Mesmer Posted September 10, 2010 Share Posted September 10, 2010 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος Είδος: Φαντασίας Βία; Καθόλου Σεξ; Επίσης, καθόλου Αριθμός Λέξεων: 2.965 Αυτοτελής; Ναι Μια γνωριμία κι ένα «μυστικό» Ο απογευματινός ήλιος έγερνε αργά πάνω από τις ψηλές, ορεινές κορυφές του δυτικού ορίζοντα. Το λαμπερό χρυσαφί του χρώμα έδινε τη θέση του σ’ ένα υποκόκκινο που έβαφε στις ίδιες αποχρώσεις τον ουρανό και την θάλασσα, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με μια αίσθηση γλυκιάς αγαλλίασης και μελαγχολίας. Κι αυτό επειδή ήταν η ώρα εκείνη που ο ουρανός είναι πιο όμορφος από κάθε άλλη στιγμή της ημέρας, αλλά και που ο καθένας ξέρει πως δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμα. Είναι η ώρα εκείνη που όλα ηρεμούν και γαληνεύουν, περιμένοντας τη νύχτα να πέσει. Και μέσα σ’ αυτήν την ηρεμία και τη γαλήνη τα πιο ωραία πράγματα μπορούν να συμβούν, τυλιγμένα όπως είναι μέσα στο καθησυχαστικό και προστατευτικό, και για πολλούς μαγικό, πέπλο που απλώνει ο ήλιος πάνω απ’ όλη την πλάση, σαν μια υπόσχεση πως τίποτα κακό δεν θα αφήσει να τα συμβεί. Και να, εκεί κάτω στην παραλία, λίγο πιο μακριά από το σημείο που το ζωηρό κύμα σκαρφαλώνει κοπιαστικά στην άμμο και μετά, θαρρείς εξουθενωμένο, γλιστρά προς τα πίσω, εκεί, κάτι μαγικό και ωραίο πρόκειται να συμβεί. Κι αν κάνουμε ησυχία, ίσως να ακούσουμε και τους ήχους της φύσης, επειδή η φύση εκφράζεται μέσα από ήχους, όταν αυτή θα ανατριχιάζει και θα χαμογελάει παρακολουθώντας εκείνη την σκηνή. Η μικρή Λ’λιάν καθόταν στην δροσερή άμμο και παρατηρούσε το τοπίο που άλλαζε χρώματα. Το μόνο σκοτεινό ήταν τα βουνά στον ορίζοντα, αλλά εκείνα ήταν πολύ μακριά και της φαινόταν λογικό να μην φτάνουν ως εκεί οι πορφυρές ακτίνες του απογευματινού ήλιου. Φορούσε ένα λεπτό, άσπρο φορεματάκι, που άφηνε τους ώμους και τα χέρια της ακάλυπτα, και με το οποίο είχε καλύψει τα πόδια της που είχε μαζεμένα κοντά στο σώμα της. Τα καστανά, γεμάτα μπούκλες μαλλιά της έπεφταν και κάλυπταν τους γυμνούς της ώμους, σαν ένας προστατευτικός, αλλά ανεπαίσθητος μανδύας. Είχε τους αγκώνες στηριγμένους στα γόνατά της και το σαγόνι της ακουμπισμένο μέσα στα χέρια της, και κοιτάζοντας τα σκιερά βουνά αναρωτιόταν πώς ένιωθαν, έτσι κρυμμένα που ήταν από τον ήλιο. Ένα ζωηρό αγοράκι, του οποίου την παρουσία η Λ’λιάν δεν αντιλήφθηκε αμέσως, έκανε την εμφάνισή του στην παραλία. Το μόνο που φορούσε ήταν ένα σκουρόχρωμο κοντό παντελονάκι. Ήταν αδύνατο και ψηλό με πολύ κοντά, μαύρα μαλλιά και βαριανάσαινε καθώς το τρεχαλητό του τον πήγαινε όλο και κοντύτερα στο νεαρό κορίτσι και, εκτός του ίδιου, μοναδικού κατοίκου της παραλίας εκείνην τη στιγμή. Πέρασε από μπροστά της αλαφιασμένος και μόλις απομακρύνθηκε δυο βήματα, σταμάτησε απότομα χώνοντας τα γυμνά του πόδια μέσα στην ψιλή άμμο. Αυτό τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και να πέσει αδέξια, βρέχοντας μέρος του παντελονιού του. Η Λ’λιάν γύρισε και τον κοίταξε, ξαπλωμένο φαρδύ-πλατύ στην ακροθαλασσιά με το κύμα να σκάει πάνω στην αριστερή του πλευρά. Άρχισε να γελάει κι έκρυψε το πρόσωπό της μέσα στα χέρια της, ξεχνώντας προς στιγμή τα σκοτεινά βουνά. Δεν ήξερε αν το έκανε αυτό λόγω της αμηχανίας που ένιωθε επειδή, κατά κάποιον τρόπο, κορόιδευε εκείνο το αγόρι, ή αν ήταν η ντροπαλοσύνη που αναδύθηκε από μέσα της εξαιτίας του βλέμματος του αγοριού που, αν και πεσμένο, δεν σταματούσε να την κοιτάζει. Ένα τόσο δα ρεύμα αέρα έκανε τα φύλλα των κοντινών δέντρων να θροΐσουν κι έσπρωξε μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά της Λ’λιάν στο πρόσωπό της. Μέχρι να απομακρύνει την μπούκλα το αγόρι είχε συρθεί κοντά της και με όλο το αθώο θάρρος που διαθέτουν τα παιδιά, πήγε και κάθισε στα δεξιά της. Έπαιρνε βαθιές ανάσες σε μια προσπάθεια να ηρεμίσει απ’ το φουριόζικο τρέξιμό του. «Δεν υπήρχε περίπτωση να φάω εκείνο το ψάρι», της είπε δικαιολογώντας την απρόσμενη εμφάνισή του και θέλοντας να δείξει ότι κανένας δεν μπορούσε να του επιβληθεί. Επειδή, από πολύ μικρά, τα αγόρια πιστεύουν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα εντυπωσιάσουν τα όμορφα κορίτσια, ανεξαρτήτως των αδέξιων τουμπών. «Ναι, αλλά το ψάρι κάνει καλό», του αντιγύρισε η Λ’λιάν, γιατί τα κορίτσια θέλουν να δείχνουν στα δυνατά αγόρια ότι είναι εκεί για να τα φροντίζουν, ασχέτως αν πολλές φορές είναι ξεροκέφαλα. Το αγόρι κούνησε το κεφάλι και ξεφύσησε, δείχνοντας έτσι ότι δεν συμφωνούσε καθόλου, αλλά κι ότι δεν ήθελε να της φέρει αντίρρηση. Επειδή αυτό είναι κάτι άλλο που κάνουν τα αγόρια για τα όμορφα κορίτσια. «Είμαι ο Έλρον», της είπε κοιτάζοντάς την στα μάτια. Κι από εκείνη την κοντινή απόσταση μπόρεσε να δει ότι τα μάτια της είχαν το πιο περίεργο και πανέμορφο γκρίζο χρώμα. Τόσο ανοιχτό που τα έκανε σχεδόν άσπρα και που μέσα τους έβλεπε τις αντανακλάσεις του πορφυρού ήλιου. Για μερικές στιγμές έχασε την αναπνοή του, χαμένος μέσα στα ιριδίζοντα μάτια και την ξαναβρήκε όταν την άκουσε να του λέει το όνομά της. «Κι εμένα με λένε Λ’λιάν». Ένα πιο παιχνιδιάρικο κύμα έσκασε στην άμμο αφρίζοντας και σκαρφάλωσε ψηλότερα από τα προηγούμενα, αλλά σαν όλα τ’ άλλα, έτσι κι εκείνο, επέστρεψε και κρύφτηκε στη θάλασσα. «Ακούγεται παράξενα», είπε ο Έλρον και προσπάθησε να το προφέρει. Ένα εύθυμο γελάκι ξέφυγε από τα χείλη της Λ’λιάν, διασκεδάζοντας με τις αποτυχημένες προσπάθειές του. «Ίσως σε σένα, που το ακούς πρώτη φορά. Εγώ το έχω συνηθίσει» «Είναι όμορφο, όμως. Σημαίνει κάτι;» «Σημαίνει…», του είπε εκείνη στρέφοντας το κεφάλι της προς τον ορίζοντα, αλλά δεν αποτέλειωσε την φράση της καθώς το βλέμμα της χανόταν μέσα στα βουνά. «Τι έκανες εδώ;», την ρώτησε ο Έλρον, αφού μετά από λίγο κατάλαβε ότι δεν είχε σκοπό να μιλήσει από μόνη της. «Αναρωτιόμουν γιατί τα βουνά να είναι σκοτεινά και να μην παίρνουν κι αυτά λίγο από το χρώμα του ήλιου» «Α, δεν ξέρεις για τα ηλιοβόρα ξωτικά;», είπε στην Λ’λιάν υψώνοντας λίγο τη φωνή του για να δώσει μεγαλύτερη αξιοπιστία στις γνώσεις του. Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε με την περιέργεια να χορεύει στο πρόσωπό της. «Όχι. Τι είναι τα ηλιοβόρα ξωτικά;» «Είναι ένα είδος ξωτικών που ζει σ’ εκείνα τα βουνά και τρέφεται με τις ακτίνες του ήλιου. Πολλοί λένε ότι είναι κακά και μοχθηρά πλάσματα, όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, επειδή δεν το κάνουν από κακία, αλλά επειδή μόνο έτσι μπορούν να ζήσουν. Απορροφούν, λοιπόν, όλο το φως του ήλιου που πέφτει στην περιοχή τους κι αυτός είναι ο λόγος που τα βουνά παραμένουν πάντα σκοτεινά. Από εκεί έχουν πάρει και το όνομά τους, τα Σκιάδια Όρη. Επίσης, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, τα ξωτικά, χρειάζονται περισσότερη τροφή, έτσι ώστε να μαζέψουν αρκετή ενέργεια, που θα χρησιμοποιήσουν την περίοδο της αναπαραγωγής. Σ’ αυτό το διάστημα οι ακτίνες του ήλιου που φτάνουν στην χώρα τους δεν τους είναι αρκετές, γι’ αυτό και ρουφάνε την τροφή τους κατευθείαν από τον ήλιο, στερώντας μέρος της λάμψης και της θερμότητάς του από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι η περίοδος που εμείς ονομάζουμε χειμώνα» Η Λ’λιάν τον κοιτούσε μαγεμένη και με το στόμα ανοιχτό. «Είναι μια πολύ ωραία ιστορία», είπε σχεδόν ψιθυριστά. «Δεν είναι ιστορία, είναι η αλήθεια», είπε ο Έλρον με ένα επιτηδευμένο ύφος για να επικυρώσει τα λόγια του. Η Λ’λιάν τού χαμογέλασε δείχνοντάς του ότι τον πίστευε, αλλά κράτησε τις επιφυλάξεις για τον εαυτό της. Άπλωσε το χέρι της και έπιασε ένα μισοθαμμένο από την άμμο όστρακο. Ήταν ένας κοχλίας που ο ένοικός του τον είχε εγκαταλείψει προ πολλού κι έτσι, ακυβέρνητος, κατέληξε στην αμμουδιά της παραλίας. Έφερε το άνοιγμά του κοντά στο στόμα της και στον Έλρον φάνηκε σαν να ψιθύριζε κάτι εκεί μέσα, αλλά δεν μπορούσε να ακούσει τι. Ύστερα ακούμπησε τα χείλη της απαλά στην κορυφή του και μετά τον έδωσε στον Έλρον. Τον πήρε και τον κράτησε στα χέρια του. Ήταν αρκετά μεγάλος, αφού γέμιζε και τις δυο χούφτες του, αλλά ελαφρύς και είχε ένα καφετί, διάστικτο χρώμα. Οι σπείρες του ξετυλίγονταν από το κέντρο του και απλώνονταν σε όλο το όστρακο σχηματίζοντας μια ομοιόμορφη έλικα. «Τι είναι αυτό;», ρώτησε την Λ’λιάν. «Είναι ένα μυστικό», του απάντησε. «Τι είναι το μυστικό;». Η φωνή του είχε γεμίσει περιέργεια. «Μυστικό είναι κάτι που το δίνεις σε κάποιον κι αυτός πρέπει να το κρατήσει για πάντα» «Και πώς ξέρεις ότι θα το κρατήσω για πάντα;» Η Λ’λιάν δεν απάντησε σ’ αυτό, μόνο ανασήκωσε απαλά τους ώμους της, σαν να έλεγε: Απλά το ξέρω. «Έχεις δώσει και σε άλλους μυστικό;», ρώτησε ο Έλρον με μια σουβλιά ζήλιας να σκαλίζει τα εσωτερικά του, πριν ακόμα του απαντήσει το κορίτσι. «Όχι, χαζέ», του είπε εκείνη απότομα, επιπλήττοντάς τον. «Το μυστικό το δίνεις μόνο σε έναν, για να είναι πάντα δικό του». Ένα χαμόγελο χαράς εμφανίστηκε στα χείλη του αγοριού. «Ο ήλιος κοντεύει να βασιλέψει και οι γονείς μου θα ‘ρθουν σύντομα να με πάρουν», είπε σχεδόν μελαγχολικά η Λ’λιάν. «Θα ξαναρθείς; Θα μπορέσω να σε ξαναδώ εδώ;», ρώτησε ο Έλρον, μην αντέχοντας την ιδέα ότι θα αποχωριζόταν την παρέα της τόσο γρήγορα. «Δεν το γνωρίζω αυτό. Ταξιδεύω πολύ με τους γονείς μου. Με πηγαίνουν σε πολλά μέρη. Λένε ότι πρέπει να δω όσα περισσότερα γίνεται επειδή θα μου χρησιμεύσουν γι’ αυτό που θα γίνω όταν μεγαλώσω» «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» «Οι γονείς μου λένε ότι θα γίνω θεά» Μια γλυκιά γυναικεία φωνή ακούστηκε από πίσω τους. «Λ’λιάν, έλα, φεύγουμε» Τα δυο παιδιά γύρισαν και είδαν ένα ζευγάρι να στέκεται μερικά μέτρα πίσω τους, κοντά στα δέντρα που απλώνονταν πέρα από την παραλία. Η γυναίκα ήταν πανέμορφη με ξανθά, μακριά μαλλιά και φωτεινό πρόσωπο. Φορούσε ένα άσπρο μακρύ φόρεμα, που έμοιαζε πολύ μ’ εκείνο της Λ’λιάν. Έτεινε το χέρι της προς την κόρη της, καλώντας την κοντά της. Ο άντρας δίπλα της ήταν κι εκείνος ντυμένος στα λευκά, μ’ ένα ανάλαφρο υφασμάτινο παντελόνι κι ένα γιλέκο εντελώς ανοιχτό μπροστά. Ήταν ψηλός, μελαχρινός και γεροδεμένος κι είχε το χέρι του περασμένο γύρω από τους ώμους της γυναίκας του, κρατώντας την δίπλα του. Χαμογελούσε προς την Λ’λιάν που είχε ήδη σηκωθεί και προχωρούσε προς το μέρος τους. Το κορίτσι έπιασε το χέρι της μητέρας του και οι τρεις μαζί ξεκίνησαν να περπατούν με κατεύθυνση αντίθετη προς την παραλία. Μετά από λίγα βήματα η Λ’λιάν στράφηκε προς τα πίσω και χαμογέλασε στον Έλρον. «Αντίο», του είπε. «Αντίο», είπε το αγόρι και απέμεινε να στέκει μόνο, με τα πόδια χωμένα στην ψυχρή πλέον άμμο, κοιτάζοντας την οικογένεια να απομακρύνεται. Και λίγο πριν χωθούν μέσα στα κοντινά δέντρα οι φιγούρες των τριών τους άρχισαν να θολώνουν και να γίνονται σιγά-σιγά διαφανείς κι αέρινες, ώσπου εξαφανίστηκαν τελείως. Ο νεαρός Έλρον μαγεμένος και γοητευμένος συνέχιζε να κοιτάζει το μέρος στο οποίο χάθηκε εκείνο το όμορφο και γλυκό κορίτσι, περιμένοντας μήπως κι εκείνη εμφανιστεί πάλι. Οι μελαγχολικοί ήχοι των νυχτόβιων εντόμων άρχισαν να διαχέονται και να γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Το αγόρι κοίταξε τον κοχλία που κρατούσε ακόμα στα χέρια του. Έφερε το άνοιγμά του στο αφτί του για ν’ ακούσει τους ήχους του ανέμου καθώς αυτός θα ταξίδευε ανάμεσα στις σπείρες του κοχλία. Ένα χαμόγελο ευτυχίας απλώθηκε στο πρόσωπό του. Μια θέα, σκέφτηκε, η δικιά μου θεά. ~*~*~*~*~*~ Μετά από πολλά, πολλά χρόνια η Λ’λιάν βρέθηκε στα Σκιάδια Όρη. Δεν υπήρχαν καθόλου ηλιοβόρα ξωτικά εκεί, φυσικά, αλλά η Λ’λιάν ανακάλυψε το λόγο που φαίνονταν σκοτεινά από την παραλία που βρισκόταν πολύ μακριά απέναντί τους, πέρα από τη θάλασσα. Ήταν καλυμμένα από ένα απέραντο δάσος σκουροπράσινων ελάτων και το φως που αντανακλούσαν δεν ήταν αρκετό ώστε να καλύψει την μεγάλη απόσταση ως την παραλία, γι’ αυτό και φαίνονταν άχρωμα και σκούρα. Παρόλ’ αυτά, το δάσος έσφυζε από ζωή, γεμάτο καθώς ήταν με πολλά είδη ζώων, πουλιών, φυτών κι εντόμων. Κι η Λ’λιάν μπορούσε να νιώσει όλη αυτήν τη ζωντάνια του δάσους να την πλημμυρίζει μέσα από τις ευωδιές, τα χρώματα και τους ήχους που βρίσκονταν παντού. Καθόταν στο κλαδί ενός ψηλού ελάτου και κοιτούσε προς την παραλία όπου είχε βρεθεί μόνο μια φορά, όταν ήταν μικρό κορίτσι. Δεν είχε καταφέρει να ξαναπάει εκεί, αν και το ήθελε πάρα πολύ. Το μυαλό της, όμως, ταξίδευε πολλές φορές πίσω, σ’ εκείνην την παραλία και όποτε βρισκόταν σε κάποιο μέρος απ’ όπου μπορούσε να την αντικρύσει, όπως από εκείνο το δάσος, περνούσε πολλές ώρες κοιτάζοντάς την και αναπολώντας τις γλυκές και τρυφερές στιγμές που είχε περάσει εκεί. Την πιο όμορφη ανάμνηση των παιδικών της χρόνων. Κι αυτό ήταν κάτι που είχε κρατήσει κρυφό απ’ όλους. Επειδή, αν και τότε ήταν πολύ νέα, τώρα καταλάβαινε τι ήταν εκείνο το σκίρτημα που είχε νιώσει μέσα της. Εκείνο που την είχε κάνει να αφήσει εκεί λίγη από τη μαγεία της, δώρο σ’ εκείνο το αγόρι που είχε κάνει την καρδιά της να φτερουγίσει τόσο ευχάριστα για πρώτη φορά. Κι ο λόγος που δεν το είχε πει σε κανέναν δεν ήταν επειδή είχε κάνει κάτι τρομερό ή παράνομο ή επαίσχυντο, αλλά επειδή δεν είχε ξανακούσει άλλη φορά ότι μια θεά ερωτεύτηκε κάποιον άνθρωπο, και δεν ήξερε τι μπορεί να σήμαινε αυτό. Γιατί η Λ’λιάν ήταν πλέον μια θεά, όπως της είχαν υποσχεθεί οι γονείς της κι όπως είχε πει, τότε, σ’ εκείνο το νεαρό αγόρι που άκουγε στο όνομα Έλρον. Σαν θεά, η Λ’λιάν μπορούσε να αφουγκραστεί και να ερμηνεύσει τους ήχους της φύσης. Και τώρα, καθώς ο ήλιος χαμήλωνε αργά πάνω από τα βουνά, ποτίζοντας με το άλικο χρώμα του τον ουρανό και τη θάλασσα, η φύση της ψιθύριζε πως ένας άντρας, ψηλός, μελαχρινός κι όμορφος, περπατούσε σ’ εκείνη την παραλία απέναντι, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα βουνά. Κι ο άντρας αυτός, της είπαν οι ήχοι της φύσης, λέγεται Έλρον. Η Λ’λιάν χαμογέλασε προς το μέρος του άντρα. Αν ήθελε μπορούσε να εστιάσει την όρασή της σ’ εκείνην την παραλία και να τον δει. Η αλήθεια ήταν πως είχε την περιέργεια να δει πώς μεγάλωσε, τι απέγινε, πώς ήταν τώρα η ζωή του, αλλά προτίμησε να είναι διακριτική και να τον αφήσει στην ησυχία του. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να ξαναπήγαινε εκεί και να τον έβρισκε και να τα λέγανε πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Και μπορούσε να περιμένει μέχρι τότε. Ώσπου, όμως, να γίνει αυτό, θα φύλαγε εκείνο το περιστατικό κι εκείνα τα συναισθήματα μόνο για κείνην. Κι όποτε θα τα σκεφτόταν θα χαμογελούσε, κατανοώντας ότι η ζωή κρύβει πολλές εκπλήξεις, ακόμη και για τις θεές. Ο Έλρον διέσχισε με αργά βήματα την παραλία μέχρι που τα γυμνά του πόδια συνάντησαν το νερό της θάλασσας. Φορούσε μόνο ένα κοντό παντελόνι πράγμα που επέτρεπε στο απαλό απογευματινό αεράκι, που έφερνε μαζί του και την μυρωδιά της θάλασσας, να δροσίζει το σώμα του. Έκλεισε για λίγη ώρα τα μάτια του αφήνοντας τον εαυτό του να απολαύσει αυτήν την όμορφη αίσθηση. Πήρε μια βαθιά ανάσα, γεμίζοντας τα πνευμόνια του με τον καθάριο αέρα της θάλασσας και άρχισε να περπατάει κατά μήκος της παραλίας. Πού και πού σήκωνε το κεφάλι του και έστρεφε το βλέμμα του προς τα βουνά απέναντι. Πάντα ένιωθε την ίδια νοσταλγία όταν αντίκριζε τη σκουρόχρωμη εκείνη οροσειρά τις απογευματινές ώρες. Ήταν η θύμηση μιας πολύ περασμένης εποχής, τότε που είχε γνωρίσει ένα μικρό, όμορφο κορίτσι που του είχε πει ότι θα γινόταν θεά. Κι εκείνος την είχε πιστέψει. Ήταν κάτι που δεν είχε πει ποτέ σε κανέναν. Όχι επειδή φοβόταν μην τον κοροϊδέψουν που θα έλεγε ότι γνώρισε μια θεά, αλλά επειδή προτιμούσε να κρατήσει εκείνο το συμβάν μόνο για τον εαυτό του. Γιατί, όπως όλες οι πολύτιμες αναμνήσεις, είχε αξία μόνο σ’ εκείνον που συμμετείχε κι αν τη μοιραζόταν με κάποιον που δεν έπρεπε, ίσως να έχανε μέρος αυτής της αξίας. Στο χέρι του βαστούσε τον κοχλία που του είχε δοθεί τότε, από κείνο το νεαρό κορίτσι που λεγόταν Λ’λιάν. Τον είχε κρατήσει, όπως ήταν σίγουρη η Λ’λιάν ότι θα έκανε και τώρα πλέον, καταλάβαινε αυτήν τη σιγουριά της. Έφερε το άνοιγμα του κοχλία στο αφτί του και αφουγκράστηκε τους ήχους του ανέμου που περνούσε μέσα από τις σπείρες. Ήταν κάτι που έκανε πολύ συχνά και κάθε φορά ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπό του. «Μπαμπά, μπαμπά!», ακούστηκε μια γλυκιά κοριτσίστικη φωνή πίσω του. Ο Έλρον γύρισε και είδε την μικρή κόρη του να τρέχει προς το μέρος του. Τα μαύρα μαλλάκια της κυμάτιζαν καθώς αναπηδούσε στην άμμο και το ανάλαφρο, κίτρινο φορεματάκι της ανέμιζε πίσω της. Τον πλησίασε και άπλωσε τα δυο της χέρια και σχεδόν κρεμάστηκε απ’ το δικό του. Ο Έλρον της χάρισε το πιο γλυκό του χαμόγελο. «Η μαμά λέει να πάμε στο σπίτι για φαγητό», του είπε. «Θα πάμε σε λίγο», της είπε. «Ας περιμένουμε μια στιγμή να δούμε τον ήλιο που θα κρύβεται πίσω από τα βουνά» Και στάθηκαν κι οι δυο αμίλητοι να κοιτάζουν τον ήλιο που συνέχιζε αμέριμνος το ταξίδι του προς τη δύση. «Μπαμπά, γιατί εκείνα τα βουνά απέναντι είναι σκοτεινά, ενώ ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς από πάνω τους;», ρώτησε το μικρό κορίτσι. Ο Έλρον έκλεισε τα μάτια του και χαμογέλασε ενώ ένα μικρό ρίγος ευχάριστης συγκίνησης απλώθηκε μέσα του. «Αν φας όλο σου το φαγητό, θα σου πω μια ιστορία που θα εξηγεί γιατί», είπε στην κόρη του και κρατώντας την από τα χεράκια πήραν μαζί το δρόμο για το σπίτι. «Η μαμά έφτιαξε ψάρι. Είναι πολύ νόστιμο και κάνει καλό» «Έτσι είναι, σίγουρα» Ο Έλρον κοίταξε κορούλα του, τόσο όμορφη και γλυκιά. Τίποτα στον κόσμο δεν θα τον έκανε πιο ευτυχισμένο. Όλη η ζωή του πλέον περιστρεφόταν γύρω από την οικογένειά του κι εκείνο το μικρό κοριτσάκι, για το οποίο θα μπορούσε να κάνει τα πάντα ώστε να παραμένει χαρούμενο. Και σκεφτόταν πως αυτά για τα οποία είμαστε προορισμένοι να κάνουμε είναι κι αυτά που μας δίνουν τη μεγαλύτερη χαρά. Στο άλλο του χέρι, ο κοχλίας ξαπόσταινε μέσα στην παλάμη του. Για τον Έλρον ήταν η απόδειξη ότι ακόμη και τα πιο απίστευτα και περίεργα πράγματα μπορούν να συμβούν στη ζωή, έστω και για μία φορά, έστω κι αν ο μόνος σκοπός τους είναι μια όμορφη ανάμνηση. Κάθε φορά που τον έφερνε στο αφτί του, μαζί με τους ήχους του αέρα άκουγε και την φωνή εκείνου του κοριτσιού που είχε γνωρίσει όταν ήταν ακόμα παιδί. Αλλά η φωνή εκείνη ωρίμαζε καθώς περνούσαν τα χρόνια. Κι από την αθώα, παιχνιδιάρικη φωνούλα ενός μικρού κοριτσιού άλλαξε στην γλυκιά, μεθυστική φωνή μια κοπέλας και μετά στην αβρή, μελίρρυτη φωνή μιας γυναίκας. Και του έλεγε πάντα το ίδιο, ίσως για να του θυμίζει την αξία και την σπουδαιότητά του: Λ’λιάν σημαίνει μυστικό. ΤΕΛΟΣ Ορεστιάδα, 4 Σεπτεμβρίου 2010 Edited September 10, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 11, 2010 Share Posted September 11, 2010 (edited) Ομοίως.... Edited September 11, 2010 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted September 11, 2010 Share Posted September 11, 2010 (edited) Κάποια σχόλια έχουν γίνει στην ιστορία του διαγωνισμού πριν την ώρα τους. Θερμή παράκληση: Να μην γραφτούν άλλα μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Edited September 11, 2010 by Tiessa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Mesmer, ας ξεκινήσω με τα "κακά" (σιγά μωρέ ). Στην αρχή έχεις κάποιες επαναλήψεις λέξεων που κατά τη γνώμη μου είναι περιττές. Θα είχες καλύτερο αποτέλεσμα αν τις παρέλειπες. Οι τρεις πρώτες παράγραφοι γενικά είναι κακογραμμένες. Με μπερδεύουν, οι εικόνες δεν ξεπηδούν φυσικά μέσα απ΄ το κείμενο, έπρεπε να σταματάω την ανάγνωση και να προσπαθήσω να τις δω. Κι εδώ, όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάλαβα το νόημα: Κι αν κάνουμε ησυχία, ίσως να ακούσουμε και τους ήχους της φύσης, επειδή η φύση εκφράζεται μέσα από ήχους, όταν αυτή θα ανατριχιάζει και θα χαμογελάει παρακολουθώντας εκείνη την σκηνή. Και τώρα έρχονατι τα καλά: Από αυτή τη φράση Ένα ζωηρό αγοράκι, του οποίου την παρουσία η Λ’λιάν δεν αντιλήφθηκε αμέσως, έκανε την εμφάνισή του στην παραλία. και μετά, η ιστορία σου με συνεπήρε. Ήταν υπέροχη, τόσο ευαίσθητα γραμμένη, τόσο ρομαντική χωρίς να μου δώσει ούτε στιγμή την εντύπωση της γλυκερής, που δεν έδωσα σημασία πια σε τίποτα άλλο. Στο τέλος ανατρίχιασα.Μόνο που έχω ένα μικρό παράπονο: γιατί δεν μας είπες την ιστορία που έταξε στη μικρή; Την περίμενα κι εγώ σαν την κόρη του, περίμενα κάτι εκεί. Ήταν πραγματικά πανέμορφο. Ο τίτλος δεν μου άρεσε. Κάτι πιο εμπνευσμένο δεν μπορούσες να βάλεις βρε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AftPeakTank Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Άγγελε, διάβασα το κείμενό σου με μεγάλη προσοχή, και πολλές φορές μάλιστα καθότι ήταν το πρώτο, και με διχάζει. Από την μία βλέπω κάτι κρυμμένο μέσα του που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια πολύ ωραία ιστορία. Από την άλλη όμως διακρίνω μια βιασύνη (ποιος μιλάει τώρα, ο άρχων της βιασύνης) και παγώματα στο κείμενο που δεν έχουν μεγάλη σημασία στην εξέλιξη. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν τελικά η ιστορία ήταν ολοκληρωμένη. Κατά την γνώμη μου δυστυχώς δεν ήταν. Δεν με έπεισε για την ολότητά της, για το πόσο ολοκληρωμένη και δεμένη ήταν. Ωραίες ιδέες, ωραίες εικόνες, ωραίες περιγραφές μα η ιστορία δεν με έπεισε. Ήθελε μάλλον λίγο παραπάνω δουλειά… Κρίμα γιατί μου άρεσε σαν ιδέα και σαν κείμενο… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Άγγελε, διάβασα την ιστορία σου στις 3 το πρωί και μου άφησεμια όμορφη γλυκόπικρη γεύση. Μου άρεσεπιο πολύ το πρώτο κομμάτι, και ιδιαίτερα το διάστημα όπου συναντιούνται ταπαιδιά και ο τρόπος προσέγγισής τους. Ωραία η ιδέα και ο ρόλος της μικρής,τρυφερότητα κι ευαισθησία αποπνέεται από τις γραμμές. Τώρα, όσον αφορά τις«παρατηρήσεις μου» ο τίτλος: μουφάνηκε άχρωμος και κοινότοπος τα ονόματα: πώςπροφέρεται της κοπέλας; Σημαίνει όντως μυστικό σε καμιά γλώσσα ή απλά το είπεέτσι; Στην δεύτερη περίπτωση, δεν καταλαβαίνω τι προσφέρει στο κείμενο.Το όνοματου αγοριού δεν μου άρεσε καθόλου. Είναι σαν όνομα ξωτικού από τον Άρχοντα τωνΔαχτυλιδιών. Οι σκέψεις τωνπαιδιών έμπαιναν κάπως σφήνα και μαζεμένες Ίσως το σημαντικότερο πρόβλημά μου είναι ότι αισθάνθηκα ναμην έρχεται η κορύφωση. Και γνωρίζουμε όλοι( well, οι περισσότεροι) πόση γκρίνια μπορεί να επιφέρει η κορύφωσηόταν δεν έρχεται!;) Θέλω να πω, περίμενα στο τέλος να γίνει κάτι πιο…πιο, πουνα βάλει τα πράγματα σε μια υψηλότερη βάση. Αισθάνθηκα σαν με την αρχή τουδεύτερου κομματιού, να ξεκινάει μια μικρή αδρανοποίηση της ιστορίας. Γενικά, μου άρεσε, όπως είπα, και την χάρηκα. Σου εύχομαικαλή επιτυχία στον διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 (edited) Λοιπόν, η ιστορία σου είναι βαμένη με ένα ζεστό κίτρινο το μυαλό μου. Αυτή την περίοδο είμαι τόσο χάλια ψυχολογικά που χρειάζομαι αφάνταστα αυτή την ηρεμία που μου προσέφερε. Δεν με ενόχλησε τίποτα, δεν είναι ανάγκη τα πάντα να έχουν συγκλονιστικές ανατροπές η αδιάκοπη δράση, κάποιες φορές χρειάζεται αυτό ακριβώς... Ηρεμία. Εμένα ο λόγος σου μου φάνηκε πολύ καλός, δεν με ενόχλησε καθόλου, γιατί αυτό νομίζω οτι είναι το πρόβλημα με τη γραφή, όταν μπαίνει στο δρόμο της ιστορίας. Αν δεν το κάνει δεν με νοιάζει τόσο πώς είναι δομημένη. Επίσης η εικόνα της Λ'λιαν με τους γονείς της μου θύμισε έντονα ένα ζευγάρι από μια διαφήμιση με το κοριτσάκι τους που είναι όλοι ντυμένοι στα λευκά και κοιμούνται αρχικά. Δεν θυμάμαι ποια είναι, αλλά δεν έχει και σημασία. Πάντως αυτά τα πρόσωπα είχα στο μυαλό μου. Η ιστορία σου είναι η αγαπημένη μου απο αυτό το διαγωνισμό, ελπίζω να πάει καλά!!!! Edited September 25, 2010 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted September 25, 2010 Share Posted September 25, 2010 Ευαίσθητο κείμενο. Μου φέρνει αναμνήσεις που έχω κι εγώ από παλιά λησμονήσει. Οι περιγραφές σου είναι όμορφες. Αλλά επειδή είναι πολλές μαζί και μερικές φορές δεν τις χωρίζεις και είναι μέσα σε μια πρόταση (όπως κάνω τώρα), είναι κουραστικές (αυτό φαίνεται κυρίως στην αρχή). Πώς γίνεται ένα παιδί θεού να γνωρίσει ένα παιδί θνητού τόσο εύκολα; Είναι κάτι που θα ήθελα να μάθω. Ποιες είναι δηλαδή οι σχέσεις τους μεταξύ θεών και θνητών. Οι χαρακτήρες είναι πολύ όμορφοι, αλλά μήπως παρά είναι όμορφοι (ειδικά οι θνητοί); Εμένα το τέλος μ' άρεσε. Αφήνει συνέχεια και για τη φαντασία.. Πολύ καλή προσπάθεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 26, 2010 Share Posted September 26, 2010 Πολύ "καθαρά" και κατανοητά γραμμένο (είδες, άμα είναι των μαθηματικών ο άνθρωπος!), ποιητικές οι περιγραφές και ξετρελάθηκα με το μύθο των ηλιοβόρων ξωτικών! Αυτό έπρεπε να πάρεις και να το αναπτύξεις σε ιστορία με πλοκή. Γιατί τώρα στο διήγημά σου δε συμβαίνει τίποτα, δεν υπάρχουν γεγονότα, ανατροπές, κορυφώσεις κλπ. Μη γράφεις απλώς για να γράψεις, πες κάτι. Το καταλαβαίνω ότι απλώς και μόνο οι περιγραφές σου αποτελούν για σένα έκφραση, αλλά για να γίνει ένα διήγημα, πρέπει να έχεις πιο συγκεκριμένο θέμα. Ξέρεις να χειρίζεσαι τη γλώσσα με άνεση, μην το αφήνεις αυτό να πάει χαμένο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Μου άρεσε πολύ η γλώσσα σου, το ύφος και οι περισσότερες από τις εναλλαγές του. Μου άρεσε το όνομα της κοπέλας και η αρχετυπική της μορφή, φυσικά τα ξωτικά, αλλά αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα σε αυτή την ιστορία είναι το εύρημα για το μυστικό. Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι πως ίσως να κλέβεις λίγο με το ότι πράγματι είναι μυστικό το "μυστικό" που του δίνει, αλλά επειδή το αγαπώ δε θα το ψειρίσω και δε με νοιάζει. Εδώ: «Δεν υπήρχε περίπτωση να φάω εκείνο το ψάρι», της είπε δικαιολογώντας την απρόσμενη εμφάνισή του γύρισα πίσω και ξαναδιάβασα να δω τι έχασα. Δεν είχα χάσει τίποτα, αλλά δεν έπρεπε να γυρίσω. Ψήσου να το κάνεις λίγο αλλιώς: είχαμε ψάρι σπίτι και δε θα το έτρωγα ούτε για όλες τις σοκολάτες του κόσμου, ξερωγώ. Να συχεχίσει να είναι ασύνδετο και να μην είμαστε σίγουροι για το αν γνωρίζονται για να μη χαλάσεις το ωραίο εφε, αλλά να μη γυρνάω και πίσω να δω τι δε διάβασα καλά. Επίσης, ενδεχομένως να μπορούσες όντως να κάνεις κάτι με την ιστορία που έταξε στη μικρή. Δεν ξέρω τι, αλλά ίσως να ήταν αυτό που θα το έδενε και θα το έκλεινε (αν δεν ήθελες να το αφήσεις κάπως ανοιχτό). Ο τίτλος σου είναι πράγματι απαράδεκτος. Να αλλάξει πάραυτα. Στο σύνολο της μια γλυκιά κι ευαίσθητη ιστορία που σου αφήνει μια τρυφεράδα στον ουρανίσκο εξαιρετικά ευχάριστη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Η γνώμη μου: The Bad News [...] τώρα στο διήγημά σου δε συμβαίνει τίποτα, δεν υπάρχουν γεγονότα, ανατροπές, κορυφώσεις κλπ. Μη γράφεις απλώς για να γράψεις, πες κάτι. Το καταλαβαίνω ότι απλώς και μόνο οι περιγραφές σου αποτελούν για σένα έκφραση, αλλά για να γίνει ένα διήγημα, πρέπει να έχεις πιο συγκεκριμένο θέμα. Ακριβώς. Έλλειψη ιδέας και κατά συνέπεια και πλοκής - ή έστω κάποιας περισσότερο ενδιαφέρουσας αλληλουχίας γεγονότων. The Good News Καλός χειρισμός γλώσσας με ελάχιστα εκφραστικά σκαλώματα. Επίσης, δημιουργία καλής ατμόσφαιρας σκηνών και ύφος ταιριαστό με την ιστορία. Αυτά τα δύο σε "υποχρεώνουν" να δουλέψεις καλύτερα την ιδέα σου σε αυτήν και στις μελλοντικές σου ιστορίες, ώστε η καλή σου έκφραση να αποκτήσει νόημα. The SOS Button: Αν είχα δικαίωμα να σου κάνω μόνο ένα σχόλιο ή αν μπορούσες στο μέλλον να εφαρμόσεις μόνο ένα από τα παραπάνω: Βρες μια καλή ιδέα και ένα αντίστοιχα καλό κλείσιμο πριν ακόμα αρχίσεις να γράφεις την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Mesmer, το διήγημα σου με ξάφνιασε ευχάριστα. Έχει μια γλυκύτητα και έναν ρομαντισμό για τα οποία δεν πρέπει να ντρέπεσαι, αυτόν τουλάχιστο τον αναγνώστη τον κέρδισε. Το δε φινάλε μου ήρθε τζαμάτο και το καταευχαρηστήθηκα. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα με προτάσεις σιδηρόδρομους που με κάνουν φορές-φορές να χάνομαι. Και να, εκεί κάτω στην παραλία, λίγο πιο μακριά από το σημείο που το ζωηρό κύμα σκαρφαλώνει κοπιαστικά στην άμμο και μετά, θαρρείς εξουθενωμένο, γλιστρά προς τα πίσω, εκεί, κάτι μαγικό και ωραίο πρόκειται να συμβεί. Ξεκινάς να μου λες πως κάτι γίνεται στην παραλία και κάνεις μια ολόκληρη, μακριά, παρένθεση για να μου πεις πως πηγαινοέρχεται το κύμα, και όταν επιστρέφεις "εκεί" έχω ξεχάσει που ήμουν και τι ήταν να δω. Κάνε μικρότερες προτάσεις, πες πρώτα για το κύμα, αφού σου αρέσει αυτή η εικόνα, και μετά βάλε με στην δράση χωρίς να με αποπροσανατολίζεις. Ευχαριστώ για το παραμύθι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Αλχημιστής Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Πολυ ομορφη ιστορια. Μου δημιουργησε χρωματα και εικονες ηρεμιας και γαληνης. Αποτελει υμνο της παιδικης αθωοτητας και του ρομαντισμου με τον οποιον βλεπουν τον κοσμο τα παιδια. Ευστοχη η αντιθεση στο δευτερο μερος, οπου παρουσιαζονται οι χαρακτηρες ως ενηλικοι να εχουν συμβιβαστει καπως με τον πραγματικο κοσμο, χωρις ομως να ξεχνουν τα ονειρα και τις προσδοκιες που ειχαν οταν ηταν μικροι... Συγκινητικο διηγημα με πολλες αλληγοριες, αλλα και πολυ αληθινο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Μια πολύ γλυκιά ιστορία - Παραμύθι μάλλον - αλλά για μένα, δεν έχει κάτι παραπάνω Ίσως εγώ είμαι περίεργη (που συνήθως είμαι ) αλλά μου έδωσε την γλυκήτητα των δύο παιδιών χωρίς κάτι περισσότερο.... ίσως αν συναντίοταν ξανά ως ενήλικες.... καλή επιτυχία στον διαγωνισμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Πολύ τρυφερή και χαριτωμένη η ιστορία σου, Mesmer! Στα πολλά συν της, θα μπορούσα να εντάξω τις όμορφες περιγραφές, τα μαγευτικά τοπία, τα ευφάνταστα ονόματα, τους έξυπνους διαλόγους και τα ηθικά διδάγματα που εμφανίζονται διάσπαρτα στο κείμενο. Η αφήγηση στρωτή, κάνει την ανάγνωση ευχάριστη, προσδίδοντας επιπλέον πόντους. Το μόνο πλην της ιστορίας είναι, κατά την άποψή μου, κάποιες (ελάχιστες) φράσεις, στην αρχή κυρίως της ιστορίας, που, ενώ θα είχαν όλα τα φόντα να προσδώσουν έναν ακόμη πιο εντυπωσιακό τόνο στο κείμενο, ‘καταστρέφονται’ είτε εξ’αιτίας κάποιων σημείων στίξεως, είτε λόγω της επανάληψης κάποιων λέξεων, είτε, τέλος, απλά λόγω λανθασμένης διατύπωσης στη σειρά τους. Κατά τα άλλα και ως προς το σύνολο, μπράβο! Συγχαρητήρια, Mesmer! Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 Κατ' αρχάς, θα σου πω κι εγώ πως ο τίτλος είναι πολύ κακός, μα πάρα πολύ κακός, χωρίς καν να είμαι άνθρωπος που θεωρεί τον τίτλο κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, πέρα από κάτι που θα προμοτάρει μια ιστορία. Αλλά αυτός θέλει επειγόντως αλλαγή. Κατά τα άλλα, δε νομίζω πως έχω να πω κάτι καινούργιο. Όμορφη κι ευαίσθητη αφήγηση, χωρίς όμως πλοκή να τη στηρίξει, κι έτσι η μεγαλύτερη έκταση της ιστορίας καταλήγει να είναι όμορφες μεν, άχρηστες δε περιγραφές. Δεν πείστηκα γιατί μόλις κατάλαβε ότι βρισκόταν στην παραλία, δεν πήγε να τον βρει . Επίσης, πρέπει να πω πως, ό,τι και να σήμαινε τελικά το όνομά της, ελάχιστη διαφορά θα έκανε. Η άνεση στην αφήγηση όμως και η όμορφη χρήση της γλώσσας (καθώς και η τσαχπινιά με τα ηλιοβόρα) δείχνει ένα ταλέντο που αφήνει υποσχέσεις. Αρκεί να φροντίζεις να έχεις μια ολοκληρωμένη ιστορία να διηγηθείς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rixardogios Posted September 27, 2010 Share Posted September 27, 2010 (edited) Πολύ όμορφη ιστορία.. το κείμενο έβγαζε μια ηρεμία, μία γαλήνη, ήταν πολύ όμορφα γραμμένο.Μου άρεσε αρκετά το θέμα, οι διάλογοι των παιδιών, η παραλία με το ηλιοβασίλεμα και το κύμα... Ίσως να μπορούσες να εξηγήσεις περισσότερο τη κατάσταση της Λ'λιαν, θα είχε πιστεύω ενα ενδιαφέρον πως έγινε θεα και γιατί Καλή επιτυχία! Edited September 27, 2010 by Rixardogios Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 Επίσης, πρέπει να πω πως, ό,τι και να σήμαινε τελικά το όνομά της, ελάχιστη διαφορά θα έκανε. Αχ, όχι, γιατί αυτό που του είχε δώσει ήταν η ίδια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 28, 2010 Author Share Posted September 28, 2010 (edited) Αχ, όχι, γιατί αυτό που του είχε δώσει ήταν η ίδια... [Κιάρα... χαίρομαι που το επισήμανες... αυτό ακριβώς είναι... ] Edit: Οι αγκύλες, που σημαίνουν ότι είπα το παραπάνω σχόλιο τηλεπαθητικά, μόνο στην Κιάρα, λόγω του παρακάτω σχολίου της Edited September 28, 2010 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 28, 2010 Share Posted September 28, 2010 Σους εσύ. Εγώ μπορώ να λέω, εσύ δε μπορείς Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 Όμορφη ιστορία με ένα από τα αγαπημένα θέματα σουφουφιτών, τη σχέση μιας αθάνατης μ’ ένα θνητό. Μου άρεσε που διατηρούσε μια ελαφρότητα ως το τέλος και που δεν ήταν καθόλου μελοδραματική. Η συγκεκριμένη προσέγγιση, σε συνδυασμό με την ταιριαστή χρήση της οπτικής γωνίας, ήταν τα πιο δυνατά της σημεία. Στα αρνητικά θα έβαζα μερικές αταίριαστες ή υπερβολικές εκφράσεις και το κλισέ ξεκίνημα –δώσε τέλος στα ηλιοκαμώματα και στην περιγραφή καιρού στο ξεκίνημα και θα κερδίζεις εύκολα πόντους. Συνολικά, μου άρεσε, η εκτέλεση ήταν ξεχωριστή. ΥΓ. Φρικτός τίτλος. Απέφευγε τα εισαγωγικά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted October 1, 2010 Share Posted October 1, 2010 Παρ' όλο το φριχτό τίτλο και το ότι ξεκινάς μιλώντας για τον καιρό και μετά τρεις παράγραφοι κυμματάκια που σκάνε στην παραλία, αυτή η ιστορία είναι μία από τις αγαπημένες μου. Δε με πείραξε η έλλειψη δράσης, την ατάκα του αγοριού με το ψάρι τη βρήκα άψογη, ρεαλιστική και διόλου ξεκάρφωτη, το όνομα του κοριτσιού μια γλύκα. Γούσταρα που όταν μεγάλωνε η κοπέλα θα γινόταν τίποτα λιγότερο από θεά. Η έλλειψη περισσότερων εξηγήσεων πάνω σ' αυτό, έδινε ένα βάθος στην ιστορία, αν καταλαβαίνεις τί εννοώ. Μ' άρεσε πάρα πολύ αυτό που επισήμαναν και άλλοι, ότι υπήρχε μια τρυφεράδα χωρίς να γίνει ποτέ γλυκερή. Κατά τη γνώμη μου ισορροπούσε άψογα ανάμεσα στο ονειρολυρικό και το ρεαλιστικό. Ούτε καν το ότι όλοι ήταν πανέμορφοι σαν σε διαφήμιση μαργαρίνης δε με ενόχλησε. Εύγε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 1, 2010 Share Posted October 1, 2010 Μου άφησε μια ευχάριστη διάθεση το ‘Μια γνωριμία κι ένα μυστικό’. Χωρίς να αποκαλύπτει και πολλά, και ταυτόχρονα κρατώντας το ‘μυστικό’ σε θέση που υποστηρίζει, αλλά δεν κυριαρχεί στην ιστορία, ωστόσο κουβαλούσε μια νότα παιδικής αθωότητας και γλυκιάς μελαγχολίας. Ο λόγος έρεε καλά, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι βρήκα κάπως αργή την εξέλιξη. Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο και το ύφος, που σε σημεία μού φάνηκε πως ξέφευγε προς πιο περιγραφικές φόρμες απ’ όσο χρειαζόμουν. Νομίζω αυτό με καλύπτει επίσης: και παγώματα στο κείμενο που δεν έχουν μεγάλη σημασία στην εξέλιξη. Ψιλά: 1)Στο χέρι του βαστούσε τον κοχλία που του είχε δοθεί τότε, από κείνο το νεαρό κορίτσι που λεγόταν Λ’λιάν. Τον είχε κρατήσει, όπως ήταν σίγουρη η Λ’λιάν ότι θα έκανε και τώρα πλέον, καταλάβαινε αυτήν τη σιγουριά της. -εδώ παίζει ένα περίεργο χαρχάλεμα… ίσως θα μπορούσε να δωθεί κι αλλιώς. 2)Για τον Έλρον ήταν η απόδειξη ότι ακόμη και τα πιο απίστευτα και περίεργα πράγματα μπορούν να συμβούν στη ζωή, έστω και για μία φορά, έστω κι αν ο μόνος σκοπός τους είναι μια όμορφη ανάμνηση. 3)Κάπου έπαιξαν μια ‘ντροπαλοσύνη’ κι ένας ‘ανεπαίσθητος μανδύας’. Για κάποιον λόγο δεν με βοήθησαν και πολύ αυτά τα δύο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted October 2, 2010 Share Posted October 2, 2010 Όμορφο παραμύθι, γλυκό και απαλό, ότι πρέπει για να το διηγηθείς σε παιδιά. Στην αρχή, λόγω προσωπικού γούστου, το βρήκα λίγο φορτωμένο με εκφράσεις και περιγραφές που ίσως και να μπορούσαν να παραλειφθούν, αλλά όταν διαπίστωσα το είδος της ιστορίας κατάλαβα και τη χρησιμότητα των περιγραφών. Την ίδια εντύπωση μου άφησε και ο πανταχού παρών συγγραφέας-αφηγητής που σχολιάζει από το παρασκήνιο. Ίσως να μου άρεσε περισσότερο αν κρατούσες μόνο την οπτική γωνία του Έλρον από την αρχή μέχρι το τέλος, βγάζοντας την σκηνή με την θεά Λ’λιαν, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι ή να μην είναι Θεά. Αλλά, αυτή είναι μια ενήλικη ανάγνωση και δεν ξέρω αν ταιριάζει σε αυτό που ήθελες να γράψεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted October 3, 2010 Share Posted October 3, 2010 Όμορφη ιστορία. Γλυκιά, τρυφερή. Σχεδόν ονειρική. Λες και όλο ο κόσμος είναι εκείνη η παραλία, οι σκοτεινές οροσειρές και το αιώνιο ηλιοβασίλεμα. Θεωρώ πως το πρώτο μέρος, της γνωριμίας των δύο παιδιών ήταν πιο δυνατό. Στο τέλος το ενδιαφέρον μου έπεσε, όμως με αντάμειψε η σκηνή του Έλρον με την κόρη του. Στο σύνολο θα ήθελα κάτι πιο δυνατό ως αποκάλυψη, ενώ και τα τεκταινόμενα είχαν μια παρουσία που δικαιολογούσε το σκηνικό και τους χαρακτήρες, αλλά δεν είχε κάποιον δυνατό θεματικό άξονα. Θεωρώ πως ήταν μεγάλη σε έκταση για το περιεχόμενό της, κάποια σημεία θα μπορούσαν να φύγουν. Τότε ο αναγνώστης δε θα αποζητούσε μια συνέχεια που δεν έρχεται. Γράφεις όμορφα, όμως σε στιγμές κάνει αλόγιστη χρήση επιθέτων και περιγραφών. Όταν βρίσκεις την ισορροπία το γραπτό αναπνέει και αναδίδει όμορφες, λιτές και περιεκτικές εικόνες. Επίσης, διακρίνω μια τάση συμπύκνωσης του λόγου, προσπάθεια χρήσης μιας, κατά τόπους, ξύλινης, ακαδημαϊκής γλώσσας. Σημεία που το μάτι μου σκόνταψε, μπουρδουκλώθηκε. Εκεί θέλει λίγο προσοχή. Ανακεφαλαιώνοντας: μια κατά τόπους αρτηριοσκλήρωση στη γλώσσα και ο όχι τόσο σαφώς ορισμένος σεναριακός άξονας είναι οι αδυναμίες της ιστορίας σου. Γράφεις καλά, έχεις ιδέες. Απλά πράματα είναι για να διορθωθούν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.