμα της δικής μας εποχής». -Εδώ κόλλησα πάλι. Η λογική λέει ότι αν είναι να στείλουν κάτι στο μέλλον, δεν θα στείλουν το ελαττωματικό μοντέλο, αλλά αυτό που λειτουργεί κανονικά. Μου φαίνεται σημαντικό αυτό. Ο πάγος έκαιγε ξαφνικά μέσα του σαν τη φωτιά. Μια λέξη μόνο αντήχησε ξερά στη σιωπή που έπεσε μέσα στο μικρό γραφείο. «Καθίκι!» -Εδώ μάλλον εννοείς ότι δεν υπάρχει επιλογή, αλλά και πάλι ο ήρωας το καταλαβαίνει πολύ γρήγορα. Ένα καγχ και ολα στη θέση τους. Υπήρχε ευκαιρία για σύγκρουση με την εξουσία. -Η σκηνή με τη γιατρό είναι πολύ καλή. -Από την ώρα που ξυπνάει το κείμενο για μένα άρχισε να τρέχει, γεγονός που προκύπτει και από την απουσία σχετικών σχολίων. -Το φινάλε ήταν πολύ καλό. Ο ήρωας ενωμένος σφιχτά με το ελάττωμα, κι όλο αυτό ενωμένο με την κοπέλα κι όλο αυτό δοσμένο με την αγωνία που βγάζει το πρώτο πρόσωπο και με μια γραφή που δε θα σε αφήσει να παραπατήσεις. - Οι στασιαστές; Τι έγινε με αυτούς; Αν δεν έχω προσέξει κάτι, μάλλον δεν υπάρχει απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. -Κάπου λέει ότι βλεπει λίμνες πηγμένου αίματος. Δεν ξέρω… με τόσα χρόνια που έχουν περάσει, θα έπρεπε να είναι ακόμα εκεί ως λίμνες; -Δεν έχει καμία σημασίά, αλλά θα πρέπει να σε πληροφορήσω ότι μετά την τελευταία λέξη της ιστορίας, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος τρόμου που λυσσομανάει για καμιά 100-300αριά ακόμα λέξεις, ώστε να κατασπαράξει τον άτυχο ήρωά σου. Εσύ επέλεξες να του την χαρίσεις… πάσο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted February 2, 2010 Share Posted February 2, 2010 -Δεν έχει καμία σημασίά, αλλά θα πρέπει να σε πληροφορήσω ότι μετά την τελευταία λέξη της ιστορίας, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος τρόμου που λυσσομανάει για καμιά 100-300αριά ακόμα λέξεις, ώστε να κατασπαράξει τον άτυχο ήρωά σου. Εσύ επέλεξες να του την χαρίσεις… πάσο System Shock 2?? Δεν νομίζω ότι η συγγραφέας είχε τέτοια πρόθεση.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted February 2, 2010 Share Posted February 2, 2010 System Shock 2?? Δεν νομίζω ότι η συγγραφέας είχε τέτοια πρόθεση.... Αφύπνιση της κοπέλας, που λογικά έχει όλα τα ελαττώματα (βία) των άλλων υπερμνημόνων που εξεγέρθηκαν. Γι' αυτό δεν ήταν στην κάψουλα κι αυτή άλλωστε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted February 2, 2010 Share Posted February 2, 2010 Αφύπνιση της κοπέλας, που λογικά έχει όλα τα ελαττώματα (βία) των άλλων υπερμνημόνων που εξεγέρθηκαν. Γι' αυτό δεν ήταν στην κάψουλα κι αυτή άλλωστε; Ας μας πει η ίδια, μετά την ψηφοφορία... Γιατί όμως μέχρι να ξυπνήσει να μην είχαν τα μέσα να τη θεραπεύσουν;; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted February 2, 2010 Share Posted February 2, 2010 (edited) Ας μας πει η ίδια, μετά την ψηφοφορία... Γιατί όμως μέχρι να ξυπνήσει να μην είχαν τα μέσα να τη θεραπεύσουν;; Όχι, λέω τι ωραία που θα ήταν αν του ξύπναγε κατα τη διάρκεια του ταξιδιού του στο σκάφος διαφυγής. Εκεί, στην κλεισούρα και με πρώτο πρόσωπο και με τις τάσεις βίας να έχουν ήδη αναφερθεί, θα έπαιζε δυνατός τρόμος. Οκ, βέβαια αυτή μάλλον είναι μια άλλη ιστορία Edited February 2, 2010 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
pericles Posted February 2, 2010 Share Posted February 2, 2010 Χαιρετώ σε, Ομολογώ πως στην αρχή καταμπερδεύτικα. Μόνο μετά το σημείο που του μιλάνε για τις κάψουλες άρχισα να πιάνω το νήμα. Ενδιαφέρον ο κόσμος που εμπνεύστηκες και περιγράφεις. Εξαιρουμένου του πρώτου μέρους, η ιστορία μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 2, 2010 Author Share Posted February 2, 2010 Ας μας πει η ίδια, μετά την ψηφοφορία... Φλέγομαι να απαντήσω, αλλά δεσμεύτηκα να μην το κάνω μέχρι το τέλος της ψηφοφορίας. Σας ευχαριστώ όλους για τα μέχρι τώρα σχόλια, που είναι εξαιρετικά χρήσιμα, και θα μιλήσω για όλα αναλυτικά όταν θ' ανοίξει η κάψουλα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted February 3, 2010 Share Posted February 3, 2010 (edited) Δυνατή ιστορία με μπόλικη μαυρίλα. Βρήκα την αρχή της κάπως φλύαρη αλλά η άψογη και αψεγάδιαστη γραφή με κράτησαν ζεστό ως το τέλος για να ανταμειφθώ με την καταπληκτική πρωτοπρόσωπη αφήγηση-εφιάλτη του Γκάλιγκαν. Στα συν το πλάσιμο του εφιαλτικού μέλλοντος με τις εταιρίες να ελέγχουν τα πάντα απο το προσκήνιο πλέον, και βέβαια η αισθαντική και τρομακτικά ταυτόχρονα νότα με την Γκέλζα. Κάποιες παρατηρήσεις που ήθελα να κάνω ακόμα έχουν καλυφθεί απο τους προλαλήσαντες (και δεν είναι και ιδιάτερα σημαντικές). Συνοψίζοντας: Μια πολύ καλή ιστορία που ανεβάζει τέμπο όσο περνάει η ώρα μέχρι να φτάσει στο τέλος που προσωπικά (οπως και ο Ντάγκον και ο Ντίνος) πιστεύω πως άφηνε περιθώριο να μας δώσεις το κάτι τις ακόμα. Aπο τα φαβορί μου! Edited February 3, 2010 by Adicto Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 5, 2010 Share Posted February 5, 2010 Εγώ πάλι, με την ιδιότητα της σταμπαρισμένης φαν, δηλώνω πλήρως ικανοποιημένη. (Για κάτι σε πιο εποικοδομητικό, να απευθυνθείς στους προηγούμενους.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted February 8, 2010 Share Posted February 8, 2010 Εγώ πάλι, με την ιδιότητα της σταμπαρισμένης φαν, δηλώνω πλήρως ικανοποιημένη. (Για κάτι σε πιο εποικοδομητικό, να απευθυνθείς στους προηγούμενους.) Φαν? Έχομεν και φαν κλάμπ εδώ μέσα? Πολύ ωραία ιστορία, δουλεμένη από όλες τις απόψεις. Ντάμιτ ήταν πολύ δουλεμένη όντως, θα μπορούσε να ήταν και αρχή ταινίας. Εγώ θα επικεντρωθώ λίγο στα συναισθήματα που μου άφησε τα οποία ήταν αρκετά μελαγχολικά. Λύπη και συμπαράσταση στον καημένο τον Γκέλικαν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted February 8, 2010 Share Posted February 8, 2010 Απλά είμαι πολύ ευτυχής που έχω την ευκαιρία να λέω "ευχαριστώ" σε κάποιο συγγραφέα που με άγγιξε. Συνήθως η επικοινωνία συγγραφέα-αναγνώστη είναι εκνευριστικά μονόδρομη. Για κλαμπ δεν ξέρω, εγώ προτιμάω να είμαι φαν σε πιο φρήλανς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 10, 2010 Share Posted February 10, 2010 Δε μου άρεσε, αλλά χωρίς δυστυχώς να μπορώ να σου πω κάτι πιο χρήσιμο. Δεν κατάφερε να με κάνει να συμπονέσω τον ήρωα, ούτε τους συμμαθητές του. Η ιστορία προσφερόταν για πολλά συναισθήματα, αλλά τη διάβασα χωρίς να με αγγίξει. Δεν την πίστεψα. Στα συν η καλή γραφή και το θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted February 11, 2010 Share Posted February 11, 2010 Με κούρασε λίγο η πλοκή. Πολλοί χαρακτήρες και πολλές ιδέες σε μικρό χώρο. Δεν μπερδεύτηκα πάντως, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν αρκετά καλά γραμμένο. Μου άρεσε η κεντρική ιδέα αλλά πιστεύω ότι ''φούσκωσε'' πολύ χωρίς λόγο. Μέχρι την μέση της ιστορίας βαριόμουνα αλλά όταν άρχισα να ''πιάνω'' λίγο την ιδέα ανέβηκε πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted February 11, 2010 Share Posted February 11, 2010 Εμένα μ' άρεσε πολύ αυτό το διήγημα! Το βρήκα πολύ συναισθηματικό με έντονες στιγμές! Στη μέση όντως τρέχει λίγο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με μπέρδεψε σε κάτι αυτό! Αυτά, δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω! Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rixardogios Posted February 12, 2010 Share Posted February 12, 2010 Λοιπόν! Στην αρχή είχα ψιλομπερδευτεί, μετά εκεί που μίλαγε με τον Ροκουάρ άρχισα να μπαίνω στο νόημα. Καθώς το διάβαζα ένιωθα ότι εξελισσόταν πολύ γρήγορα η ιστορία. Επίσης με παραξένεψε το γεγονός οτι πήρε τη Γκέλζα μαζί του, ενώ ήταν προφανές οτι ήταν ελαττωματική και είχε παρουσιάσει βιαια συμπεριφορά. Πως γνώριζε την αντιδρασή της οταν θα ξυπνούσε? Θα ήθελα περισσότερο ινφο για το τι ακολούθησε τις πρώτες μέρες που ξύπνησε( resident evil φαση ) Ήταν εμφανές οτι ήθελες να περάσεις διάφορα συναισθήματα για την ανεκπλήρωτη αγάπη του Γκέλικαν και τη σχέση του με τη Γκέλζα αλλά δεν ήταν επιτυχές. Έπρεπε να δώσεις περισσότερο βάθος στη σχέση τους ίσως. Αυτό με τα πράσινα μάτια στο τέλος δεν ακούμπησε δυστυχώς. Γενικά νιώθω οτι έβαλες παρα πολλά μέσα σε λίγο χώρο. Ήταν ενδιαφέρον στο σύνολο της πάντως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 12, 2010 Share Posted February 12, 2010 Βάσω, είσαι μία εσύ.... α) μπορεί να σβήσεις κάτι απ' την μνήμη σου, αλλά το σώμα σου θα το θυμάται , λέει η γιατρίνα. Ευτυχώς που χρησιμοποιώ πολλάκις τέτοιες υποχθόνιες πληροφορίες στα δικά μου κείμενα, οπότε αναγνώρισα με την μία τι σήμαινε για τον Γκέλικαν το κοιμισμένο πρόσωπο της Γκέλζα. Το 'χω χρησιμοποιήσει σε φάντασυ νουβέλα, σχεδόν με καρμπόν, όπου μια θεά σβήνει τις αναμνήσεις της ηρωίδας μου για να την προστατέψει απ' τον πόνο, όμως πάντα αντιδρά το σώμα της όταν ακούει τ' όνομά του άντρα της (this name feels like a wound in my heart that never fully healed). Το αγάπησα όταν το είδα. β) η ιδέα είναι φοβερή. Έξτρα πόντοι γιατί είσαι φαντασού κι όχι σαϊφού, αλλά σκέφτηκες κάτι τόσο πρωτότυπο γ) περνάω στα "αλλά". Είσαι μυθιστοριογράφος και δεν μπορείς να ξεφύγεις απ' το μοτίβο "πολλές πληροφορίες, γιατί υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπαν από πίσω". Στο είχα πει κι από κοντά: οι μικρές ιστορίες έχουν σαν κέντρο μια εικόνα, ένα συναίσθημα. Γύρω τους πλέκεις μόνο τις απαραίτητες πληροφορίες κι αυτές στον ελάχιστο δυνατό βαθμό, καθώς σου στερούν τον αντίκτυπο της εικόνας. Σ' αυτή την λούμπα ξαναπέφτεις, δίνοντας πολλά περισσότερα στοιχεία για τον κόσμο απ' όσα είναι πραγματικά απαραίτητα. δ) η ιστορία κραυγάζει "θέλω κι άλλο". Ανεξάρτητα απ' τον διαγωνισμό, γράψε και το υπόλοιπο. :Ρ All in all, ήταν μια απ' τις πιο όμορφες ιστορίες που διάβασα, από άποψη γραφής, συναισθημάτων και θα ήταν ακόμα καλύτερη αν είχα λιγότερες περιφερειακές πληροφορίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted February 14, 2010 Share Posted February 14, 2010 Καλή γραφή, ενδιαφέρουσες ιδέες, καλή αρχή και ωραίο τέλος. Νομίζω, όμως, ότι πάσχει από έλλειψη εστίασης. Πρέπει να χωνέψουμε πολλά πράγματα και αρκετά γεγονότα (βάσεις σε αστεροειδείς, κρυφές γενετικές επεμβάσεις, τροποποίηση μνημών, μετακίνηση στο χρόνο, καταστροφή της βάσης) σε μικρό χρονικό διάστημα και έτσι το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο δυνατό όσο περιμένεις με την εισαγωγή, η οποία σε κερδίζει μεν, αλλά δεν δίνει τον τόνο στη συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 14, 2010 Author Share Posted February 14, 2010 Λοιπόν, επειδή μάζεψα πολλές ερωτήσεις, θα απαντήσω σε ένα επόμενο ποστ, αφ ενός για να μη γίνει αυτό πελώριο αφ΄ετέρου επειδή περιμένω και τον Nihilio να πραγματοποιήσει την απειλή του και να ξεμπροστιάσει τα ελαττώματα όλων. Στο συγκεκριμένο λοιπόν θέλω: 1) Να σας ευχαριστήσω όλους για τη θέση που ήταν όντως πολύ ψηλή σ' έναν τόσο δύσκολο διαγωνισμό. 2) Να σας ευχαριστήσω όλους για τα σχόλιά σας. Και συγκεκριμένα, θέλω να ευχαριστήσω: α) Για τα καλά σχόλια - είναι φυσικά, πάντα ευπρόσδεκτα. β) Για τα ναι μεν αλλά σχόλια - είναι οπωσδήποτε πολύ χρήσιμα. γ) Για τα κακά σχόλια που έγιναν με απόλυτη ειλικρίνεια - είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι κάτι δεν αρέσει γιατί πολύ απλά δεν αρέσει, και όχι να τρέχεις να κυνηγάς ανύπαρκτα προβλήματα σε λεπτομέρειες που κάποιος θα προσπαθήσει να παραθέσει, σε μια προσπάθεια να μη σε στενοχωρήσει. To be continued... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nocturnal Posted February 14, 2010 Share Posted February 14, 2010 (edited) Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω γράψει τίποτα εδώ και δεν ξέρω γιατί... Είναι από τις πρώτες ιστορίες που διάβασα ( αν όχι η πρώτη ) και μου άρεσε πολύ. Ο τρόπος γραφής σου συνεχίζει να με εντυπωσιάζει και ανακάλυψα ότι θέλει πραγματικά μεγάλη ικανότητα να μπορέσει κανείς να γεμίσει με "χρώμα" μία ιστορία ΕΦ. Και εσύ το κάνεις με μαεστρία... Όσο αφηρημένα και αν διαβάζει κανείς τις ιστορίες σου δεν νομίζω ότι μπορεί να του ξεφύγουν οι εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά του... Μπράβο... Τώρα το θέμα της ιστορίας δεν μπορώ να πω ότι είναι και πολύ χμ... πρωτότυπο;;; Δεν ξέρω... Δεν έχω διαβάσει ΕΦ... Με έκανε να σκεφτώ όμως πως οκ... δεν ήταν και πολύ δύσκολο σαν ιδέα... ( μιλάω εγώ που έγραψα για έκπτωτο άγγελο ) Βέβαια όμως το χειρίστηκες πάρα πολύ καλά και τελικά το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ - και ας είχα φανταστεί από την μέση το τέλος - Ένιωσα κλειστοφοβικό άγχος στο τέλος και αυτό είναι πού πολύτιμο για εμένα... Δεν μπήκα καν στον κόπο να αναλύσω τεχνικά το κείμενο σου- νιώθω πολύ μικρός ( κυριολεκτικα κ μεταφορικα ) ακόμη για κάτι τέτοιο- Συγχαρητήρια... Edited February 14, 2010 by Nocturnal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.