Cube

[northerain]

Όνομα Συγγραφέα: Γιώργος Κοτρώνης

Είδος: Sci-Fi

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2562

Αυτοτελής; Ναι

 

 

Cube

I wake up and I'm different than who I used to be. I get up from my bed and walk, stumbling, to the bathroom in the corner. I look at myself in the mirror and my face is familiar, yet different. Older. Tired. I open the cabinet and take out my pills. I take the one for the nausea, the one that keeps me from throwing up and makes my thoughts hazy and confused.

I take the other one, the one that...I don't remember what it does and that upsets me, but I take it anyway.

 

Always take your pills, the poster on the wall says, a bright smiling sun looking down on the big block letters. But there is no sun in this ship, not really. Maybe in the upper levels, where the Agriculture guys have their farms and livestock. Constructs that keep the grass green and the livestock sane. Down here though, there is only darkness and the dim fluorescent lights to light our way. This is the military and service deck.

 

I wear my uniform and pick up my flashlight from the dresser. My firearm is locked behind the little safety glass box and the fingerprint reader doesn’t seem to recognize me.

Busted again. I wipe my hands on my uniform and try again but it’s dead. I take a last look in the mirror and leave my apartment a single small room deemed enough for military personnel. Lieutenant Winters reporting for duty, one more day in my 5 year shift, before I go back to the suspended animation chambers and fall asleep for the next 25 years.

 

The pills haven’t kicked in yet so I stumble and end up on my ass in the corridor. I see Helen from the corner of my eye, we’re on the same shift. She seems to be having the same problem but she’s clinging to the wall of the corridor with both hands. Her face is twitching uncontrollably and I laugh at her. She laughs back at me, in my back and trying to get up without falling flat on my face again.

 

I get up and leave her to deal with her nausea. I head to the hangar in deck two. We have to move some supplies down to deck three. I report for duty to Dr. Barlow our supervisor and get on with the job. The nausea seems to be hitting everyone hard today, making them stumble and drop crates left and right. Barlow yells at us every time it happens but it doesn’t seem to help and his efforts are to be half-hearted. Sloppy work. I think things used to be different, but I don’t know where this thought comes from.

 

I see Helen to my right carrying a crate with Johnson. Her arms are trembling violently and her face is twitching like it did in the corridor earlier. They drop the crate.

Johnson is looking at it with a dumb expression on his face and Helen is down in a full blown seizure this time. I don’t stop, I just keep moving the supplies.

 

The crate is busted open on one side, the one I hidden from me and a gray bag has spilled out of it. The doctor is out of his chair in a flash, running towards the crate together with his two associates. They push the bag back in while the doctor leads Johnson away to a different room. This has happened before. I don’t remember when.

 

Helen’s body on the floor has stopped moving.

 

When my shift is over, I usually head for lunch. Today though, I walk down to the elevators and get to deck five, where we store the civilians. Military doesn’t usually get access, but I have an agreement with doctor Barlow, so I slide my access card, press five and down I go.

 

I navigate the narrow corridors, every room behind them full of civilians in hyper-sleep until I reach #02912, the chamber where my wife is.

I slide the card and enter, the door sliding shut behind me as I walk towards the center of the room.

 

The metal container has her name stamped on the cover. Lenore Winters, Agriculture Class 5.

 

I used to remember what that meant but today I don’t. The name is what’s important. I can see her behind the glass, her face covered in the chamber fluid. She’s very pretty.

There are memories of her in my mind but I can’t seem to reach them. I kiss the glass, again and again. Then I start crying and I call out to her but nothing can break her sleep.

I collapse at the base and sit there for a while, drool and snot running down my chin like a fucking child.

 

When I’ve composed myself, I head down to the mess hall for lunch.

 

The place is in chaos, like always. I step over a spilled lunch tray that a private is trying to clean up with a mop and get in line for my lunch. Food on the ship is processed into unrecognizable gray cubes. Military personnel get a larger portion than service personnel. That’s 5 cubes and a protein milkshake.

 

I get my food, which is always the same, for the past four and-a-half years. Tired of shitty food, tired of the nausea that seems to get worse each passing day, tired of barely being able to walk without feeling the need to throw up and lie down at the same time.

 

I try really hard not to drop my tray (the doctor says that if you can’t keep your food you don’t deserve to eat) and move to the nearest table.

I look around, at everyone else in the mess hall, all of them soldiers like me. Most of them are quietly eating, for some reason dropping their food, their forks, their drinks. Others are yelling and laughing, but something in their behavior troubles me and makes me feel uncomfortable. I let go of these thoughts and return to my food. The table is dirty with what looks like years of grime. Disgusted, I lift the tray in my hands and try and eat the cubes without tasting them too much.

 

I bite down hard on something and the sound makes me think I just broke my teeth. I spit it out on my palm, a mixture of blood and chewed food.

I drop my tray and feel around in the sludge.

I pull out something hard and round. I wipe the food off on my uniform and hold it up high and the gold wedding band shines in the light. I throw it on my tray and break open the other cubes of meat on it. I find a nail and small pieces of something white and hard, probably bone fragments.

 

I begin to scream and soon the service personnel is on me, trying to calm me, trying to hold me down. I punch one of them in the neck and he drops like a sack of bricks, but I lose my balance and fall down on top of him. I’m looking for his eyes and when I find them I push my thumbs into them, feeling the soft tissue gave way. The other one hits me with a chair but I ignore it, the pain a distant thing, my fingers in the man’s eyes the only thing that matter. Nothing will make me stop, not until his screams die out and I am certain I have taken his eyes or his life.

 

There is blood dripping down my eyes, making it hard to see but the man is quiet and so I let his head drop onto the metal floor. I’m done with him. I wipe the blood from my face but it’s quickly running down my eyes again. Something tells me I should be in a lot of pain but I don’t feel anything.

The metal chair comes down again and I’m out like a light.

 

When I wake up I’m in the sick bay. I’m restrained but someone has cleaned me up. My head aches but the pain is a phantom thing, an echo.

Doctor Barlow is in the room with me. He looks tired too.

 

’’Winters, it had to be you again hadn’t it?’’ he says, shaking his head.

I understand he has drugged me, his voice coming at me like a broken communication system, small and meaningless. Jumbled.

 

’’I found a wedding ring’’ I stutter, my voice alien to me.

’’So you found something in your food Ben. It’s not the first time and it’s probably not the last. But you can’t attack my crew just because you get upset, now can you son.’’

’’You’re feeding us...human flesh’’ I spit out, my words slurred and slow. I wonder if he understands me. I feel the anger bubbling again, but the drugs keep me still and calm.

 

’’Ben, I like you. I’ve always liked you. You were a bright kid then and you’re still bright now.’’ He exhales. ’’well, in comparison to the others.’’ He checks my pupils with a small flashlight. Notes something down on his journal.

 

’’We’ve had this discussion many times. You just don’t remember them because every night when you go to bed, your brain resets and you wake up a brand new man.

Your short term memory is shot to hell, which is why you’re always confused.’’ He checks my stitches and smiles at me. ’’If you’re a good boy I’ll give you a lollipop when you’re done’’.

 

I don’t know what to answer. I know these things, yet I don’t. All the drugs pumped through my system take me to the brink of unconsciouses and back again, like the tide.

 

’’Why are you doing this to me?’’ I say, trying to free my arms from the leather restraints.

’’Would you rather starve? Die? What would you have us do? The farms were destroyed by a fault in the system, by the time we got to them there was only enough supplies to last us a year. A year out of the two hundred years we need to reach the station.’’

’’So you decided to kill us?’’

’’We started with the ones already dead. When they ran out, we started liquidating civilians from deck seven, eight and nine. There are so many civilians on this ship, we have enough to last us for the trip and still have enough of them left to start a colony. It was this or nothing.’’

 

I want to throw up but there is barely anything in my stomach to do so. Lying in this gurney while this man explains to me how he feeds us the civilians we were tasked to escort to the colonies feels like a bad dream, but it’s one I’m not going to wake up from.

 

’’I have a wife Barlow...please...’’ I beg.

He holds his hand up as to stop me.

’’Ben, you know I’d never harm your wife. I like you, I told you. Your wife will arrive safe and sound.’’ He smiles. He unties the restraints and I rub my wrists where they held me.

’’What now?’’ I ask.

’’Well, Ben, I don’t know. I don’t care. Tomorrow you will wake up, take your pills and go about moving supplies from below deck to the processor.

You won’t remember this conversation or the wedding ring you found because that’s what the pills do. Your brain is dying anyway.’’

 

I stare at him. I’m just cattle, a thing with no memory or enough brain activity to pose a threat. I laugh and sit down again.

 

’’I can offer you something.’’ He says and reaches into one of the cabinets. He pulls out a pistol, checks the magazine and puts it in my hands.

’’You can end it tonight Winters. Just put it under your chin and pull the trigger. No more sickness, no more pills, no more work. No more killing my crew’’ he says and laughs.

 

I look at the gun in my hand. It feels good. It feels like it belongs. I wonder what’s stopping me from killing him right now.

 

’’I know what you’re thinking. But it won’t do you any good son. If you kill me, your wife will be processed like the others. I’m your safety net.’’

’’I can kill you and everyone in your crew doctor. I can stop this and nothing will happen to my wife.’’ I say, aiming the gun at him, my hand wavering. The nausea was back as soon as I stood up and I have to concentrate to keep from falling.

 

’’There is only one bullet in that firearm soldier. You can’t protect your wife or anyone else for that matter. Don’t you understand that you’re dying?’’

’’I’m fine. It’s just nausea, from deep space travel. Everyone gets it.’’ I spit back at him.

’’It’s not nausea. It’s a... side effect. From the processed meat you’ve been eating. A degenerative neurological disorder. It’s why you can’t remember your wife’s name, why you’re always confused and why you stumble around the ship like you can’t control your own body. You’re dying. I’m sorry.’’

 

’’No...’’ I say. I lower the gun and try to gather my thoughts. I try to remember my wife’s name but my mind is blank.

’’How long?’’ I ask.

’’You’ve held up better than your peers. But it’s inevitable. I’d say a few months more, maybe a year at best.’’

 

He pats me on the arm and leaves the room. He says ’’I will pray that you don’t wake up tomorrow Winters’’ over his shoulder.

I stand in that room for a long time, thinking about the gun, thinking about the wife I had. My memories bleed one into another so that my wife is at once the way I met her in college and the way she looked when we got married and a thousand other memories mixed together.

 

I stumble down the mess hall, where the crew is still eating lunch. I see them for what they are now, the men laughing at themselves, crying for no reason, fighting over food like animals. Dementia. I walk down to the elevators and take one down to the suspended animation deck.

It ’s harder to find her this time, my anger and confusion getting in the way, making me wander through the empty halls. In the end, I find her. I visited almost everyday. Don’t they say repetition helps memory? I laugh, utterly alone in a room full of sleeping people.

 

I look at her for one more time, I run my hand over her name stamped into the metal. I touch the gun to the glass. I say ’’Goodbye’’ and pull the trigger. The glass explodes and the fluid in which my wife’s corpse floats turns red.

I take out my pocket knife and carve her name into my arm, making sure the wound is deep enough to create a scar. I might not remember who the name belongs to, but I will remember it. Maybe that’s enough.

 

I go up to my apartment and lie down on my bed. I take a pill to fall asleep, another commodity reserved for military personnel. I sleep.

 

I wake up and I'm different than who I used to be.

[DinoHajiyorgi]

Hard boiled sci-fi drama. The onboard decadence and the downward spiraling of the hero’s situation are vividly and effectively described. Space travel at its most grimy. It might be a bit of an overstretch in believability, despite the short term memory ploy, that a human’s body and psychology can endure this type of mental and physical harassment for a time of four and a half years. And, at the end, I would have preferred a more obvious hint that come tomorrow morning, all guilty parties will get what’s coming to them. Still, an overall strong and satisfying work of fiction.

[mman]

Hard boiled sci-fi drama. The onboard decadence and the downward spiraling of the hero’s situation are vividly and effectively described. Space travel at its most grimy. It might be a bit of an overstretch in believability, despite the short term memory ploy, that a human’s body and psychology can endure this type of mental and physical harassment for a time of four and a half years. [...]

Ναι, καλή κλειστοφοβική μαυρίλα. Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τη "λογική" τού

να σκοτώσει τη γυναίκα του και όχι να αυτοκτονήσει (ή να μην κάνει τίποτα από τα δύο) εκτός κι αν δεν υπάρχει λογική και απλώς το κάνει υπό την επίρρεια των φαρμάκων. Θα περίμενα να προσπαθήσει να μην πάρει τα φάρμακα την επόμενη, πετώντας ίσως τα χάπια και γράφοντας τα κατάλληλα μηνύματα στον εαυτό του. Φυσικά δεν θα σωνόταν έτσι, αλλά η προσπάθειά του ίσως έκανε το διήγημα δυνατότερο δραματουργικά.

Το σίγουρο είναι ότι είχες ακόμα μεγάλο περιθώριο λέξεων να μας μαυρίσεις κανονικά. Γενικά μου άρεσε, αλλά φοβάμαι ότι σου την γλυτώσαμε σχετικά φθηνά.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Μπρρ, καλά που το διάβασα σχετικά νωρίς. Γκρίζο, φριχτό, αδιέξοδο. Ακόμη και μια πράξη που πιο συχνά τη βρίσκεις να συμβολίζει το αποκορύφωμα της αυτενέργειας, εδώ

είναι αφομοιωμένη πλήρως στην εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, σχεδόν προσχεδιασμένη από αυτό.

 

Αν με τη μονότονη χρήση της πρωτοπρόσωπης αντωνυμίας στο αρχικό κομμάτι ήθελες να προκαλέσεις εκνευρισμό στον αναγνώστη, με μένα πέτυχε, και τελικά το βρήκα ταιριαστό,

σαν με την επανάληψή της ο Γουίντερς να ξόρκιζε την καταστολή της προσωπικής του υπόστασης.

Δεν μου φάνηκε το ίδιο πετυχημένη η επίσης πολύ συχνή επανάληψη

των σκηνών με την ναυτία:

ίσως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να υποβάλει κανείς στον αναγνώστη την αίσθηση του αποτρόπαιου.

Ο γιατρός: μια δόση πατερναλισμού, μια δόση στυγνής πρακτικότητας, μια δόση πατροναρίσματος. Ίσως να μου άρεσε περισσότερο αν δινόταν λιγότερο κυρίαρχος, μπλεγμένος κι αυτός στο δίχτυ της πρακτικότητας.

Στη σκηνή

με το κιβώτιο και το γιατρό

μού μπήκε μια υπόνοια για το πού πήγαινε το πράγμα (ίσως επειδή έχω δει μια ταινία με το ίδιο θέμα, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε τίτλο ούτε τίποτε άλλο γι' αυτήν). Στην τελευταία ατάκα του γιατρού υποψιάστηκα την επόμενη κίνηση του Γουίντερς. Παρ' όλα αυτά το κείμενο ήταν αρκετά υποβλητικό ώστε να μη μου λείψει ολότελα το ξάφνιασμα στην προτελευταία παράγραφο.

[Drake Ramore]

Sci fi τρόμου. Οκ.

Το κείμενο είναι καλό, οι εικόνες της περιγραφής δίνονται ωραία, στο τέλος η γραφή γίνεται περισσότερο κοφτή και εντείνει την αγωνία. Μου άρεσαν όλα αυτά.

Δεν με έπεισαν καθόλου όμως οι πράξεις του Winters και η στάση του Barlow. Αψυχολόγητοι και οι δύο.

 

Για ποιόν λόγο να σκοτώσει ο Ben την γυναίκα του. Τι προσφέρει ένα τέτοιο τέλος; Αφου έπειτα θα υγροποιηθεί και θα γίνει φαγητό και η ίδια.

 

 

 

Απο την άλλη ο Barlow φέρεται ίσως ακόμη πιο παράξενα. Απο την αρχή της συζήτησης τους φαίνεται οτι ο Ben έχει ξανακάνει παρόμοιες σκηνές με τραυματισμούς και θανάτους. Παρόλα αυτά τον αφήνουν ελεύθερο χωρίς επιτήρηση; Ο γιατρός του δίνει όπλο; Γιατί; Αν τον συμπαθεί (όπως λέει) ας τον στείλει για 25ετή υπνο. Αν δεν τον συμπαθεί ας τον υγροποιήσει.

 

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε το περιβάλλον και η αίσθηση μουδιάσματος. Τα αγγλικά σου είμαι σίγουρη ότι είναι πολύ καλά, αν και δεν είμαι ειδική επί του θέματος, αλλά έχω διαβάσει και καλύτερα, πιο άνετα (από 'σένα πάλι, εννοώ).

Συμφωνώ με ό,τι γράφει στα spoiler tags ο mman, και μάλιστα με ενόχλησε τόσο, που έχασε πάρα πολύ όλο το διήγημα απ' αυτό.

 

Ένα καλό αποτέλεσμα, αλλά όχι πολύ καλό.

[SpirosK]

Πολύ ωραία η ατμόσφαιρα, κλειστοφοβική και μας δίνει να καταλάβουμε την απόγνωση και την απελπισία του ήρωα.

 

Στα αρνητικά η συμπεριφορά των δύο χαρακτήρων από τα μισά και μετά (με καλύπτει πλήρως ο Drake Ramore) και ένα-δύο λίγο "άκυρες" στα Αγγλικά εκφράσεις (αλλά αυτό δεν είναι τόσο σπουδαίο).

 

Ίσως λείπουν μερικά επεξηγηματικά σχόλια που κόπηκαν για λόγους μεγέθους ή χρονικού περιορισμού;;

[northerain]

Αποφεύγω να απαντήσω εως το τέλος του διαγωνισμού, αλλά ποιες εκφράσεις σου φάνηκαν περίεργες?

[SpirosK]

π.χ.

2 που θυμάμαι πρόχειρα:

"leave her to deal with her nausea" (το leave δε μου κάθεται καλά)

"the one I hidden from me " (μάλλον εννοείς "the one that is hidden from me")

[pericles]

Χαιρετώ σε,

 

Χρειάστηκα χρόνο για να καταλάβω τι παιζότανε, άλλα στο τέλος μου άρεσε η όλη ιδέα. Το μόνο που με χαλάει είναι πως είναι γραμμένο στα αγγλικά, πράγμα που με κουράζει και μ’ εκνευρίζει. (Ξέρω πως οι συμμετοχές στα αγγλικά επιτρέπονται –κι’ ας μην καταλαβαίνω το γιατί–, απλά εμένα δεν μου αρέσει αφού είναι ελληνικό το forum. Φυσικά δεν σε κατηγορώ γι’ αυτό).

 

Στο τέλος, ανατρέπεις τα πράγματα, πράγμα που μου άρεσε.

 

Πολύ καλή, «σκοτεινή» ιστορία που εάν ήταν γραμμένη στα ελληνικά θα την λάτρευα το δίχως άλλο.

[northerain]

π.χ.

2 που θυμάμαι πρόχειρα:

"leave her to deal with her nausea" (το leave δε μου κάθεται καλά)

"the one I hidden from me " (μάλλον εννοείς "the one that is hidden from me")

 

Το πρώτο είναι σωστό γενικά. ''I'll leave you to it'' κτλ.

 

Το δεύτερο έχεις δίκιο ήθελε και ένα ''is'' εκεί.

 

Περικλή ευχαριστώ για την κριτική, απλά αν γίνεται αγνόησε το γεγονός οτι είναι γραμμένο στα Αγγλικά γιατί το έχουμε ξανασυζητήσει το θέμα στο παρελθόν και επαναλαμβανόμαστε.

Ναι είμαστε Ελληνικό φορουμ αλλά ως ''φαντασαδες'' οι περισσότεροι έχουμε αναγκαστεί να διαβάσουμε κάτι στα Αγγλικά επειδή δεν είχε μεταφραστεί οπότε χρησιμοποιήσε και το ίδιο σκεπτικό εδώ.

Άλλωστε αυτή τη φορά έχουμε άλλες δυο ιστορίες στα Ελληνικά, κρίμα να εκνευρίζεσαι

[SpirosK]

Το πρώτο είναι σωστό γενικά. ''I'll leave you to it'' κτλ.

 

Απλώς είχα την εντύπωση ότι όταν λέμε "leave you to it" έχει μια πιο "ενεργητική" από μέρους μου σημασία. "Στο αφήνω (με κάτι δικό μου ή κάτι που εγώ έπρεπε να κάνω)", όχι "σε αφήνω με κάτι". Μάλλον κάνω λάθος.

[Electroscribe]

Απλώς είχα την εντύπωση ότι όταν λέμε "leave you to it" έχει μια πιο "ενεργητική" από μέρους μου σημασία. "Στο αφήνω (με κάτι δικό μου ή κάτι που εγώ έπρεπε να κάνω)", όχι "σε αφήνω με κάτι". Μάλλον κάνω λάθος.

 

Είναι "σε αφήνω ν' ασχοληθείς μ' αυτό που ασχολιόσουν πριν σε διακόψω" ή "μ' αυτό που προτιμάς να ασχοληθείς". Άρα ορθή χρήση.

 

 

Κατά τα άλλα, το κείμενο ήταν λίγο βιαστικό κι είχε περισσότερα λαθάκια, επαναλήψεις κτλ. απ' ότι έχουν συνήθως τα κείμενα του Νόρθου (έστω κι αν δεν είμαι σίγουρος για όλα όσα έχω επισημάνει στο αρχείο).

 

Ο ρυθμός και το μέγεθος των προτάσεων περνάνε τέλεια την αίσθηση κούρασης και απαλεψιάς που απαιτείται. Πείθει απόλυτα για την κατάσταση που επικρατεί. Γενικά, η ανάγνωση με ικανοποίησε.

 

Ο Barlow (& Straker) δε μου φάνηκε να έχει κάποιο πρόβλημα. Για τα κίνητρα της τελικής πράξης δεν είμαι ούτε κι εγώ βέβαιος, αλλά νομίζω πως έχει να κάνει με το

 

τι θα απογίνει η γυναίκα του μετά το δικό του αναπόφευκτο τέλος, όταν σταματήσει να πηγαίνει κάθε μέρα να δει αν είναι εντάξει ή, ακόμα χειρότερα, όταν θα φτάσει μόνη και θα μάθει τι είχε κάνει ο άντρας της

 

 

northerain - Cube.doc

Edited February 2, 2010 by Electroscribe

[Μάρβιν ΑΑΠ]

πάντως, ρε παιδιά, από την τελευταία πρόταση και τις νύξεις για επανάληψη του περιστατικού, κατάλαβα ότι

 

 

ολόκληρο το πακετάκι γινόταν τακτικά κάτω από την επήρεια των φαρμάκων και ότι ήταν η βασική μέθοδος με την οποία έβρισκαν το φαΐ τους οι άνθρωποι. Μπρρρρ. Σε κάποιο σημείο μάλιστα μου φάνηκε ότι δεν είναι τόσο σίγουρο πως ήταν η πραγματική του γυναίκα αυτή...

 

 

Τέλος πάντων, ίσως να είναι απλώς στη φαντασία μου...

[Adicto]

Είναι αρκούντως κλειστοφοβικό και αγχωτικό, η χρήση της γλώσσας ,με τα μέτρια Αγγλικά που κατέχω, μου φάνηκε αρκετά καλή όπως και ο ρυθμός της ιστορίας.

Η ένστασή μου έγκειται (και εμένα) στα κίνητρα των χαρακτήρων. Ίσως βέβαια κάτι να μου ξέφυγε γιατί το μυαλό έχει αρχίσει να γίνεται πουρές μετά απο το διάβασμα τόσων ιστοριών και γιατί είναι γραμμένη στα Αγγλικά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα την ξαναδιαβάσω πριν ψηφίσω για να μην σε αδικήσω.

[Tiessa]

Καλή η ιστορία. Βαριά και σκοτεινή βέβαια. Έχω την αίσθηση ότι υποψιάζομαι κάτι για την πράξη του Winters, για την οποία έχουν ήδη αναφερθεί πολλά:

 

 

Ίσως ο τύπος να τη σκοτώνει για να μην έχει τίποτα να τον εμποδίσει την επόμενη φορά ν' αυτοκτονήσει.

Ίσως πάλι απλώς να έχουμε μια ένδειξη τού πόσο έχει χαθεί ο έλεγχος και η λογική.

 

 

 

Μέσα στο πλασίο μιας ιστορίας, όπου τίποτα δεν παλεύεται, δε νομίζω ότι οποιαδήποτε αντίδραση είναι υπερβολική. Από την άλλη, δεν έχω πειστεί για ένα πράγμα:

 

 

Έχουν περάσει τεσσεράμισυ χρόνια από τους δυο αιώνες που λέει ότι χρειάζονται για να φτάσουν στο σταθμό κι αυτοί είναι τόσο χάλια που πεθαίνουν σαν τις μύγες. Πώς θα επιζήσουν μέχρι τον προορισμό τους;

Και ο γιατρός και οι υπόλοιποι τρώνε κανονικές τροφές και δε φαίνεται να είναι έτσι επηρεασμένοι;

 

 

 

και τέλος:

 

 

The glass explodes and the fluid in which my wife's corpse floats...

 

corpse; Εννοείς πτώμα; Τελικά συζητάμε όλοι για ένα πτώμα ή εννοούσες body;

 

 

[northerain]

Καλή η ιστορία. Βαριά και σκοτεινή βέβαια. Έχω την αίσθηση ότι υποψιάζομαι κάτι για την πράξη του Winters, για την οποία έχουν ήδη αναφερθεί πολλά:

 

 

Ίσως ο τύπος να τη σκοτώνει για να μην έχει τίποτα να τον εμποδίσει την επόμενη φορά ν' αυτοκτονήσει.

Ίσως πάλι απλώς να έχουμε μια ένδειξη τού πόσο έχει χαθεί ο έλεγχος και η λογική.

 

 

 

Μέσα στο πλασίο μιας ιστορίας, όπου τίποτα δεν παλεύεται, δε νομίζω ότι οποιαδήποτε αντίδραση είναι υπερβολική. Από την άλλη, δεν έχω πειστεί για ένα πράγμα:

 

 

Έχουν περάσει τεσσεράμισυ χρόνια από τους δυο αιώνες που λέει ότι χρειάζονται για να φτάσουν στο σταθμό κι αυτοί είναι τόσο χάλια που πεθαίνουν σαν τις μύγες. Πώς θα επιζήσουν μέχρι τον προορισμό τους;

Και ο γιατρός και οι υπόλοιποι τρώνε κανονικές τροφές και δε φαίνεται να είναι έτσι επηρεασμένοι;

 

 

 

και τέλος:

 

 

The glass explodes and the fluid in which my wife's corpse floats...

 

corpse; Εννοείς πτώμα; Τελικά συζητάμε όλοι για ένα πτώμα ή εννοούσες body;

 

 

 

 

Δεν απαντάω γενικά αλλά μιας και έχεις κανονικές ερωτήσεις θα κάνω μια εξαίρεση.

 

 

Ο γιατρός και το υπόλοιπο προσωπικό τρώνε τις κανονικές τροφές. Αφού χρειάζεται να ταίσουν καμια 100 άτομα απο εκεί που ήταν 10.000, η τροφή θα φτάσει. Ίσως.

 

Tο πτώμα της γυναίκας του έγινε πτώμα αφού έφαγε την σφαίρα .

 

[Tiessa]

Δεν απαντάω γενικά αλλά μιας και έχεις κανονικές ερωτήσεις θα κάνω μια εξαίρεση.

 

 

 

Tο πτώμα της γυναίκας του έγινε πτώμα αφού έφαγε την σφαίρα .

 

 

Thanks. Έχεις δίκιο φυσικά. Βλακεία μου!

[Starcrossed]

Παρά το ότι η ιστορία σου από την αρχή μου έφερνε - έντονα - στο νου "Pandorum" και "Soylent Green", στο τέλος συνειδητοποίησα ότι την εκτίμησα ώς μια ενδιαφέρουσα ιστορία

 

Θα έλεγα ότι έχοντας δει τις προαναφερθείσες ταινίες, δεν μου δημιουργήθηκαν απορίες σχετικά με το γενικότερο σκηνικό, επιτρέποντάς μου να απολαύσω την ατμόσφαιρα ανθρώπινης απελπισίας και ηθικής απαξίωσης

 

Ήταν ευχάριστη

[Amandel]

Ουφ, απελπισία και μαυρίλα σε ένα ζοφερό κόσμο που δε θα ήθελα να ζήσω με τίποτα. Ωραία γραφή που μου μετέδωσε το φίλινγκ του κόσμου αν και το μπάκγκράουντ στόρυ δεν ήταν τόσο δυνατό όσο θα το ήθελα. Θα μπορούσες να γράψεις παραπάνω γι αυτό. Πολύ καλό!Με πήγαινε κατευθείαν στον κλασσικό Νορθ και στο horror sci fi.

[dagoncult]

Μάλλον δε θα πω κάτι καινούριο, όμως δίνω κι εγώ τα σχόλια που έγραψα:

 

Ωραία σκέψη, μακάβρια. Ενώ το πρώτο πρόσωπο λειτούργησε για μένα, υπήρξαν φορές που με κούρασαν οι πολλές προτάσεις που ξεκινούσαν με ‘I’.

 

Ίσως θα μπορούσε να είναι κάπως πιο σύντομη στην αρχή, δεν συνέβαιναν και πάρα πολλά εκεί (πχ μου φάνηκε μεγάλη η φάση με

το κουβάλημα και τις ναυτίες

).

 

Το ενδιαφέρον αυξήθηκε με το που έγινε η αποκάλυψη, ωστόσο η στάση του γιατρού μού φάνηκε κάπως περίεργη. Από την άλλη, σκέφτηκα ότι μπορεί να θες να δώσεις τη ματαιότητα της κατάστασης με αυτόν τον πλάγιο τρόπο, με τον γιατρό να προτείνει αυτό που προτείνει… ίσως όμως να μπορούσε να γίνει και αλλιώς.

 

Το ελάττωμα δεν ήταν και τόσο μπροστά.

[DinMacXanthi]

ιδέα - πρωτοτυπία: Καλή ιδέα, (όχι πολύ πρωτότυπη αλλά τελικά αυτό δεν είναι πολύ σημαντικό... για ΕΦ μιλάμε) με αρκετές υπο-ιδέες που θα μπορούσες να τις δουλέψεις παραπάνω. Οι horrorιστικες πινελιές βοήθησαν.

 

γραφή - execution: Show don't tell, unreliable narrator... impressive (άντε καλά, όχι πολύ impressive, αλλά θα ήταν αν δεν ήξερα ήδη την πένα σου). Γενικά πολύ καλογραμμένη με διάσπαρτα κακογραμμένα σημεία που τραβούν το μάτι μου. Αν την editάρεις και τα εξαφανίσεις, θα είναι πολύ πιο δυνατή.

 

pacing: Τρέχεις πολύ. Εδώ φαίνεται η βιασύνη σου να την γράψεις. Ακόμα κι έτσι, επαγγελματική γραφή ακόμα και στον αυτόματο πιλότο.

 

Μια από τις ιστορίες που περιμένω να διαβάσω μετά το/τα edit της.

[KELAINO]

Από τεχνικά, τα είπαν άλλοι.

 

Τη διάβασα μονορούφι και με την τρίχα κάγκελο, καταπληκτική παρακμίλα, σαπίλα, κατρακύλα και μαυρίλα.

Όταν τελείωσε μ' άφησε μ' ένα "ουάου...". Μετά από λίγο, όταν άρχισε να ξαναλειτουργεί ο εγκέφαλος, τότε προέκυψαν και διάφορες απορίες σχετικά με το γιατρό, τα κίνητρά του, γιατί ο ήρωας έπραξε όπως έπραξε κλπ, όμως στην τελική δεν έχουν καμία σημασία.

Πραγματικά καμία. Αυτήν την ιστορία τη φχαριστήθηκα πραγματικά. Στα πολύ συν ο τρόπος που η συμπεριφορά του πληρώματος παρέπεμπε σε

τρελές αγελάδες Σωστό!!

 

 

Γενικά, μπράβο κύριος!

 

 

[Rixardogios]

Στα τεχνικά με κάλυψαν οι περισσότεροι! Στην αρχή με κούρασαν οι πολλές προτάσεις που ξεκίναγαν με I..

Τα αγγλικά σου ήταν αρκετά καλά.

 

Δεν πολυκατάλαβα πως τα φάρμακα επιδρούν στους ανθρώπους και γενικά όσο αφορά το θέμα της μνήμης.

 

Η σκηνή στη τραπέζαρια ήταν ολα τα λεφτά! Μου θύμισε έντονα Sweeney Todd φάση

 

Την λογική στην πράξη το να σκοτώσεις τη γυναίκα σου(αμφέβαλλα κάποια στιγμή αν ήταν όντως αυτή) και οχι τον εαυτο σου δεν τη πολυέπιασα. Βέβαια υπήρχε ένα κλίμα γενικής σύγχυσης και παραλόγου, ειδικα στη τραπεζαρία που σκοτώνει τον άλλο στρατιώτη, και ένιωθα μαζι με τον winters να χάνομαι... Ο γιατρος σα πολύ εύκολα δεν του έδωσε το όπλο?

 

Επίσης το ελάττωμα δεν πολυφάνηκε

 

Πολύ ωραία ατμόσφαιρα γενικά στο διηγήμα. Μου άρεσε

Edited February 11, 2010 by Rixardogios

[Sonya]

Μια ιστορία που με μπέρδεψε και με άφησε μουδιασμένη. Περνάει από ένα ΕΦ υπόβαθρο και αγγίζει την έννοια του ελαττώματος, αλλά προσγειώνεται στα γνωστά και αγαπημένα σου μονοπάτια τρόμου. Δεν είναι κακό (ούτε σχετικό με την συγκεκριμένη ιστορία), αλλά θα ήθελα να σε δω να προσπαθείς να τα ξεπεράσεις. Να διαβάσω ιστορία του Νόρθου η οποία δεν θα είναι τρόμου, κατά βάση, και δευτερευόντως οτιδήποτε άλλο. Για το γαμώτο! :Ρ

 

Ατμοσφαιρικό, έχει όμως απροσεξίες και λάθη, τα οποία έχω μάθει να μην περιμένω από σένα. Με υπέβαλε στην ατμόσφαιρά της, αλλά δεν με κέρδισαν οι εικόνες και τα συναισθήματά της. Αναγνωρίζω ότι μπορεί να ήταν εσκεμμένο αυτό, δεδομένης της σύγχισης του αφηγητή, αλλά και πάλι δεν με τούμπαρε.

 

Θα προτιμούσα να τελείωνε με μέλλοντα χρόνο, δεδομένου ότι δεν θυμάται τον Χριστό του.

 

 

I will sleep. I'll wake up and I'll be different than who I am.