Το άρωμα της ζωής

[Nocturnal]

Λέξεις: 1546

 

 

 

Το άρωμα της ζωής

 

 

 

Όταν βρίσκομαι στον δρόμο, περπατώ με το κεφάλι σκυφτό.

Κρατώ το βλέμμα καρφωμένο στην γη, αποφεύγοντας οποιαδήποτε επαφή με το παρελθόν μου.

 

Που και που αντικρίζω με την άκρη του ματιού και άλλους σαν και εμένα, σκυθρωπούς, σκεπτικούς, με τα μάτια ανίκανα να κοιτάξουν προς τα επάνω. Με αναγνωρίζουν αλλά δεν μου μιλάνε, δεν μου κάνουν οποιοδήποτε νεύμα. Ούτε κι εγώ. Αλλάζω δρόμο για να τους αποφύγω. Μοιραζόμαστε την ίδια αβάσταχτη μοίρα και είναι άσχημες οι αναμνήσεις.

 

Αρκετές φορές χάνομαι ανάμεσα στην στερεή πραγματικότητα των πεζόδρομων και κοιτάζω με προσήλωση τις απίστευτες ιστορίες που είναι χαραγμένες πάνω τους. Αυτά τα βαθιά σημάδια της ιστορίας, αποτυπωμένα στο μάρμαρο με την καλλιτεχνική αρτιότητα του αφηρημένου, αναδύουν τις μυρωδιές χιλιάδων περαστικών ατόμων και είναι ίσως το μοναδικό μέσο που μου έχει απομείνει για να κρατιέμαι μακριά από την τρέλα.

 

Παρακολουθώ τις εικόνες και προσπαθώ να βρω εκεί μέσα, στην τραχιά επιφάνεια του εδάφους, κάτι οικείο, κάτι που θα πάρει μακριά όλο τον πόνο και την μοναξιά. Κάτι που δεν πρόκειται να βρω ποτέ εδώ έξω, στην ελαφριά και απτή ύπαρξη των ανθρώπων, όπου αισθάνομαι συνεχώς τα αρπαχτικά δάχτυλα των προσωπικών μου φαντασμάτων, να μου αδράχνουν την πλάτη.

 

Επιλέγω τα όνειρα παρά την ζωή σε αυτόν τον κόσμο που πεθαίνει. Περιμένω. Ίσως κάποτε ανακαλύψω σε ένα από αυτά ένα μικρό κομματάκι της αλλοτινής μου υπόστασης. Για την ώρα απλά συνεχίζω να παρασιτώ... όπως όλοι.

 

 

***

 

 

Μερικές φορές κολλάω το πρόσωπο στο τζάμι.

 

Οι ζωγραφιές που αφήνουν τα χνώτα μου είναι η απόδειξη πως δεν ονειρεύομαι. Μέρες σαν κι αυτές που δεν κάνω τίποτα, παρά κρατάω στα χέρια μου ένα καυτό φλιτζάνι καφέ και παρακολουθώ τους ανθρώπους από το παράθυρο, με κάνουν να αναρωτιέμαι ξανά και ξανά τι είναι αυτό στο οποίο ελπίζω.

 

Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω.

 

Είναι σίγουρο πως δεν υπάρχει γυρισμός κι όμως το μυαλό αντί να προσαρμόζεται συνεχίζει να πλάθει άπιαστες ιστορίες. Συνεχίζει να με γεμίζει με ελπίδες πως θα λάβω συγχώρεση. Νευριάζω και μόνο στην ιδέα του πόσο αφελής έχω γίνει.

 

Στις σπάνιες συνευρέσεις μου με ανθρώπους ακούω επίθετα όπως ρομαντικός ή ελαφροΐσκιωτος. Αν γνώριζαν την άποψη μου για τους ίδιους τα επίθετα θα ήταν διαφορετικά. Η γυναίκες θα σταματούσαν να με κοιτάζουν σαν ονειροπαρμένες, ξαναμμένες, έτοιμες να υποκύψουν σε οποιαδήποτε χάδι μου. Οι άντρες θα σταματούσαν να νιώθουν δέος και τρόμο δίπλα μου.

Αντίθετα θα με χλεύαζαν και θα στρέφονταν εναντίον μου.

 

Δεν την γνωρίζουν. Δεν την γνωρίζουν γιατί δεν παρατηρούν. Εγώ όμως παρατηρώ από την πρώτη μέρα. Αυτή είναι η μόνη μου ενασχόληση. Το μόνο στο όποιο είμαι καλός. Το μόνο που με συνδέει με το παρελθόν.

 

Μέρες σαν και αυτές, όπως και κάθε άλλη μέρα αφήνω το φλυτζάνι γεμάτο δίπλα μου. Πηγαίνω προς την πόρτα, φοράω το παλτό μου, σηκώνω τους γιακάδες και βγαίνω στον κόσμο...

 

 

****

 

Βυθίζομαι μέσα στην θάλασσα ανθρώπων και μηχανών. Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι τους ήχους της πόλης, τις μυρωδιές, την αίσθηση του πρωινού αέρα στο πρόσωπο μου. Ανοίγω τα μάτια αηδιασμένος και συνεχίζω...

 

Δεκαεφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι στοιβαγμένοι σε ένα κλουβί. Εγώ το αποκαλώ αργό θάνατο. Η γη δεν θα αντέξει. Τα διαστημικά πειράματα αποτυγχάνουν. Ο κόσμος έφτασε στο τέλος του και δυστυχώς είμαι μάλλον ο μόνος που το βλέπει.

 

Παλαιότερα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν είναι δυνατόν να μην το έχουν πάρει χαμπάρι. Έψαχνα στο βλέμμα των άλλων το κοινό μυστικό, την αλήθεια που δεν τολμούσε να ξεστομίσει κανείς. Τίποτα. Στα μάτια τους αντικατοπτριζόταν η ολοκληρωτική αποχαύνωση, η πλήρης άγνοια. Όχι πως αν γνώριζαν θα άλλαζε τίποτα. Απλά πιστεύω πως στα πρόθυρα της καταστροφής, θα έκαναν πολύ πιο εποικοδομητικά πράγματα από το να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους.

 

Δεν γνωρίζω τι σκέφτονται, μα φαίνονται χαρούμενοι. Νιώθουν ασφαλής και δυνατοί όσο ποτέ. Έχουν ξεγελαστεί και δεν μπορεί τίποτα πια να τους σώσει. Κοιτάνε όσα έχουν φτιάξει με δέος και δοξάζουν τα πλούτη. Είναι ευτυχισμένοι που θα μπορέσουν να κοιτάξουν στα μάτια την επόμενη γενιά και θα πουν: ορίστε κοιτάξτε τι καταφέραμε παρά τα ελαττώματα μας.

 

Τόσο εύθραυστη σκέψη.

 

Εμπιστεύονται την νοημοσύνη τους περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε. Τα λόγια του σοφού Λάο Τσε, “Ακόμη και αν έχεις ρίξει ένα σωρό φορές με το τόξο, συνέχισε να δείχνεις προσοχή στον τρόπο που τοποθετείς το βέλος και στο πως τοποθετείς το σκοινί...” φαίνεται να περνάνε απαρατήρητα.

 

Ανταυτού οι άνθρωποι δεν σκέφτονται πια. Έχουν παίξει τόσες πολλές λάθος νότες χωρίς να το γνωρίζουν. Είναι σαρωτικοί και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει. Ανέπτυξαν την κλωνοποίηση, την τεχνητή νοημοσύνη και πίστεψαν πως γίνανε θεοί. Πραγματικά το πίστεψαν και ας μην πλησίασαν καν...

 

***

 

Όταν βρίσκομαι στον δρόμο περπατάω πάντα σκυφτός.

 

Είναι μεγάλη η χαρά μου όταν βλέπω την φύση να αντεπιτίθεται. Ένα μικρό κλωναράκι που έχει σπάσει τα δεσμά του και ανατέλλει ανάμεσα στο γκρίζο, αποτελεί σπόρο ελπίδας για ένα ραγισμένο μυαλό σαν το δικό μου...

Τότε πάω κοντά του, γονατίζω και το αγγίζω. Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι να θεριέψει, να γίνει τεράστιο, να τα καταπιεί όλα και να πάνε όλοι στον διάολο.

Χαμογελάω στην ιδέα...σπάνια μεν, αλλά ναι... Χαμογελάω.

 

Αγαπάω τα λουλούδια. Η υφή τους και η μυρωδιά τους είναι τόσο αυθεντική που μερικές φορές δακρύζω όταν κρατάω ένα στα χέρια μου.

 

Κάποτε, από τις πρώτες μέρες μου στην γη, πρόσεξα στον δρόμο μου ένα πάγκο γεμάτο άνθη. Δίπλα του υπήρχε ένα γωνιακό μαγαζάκι που πουλούσε δίσκους αντίκες τύπου CD. Από μέσα ένα ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά ειδήσεις: Λύση δεν έχει βρεθεί ακόμη από τα ενωμένα κράτη της μεσογείου, σχετικά με την αντιμετώπιση του τεράστιου μεταναστευτικού κύματος των λαων της Αφρικής. Περίπου εκατόν πενήντα χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν το θάνατο ύστερα από την κατάρρευση της βάσης Ν3 στο φεγγάρι. Απειλές του προέδρου των Η.Π.Α προς την ηγεσία της Κίνας. Φόβος ανά τον κόσμο για το ξέσπασμα τέταρτου παγκόσμιου πολέμου.

 

Τίποτε από όλα αυτά δεν είχε σημασία. Τα άσχημα νέα ξεθώριαζαν καθώς χανόμουν μέσα στην πανδαισία των χρωμάτων.

Σήκωσα ελαφρά το κεφάλι να βρω τον πωλητή πίσω από τον πάγκο.

<< Παρακαλώ ; >> Ακούστηκε μια μεταλλική φωνή δίπλα μου. Γύρισα προς το μέρος της και είδα δύο μαύρα μάτια καρφωμένα πάνω μου.

<< Θα θέλατε κάποιο λουλούδι κύριε; Εξήντα λεπτά το ένα >>.

 

Δεν μπορούσα να μιλήσω. Απλά στεκόμουν και κοιτούσα σαν αποχαυνωμένος το ρομπότ μπροστά μου, τα νεκρά του μάτια, τα σκουριασμένα μέλη του χωρίς να απαντάω. Στο στήθος του αναβόσβηναν οι αριθμοί της σειράς του.

<< Κύριε ;>> συνέχισε αυτό μπροστά στην αμηχανία μου. Στράφηκα προς τον πάγκο και του έδειξα διστακτικά ένα κόκκινο άνθος με όμορφα πέταλα.

<< Ένα; >> με ρώτησε. Κατένευσα. Το μεταλλικό του χέρι τεντώθηκε και άρπαξε με τα δάχτυλα το λουλούδι.

Μου το πρόσφερε.

 

Το κόκκινο έκανε τρομαχτική αντίθεση με το λευκό του ανθρωποειδούς.

Η εικόνα ήταν συγκλονιστική και με παρέλυσε στην θέση μου. Η ανάσα της φύσης ανάμεσα στις σιδερένιες αρθρώσεις του ανθρώπινου δημιουργήματος. Η ομορφιά στα χέρια της ασχήμιας. Η αλήθεια στα χέρια του ψέματος.

 

Μια νέα ανησυχητική εικόνα σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Η εικόνα της ρομποτικής χούφτας να κλείνει γύρω από το ερυθρό λουλούδι και να το καταστρέφει.

 

Ταράχτηκα στην σκέψη και έχωσα το χέρι μου γρήγορα στην τσέπη, έπιασα μερικά ψιλά και του τα έδωσα. Τράβηξα το άνθος μακριά του και έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω.

 

Έτρεξα.

 

Έπιασα καλά το λουλούδι στα χέρια μου τρέμοντας και το έκρυψα κάτω από το παλτό μου. Μα πως εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι την ζωή σε άψυχα χέρια;

 

Μπήκα μέσα σε ένα σκοτεινό στενό. Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και έκατσα κάτω κοντανασαίνοντας.

 

Ήταν ασφαλές τώρα. Το ένιωθα ζωντανό και δυνατό κοντά στην καρδιά μου...

 

Η ζεστασιά του με έκανε να κλάψω.

 

 

***

 

Περπατάω πάντα σκυφτός, μα μερικές φορές ρίχνω κλεφτές ματιές προς τον ουρανό.

Τότε θύμισες τυλίγουν ολόκληρο το κορμί μου. Οι αναμνήσεις ξεμπλέκονται μπροστά στα μάτια μου ολοκάθαρες και θυμάμαι.

 

Θυμάμαι την στιγμή εκείνη που τα πάντα άλλαξαν.

 

Την στιγμή εκείνη, που το γεμάτο μένος βλέμμα των Αδερφών μου τρυπούσε την ψυχή μου.

 

Την στιγμή εκείνη, που το γυμνό μου σώμα έτρεμε, κολλημένο με την βία στο πάτωμα.

 

Την στιγμή εκείνη, που χέρια αγνά μου ξερίζωναν τα φτερά με μίσος.

 

Την στιγμή εκείνη, που οι σπαραχτικές φωνές των Αδερφών μου που παρασύρθηκαν στο ίδιο λάθος με εμένα χάνονταν και υπήρχε μόνο ο πόνος.

 

Και ύστερα καθαρότερη από όλες θυμάμαι την στιγμή της Πτώσης.

 

Εκείνη ακριβώς την στιγμή που διήρκεσε αιώνες, όταν μισολιπόθυμος ένιωθα τον τσουχτερό άνεμο, που κάποτε ήταν φίλος μου, να με μαστιγώνει αλύπητα.

Όταν πρωτόλεια δάκρυα εμφανίζονταν στα μάτια μου αναγγέλλοντας το ανθρώπινο μέλλον μου. Όταν το αίμα της πλάτης μου έβαφε κόκκινο τον ουρανό, ακολουθώντας πορεία αντίθετη από αυτήν που είχε ορίσει για μένα η μοίρα.

Όταν χαραζόταν βαθιά μέσα μου η γνώση πως οι όμοιοι μου με θεωρούσαν ελαττωματικό, βρώμικο. Ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ των ελαττωμάτων που με περίμενε από κάτω.

 

Ποτέ μου δεν διαμαρτυρήθηκα. Δέχτηκα την ποινή μου με κατεβασμένο το κεφάλι, την κατάρα της γνώσης πως όσο αναλλοίωτο και αν παραμένει το σώμα, η ψυχή συνεχίζει να φθείρεται όπως και τα πάντα τριγύρω.

 

Τόλμησα να ερωτευτώ το άρωμα της ίδιας της ζωής. Το ίδιο αυτό άρωμα που τώρα πια μου σκουριάζει τα σωθικά.

 

Όταν συλλογίζομαι την ειρωνεία ένα δάκρυ κυλάει καυτό στο μάγουλο. Τότε είναι που κρύβομαι βαθύτερα μέσα στους ώμους μου και προχωράω με γρηγορότερο βήμα.

 

Πάει καιρός που αποχωρίστηκα τα φτερά μου, μα ακόμη να συνηθίσω αυτόν τον κόσμο που πεθαίνει...

 

Απλά συνεχίζω να περπατώ...

 

Πάντα σκυφτός.

Edited January 30, 2010 by Nocturnal

[DinoHajiyorgi]

Χάρη σε έναν ρομποτικό ανθοπώλη, ναι, το διήγημα σου είναι επιστημονική φαντασία. Και δεν θα σκεφτόμουν καν να σου κουνήσω το δάχτυλο γι αυτή τη σφήνα, αν δεν μου πρόσφερες αυτό το συγκλονιστικό πορτρέτο:

Ένα μικρό λουλουδάκι, να πηγαίνει από χέρι σε χέρι, από ένα ρομπότ σε έναν…διάβολο. Και έναν διάβολο όπως τον φαντάζομαι συχνά κι εγώ, έναν διάβολο που αγαπάει τη ζωή πολύ περισσότερο από έναν Θεό. Ένας διάβολος που καταλαβαίνω, και ένας Θεός που δεν καταλαβαίνει κανένας.

 

 

Συγκλονιστικό, πανέμορφο κείμενο. Μπράβο.

[mman]

Στα θετικά το εμφανώς καλό γράψιμο με την άνεση στη έκφραση και το πλούσιο σε συναίσθημα ύφος.

Επίσης η πετυχημένη εικόνα με το λουλούδι που αλλάζει χέρια.

Στα αρνητικά η επιλογή του οχήματος με το οποίο προσεγγίζεις το θέμα. Έχει γραφτεί πολλές φορές και η εικόνα

του αγγέλου που καθαιρείται και καταδικάζεται σε ενσάρκωση

αγγίζει πλέον τα όρια του κλισέ.

Αλλά η συνολική εντύπωση είναι πολύ καλή αφού, κατά τη γνώμη μου τα θετικά υπερκαλύπτουν άνετα τα αρνητικά. Από τις όμορφες ιστορίες του διαγωνισμού.

Edited January 31, 2010 by mman

[TheTregorian]

+1 Σ' αυτό που λέει ο mman για

τον άγγελο

. Για μένα δεν υπήρχε λόγος να το κάνεις αυτό. Τόσο περίεργο θα 'ταν να είναι ένας απλός άνθρωπος που απλά έχει διαφορετικές απόψεις κι ανησυχίες απ' την πλειοψηφία δηλαδή;; Είναι το μόνο κατά που σου προσάπτω. Κατά τ' άλλα η γραφή σου, Παναγιώτη, με τρελαίνει όπως και στο προηγούμενο διήγημα!! Χιλιάδες συγχαρητήρια!!

(Θ' ακολουθούσε κι ένα εικονίδιο ζήλιας αν υπήρχε! :tongue:

[Drake Ramore]

Είναι ένα πανέμορφο και λυρικά γραμμένο κείμενο αλλά δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα Ε.Φ.

Το ρομπότ είναι το μόνο ορατό κομμάτι της Ε.Φ που μπορώ να διακρίνω και ίσως το σημείο που ακούει στο ραδιόφωνο κάποιες ειδήσεις.

Θα μπορούσε να περάσει και σαν δραματική ιστορία, και σαν dark fantasy.Θα μπορούσε να μιλάει για οποιαδήποτε άλλη εποχή.

 

 

Περα απο αυτήν την λεπτομέρεια δεν έχω κάποια άλλη ένσταση.

 

edit: Τώρα που διαβασα την κριτική του Σπύρου το προσδιόρισα καλύτερα. Ναι, η κατηγοριοποίηση σαν religious fantasy είναι ο πιο δόκιμος ορισμός (αν υπάρχει σαν υποείδος). Όπως και να 'χει ταιριάζει ακριβώς με αυτό που ήθελα να πω με τον όρο dark fantasy παραπάνω.

Edited February 1, 2010 by Drake Ramore

[SpirosK]

Στα αρνητικά: Εμένα η γραφή μου φάνηκε κάπως υπερβολικά "συνθηματική": Με πολλές φράσεις-ατάκες μέσα, όχι ότι είναι κατ'ανάγκη κακό, απλώς νομίζω ότι έχει περισσότερες αναλογικά από όσες θα "έπρεπε" σε τόσο μικρό κείμενο. Επίσης, η σκηνή με το λουλούδι δεν κατάφερε να μου προξενήσει συναισθήματα, επειδή για μένα άπαξ και το λουλούδι κοπεί και πάει στο ανθοπωλείο (ακριβώς όπως και όταν το ζώο σφαγιαστεί και πάει στο κρεοπωλείο), είναι πλέον νεκρό.

 

Στα θετικά: η ατμόσφαιρα, που έχει δοθεί πολύ όμορφα και οι εικόνες, που σε όσα έχω διαβάσει έως τώρα, μόνο αυτό και άλλο ένα (not telling yet) με έκαναν να τις "δω" (ίσως φταίει το αστικό περιβάλλον).

 

Πάντως, στην προσωπική μου κατανομή ρέπει περισσότερο προς (religious) fantasy παρά προς science fiction, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό θέμα.

[Διγέλαδος]

Κι εγώ διάβασα πολλές βαρύγδουπες εκφράσεις συναισθημάτων μια μετά την άλλη και κουράστηκα κάπως από αυτό. Τον ήρωα τον αισθάνθηκα πιο νέο απ' ότι τελικά παρουσιάστηκε. Κατά τα άλλα ήταν μια ιστορία με την οποία ταυτίστηκα κι αυτό πρέπει να είναι καλό

 

 

[pericles]

Χαιρετώ σε,

 

Θα συμφωνήσω με αρκετά απ’ όσα ανέφεραν ήδη οι προλαλήσαντες. Η γραφή είναι πολύ συναισθηματική, και αυτό αν και μου αρέσει, συνεχιζότανε για πολύ ώρα που στο τέλος διάβαζα μόνο και μόνο για να δω πού το πάει ο συγγραφέας. Γενικά είναι ένα ωραίο κείμενο, άλλα δεν ξέρω κατά πόσον είναι Επιστημονική Φαντασία...

 

Γνώμη μου βέβαια· μπορεί και να λανθάνω...

[aScannerDarkly]

Πάρα πολύ όμορφος λόγος, γεμάτος συναίσθημα, χωρίς όμως να γίνεται βαρύγδουπος ή υπερβολικός. Αν μη τι άλλο, το ταλέντο το έχεις σίγουρα.

 

Η πλοκή είναι στοιχειώδης, έως ανύπαρκτη, αλλά αυτό δεν ενοχλεί, καθώς αντισταθμίζεται με πολύ όμορφες εικόνες και συναισθήματα. Η εικόνα με τον ανθοπώλη είναι πάρα πολύ πετυχημένη, αν και, για να πω την αλήθεια, με κάνει λίγο να σκέφτομαι μήπως τον έβαλες για να είσαι ΕΦ. Προσωπικά, υποψιαζόμουν ότι ο πρωταγωνιστής είναι κάτι ιδαίτερο

πχ έλεγα μήπως τελικά είναι και αυτός κάποιου τύπου ρομπότ [\spoiler]. Δε μου άρεσε ιδαίτερα η επιλογή που έκανες τελικά. Ήθελες να βάλεις κάποιον που να μπορεί να δει τον κόσμο των ανθρώπων με βλέμμα πιο ξεκάθαρο και οξυδερκές από τους ίδιους, αλλά να μπορεί ταυτόχρονα να τους νιώσει. Υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, καλύτερες επιλογές από τη συγκεκριμένη, που θα μπορούσαν ταυτόχρονα να είναι και πιο ΕΦ.

 

Παρ' όλ' αυτά, η γενική μου εντύπωση είναι πολύ καλή.

 

ΥΓ: Βάζε κανονικά εισαγωγικά. (shift+το κουμπί δίπλα στο enter)

Edited February 1, 2010 by aScannerDarkly

[Adicto]

Ποιητικό και λιτό κείμενο αυτό, κυλάει ονειρικά, λυρικά σχεδόν και η ποιότητα της έκφρασης είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Η δράση απουσιάζει όντως αλλά μικρή σημασία έχει σε αυτή την ιστορία, μιλάει στην καρδιά, το συναίσθημα και το θυμικό.

 

Όμως και εγώ δυσκολέυτηκα να το κατατάξω σαν ΕΦ. Η σκηνή με το λουλούδι ήταν πανέμορφη, δεν έχω λόγια να εκφράσω τον πλούτο των αισθημάτων που γέννησε μέσα μου, αλλά έχοντας -θελοντας και μη- την σκέψη ότι είναι διαγωνισμός ΕΦ, έμεινα και εγώ με την σκέψη ότι μπήκε με το ζόρι ως χαρακτήρας το ρομπότ. Επίσης βρήκα τον Άγγελο ψιλοκλισέ και εγώ αν και η πρωτοτυπία λίγη σημασία έχει πια για μένα αν η ιστορία είναι καλή.

Δυσκολέυτηκα επίσης να καταλάβω επακριβώς την φύση του ελλατώματός του, εκτός και αν είναι αυτός που ο Ντίνος έγραψε ότι είναι, οπότε οκ.

Θα το ξαναδιαβάσω πριν ψηφίσω για να μην αδικήσω πιθανώς ένα τόσο όμορφο κείμενο.

 

Ξαναλέω:

Έξω απο τα όρια αυτού του διαγωνισμού η ιστορία σου είναι ένα λεκτικό όνειρο και δίχως ψεγάδι.

 

Μπράβο!

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το Άρωμα της Ζωής δυο φορές για να το νιώσω και να το καταλάβω καλύτερα. Είναι ωραίο, καλογραμμένο και αληθινό, ο συγγραφέας του είχε πράγματι κάτι να πει.

Όμως, μου φάνηκε σαν εισαγωγή σε μυθιστόρημα (και πολύ καλή μάλιστα!), και όχι διήγημα. Είναι σαν ο ήρωας ενός μυθιστορήματος μας βάζει στην ιστορία που θα ακολουθήσει. Γιατί εδώ δεν έχουμε ακόμα ιστορία. Έχουμε μόνο παρελθόν και σκέψεις για το παρόν και το μέλλον. Αυτό, για 'μένα, λειτουργεί αρκετά αρνητικά στο σύνολο.

 

Η γραφή σου είναι πολύ καλή, άνετη, στρωτή, σίγουρη. Δίνει στον αναγνώστη ακριβώς αυτό που θέλεις.

 

Ήταν ασφαλές τώρα. Το ένιωθα ζωντανό και δυνατό κοντά στην καρδιά μου...

Η ζεστασιά του με έκανε να κλάψω.

Πολύ ωραία εικόνα, ευαίσθητη και με σεβασμό στη ζωή.

 

Σαν συμπέρασμα, ωραίο αποτέλεσμα που όμως δεν με κέρδισε ακριβώς.

Edited February 2, 2010 by Cassandra Gotha

[KELAINO]

Ωραίο και ατμοσφαιρικό, μπόλικη μαυρίλα, σωστός ο ρυθμός που έδιναν οι επαναλήψεις φράσεων, την κατέχεις την τέχνη του γραφτού λόγου.

Σίγουρα δεν είχε κλασσική υπόθεση, αλλά εμένα προσωπικά δε με χάλασε αυτό, το διάβασα πιο πολύ για το διάχυτο συναίσθημα. Δυνατό σημείο η σκηνή της πτώσης.

Για τις εμβόλιμες σκέψεις σχετικά με το επερχόμενο τέλος της ανθρωπότητας και τη χαζομάρα των ανθρώπων, είμαι ψιλοδιχασμένη. Από τη μία μ' αρέσουν, από την άλλη δεν είμαι και σίγουρη αν και πως κολλάνε. Ίσως αν τις παρουσίαζες διαφορετικά; Λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο.

 

Και το ελάττωμα (αν είναι αυτό που κατάλαβα) σωστό!

[dagoncult]

Σχετικά ως πολύ ακατανόητο για μένα αυτό το κείμενο. Μάλλον δεν μπορώ να δω με κάποια σαφήνεια την αλληγορία του. Επιπλέον, μου έδωσε την εντύπωση ότι η ΕΦ ήταν και δεν ήταν εκεί. Σαν ένας καναπές που του ρίχνεις ένα αραιοπλεγμένο πανί και λες ότι τον έχεις αλλάξει. Φυσικά, δεν διαφωνώ με το να ρίχνουμε πανιά στους καναπέδες, αλλά οπωσδήποτε δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτός είναι πλέον ένας καινούριος καναπές. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι θα ήθελα πολύ πιο μπροστά την ΕΦ, εξάλλου είχες λέξεις. Να δες, νομίζω η πρώτη υπόνοια(βαριά-βαριά) ΕΦ είναι εδώ: ‘’Βυθίζομαι μέσα στην θάλασσα ανθρώπων και μηχανών’’. Όμως ήδη έχει φύγει το 1/3 της ιστορίας μέχρι αυτό το σημείο.

Η πλοκή είναι αδύναμη, ίσως αν ήμουν πολύ αυστηρός να την έλεγα και απούσα. Για το τέλος πάλι, δεν τολμώ να υπόθεσω...

μας μιλάει αυτός που νομίζω; Αν όχι, και είναι απλά ένας άγγελος, τότε πάω πάσο. Αν ναι, τότε πρόκειται για μια περιεργότατη (και άκρως ενδιαφέρουσα) μίξη, η οποία όμως, έτσι όπως δίνεται στην ιστορία, δεν μπορεί να αναδείξει τη μορφή Του.

 

 

ΥΓ1:

‘’Η εικόνα ήταν συγκλονιστική και με παρέλυσε στην θέση μου. Η ανάσα της φύσης ανάμεσα στις σιδερένιες αρθρώσεις του ανθρώπινου δημιουργήματος. Η ομορφιά στα χέρια της ασχήμιας. Η αλήθεια στα χέρια του ψέματος.‘’

 

-Μια χαρά. Το ότι το εντόπισαν όλοι πάει να πει ότι ξεχωρίζει. Μπράβο.

 

ΥΓ2: Για τον λόγο δεν έχω κάτι να πω που θα διέφερε από αυτά που σου είπαν οι υπόλοιποι.

[supermario]

Το διήγημα αυτό με κέρδισε με την ποιητικότητα του, την συγκινησιακή χρήση της γλώσσας, την έκδηλη ευαισθησία του και τον υπόγειο ρομαντισμό του. Υπέροχο πραγματικά! Λάτρεψα την σκηνή με το λουλούδι (που ακόμη και νεκρό-όπως λέει κάποιος πιο πάνω- είναι σύβολο της χαμένης αθωότητας και ομορφιάς. Και αυτά θα σώσουν τον κόσμο-και όχι μόνο του διηγήματος:tongue:! )

[Tiessa]

Πανέμορφο κείμενο. Η γλώσσα και η γραφή του ήταν εντελώς ποιητικά, οι εικόνες της παραίτησης ανάμικτες τόσο περίεγα μ' ένα ρομπότ που πουλάει λουλούδια ζωγράφισαν μπροστά μου έναν πίνακα εκπληκτικής γοητείας.

 

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες ότι το κείμενο άπτεται οριακά της ε.φ. και του διαγωνισμού, αλλά πέρα απ' αυτό, χαίρομαι πολύ που μας το πρόσφερες να το διαβάσουμε.

Έχεις έναν τόσο όμορφο τρόπο έκφρασης, μια αμεσότητα που με άγγιξε πραγματικά.

Φοβήθηκα κι εγώ μαζί με τον αφηγητή μήπως και καταστραφεί το λουλούδι και μου ήρθε να δακρύσω για τη δυστυχία του κόσμου, αλλά και του παράξενου ήρωα που βλέπει ένα τέλος που δεν μπορεί να αποτρέψει.

Πραγματικά, δεν ξέρω αν θα το πιστέψεις, στενοχωρήθηκα πραγματικά που ήταν τόσο μικρό.

[Amandel]

Ξεχωριστό κείμενο. Ρομαντικό, ευαισθητοποιημένο (ακόμα και περιβαλλοντικό θα μπορούσε να το πει κανείς) που σε αγγίζει κατευθείαν. Κάποια κομμάτια του δεν είχαν την παραμικρή σχέση με ΕΦ. Οι παρακάτω παράγραφοι τα έδεσαν κι αυτά.

[Sonya]

Για τον τρόπο που έχεις να χειρίζεσαι τον λόγο, δεν έχω να σου προσάψω τίποτα. Είναι προσεγμένος, λυρικότατος και άκρως συναισθηματικός. Μερικές φορές παραείναι, αλλά χαλάλι, γιατί ανταποκρίνεσαι με μαεστρία. Το θέμα που διάλεξες είναι πολυπαιγμένο και δύσκολα θ' απέφευγες την "γκοθίλα" που βγάζει και τα κλισέ που πάνε πακέτο μαζί με τους έκπτωτους αγγέλους. Σχεδόν ακατόρθωτο, επίσης, είναι να μπορέσεις να βγάλεις τον ήρωά σου απ' την μεμψιμοιρία, σχεδόν, κι αυτό, σαν αναγνώστη, με χαλάει ελαφρώς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ιστορία δεν είναι καλή. Είναι. Αλλά θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ καλύτερη, αν της έλειπε λίγη απ' την μαυρίλα κι είχε περισσότερες εικόνες "φωτός", ή, έστω, αν εστίαζες σ' αυτό:

 

 

Την στιγμή εκείνη, που χέρια αγνά μου ξερίζωναν τα φτερά με μίσος

 

 

και το έδινες αλλιώς. Τα ρέστα μου να το έδινες χωρίς μίσος (γιατί είναι -θεωρητικά μιλώντας πάντα- αδύνατο γι αυτά τα πλάσματα να νιώσουν μίσος), αλλά με πόνο. Κι αρχίζει το σεντόνι κάπου εδώ, μιας κι αυτό το θέμα είναι απ' τα αγαπημένα μου. Είναι αδέρφια. Κάποια απ' τα αδέρφια κάνουν ένα μοιραίο λάθος (το οποίο θα μπορούσες με το περιθώριο λέξεων ν' αναπτύξεις με λεπτομέρειες και να έχεις το ελάττωμά σου σε πιάτο με απίστευτη γαρνιτούρα) και τα υπόλοιπα, που έχουν παρακολουθήσει όλη την πορεία της πτώσης (και κάποια έχουν μπει και στον πειρασμό να την ακολουθήσουν) πρέπει μόνα τους να τιμωρήσουν τ' αδέρφια τους. Όχι γιατί το θέλουν τα ίδια (μια ιδέα σου λέω εγώ τώρα), αλλά γιατί τους επιβάλλεται από έναν πατέρα χωρίς κατανόηση. Και ορίστε η εικόνα σου, πολύ πιο δυνατή, πολύ πιο ζωντανή.

 

Το δεύτερο σοβαρό θέμα, είναι πως το διήγημα περνάει και δεν ακουμπάει ΕΦ, εκτός από μια τόσο δα σκηνούλα. Πανέμορφη μεν, μία δε. Και χωρίς καν αυτή η σκηνή να έχει άμεσα σχέση με το ελάττωμα, που ήταν και το θέμα του διαγωνισμού. Οφσάιντ. Είχες περιθώριο λέξεων, μπορούσες να το κουμαντάρεις για να δώσεις την ΕΦ. Μπορούσες να συνδυάσεις την ατέλεια του ήρωά σου με την ατέλεια των ανθρώπων ή την φαινομενική "τελειότητα" των ρομπότ σαν κοντράστ. Κοίτα αυτή την εικόνα και πες μου αν δεν θα μπορούσες να κάνεις ένα μικρό θαύμα μαζί της: το ελαττωματικό παιδί ενός τέλειου όντος έρχεται σ' επαφή με το τέλειο παιδί ενός ελαττωματικού όντος. Think about it.

[Rixardogios]

Πολή καλή ιστορία με ελλειπές το στοιχείο της ΕΦ.

Η γραφή παρά πολύ καλή.

Το ελάττωμα το βρήκα ενδιαφέρον.

Μου άρεσε αρκετά η σκηνή με το ρομποτ.

 

Το κόκκινο έκανε τρομαχτική αντίθεση με το λευκό του ανθρωποειδούς. Η εικόνα ήταν συγκλονιστική και με παρέλυσε στην θέση μου. Η ανάσα της φύσης ανάμεσα στις σιδερένιες αρθρώσεις του ανθρώπινου δημιουργήματος. Η ομορφιά στα χέρια της ασχήμιας. Η αλήθεια στα χέρια του ψέματος.

 

Το παραπάνω το βρήκα εξαιρετικό.

 

Πολύ καλή προσπάθεια!

[khar]

Στα θετικά η ατμόσφαιρα και η μεταδοτική μελαγχολία. Ωραίο και το περιστατικό με το ρομποτ. Μοιάζει, όμως, περισσότερο με μια εξομολόγηση ή με φιλοσοφικές σκέψεις για τον κόσμο, παρά με διήγημα. Ειδικά, στο σημείο που αποκαλύπτεται ότι είναι άγγελος, μου φάνηκε εντελώς εκτός της ροής της ιστορίας, πιο πολύ σαν μια παρέμβαση του συγγραφέα για να δώσει έναν υπερφυσικό τόνο, παρά σαν ένα χρήσιμο στοιχείο για το διήγημα. Απουσιάζει η πλοκή, όπως και η κλιμάκωση, και μάλλον δεν σώζεται από το ύφος, όπως το διήγημα του adicto.

 

 

[Nocturnal]

Γειά σας παιδιά… Με συγχωρείτε που το κάνω τόσο αργά ( Ο πυρετός έβαλε την χερούκλα του) αλλά νιώθω την ανάγκη να γράψω μερικά πραγματάκια για την ιστορία μου.

Όχι τόσο σαν απαντήσεις μιας και δεν υπήρχαν ουσιαστικά ερωτήσεις αλλά θα ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις μου πάνω στην συγγραφή του κειμένου και στον σχολιασμό που επακολούθησε.

 

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω όλους που ασχοληθήκατε με το κείμενο.

Τώρα…

Όπως ίσως πολλοί γνωρίζεται είναι το δεύτερο κείμενο που έχω γράψει ποτέ και πραγματικά χοροπηδούσα στο δωμάτιο κάθε φορά που άκουγα αυτά τα απίστευτα λόγια που μου είπατε για την γραφή. Δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει αυτό για μένα.

 

Κάποιοι σχολίασαν πως ο λόγος ήταν πολλές φορές φορτωμένος και βαρύς. Δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Η αλήθεια είναι πως ενώ έγραφα το μυαλό μου ήταν κολλημένο στο backspace…αλλά πραγματικά - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ- δεν μου πήγαινε η καρδιά να βάλω έναν άγγελο να μην μιλάει με συναισθηματισμούς και με τρόπο πέρα από τον παραπάνω. Μου φαινόταν πολύ ανιαρό.

 

Τέλος πάντων η ιστορία αυτή έγινε μέσα στην εξεταστική πιο πολύ για εξάσκηση (ναι καλά … όλο αυτήν σκεφτόμουν) και γι’ αυτό είναι μικρούλα. Χωρούσανε κι άλλα όμως τώρα δεν θα άλλαζα με τίποτα το μέγεθος.

 

Γελάω όταν την σκέφτομαι γιατί πραγματικά σιχάθηκα τον εαυτό μου να περπατάω σκυφτός κάθε φορά που ήμουν έξω προσπαθώντας να φανταστώ τι έβλεπε και τι σκεφτόταν ο ήρωας μου. Πάντως το ευχαριστήθηκα και το αποτέλεσμα νομίζω ήταν ικανοποιητικό.

 

Τώρα έχω κάποιες αποντησούλες… Ξεκινώ.

 

# Όσον αφορά την «σφήνα» όπως αποκαλέστηκε του ρομπότ, το έχω πει και θα το ξαναπώ πως δεν έχω διαβάσει ΕΦ οπότε ήξερα ότι η η ιστορία θα ήταν «πέρασε και δεν ακούμπησε» αλλά όχι και έτσι όπως αναφέρθηκε. Το ρομπότ δεν προστέθηκε βλέποντας πως είχα ελειπές στοιχεία ΕΦ… ηταν μέσα στα αρχικά μου πλάνα από την αρχή… Τώρα το πώς φάνηκε είναι άλλη ιστορία.

 

# Υπήρχαν 1-2 σχόλια που λέγανε πως ο άγγελος δεν ήταν το σωστό μέσο αφήγησης της ιστορίας. Εδώ θα διαφωνήσω. Πρίν την γράψω πραγματικά σκέφτηκα όλες τις παραμέτρους και καμία δεν έστεκε τόσο καλά με την εικόνα με τον ανθοπώλη που ήταν και το αποκορύφωμα …

 

Π.χ όπως είπε ο Tregorian θα μπορούσε ο ήρωας να ήταν άνθρωπος… Κάτι που δεν στέκει μιας και γιατί ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει μέσα στα ρομπότ να έχει αυτήν την αντίδραση…

-Θα μπορούσε να ήταν άλλο ρομπότ ; Μπα δεν νομίζω – Δεν χρειάζονται εξηγήσεις-\

-Θα μπορούσε να ήταν εξωγήινος ; Μέχρι εκείνη ρτν στιγμή άνετα. Όμως πως θα μπορούσα να εξηγήσω την αντίδρασή του όταν για να έχει έρθει εξωγήινος στην γη σημαίνει πως είναι γνώστης της ρομποτικής τεχνολογίας.

 

 

Τελειώνοντας θα μείνω στο σχόλιο της Sonyas που μου άρεσε πολύ.

 

Το ΜΙΣΟΣ … Αχ αυτό το «μίσος» …πως μου ξεφυγε ;;;;;; Φτου … έχεις απόλυτω δίκαιο … και προσπάθησα να αποφύγω τέτοια λάθη… Τεσπα.

 

Από την άλλη δεν ξέρω γιατί αλλά δεν θα μπορούσα με τίποτα να βάλω «με θλίψη».

 

Γενικά δεν ξέρω γιατί αλλά τον βγάζω τον θεό από όλο αυτό … Όπως με τους ανθρώπους έτσι έδωσε και στους αγγέλους την ελεύθερη βούληση. Έτσι τους φαντάζομαι σαν μια κοινωνία που τιμωρεί για τα λάθη των άλλων αδερφών τους από μόνοι τους… ( Χμ… με τρομάζει αυτή η σκέψη … κοιτα να δεις … )

 

Ναι, ναι σίγουρα όχι με μίσος αλλά ούτε και με θλίψη …

 

Προσκυνώ για αυτό «Μπορούσες να συνδυάσεις την ατέλεια του ήρωά σου με την ατέλεια των ανθρώπων ή την φαινομενική "τελειότητα" των ρομπότ σαν κοντράστ. Κοίτα αυτή την εικόνα και πες μου αν δεν θα μπορούσες να κάνεις ένα μικρό θαύμα μαζί της: το ελαττωματικό παιδί ενός τέλειου όντος έρχεται σ' επαφή με το τέλειο παιδί ενός ελαττωματικού όντος. Think about it.»

 

Λεπτομέρεια … Αλλά η λεπτομέρεια που κάνει τον πρωταθλητή … Σε ευχαριστώ

 

Σας ευχαριστώ όλους...

Edited February 27, 2010 by Nocturnal

[mman]

[...] είναι το δεύτερο κείμενο που έχω γράψει ποτέ [...]

 

!!!

Ευτυχώς που δεν το ήξερα αυτό όταν σχολίαζα και βαθμολογούσα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα αδικούσα τους άλλους διαγωνιζόμενους δίνοντάς σου καλύτερη θέση γι' αυτό (έτσι κι αλλιώς σε έβαλα έκτο, ακριβώς κάτω από κυρία που καμαρώνει τρία βιβλία της στα ράφια των βιβλιοπωλείων) αλλά σίγουρα θα είχα σχολιάσει αλλιώς. Οπότε πήγαινε ξανά και δες αυτά τα λίγα που σου έγραψα. Νόμιζα ότι απευθύνομαι σε πολύ πιο έμπειρο συγγραφέα.

Έχεις κάνει πολύ καλή αρχή.

[Naroualis]

Γενική εικόνα: Βαρύ κάπως στην ατμόσφαιρά του, αλλά συγκινητικό. Όχι τόσο εφ όσο περίμενα.

 

 

Τι μου άρεσε: Το λουλούδι στο χέρι του ρομπότ ήταν αρκετό για να με κάνει να χαζέψω λίγη ώρα, παίζοντας στο μυαλό μου την εικόνα ξανά και ξανά.

 

 

Τι δε μου άρεσε: Η περιορισμένη ευτυχώς φλυαρία. Το ότι αποδίδεις τελικά τη φύση του ήρωά σου σε αυτό που είναι. Κάποια τυπογραφικά-ορθογραφικά εδώ κι εκεί.