Mesmer Posted July 29, 2010 Share Posted July 29, 2010 (edited) Είχε απομείνει για τρίτο συνεχόμενο βράδυ μόνος στο εργαστήριό του, σ’ ένα από τα υπόγεια του Πανεπιστημίου. Όσες ήταν και οι μέρες που ο Νίκος, ο μεταπτυχιακός φοιτητής που τον βοηθούσε στο πείραμα, είχε φύγει και τον είχε αφήσει εκεί, να παιδεύεται με τις εξισώσεις συγχρονισμού. Η μυρωδιά των ρούχων και του σώματός του τού θύμιζε ότι έπρεπε, κάποια στιγμή, να φύγει από εκεί, το ίδιο και το διαμαρτυρόμενο στομάχι του. Αυτά, όμως, δεν είχαν καμία σημασία. Οι τελευταίες ρυθμίσεις και διακριβώσεις της συσκευής είχαν ολοκληρωθεί επιτυχώς, οι εξισώσεις είχαν λυθεί, ο συγχρονισμός είχε επιτευχθεί και ήταν πλέον έτοιμος να μπει στην επόμενη φάση του πειράματος. Κάτι μαλακό σύρθηκε πάνω στην γάμπα του, που σχεδόν τον έκανε να αναπηδήσει τρομαγμένος από την καρέκλα του. Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το κεφάλι της μοναδικής παρέας που είχε τον τελευταίο καιρό. Αμέσως, ένα απαλό γουργουρητό αντήχησε στο σιωπηλό δωμάτιο. «Μιας κι έχεις εννιά ζωές, ελπίζω να μην σε πειράξει αν θα γίνω η αιτία να χαθεί μία από αυτές, σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά, έτσι Σεραφίνα;», είπε στην γάτα του, ενώ εκείνη νωχελικά, έτριβε την μουσούδα της μέσα στο χέρι του. Πάντα του ερχόταν να γελάσει όταν την αποκαλούσε με το όνομά της. Θυμόταν, πριν χρόνια, όταν την είχε αγοράσει από το κατάστημα κατοικίδιων ζώων, εκείνον τον αδύνατο, φαινομενικά χιλιόχρονο πωλητή, που επέμενε να της δώσει το όνομα της προ-προ-προ-προ-γιαγιάς της. Αναγκάστηκε να δεχτεί, αφού είχε λατρέψει εκείνες τις μαυρογκρί ρίγες της. Πάτησε μερικά κουμπιά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή και η πόρτα της χρονομηχανής άνοιξε αργά, αφήνοντας έναν απαλό συριστικό ήχο. Πήρε την γάτα στην αγκαλιά του και την μετέφερε στην συσκευή. Πριν την βάλει μέσα στον μικρό, ειδικό χώρο χρονομεταφοράς, την κράτησε κάτω από τα μπροστινά της πόδια, φέρνοντας το πρόσωπό της κοντά στο δικό του. Την κοίταξε στα μάτια νοσταλγικά. «Να ξέρεις ότι ο λόγος που σε χρησιμοποιώ είναι επειδή μόνο εσένα εμπιστεύομαι. Μπορεί εγώ να σε χάσω, αλλά ελπίζω να φανείς χρήσιμη σε κάποιον άλλον». Τοποθέτησε την γάτα στον χώρο χρονομεταφοράς και μετά έδεσε στο λαιμό της ένα χαρτάκι με ένα μήνυμα, που είχε γράψει νωρίτερα. Επέστρεψε στον υπολογιστή και με το πάτημα μερικών πλήκτρων η πόρτα της συσκευής έκλεισε. Αναστέναξε μελαγχολικά. Ρύθμισε την ημερομηνία στο πρόγραμμα της χρονομηχανής και, με πολλές επιφυλάξεις, πάτησε το κουμπί «Έναρξη». Και η χρονομηχανή, ωσάν γάτα, άρχισε να γουργουρίζει… Δέκα μέρες νωρίτερα… Γέμισε ένα πιάτο με γατοτροφή και το άφησε πάνω στο γραφείο του. Μετά από μερικά «ψι ψι ψι» η Σεραφίνα, που ήδη είχε μυριστεί το λουκούλλειο γεύμα και πηγαινοερχόταν ανάμεσα στα πόδια του, πήδησε πάνω στο γραφείο και άρχισε να τρώει με βουλιμία. «Καλό απόγευμα, κύριε καθηγητά», φώναξε ο Νίκος που ήταν έτοιμος να φύγει από το εργαστήριο. «Γεια σου, Νίκο, θα τα πούμε σε μερικές μέρες. Τα πήγαμε περίφημα σήμερα, είμαστε πολύ κοντά», του απάντησε, δίνοντάς του ταυτόχρονα κουράγιο. Κάθισε στο γραφείο του και χάιδεψε την ράχη της γάτας, που συνέχιζε να γευματίζει δίχως να την απασχολεί κάτι άλλο. Εντελώς απροσδόκητα ένιωσε κάτι να τρίβεται στην γάμπα του. Πετάχτηκε όρθιος από την τρομάρα και τραβήχτηκε μακρύτερα από το γραφείο. Κοίταξε προς τα κάτω, εκεί απ’ όπου προήλθε το απρόσμενο τρίψιμο και είδε την Σεραφίνα να τον κοιτάζει απορημένη. Έστρεψε τα μάτια του προς το γραφείο, αλλά κι εκεί υπήρχε μια Σεραφίνα, που είχε διακόψει το γεύμα της και τον κοιτούσε απορημένη. «Τι στο διάλο;», αναρωτήθηκε φωναχτά, ενώ το βλέμμα του μεταφερόταν από την μια γάτα στην άλλη, χωρίς να μπορεί να το πιστέψει. Αφού πέρασε μερικές στιγμές προσπαθώντας να χωνέψει αυτό που συνέβαινε, πρόσεξε ότι η Σεραφίνα του πατώματος είχε ένα χαρτάκι δεμένο στον λαιμό της. Γεμάτος περιέργεια σήκωσε την γάτα και έλυσε το χαρτάκι. Την άφησε πάνω στο γραφείο, μαζί με την δίδυμή της, και οι δυο τους έπεσαν με τα μούτρα στο φαΐ. Εκείνος ξεδίπλωσε και κοίταξε το χαρτί. Αναγνώρισε τον γραφικό του χαρακτήρα. Χαμογέλασε στην ιδέα τού τι σήμαινε αυτό. Το μήνυμα ήταν σύντομο: Την επόμενη φορά που θα είσαι με τον Νίκο στο εργαστήριο, φρόντισε να έχεις ένα δεύτερο κλειδί μαζί σου όταν του πεις να κλειδώσει πριν φύγει. Είναι καλοκαίρι, δεν υπάρχει άλλος στο Πανεπιστήμιο κι εσύ θα πεθάνεις απ’ την πείνα μέσα σ’ αυτό το μπουντρούμι. Βλάκα, ε βλάκα. ΤΕΛΟΣ Ορεστιάδα, 30 Ιουλίου 2010 Edited August 3, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ubiquitus Posted July 30, 2010 Share Posted July 30, 2010 φαινεται λιγακι εditaρισμένο αλλά εντάξει, καλό !! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted July 30, 2010 Share Posted July 30, 2010 Χοχοχο, όσο περισσότερες Σεραφίνες διαβάζω τόσο πιο πολύ τις αγαπώ Ωραία και η πρώτη Σεραφίνα που δε γράφτηκε από το μπαμπά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 30, 2010 Share Posted July 30, 2010 Έξοχο Mesmer! Επικροτώ και σε ευχαριστώ. Welcome to the club. Είσαι επίσημα και ο πρώτος Σεραφίνος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted August 2, 2010 Share Posted August 2, 2010 Πολύ καλό. Έχω και εγώ μια ιδέα για ιστορία με Σεραφίνα, αλλά είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, ψάχνω λεπτομέρειες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted August 12, 2010 Share Posted August 12, 2010 Πολύ καλό, αν και δεν είχα δωσει την σημασία που έπρεπε στην περιγραφή και έπρεπε να ξαναγυρίσω...Πολύ ωραία σύλληψη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 4, 2012 Share Posted December 4, 2012 Κάπου είδα ότι σήμερα γιορτάζουν οι Σεραφίνες, και τους κάνω bump! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.